COVID 19 - Ανοιχτή και Διαφανής Επιστήμη:Konstantinos Poulas - παρέμβαση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου.

https://www.facebook.com/groups/359281685652020/permalink/523038822609638

Konstantinos Poulas  : Δείτε παρακάτω παρέμβαση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου.

Ειδικότερα απομονώνω τα εξής (η πλήρης ομιλία στο τέλος της ανάρτησης):

Η Πολιτεία οφείλει να θεσμοθετεί τις κάθε είδους εγγυήσεις ώστε ν’ αποκλείεται, εντελώς, η προσβολή της αξίας του Ανθρώπου και της ζωής του από δράσεις που καταλήγουν σε κάθε μορφής εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος. Τούτο αφορά κυρίως -και όχι βεβαίως αποκλειστικώς- το πεδίο των μεταμοσχεύσεων και την ρύθμιση του νομικού καθεστώτος των δοτών οργάνων.

β) Η Πολιτεία οφείλει ν’ απαγορεύει την καθιέρωση επιστημονικών πρακτικών, οι οποίες πλήττουν την μοναδικότητα του Ανθρώπου, ιδίως μέσω της αλλοίωσης της γενετικής του ταυτότητας, δοθέντος ότι η μοναδικότητα βρίσκεται, κυριολεκτικώς, στον πυρήνα της αξίας του Ανθρώπου. Επέκεινα, η Πολιτεία οφείλει να θεσμοθετεί:

β1)Αυστηρούς περιορισμούς ως προς την αξιοποίηση της γενετικής τεχνολογίας, προς την κατεύθυνση επέμβασης στην δομή και στην λειτουργία του ανθρώπινου γονιδιώματος, στον βαθμό που θα μπορούσε να επηρεάσει την κατά τ’ ανωτέρω μοναδικότητα του Ανθρώπου.

-----------

Συνεπώς, τα πειραματικά mRNA σκευάσματα ΕΙΣΑΓΟΥΝ στα κύτταρά μας γενετικό υλικό (mRNA) το οποίο τρεις δημοσιεύσεις αποδεικνύουν όχι ότι μόνο εκφράζεται εντός των κυττάρων μας ΑΛΛΑ ενσωματώνεται στο γενετικό μας υλικό, δηλαδή το αλλοιώνει.

Τι μεγαλύτερη απόδειξη της αντισυνταγματικότητας με βάση τη γνωμοδότηση του πρώην Προέδρου?

Κωνσταντίνος Πουλάς

------------

ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ Ο ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Επίτιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Π. Παυλόπουλος συμμετείχε σε εκδήλωση που οργάνωσε στην Κύμη Ευβοίας, την 29η Απριλίου 2022, για τα 60 χρόνια από τον θάνατο του Γεωργίου Παπανικολάου ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος «Ιπποκλής», ο οποίος έχει αποστολή μεταξύ άλλων και την στήριξη των δράσεων του “Ινστιτούτου Γεωργίου Παπανικολάου”.

Στην ομιλία του, με τίτλο «Η αξία του Ανθρώπου κατά το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος και η σημασία της στην εποχή μιας επώδυνης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης», ο κ. Προκόπιος Παυλόπουλος επισήμανε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

ADVERTISING

Κατά την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Πρόκειται για θεμελιώδη διάταξη του Συντάγματος, η οποία, θέτοντας τον Άνθρωπο στο επίκεντρο του ρυθμιστικού του πεδίου -επέκεινα δε της όλης Έννομης Τάξης- καθιερώνει τον εν γένει Ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα, με όλες τις εντεύθεν κανονιστικές και θεσμικές συνέπειες. Θεωρία και νομολογία συνομολογούν, ότι η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος για την προστασία της αξίας του Ανθρώπου δεν καθιερώνει δικαίωμα αλλά διαδραματίζει πολύ ευρύτερο ρυθμιστικό ρόλο στο πλαίσιο του συνόλου του Συντάγματος, συνιστώντας γενική ρήτρα, μέσω της οποίας «φωτίζεται» ερμηνευτικώς κάθε άλλη συνταγματική διάταξη. Τούτο συνάγεται και από την, καθ’ όλα συνειδητή, επιλογή του Συντακτικού Νομοθέτη να θέσει την διάταξη του άρθρου 2 παρ.1 προ των διατάξεων του Δεύτερου Μέρους περί ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κι ακόμη πιο εμφατικά στην αρχή του Συντάγματος, ήτοι στο Α΄ Τμήμα του Πρώτου Μέρους περί βασικών διατάξεων, δηλαδή στο Τμήμα που φέρει τον τίτλο «Μορφή του Πολιτεύματος».

A. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Το ότι οι διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος καθιερώνουν, υπό θεσμικούς αλλά και lato sensu πολιτικούς όρους, τον Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του Συντάγματος οδηγεί, κατ’ ανάγκην -και υπό τους όρους της γραμματικής, τελεολογικής και συστηματικής ερμηνείας του- στην αποδοχή των εξής θέσεων:

1. Όλες οι διατάξεις του Συντάγματος, καθώς και οι εκτελεστικές του διατάξεις, δίχως καμία, απολύτως, εξαίρεση, πρέπει να ερμηνεύονται και να εφαρμόζονται και από τις τρεις Εξουσίες -την Νομοθετική, την Εκτελεστική και την Δικαστική- με στόχο την προστασία του Ανθρώπου, ιδίως δε την υπεράσπιση των κάθε είδους δικαιωμάτων του. Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι, όταν το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος καθιερώνει την επιταγή του σεβασμού και της αξίας του Ανθρώπου:

α) Επιβάλλει όχι μόνο την «αμυντική» υπεράσπιση της αξίας του Ανθρώπου -ήτοι την αποτροπή της προσβολής της in concreto– αλλά, a fortiori, και τον ενεργό σεβασμό της στην πράξη. Και μάλιστα με συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία ενεργοποιούνται τόσο περισσότερο, όσο η αξία του Ανθρώπου εκτίθεται σε μεγαλύτερη διακινδύνευση. Και τέτοια παραδείγματα διακινδύνευσης παρέχουν, κατ’ εξοχήν, από την μια πλευρά η Τεχνολογία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της συμπεριφοράς της Επιστήμης έναντι των γονιδίων. Και, από την άλλη πλευρά, η Οικονομία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της οφειλόμενης αντίστασης απέναντι στην κάθε μορφής εμπορευματοποίηση του Ανθρώπου.

β) Υπενθυμίζει, προς κάθε κρατικό –υπό την ευρεία του όρου έννοια φυσικά- όργανο ότι ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του Ανθρώπου αποτελούν όχι απλώς υποχρέωση αλλά, ρητώς και αδιαστίκτως, «την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Και μόνον η διατύπωση αυτή καθιστά τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του Ανθρώπου πρώτιστη και, κατά λογική ακολουθία, θεμελιώδη προτεραιότητα για την Πολιτεία και τα όργανά της.

2. Λόγω της γενικότητας της ρύθμισής του, ειδικότερα δε λόγω της χρησιμοποίησης του όρου «Πολιτεία», αναφορικά με την οριοθέτηση της υποχρέωσης σεβασμού και προστασίας της αξίας του Ανθρώπου, η υποχρέωση αυτή απευθύνεται:

α)Στο Κράτος, εν συνόλω, υπό την έννοια ότι η υποχρέωση αυτή βαρύνει τα κάθε είδους όργανα και των τριών Εξουσιών, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και της Δικαστικής.

β)Πέραν της «Πολιτικής Κοινωνίας», κατά τ’ ανωτέρω, και στην «Κοινωνία των Πολιτών», δηλαδή σε κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου.

γ)Άρα από την, σύμφωνα με την ανάλυση που προηγήθηκε, διευκρίνιση της νομικής έννοιας της αξίας του Ανθρώπου, κατά την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, και ειδικότερα από την διαπίστωση ότι η αξία –σε αντίστιξη προς την προσωπικότητα κατά το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος- αφορά, πολύ πέραν του προσώπου, το «Όν» ως βιολογικό οργανισμό, εν γένει, μ’ επίκεντρο την, lato sensu, ζωή του, εκπορεύονται συγκεκριμένες έννομες συνέπειες ιδίως για τον ίδιο τον Άνθρωπο αλλά και για την Πολιτεία.

Β. ΟΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Με βάση τα όσα προεκτέθηκαν, είναι νομικώς ορθότερο -αν όχι πλήρως επιβεβλημένο και κατά το Σύνταγμα- να γίνει δεκτό πως, τουλάχιστον στο πλαίσιο της Ελληνικής Έννομης Τάξης, δεν νοείται θεσμικώς, ούτε καθ’ υποφοράν, δικαίωμα του Ανθρώπου στην ζωή του, ως απόρροια της συνταγματικής κατοχύρωσης της αξίας του. Εκ του ότι ο φορέας της αξίας του Ανθρώπου δεν έχει, κατά νομική κυριολεξία, δικαίωμα επ’ αυτής και, συνακόλουθα, επί της ζωής του, συνάγονται και τα εξής:

1. Ο Άνθρωπος δεν έχει πλήρη ευχέρεια -ούτε βεβαίως δικαίωμα- παραίτησης από την υπεράσπιση της αξίας του και της ζωής του. Όλως αντιθέτως, οφείλει να τις σέβεται και να τις υπερασπίζεται πρωτίστως ο ίδιος, δοθέντος ότι, κατά το Σύνταγμα και την εκτελεστική του νομοθεσία, αναγνωρίζεται σε αυτόν μόνο δικαίωμα υπεράσπισής τους, τόσο έναντι της Πολιτείας όσο και έναντι των κάθε είδους τρίτων, φυσικών ή νομικών προσώπων.

α) A fortiori, ο Άνθρωπος δεν έχει πλήρη ευχέρεια διάθεσης της ζωής του. Γεγονός που σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι δεν υφίσταται ούτε δικαίωμα ούτε καν αναγνώριση επιλογής της αυτοκτονίας. Το ότι στην πράξη δεν τιμωρείται, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, η αυτοκτονία τόσον όταν έχει συντελεσθεί -οπότε δεν θα είχε κανένα νόημα η τιμωρία- όσο και σε περίπτωση απλής απόπειρας, δεν έχει, κατ’ ουδένα τρόπο, την έννοια ότι υφίσταται, e contrario, κάποιο δικαίωμα στην αυτοκτονία.

β) Το αυτό ισχύει, όπως είναι αυτονόητο, και για την εκ μέρους του φορέα της αξίας του Ανθρώπου λήψη απόφασης περί ευθανασίας του. Και μάλιστα τόσον ως προς τις προς αυτόν επιπτώσεις της νομικής απαξίας της πράξης του, όσο και ως προς τους τρίτους, οι οποίοι τον επικουρούν στην ευθανασία.

γ) Υπ’ αυτό το πνεύμα ερμηνείας του Συντάγματος και της εκτελεστικής του νομοθεσίας δεν είναι αποδεκτό θεσμικώς και το ενδεχόμενο εκούσιας «διακοπής» των βιολογικών λειτουργιών, με το εντελώς υποθετικό, υπό τα σημερινά δεδομένα, ενδεχόμενο επαναλειτουργίας τους στο μέλλον, κατά τα δεδομένα της Τεχνολογίας, π.χ. με το ενδεχόμενο ενεργοποίησης της μεθόδου της κατάψυξης.

2. Ως παρακολουθηματική, πλην όμως άκρως ουσιώδης, συνέπεια επέρχεται το ότι δεν υφίσταται και οιαδήποτε δυνατότητα του Ανθρώπου να διαθέτει, κατά πλήρη διακριτική ευχέρεια και αντίστοιχη επιλογή, μέρος του σώματός του, κατ’ εξοχήν δε ζωτικής σημασίας όργανά του. Έτσι, π.χ.:

α) Ο Άνθρωπος δεν νομιμοποιείται, κατ’ ουδένα τρόπο, να διαθέτει εν ζωή μέρη του σώματός του, όταν η διάθεση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε βέβαιο θάνατο -όπως συμβαίνει με την διάθεση ζωτικών του οργάνων- ή ακόμη και σε σοβαρή διακινδύνευση της ζωής του.

β) Πολλώ μάλλον αυτό ισχύει στην περίπτωση, κατά την οποία μια τέτοια διάθεση θα είχε ως σκοπό την αποκόμιση κέρδους, ήτοι την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος. Και σε αυτή την περίπτωση νοείται θεσμικώς κύρωση, η οποία δεν αφορά μόνο τον τρίτο, λήπτη του οργάνου του δότη, αλλά και τον ίδιο τον δότη, αν βρίσκεται ακόμη εν ζωή.

3. Είναι, φυσικά, εντελώς διαφορετικό -και πλήρως σύμφωνο με τα όσα εκτέθηκαν σχετικά με τη νομική έννοια της αξίας του Ανθρώπου- το αν και κατά πόσον ο Άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει δότης οργάνων, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις που διαμορφώνει η Έννομη Τάξη, με πλήρη σεβασμό του Συντάγματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος περί προστασίας της αξίας του Ανθρώπου επιτρέπει, πάντα με βάση τις ρυθμίσεις των ισχυόντων κανόνων δικαίου:

α) Το να καταστεί κάποιος εν ζωή δότης οργάνων μετά θάνατον. Το αυτό ισχύει και για την δυνατότητα των οικείων του να δωρίσουν τα όργανα του θανόντος προς τρίτους.

β) Το να καταστεί κάποιος εν ζωή δότης οργάνων προς οικείους του ή ακόμη και τρίτους, εφόσον βεβαίως αφενός δεν υφίσταται μεγάλη διακινδύνευση της ζωής του και, αφετέρου, αυτή η πρωτοβουλία του ουδόλως έχει, αμέσως ή εμμέσως, σχέση με οιασδήποτε μορφής οικονομική ή άλλη συναφή συναλλαγή, η οποία θα παραβίαζε, αμέσως ή εμμέσως, την προαναφερθείσα γενική αρχή της απαγόρευσης της εμπορευματοποίησης του σώματός του.

Γ. ΟΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Πρέπει, εξ αρχής, να επισημανθεί ότι οι έννομες συνέπειες της νομικής έννοιας της αξίας του Ανθρώπου αφορούν πρωτίστως την Πολιτεία -με την έννοια της σύνθεσης και των τριών Εξουσιών, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και της Δικαστικής- όπως προκύπτει ευθέως από το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος οι οποίες, όπως τονίσθηκε προηγουμένως, καθιστούν τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του Ανθρώπου «την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».

1. Υπό το φως των προμνημονευόμενων διαπιστώσεων, καθίσταται σαφές ότι οι ερμηνευτικές αυτές αρχές απευθύνονται στην Πολιτεία και στα όργανά της ιδίως όταν θεσμοθετεί μέτρα που θα μπορούσαν να θίξουν την αξία του Ανθρώπου και, κατ’ εξοχήν, την ανθρώπινη ζωή λόγω των ανεξέλεγκτων τάσεων της Οικονομίας και της Τεχνολογίας. Αυτονοήτως, τούτο δε ισχύει ως προς την λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή για την υγεία ασθενών, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις της ερμηνευτικής δήλωσης υπό το άρθρο 5 παρ. 4 του Συντάγματος. Ειδικότερα:

α) Η Πολιτεία οφείλει να θεσμοθετεί τις κάθε είδους εγγυήσεις ώστε ν’ αποκλείεται, εντελώς, η προσβολή της αξίας του Ανθρώπου και της ζωής του από δράσεις που καταλήγουν σε κάθε μορφής εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος. Τούτο αφορά κυρίως -και όχι βεβαίως αποκλειστικώς- το πεδίο των μεταμοσχεύσεων και την ρύθμιση του νομικού καθεστώτος των δοτών οργάνων.

β) Η Πολιτεία οφείλει ν’ απαγορεύει την καθιέρωση επιστημονικών πρακτικών, οι οποίες πλήττουν την μοναδικότητα του Ανθρώπου, ιδίως μέσω της αλλοίωσης της γενετικής του ταυτότητας, δοθέντος ότι η μοναδικότητα βρίσκεται, κυριολεκτικώς, στον πυρήνα της αξίας του Ανθρώπου. Επέκεινα, η Πολιτεία οφείλει να θεσμοθετεί:

β1)Αυστηρούς περιορισμούς ως προς την αξιοποίηση της γενετικής τεχνολογίας, προς την κατεύθυνση επέμβασης στην δομή και στην λειτουργία του ανθρώπινου γονιδιώματος, στον βαθμό που θα μπορούσε να επηρεάσει την κατά τ’ ανωτέρω μοναδικότητα του Ανθρώπου. Εδώ τίθεται το μείζον ζήτημα της άνευ όρων και προϋποθέσεων απαγόρευσης της κλωνοποίησης, αφού η μέθοδος αυτή οδηγεί σε προαποφασισμένη και προδιαγεγραμμένη δημιουργία απολύτως όμοιων ανθρώπων, αναιρώντας έτσι την μοναδικότητα καθενός τους και προσβάλλοντας ευθέως την ιδιαίτερη αξία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.

β2)Αυστηρούς περιορισμούς ως προς την χρησιμοποίηση της μεθόδου των αμβλώσεων. Με την έννοια, ότι η μέθοδος αυτή είναι συνταγματικώς ανεκτή μόνον όταν δεν θίγει την αξία και την ζωή του Ανθρώπου αλλά, όλως αντιθέτως, αποβαίνει, με στέρεη επιστημονική τεκμηρίωση, μέσο προστασίας τους.

2. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο ζήτημα του συνταγματικώς επιβεβλημένου τρόπου θεσμικής αντιμετώπισης του προβλήματος της ευθανασίας, σε συνδυασμό με το γενικότερο ζήτημα του τρόπου, με τον οποίο η Πολιτεία οφείλει, κατά την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, να συμπαρασταθεί στον βαρέως πάσχοντα Άνθρωπο, κυρίως κατά το τελευταίο στάδιο της ασθενείας του.

α)Υπό το πρίσμα της διάταξης του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, και προκειμένου να εκπληρώσει την υποχρέωσή της για τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του Ανθρώπου, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις της που προκύπτουν κατά το Σύνταγμα από την θεσμική κατοχύρωση του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου και των Κοινωνικών Δικαιωμάτων, η Πολιτεία έχει χρέος να διασφαλίσει στον βαρέως πάσχοντα -και ιδίως σ’ εκείνον που βρίσκεται σε μειονεκτική κοινωνική και οικονομική κατάσταση- συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης και νοσηλείας ως το τέλος της ζωής του. Προς τούτο είναι ανάγκη η Πολιτεία, υπό όρους συνταγματικώς κατοχυρωμένης υποχρέωσης, ν’ αναπτύσσει, παραλλήλως με τις κλασικές νοσοκομειακές δομές, και ανάλογες υποστηρικτικές δομές για τον πάσχοντα, οι οποίες πρέπει να οργανώνονται και να λειτουργούν ως δομές «παρηγορητικής υποστήριξης».

β)Τέλος, τίθεται το ζήτημα του ποιες πρέπει, κατά τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, να είναι οι πρόνοιες της Έννομης Τάξης ως προς τον τρόπο, με τον οποίο η Πολιτεία αλλά και η Ιατρική Επιστήμη οφείλουν να συμπαρασταθούν στον βαρέως πάσχοντα, που έχει φθάσει πλέον στο τελευταίο στάδιο της ασθενείας του και δεν υφίσταται, επιστημονικώς, πιθανότητα αποφυγής του θανάτου. Σε αυτή την περίπτωση, και προκειμένου ο πάσχων να μην υποφέρει υπό όρους που αναιρούν την αξία του και την αξιοπρέπειά του, είναι όχι μόνο νοητή αλλά μάλλον επιβεβλημένη, συνταγματικώς και ηθικώς, η θεσμοθέτηση της κατάλληλης μεθόδου καταστολής. Πρόκειται για την λεγόμενη «παρηγορητική καταστολή» ως την επέλευση του θανάτου η οποία, στο πλαίσιο του γαλλικής Ιατρικής και Νομικής Επιστήμης, αποκαλείται «sédation à long terme» ή «sédation terminale».

Δ. ΟΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΡΙΤΟΥΣ

Τα όσα ήδη εκτέθηκαν, ως προς τις κατά την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος υποχρεώσεις τόσο του ίδιου του φορέα όσο και της Πολιτείας αναφορικά με τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του Ανθρώπου, προσδιορίζουν με σχετική ευχέρεια και τις υποχρεώσεις των τρίτων προς την ίδια κατεύθυνση.

1. Πριν από κάθε άλλη προσέγγιση εν προκειμένω πρέπει να σημειωθεί -και πάλι όχι μόνο σε νομικό επίπεδο αλλά και σ’ επίπεδο ηθικής- ότι οι συνταγματικές ρυθμίσεις για την αξία του Ανθρώπου και για το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου επιβάλλουν στους τρίτους, και ιδίως προς εκείνους που έχουν τα μέσα, να δείξουν κυρίως προς τον βαρέως πάσχοντα συνάνθρωπο την Αλληλεγγύη τους. Και εδώ τίθεται μ’ επίταση το ζήτημα της συμπόρευσης Πολιτείας και τρίτων στην ανέγερση των δομών παρηγορητικής στήριξης, για τις οποίες έγινε λόγος προηγουμένως. Η θέση αυτή συνάδει πλήρως και προς το γράμμα και το πνεύμα της διάταξης του άρθρου 25 παρ. 4 του Συντάγματος, κατά την οποία: «Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης».

2.Κατά τα λοιπά, το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος καθιστά, έναντι των τρίτων, επιβεβλημένη την απαγόρευση -άρα και την αντίστοιχη καθιέρωση αδικοπραξίας ή και εγκλήματος όταν παραβιάζεται η απαγόρευση αυτή- μεταξύ άλλων και των εξής συμπεριφορών:

α) Της συμμετοχής, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, στην αυτοκτονία.

β) Της σύμπραξης, και πάλι καθ’ οιονδήποτε τρόπο, στην πρακτική της ευθανασίας.

γ) Της εκδήλωσης στην πράξη οιασδήποτε μορφής συναλλαγών σχετικών με μεταμοσχεύσεις -π.χ. με δωρεές οργάνων- οι οποίες έχουν, έστω και εμμέσως, σχέση με οικονομικά ανταλλάγματα και, έτσι, καταλήγουν να εξωθούν π.χ. τον δότη ή τους οικείους του ή άλλους τρίτους μεσάζοντες σε νομικώς και ηθικώς πλήρως απαξιωμένες πρακτικές εμπορευματοποίησης του σώματος.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο Συντακτικός Νομοθέτης, επικουρούμενος και από τις πολύ μεγάλες εκφραστικές δυνατότητες της Γλώσσας μας, κάθε άλλο παρά τυχαία κατέληξε στην έννοια της «αξίας» -και όχι στην διεθνώς καθιερωμένη έννοια της «αξιοπρέπειας»- στο πλαίσιο της διάταξης του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος. Όπως άκρως συνειδητή και συμβολική πρέπει να θεωρηθεί και η επιλογή του να θέσει την άνω διάταξη στο Α΄ Τμήμα του Πρώτου Μέρους τους Συντάγματος. Τα δεδομένα, λοιπόν, αυτά πρέπει ν’ αξιοποιούνται, στο ακέραιο, από τον ερμηνευτή και τον εφαρμοστή των συνταγματικών εν γένει ρυθμίσεων, κατ’ εξοχήν σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια βαθιά και, συνακόλουθα, επώδυνη κοινωνική και οικονομική κρίση.

Παντελής Οικονόμου: Η αλήθεια και η αγάπη πάντα θριαμβεύει στο τέλος. Για όποιον ποντάρει στον φόβο του ιού και στον εκβιασμό του εμβολιασμού, αποκαλύπτεται η ατζέντα του, αργά ή γρήγορα. Ο χρόνος στενεύει απελπιστικά για ορισμένους ολίγιστους, αφού ακόμα περισσότεροι πλέον έχουν αντιληφθεί την (παγκόσμια και εγχώρια) απάτη και την πλάνη και δεν πέφτουν ξανά στην παγίδα.

Παντελής Οικονόμου

https://www.eyewideopen.org/?tag=%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%bf%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%85

30 Απριλίου στις 12:07 π.μ.  · 

Τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2022 στην Ιταλία, το ποσοστό των εμβολιασμένων θετικών στον covid ήταν 81%, στις μονάδες εντατικής οι 8 στους 10 ήταν εμβολιασμένοι, ενώ από όσους πέθαναν οι 7 στους 10 ήταν εμβολιασμένοι. (1) Κατα σύμπτωση, 7 στους 10 είναι και το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων στην Ιταλία(2). 

Στη Nέα Ζηλανδία το 79% είναι πλήρως εμβολιασμένο. Παρ’όλα αυτά οι νοσηλείες covid στους εμβολιασμένους κυμαίνονται μεταξύ 70-100%! (3) 

Τα δεδομένα από τη Νεα Ζηλανδία δείχνουν οτι οι μερικώς ή πλήρως εμβολιασμένοι έχουν μέχρι 6 φορές περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν από covid σε σχέση με τους μη εμβολιασμένους. 

Στο τελευταίο κύμα του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2022, νόσησε το 10% των 3πλοεμβολιασμένων, το 18% των διπλοεμβολιασμένων, το 14% των εμβολιασμένων με μια δόση και μόλις το 3% των ανεμβολίαστων. 

Δηλαδή πέραν από μία προσωρινή (μικρής διάρκειας) προστασία που έδωσε η 3η δόση, όσο περισσότερες δόσεις, τόσο μεγαλύτερη ευπάθεια στον covid. Το 93% των θετικών περιστατικών είναι εμβολιασμένοι. (4)(5)(6) 

Τα ίδια υψηλά ποσοστά παρουσιάζουν και άλλες χώρες. 

Το 70-80% των σοβαρών περιστατικών covid είναι πλήρως εμβολιασμένοι, υποστηρίζει ο διευθυντής του νοσοκομείου Ichilov  στο Ισραήλ, καθηγητής Jacob Giris. Προσθέτει οτι “τα εμβόλια δεν έχουν καμία επίδραση σε σχέση με τη σοβαρή λοίμωξη”. (7) 

Στην Αυστραλία ο Covid εμφάνισε 2 κύματα, σχετικά ήπια, τον Αύγουστο του 2020 και τον Σεπτέμβριο του 2021. Μετά την ενισχυτική δόση του εμβολίου τον Δεκέμβριο του 2021 και μέσα στο δικό τους καλοκαίρι, τα θετικά περιστατικά εκτοξεύτηκαν (τυχαίο; ). 

Οι θάνατοι είναι 1.700% περισσότεροι σε σχέση με την έναρξη του covid. Ο μέσος όρος είναι 72 θάνατοι καθημερινά. Οι 4 στους 5 που χάνουν τη ζωή τους είναι πλήρως εμβολιασμένοι (8)

Τα δεδομένα της Κυβέρνησης του Καναδά υποστηρίζουν οτι οι τριπλοεμβολιασμένοι πάσχουν από ADE. 

Eχουν περισσότερο από 4 φορές περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν από covid, 1,5 φορά περισσότερες πιθανότητες να νοσηλευτούν και 2 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν σε σχέση με τους μη εμβολιασμένους (9)

Κατα τον Φεβρουάριο 2022 στο Ηνωμένο Βασίλειο, στους 6.469 θανάτους από covid, μόλις οι 570 (δηλαδή το 9%) ήταν ανεμβολίαστοι, οι 5412 (δηλαδή το 84% ήταν πλήρως εμβολιασμένοι, δηλαδή με τις 3 δόσεις) και το υπόλοιπο 7% με 1 ή με 2 δόσεις). 

Η πλήρης κατάρρευση του αφηγήματος του εμβολιασμού. 

Τα ποσοστά θανάτων είναι αρκετά υψηλότερα από το εθνικό ποσοστό εμβολιασμών (10).

Οι εμβολιασμένοι στην Αγγλία εχουν 3,2 μεγαλύτερες πιθανότητες να πεθάνουν από covid σε σχέση με τους ανεμβολίαστους. 

Οι θετικοί στον covid στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξηθηκαν μέσα στον Μάρτιο κατά ένα εκατομμύριο μέσα σε μία εβδομάδα. 

Ο ένας στους 16 κατοίκους είχε covid (11).

Tα ρεκόρ του covid στους εμβολιασμένους μέσα στον Μάρτιο, ανέδειξε αρνητική αποτελεσματικότητα των εμβολίων σε σχέση με τους θανάτους, δηλαδή αυξημένο απόλυτο κίνδυνο στους εμβολιασμένους (12)(13)(14). 

Τον Φεβρουάριο του 2022 το Public Health Scotland σταμάτησε να δημοσιοποιεί τα δεδομένα για τις νοσηλείες και τους θανάτους από covid, γιατί φοβήθηκε οτι τα δεδομένα θα παρουσιαστούν με λανθασμένο τρόπο από τους “αντι-εμβολιαστές”, επειδή δεν ήταν ευνοϊκά για τους εμβολιασμένους(15).  

Το ίδιο αποφάσισε από την 1η Απριλίου και το Ηνωμένο Βασίλειο(16). 

Κατα τα τέλη του Φεβρουαρίου το Αμερικανικό CDC αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει τα δεδομένα της ενισχυτικής δόσης σε σχέση με την αποτελεσματικότητά της για 33 εκατομμύρια Αμερικανούς ηλικίας 18-49, βασισμένο στους φόβους οτι θα δείξουν οτι τα εμβόλια είναι αναποτελεσματικά. (17)(18). Το CDC κατηγορήθηκε δημόσια για αυτό σε δημοσίευμα των Νew York Times (19).  

Στην Ελλάδα φαίνεται οτι πάμε κόντρα σε ότι ισχύει σε όλο τον κόσμο. 

Είναι τα περίφημα και παγκοσμίου φήμης Greek Statistics. 

Έχουμε δικό μας τρόπο καταγραφής θανάτων σε σχέση με το χρόνο πρώτης καταγραφης θετικού περιστατικού covid και μάλλον ανεξέλεγκτο τρόπο διενέργειας pcr στα νοσοκομεία και ίσως όχι μόνο εκεί (όπως διαπίστωσα σε “ασθενή” με απλή αμυγδαλίτιδα που νόσησε 2 μήνες πριν από covid και τον οποίον έβγαλαν “θετικό” σε περιφερειακό νοσοκομείο στους 43,5 κύκλους, όντας πρακτικά αρνητικός). 

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε τον υψηλότερο αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο στην Ευρώπη, ο οποίος φαίνεται ξεκάθαρα οτι είναι πλασματικός (20), κάτι που βολεύει όσους θέλους να επιμείνουν στον φόβο ενός φονικού ιού, που “απαιτεί περισσότερους εμβολιασμούς” για να επιπεδωθεί επιτέλους η καμπύλη και μάσκες σε εσωτερικούς χώρους μέσα στο κατακαλόκαιρο. 

Η Όμικρον είναι κατά βάση μία ήπια λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού και προσοχή απαιτείται κυρίως στις μεγαλύτερες ηλικίες και σε ανθρώπους με υποκείμενα νοσήματα, για έγκαιρη προφύλαξη και θεραπεία, με τα γνωστά πλέον θεραπευτικά πρωτόκολλα, βασισμένα κυρίως στην ιβερμεκτίνη και την υδροξυχλωροκίνη, αλλά όχι μόνο σε αυτά, ώστε να περιοριστούν οι βλάβες που μπορεί να δημιουργηθούν στη συνέχεια. 

Αυτό αφορά, είτε τους εμβολιασμένους, είτε τους μη εμβολιασμένους, θα πρόσθετα κυρίως τους εμβολιασμένους, γιατί οι τελευταίοι έχουν μία πλασματική αίσθηση ασφάλειας λόγω των εμβολιασμών και συχνά καθυστερούν να λάβουν θεραπεία. 

ΥΓ. Η αλήθεια και η αγάπη πάντα θριαμβεύει στο τέλος. 

Για όποιον ποντάρει στον φόβο του ιού και στον εκβιασμό του εμβολιασμού, αποκαλύπτεται η ατζέντα του, αργά ή γρήγορα.

Ο χρόνος στενεύει απελπιστικά για ορισμένους ολίγιστους, αφού ακόμα περισσότεροι πλέον έχουν αντιληφθεί την (παγκόσμια και εγχώρια) απάτη και την πλάνη και δεν πέφτουν ξανά στην παγίδα.

Επειδή λατρεύω τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες : Η Ατιμασμένη/ ιταλική ταινία γυρισμένη το 1960, πρωτότυπος τίτλος Titanus

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Alberto Moravia/ το ομώνυμο βέβαια είναι σχετικό γιατί στα ιταλικά ο τίτλος είναι La Ciociara, που υποδηλώνει την γυναίκα από την συγκεκριμένη περιοχή και σε σκηνοθεσία του μεγάλου Vittorio de Sica η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας χήρας η οποία πασχίζει να προστατέψει την κόρη της και την ίδια μέσα από την φρίκη του πολέμου.
Η ταινία δεν είναι απλή. 
Διακρίνει κάποιος αρκετές διαστρωματώσεις και θέματα που θέλει να θίξει ο δημιουργός. Πιστός στο δόγμα του νεορεαλισμού, εκτός από την αποτύπωση των χαρακτήρων των απλών ανθρώπων και τις δυσκολίες τους στην συγκεκριμένη περίοδο, περνάει και μηνύματα για την αυστηρή καθολική κοινωνία- ωραία η φράση της Sophia Loren "εγώ παντρεύτηκα την Ρώμη", η οποία παντρεύτηκε έναν γέρο για να μπορέσει να ξεφύγει από τον περιορισμό της επαρχίας, το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι αλλά και τον προβληματισμό για την μεταπολεμική κατάσταση στην Ιταλία που αποτυπώνεται μέσα από τα λόγια του συμπαθητικού κομμουνιστή Μικέλε / Jean-Paul Belmondo.
Η Τσεζίρα / Σοφία Λόρεν και η κόρη της Ροζέτα / Eleonora Brown, εγκαταλείπουν την Ρώμη για να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς - των Συμμάχων και μετά από αρκετές περιπέτειες επιστρέφουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, μια ορεινή περιοχή της Νότιας Ιταλίας όπου έχουν καταφύγει και άλλες οικογένειες μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. 
Εκεί η Τσεζίρα γνωρίζεται με τον Μικέλε, απόφοιτο της Φιλοσοφικής και γιο μαυραγορίτη, ο οποίος όπως είναι φυσικό την ερωτεύεται. 
Η Sophia Loren είναι απολαυστική, επάξια νομίζω κέρδισε και το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για την ταινία και όσοι γνωρίζουμε και (λίγα) ιταλικά μπορούμε να απολαύουμε και τα λογοπαίγνια αλλά και τις γλωσσικές αντιθέσεις τις Ιταλίας.
Η τραγωδία δεν αργεί να φανεί. 
Η πτώση του Μουσολίνι και η εμφάνιση των Συμμάχων, αρχικά ως Άγγλων κομάντος, έπειτα ως αποβατικών στρατευμάτων δεν αρκούν για να την αποτρέψουν. 
Οι απελευθερωτές ουσιαστικά είναι μέρος της τραγωδίας. 
Δεν είναι τυχαίο που ο Μικέλε ο κομμουνιστής αναλαμβάνει να εξηγήσει πρώτα στους Άγγλους κομάντος και έπειτα στον Γερμανό αρχισμηνία (τα δυο κύρια αντίπαλα στρατόπεδα στην Ιταλία) για το τι είναι η Ιταλία και γιατί δεν μπορούν να την καταλάβουν οι ξένοι.
Επιστρέφοντας στο χωριό από την κοντινή πόλη που είχαν πάει για τρόφιμα, ο Μικέλε και η Τσεζίρα πέφτουν πάνω σε μια εξαντλημένη γερμανική περίπολο η οποία υποχωρεί και με βίαιο τρόπο παίρνει μαζί τους σαν οδηγό τον Μικέλε - ο οποίος όπως είναι φυσικό δεν επιστρέφει, ποτέ) για να βρούνε οδό διαφυγής. 
Μητέρα και κόρη αποφασίζουν να να γυρίσουν στην Ρώμη και στην διαδρομή τις βιάζουν (ομαδικά) τα στρατεύματα των «απελευθερωτών» Συμμάχων - για την ακρίβεια Μαροκινοί, σε μια ερειπωμένη εκκλησία.
Συντετριμμένες, με τις ζωές τους να έχουν αλλάξει για πάντα, συνεχίζουν το ταξίδι της επιστροφής με τις τύψεις να πνίγουν κυρίως την μητέρα επειδή δεν κατάφερε να προστατέψει την κόρη της.
Ούτε εδώ θα δούμε μάχες, θα δούμε περισσότερο τις συνέπειες των μαχών σε κατοικημένες περιοχές, δηλαδή βομβαρδισμούς,  εκτελέσεις αμάχων, και τα συνήθη επακόλουθα της ανάμιξης ξένων στρατιωτικών με τον ντόπιο πληθυσμό -βιασμοί, λεηλασίες κλπ.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τον βιασμό δηλαδή χιλιάδων Ιταλίδων από Μαροκινούς ατάκτους - μέλη του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος,  που συμμετείχαν στην μάχη του Μόντε Καζίνο. Υπάρχουν ελλείψεις και στο στρατιωτικό μέρος. 
Τα άρματα των Αμερικανών δεν είναι παρά Μ47 Patton, τα οποία άρχισαν να παράγονται την δεκαετία του ’50, αντί των υποτιθέμενων Μ4 Sherman ή Μ24 Chaffee που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί την περίοδο. 
Το γερμανικό He 111 που εκτελεί τον βομβαρδισμό είναι βγαλμένο από τα κινηματογραφικά επίκαιρα. 
Δεν ξέρω αν η Sophia Loren πείθει βέβαια και σαν μητέρα μιας προεφηβικής ηλικίας κοπέλας - η Ροζέτα είναι δεκατριών, καθώς όταν γυρίστηκε η ταινία η Sophia Loren ήταν 26 ετών. 
Παρ’ όλες τις «τεχνικές» ελλείψεις η ταινία δεν παύει να είναι κορυφαία, νοσταλγική και συνάμα να προκαλεί θλίψη και πικρία. 
Δείτε την, έστω σαν κάτι εναλλακτικό, αν και όχι τόσο εύπεπτο.
Τεχνικά χαρακτηριστικά: 
Ασπρόμαυρη, γλώσσα ιταλικά, διάρκεια 97 λεπτά. 
Εναλλακτικοί τίτλοι La Ciociara / ιταλικά, Two Women / αγγλικά. 

polemikestainies

wikiwand.com

wikipedia.org

Σπυρος Καμπιωτης: "Οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές ιστορικά, δεν συνέβησαν γιατί ο κόσμος επαναστατούσε αλλά γιατί οι αδηφάγοι εξουσιαστές κάπου δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους και τρώγονταν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά"

Σπυρος Καμπιωτης
https://www.facebook.com/spiroskampiotis/posts/2512584902207812

Λοιπόν

Εδώ μέσα (και όχι μόνο) βλέπουμε πάρα πολλές φορές την προτροπή ή και την "αγανάκτηση" πολλών, στο γιατί ο κόσμος που βάλλεται και υποφέρει δεν ενώνεται ώστε για να αντιμετωπίσει και να αποτινάξει από πάνω του, αυτή ...την Λαίλαπα που έχει ξεσπάσει τα τελευταία ...όσα χρόνια.
Ακούστε.
Πώς είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο (η ένωση δηλ. και η σύμπλευση) όταν ο κάθε ένας, τούτη την ένωση που επικαλείται την εννοεί ανάλογα με τα δικά του θέλω τις δικές του επιδιώξεις και τα δικά του συμφέροντα και οφέλη?
Πώς είναι δυνατόν αυτός ο κόσμος σύσσωμος να αντισταθεί όταν ο κάθε ένας επιδιώκει την λύση των δικών του και μόνο προσωπικών προβλημάτων, και όταν βρει (ή του βρουν) κάποια διέξοδο σε ορισμένα από αυτά, τότε ...από δω πάνε κι άλλοι?
Πώς είναι δυνατόν ο κόσμος αυτός να συνταχθεί σε ένα κοινό σκοπό κ΄ μέτωπο όταν ο ένας κοιτάει πώς θα βγάλει το μάτι του άλλου, πώς θα τον σπιλώσει, πώς θα τον υποβαθμίσει, πώς θα τον απαξιώσει?
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πάρα πολλά γύρω απ΄ αυτά τα θέματα και τις συμπεριφορές και πάρα πολλές βιωματικές καταστάσεις που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε ή έχουμε βιώσει.
Όμως.
Απλά αναρωτηθείτε το γιατί αυτός ο ¨ταλαίπωρος¨ λαός ήτανε υπόδουλος για 400 χρόνια. Γιατί αυτοί που επαναστατούσαν, συναντούσαν αντιδράσεις ακόμα και από ομοεθνείς τους...
Επίσης αναρωτηθείτε το γιατί, από αρχή γένεσις της ανθρωπότητας αυτή ταλαιπωρείται από τραγικά συμβάντα και γεγονότα, ανάλογα τις επιδιώξεις τον εκάστοτε εξουσιαστών (και κυρίως πολιτικών και ιερατικών).
Απλά να γνωρίζετε πως πάντα, όλοι αυτοί -οι ηγεμόνες- γνώριζαν τις αδυναμίες των λαών και τις χρησιμοποιούσαν αναλόγως τις επιδιώξεις των. Η ιστορία έχει καταγράψει λεπτομερώς από αρχαιοτάτους χρόνους σε όλα τα μήκη και όλα τα πλάτη του κόσμου, τις δολιότητες, τις βαρβαρότητες, τις αισχρότητες τις καταστροφές και τον όλεθρο που αυτός ο κόσμος έχει βιώσει και έχει υποστεί από τους εκάστοτε άφρονες εξουσιαστές, αφήνοντας στο διάβα τους εκατομμύρια θυμάτων και ποταμούς αίματος.
Θέλω επίσης να θυμίσω πως οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές ιστορικά, δεν συνέβησαν γιατί ο κόσμος επαναστατούσε αλλά γιατί οι αδηφάγοι εξουσιαστές κάπου δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους και τρώγονταν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά –τα παραδείγματα περί του αντιθέτου είναι ελάχιστα- (εξάλλου δυστυχισμένος και πεινασμένος λαός, πολύ σπάνια αντιδρά),
Τώρα, για την φαγωμάρα μεταξύ του –υπό κατοχήν- κόσμου, είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα, που έχει συζητηθεί, αναλυθεί και χιλιο-ειπωθεί, απο χιλιάδες ερευνητές με έρευνες σε όλες τις επιστήμες και που τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών έχουν χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιούνται από εξωνημένους, τόσο πολιτικούς όσο και ¨επιστήμονες¨, για επίτευξη συγκεκριμένων σκοπών και στόχων, που λίγο ή πολύ είναι γνωστοί σε όλους.
Θα κλείσω λέγοντας πως οι παλαιότεροι γνωρίζουν πολύ καλά πως προσωπικά (και το πλήρωσα και συνεχίζω να το πληρώνω) με μεγάλα κόστη και σε πολλά μέτωπα, κατανάλωσα εκατοντάδες εκατοντάδων ωρών, ερευνώντας, συλλέγοντας δεδομένα, αναλύοντας καταστάσεις (παραθέτοντας με στατιστικά μοντέλα και δεδομένα), περιγράφοντας, εξηγώντας, γράφοντας άρθρα, ... ...και τανάπαλιν.
Το αποτέλεσμα?
α) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
β) Επιθέσεις, Χαρακτηρισμοί, Αχαριστία.
γ) ...Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο. ...Και είναι πολλοί ανάθεμά τους.
Δ) Στους Απανταχού Κοπρίτες (όπου και αν αυτοί ευρίσκονται) ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Σπύρος Καμπιώτης Βιογραφικό

Η παγίδα των social media

Η παγίδα των social media
“Πριν λίγες μέρες ενώ ήμουν στην πισίνα είδα μια νεαρή μαμά και την μικρή της κόρη να μπαίνουν στο χώρο της πισίνας ντυμένες με πολύ ωραία μαγιό.
Η μαμά, με τις τέλειες χαλαρές μπούκλες δεμένες σε μια προσεκτικά «ατημελητη» ουρά, πέρασε τα πρώτα λεπτά μιλώντας δυνατά στο κινητό της με μια φίλη, ενώ η κόρη της στεκόταν όρθια περιμένοντας να μπει στην πισίνα.
Στη συνέχεια, αφού βρήκε τη σωστή γωνία και το σωστό φως, η μαμά έβγαλε το τρίποδο της και έβγαλε μερικές selfies με την κόρη της.
Η κόρη ζήτησε να μπει στην πισίνα.
Η μαμά είπε ότι θα περιμένει και μετά θα βγάλει φωτογραφία την κόρη της μπροστά από την πισίνα, μετά θα μπει στην πισίνα και μετά θα βγει από την πισίνα.
Η μικρή χαμογέλασε πλατιά και είπε "τυρί" σαν να το έχει κάνει εκατομμύρια φορές. Μετά η μαμά της είπε ότι μπορούσε να βουτήξει.
Ο μικρή κολύμπησε για μερικά λεπτά.
Η μαμά κάλεσε μια φίλη από το τηλέφωνό της και ξεκίνησε άλλη συζήτηση ενώ η Μικρή ευγενικά και επανειλημμένα την ρωτούσε "Μαμά, μπορείς να έρθεις μαζί μου στο νερό, σε παρακαλώ; "
Την αγνοούσε.
"Μαμά, θα ερθεις να παίξεις μαζί μου;"
"Ρώτησε άλλες 4 φορές. Η μαμά την κοίταξε αλλά δεν έκλεισε ποτέ το τηλέφωνο. Μετά από 10 λεπτά η μαμά τελείωσε την κλήση της, πήρε το αντηλιακό που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, τα παιχνίδια νερού που δεν άγγιξαν ποτέ το νερό, και μετά η κόρη της βγήκε από την πισίνα.
Κάθισα εκεί και σκεφτόμουν τί είχα δει. Φανταζόμουν τις φωτογραφίες που τράβηξε να είναι τέλεια επεξεργασμένες και να δημοσιεύονται στα social media με τίτλο όπως "Ώρα για πισίνα με το κορίτσι μου! #Makingmemories".
Και σκέφτηκα ότι κάπου, μια άλλη μαμά θα είναι σπίτι με τα παιδιά της, το σπίτι χάλια με τα παιχνίδια παντού, τα μαλλιά της ανάστα και τα ρούχα της βρώμικα με σάλιο ή φυστικοβούτυρο.
Θα είναι κουρασμένη γιατί πέρασε τη μέρα μαγειρεύοντας, φροντίζοντας, καθαρίζοντας και παίζοντας με τα παιδιά της.
Θα δει αυτή τη φωτογραφία και θα συγκρίνει τον εαυτό της με την τέλεια μαμά στην πισίνα.
Ο εσωτερικός κριτής ίσως της ψιθυρίσει στο αυτί «δεν είσαι αρκετά καλή...
Δεν μοιάζεις με εκείνη τη μαμά στην πισίνα...
Δεν έχεις λεφτά για να αγοράσεις τέτοια ακριβά μαγιό και δεν έχεις χρόνο να φτιάξεις τέλειες αναμνήσεις σαν αυτή" 
και φοβαμαι ότι αυτή η μαμά θα το πιστέψει. Θα νιώσει σαν αποτυχία.
Ποτέ δεν θα μάθει πώς ο χρόνος που πέρασε εκείνη τη μέρα ήταν τόσο καλύτερος στα μάτια των παιδιών της από τον χρόνο εκείνης της "τέλειας μαμάς" στην πισίνα.
Αυτό που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι πάντα αληθινό.
Μερικές φορές είναι ψεύτικο.
Άλλες πάλι φορές βλέπουμε απολύτως πραγματικές φωτογραφίες διακοπών και όμορφα σπίτια και φρεσκοφτιαγμένα μαλλιά αλλά είναι μόνο ΜΙΑ στιγμή.
Είναι η καλύτερη στιγμή από όλες, από μια μέρα που κατά τ’ άλλα ήταν δύσκολη, σαν τη δική μας.
Εργασία, καθάρισμα και ακατάστατο σπίτι!
Οι μαμάδες δεν (και δεν πρέπει να) συγκρίνονται.
Είσαι αρκετή!
Είσαι καταπληκτική και το καλύτερο είναι ότι είσαι ΑΛΗΘΙΝΗ!
Το βρώμικο πουκάμισό σου, το ακατάστατο σπίτι σου και τα χαρούμενα παιδιά σου είναι συχνά η αληθινή απόδειξη ότι τα πας περίφημα!”
https://www.facebook.com/chorafi.Counselling.Art/posts/1372494016548421

Διασκευή του "ήσουνα ξυπόλυτη" του Κώστα Μπέζου- ο τσακατσούκας, 1931, Πέτρος Κυριακός

"Η Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» το πρώτο επαγγελματικό συγκρότημα «μπουζουκομπαγλαμάδων"

                     

Απόσπασμα από επιθεώρηση σε κείμενα του Γιώργου Καμβύση. Ερμηνεύει ο Πέτρος Κυριακός και άγνωστη γυναίκα. 

Πρόκειται για διασκευή του "ήσουνα ξυπόλυτη" του Κώστα Μπέζου. 

Ηχογραφήθηκε το 1931.  

"Κασόμπρα"= ευτελής, η αγράμματη. 

"Θα σ΄αρχίσω στους γιακάδες" = θα σε ταρακουνήσω. 

Ήσουνα ξυπόλητη/Παξιμαδοκλέφτρα 1930 - Κώστας Μπέζος (Α. Κώστής)