Chimamanda Adichie:ο κίνδυνος της μονοσήμαντης ιστορίας

Οι ιστορίες είναι σημαντικές. 

Οι πολλές ιστορίες είναι σημαντικές. 

Οι ιστορίες έχουν χρησιμοποιηθεί για να στερήσουν και να βλάψουν. 

Αλλά οι ιστορίες μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να δώσουν δύναμη και ανθρωπιά. 

Οι ιστορίες μπορούν να καταστρέψουν την αξιοπρέπεια ενός λαού. 

Αλλά μπορούν και να την αποκαταστήσουν. 

Οι ζωές μας

οι κουλτούρες μας

αποτελούνται από πολλές ιστορίες που συμπίπτουν.

Η συγγραφέας Chimamanda Adichie διηγείται την ιστορία για

το πώς βρήκε την αυθεντική πολιτισμική φωνή της και

προειδοποιεί πως αν ακούμε μία μονοσήμαντη ιστορία για έναν άνθρωπο ή μια χώρα

κινδυνεύουμε σε μεγάλο βαθμό να την παρεξηγήσουμε.

ntina

 

Ο Εμφύλιος της Επανάστασης του 1821

Στις 29 Μαρτίου 1823 ξεκίνησαν οι συνεδριάσεις της δεύτερης Εθνικής Συνέλευσης στο Αστρος της Κυνουρίας.
Είχαν μαζευτεί εκεί 230 εκπρόσωποι από διάφορα μέρη της επαναστατημένης Ελλάδας για να αποφασίσουν για το μέλλον του έθνους και της επανάστασης, η οποία είχε εδραιωθεί.
Η Συνέλευση αυτή είχε λιγότερο ενθουσιασμό από την πρώτη και πολύ περισσότερο σκεπτικισμό και καχυποψία.
Οι στρατιωτικοί της Επανάστασης, οι πρώην κλεφταρματολοί, θεωρούσαν ότι ήταν ριγμένοι στο μοίρασμα της εξουσίας.
Δεν συμμετείχαν στην πρώτη εθνοσυνέλευση, δεν έλαβαν σημαντικές θέσεις στο Εκτελεστικό και στο Βουλευτικό, αρνούνταν να αποδεχθούν την πρωτοκαθεδρία των προεστών και των νησιωτών. Με επικεφαλής τον δοξασμένο, μετά τα Δερβενάκια, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, διεκδικούσαν ένα μεγάλο μερίδιο εξουσίας.
Αρκετοί ανάμεσά τους, κυρίως ο Κολοκοτρώνης, πίστευαν πως μια αυταρχική, ισχυρή, στρατιωτική κυβέρνηση, με τους ίδιους να τη στελεχώνουν, ήταν απολύτως απαραίτητη για τη συνέχιση του αγώνα.
Εκαναν λάθος βέβαια, γιατί υπερτιμούσαν τις διοικητικές τους ικανότητες και υποβάθμιζαν τη διεθνή διάσταση.
Η ουσία όμως ήταν αυτή: το πρωτόλειο νεωτερικό θεσμικό οικοδόμημα που κατασκεύασαν οι δυτικότροποι διανοούμενοι και αποτέλεσε το πρώτο ελληνικό κρατικό μόρφωμα, άρχισε να τους ενοχλεί.

Σπασμωδική αντίδραση
Το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν προσωρινό και η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου/Νέγρη, που διαχειρίστηκε αρχικώς την εξουσία, αδύναμη.
Ηταν ευκαιρία να γίνει στο Αστρος η ανατροπή αλλά οι συσχετισμοί και πάλι δεν ευνοούσαν τους στρατιωτικούς καθώς έλεγχαν μόνο το 1/3 των εκπροσώπων.
Αντέδρασαν σπασμωδικά.
Από τη μία επιχείρησαν να απειλήσουν τα μέλη της Συνέλευσης συγκεντρώνοντας τα στρατεύματά τους στα γύρω χωριά και ενθαρρύνοντας έκτροπα και επεισόδια.
Από την άλλη, όμως, δεν μπόρεσαν να κινηθούν με στοιχειώδη στρατηγική μέσα στη Συνέλευση ή να συμμαχήσουν, έστω βραχυπρόθεσμα, με παράγοντες με τους οποίους είχαν κοινά συμφέροντα ή οπτική.

Ηταν αναμενόμενο να τους δυσαρεστήσει το αποτέλεσμα της εθνοσυνέλευσης και να αισθανθούν και πάλι αποκλεισμένοι.
Είχαν δίκιο; Αρκετό.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτούς όφειλε το έθνος την απελευθέρωσή του.
Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν τις ικανότητες να το κυβερνήσουν.
Ομως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα περίμενε κανείς ή όπως η λαϊκότροπη ιστοριογραφία τα παρουσιάζει.
Ο εμφύλιος πόλεμος που θα ξεσπάσει δεν θα είναι μία σύγκρουση πολιτικών/στρατιωτικών, «πονηρών κοτζαμπάσηδων» και «αγνών αγωνιστών», «ολιγαρχικών» και «δημοκρατικών», όπως έχει, εντελώς λανθασμένα, χαρακτηριστεί.
Δεν θα είναι ταξικός πόλεμος γιατί η κοινωνία είναι παραδοσιακή και οι σχέσεις προνεωτερικές.

Βέβαια, αρχικώς, οι στρατιωτικοί είχαν επαφές μεταξύ τους και ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά εάν δεν συνέβαιναν ταυτόχρονα δύο γεγονότα που δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν:
α) Οι προεστοί της Πελοποννήσου διχάστηκαν.
Η μία μερίδα συμμάχησε με τους νησιώτες και τους διανοούμενους,
β) Ο Κολοκοτρώνης παράτησε τους στρατιωτικούς που τον ακολουθούσαν και συμμάχησε με την άλλη μερίδα των προεστών, ειδικότερα με την οικογένεια Δεληγιάννη.

Οι δύο αντιτιθέμενες ομάδες κατέληξαν σε έναν προσωρινό συμβιβασμό.
Η μία ομάδα θα έλεγχε το εκτελεστικό (με αντιπρόεδρο τον Κολοκοτρώνη) και η άλλη το Βουλευτικό.
Το Βουλευτικό όμως είχε ισχυροποιηθεί με το αναθεωρημένο Σύνταγμα (το οποίο έγινε ακόμα πιο δημοκρατικό και φιλελεύθερο) και ο Κολοκοτρώνης απέτυχε να το ελέγξει.
Οταν το Βουλευτικό θα εκλέξει (παρά τους δισταγμούς του) τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ως πρόεδρο, ο Κολοκοτρώνης θα εκραγεί – γιατί προετοίμαζε για τη θέση τον, εξ αγχιστείας συγγενή του πλέον, Αναγνώστη Δεληγιάννη.
Ο Κολοκοτρώνης απείλησε ανοιχτά τον Μαυροκορδάτο και οι άντρες του τα μέλη του Βουλευτικού με άσκηση βίας. Ουσιαστικά επιχείρησαν ένα πραξικόπημα.
Αλλά τα μέλη του Βουλευτικού δεν θα υποχωρήσουν, θα επιμείνουν στην εκλογή Μαυροκορδάτου και τελικά θα συγκρουστούν με ολόκληρο το Εκτελεστικό, θα το καταργήσουν και θα το αντικαταστήσουν. Για ένα διάστημα η Επανάσταση έχει δύο αντιμαχόμενες κυβερνήσεις, στην πρώτη φάση του Εμφυλίου.

Το Βουλευτικό, οι Υδραίοι και οι προεστοί της Αχαΐας (Ζαΐμης, Λόντος) θα επικρατήσουν.
Θα αντιμετωπίσουν με επιείκεια τους ηττημένους αλλά οι Υδραίοι (Κουντουριώτηδες) θα τους αποκλείσουν από τη νέα επαναστατική κυβέρνηση που θα σχηματιστεί το φθινόπωρο του 1824.
Η δεύτερη φάση του Εμφυλίου είναι αγριότερη αλλά τα στρατόπεδα πιο διακριτά.
Από τη μια όλοι, σχεδόν, οι σημαντικοί προεστοί και στρατιωτικοί της Πελοποννήσου (και οι Ζαΐμης/Λόντος) και από την άλλη οι Υδραίοι που χρησιμοποιούν τους εμπειροπόλεμους Ρουμελιώτες για να επικρατήσουν.
Το έθνος έχει λάβει το πρώτο δάνειο και ένα μεγάλο μέρος του θα χρησιμοποιηθεί για να πληρωθούν ο Καραϊσκάκης, ο Γκούρας, ο Μακρυγιάννης και οι Σουλιώτες που θα συντρίψουν τους αδύναμους και αποθαρρημένους Πελοποννήσιους.
Οι καταστροφές, οι λεηλασίες, οι εξευτελισμοί είναι πρωτοφανείς.
Η δολοφονία του Πάνου Κολοκοτρώνη θα ρίξει τον πατέρα του σε κατάθλιψη.
Οι νικητές και πάλι θα φερθούν με αρκετή επιείκεια.
Θα τους υποχρεώσει σε αυτό και η απόβαση του Ιμπραήμ που θα οδηγήσει σε δεύτερη αμνηστία και ανάθεση της αρχιστρατηγίας και πάλι στον Κολοκοτρώνη.
Αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε και να ξεχνάμε το εξής:
Οι άνθρωποι αυτοί είχαν συμφέροντα, εγωισμούς, εμμονές αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν έτοιμοι να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Γιατί είχαν συνείδηση της ιστορικής σημασίας των επιλογών τους. Ο σκοπός τους ήταν ιερός – και έτσι τον έβλεπαν.

Πολιτικός νικητής
Εάν υπάρχει ένας πολιτικός νικητής του Εμφυλίου δεν είναι οι Κουντουριώτηδες αλλά ο Ιωάννης Κωλέττης.
Είναι αυτός που αποκτά, χειρίζεται αριστοτεχνικά και διατηρεί τον έλεγχο των Ρουμελιωτών.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σε όλο αυτό το διάστημα απομονώθηκε στο Μεσολόγγι και δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα προέδρου στο Βουλευτικό, παρά τις εκκλήσεις των βουλευτών. Ασχολήθηκε αποκλειστικά με την εξασφάλιση του δανείου, την υποδοχή του Μπάιρον, τη διεθνή αναγνώριση του Αγώνα αλλά κυρίως με την καλή οργάνωση της άμυνας στη Δυτική Στερεά.
Θα προσπαθήσει, μάταια, να αποτρέψει τον δεύτερο γύρο και θα περιθάλψει τους ηττημένους, όταν αυτοί θα καταφύγουν σ’ αυτόν, γιατί τον εμπιστεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαυροκορδάτος και η ομάδα του (Τρικούπης, Πολυζωίδης, Κλονάρης) θα σώσουν μία δεκαετία αργότερα τον Κολοκοτρώνη, όταν θα τον στοχοποιήσουν δύο μέλη της αντιβασιλείας.

Υπάρχει κι ένας τρίτος γύρος του Εμφυλίου.
Θα ξεσπάσει αμέσως μετά τη δολοφονία Καποδίστρια και θα διαρκέσει μέχρι την άφιξη του Οθωνα. Είναι ο πλέον άγνωστος, ο μακρύτερος σε διάρκεια και ο πιο φοβερός.
Φαίνεται να αποδεικνύει στην Ευρώπη ότι οι Ελληνες δεν μπορούν να αυτοκυβερνηθούν.
Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα.
Οπως γράφει ο David Armitage, κάθε μεγάλη επανάσταση εμπεριέχει και έναν εμφύλιο πόλεμο.
Ο δικός μας εμφύλιος, αν πρέπει οπωσδήποτε να χαρακτηριστεί, έστω σχηματικά, ήταν ένας εμφύλιος της παράδοσης με τη νεωτερικότητα. Ευτυχώς τον κέρδισε η δεύτερη.

* Ο κ. Αριστείδης Χατζής είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ). Η σειρά άρθρων με θέμα τα φιλελεύθερα, δημοκρατικά και νεωτερικά χαρακτηριστικά της Επανάστασης του 1821 αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος του ΚΕΦίΜ με θέμα «Ελλάδα 2021: Διακόσια χρόνια από τη Φιλελεύθερη Επανάσταση».

kathimerini.gr

Αλίκη Βουγιουκλάκη - Μια συνέντευξη

 

«Σκύλα είμαι. Ποια γατούλα;»: H μόνη ειλικρινής συνέντευξη που έδωσε ποτέ η Αλίκη Βουγιουκλάκη

Γιατί ενοχλείσαι όταν σε αποκαλούν φαινόμενο; 
Γιατί δεν είμαι.
-Είσαι. 
Από πλευράς δημοτικότητας κι από πλευράς διάρκειας αυτής της δημοτικότητας. 
Καμία άλλη... 
Ξέρεις τι θα μπορούσα να σου πω, με όλο μου το θράσος πια, γιατί αρκετά έχω κάνει το καλό κορίτσι;
Καμία άλλη δεν έχει και τη δική μου δυνατότητα, για να μη χρησιμοποιήσω την ιερή λέξη ταλέντο. - Μήπως μπορείς να μου αναλύσεις την «ιερή» αυτή λέξη; 
Είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων.
Η εργατικότητα, η αγάπη και η αφοσίωση στη δουλειά, η πίστη, οι στόχοι, η εξωτερική εμφάνιση, και είναι και το θείο χάρισμα που λέγεται «γκελ», ακτινοβολία.
Ε, όλα αυτά εγώ τα έχω.
Και θα παίξω και αρχαία τραγωδία.
Θα το κάνω, να ξέρεις.
Είμαι πολύ πεισματάρα εγώ.
- Μα υπάρχουν πολλοί που δεν αμφισβητούν το ταλέντο σου. 
Ξέρω τι με φτήνηνε εμένα.
Ο κινηματογράφος.
Φυσικά, αυτό δεν θα γινόταν αν είχα σκηνοθέτη τον Μπέργκμαν ή τον Αντονιόνι.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Αν αύριο πέθαινα, θα συνέβαινε ό,τι και με την Μέριλιν Μονρόε στην Αμερική.
Ενώ όλοι την περιφρονούσαν και την θεωρούσαν κατώτερο προϊόν, μόλις πέθανε, ενώσαν κομμάτια απ’ τις ταινίες της και είπαν «κοιτάξτε τι μεγάλο φαινόμενο και τι σπουδαία ηθοποιός που ήταν».
- Θα ήθελα να μου πεις εσύ πώς σε φτήνηνε ο κινηματογράφος. 
Πάρε ένα πολύτιμο πετράδι και τύλιξέ το με χρωματιστές κορδέλες και σελοφάν.
Θα το προσέξεις;
Έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση.
Το ουσιαστικό μου δυναμικό καλύφθηκα στην πορεία, καταχωνιάστηκε, σκεπάστηκε με διάφορα περιτυλίγματα, πιο λαμπερά εξωτερικά.
- Δηλαδή, παραδέχεσαι ότι σε έφθειρε κατά κάποιον τρόπο ο κινηματογράφος; 
Καθόλου!
Το μέταλλο το καλό δεν φθείρεται.
Απλώς, στέρησε πολλά από τη σοβαρότητα μου, μάλλον από τη σοβαροφάνειά μου.
- Παρίστανες δηλαδή τη σοβαρή; 
Ο Έλληνας, ξέρεις, εντυπωσιάζεται από τη σοβαροφάνεια, ο Έλληνας ο δήθεν της καλής τάξεως, της πολύ μπερδεμένης αυτής καλής τάξεως, να, όσοι συχνάζουν στην πλατεία Κολωνακίου, όλοι αυτοί οι αντιπαθέστατοι τύποι.
Αυτό μου έκανε ο κινηματογράφος.
- Λίγο μπερδεμένο και αυτό που λες εσύ... 
Το λες με αγανάκτηση ή με πίκρα; 
Με πίκρα, όχι γι’ αυτά που λένε οι άλλοι, αλλά για μένα την ίδια γιατί, μπαίνοντας σ’ αυτό το δρόμο, δεν μπόρεσα να λυτρωθώ ακόμα.
Για μένα η λύτρωση βρίσκεται στη σκηνή.
Είμαι γνήσια θεατρίνα εγώ και θα πεθάνω απάνω στο σανίδι.
Εκεί βρίσκω τη μεγαλύτερη ηδονή μου.
- Είκοσι ολόκληρα χρόνια, είχες όλον τον καιρό και, από ένα σημείο και μετά, και όλες τις δυνατότητες να λυτρωθείς με τον τρόπο που το εννοείς. 
Δεν τόλμησα να το κάνω.
Γιατί δεν μπορούσα από τη μια μεριά να είμαι τοποθετημένη στην κορυφή του σταρ-σύστεμ, κι από την άλλη να πείθω τον κόσμο ότι είμαι γεννημένη για τους μεγάλους ρόλους.
Όπως και είμαι, όπως και θα το αποδείξω ότι είμαι!
- Τον δρόμο του σταρ-σύστεμ τον διάλεξες, νομίζω, μόνη σου. 
Γιατί, λοιπόν, παραπονιέσαι; 
Ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός κι αυτό είναι θέμα ζωής για μένα.
Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω σταρ.
Αυτό ήρθε και καλώς ήρθε, δεν με πειράζει κι ούτε το αρνιέμαι.
Από τις πρώτες μου ταινίες είχα μεγάλη απήχηση, έτσι μπήκα σ’ αυτό το δρόμο.
- Μετανιώνεις καμιά φορά για τις ταινίες που έχεις κάνει; 
Άνθρωπος συγκροτημένος σαν κι εμένα, άνθρωπος που ξέρει πού βαδίζει, άνθρωπος που τα έχει τετρακόσια, μπορεί να μετανιώσει για πράγματα που έχει κάνει;
Είμαι περήφανη για τις ταινίες μου, οι οποίες μπορεί να μην ήταν μεγαλόπνοες, είχαν όμως σοβαρότητα και συνέπεια.
Κι αν θες να ξέρεις ακόμα, ήμουν εγώ αυτή που συμφιλίωσε το κοινό με τον ελληνικό κινηματογράφο, που έκανε το κοινό να αγαπήσει τους Έλληνες ηθοποιούς, που ανέβασε το κασέ των Ελλήνων ηθοποιών.
Πάντως, εγώ δεν είμαι κι η πιο κερδισμένη οικονομικά απ’ αυτή τη δουλειά, ούτε έγινα τόσο πολύ πλούσια.
Υπάρχουν, βέβαια, εκατό τρόποι για να λύσει κανείς τα οικονομικά του προβλήματα, δεν τους χρησιμοποίησα, γιατί δεν με ενδιαφέρει τόσο το χρήμα.
- Σαν ποιοι τρόποι, δηλαδή; 
Για μια γυναίκα της προβολής και της θέσεως της δικής μου ένας πλούσιος γάμος.
Νομίζω ότι θα μου έλυνε χίλια-δυο προβλήματα και θα μου έδινε τη δυνατότητα να παίξω όποιο έργο θέλω, χωρίς να έχω το άγχος μήπως χάσω αύριο, ή και να σταματάω όποτε θέλω.
Διάβασα κάπου τη δήλωση ενός συναδέλφου, δεν θυμάμαι τίνος, ότι 35 χρόνια που παίζει στο θέατρο, θα μπορούσε να έχει κάνει λεφτά... 
- Ο κύριος Χορν το είπε. 
Λοιπόν, δεν γίνονται τα λεφτά στο θέατρο.
Ή, τουλάχιστον, τα λεφτά που έχει ο συνάδελφος.
Αλλά τι σημασία έχουν τώρα τα λεφτά;
Μιλάμε για πράγματα που δεν μετράνε.
- Αντίθετα, επικρατεί η φήμη ότι αυτό το μετράει πολύ στη ζωή σου. 
Με λένε φιλοχρήματη, γιατί ζητούσα μεγάλο κασέ στον κινηματογράφο.
Λοιπόν, ήθελα να πάρω υψηλό κασέ για να πω ότι το πήρα.
Το ίδιο το χρήμα δεν το αγαπώ, δεν το πιάνω στα χέρια μου, όσο ήμουν με τον Δημήτρη είχα τι χρώμα έχει το κατοστάρικο.
Δεν θέλω να πω, βέβαια, ότι το χρήμα δεν μου έδωσε και ορισμένες δυνατότητες.
Άλλο όμως αυτό.
Και εξ άλλου, τα χρήματα αυτά τα κέρδισα με τον μόχθο μου, τα έφερνα και τα έπαιρνα. 
- Σ’ αυτό το παιχνίδι, σ’αυτή τη συναλλαγή, που τόσο ρεαλιστικά την τοποθέτησες, είχες ποτέ την εντύπωση ότι σε μεταχειρίζονται σαν προϊόν; 
Πάντα.
- Και δεν σε ενοχλεί αυτό; 
Όχι, γιατί ξέρω ότι έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους.
- Επομένως, η συνεργασία σου με τους εργοδότες σου θα πρέπει να ήταν αρμονική. 
Δεν θέλω να μιλήσω άσχημα για τον Φίνο, γιατί τον εκτιμάω πολύ, μ’ όλο που εκείνος, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, είπε πως έκανα εγώ ό,τι ήθελα.
Θα τον ρωτήσω, όμως, «γιατί τότε, κύριε Φίνο, με κρατούσατε;
Αφού σας καταπίεζα, γιατί δεν με διώχνατε;
Μήπως γιατί κερδίζατε αρκετά χρήματα από μένα;
Ε, τότε δεν είναι πολύ λεβέντικο να βγαίνετε και να κάνετε δηλώσεις για μια γυναίκα από την οποία κερδίζατε χρήματα».
 Όχι, δεν έκανα ό,τι ήθελα στον Φίνο, απλώς έτυχε να έχω πάρα πολύ καλό γούστο και ήθελα να τους το επιβάλλω όσο μπορούσα.
Θέλω, ωστόσο, να προσθέσω ότι όπως ο κύριος Φίνος μού αναγνωρίζει ότι αποτελώ φαινόμενο στον χώρο αυτό, έτσι κι εγώ θέλω να πω ότι, χωρίς εκείνον, ο κινηματογράφος πέθανε.
Είναι λυπηρό αυτό κι είναι ακόμα πιο λυπηρό, γιατί γίνεται κακός κινηματογράφος στην τηλεόραση. - Πήγες όμως κι εσύ στην τηλεόραση... 
Ναι, πήγα, παρόλο που δεν την εκτιμώ.
Πήγα γιατί, τώρα που δεν υπάρχει σινεμά, μου προσφέρει τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με το πλατύ κοινό, να του υπενθυμίσω την παρουσία μου, να του στείλω τα μηνύματά μου.
- Ο Τύπος ποιον ρόλο έπαιξε στη δημιουργία του «φαινομένου Βουγιουκλάκη»; 
Με βοήθησε ο Τύπος, αλλά βοήθησα κι εγώ πολύ τον Τύπο να ασχολείται μαζί μου.
Είχαν πάντα θέμα.
Γενικά, μπορώ να πω ότι είμαι το χαϊδεμένο παιδί του ελληνικού Τύπου.
- Ακόμα; Γιατί νομίζω ότι υπάρχει μια τάση ρεαλιστικής αντιμετώπισης τον «φαινομένου» σου, αν θες, μια διάθεση απομυθοποίησης, όπως έγινε στην εκπομπή «Παρασκήνιο» και ό,τι ακολούθησε μετά την προβολή του... 
Το θέμα με το «Παρασκήνιο» είναι πράγματι οι κακοήθειες που γραφτήκαν μετά.
Ακούσε φράση ενός τηλεκριτικού:
«Τρεις άντρες, ο Παπαστάθης, ο Γεωργουσόπουλοςκαι ο Φίνος, μόνοι και αβοήθητοι, τη Βουγιουκλάκη την κατετρόπωσαν».
Αν είναι αντρίκιο να βάλει το χέρι του κι ένας τέταρτος για να με δολοφονήσουν, έχω να τους πω ότι εγώ είμαι εφτάψυχη γάτα.
Ένας άλλος πάλι, στην Καθημερινή, ο κύριος Χρηστίδης, συνάδελφος γαρ, έγραψε τέσσερις στήλες για να αποδείξει ότι το μοναδικό ταλέντο της Βουγιουκλάκη είναι ότι δεν έχει ταλέντο.
Θέλω να πω εδώ ότι έχω τόσο πολύ ταλέντο, που δεν μπόρεσε ούτε με μια ολόκληρη σελίδα στην εφημερίδα να αποδείξει το αντίθετο.
Η κυρία Παπαδοπούλου είπε ότι χρησιμοποίησα τον γιο μου στην εκπομπή.
Τι ήθελε να βάλω;
Τον σκύλο μου;
Δεν έχω σκύλο, το παιδί μου έχω.
Πιστεύω ότι το «Παρασκήνιο», σαν εκπομπή, δεν είχε κακές προθέσεις, είχε προθέσεις αντικειμενικότητας απέναντι μου.
Θυμάμαι τον Γεωργουσόπουλο που κατέληγε:
«Η Αλίκη, ας πούμε, συμβιβάστηκε κι έπαιξε πράγματα που δεν ήταν γι' αυτήν.
Αλλά πόσοι αρχιτέκτονες σήμερα θα μπορούσαν να κάνουν κι αυτοί τον Παρθενώνα, κι όμως δημιούργησαν αυτά τα τέρατα από μπετόν;»
- Σε ενοχλεί ο τίτλος «κορίτσι τον λαού»; 
Δεν περιφρονώ καθόλου αυτό το κοινό μου, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν είμαι το κορίτσι του ελληνικού λαού, είμαι απλώς μια ηθοποιός. 
- Σε αποκαλούν ακόμα «γατούλα». 
Αυτό πραγματικά θα πρέπει να σ’ενοχλεί. 
Σκύλα γίνομαι.
Ποια γατούλα;
Γατούλα μια γυναίκα τόσο υπεύθυνη;
- Λένε επίσης ότι ζηλεύεις τις νεότερες ηθοποιούς. 
Μα υπάρχει πιο νέα;
- Από πλευράς ηλικίας, μάλλον. 
Α, όταν λέμε πιο νέα, εννοούμε την ηλικία.
Τότε είναι σαν να μου λες αν ζηλεύω το γιο μου, που είναι επτά χρόνων.
- Η διατήρηση της ομορφιάς και της φρεσκάδας σου είναι ένα άλλο στοιχείο του μύθου σου. 
Του τωρινού... 
Δεν είμαι δα τόσο μεγάλη στα 38 μου χρόνια.
Όσο για τη φρεσκάδα μου, την οφείλω, νομίζω, στη ζωτικότητά μου.
- Σε αποκαλούν ακόμα, Αλίκη, «κατεστημένο». 
Το λένε αυτοί που θέλουν να πάρουν τη θέση μας.
Μου φαίνεται σαχλαμάρα όταν το ακούω.
Είναι κι αυτό μια μόδα, όπως η κουλτούρα, οι κουλτουριάρηδες.
-Τι σκέφτεσαι γι' αυτούς; 
Οι άνθρωποι που έχουν την κουλτούρα, δεν μιλάνε γι’ αυτήν.
Και δεν νομίζω ότι κουλτούρα στο θέατρο είναι να μαζευτούμε δέκα άνθρωποι και να πάμε να κάνουμε μια επιθεώρηση στο Παγκράτι, για να κερδίσουμε λεφτά και να μην μπορούμε να σταθούμε τον χειμώνα.
Μαζεύονται πολλοί σταρ για να κάνουν έναν σταρ.
- Ας γυρίσουμε σε σένα, Αλίκη. 
Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η Αλίκη σήμερα. 
Σαν γυναίκα είμαι ευαίσθητη, ευάλωτη, τρυφερή, ελπίζω πάντα ότι αύριο θα έρθει μια καλύτερη μέρα.
Όχι ότι περιμένω τίποτα το συγκλονιστικό τώρα πια.
Διαβαίνω τον κύκλο μου συνειδητά και ξέρω πού θα ’ναι το τέλος, η κατάληξη.
- Πού θα είναι η κατάληξη; 
Ξέρω ότι μάλλον θα τελειώσω τη ζωή μου μόνη, με τους  λίγους φίλους, στους οποίους θα δίνω και θα παίρνω, ελπίδες κυρίως, που τόσο θα τις έχω ανάγκη στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν.
- Πόσο δύσκολα πιστεύεις ότι θα είναι αυτά τα χρόνια; 
Όχι πολύ, γιατί είμαι προετοιμασμένη.
Μήπως για όλες τις γυναίκες δεν έρχονται τα δύσκολα χρόνια;
Όλες θα περάσουμε την κρίση του γάμου, είτε χωρίσουμε είτε όχι, το μεγάλωμα και τα βάσανα των παιδιών, το γκρέμισμα των ελπίδων, το σβήσιμο των ονείρων, για όλες θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάξουμε τα χέρια μας και θα τα δούμε χαρακωμένα από ρυτίδες, με μια βέρα εκεί στην άκρη να τα στολίζει.
Εκείνη ίσα-ίσα τη στιγμή δεν θα πρέπει να χάσουμε το κουράγιο μας για τη ζωή.
Πολλές φορές, λέω ν’ απαρνηθώ το θέατρο και να κάνω έναν καλό γάμο, όσο είναι ακόμα καιρός, ένα γάμο που θα μ’ εξασφαλίσει και θα με απαλλάξει από τα άγχη·
-  Γιατί δεν τον κάνεις λοιπόν; 
Γιατί δεν μπορώ να παντρευτώ κάποιον που δεν θα έχει μιλήσει στην ψυχή και κυρίως στο μυαλό μου.
Είμαι ένας άνθρωπος μιας άλφα κουλτούρας εγώ, αρκετά ενημερωμένη, κατατοπισμένη σε όλα, μ' αυτά τα εφόδια, μ’ αυτές τις εμπειρίες, δεν μπορώ να κάνω κανένα συμβιβασμό.
-Και σαν ηθοποιός; 
Ποια είναι η Αλίκη σήμερα; 
Είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα, όπως τόσες άλλες, δυναμική, αν και δεν τόλμησα να κάνω απ’ την αρχή αυτά που ήθελα.
Αλλά χαίρομαι, γιατί έφτασα επιτέλους στο σημείο να τολμήσω, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, είμαι έτοιμη να παντρευτώ τους σπουδαίους ρόλους, αυτούς που ονειρευόμουν από μικρή.
-Έδινες πάντα την εντύπωση πως αγωνίστηκες, πως έκανες ό,τι ήταν δυνατόν για να έχεις την αγάττη του κόσμου, για να είσαι η πρώτη, για ν' ασχολούνται μαζί σου. 
Σε ενδιέφερε πραγματικά τόσο πολύ αυτό; 
Πολύ, γιατί να το κρύψω;
Τι θυσίασες για να γευτείς αυτή τη λατρεία; 
Θυσίασα τη ζωή μου, την εφηβεία μου, την ελευθερία μου.
Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να δουλέψω πολύ για ν’ αρέσω στον κόσμο.
Δεν έκανα πράγματα που θα ήθελα ή που θα έπρεπε να κάνω, για να μην δυσαρεστήσω τον κόσμο. Όπως, παραδείγματος χάρη, ότι δεν διέλυσα το γάμο μου την ώρα που έπρεπε.
- Κοιτάζεις καμιά φορά προς τα πίσω, Αλίκη; 
Κι αυτό που βλέπεις τι συναισθήματα σου δημιουργεί; 
Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι το πόσο έχω κουραστεί και πόσες φορές δεν σταμάτησα στην πηγή για να πιω νερό, ενώ διψούσα, παρά το άφηνα να κυλήσει μέσα απ' τις χούφτες μου κι έμεινα διψασμένη γι’ αυτό που λέμε ζωή.
Για τις απλές ανθρώπινες γεύσεις και εμπειρίες.
- Ποιες είναι αυτές για σένα; 
Ένα καλό βιβλίο, μια καλή μουσική, ειλικρινείς φίλοι, άνθρωποι που μου πάνε - χωρίζω, ξέρεις, τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, στους κοσμικούς, οι οποίοι δεν με αφορούν, και στους πνευματικούς, στους οποίους πιστεύω ότι ανήκω.
Να ζήσεις τις ερωτικές στιγμές σου, τις μεγάλες στιγμές.
Εγώ, ξέρεις, είμαι ένα ερωτικό πλάσμα αυτό καθαυτό, όπως είμαι θεατρίνα, έτσι είμαι και γυναίκα ιδιαίτερα ερωτική, με την ευρύτερη έννοια.
Εκπέμπω κάτι, είμαι και καλός δέκτης και η σχέση μου με το κοινό έχει έναν ερωτισμό.
- Τελικά, θεωρείς ότι είσαι μια πετυχημένη γυναίκα; 
Ας πούμε «πετυχημένη» σε εισαγωγικά.
Γιατί πραγματικά πετυχημένη θεωρώ εγώ τη γυναίκα που έχει πιάσει και τη ζωή απ’ τα μαλλιά, ενώ εμένα η περίπτωση ζωή μου έχει ξεφύγει.
Μη νομίσεις, ωστόσο, ότι αισθάνομαι δυστυχισμένη, παρ' όλο που είμαι χωρισμένη γυναίκα, παρ’ όλο που είμαι πολύ μόνη μου.
Περνάω μια περίοδο μεταβατική.
Όταν κλείνει η αυλαία και φεύγω από το θέατρο, γυρίζω σπίτι μόνη, αισθάνομαι τόση μοναξιά μετά απ’ όλη αυτή τη φασαρία, απ’ όλα αυτά τα χειροκροτήματα.
Ευτυχώς, υπάρχει η αμπιγιέζ μου, η Νότα, την πήρα μαζί μου, κι έτσι έχω έναν άνθρωπο να μου πει μια καληνύχτα.
Οι δικοί μου οι άνθρωποι είναι οι απλοί, ταπεινοί άνθρωποι, η Νότα, η μαγείρισσά μου, ο σοφέρ μου, ο πορτιέρης του θεάτρου.
Με τους άλλους, τους ξένους, αισθάνομαι λίγο μαζεμένη.
Πηγή: lifo.gr

Αντιμικροβιακή αντοχή

Οι νοσοκομειακές λοιμώξεις και η αντιμικροβιακή αντοχή είναι δύο ειδικά ζητήματα υγείας που παρατίθενται στο παράρτημα 1 της απόφασης της Επιτροπής 2000/96/ΕΚ της 22ας Δεκεμβρίου 1999 για τις μεταδοτικές ασθένειες που θα καλυφθούν προοδευτικά από το κοινοτικό δίκτυο, δυνάμει της απόφασης 2119/98/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

Οι νοσοκομειακές λοιμώξεις είναι λοιμώξεις που συμβαίνουν στα νοσοκομεία. Πλέον προτιμάται ο όρος «λοιμώξεις συνδεόμενες με την υγειονομική περίθαλψη» επειδή δεν περιλαμβάνει μόνο τις λοιμώξεις που εμφανίζονται κατά τη νοσηλεία σε νοσοκομεία αλλά και αυτές που εμφανίζονται σε άλλους χώρους παροχής υγειονομικής περίθαλψης, π.χ. μονάδες μακροχρόνιας περίθαλψης, ιδρύματα φροντίδας ηλικιωμένων, κατ’ οίκον περίθαλψη, κλπ.

Οι μικροοργανισμοί ή, αλλιώς μικρόβια, περιλαμβάνουν τα βακτήρια, τους ιούς, τους μύκητες και τα παράσιτα.

Τα αντιμικροβιακά είναι φαρμακευτικά προϊόντα που σκοτώνουν τους ζωντανούς μικροοργανισμούς ή αναστέλλουν την ανάπτυξή τους. Σε αυτά περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων:

• Αντιβακτηριακά (συχνά ονομάζονται αντιβιοτικά και δρουν ενάντια στις βακτηριακές λοιμώξεις)
• Αντιμυκοβακτηριακά φάρμακα (τα οποία είναι αντιβακτηριακά με ειδική δράση ενάντια στη φυματίωση και άλλες μυκοβακτηριακές λοιμώξεις)
• Αντιικά (δρουν ενάντια σε ιογενείς λοιμώξεις, π.χ. γρίπη, HIV, έρπητα)
• Αντιμυκητιακά (δρουν ενάντια στις μυκητιακές λοιμώξεις)
• Αντιπαρασιτικά φάρμακα (δρουν ενάντια στην ελονοσία και άλλες παρασιτικές λοιμώξεις).

Η αντιμικροβιακή αντοχή, δηλαδή η αντοχή σε ένα ή περισσότερα αντιμικροβιακά που χρησιμοποιούνται για θεραπεία ή προφύλαξη, δεν είναι ασθένεια αλλά ιδιότητα που μπορεί να έχει, καταρχήν, καθένας από τους μικροοργανισμούς που ευθύνονται για τις μεταδοτικές ασθένειες που παρατίθενται στην απόφαση της Επιτροπής 2000/96/ΕΚ, καθώς και για τις νοσοκομειακές λοιμώξεις και άλλες λοιμώξεις που συνδέονται με την υγειονομική περίθαλψη.

Οι μικροοργανισμοί με αντοχή στα αντιμικροβιακά, συμπεριλαμβανομένων των πολυανθεκτικών, συχνά ευθύνονται για λοιμώξεις που συνδέονται με την υγειονομική περίθαλψη, αλλά και για λοιμώξεις που προσβάλλουν ασθενείς εκτός νοσοκομείων ενώ απαντώνται και στη φυσιολογική χλωρίδα υγιών ατόμων, στα οικόσιτα ζώα και στο περιβάλλον. Είναι επίσης υπεύθυνοι για λοιμώξεις και έχουν απομονωθεί σε ζώα παραγωγής τροφίμων ή, μερικές φορές, και σε τρόφιμα.

Αντίστροφα, πολλές λοιμώξεις που συνδέονται με την υγειονομική περίθαλψη προκαλούνται από μικροοργανισμούς που δεν είναι ανθεκτικοί στα αντιμικροβιακά. Επομένως, οι δύο αυτές έννοιες είναι στην πραγματικότητα διακριτές, αλλά για ιστορικούς και επαγγελματικούς λόγους συχνά αντιμετωπίζονται από κοινού.

Αντιμικροβιακή αντοχή

Η αντιμικροβιακή αντοχή είναι η ικανότητα ενός μικροοργανισμού (π.χ. βακτηρίου, ιού ή παράσιτου, όπως το παράσιτο της ελονοσίας) να αντιστέκεται στη δράση ενός αντιμικροβιακού παράγοντα.

• Είναι αποτέλεσμα της προσαρμογής του μικροοργανισμού στο περιβάλλον του.
• Κάθε χρήση αντιμικροβιακών παραγόντων αναγκάζει τους μικροοργανισμούς ή να προσαρμοστούν ή να πεθάνουν.
• Οι μικροοργανισμοί που αποικίζουν και ενίοτε προσβάλλουν ανθρώπους και ζώα είναι αυτοί που αναπτύσσουν αντοχή στα αντιμικροβιακά και όχι οι άνθρωποι ή τα ζώα. Οι άνθρωποι και τα ζώα δεν αποκτούν αντοχή στις αντιμικροβιακές θεραπείες. Μόνο τα βακτήρια και οι άλλοι μικροοργανισμοί έχουν αυτή τη δυνατότητα.
• Η αντιμικροβιακή αντοχή μειώνει η εξαλείφει την αποτελεσματικότητα του αντιμικροβιακού παράγοντα να θεραπεύει ή να προλαμβάνει τις λοιμώξεις που οφείλονται στον συγκεκριμένο μικροοργανισμό.

Για τα βακτήρια, η αντιμικροβιακή αντοχή είναι η ικανότητα των βακτηρίων να αντιστέκονται στη δράση ενός αντιβιοτικού.

• Τα βακτήρια είναι ανθεκτικά στα αντιβιοτικά όταν συγκεκριμένα αντιβιοτικά έχουν χάσει την ικανότητά τους να σκοτώνουν τα βακτήρια ή να αναστέλλουν την ανάπτυξή τους.
• Ορισμένα βακτήρια είναι από τη φύση τους ανθεκτικά σε ορισμένα αντιβιοτικά (εγγενής ή έμφυτη αντοχή).
• Ένα πιο ανησυχητικό πρόβλημα είναι η περίπτωση ορισμένων βακτηρίων τα οποία, ενώ κανονικά είναι ευαίσθητα στα αντιβιοτικά, αναπτύσσουν αντοχή σε αυτά λόγω προσαρμογής μέσω γενετικών αλλαγών (επίκτητη αντοχή).
• Επιπλέον, μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ο τα γονίδια που κωδικοποιούν την αντιμικροβιακή αντοχή σε ένα είδος βακτηρίων μπορούν εύκολα να μεταδοθούν σε άλλα είδη βακτηρίων μέσω της ανταλλαγής γενετικού υλικού.
• Στη συνεχή μάχη για «οικολογικό χώρο», επιλέγονται όλα τα ανθεκτικά βακτήρια αφού το αντιβιοτικό σκοτώνει μόνο τα βακτήρια που εξακολουθούν να είναι ευαίσθητα σε αυτό.
• Όλα τα ανθεκτικά βακτήρια επιβιώνουν παρά την παρουσία του αντιβιοτικού και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να πολλαπλασιάζονται προκαλώντας επιμονή της νόσου ή ακόμα και θάνατο.
• Οι λοιμώξεις που οφείλονται σε ανθεκτικά βακτήρια μπορεί να απαιτούν περισσότερη φροντίδα, καθώς και εναλλακτικά αλλά και ακριβότερα αντιβιοτικά, τα οποία ενδέχεται να έχουν σοβαρότερες ανεπιθύμητες ενέργειες. Η θεραπεία των ανθεκτικών βακτηρίων μπορεί επίσης να απαιτεί χορήγηση ενδοφλέβιων αντιβιοτικών σε νοσοκομείο αντί για χορήγηση αντιβιοτικών από το στόμα που μπορεί να γίνει στο σπίτι.
• Τα ανθεκτικά βακτήρια μπορούν να μεταδοθούν από ένα σε άλλα άτομα, ενώ η υψηλή κατανάλωση αντιβιοτικών σε έναν πληθυσμό (νοσοκομείο ή κοινότητα) ευνοεί ιδιαίτερα αυτή τη μετάδοση.

Η πολυφαρμακευτική αντοχή είναι η αντοχή ενός μικροοργανισμού σε πολλαπλά αντιμικροβιακά.

• Το ζήτημα της πολυφαρμακευτικής αντοχής αφορά όλους τους μικροοργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των βακτηρίων που ευθύνονται για λοιμώξεις οι οποίες σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη, των μικροοργανισμών που ευθύνονται για τις λοιμώξεις οι οποίες μεταδίδονται από τα τρόφιμα ή το νερό, τη φυματίωση, καθώς και των μικροοργανισμών που ευθύνονται για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, π.χ. γονόρροια και HIV. 
• Η πρόκληση σχετικά με τους πολυανθεκτικούς μικροοργανισμούς έγκειται στον περιορισμένο αριθμό εναλλακτικών θεραπευτικών λύσεων (αν υπάρχουν) για τους ασθενείς που έχουν προσβληθεί από τέτοιους μικροοργανισμούς.  

Παραδείγματα κοινών βακτηρίων πολυφαρμακευτικής αντοχής ή πουανθεκτικών βακτηρίων:

• Ανθεκτικός στη μεθικιλλίνη χρυσίζων σταφυλόκοκκος (MRSA)
• Εντερόκοκκος ανθεκτικός στη βανκομυκίνη (VRE)
• Εντεροβακτηριακά που παράγουν ευρέος φάσματος β-λακταμάση (ESBL) (παραδείγματα κοινών εντεροβακτηριακών είναι το κολοβακτηρίδιο Escherichiacoli και η Klebsiellapneumoniae)
• Πολυανθεκτική ψευδομονάδα (Pseudomonasaeruginosa) Κλωστηρίδιο (Clostridium) difficile

Οι δύο κυριότερες αιτίες αντιμικροβιακής αντοχής είναι:

• Η χρήση αντιμικροβιακών, η οποία ασκεί οικολογική πίεση στους μικροοργανισμούς και συμβάλλει στην εμφάνιση και επιλογή μικροοργανισμών μέσα στους πληθυσμούς που είναι ανθεκτικοί στα αντιμικροβιακά
• Η διασπορά και διασταυρούμενη μετάδοση μικροοργανισμών ανθεκτικών στα αντιμικροβιακά μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ ζώων, και μεταξύ ανθρώπων, ζώων και περιβάλλοντος.

Συνεπώς, οι δύο κύριοι τομείς που απαιτούν διαχείριση, έλεγχο και πρόληψη της αντιμικροβιακής αντοχής είναι:

• Η συνετή χρήση αντιμικροβιακών (δηλαδή μόνο όταν χρειάζεται, με τη σωστή δοσολογία, στα σωστά χρονικά μεσοδιαστήματα και για τη σωστή διάρκεια χορήγησης)
• Μέτρα υγιεινής για τον έλεγχο της διασταυρούμενης μετάδοσης μικροοργανισμών ανθεκτικών στα αντιμικροβιακά (έλεγχος λοιμώξεων), συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης υγιεινής των χεριών, της απομόνωσης των ασθενών, κ.λπ.

Μέρος του προβλήματος της αντιμικροβιακής αντοχής στην ΕΕ είναι τα αντιμικροβιακά που χρησιμοποιούνται στα ζώα παραγωγής τροφίμων.

• Τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία και πρόληψη λοιμώξεων στα ζώα ανήκουν στις ίδιες χημικές ομάδες με αυτά που χρησιμοποιούνται στην ιατρική για τον άνθρωπο και, ως εκ τούτου, τα ζώα μπορεί να μεταφέρουν βακτήρια που είναι ανθεκτικά σε αντιβιοτικά τα οποία χρησιμοποιούνται και για τη θεραπεία λοιμώξεων που προσβάλλουν τον άνθρωπο
• Ορισμένα βακτήρια, π.χ. το καμπυλοβακτηρίδιο και η σαλμονέλλα, σχετίζονται με την κατανάλωση μολυσμένων τροφίμων και προκαλούν διάρροια
• Λόγω της έκθεσης σε αντιβιοτικά, τα ζώα μπορεί να μεταφέρουν καμπυλοβακτηρίδια ή σαλμονέλλες ανθεκτικά σε αντιμικροβιακά, τα οποία μεταδίδονται από τα ζώα στον άνθρωπο μέσω των τροφίμων
• Επίσης, τα βακτήρια με αντοχή στα αντιμικροβιακά μπορούν να μεταδοθούν στον άνθρωπο μέσω της άμεσης επαφής με ζώα, όπως στην περίπτωση ορισμένων στελεχών MRSA που έχουν απομονωθεί μερικές φορές σε ζώα, ιδιαίτερα σε χοίρους.

Ωστόσο, η κυριότερη αιτία της αντιμικροβιακής αντοχής των μικροοργανισμών στον άνθρωπο εξακολουθεί να είναι η χρήση αντιμικροβιακών στην ιατρική, στην κοινότητα, καθώς και στα νοσοκομεία ή άλλους χώρους παροχής υγειονομικής περίθαλψης.

Σε επίπεδο ατόμου/ασθενούς:

• Η λήψη αντιβιοτικών πάντοτε τροποποιεί τη φυσιολογική βακτηριακή χλωρίδα του ανθρώπινου σώματος, γεγονός που συχνά επιφέρει ανεπιθύμητες ενέργειες, π.χ. διάρροια, καθώς και εμφάνιση ή/και επιλογή βακτηρίων ανθεκτικών σε αντιμικροβιακά
• Αυτά τα ανθεκτικά βακτήρια μπορεί να παραμένουν, συνήθως χωρίς να προκαλούν λοιμώξεις, μέχρι και έξι μήνες ή και περισσότερο
• Οι ασθενείς που μεταφέρουν ή είναι αποικισμένοι με ανθεκτικά βακτήρια έχουν γενικά περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν λοίμωξη από αυτά τα ανθεκτικά βακτήρια παρά από ευαίσθητα στελέχη των ίδιων βακτηρίων
• Δεν πρέπει να λαμβάνονται αντιβιοτικά όταν δεν είναι απαραίτητα, π.χ. για ιογενείς λοιμώξεις όπως το κοινό κρυολόγημα ή η γρίπη
• Όταν τα αντιβιοτικά είναι απαραίτητα (αυτή η απόφαση λαμβάνεται από το γιατρό ο οποίος τα συνταγογραφεί), πρέπει να χρησιμοποιούνται ορθά, δηλαδή με τη σωστή δοσολογία, στα σωστά χρονικά μεσοδιαστήματα και για την καθορισμένη χρονική διάρκεια, με σκοπό τη βέλτιστη αποτελεσματικότητά τους στην καταπολέμηση της λοίμωξης και την ελαχιστοποίηση του κινδύνου εμφάνισης ανθεκτικών βακτηρίων
• Ακόμα και όταν γίνεται ορθή χρήση των αντιβιοτικών, η αντοχή στα αντιβιοτικά μερικές φορές αναπτύσσεται ως φυσική προσαρμοστική αντίδραση των βακτηρίων. Κάθε φορά που προκύπτουν και αναπτύσσονται βακτήρια ανθεκτικά στα αντιβιοτικά, είναι απαραίτητο να λαμβάνονται μέτρα έλέγχου έτσι ώστε να προλαμβάνεται η διάδοση από φορείς ή προσβεβλημένους ασθενείς σε άλλους ασθενείς ή σε άλλα άτομα.

Σε επίπεδο πληθυσμού:

• Υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα όσον αφορά τα ποσοστά των ανθεκτικών βακτηρίων στην ΕΕ, οι οποίες συχνά παρουσιάζουν κλίση από το Βορρά προς το Νότο. Αυτές οι διαφοροποιήσεις παρατηρούνται για τα περισσότερα βακτήρια που είναι ανθεκτικά στα αντιμικροβιακά και παρακολουθούνται από το ευρωπαϊκό σύστημα επιτήρησης της μικροβιακής αντοχής (EARSS)
• Υπάρχουν επίσης μεγάλες διαφοροποιήσεις στη χρήση αντιβιοτικών μεταξύ των κρατών μελών, όπως φαίνεται από τα δεδομένα του ευρωπαϊκού δικτύου για την επιτήρηση της κατανάλωσης αντιβιοτικών (ESAC)
• Μετά από προσαρμογή ως προς το μέγεθος του πληθυσμού, διαπιστώνεται ότι τα κράτη μέλη που χρησιμοποιούν τα περισσότερα αντιβιοτικά για εξωτερικούς ασθενείς, δηλαδή η Ελλάδα και η Κύπρος, χρησιμοποιούν περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη ποσότητα ανά κάτοικο και ανά έτος απ’ ό,τι το κράτος μέλος που χρησιμοποιεί τη μικρότερη ποσότητα, δηλαδή η Ολλανδία.
• Τα επίπεδα κατανάλωσης αντιβιοτικών σχετίζονται σταθερά με τα επίπεδα αντοχής των βακτηρίων στα αντιβιοτικά, δηλαδή όσο περισσότερα αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται σε έναν πληθυσμό, τόσο μεγαλύτερη αντοχή στα αντιβιοτικά αναπτύσσουν τα βακτήρια που ευθύνονται για τις λοιμώξεις στον εν λόγω πληθυσμό.

Με βάση την οδηγία 2001/83/EΚ και τις εθνικές νομοθεσίες στα κράτη μέλη, τα αντιμικροβιακά που προορίζονται για συστηματική χρήση (δηλαδή όχι τοπικά) πρέπει να διανέμονται μόνο από φαρμακεία με την επίδειξη συνταγής, συνήθως από γιατρό. Παρόλα αυτά, η διάθεση αντιβιοτικών χωρίς συνταγή εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα σε αρκετά κράτη μέλη.

Από τον Οκτώβριο του 2008, οι ασθενείς στο Ηνωμένο Βασίλειο που είναι ασυμπτωματικοί αλλά έχουν διαγνωστεί με λοίμωξη γεννητικού συστήματος από χλαμύδια, μπορούν να προμηθεύονται από τα φαρμακεία (χωρίς συνταγή) μία μεμονωμένη δόση του αντιβιοτικού αζιθρομυκίνη, η οποία καλύπτει έναν πλήρη κύκλο θεραπείας. Αυτή είναι η μοναδική εξαίρεση όπου τα συστηματικά χορηγούμενα αντιβιοτικά μπορούν να χορηγούνται χωρίς συνταγή.

Σε μερικές χώρες παρατηρούνται πτωτικές τάσεις στη χρήση αντιβιοτικών σε εξωτερικούς ασθενείς και στην αντοχή στα αντιβιοτικά των βακτηρίων που ευθύνονται για αυτές τις λοιμώξεις.

• Έξι κράτη μέλη (δηλαδή η Γαλλία, το Βέλγιο, η Σλοβακία, η Δημοκρατία της Τσεχίας, η Σλοβενία και η Σουηδία) πρόσφατα ανέφεραν πτωτικές τάσεις στη χρήση αντιβιοτικών σε εξωτερικούς ασθενείς
• Στη Γαλλία και στο Βέλγιο, η πτώση αποδόθηκε σε εθνικές δράσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας ετήσιας δημόσιας εκστρατείας εθνικής εμβέλειας με θέμα τη συνετή χρήση των αντιβιοτικών
• Η ετήσια έκθεση 2007 του EARSS, καθώς και τα εθνικά δεδομένα, υποδηλώνουν πτωτικές τάσεις στην αντοχή του Streptococcuspneumoniae, ενός βακτηρίου που συνήθως ευθύνεται για λοιμώξεις σε εξωτερικούς ασθενείς, ιδίως σε παιδιά
• Αυτές οι θετικές εμπειρίες από ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ αποτελούν το υπόβαθρο για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Ενημέρωσης για τα Αντιβιοτικά, μια εκστρατεία για τη μείωση της χρήσης αντιβιοτικών όταν δεν είναι απαραίτητα, για παράδειγμα, σε ιογενείς λοιμώξεις όπως το κοινό κρυολόγημα και η γρίπη.

Σε μερικές χώρες παρατηρούνται επίσης πτωτικές τάσεις στην αντοχή ενός μικροοργανισμού που ευθύνεται για λοιμώξεις που σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη, δηλαδή του MRSA.

• Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση 2007 του EARSS, επτά κράτη μέλη αναφέρουν πλέον σημαντικά μειωμένα ποσοστά του MRSA στις βακτηριαιμίες από τον χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο
• Το αποτέλεσμα αυτό πιθανόν να οφείλεται στις αυξημένες προσπάθειες για έλεγχο των λοιμώξεων, καλύτερη υγιεινή των χεριών και χάραξη πολιτικής περί αντιβιοτικών στα νοσοκομεία των εν λόγω χωρών, όπως προκύπτει από τα εθνικά δεδομένα π.χ. της Σλοβενίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Παρόλες αυτές τις ενθαρρυντικές εμπειρίες, η αντιμικροβιακή αντοχή εξακολουθεί να είναι υψηλή ή ακόμα και να αυξάνεται στην πλειονότητα των κρατών μελών, ιδιαίτερα για κοινά βακτήρια όπως ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος (MRSA), το κολοβακτηρίδιο (Escherichiacoli), η Klebsiellapneumoniae και η ψευδομονάδα (Pseudomonasaeruginosa).

Επιπλέον, στην ΕΕ εμφανίζονται πλέον περιπτώσεις λοιμώξεων από βακτήρια που είναι απόλυτα ή σχεδόν απόλυτα ανθεκτικά στα αντιβιοτικά. Παραδείγματα τέτοιων βακτηρίων είναι εντεροβακτηριακά που παράγουν καρβαπενεμάσες (KPC) (συχνά  Klebsiellapneumoniae), και το πολυφαρμακευτικής αντοχής Acinetobacter. Δεν υπάρχει κάποια ορθολογική επιλογή αντιβιοτικής αγωγής για την αντιμετώπιση τέτοιων λοιμώξεων, ενώ συχνά η θεραπεία στηρίζεται σε τοξικά, παλαιότερης γενιάς αντιβιοτικά, όπως η κολιστίνη.

Αυτή η νέα τάση είναι ανησυχητική δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ λίγες χημικές ουσίες διαθέσιμες στον τομέα έρευνας & ανάπτυξης που θα μπορούσαν ίσως να έχουν δραστικότητα ενάντια στα εν λόγω βακτήρια και να διατεθούν στην αγορά τα επόμενα 5-10 χρόνια.

Η σύγχρονη ιατρική στηρίζεται στη διαθεσιμότητα αποτελεσματικών αντιβιοτικών στην περίπτωση που εκδηλωθεί λοιμώδης επιπλοκή ή για την προφύλαξη από λοιμώξεις. Χωρίς αποτελεσματικά αντιβιοτικά δεν θα υπήρχε πλέον η δυνατότητα για εντατική παρακολούθηση, μεταμόσχευση οργάνων, χημειοθεραπεία, φροντίδα πρόωρων νεογνών, ή ακόμα και για κοινές χειρουργικές επεμβάσεις, όπως αντικατάσταση  ισχίου ή γονάτου.

Επειδή οι μικροοργανισμοί με αντιμικροβιακή αντοχή δεν ανταποκρίνονται στις θεραπείες, οι λοιμώξεις που οφείλονται σε αυτούς ενέχουν αυξημένο κίνδυνο θανάτου, παρατεταμένης ασθένειας και παραμονής στο νοσοκομείο. Η συνολική έκταση του προβλήματος της αντιμικροβιακής αντοχής σε όλα τα μεταδιδόμενα νοσήματα που παρατίθενται στην απόφαση της Επιτροπής 2000/96/ΕΚ (συμπεριλαμβανομένων των νοσοκομειακών λοιμώξεων) είναι άγνωστη επί του παρόντος. Οι προκαταρκτικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των θανάτων που αποδίδονται άμεσα σε νοσοκομειακές λοιμώξεις εξαιτίας των πλέον κοινών βακτηρίων πολυφαρμακευτικής αντοχής ανέρχονται σε 1/3-1/2 του συνολικού αριθμού των νοσοκομειακών λοιμώξεων (βλ. παρακάτω) (ECDC, προκαταρκτικά δεδομένα).

Η αντιμικροβιακή αντοχή είναι ένα πρόβλημα παγκόσμιας εμβέλειας.

• Ενώ οι άνθρωποι πεθαίνουν στις αναπτυσσόμενες χώρες επειδή δεν έχουν πρόσβαση στη σωστή αντιμικροβιακή θεραπεία, η αντιμικροβιακή αντίσταση που οφείλεται στην ακατάλληλη χρήση αντιβιοτικών προκαλεί ανησυχίες σε όλες τις ηπείρους
• Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) εξέδωσε μια παγκόσμια στρατηγική και κατευθυντήριες γραμμές για να βοηθήσει τις χώρες να αναπτύξουν συστήματα παρακολούθησης της αντιμικροβιακής αντοχής και να λάβουν μέτρα, π.χ. να διασφαλίσουν ότι τα αντιβιοτικά διατίθενται μόνο με ιατρική συνταγή.

Οι ταξιδιώτες που χρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης κατά την επίσκεψή τους σε μια χώρα με υψηλό επιπολασμό αντιμικροβιακής αντίστασης, εντός ή εκτός ΕΕ, και οι οποίοι στη συνέχεια επιστρέφουν στην πατρίδα τους, ενδέχεται να επιστρέψουν με αποικισμό ή ακόμα και λοίμωξη από βακτήρια πολυφαρμακευτικής αντοχής. Ακόμα και χωρίς να έχουν έρθει σε επαφή με το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, οι ταξιδιώτες σε μια χώρα με υψηλό επιπολασμό αντιμικροβιακής αντίστασης ενδέχεται να επιστρέψουν αποικισμένοι από βακτήρια πολυφαρμακευτικής αντοχής.

https://antibiotic.ecdc.europa.eu/el/enimerotheitebasika-minymata/enimerotiko-deltio-gia-eidikoys

Ο φανταστικός και μυστηριώδης πλανήτης ΓΗ - Η μικρούλα αρκτική αλεπού που περπάτησε 2.175 μίλια

Η μικρούλα αρκτική αλεπού που περπάτησε 2.175 μίλια (3.500 χιλιόμετρα) από το αρχιπέλαγος Svalbard της Νορβηγίας στον Καναδά στο διάστημα 76 ημερών

Ένα επικό ταξίδι πραγματοποίησε μια μικρή αρκτική αλεπού, η οποία βρέθηκε στον βόρειο Καναδά, περπατώντας συνολικά 3.506 χιλιόμετρα από τα νησιά Svalbard της Νορβηγίας, μέσα σε 76 μέρες.

Όπως ανέφερε σε δημοσίευμα της η εφημερίδα της Γροιλανδίας «Sermitsiaq», το ταξίδι της αλεπούς άφησε άφωνους τους επιστήμονες.

Οι ερευνητές στο Πολικό Ινστιτούτο της Νορβηγίας τοποθέτησαν στην μικρούλα αρκτική αλεπού μια συσκευή εντοπισμού και την απελευθέρωσαν στην άγρια φύση στην ανατολική ακτή του Spitsbergen πέρυσι τον Μάρτιο.

Σύμφωνα με το BBC, η αλεπού ήταν κάτω του ενός έτους όταν ξεκίνησε δυτικά προς αναζήτηση φαγητού. Έφτασε στην Γροιλανδία μόλις 21 μέρες αργότερα, προτού συνεχίσει για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού της. Μετά από συνολικά 76 μέρες, εντοπίστηκε στο νησί Ellesmere του Καναδά.

Οι αρκτικές αλεπούδες είναι απίστευτα ανθεκτικά ζώα που μπορούν να επιβιώσουν σε πολύ ακραίες και χαμηλές θερμοκρασίες – τόσο χαμηλές όσο -50C. Οι αρκτικές αλεπούδες έχουν χνουδωτά πόδια, μικρά αυτιά και ένα μικρό ρύγχος για να τις βοηθά να διαχειριστούν το δριμύ ψύχος.

Αυτό που άφησε έκπληκτους τους επιστήμονες, δεν ήταν τόσο τα χιλιόμετρα της διαδρομής που κάλυψε η μικρούλα αρκτική αλεπού , όσο η ταχύτητα με την οποία τα κάλυψε – υπολογίζεται ότι διένυε κατά μέσο όρο περίπου 46 χιλιόμετρα την ημέρα, φτάνοντας μερικές φορές μέχρι και τα 155 χιλιόμετρα.

«Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας στην αρχή. Νομίζαμε στην αρχή ότι ήταν νεκρή, ή ότι την είχαν μεταφέρει εκεί με βάρκα, αλλά δεν υπήρχαν βάρκες στην περιοχή. Μείναμε κατάπληκτοι», δήλωσε η ερευνήτρια του Ινστιτούτου Eva Fuglei. Καμία αλεπού δεν έχει καταγραφεί να έχει ταξιδέψει τόσο μακριά, τόσο γρήγορα στο παρελθόν.

«Αυτή η μικρούλα αρκτική αλεπού πήγε πολύ μακρύτερα από οποιεσδήποτε άλλες έχουμε καταγράψει στο παρελθόν, κάτι που δείχνει την εξαιρετική ικανότητα αυτού του μικρού πλάσματος», ανέφερε.

Το Ινστιτούτο έδωσε και ένα γράφημα που δείχνει τη διαδρομή της αρκτικής αλεπούς, η οποία έκανε δύο στάσεις στην πορεία της.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι μπορεί να κουλουριαζόταν στο χιόνι για να αντιμετωπίσει τις κακές καιρικές συνθήκες και ότι έβρισκε φαγητό, όπως θαλασσοπούλια, σε ανοιχτά κανάλια νερού.

Η συρρίκνωση των πάγων στην Αρκτική έχει αντίκτυπο στις αρκτικές αλεπούδες, οι οποίες δεν μπορούν πλέον να επισκέπτονται την Ισλανδία, ενώ εν ευθέτω χρόνω ο πληθυσμός του Svalbard θα μπορούσε να απομονωθεί.

πηγή:

cnn.gr
itv.com
telegraph.co.uk
coat.no
Η αλεπού
Η αλεπού ,Vulpes είναι γένος θηλαστικών, που ανήκει στην οικογένεια Κυνίδες.
Το πιο γνωστό είδος είναι η Κόκκινη αλεπού (Vulpes vulpes), της οποίας το τρίχωμα είναι κοκκινωπό, με μαυριδερά το πίσω μέρος των αυτιών της και το μπροστινό μέρος των ποδιών της, ενώ το άκρο της ουράς της είναι πάντα λευκό.
Εμφάνιση
     Εξωτερικά μοιάζει λίγο με τον σκύλο, αλλά η ουρά της είναι πολύ πιο φουντωτή και το τρίχωμά της πιο πυκνό, ενώ και το ρύγχος της πιο μακρόστενο.
Το μεγαλύτερο σε διαστάσεις είδος είναι η κόκκινη αλεπού, η οποία φτάνει σε μήκος έως και τα 90 εκατοστά και ζυγίζει 7 - 10 κιλά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η ουρά της φτάνει σε μήκος έως και τα 60 εκατοστά, δηλαδή είναι αρκετά μεγάλη συγκριτικά με το σώμα της.
Στα περισσότερα είδη, τα πόδια της είναι κοντά και λεπτά και έτσι η ουρά της χρησιμεύει και σαν μέσο ισορροπίας.
Γεωγραφική διασπορά
     Τις ξέρουμε ως πονηρές και πανούργες, στην πραγματικότητα όμως είναι φιλικές και ιδιαιτέρως περίεργες!
Πέρα από το παιχνίδι μεταξύ τους, δεν είναι ασυνήθιστο να παίζουν και με άλλα ζώα, όπως σκυλιά και γάτες, ενώ τρελαίνονται για μπαλάκια.
Είναι πανέξυπνες και συνηθίζουν να αρπάζουν με μαεστρία τα μπαλάκια από τα γήπεδα του γκολφ. Και βέβαια η σχέση της αλεπούς με τον άνθρωπο χάνεται στα βάθη του χρόνου: ήταν το 2011 όταν οι αρχαιολόγοι έμειναν έκπληκτοι ανοίγοντας τάφο ηλικίας 16.500 ετών σε κοιμητήριο της Ιορδανίας για να βρουν τα απομεινάρια ενός άντρα και της κατοικίδιας αλεπούς του!
     Μιλάμε δηλαδή για τουλάχιστον 4.000 χρόνια πριν από την πρώτη γνωστή κοινή ταφή ανθρώπου και οικόσιτου σκύλου…
     Η αλεπού εμφανίστηκε στη Γη πριν από 400.000 χρόνια και πιθανώς να υπήρξε και θήραμα για τους προϊστορικούς κυνηγούς.
     Σήμερα συναντάται σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, εκτός από την Ανταρκτική.
     Η Κόκκινη αλεπού ζει στην Ευρώπη, την Ασία, μια στενή λωρίδα της βόρειας Αφρικής, τη Βόρεια Αμερική (εισήχθη από το Ηνωμένο Βασίλειο στις ανατολικές ΗΠΑ στα μέσα του 18ου αιώνα και εξαπλώθηκε δυτικότερα), ενώ το 1855 εισήχθη και στην Αυστραλία.
Όχι μόνο δεν είναι σε κανένα μέρος απειλούμενο με αφανισμό είδος, αλλά αντιστρόφως η εκπληκτική της προσαρμοστικότητα έχει οδηγήσει πολλά άλλα λιγότερο ικανά είδη σε κίνδυνο εξαφάνισης ή και εξαφάνιση.
Διατροφή
     Όλα τα είδη αλεπούδων είναι παμφάγα.
Το διαιτολόγιό τους αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από ασπόνδυλα.
Ωστόσο, καταναλώνουν και τρωκτικά, λαγούς, κουνέλια και άλλα μικρά θηλαστικά, καθώς και ερπετά , όπως φίδια, αμφίβια, χόρτα, μούρα, ενώ δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση και σε καρπούς , φρούτα, ψάρια, πτηνά, αυγά, σκαθάρια, έντομα και όλα σχεδόν τα είδη μικρών ζώων.
     Τα περισσότερα είδη δείχνουν μεγάλη προσαρμοστικότητα σε πολλά διαφορετικά είδη τροφής και κατά μέσο όρο καταναλώνουν 1 κιλό τροφής την ημέρα.
     Όλες οι αλεπούδες έχουν την χαρακτηριστική συνήθεια να θάβουν ,συνήθως με φύλλα,χώμα ή χιόνι , υπολείμματα τροφής όταν έχουν περίσσευμα, για να τα φάνε αργότερα
    Αναπαραγωγή
 Η περίοδος αναπαραγωγής των αλεπούδων ποικίλλει ευρέως, λόγω της μεγάλης γεωγραφικής τους εξάπλωσης και της ποικιλίας των ειδών.
     Ειδικότερα στα μέσα γεωγραφικά πλάτη , όπως επομένως συμβαίνει και στην Ελλάδα, λόγω του ότι ο καιρός της αναπαραγωγής τους αρχίζει τον Ιανουάριο με Φεβρουάριο, η Κόκκινη αλεπού είναι κυρίως εξαιρετικά δραστήρια τον Μάιο, όταν μεγαλώνει τα μικρά της.
     Τότε υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να κυκλοφορεί ακόμα και την ημέρα, καταστρέφοντας συχνότερα τα κονικλοτροφεία και τα κοτέτσια των ανθρώπων.
     Μάλιστα όταν έρχεται ο καιρός της αναπαραγωγής, το θηλυκό σκάβει μία φωλιά με δαιδαλώδεις διαδρόμους μέσα σε μία περιοχή η οποία ανήκει σε ένα συγκεκριμένο αρσενικό.
     Μετά από 51 - 53 ημέρες, γεννιούνται 3 - 5 μικρά κουταβάκια, τα οποία αρχικά έχουν κάπως πιο γκρίζο τρίχωμα σε σχέση με τη μητέρα τους, ενώ στις πρώτες 2 εβδομάδες είναι τυφλά.
     Η μητέρα τους τούς φέρνει τροφή καθημερινά και κάθε φορά που γυρίζει στην φωλιά της ακολουθεί διαφορετικό δρόμο.
     Στην ηλικία των 2 μηνών βγαίνουν από την φωλιά και αρχίζουν να παίζουν με την μητέρα τους και μεταξύ τους.
Σχέση με τον άνθρωπο
     Αν και έχει μια ενστικτώδη δυσπιστία και φόβο απέναντι στον άνθρωπο, ωστόσο είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί απρόκλητη επίθεση αλεπούς σε άνθρωπο.
     Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αλεπού όταν εξοικειωθεί με τον άνθρωπο, αρχίζει να του δείχνει εμπιστοσύνη και φιλική παιχνιδιάρικη συμπεριφορά, όπως αυτή του σκύλου.
     Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, ορισμένα είδη αλεπούδων έχουν εμφανιστεί στα προάστια ή ακόμα και στα κέντρα αρκετών πόλεων, μεταξύ των οποίων και σε αστικές περιοχές της Αθήνας, και φαίνεται να έχουν προσαρμοστεί επιτυχώς στην ανθρώπινη παρουσία.
     Ειδικότερα επίσης η Ασημένια αλεπού, μια ποικιλία της κόκκινης αλεπούς με μεγάλη ποσότητα μελανίνης, έχει υποβληθεί σε πρόγραμμα εξημέρωσης και τις τελευταίες δεκαετίες έχει γνωρίσει απήχηση ως κατοικίδιο, σε κάποια κράτη.
     Εκτός από αυτήν, το μόνο άλλο είδος που θεωρείται κατάλληλο και χρησιμοποιείται ως κατοικίδιο είναι η Αλεπού Φενέκ.
Κουλτούρα σχετικά με την αλεπού
     Εξαιτίας της συνήθειας της αλεπούς να ζει κοντά στα χωριά, έχει συνδεθεί με πολλές ιστορίες και παραμύθια πολλών πολιτισμών.
     Είναι επίσης γνωστή και δημοφιλής για την μεγάλη της πονηριά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπάρχει διεθνώς η χαρακτηριστική φράση «Είναι πονηρός σαν αλεπού».
     Ιστορικό παράδειγμα χρήσης αυτής της φράσης, ήταν για τον Erwin Johann Eugen Rommel Στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ και ένας από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
     Για τις ικανότητές του αυτές, του είχε αποδοθεί το προσωνύμιο Αλεπού της Ερήμου - Desert Fox

επειδή μου αρέσουν τα εκλεκτά εδέσματα - σούπα μανιταριών με ταχίνι

Το ταχίνι, έχοντας ως πρώτη ύλη το σουσάμι, αποτελεί φυτικής προέλευσης τρόφιμο με υψηλής βιολογικής αξίας φυτική πρωτεΐνη.
Τα μανιτάρια είναι μια εξαιρετική φυτική πηγή πρωτεϊνών.
Το Ταχίνι από την άλλη είναι πλούσιο σε αμινοξέα όπως η μεθειονίνη, η τρυπτοφάνη, η λευκίνη και η αργινίνη, ενώ είναι σχετικά φτωχή η περιεκτικότητά του σε λυσίνη.
Η κατανάλωση του έχει συσχετιστεί όχι μόνο με την προστασία του οργανισμού από τη βλαβερή δράση των ελευθέρων ριζών αλλά και με την προστασία από τη δημιουργία αθηρωματικών πλακών στα αγγεία, η δημιουργία των οποίων έχει ως κύριο αιτιολογικό παράγοντα την οξείδωση των λιποπρωτεϊνών
Η κατανάλωση του σουσαμιού αποτελεί ασπίδα προστασίας των αγγείων, αφού έχει συσχετιστεί με μειωμένη ευαισθησία των λιποπρωτεϊνών του αίματος στην οξείδωση μέσω της δράσης της σησαμινόλης.
Τελευταίες έρευνες έδειξαν ότι το σουσάμι εμφανίζει σημαντικές αντιγηραντικές ιδιότητες λόγω της μεγάλης του περιεκτικότητας σε βιταμίνη Ε και της δράσης των λιγνανών, δηλαδή της σησαμινόλης και της σησαμίνης.
Στην Ελλάδα, είμαστε τυχεροί γιατί διαθέτουμε ταχίνι εξαιρετικής ποιότητας και τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερο τη θέση του στην καθημερινότητά μας.
Καταγωγή: Διεθνές
Προετοιμασία: 5’ λεπτά
Χρόνος μαγειρέματος: 45 ώρα
Βαθμός δυσκολίας: Εύκολο
Μερίδες: 6 άτομα
Σούπα Μανιταριών Με Ταχίνι

1. Υλικά
2. 400γρ. μανιτάρια Agaricus
3. 400γρ. πλευρώτους
4. 40ml ελαιόλαδο
5. 1κ.σ. βούτυρο φρέσκο
6. 1 πράσο μέτριο ψιλοκομμένο
7. 1 ½ lt. Ζωμό κοτόπουλου ή λαχανικών για τους Vegan
8. 100γρ. ρύζι άγριο
9. 80ml λευκό ξηρό κρασί
10. ½ κούπα άνηθο
11. ξύσμα από 1 λεμόνι
12. χυμό από 2 λεμόνια
13. 2-3 κλωναράκια θυμάρι
14. 2 φύλλα δάφνης
15. Αλάτι & πιπέρι
16. 6 κ.σ. ταχίνι

Διαδικασία

1. Καθαρίζουμε τα μανιτάρια σκουπίζοντας τυχόν χώμα και τα ψιλοκόβουμε. 
2. Ζεσταίνουμε σε δυνατή φωτιά το μισό από το ελαιόλαδο και σοτάρουμε τα μανιτάρια. 
3. Στραγγίζουμε από το λάδι και κρατάμε στην άκρη.
4. Λιώνουμε το βούτυρο με το υπόλοιπο ελαιόλαδο και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά το πράσο. Προσθέτουμε και τα μανιτάρια και σβήνουμε με το κρασί. 
5. Όταν εξατμιστεί η αλκοόλη ρίχνουμε και το ζωμό, καθώς και το ρύζι.
6. Προσθέτουμε στην κατσαρόλα – πάντα σε μέτρια φωτιά- το ζεστ, το χυμό λεμονιού, το άνηθο τα μυρωδικά και τα μπαχαρικά στην ποσότητα που μας αρέσει. 
7. Αφήνουμε σσε βρασμό για 20-25 λεπτά ώσπου να μαλακώσει το ρύζι. 
8. Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε το αλάτι και σε κάθε πιάτο προσθέτουμε μια κουταλιά της σούπας ταχίνι.

πηγή:48foodstreet.gr

Κέικ Βρώμης Με Πορτοκάλι Και Κρέμα

Το κέικ και η ιστορία του
Περιγραφή

Το κέικ είναι ένα γλυκό το οποίο αποτελείται από μια ζύμη που ψήνεται. 
Είναι ένα γλυκό που κόβεται και χωρίζεται σε κομμάτια.
Ο όρος "κέικ" έχει μακρά ιστορία. 
Η ίδια η λέξη προέρχεται από τους víking
Σύμφωνα με σχετικά συγγράμματα που έχουν διασωθεί, οι αρχαίοι Έλληνες το γλυκό αυτό το ονόμαζαν πλακούντα και η συνταγή του πλακουντοποιικόν σύγγραμμα. 
Δεν είναι τυχαίο πως η λέξη «πλακούντας» των αρχαίων κειμένων μεταφράζεται στη σύγχρονη ζαχαροπλαστική, ως το σημερινό τσιζκέικ.
Ψήνονταν με αλεύρι αναμεμειγμένο με αυγά, γάλα κατσίκας , καρύδια και μέλι. 
Σύμφωνα με τον ιστορικό Αθηναίο, ο ιατρός Αιγίμιος ήταν ο πρώτος που περιέγραψε στο «πλακουντοποιικόν του σύγγραμμα» την συνταγή του… cheesecake. 
Για την ακρίβεια, το ελληνικό γλυκό φτιαχνόταν με μπόλικο τυρί ανακατεμένο με βρεγμένο αλεύρι, σαν χυλός. 
Έπειτα, απλωνόταν σε σκεύος μαζί με μέλι και τέλος, διατηρούνταν στον πάγο για να είναι δροσερό.
Στη συνέχεια, οι Ρωμαίοι μετά την κατάκτηση της Ελλάδας, υιοθέτησαν το γλυκό αυτό, εξαπλώνοντάς το σιγά σιγά σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
Το όνομά του στα λατινικά ήταν Placenta. 
Το έψηναν ακόμα και στο φούρνο κάτι που δεν γινόταν στην Αρχαία Ελλάδα, όπου τρωγόταν μόνο δροσερό. Αργότερα, Ευρωπαίοι μετανάστες, που χρησιμοποιούσαν την συνταγή, έκαναν δημοφιλές το γλυκό και στην Αμερική.
Το cheesecake παρόλα αυτά, με την σημερινή του εκδοχή, δημιουργήθηκε το 1872 στη Νέα Υόρκη, από τον William Lawrence, ο οποίος προσπαθούσε να φτιάξει γαλλικό τυρί. 
Αντί αυτού, πέτυχε το τυρί κρέμα, που στην συνέχεια πήρε ο James Craft, ως βασικό υλικό του cheesecake, καθιερώνοντάς το με την μορφή που έχει σήμερα σε όλο τον κόσμο.
Τα πρώτα κέικ στην Αγγλία ήταν επίσης ουσιαστικά ψωμί: οι πιο προφανείς διαφορές μεταξύ του «κέικ» και του «ψωμιού» ήταν η στρογγυλή, επίπεδη μορφή των κέικ και η μέθοδος μαγειρέματος, στην οποία το κέικ γυριζόταν πάνω από μία φορά κατά τη διάρκεια του ψησίματος, ενώ το ψωμί έμενε όρθιο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ψησίματος
Αρχική παρασκευή μετέπειτα χρόνων
Αρχικά μπαίνουν στο μίξερ το βούτυρο και η ζάχαρη και ανακατεύονται καλά. 
Ύστερα προσθέτονται τα αβγά. 
Το ανακάτεμα συνεχίζεται και μετά μπαίνουν το γάλα και η βανίλια ή το ξύσμα πορτοκαλιού. 
Τέλος προσθέτεται η φαρίνα. 
Συνεχίζεται το ανακάτεμα μέχρι να δημιουργηθεί ένα ομοιόμορφο μείγμα.

Ας δούμε πως ετοιμάζει σήμερα το δικό του κέικ ο Λάμπρος Βακιάρος
Με το μάτι
2 + 1/2 κούπες βρώμη (αλεσμένη στο μούλτι)
2 κ.σ. baking powder
1/2 κ.γ. μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι
4/5 κούπας μέλι
2/3 κούπας xυμό πορτοκαλιού
3 αυγά + 2 ασπράδια
4 κ.σ. ελαιόλαδο
Ξύσμα από 1 μεγάλο πορτοκάλο
1 κ.γ. βανίλια εσάνς
1 κ.σ. κονιάκ

Για την κρέμα
1 κούπα τυρί mascarpone
1 κ.σ. ξύσμα πορτοκαλιού
2/3 κούπας άχνη ζάχαρη
1/2 κούπα κρέμα γάλακτος

Πως την φτιάχνουμε

1. Προθερμαίνουμε το φούρνο σε 170 βαθμούς στον αέρα.
2. Χτυπάμε στο μούλτι τη βρώμη μέχρι να γίνει αλεύρι, πάρα πολύ καλά.
3. Σε ένα μεγάλο μπολ αναμειγνύουμε καλά το αλεύρι βρώμης, το baking powder, τη μαγειρική σόδα και το αλάτι.
4. Ιδανικά σε ένα κάδο του μπλέντερ ή στο μούλτι, προσθέτουμε το μέλι, το χυμό πορτοκαλιού, τα αυγά και τα ασπράδια, το ελαιόλαδο, το ξύσμα πορτοκαλιού, την εσάνς βανίλιας, το κονιάκ και πολτοποιούμε καλά για 1 – 2 λεπτά, μέχρι το μείγμα να αρχίσει να αφρίζει.
5. Ρίχνουμε σταδιακά το υγρό μείγμα στο στερεό, ανακατεύοντας καλά με έναν αυγοδάρτη ή με μια πλαστική σπάτουλα ζαχαροπλαστικής. Αν έχουμε μπλέντερ προσθέτουμε όλα τα στερεά στο μείγμα και πολτοποιούμε μέσα στο κάδο έως ότου ομογενοποιηθούν.
6. Αλείφουμε περιμετρικά μια αποσπώμενη στρογγυλή φόρμα 25 εκ. με λάδι και την αλευρώνουμε. Στο κάτω μέρος τοποθετούμε μια λαδόκολλα και στη συνέχεια την ασφαλίζουμε. (Σε αυτό το σημείο μέρος της λαδόκολλας θα βρίσκεται εκτός). Προσθέτουμε το μείγμα και το αφήνουμε να ΄σταθέι΄ για 10 – 20 λεπτά, έτσι ώστε η βρώμη να απορροφήσει τα υγρά και να σφίξει.
7. Ψήνουμε για περίπου 50 – 60 λεπτά, ή μέχρι τη στιγμή που θα βάλουμε ένα μαχαίρι ή ξυλάκι και θα βγει σχεδόν στεγνό. Αφήνουμε 1 ώρα να κρυώσει.
8. Στη συνέχεια, με μια πετονιά ή αν μπορούμε με ένα μαχαίρι ψωμιού κόβουμε το κέικ στην μέση και απλώνουμε τη μισή κρέμα στο κάτω μέρος, τοποθετούμε το δεύτερο μέρος και απλώνουμε την υπόλοιπη κρέμα από πάνω. Γαρνίρουμε με φέτες πορτοκαλιού και σερβίρουμε.

Για την κρέμα

1. Στο κάδο του μίξερ (ή με μίξερ χειρός) προσθέτουμε όλα τα υλικά της κρέμας και χτυπάμε με τον αυγοδάρτη για 2 – 3 λεπτά, έως ότου όλα τα υλικά ομογενοποιηθούν και αφρατέψουν.

πηγή:lambrosvakiaros.com