Maya Plisetskaya - Bolero - choreography by Maurice Béjart

H Maya Plisetskaya  «Η Απόλυτη Πρίμα Μπαλαρίνα». χορεύει το Boléro  του Maurice Ravel  σε χορογραφία Maurice Béjart

Ο πρόσφατος ιστορικός ξεσηκωμός της Κω

Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Τις τελευταίες μέρες η γειτονική Κως «φλέγεται», όχι από έναν αντιμνημονιακό ξεσηκωμό για πολιτικές που έχουν ισοπεδώσει τη χώρα και το λαό.

Ούτε γιατί πριν λίγο καιρό ξεπουλήθηκε το απόλυτα προσοδοφόρο αεροδρόμίο της, στη Γερμανική  Fraport που θα παίζει στα δάχτυλα το πού θα κατευθύνεται και το τουριστικό προϊόν της.

Ούτε γιατί η «βαριά της βιομηχανία» που ακούει στο όνομα “τουρισμός”, ελέγχεται από τις τουριστικές πολυεθνικές και, με την all inclusive μορφή του, πετάει στους ντόπιους τα ψίχουλα, μεταφέροντας τον πακτωλό στα πολυεθνικά τουριστικά πρακτορεία.

Ούτε γιατί οι ξενοδοχοϋπάλληλοί της, με τρεις κι εξήντα, στην κυριολεξία, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απλήρωτοι.

Ούτε γιατί οι ρούγες και τα στενά, στις πολύ «in» τουριστικά περιοχές της, μετατρέπονται σε χείμαρρους ξερατού και κατουρλιού, στην κορύφωση της τουριστικής σαιζόν, από ανεξέλεγκτους συναλλαγματοφόρους μπεκρούλιακες.

Δεν ξεσηκώθηκαν για την αύξηση του ΦΠΑ από 13 σε 23%.

Ούτε γιατί το νοσοκομείο της Κω, όπως τα περισσότερα στην ελληνική επικράτεια, έχει αποψιλωθεί από ιατρικό δυναμικό, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε το τελευταίο παιδί τους που εξετάστηκε από τον τελευταίο μόνιμο νοσοκομειακό παιδίατρο, ήταν το 2008.

Ούτε βέβαια γιατί, πριν λίγο καιρό, ντροπιαστικά για όλους τους Κώους, ο δήμαρχός τους δήλωνε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν ανέχεται οι ναυαγοί πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Κω και μάλιστα, με καμάρι και on camera, θεωρώντας προφανώς ότι έκανε ιστορικού μεγέθους δηλώσεις.

Δεν ξεσηκώθηκαν για τη διαπόμπευση – στα μάτια βέβαια των ανθρώπων, όχι των δίποδων – με όλο εκείνο το φωτογραφικό υλικό του καλοκαιριού που αποτύπωσε ενσταντανέ χοντρο-κάπουλων τουριστριών και άψυχων παιδοβούβαλων που απέστρεφαν το βλέμμα από τους πρόσφυγες όταν έβγαιναν απ’ τη θάλασσα κουβαλώντας ξεπαγιασμένα μωρά.

Ούτε σοκαρίστηκαν και ξεσηκώθηκαν όταν το νεκροτομείο τους γέμισε από μαζικό θανατικό ναυαγισμένης απελπισίας.

Ούτε όταν στο μουσουλμανικό τους νεκροταφείο εκτυλίσσονταν σκηνές αποκάλυψης με δεκάδες μωρά σε κασονένια φέρετρα.

Τους «έπνιξε η οργή» όταν αποφασίστηκε η ίδρυση «κέντρου υποδοχής προσφύγων».

Και πάλι, για να μην παρερμηνεύσουμε αυτή τη ξεφτίλα, όχι γιατί αυτά τα κέντρα προβλέπεται από το νομικό καθεστώς του 2011 ότι θα γίνουν τόποι διαλογής ανθρώπων, όπου σε ελάχιστους που θα  επιτρέπεται  η συνέχεια μιας κίβδηλης προσδοκίας και οι πολλοί θα επιστρέφονται στην αφετηρία της φρίκης τους.

Όχι βέβαια!

Όλα τα εξευτελιστικά παραπάνω τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους αλλά το να βλέπουν πρόσφυγα, όπως τους δασκάλεψαν τα μπάσταρδα του Χίτλερ, είναι ανυπόφορο και, ακόμα και με τη μαύρη αγορά,  όχι αρκούντως επικερδές.

Και επειδή τους πνίγει ο «πολύς πατριωτισμός» και σε μια από αυτές τις ντροπιαστικές μαζώξεις τραγούδησαν παράφωνα και τον εθνικό ύμνο, ας θυμηθούν και τους δυο στίχους του,

δεν είν’ εύκολες οι θύρες

εάν η χρεία τες κουρταλεί

Από την κοντινή Κάλυμνο, που, μετά το μεγάλο σεισμό του 1956, υιοθέτησε δεκάδες παιδιά των σεισμόπληκτων Κώων, και που η σημερινή  φτώχεια στέλνει απέναντι εκατοντάδες εσωτερικούς  μετανάστες οικοδόμους για να εισπράξουν την ίδια μισαλλοδοξία, μια μόνο φράση,

Αιδώς, ρε Κώτες!

Κάλυμνος 10/2/2016

.....................

το διάβασα στο:kalymnosola.wordpress.com

Εκεί όπου ο θάνατος φαντάζει λύση στα μάτια των παιδιών

“Πήδηξα από το σπίτι στο έδαφος. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου κλαίνε» - Ζωγραφιά κοριτσιού 7 ετών από το προσφυγικό στρατόπεδο στο Ναουρού του Ειρηνικού | Australian Human Rights Commission Report

Ενα επτάχρονο αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει κάνοντας χαρακιές στο στήθος και το πρόσωπο της με λεπίδα, παιδιά πηδάνε από κτίρια για να πεθάνουν και ένα δίχρονο αγόρι παίζει με κατσαρίδες «γιατί δεν έχει άλλα παιχνίδια».

Συγκλονιστικά τα ευρήματα έκθεσης της Επιτροπής ΑνθρωπίνωνΔικαιωμάτων της Αυστραλίας για την κατάσταση που επικρατεί στα offshore στρατόπεδα προσφύγων που έχει στήσει η κυβέρνηση σε νησιά του Ειρηνικού.

Με μια σειρά συνεντεύξεων που έκαναν παιδίατροι με αιτούντες άσυλο στο στρατόπεδο  Wickham Point στη βόρεια Αυστραλία και στο Νησί των Χριστουγέννων -ένα νησάκι νότια της Ινδονησίας- σκιαγραφείται μια ζοφερή εικόνα των ψυχολογικών τραυμάτων των παιδιών που ζουν υπό καθεστώς κράτησης, τα οποία πυροδοτεί ο διαρκής φόβος ότι θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στο νησί Ναουρού, ανατολικά της Παπούα Νέα Γουινέα.

Παρόλα αυτά το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας επικύρωσε χθες το καθεστώς των offshore στρατοπέδων που έχει υιοθετήσει η Αυστραλία, την «εξαγωγή» δηλαδή των προσφύγων που αιτούνται άσυλο σε τρίτες χώρες μέχρι να εξεταστούν τα αιτήματα τους, που στην πλειοψηφία τους απορρίπτονται.

Αυτή η απόφαση επηρεάζει άμεσα την τύχη 267 προσφύγων που προς το παρόν κρατούνται στην Αυστραλία, συμπεριλαμβανομένων και 37 νεογνών που γεννήθηκαν εκεί και τώρα μπορεί να μεταφερθούν στο νησί Ναουρού μέσα σε 72 ώρες.

«Εγώ στη βάρκα»- κορίτσι, 7 ετών | 

Στην έκθεση των γιατρών αποτυπώνεται ανάγλυφα ο τρόμος των παιδιών, μέσα και από τις αφηγήσεις των ίδιων και των γονιών τους, όσο και μέσα από τις ζωγραφιές τους.

Τρόμος γι αυτό που έχουν ήδη βιώσει, τρόμος γι αυτό που βιώνουν τώρα και τρόμος για αυτό που τους περιμένει:

➤ «Δεν έχει φίλους. Κλαίει συνεχώς και λέει ότι θέλει να φύγει από εδώ.

Εχει αυτοτραυματιστεί με ξυράφι στο σαγόνι της, το πρόσωπο της, το στήθος της.

Τρώει ελάχιστα, έχει πονοκεφάλους κάθε ημέρα, πόνους στην κοιλιά και δεν αυξάνεται το βάρος της.

Κάθε βράδυ πετάγεται από τον ύπνο της ουρλιάζοντας ότι κάποιος έρχεται να την πάρει για να την πάει πίσω στο Ναουρού» (Μητέρα κοριτσιού 7 ετών)

 «Ναουρού- Ο φράκτης και τα λουκέτα» (Κορίτσι 7 ετών) | 

➤ «Δυο από τους φίλους της πήδηξαν από την ταράτσα του κτιρίου και έσπασαν τους γοφούς και τα πόδια τους. Λέει συνέχεια ότι θα κάνει το ίδιο.

Την έχουν δει ειδικός σύμβουλος και ψυχολόγος, αλλά λέει ότι "η κουβέντα μαζί τους δεν έχει αλλάξει κάτι" γι αυτήν.

Δεν έχει φάρμακα, ούτε ψυχίατρο» (Μητέρα κοριτσιού 15 ετών)

➤ Το ίδιο το κορίτσι όταν ρωτήθηκε, είπε:

«Είμαι στο τέλος του δρόμου.

Είμαι πραγματικά απαισιόδοξη.

Βρίσκομαι στο τέλος.

Νιώθω ότι ίσως πρέπει να σκοτωθώ για να δώσω ένα τέλος σε όλα αυτά (Κορίτσι 15 ετών)

➤ «Το παιδί μου παίζει με τις κατσαρίδες.

Δεν έχει άλλα παιχνίδια (Πατέρας αγοριού 2 ετών)

«Αυτό είναι το Ναουρού.

Ολοι είναι λυπημένοι.

Εχουμε στο Ναουρού αντίσκηνα, αλλά δεν έχουμε σπίτια.

Ο ανεμιστήρας έχει χαλάει και κάνει ζέστη.

Δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε.

Αυτή είμαι εγώ ,"πεθαμένη".

Ο μπαμπάς και η μαμά μου είναι λυπημένοι.

Κλαίνε.

Αυτός είναι ο φράκτης με τα λουκέτα» (ζωγραφιά κοριτσιού)

«Μέσα σε διάστημα 14 μηνών, το υπουργείο Μετανάστευσης κατέγραψε 128 περιπτώσεις αυτοτραυματισμών μεταξύ των παιδιών που ζουν έγκλειστα σε κέντρα κράτησης προσφύγων», αναφέρει η έκθεση.

«Υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα απελπισίας και απόγνωσης: το 38% των παιδιών είπαν ότι είναι "συνεχώς λυπημένα ή κλαίνε" ενώ το 21% "ανησυχούν διαρκώς".

Πολλά πάσχουν από σύνδρομο μετα-τραυματικού στρες που εκδηλώνεται με τρομακτικές εικόνες που επαναφέρει η μνήμη από το πρόσφατο παρελθόν, εφιάλτες, παλινδρομήσεις (όπως τραύλισμα, νυχτερινή ενούρηση, φόβος του χωρισμού).

Άλλα εκδηλώνουν καθυστέρηση στην ανάπτυξη τους, επιθετική συμπεριφορά ή επιλεκτική αλαλία, κοινωνική απομόνωση και άρνηση τροφής».

«Ο Μπαμπάς μου, η μαμά μου κι εγώ πίσω από τον φράκτη στο Ναουρού» (αγόρι 6 ετών) | 

Πολλά από τα παιδιά και τις οικογένειες είχαν μεπρία από το Ναουρού και μίλησαν για τις συνθήκες κράτησης τους εκεί.

Οι περιγραφές τους σύντομες και χαρακτηριστικές:

-«Καταθλιπτικό για όλους.

Νιώθεις ότι δεν έχεις ελπίδα.

Οτι είναι το τέλος για το μέλλον σου»

-«Κόλαση, εφιάλτης»

-«Το χειρότερο μέρος στον κόσμο»

-«Πολύ ζέστη στα αντίσκηνα...

Πολύ μακριά οι τουαλέτες»

-«Το Ναουρού είναι η κόλαση επί της γης.

Πριν πεθάνουμε πήγαμε στην κόλαση»

-«Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις το παιδί σου στο Ναουρού- η ζέστη, οι τουαλέτες, τα αντίσκηνα.

Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να βρεις νερό.

Το φαγητό είναι άθλιο.

Μερικές φορές πρέπει να περπατάς μέσα σε καταρρακτώδη βροχή για φαγητό και τουαλέτα.

Πολύ υγρασία.

Κακοτράχηλο έδαφος, δυσκολεύεσαι να περπατήσεις».

«Εγώ που κλαίω. Ο αδελφός μου έχει πρόβλημα με τα νεφρά του» (αγοράκι του οποίο ο αδελφός πρέπει να χειρουργηθεί) | 

Οι συνθήκες στέγασης και υγιεινής στο  τροπικό Ναουρού περιγράφονται από τους γονείς ως απαράδεκτες, λόγω της αφόρητης ζέστης και της υγρασίας, της έλλειψης κλιματισμού, της έλλειψης χώρου για να παίζουν τα παιδιά.

Ζουν έως 5 οικογένειες (18-20 άτομα) σε κάθε αντίσκηνο, χωρίς προστασία της ιδιωτικότητας και πολλές φορές χωρίς εξαερισμό ή κλιματισμό και χωρίς βασική προστασία.

Οπως ανέφεραν οικογένειες στο κλιμάκιο των γιατρών:

-«Ποντίκια, κατσαρίδες... πολύ υψηλές θερμοκρασίες»

-Δεν υπάρχει νερό ή νιπτήρας στα αντίσκηνα για τα μωρά»

-Περιορισμένος χώρος για τα παιδιά

-Δεν υπάρχει δυνατότητα αποθήκευσης τροφίμων στα αντίσκηνα

-Η καινούργια παιδική χαρά για τα παιδιά (με κλιματισμό) ανοίγει μόνο μια ώρα την ημέρα, πέντε ημέρες την εβδομάδα.

Είναι ήδη κακοδιατηρημένη, επιτρέπεται η πρόσβαση στους γονείς μόνο δυο φορές την εβδομάδα, είναι μικρή και αποτελείται μόνο από ένα δωμάτιο για όλες τις ηλικίες, με πλαστικό στο πάτωμα που έχει κι άλλες χρήσεις.

«Αυτή είναι η ζωή μου. Σας παρακλώ βοηθείστε μας» (αγόρι 9 ετών) | 

«Η κράτηση ήταν στο Νησί των Χριστουγέννων, στο Ναουρού ή σε άλλα κέντρα στην Αυστραλία είναι επικίνδυνη και μη ασφαλής για τα παιδιά» είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Αυστραλίας Γκίλιαν Τριγκς.

«Το 34% όλων των παιδιών που είδαμε έπασχαν από κάποιου είδους ψυχολογική ασθένεια σε σχέση με το 2% που είναι για τα παιδιά της Αυστραλίας.

Η υγεία της και η καλή διαβίωση -και των παιδιών και των γονιών τους- βρίσκεται σε κίνδυνο από τις συνθήκες συνωστισμού σε αντίσκηνα ή διαμορφωμένα κοντέινερ, την ακατάλληλη περίθαλψη ακόμα και από σεξουαλικές και άλλες κακοποιήσεις».

Για τους παιδίατρους Elizabeth Elliott και Hasantha Gunasekera που επισκέφθηκαν το Wickham Point, τα παιδιά που είχαν περάσει από το κέντρο κράτησης στο Ναουρού ήταν από τα πλέον ευάλωτα.

«Μας ανησυχεί ιδιαίτερα ο αριθμός των μικρών παιδιών που εξέφρασαν την πρόθεση να βλάψουν τους εαυτούς τους και μίλησαν ανοιχτά για αυτοκτονία, αλλά και αυτά που ήδη είχαν αυτο-τραυματιστεί»,

είπαν οι γιατροί.

«Η μόνο σωστή διαχείριση αυτής της κατάστασης είναι η απομάκρυνση των παιδιών από αυτό το τοξικό περιβάλλον που είτε προκαλεί είτε επιδεινώνει τα ψυχολογικά προβλήματα».

«Μερικά από τα παιδιά», αναφέρεται στην έκθεση, όταν φθάνουν στην Αυστραλία «έχουν ήδη γίνει μάρτυρες βιαιοτήτων στην πατρίδα τους, έχουν επιβιώσει ενός τραυματικού ταξιδιού με βάρκα, έχουν μεταφερθεί από κέντρο κράτησης σε κέντρο κράτησης, επηρεάζονται από την παρουσία φρουρών με στολές και ενέργειες όπως ή καθημερινή καταμέτρηση και  είναι ολοφάνερη η αρνητική αντίδραση σε κάθε αναφορά του Ναουρού».

Για τον υπουργό Μετανάστευσης της Αυστραλίας, Πήτερ Ντάτον, κανένα από αυτά τα ευρήματα δεν πρόκειται να αλλάξει την στρατηγική της κυβέρνησης της offshore κράτησης προσφύγων και μεταναστών μέχρι να αποφασιστεί η τύχη τους.

«Είναι φανερό ότι το θέμα συγκινεί προς το παρόν...», είπε, «αλλά η κατάσταση στο Ναουρού είναι αρκετά διαφορετική από ότι την παρουσιάζουν ορισμένοι.

Για παράδειγμα κανείς δεν βρίσκεται υπό κράτηση στο Ναουρού. Υπάρχει η δυνατότητα να μετακινούνται ελεύθερα και πιστεύω ότι είναι διαφορετική η εικόνα από αυτή που παρουσίασαν ορισμένοι επικριτές της».

Τι είναι το Ναουρού

Το νησί Ναουρού στον Ειρηνικό | Courtesy: U.S. Department of Energy's Atmospheric Radiation Measurement Program

Και όταν λέει ο Αυστραλός υπουργός ότι όσοι μεταφέρονται εκεί «δεν είναι υπό περιορισμό», τι εννοεί;  Και που θα μπορούσαν να πάνε;

Το νησί, ένας βράχος από φώσφορο, επισήμως ονομάζεται Δημοκρατία του Ναουρού, ανήκει στο σύμπλεγμα της Μικρονησίας στον κεντρικό Ειρηνικό, απέχει 300 χιλιόμετρα από τη κοντινότερη στεριά που είναι το νησί Μπανάμπα του Κριμπάτι, έχει περίπου 9.500 κατοίκους και έκταση μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Είναι  η τρίτη μικρότερη χώρα στο κόσμο, μετά το Βατικανό και το Μονακό.

Κέρδισε την ανεξαρτησία του το 1968.

Την δεκαετία του 1990 ήταν ένας από τους φορολογικούς παραδείσους όπου οι πλούσιοι όλου του κόσμου ξέπλεναν τα παράνομα κέρδη τους ή έκρυβαν τα νόμιμα από την Εφορία.

Μετά, με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια, έγινε offshore κέντρο κράτησης για λογαριασμό των Αυστραλών από το 2001 έως το 2007, που η Καμπέρα αποφάσισε να κλείσει τις εκεί εγκαταστάσεις, στερώντας από τους ντόπιους πολύτιμο εισόδημα.

Τα κέντρα άνοιξαν πάλι το 2012 με νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση από την Βουλή και για το Ναούρου και για το νησί Μάνους στην Παπούα Νέα Γουινέα  για τους «μετανάστες με τις βάρκες».

............................

το διάβασα στην:efsyn.gr

Γιατί οι Γερμανοί χρησιμοποιούν μόνο μετρητά;

Τη στιγμή που η Σουηδία και άλλεςευρωπαϊκές χώρες ανοίγουν τον δρόμογια ένα μέλλον ηλεκτρονικών συναλλαγών και η Ελλάδα πιέζεται να αυξήσει τη χρήση πλαστικού χρήματος, η Γερμανία συνεχίζει να συναλλάσσεται με μετρητά.

Σύμφωνα με έκθεση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, το 80% των συναλλαγών στη Γερμανία γίνεται με μετρητά.

Ακόμα και όταν χειρίζονται μεγάλα ποσά, οι Γερμανοί αποφεύγουν τις κάρτες, ενώ κατά μέσο όρο κρατούν στα πορτοφόλια τους 110 ευρώ.

Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα QUARTZ, είναι πολλοί οι λόγοι που ο γερμανικός λαός προτιμά τις παραδοσιακές συναλλαγές.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι Γερμανοί προτιμούν την ανωνυμία των μετρητών σε αντίθεση με την επωνυμία των ηλεκτρονικών συναλλαγών.

Ο κυριότερος όμως λόγος σύμφωνα με αναλυτή της ΕΚΤ είναι η αίσθηση του ελέγχου που προσφέρει η αποθήκευση των χρημάτων στο πορτοφόλι.

Ακόμα, μια μικρή αναδρομή στην σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας καταδεικνύει το φαινόμενο.

Ο υπερπληθωρισμός την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της αξίας των μάρκων.

Στο τέλος της περιόδου, λίγο πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα καρβέλι ψωμί κόστιζε 428 δισεκατομμύρια μάρκα και ένα κιλό βούτυρο έξι τρισεκατομμύρια.

Όταν μάλιστα οι εργοδότες ετοιμάζονταν να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους, οι τελευταίοι συνήθιζαν να περιμένουν κρατώντας μεγάλους κουβάδες που στο τέλος της μέρας γέμιζαν με μετρητά.

Υπό τον φόβο ότι το μάρκο θα έχανε πλήρως την αξία του, οι Γερμανοί ξόδευαν τα χρήματά τους σε αντικείμενα και προϊόντα που δεν θα αγόραζαν σε διαφορετική περίπτωση.

Μετά τη λήξη του πολέμου, το νέο γερμανικό μάρκο που υιοθετήθηκε, προκάλεσε μεγάλα προβλήματα, καθώς οι Γερμανοί είδαν το 90% των χρημάτων τους να εξαφανίζεται.

Όμως το νέο νόμισμα ήταν ένα αναγκαίο, δύσκολο βήμα για μπει η οικονομία της χώρας ξανά σε κίνηση.

Γι' αυτό το λόγο, το γερμανικό μάρκο αποτέλεσε σύμβολο υπερηφάνειας.

Σύμφωναμε το QUARTZ, ερευνητές εκτιμούν ότι ο υπερπληθωρισμός αφήνει πάντοτε τα σημάδια του σε ένα λαό.

Χώρες στις οποίες έχουν λάβει χώρα τραπεζικές και οικονομικές κρίσεις, οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τις τράπεζες και γι' αυτό το λόγο προτιμούν να έχουν τα χρήματα πάνω τους.

Τέλος, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα, «οι Γερμανοί αγαπούν τα μετρητά για τους ίδιους ιστορικούς λόγους που μισούν το χρέος».

Εξάλλου, ο γερμανικός λαός ανήκει τους πληθυσμούς με τα μικρότερα ποσοστά αγοράς κατοικιών.

Το 2011, μόλις τι 33% των Γερμανών είχαν πιστωτική κάρτα, ενώ εξ αυτών, ελάχιστοι τις χρησιμοποιούσαν.

Κατά ένα τρόπο, η προτίμηση των μετρητών στη Γερμανία συνδέεται με τον φόβο και την απαισιοδοξία για το μέλλον, δύο παράγοντες που προκύπτουν από το σκοτεινό της παρελθόν.

.................

το διάβασα στη:huffingtonpost.gr

Πρόσφυγες στο νησί του Πυθαγόρα: η ζωή στο λιμάνι του Μαγαλαρίου μέσα από τα μάτια ενός δασκάλου

Aγγελική Παππά 

Αγγελική Παππά, Καινοτόμος παιδαγωγός- Εκπαιδεύτρια

καθηγητών και Ιδρύτρια του i love dyslexia’

Πόσο παράξενο τόσος κόσμος καταχείμωνο στο λιμάνι του νησιού.

Το τοπίο ζωγραφίζουν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο να νικούν ψύχος και υγρασία, με μια αίσθηση ανακούφισης στο βλέμμα για τη στεγνή γωνία στον πλανήτη που μπόρεσαν να ξαποστάσουν.

Τα λόγια του ανατρεπτικού Πυθαγόρα ταξιδεύουν στο μελτέμι: "Πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή". Εκείνοι σωπαίνουν.

Ο φιλόσοφος ξέρει το γιατί: "Ου πάντα τοις πάσι ρητά"..

 Δεν μπορούν να ειπωθούν όλα σε όλους.

Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

Ανάμεσα τους, εθελοντικές οργανώσεις και φιλόξενοι Σαμιώτες δε σταματούν να επιδίδονται στον ανθρωπιστικό τους αγώνα και να χαμογελούν στους πρόσφυγες που ηρεμούν όταν συναντούν τα φιλικά πρόσωπα τους.

Λίγο πιο κάτω συναντώ Λιμενικούς σε επιφυλακή για τον εντοπισμό και διάσωση νέων προσφυγικών ροών, ενώ γυναικόπαιδα και άνδρες στέκονται με υπομονή στη σειρά περιμένοντας να παραλάβουν το μεσημεριανό τους γεύμα-μάνα εξ ουρανού.

Ξέρουν ότι και σήμερα υπάρχει φαγητό για όλους.

Ζυμαρικά σε πλαστικό ποτήρι, μια φέτα ψωμί και ένα μήλο.

Κάπως έτσι ορίζεται η ελπίδα μετά το εφιαλτικό ταξίδι στο παγωμένο αιγαίο.

Τα μάτια μου γεμίζουν απo τη ζωντάνια ενός 9χρονου κοριτσιού από τη Νέα Ζηλανδία, που κάνει τη δουλειά να φαίνεται παιχνίδι.

Μοιράζει ένα φρούτο στον καθένα και χαμόγελα από εκείνα που διαψεύδουν κάθε γκρίζα σκέψη που τρυπώνει στο μυαλό.

Στο διάλειμμα της ανακαλύπτω λίγο από το μαγικό της κόσμο.

Τη ρωτώ πώς και με ποιους βρέθηκε στο νησί.

'Είμαι εδώ με τον αδελφό μου και τους γονείς μου.

Δουλεύουν ως εθελοντές.

Υπάρχουν βρεγμένοι και τρομαγμένοι άνθρωποι που χρειάζονται κουβέρτες και κάποιον να τους πει ότι όλα θα πάνε καλά.

Εγώ παίζω και βοηθώ ταυτόχρονα.

Μου αρέσει πολύ αυτό ' μου εξομολογείται.

Στην ερώτηση μου εάν μπορεί να λείπει από το σχολείο, μου απαντά:

"Μα δε λείπω! Παρακολουθώ μαθήματα κατ οίκων στη χώρα μου και μπορώ να τα συνεχίσω όταν γυρίσω.

Αυτά που μαθαίνω εδώ είναι πολύ χρήσιμα".

Ο ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου κατά Σωκράτη, σκέφτηκα: "Η μόρφωση είναι θέμα συμπεριφοράς.

Μορφωμένοι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική, αυτοί που μαθαίνουν να ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές".

Στην Ελλάδα αυτή η εκπαιδευτική επιλογή δεν υπάρχει.

Μήπως η μικρή Ronda μας διδάσκει σημαντικές παραμέτρους που θα έπρεπε να παρέχει και το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα;
Λίγο πιο κάτω, στην σκηνή των Ηνωμένων Εθνών, παιδιά από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία διψούν για ένα δάσκαλο.

Στο κρύο πάτωμα απλώνονται μαρκαδόροι, χαρτιά ζωγραφικής και όνειρα για μια καλύτερη ζωή.

Μια ζωή στον επόμενο σταθμό, τη Φιλανδία, μου αποκαλύπτουν, με επιπρόσθετη αγωνία το ότι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν σε διεθνή γλώσσα.

Η μεγαλύτερη της παρέας γίνεται βοηθός μου καθώς γνωρίζει λίγα αγγλικά. Μέτα τα πρώτα γράμματα, η πρώτη λέξη:

Friends!

Ο Moustafa με πλησιάζει.

Τα ματάκια του λάμπουν από χαρά.

Απλώνει το χεράκι του και μου προσφέρει το μήλο του.

Είναι ότι πιο πολύτιμο έχει για να μου πει ευχαριστώ.

Κάπου στην καρδιά έχω φυλαγμένους τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, όπως τους αποτύπωνε στην πέτρινη πολυθρόνα του στο Καρλόβασι, ένα δειλινό σαν και αυτό. "Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει".

Ο δρόμος της επιστροφής θα με βρει να νιώθω αγάπη.

Γιατί όσα εμπόδια και εάν υψώνει η ζωή μπροστά της, στη ζεστή 'παγκοσμία' αγκαλιά του αποχωρισμού εκεί στο λιμάνι, εμείς, ζήσαμε το θαύμα της.

...........................

το διάβασα στη:huffingtonpost.gr

Μια εικόνα, χιλιάδες συναισθήματα

Θα τους βάλει να σταθούν προσοχή... Το μόνο σίγουρο

Έχεις ποτέ κοιτάξει μία φωτογραφία και συνειδητοποιήσει την ιστορία που σου διηγείται για τον πρωταγωνιστή της;

Είναι φορές που μία εικόνα μπορεί να μεταφέρει δυνατά συναισθήματα, να αγγίξει ψυχές και να επηρεάσει το μυαλό.

Όταν κοιτάς καθεμία από αυτές τα συναισθήματα είναι ανάμικτα:

η μία μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις, η άλλη να δακρύσεις.

Στη γκάλερι που ακολουθεί οι θα κάνουν την καρδιά σου να χτυπήσει δυνατότερα και να νιώσεις αληθινά ζωντανός.

Απλές, μικρες και όμορφες στιγμές της ζωής

δες τε τις υπόλοιπες στο:brightside.me

ή στο:newsonly.gr

Στρατής Βαλαμιός: Ο ψαράς από τη Λέσβο που προτάθηκε για το Νόμπελ

"Να βλέπεις κόσμο να πνίγεται και να μην ξέρεις ποιόν να πρωτοπιάσεις.

.............................

«Δεν ξέρω πώς διάλεξαν εμένα, μου είπαν ότι ήρθε κάποιος στο χωριό και ρώτησε ποιος έχει τρέξει πιο πολύ για να σώσει πρόσφυγες και οι χωριανοί είπαν το όνομά μου, αλλά δεν είναι για μένα.

Εγώ είμαι συμβολικά είναι για όλους τους χωριανούς», μου λέει ο Στρατής Βαλαμιός, ο 40χρονος ψαράς που προτάθηκε από την Ακαδημία για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τις γιαγιάδες από τη Συκαμιά και την Σούζαν Σάραντον.

Στο μεγάλο ναυάγιο που έγινε στις 28 Οκτωβρίου στο Μόλυβο (πνίγηκαν τουλάχιστον 70 άνθρωποι), ο Στρατής ήταν εκεί. Πήρε το καΐκι από τη Σκάλα και έτρεξε για να βοηθήσει.

«Είδα μια θάλασσα γεμάτη κόσμο, ο αέρας ήταν πολύς.

Την ώρα που πήγαινα να πιάσω ένα παιδί το τράβαγε κάτω το κύμα και ανέβαζε ένα άλλο πνιγμένο», θυμάται.

Ο ίδιος δεν ήξερε τίποτα, το έμαθε όταν ανακοινώθηκε.

Δεν μιλάει πολύ στα Μέσα και αυτή η νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί του είναι πρωτόγνωρη και από μια άποψη τον δυσκολεύει.

«Χτυπάει το τηλέφωνο μου συνέχεια, θέλω να το κλείσω για λίγο να μπορέσω να ηρεμήσω», λέει.

Την ημέρα που μιλούσαμε θα ερχόταν ένας γνωστός πολιτικός επίσκεψη στην περιοχή και ο πρόεδρος είπε ότι θέλει να δει κι αυτόν.

«Δεν μπορώ, δεν θα πάω, δεν τα αντέχω εγώ αυτά», μου λέει.

Του είναι αδύνατο να σταθεί απέναντι στις κάμερες, αισθάνεται πολύ άβολα. Και στα ΜΜΕ που του ζητάνε να τους μιλήσει τους λέει να πάνε κάπου έξω από το χωριό και να τους πει δυο λόγια, πιο πολύ γιατί ντρέπεται να πει όχι αλλά και επειδή δεν θέλει να τον βλέπει ο κόσμος να δίνει συνεντεύξεις.

Του λέω ότι πρέπει να το συνηθίζει σιγά-σιγά γιατί έχει δρόμο μπροστά του κι αν δεν φτάσει μέχρι τη Νορβηγία, ίσως να χρειαστεί να πάει ως την Ακαδημία για να βραβευτεί.

Δεν τις θέλει τις επισημότητες, ξέρει όμως ότι πρέπει να το κάνει για το χωριό, γιατί πλέον αυτούς εκπροσωπεί. «Αλλά κοστούμι δεν βάζω», μου λέει.

«Και το τζιν μια χαρά είναι».

Ο Στρατής κατάγεται από την Πελόπη, ένα γραφικό χωριό λίγα χιλιόμετρα προς τα ορεινά από την Σκάλα Συκαμιάς.

Έχει παντρευτεί στη Συκαμιά και εδώ και 20 χρόνια είναι ψαράς.

Η καθημερινότητα των κατοίκων σε αυτό το μικρό ψαροχώρι στα βόρεια της Λέσβου αναστατώθηκε πριν από μερικά χρόνια με σοκαριστικό τρόπο όταν από τα απέναντι παράλια άρχισαν να φτάνουν πρόσφυγες μέσα σε υπεφορτωμένα φουσκωτά και ξύλινες βάρκες, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι που έφευγαν από την πατρίδα τους λόγω πολέμων και τοπικών συρράξεων. Τα ναυάγια και οι απώλειες ζωών είναι μια παλιά υπόθεση στη θαλάσσια περιοχή της Συκαμιάς και ο Στρατής διασώζει αρκετά χρόνια ανθρώπους, πέφτοντας και ο ίδιος στη θάλασσα από το καΐκι του, ακόμη και χειμωνιάτικους μήνες.

"Πάνω από 10 χρόνια είναι που βγαίνει εδώ σε εμάς κόσμος.

Δεν είναι κάτι καινούργιο, μην βλέπετε που τώρα οι ροές είναι μεγάλες και το έχει μάθει όλος ο κόσμος», μου λέει.

Τον ρωτάω πώς είναι ο καιρός τώρα στη Μυτιλήνη και μου απαντά ότι έχει αέρα.

Παλιά με τέτοιον καιρό σκεφτόταν πώς θα βγει για ψάρεμα αλλά τώρα ο φόβος ο δικός του και των ανθρώπων εκεί είναι τι θα φέρει η θάλασσα.

Οι διακινητές απέναντι δεν νοιάζονται αν οι άνθρωποι θα πνιγούν.

«Αυτούς το μόνο που τους νοιάζει είναι να τους φορτώσουν και να φύγουν. Δεν τους νοιάζει αν έχει μποφόρ ή δεν έχει»,

λέει ο Στρατής.

«Τους στέλνουν με υπερφορτωμένες βάρκες.

Τα φουσκωτά που έρχονται παίρνουν μέσα 10-15 άτομα μάξιμουμ.

Αυτοί βάζουν και 50 μέσα και 60, έχω φέρει βάρκα με 80 ανθρώπους, έχω φέρει βάρκα να κάθονται οι μεγάλοι από το συνωστισμό πάνω στα παιδιά και βγάζαμε μωρά σε ημιλιπόθυμη κατάσταση», θυμάται.

Να βλέπεις κόσμο να πνίγεται και να μην ξέρεις ποιόν να πρωτοπιάσεις   Μερικές από τις καταστάσεις που έχει δει και έχει ζήσει δύσκολα μπορεί να τις χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό.

Θυμάται την πιο δύσκολη στιγμή του το 2009 στο ακρωτήριο Κόρακας, μια απόκρημνη και δύσβατη περιοχή όπου μέχρι πριν να ξεκινήσει η μεγάλη προσφυγική ροή έβγαιναν οι περισσότεροι πρόσφυγες.

«Ήταν μια βάρκα με 20 άτομα μέσα.

Βούλιαξε και δεν φορούσε κανείς σωσίβια.

Πνίγηκαν οι δέκα.

Εμείς ψαρεύαμε δίπλα με το καΐκι και πλησιάσαμε.

Είχε αέρα, βούτηξα στο νερό και πρόλαβα και έβγαλα ζωντανούς δέκα ανθρώπους...».

Ανάμεσά τους και ένα μωρό 9 μηνών που ο Στρατής το έβγαλε από το νερό μαζί με τη μητέρα και τον πατέρα που ήταν σε πανικό.

«Η μητέρα μου, μου έδωσε μια φορά τη ζωή και εσείς μου τη δώσατε πίσω», του είπε η γυναίκα κλαίγοντας και παρότι μουσουλμάνα, έσκυψε και φίλησε το βρεγμένο σταυρό που είχε κρεμασμένο ο Στρατής στο στήθος.

Ο 40χρονος ψαράς δεν σώζει κόσμο μόνο όταν είναι ο ίδιος στη θάλασσα. Όταν γίνεται ένα ναυάγιο αυτόν ειδοποιούν οι άλλοι ντόπιοι ψαράδες για να πάρει το καΐκι και να τρέξει να τους βοηθήσει.

«Έχω δει πολλά ναυάγια και αν τους βρεις σε μια κατάσταση καλή, θα τους τραβήξεις πάνω και όλα θα είναι εντάξει. Αλλά το άσχημο είναι να βλέπεις κόσμο να πνίγεται και να μην ξέρεις ποιον να πρωτοπιάσεις. Να λες, να πάρω αυτόν ή αυτόν; Και να πρόκειται για ζωές, να βλέπεις μωρά πνιγμένα...»

Έχω δει πολλά ναυάγια και αν τους βρεις σε μια κατάσταση καλή, θα τους τραβήξεις πάνω και όλα θα είναι εντάξει.

Αλλά το άσχημο είναι να βλέπεις κόσμο να πνίγεται και να μην ξέρεις ποιον να πρωτοπιάσεις.

Να λες, να πάρω αυτόν ή αυτόν;

Και να πρόκειται για ζωές, να βλέπεις μωρά πνιγμένα.

Στο μεγάλο ναυάγιο που έγινε στις 28 Οκτωβρίου στο Μόλυβο (πνίγηκαν τουλάχιστον 70 άνθρωποι), ο Στρατής ήταν εκεί.

Πήρε το καΐκι από τη Σκάλα και έτρεξε για να βοηθήσει.

«Είδα μια θάλασσα γεμάτη κόσμο, ο αέρας ήταν πολύς.

Την ώρα που πήγαινα να πιάσω ένα παιδί το τράβαγε κάτω το κύμα και ανέβαζε ένα άλλο πνιγμένο», θυμάται.

«Πώς αντέχεις ρε Στρατή, πού βρίσκεις τόση δύναμη;»; τον ρωτάω.

«Κανένας δεν αντέχει αλλά αυτή την ώρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο», μου λέει.

« Τι θα πεις; Άντε φεύγω;.

Δεν το αντέχεις αλλά πρέπει να παραμείνεις εκεί!.

Δεν είναι θέμα συνήθειας, δεν συνηθίζεται αυτό.

Για να καταλάβεις, πριν από μια εβδομάδα ξέβρασε η θάλασσα ένα μωρό χωρίς κεφάλι.

Έχω δει πτώμα ξεβρασμένο πάνω στα βράχια.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μαύρο γίνεται το πτώμα μέσα στη θάλασσα...

Αν τα έβλεπα αυτά πριν από 20 χρόνια δεν θα το άντεχα,τώρα με όσα έχω δει κι ένα πτώμα να κομματιάσεις μπροστά μου θα κάτσω να το δω και θα το αντέξω.

Δεν είναι όμως ότι γίνεσαι πιο ψυχρός.

Δεν ξέρω πώς να το πω....»

Η ανταμοιβή για αυτές τις δύσκολες στιγμές και εικόνες είναι το ευχαριστώ των ανθρώπων που διασώζει.

«Είναι οι πιο συγκινητικές στιγμές.

Σε αγκαλιάζουν, σε φιλάνε, σου κρατάνε σφιχτά το χέρι και δεν στο αφήνουν. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, αν δεν είσαι εδώ να το δεις αυτό, δεν μπορείς να το καταλάβεις», λέει και καταλαβαίνεις τη συγκίνηση στη φωνή του.

Θυμάται ότι ο πατέρας και η μητέρα που είχε διασώσει μαζί με το παιδί τους σε εκείνο το ναυάγιο με τους δέκα νεκρούς στον Κόρακα επέστρεψαν μετά από 10 μήνες στο χωριό κρατώντας δώρα για να τον ευχαριστήσουν.

Κυρίως όμως για να δείξουν στο παιδί τον άνθρωπο στον οποίο χρωστάει τη ζωή του.

Στη θάλασσα δεν μπαίνει συρματόπλεγμα

Η φωνή του σκληραίνει όταν μιλά για τα απέναντι παράλια και τους διακινητές.

«Δεν βλέπω να ασχολείται κανείς με την Τουρκία.

Θα δώσουμε τώρα 3 δισεκατομμύρια για να συνεχίσουν να βγαίνουν πάλι εδώ οι βάρκες.

Εγώ έτσι νομίζω από αυτά που βλέπω», λέει.

Για τις επικρίσεις που δέχεται η χώρα μας για ελλειπή φύλαξη των συνόρων, εκείνος που βλέπει κάθε μέρα τι συμβαίνει στέλνει μήνυμα στους Ευρωπαίους να πάνε εκεί να δούνε τι γίνεται.

«Στη θάλασσα δεν μπαίνει συρματόπλεγμα και όποιος θέλει να περάσει, κάποια στιγμή θα τα καταφέρει και θα περάσει.

Ο κόσμος αυτός έρχεται για να μπορέσει να ζήσει.

Κι αυτά που κάνει η Ελλάδα, οι άνθρωποι και το Λιμενικό για αυτό τον ταλαιπωρημένο κόσμο δεν μπορεί να τα κάνει κανένας.

Τα άλλα που λένε είναι παιχνίδια δικά τους», λέει.

Για τη στάση των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες ο Στρατής επισημαίνει ότι ποτέ δεν έγινε κάτι εναντίον τους.

«100 άτομα ήμασταν εδώ στο χωριό και όταν έβγαιναν οι πρόσφυγες με βρεγμένα μωρά παίρναμε βάρκες και πήγαιναν οι δικές μας οι γυναίκες και άλλαζαν τον κόσμο.

Ανοίξαμε μια αποθήκη και τη φτιάξαμε για να μπορέσουν να αλλάζουν εκεί. Ζητούσαμε από τους ντόπιους να δωρίσουν ρούχα για να έχουμε εκεί να τους δίνουμε να αλλάξουν.

Αλλά, άσχετα από αυτά που κάναμε εμείς, αρκετοί πρόσφυγες έβγαιναν σε σημεία που δεν ήταν προσβάσιμα και περπατούσαν βρεγμένοι, χωρίς να τους δει ένας γιατρός, με μωρά 60 χλμ. μέχρι τη Μυτιλήνη».

Τώρα πλέον τα πράγματα είναι καλύτερα, όσο μπορεί να είναι δόκιμη μια τέτοια λέξη σε τέτοιες καταστάσεις.

Οι πρόσφυγες συνεχίζουν να βγαίνουν σε μεγάλους αριθμούς, αφού οι πόλεμοι συνεχίζονται αλλά είναι εκεί οι οργανώσεις και οι εθελοντές.

«Έχουν έρθει πολλοί εθελοντές και μη κυβερνητικές οργανώσεις, περιμένουν τον κόσμο και τον βοηθάνε, τους δίνουν ένα ζεστό, μια κουβέρτα, τους πηγαίνουν στα καμπ».

Δεν είναι ηρωισμός να κάνεις το αυτονόητο

Ο ίδιος δεν αισθάνεται ήρωας.

«Δεν είναι ηρωισμός να κάνεις το αυτονόητο», λέει.

Toν ρωτάω αν τελικά βρεθεί στο βήμα της επιτροπής για τα Νόμπελ τι είναι αυτό που θα πει στον κόσμο που θα τον παρακολουθεί και κυρίως σ' αυτούς που καθορίζουν τις τύχες των λαών και των ανθρώπων.

«Να σταματήσουν τον πόλεμο, να σταματήσουν να πνίγουν τον κόσμο.

Να αφήσουν τον κόσμο να μείνει στη χώρα του.

Κανένας δεν θέλει να φύγει από τον τόπο του.

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να συνεχίζει να πνίγεται κόσμος.

Δεν αντέχουμε στο χωριό να βλέπουμε άλλα πνιγμένα μωρά».

Ο Στρατής το μόνο που θέλει, όπως και όλος ο κόσμος στο χωριό είναι να επιστρέψει στην ειρηνική βουβή ηρεμία του χειμώνα και στην ευχάριστη πολυκοσμία του καλοκαιριού.

Να πάψει η Σκάλα να ζει στις «παρυφές» ενός πολέμου.

Και αυτός να είναι εκεί, στο μέρος που αγαπάει, να ψαρεύει καλαμάρια, να ρίχνει πετονιές για λαβράκια στο λιμάνι και να απολαμβάνει καθισμένος στα καφέ με έναν ελληνικό στο τραπέζι και ένα τσιγάρο στο χέρι το γαλάζιο της θάλασσας που έχει τόσο σκοτεινιάσει τα τελευταία χρόνια. 

........................

το διάβασα στη:lifo.gr

«Πολιτεία» του Πλάτωνα: Το βιβλίο που έχει μελετηθεί περισσότερο στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ

Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα είναι το βιβλίο που έχει μελετηθεί περισσότερο στα οκτώ κορυφαία Πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών και, σύμφωνα με τις διεθνείς αξιολογήσεις, κορυφαία του κόσμου

Παράλληλα, είναι το δεύτερο πιο διαβασμένο βιβλίο σε όλα τα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από έρευνα της εκπαιδευτικής ιστοσελίδας «Open Syllabus Explorer».
Σε αυτή τη δεύτερη λίστα βρίσκεται ένα ακόμα σημαντικό έργο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, η «Ηθική» του Αριστοτέλη, αλλά και η τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος».
Οι ερευνητές της ιστοσελίδας κατέληξαν στο αποτέλεσμα εξετάζοντας την on line βάση δεδομένων για τα βιβλία που μελετήθηκαν την τελευταία δεκαετία σε πάνω από ένα εκατομμύριο «courses» των αμερικανικών Πανεπιστημίων.
Τα οκτώ κορυφαία Πανεπιστήμια συνθέτουν τη λεγόμενη «Ivy League» της ανώτατης εκπαίδευσης στις ΗΠΑ.

Σε αυτήν ανήκουν τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα του Χάρβαρντ, του Πρίνστον, του Μπράουν, της Πενσυλβάνιας, του Γέιλ, του Κόρνελ, το Πανεπιστήμιο Κολούμπια, καθώς και το Ντάρτμουθ Κόλετζ.
Στη σχετική λίστα ακολουθούν η «Σύγκρουση των Πολιτισμών» του Σάμιουελ Χάντιγκτον, το «The Element of style» του Ουίλιαμ Στρανκ, ο «Λεβιάθαν» του Χομπς, ο «Ηγεμόνας» του Μακιαβέλι, η «Δημοκρατία στην Αμερική» του Αλέξις ντε Ντοκβίλ, η «Θεωρία της Δικαιοσύνης» του Τζον Ρόουλς, το «Γράμμα από τη φυλακή του Μπέρμιγχαμ» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το «Περί ελευθερίας» του Τζον Στιούαρτ Μιλ και η «Εξέλιξη της συνεργασίας» του Ρόμπερτ Άξελροντ.
Το βιβλίο που έχει μελετηθεί περισσότερο σε όλα τα αμερικανικά Πανεπιστήμια είναι το «The Element of style» και ακολουθεί η «Πολιτεία» στη δεύτερη θέση, ενώ στην πέμπτη θέση είναι η «Ηθική» του Αριστοτέλη.

Σε αυτήν τη λίστα βρίσκεται και το «Κομουνιστικό Μανιφέστο» του Μαρξ (τέταρτη θέση). «Ο Οιδίπους Τύραννος» είναι στην όγδοη θέση, μία πιο πάνω από τον «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ.
«Υπάρχουν δύο τρόποι να λάβεις μόρφωση από την Ivy League» σημειώνει η εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ, παρουσιάζοντας τη μελέτη.

«Ο ένας είναι να ξοδέψεις 200.000 δολάρια για να σπουδάσεις σε ένα από τα αμερικανικά Πανεπιστήμια που θεωρούνται ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου.

Ο άλλος είναι να διαβάσεις τα βιβλία που διδάσκονται στα μαθήματα αυτών των Πανεπιστημίων». 

......................

το διάβασα στο:thepressproject.gr