Οι θαυμάστριες του Leonardo DiCaprio δωρίζουν τα κοσμήματά τους για να του φτιάξουν ένα Όσκαρ

Τα Όσκαρ είναι κοντά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν (ή θέλουν να πιστεύουν) ότι φέτος θα είναι η χρονιά που ο Leonardo DiCaprio θα κερδίσει- επιτέλους- το πολυπόθητο χρυσό αγαλματάκι.

Τι θα γίνει αν, όμως, τελικά ο DiCaprio δεν είναι ο νικητής του Όσκαρ για τον Α' Ανδρικό ρόλο;

Οι θαυμάστριες του διάσημου ηθοποιού έχουν προετοιμαστεί για κάθε πιθανό σενάριο.

Συγκεκριμένα, οι θαυμάστριές του από την Ρωσία δωρίζουν χρυσά και ασημένια κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αγαθά προκειμένου να τα λιώσουν και να του φτιάξουν ένα αγαλματίδιο.

Σύμφωνα με την Metro, η καμπάνια ονομάζεται «Oscar for Leo» και ήδη πάνω από 100 άνθρωποι έχουν δωρίσει μέρος από τα πολύτιμα αγαθά τους για αυτόν τον ιερό (;;) σκοπό.

Το αγαλματίδιο υπολογίζεται ότι θα κοστίσει περίπου 100.000 ρούβλια (1.300 δολάρια) και μπορεί να μην είναι αληθινό Όσκαρ, αλλά σύμφωνα με τις θαυμάστριες του ηθοποιού θα είναι ένα «βραβείο για την προσπάθεια του Leo στην ταινία “The Revenant”»

......................

το διάβασα στη:huffingtonpost.gr

The X-Files 1o

Όσα είδαμε στο δεύτερο επεισόδιο της επιστροφής των X-Files.

Το κείμενο περιέχει spoilers που μπορούν να ταράξουν την ισορροπία σε πάνω από έναν πλανήτη.

ας συμφωνήσουμε ότι η πρεμιέρα δεν ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε.

Θα ήταν σκληρό να την πούμε απογοητευτική, αλλά υπήρξαν σημεία όπως οι ατέλειωτοι μονόλογοι του Tad O'Malley και οι άψυχοι διάλογοι μεταξύ Mulder and Scully που δεν είναι ότι μας εκτόξευσαν από τον καναπέ. Χαράς ευαγγέλια όμως!

Το δεύτερο επεισόδιο θύμισε X-Files από τα παλιά με μια αυτοτελή ιστορία που μας έκανε να στενοχωρηθούμε που η μίνι σειρά έχει μόνο άλλα τέσσερα επεισόδια ζωή.

Ο Mulder φοράει ξανά κοστούμι και η ραστώνη του μένει πίσω στο πρώτο επεισόδιο.

Έχουμε δουλειές πλέον, τα μανίκια έχουν σηκωθεί.

Το 'Founder's Mutation' μάς μεταφέρει με το καλημέρα στη Nugenics Technology όπου ένας δόκτωρ ονόματι Sonny Sanjay υποφέρει από ημικρανίες που κυριολεκτικά τον γονατίζουν.

Τα αυτιά του τρυπάει ένας διαπεραστικός -και κάμποσο creepy- ήχος τον οποίο δεν ακούει κανένας τριγύρω.

Μόνος του σε αυτό το μαρτύριο, ο Sanjay επιλέγει να δώσει τέλος στον ήχο και στη ζωή του βυθίζοντας έναν χαρτοκόπτη στο δεξί του αυτί και σπρώχνοντας τον όλο το δρόμο μέχρι τον εγκέφαλο.

Υπέροχα πραγματάκια από το X-Files, ήδη το δεύτερο επεισόδιο είναι καλύτερο από το πρώτο.

No school like old-school

Όταν οι αγαπημένοι μας πράκτορες φτάνουν στον τόπο της αυτοκτονίας, ένας πολύ σοβαρός κύριος από το Υπουργείο Αμύνης τους απαγορεύει να πάρουν το σκληρό δίσκο του Sanjay. Κάτι τέτοιες απαγορεύσεις χρειάζονται αφενός για να γίνει παιχνίδι και αφετέρου για να ακούσουμε ξανά διαμάντια από το στόμα του Mulder και της Scully.

Με μια ντρίμπλα που θα ζήλευε κι ο Ντενίλσον, αυτός ο Βραζιλιάνος ακροβάτης της πλάγιας γραμμής, ο Mulder παίρνει το κινητό του Sanjay, το τσεπώνει και σχεδόν ζητάει συγγνώμη από τον πολύ σοβαρό κύριο για την αναστάτωση. “Wow, πώς το 'κανες αυτό;”, ρωτάει η Scully.

“Είμαι old-school”, απαντάει ο Mulder.

Ψαχουλεύοντας τις τελευταίες κλήσεις, ο Mulder εντοπίζει πολλές φορές το όνομα Gupta.

Η Scully του λέει ότι 'gupta' σε μια ινδική διάλεκτο σημαίνει 'μυστικό'. “Wow, πώς το 'ξερες αυτό;”, ρωτάει ο Mulder.

“Είμαι old-school”, του απαντάει η Scully. “Pre-Google”.

ΦΙΛΑΚΙΑ.

Ο James Wong που σκηνοθετεί αυτό το επεισόδιο έχει κάνει όλη τη δουλειά που χρειάζεται για να ελευθερώσει τη γνωστή σαγήνη του πινγκ πονγκ μεταξύ Mulder και Scully. 'Ξεπαγώνοντας' αυτή τη σχέση, ο Wong ξαναζεσταίνει το δωμάτιο των Χ-Files στην καρδιά μας.

Από μόνη της η εικόνα της Scully που εξετάζει τον Sanjay στο νεκροτομείο φέρνει πεταλούδες στο στομάχι.

Η δε στιγμή στην οποία τραβάει τον χαρτοκόπτη από το κεφάλι του επιστήμονα είναι instant classic και προκαλεί το χειροκρότημα.

Την ίδια ώρα, ο Mulder συναντάει αυτόν τον Gupta σε ένα μπαρ και μαθαίνει ότι ο Sanjay ζούσε κρυφή ζωή.

Και σε κρυφό διαμέρισμα.

Ο αρχετυπικός κακός επιστήμων, Augustus Goldman

Από τα Scooby-Doo μέχρι τα X-Files που αγαπήσαμε, τα αυτοτελή επεισόδια άρχιζαν και τελείωναν με άξονα την υστερόβουλη δράση ενός κακού που πρέπει να παταχθεί.

Σε αντίθεση με την πρεμιέρα της σειράς που οι αναλύσεις επί αναλύσεων διέχυσαν το Κακό σε ένα σωρό κατευθύνσεις, στο δεύτερο είμαστε πολύ πιο συγκεκριμένοι.

Οι αναφορές στον Snowden ή το Obamacare φωνάζουν 2016, αλλά το πρόβλημά μας εδώ είναι ο Αύγουστος Γκόλντμαν, ο οποίος επιβλέπει στην κλινική του έναν αξιοσέβαστο αριθμό μικρών παιδιών με μεγάλες δυσμορφίες.

Το γιατί γεννήθηκαν έτσι αυτά τα παιδιά μυρίζει εξωγήινο dna από χιλιόμετρα με τον Goldman να δείχνει ο νούμερο ένα ύποπτος να έχει 'μπερδέψει' επίτηδες τον γενετικό τους κώδικα.

Επιπλέον, το 'Founder's Mutations' που έγραψε ο Sanjay στο χέρι του πριν αυτοκτονήσει είναι μια τεράστια φωτεινή επιγραφή που παραπέμπει προς τα κει.

Για φαντάσου.

Το Υπουργείο Αμύνης ζητά από τον Skinner να σταματήσουν οι έρευνες των Mulder και Scully, άρα...

ΑΡΑ ΚΑΤΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ εδώ πέρα.

Ευτυχώς ο Skinner δεν είναι κάνας χθεσινός.

Α ναι.

Η πρώτη φορά που βλέπουμε τα παιδάκια με τις καραμπινάτες δυσμορφίες είναι σε φωτογραφίες στο μυστικό διαμέρισμα του Sanjay.

Ο Gupta είχε μιλήσει στον Mulder γι' αυτά.

Τα είχε χαρακτηρίσει 'παιδιά του Sanjay'.

Τη στιγμή που ανακαλύπτει τις φωτογραφίες, ο Mulder ακούει τον ίδιο creepy ήχο που έκανε τον Sanjay να αυτοκτονήσει, και λυγίζει από την ένταση.

William, it was really something

Παρότι ενθουσιασμένοι με το αυτοτελές του επεισοδίου, δεν γίνεται να μην εστιάσουμε στον πραγματικό πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από τις σκέψεις των δύο πρακτόρων για το δικό τους παιδί, τον William με το αμφιλεγόμενο dna, τον οποίο έδωσαν μωρό ακόμη για υιοθεσία. 

Για να τον προστατέψουν.

Γιατί αυτό κάνουν οι γονείς.

Πέφτοντας πάνω σε μια νεαρή έγκυο γυναίκα, την Agnes, η οποία φαίνεται πως θέλει να το σκάσει από το νοσοκομείο με το καλύτερο όνομα στον κόσμο (--> Our Lady of Sorrows), φοβούμενη για το πού θα καταλήξει το μωρό που κυοφορεί, η Scully βουτάει σε ένα φαντασιακό περιβάλλον, στο οποίο ο William είναι πια μαθητής κι εκείνη τον πηγαινοφέρνει στο σχολείο.

Στο τέλος του ονείρου, η Scully μπαίνει στο δωμάτιο του William και τον βλέπει να μεταμορφώνεται σε εξωγήινο, σε μια σκηνή που προσωπικά, μου πάγωσε το αίμα.

Λίγο πριν χαθεί στις σκέψεις της, η Scully είχε ψιθυρίσει στον Mulder., “θα είναι 15 χρονών πια κι εγώ έχω χάσει κάθε χρόνο της ζωής του”.

Προς το τέλος του επεισοδίου, θα δούμε και το όραμα του Mulder με τον γιο του.

Θα τον δει δίπλα του στον καναπέ ενώ παρακολουθούν την Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ, και πίσω του στον κήπο ενώ στέλνουν έναν 'χειροποίητο' πύραυλο στο διάστημα.

Ούτε το όραμα του Mulder παρέα με τον William θα τελειώσει ευχάριστα.

Τόσο οι δύο αναφορές της πρεμιέρας στον William, όσο και τα δύο οράματα των γονιών του στο δεύτερο επεισόδιο κάνουν όλο και πιθανότερη την εμφάνιση του 15χρονου πια γιου τους κατά τη διάρκεια αυτής της μίνι σειράς.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα γυρίσει.

Ζει; Έχει πεθάνει; Είναι στη γη;

Είναι σε άλλον πλανήτη;

Πώς θα αντιδράσει μαθαίνοντας ποιοι είναι οι πραγματικοί του γονείς;

Έχει μάθει από τι 'υλικό' είναι φτιαγμένος;

Καλά, ας γυρίσει ο William και θα δούμε τι θα κάνουμε με όλες αυτές τις απορίες.

Πίσω στα παιδιά του Augustus Goldman

Και μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Μετά τον τραγικό θάνατο της Agnes σε τροχαίο(;) και το μωρό που κάποιος πρόλαβε να αφαιρέσει από την κοιλιά της ενώ κείτονταν νεκρή στην άσφαλτο, οι πράκτορες επισκέπτονται την πρώην σύζυγο του Goldman που είναι κλεισμένη σε ψυχιατρείο εδώ και 17 χρόνια. 

Εκείνη τους μιλά για τη γενετικά μεταλλαγμένη κόρη τους, Molly, αλλά και τον 'αγνοούμενο' γιο της, με τον οποίο πίστευε πως επικοινωνούσε μέσω ήχων υψηλής συχνότητας.

Μετά από ένα τροχαίο (ναι, τροχαίο και η κυρία Jackie), η πρώην σύζυγος του Goldman άνοιξε μόνη της την κοιλιά της και άφησε το μωρό να δραπετεύσει.

Οι πράκτορες συνειδητοποιούν ότι ο γιος του Goldman είναι ζωντανός και πιθανότατα ο 'ένοχος' πίσω από το θάνατο του Sanjay.

Πράγματι, ο Kyle, ο 17χρονος γιος που δραπέτευσε από την κοιλιά της μάνας του είναι ζωντανός και δουλεύει ως καθαριστής στη Nugenics Technology.

Αφού τον εντοπίσουν στο σπίτι της θετής οικογένειας που τον μεγάλωσε και αφού ο Kyle βομβαρδίσει με το γνωστό ήχο τον Mulder, ο Kyle μεταφέρεται ενώπιον του πατέρα του που εικάζεται ότι κρατάει έγκλειστη τη Molly.

Θα γίνει το φοβερό reunion των δύο αδερφών;

Θα γίνει και θα προκαλέσει κρότο.

Με τη δύναμη του μυαλού (δηλαδή με το μεταλλαγμένο dna της), η Molly θα απωθήσει σαν ωστικό κύμα τους πράκτορες και ο Kyle θα σκοτώσει τον κακό πατέρα του με αυτόν τον ήχο που θα άκουγα κι εγώ αργότερα στον ύπνο μου.

(Βιάστηκα να τιτλοφορήσω το review του πρώτου επεισοδίου 'Όταν την άκουσε ο Mulder'. Στο δεύτερο είναι που την άκουσε για τα καλά).

~~~

Είναι προφανές ότι γίνονται πραγματάκια.

Το δεύτερο επεισόδιο είναι μια αυτοτελής ιστορία, χωρίς να καταργεί καμία στιγμή το κουβάρι σχετικά με τον William που αρχίζει δειλά να ξετυλίγεται από την πρεμιέρα και κρατώντας πάντα ζωντανό το πλαίσιο. Το 2016.

Τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Τις ΗΠΑ του Ομπάμα, του Snowden και του Obamacare.

Όπως φάνηκε από τα 'προσεχώς' μετά το τέλος του επεισοδίου, οδεύουμε για άλλο ένα χορταστικό αυτοτελές επεισόδιο.

Μάλιστα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πια ότι τα X-Files επέστρεψαν.

Προς το παρόν, η Anderson είναι σαφώς πιο ζεστή από τον Duchovny. Και ναι, αυτό είναι ένα μικρό παράπονο.

Μην ξεχνάς ότι τα επεισόδια του X-Files προβάλλονται αποκλειστικά στο Fox κάθε Τρίτη στις 06.15 ταυτόχρονα με την προβολή στην Αμερική και στις 21.50 σε επανάληψη. Η αλήθεια είναι εκεί έξω. Η αλήθεια είναι στην επόμενη Τρίτη.

πηγή:http://www.oneman.gr

Γυναικεία «Φυσική» διάνοια και προκατάληψη

Στοκχόλμη 10 Δεκεμβρίου 1903, Απονομή Νόμπελ Φυσικής στους Ανρί Μπεκερέλ, Πιερ Κιουρί, Μαρί Κιουρί.

«Τη νύχτα της απονομής, ο Μπεκερέλ εμφανίστηκε μόνος για να παραλάβει το βραβείο.

Στις ομιλίες που ακολούθησαν,ο Χ.Ρ.Θόρνμπλαντ, ο πρόεδρος της Ακαδημίας επιστημών έδωσε τα εύσημα στον Μπεκερέλ για την ανακάλυψη της ραδιενέργειας.

Στους Κιουρί αναγνώρισε δευτερεύουσα σημασία για την έρευνά τους.
Το τελευταίο χτύπημα ήταν όταν αναγνώρισε την επιτυχία των «Καθηγητή και Μαντάμ Κιουρί».

Ο Πιέρ ήταν καθηγητής, οπότε του άξιζε ο τίτλος, το ίδιο όμως ήταν και η Μαρί.

Απευθυνόμενος σε εκείνη ουσιαστικά ως κυρία Κιουρί αντί για καθηγήτρια Κιουρί, την υποτίμησε και της έδωσε τον τίτλο με τον οποίο θα έμενε γνωστή στην ιστορία*».

Το νόμπελ που απονεμήθηκε στην Κιουρί ήταν το πρώτο από τα δύο νόμπελ Φυσικής που έχουν απονεμηθεί σε γυναίκες (το δεύτερο έχει απονεμηθεί στην Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ το 19632).
Αξίζει να σημειωθεί το έντονο παρασκήνιο που προγήθηκε της απονομής, καθώς στις αρχικές προτάσεις δεν είχε συμπεριληφθεί, το όνομα της Μαρί, κάτι που ισοδυναμούσε με ολοκληρωτική απαξίωση του έργου των γυναικών επιστημόνων.

Μάλιστα, υπήρχε υποψία ακόμη και για ανάμειξη Μπεκερέλ στη μη αναφορά της Μαρί*.

Όταν ο σύζυγος της Πιερ, ενημερώθηκε για όλα αυτά απείλησε πως δε θα δεχόταν ούτε και ο ίδιος το βραβείο αν δεν ήταν υποψήφια η Μαρί.

To ίδιο τυχερή δε στάθηκε η Αυστριακή φυσικός Λίζα Μάϊτνερ η οποία είχε πρώτη διατυπώσει** (μαζί με τον ανιψιό της Ότο Φρις) την υπόθεση,
πως ο πυρήνας ουρανίου σχάζεται όταν συλλαμβάνει ένα βραδύ νετρόνιο.

Ο χρόνια συνεργάτης της Ότο Χαν ήταν τελικά αυτός που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Χημείας το 1944 για την ανακάλυψη της σχάσης των βαρέων πυρήνων,
ενώ η Μάϊτνερ παραγκωνίστηκε από την επιτροπή απονομής του βραβείου.

Πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται πως η απόφαση της σουηδικής ακαδημίας ήταν άδικη και το νόμπελ άξιζε να δοθεί από κοινού στους Χαν και Μάϊτνερ.

Πέρα από το φύλλο της η Μάϊτνερ που ζούσε στο Βερολίνο, πλήρωσε και για την εβραϊκή της καταγωγή.

Μετά την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία δεν είχαν θέση στη φυσική επιστήμονες που δεν ανήκαν στην Αρία φυλή και έφτασαν να επιτίθενται** ακόμη και στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν αποκαλώντας την «εβραϊκή φυσική».

Τα παραπάνω γεγονότα ρίχνουν νερό στο μύλο αυτών που διαμαρτύρονται για διάκριση μεταξύ των φύλων στις θετικές επιστήμες και ειδικότερα στη Φυσική.

Θεωρούν πως και σε άλλες περιπτώσεις κοινών απομονομών υπήρχαν γυναίκες που θα' ταν δίκαιο να προταθούν, το φύλο τους όμως αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα.

Ακόμη και για τον Αλβέρτο Αϊνστάιν*** υπάρχουν ορισμένοι ιστορικοί που έχουν διατυπώσει την άποψη πως μερικές από τις θεωρίες του
τις ανέπτυξε από κοινού με την πρώτη σύζυγό του Σέρβα Φυσικό Μιλέβα Μάριτς και ίσως να έπρεπε και αυτή να προταθεί για το βραβείο.

Η απόψη αυτή, βέβαια, παραμένει εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μιας και δεν έχει αποδειχθεί το αν και κατά πόσο βοήθησε πραγματικά το σύζυγό της στη διατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας.

Η Μιλέβα δε δημοσίευσε ποτέ μόνη της έργο πρωτότυπο και ίσως η μόνη συνεισφορά της να είχε μείνει στο επίπεδο κάποιων συζητήσεων στο σπίτι με τον Αϊνστάιν.

Συνοψίζοντας, η γενικότερη διαπίστωση είναι ότι ελάχιστος αριθμός φυσικών θηλυκού γένους έχουν βραβευτεί.

Οι απόψεις για τις αιτίες διίστανται:

Είτε όντως οι γυναίκες αποτελούν θύματα προκαταλήψεων και δε λαμβάνουν την αναγνώριση που τους πρέπει είτε ότι η Ακαδημία κρίνει μεν αξιοκρατικά αλλά, απλά, λόγω της αριθμητικής τους μειοψηφίας σε σχέση με τους άντρες φυσικούς δεν έχουν υπάρξει ως τώρα αξιόλογες υποψηφιότητες, κάτι που πιθανότατα να αλλάξει στο μέλλον.

.................
*John Monahan,Με λέγατε τρελό!,Εκδόσεις Πουκαμισάς.
**Helge Kragh,Οι γενιές των Κβάντων,Εκδόσεις Κάτοπτρο.
***Πατρίτσια Φάρα,Ιδιοφυείς ανώνυμες γυναίκες που άλλαξαν την επιστήμη, Εκδόσεις Μελάνι.

........................

huffingtonpost.gr

Rachmaninov Symphony No. 1 - IV Allegro con fuoco

Ο Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ (1 Απριλίου 1873 – 28 Μαρτίου 1943) ήταν Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας.

Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες του 20ου αιώνα, εξ αιτίας των εξαιρετικών τεχνικών δυνατοτήτων του.

Υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις με τον ίδιο να εκτελεί έργα δικά του αλλά και άλλα σημαντικά έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.

Στην τελευταία συνέντευξη της ζωής του, έχοντας γευτεί καταξίωση και καλλιτεχνικές εμπειρίες όσο λίγοι στη σύγχρονη ιστορία της μουσικής συνοψίζει τις απόψεις του περί σύνθεσης στις ακόλουθες φράσεις:

«Η αδιάκοπη μου θέληση να συνθέσω μουσική είναι μια εσωτερική παρό­τρυνση του να εκ­φράσω μουσικά τα συναισθήματά μου, όπως η ομιλία για να προφέρω τις σκέψεις μου.

Αυτή πρέπει να είναι και η λειτουργική σημα­σία της σύνθεσης στην ζωή κάθε συνθέτη.

Κάθε άλλη, είναι δευτερευούσης σημα­σίας.

Δε συμπαθώ τους συνθέτες που γράφουν με βάση προκαθορι­σμένες θεωρίες ή υιοθετούν ένα στυλ, μόνο και μόνο επειδή είναι στη μόδα.

Οι μεγάλες σελίδες της μουσι­κής ποτέ δε γράφτηκαν με αυτό τον τρόπο και τολμώ να πω πως ούτε πρό­κειται.

Η μουσική οφείλει –σε τε­λική ανά­λυση- να είναι η έκφραση της προσωπικότητας του συνθέτη, οφείλει να αντικατοπτρίζει τη χώρα γέννησής του, αγαπημένα συναισθή­ματα, τη θρησκεία του, τη γλώσσα του, τα βιβλία και τις εικόνες που αγάπησε και τον επηρέασαν, οφείλει να είναι το σύνολο των εμπειριών του.

Μελετή­στε τα αριστουργήματα των μεγάλων συνθετών και θα βρείτε κάθε πτυχή της προσωπικότητας και του περιβάλλοντός τους στη μουσική τους.

Ο χρόνος μπορεί να αλλάξει τις τεχνικές που χρησιμο­ποιούνται στη μου­σική, δε θα αλλάξει όμως ποτέ την αποστολή της...»

ας τον χαρούμε...

https://el.wikipedia.org

Ο Κολοκοτρώνης...

Στις 13 Νοεμβρίου 1838 ο σχεδόν 70χρονος Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα προς τους μαθητές του Γυμνασίου της πρωτεύουσας.

«Άδικα θα πάτε», τους φώναξε πειρακτικά. «Τα είπα, δεν θα με βρείτε πια εκεί».

Η κυβέρνηση, όταν έμαθε για τις προθέσεις του Γέρου, φοβήθηκε μήπως από τα λεγόμενά του ξεσηκωθεί ο κόσμος.

Έστειλε λοιπόν ένα απόσπασμα χωροφυλακής για να τον εμποδίσει.

Δεν πρόλαβαν όμως και συνάντησαν τον Κολοκοτρώνη κατά την επιστροφή.

«Άδικα θα πάτε», τους φώναξε πειρακτικά. «Τα είπα, δεν θα με βρείτε πια εκεί».

Στις 4 Φεβρουαρίου 1843 το έθνος δεν θα τον έβρισκε πουθενά, πουθενά αλλού εκτός από τη μνήμη ενός ολόκληρου λαού.

Ποιες ήταν οι τελευταίες στιγμές του Γέρου 

Λίγους μήνες πριν κλείσει τα μάτια του, το ένστικτό του τον ειδοποίησε πως το τέλος βρισκόταν κοντά.

Περιόδευσε σε όλον τον Μοριά.

Παντού από όπου περνούσε, φώναζε φίλους και εχθρούς και τους αποχαιρετούσε δίνοντας και παίρνοντας συγχώρεση.

Πέρασε στις Σπέτσες και στην Ύδρα και συμφιλιώθηκε με τον Κουντουριώτη.

Επιγραφή στο κενοτάφιο του Κολοκοτρώνη.

Συγχώρεσε και αυτόν ακόμη τον Σχινά, τον υπουργό δικαιοσύνης που πίεζε για την καταδίκη του, την περίοδο της δίκης του.

Όλους τους αποχαιρετούσε σαν να επρόκειτο να πραγματοποιήσει ένα μακρινό ταξίδι.

Την 1η Φεβρουαρίου 1843 ο Κολοκοτρώνης πάντρεψε τον γιό του Κολίνο με την εγγονή τού άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας, πρίγκιπα Ιωάννη Καρατζά.

Ο γάμος αυτός ήταν από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα της πρωτεύουσας.

Στο μυστήριο και στο γλέντι που επακολούθησε παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι καθώς και αντιπροσωπείες από όλες τις ξένες πρεσβείες.

Ο Γέρος του Μοριά ζούσε μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του, διασκέδασε με απίστευτη ζωτικότητα.

Δύο ημέρες αργότερα παραβρέθηκε στον μεγάλο χορό του παλατιού, όπου παρουσιάσθηκε και πάλι πολύ ευδιάθετος.

Κάποια στιγμή παρακάλεσε τον βασιλιά να διατάξει τους  μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς.

Τα δημοτικά τραγούδια αντήχησαν στα σαλόνια του παλατιού.

Ο Γέρος με ευθυμία προσκαλούσε τις κυρίες των τιμών να χορέψουν μαζί του.

Στη χάριν αστεϊσμού παρατήρηση του Αναγνώστη Δεληγιάννη ότι ήπιε λίγο παραπάνω απάντησε ότι ήθελε να γλεντήσει τις τελευταίες του στιγμές.

Γύρω στα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι του.

Με το που ξάπλωσε στο κρεβάτι του, υπέστη εγκεφαλική συμφόρηση.

Στις τρεις το πρωί η σύντροφός του κατάλαβε ότι ο Γέρος δεν ήταν καλά. Ειδοποιήθηκαν αμέσως οι καλύτεροι γιατροί της εποχής Γλαράκης, Ρέζερ και Οικονόμου.

Έπραξαν το ανθρωπίνως δυνατό.

Τον φλεβοτόμησαν, του τοποθέτησαν βδέλλες, χιόνι στο κεφάλι, μάταια όμως.

Εν τω μεταξύ ειδοποιημένοι, βρέθηκαν κοντά του τα παιδιά του, οι συγγενείς, οι φίλοι του και πολλοί από τους παλαιούς συμπολεμιστές του.

Η περίφημη περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη την οποία φορούσε κατά τη διάρκεια της θητείας του στον Βρετανικό Στρατό στα Επτάνησα

Όμως, η φήμη ότι ο Γέρος  ήταν άρρωστος  διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την πρωτεύουσα.

Ανάστατοι οι πολίτες έκλειναν τα καταστήματά τους, άφηναν τις εργασίες τους και έτρεχαν στο σπίτι του.

Δεν πίστευαν ότι ο ήρωας των ηρώων της Επανάστασης ήταν δυνατόν να «φύγει» από κοντά τους.

Γύρω στις 11.00 το πρωί η καρδιά του Κολοκοτρώνη σταμάτησε να χτυπά.

Τα τελευταία του λόγια ήταν προς τον γιο του τον Γενναίο.

Μέσα σε έναν σπαρακτικό θρήνο, του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού και τα τσαρούχια του, τον έζωσαν με το σπαθί με το οποίο ξεκίνησε τον Αγώνα, τοποθέτησαν μια τουρκική σημαία στα πόδια του να την πατάει συμβολικά και τον έβαλαν στο φέρετρο.

Μέσα σε αυτό τοποθέτησαν επίσης την περικεφαλαία και τη στολή που φορούσε ο Γέρος στα Επτάνησα.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας διέκοψε την προγραμματισμένη συνεδρίασή του και το σώμα έσπευσε στο σπίτι του νεκρού για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.

Το υπουργικό συμβούλιο καθόρισε το πρόγραμμα της κηδείας και διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος.

Η νεκρώσιμη πομπή διέσχισε τη σημερινή οδό Ερμού, έστριψε στην Αιόλου και έφθασε στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης.

Το πλήθος που έσπευσε να αποχαιρετίσει τον Γέρο ήταν τεράστιο. Όλα τα μάτια ήταν βουρκωμένα.

Ο Κολίνος κάποια στιγμή λιποθύμησε, ο Γενναίος, παρά την αρχική του ψυχραιμία, δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς κατά τη διάρκεια του εμπνευσμένου λόγου του εκκλησιαστικού ρήτορα Οικονόμου εξ Οικονόμων.

Ο τόσο γνώριμος ήχος των κανονιοβολισμών ήταν το τελευταίο «αντίο» προς τον στρατηγό των Ελλήνων.

Ο Γέρος του Μοριά πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843... 

Νίκος Γιαννόπουλος, ιστορικός... 
............................

http://www.mixanitouxronou.gr/

The X-Files, 'My Struggle': Όταν την 'άκουσε' ο Mulder

Ηλίας Αναστασιάδης 

Όσα είδαμε στο πρώτο επεισόδιο της επιστροφής των X-Files.

Το κείμενο περιέχει spoilers που μπορούν να ταράξουν την ισορροπία σε πάνω από έναν πλανήτη.

σε μια επιστροφή που δικαίως εξελίχτηκε σε πολύβουο happening, γιατί όπως έγραψε και ο Θοδωρής στις Σημειώσεις του, για το X-Files μιλάμε, για μια από τις 3-4 σειρές που άλλαξαν την τηλεόραση, το πρώτο επεισόδιο αυτής της μίνι σειράς των έξι έχει περάσει πια στα χέρια της κυβερνοσφαίρας για ανάλυση.

Μετά από κάθε επεισόδιο αυτής της δεσμίδας των έξι, θα αναλύουμε εδώ όσα είδαμε επί της οθόνης, με ελεύθερους συνειρμούς για το μέλλον της, καθώς και για το πότε (και το αν) ο πράκτορας Mulder θα ξαναφορέσει το κοστούμι, γιατί με τα ανοιχτά τζάκετ και την ατημέλητη φάση του, είναι θέμα χρόνου να τον φωνάξει κάποιος στο δρόμο 'Hank'.

Η σειρά έκανε πρεμιέρα αποκλειστικά στο FOX, τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου, ενώ το δεύτερο επεισόδιο θα μεταδοθεί την Τρίτη 26 Ιανουαρίου στις 06.15 ταυτόχρονα με την πρώτη προβολή στην Αμερική και σε επανάληψη στις 21.50. Τα υπόλοιπα επεισόδια θα προβάλλονται κάθε Τρίτη.

Γνωστός προύχοντας, είδα την πρεμιέρα στην Τεχνόπολη, κατά τη διάρκεια του event με τα πιο φανταστικά φώτα στην ιστορία των events, που διοργάνωσε το FOX για τα X-Files.

Ορκίζομαι ότι είδα ένα UFO εκεί τριγύρω.

Καλησπέρα, εσείς τι μου γίνεστε;

Η νέα εποχή(;) X-Files ανοίγει με ένα τρίλεπτο voice-over του Fox Mulder, ο οποίος συνοδεύεται από σημαίνουσες στιγμές της προσωπικής του ιστορίας όπως η απαγωγή της 12χρονης αδερφής του, τα πρώτα μεροκάματα στο FBI, η σχέση του με την Dana Scully και τέσσερις-πέντε γλυκές φωτογραφίες  από σοβαρά X-Files του παρελθόντος.

Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι της πρώτης μας νιότης με αυτό το μυστηριακό 'του-ρου-ρού' του Mark Snow, ο Mulder έχει προλάβει να αναρωτηθεί: “Are they really a hoax? Are we truly alone? Or are we being lied to?”.

Γρήγορα γρήγορα, μεταφερόμαστε στο New Mexico του 1947, στα χρόνια που είχαν προλάβει να παιχτούν μόνο τρία Μουντιάλ, φαντάσου.

Σε μια τοποθεσία-φιλέτο για να συντριβεί ένα ΑΤΙΑ, βλέπουμε ένα ΑΤΙΑ να συντρίβεται και έναν νεαρό γιατρό-φαντάρο να οδηγείται από έναν παράγοντα της κυβέρνησης στο σημείο του δυστυχήματος.

Πλησιάζοντας τον ιπτάμενο δίσκο, θα δει έναν εξωγήινο να σέρνεται μακριά απ' το χαμό, αλλά μέχρι να ανοίξει το στόμα του, οι κυβερνητικοί θα γεμίσουν τρύπες την πλάτη του άτυχου πλάσματος.

Το άτυχο πλάσμα θα πεθάνει.

Αυτή είναι μια φοβερή ευκαιρία να αντιστοιχήσω εξωγήινους και καρχαρίες και να σημειώσω πως παρά την ανηλεή προπαγάνδα εναντίον τους, ο άνθρωπος τους έχει βλάψει περισσότερο απ' όσο αυτοί τον άνθρωπο.

Δεν θα το κάνω όμως, θα κρατηθώ.

Μετά το μακέλεμα του εξωγήινου, επιστρέφουμε στο σήμερα και στο νοσοκομείο με το πιο μητερατερεζικό όνομα στον κόσμο, το Our Lady of Sorrows στην πρωτεύουσα Washington.

Εκεί η Dana Scully αποδεικνύει ότι έχει σπάσει περισσότερο απ' τον Mulderβοηθάει παιδιά που έχουν γεννηθεί χωρίς αυτιά.

Κατά τη διάρκεια της βάρδιας, της τηλεφωνεί ο Skinner, ο οποίος ψάχνει τον Mulder αλλά δεν μπορεί να τον βρει πουθενά, για να τον ενημερώσει ότι τον ψάχνει κάποιος Tad O'Malley.

Η Scully αναλαμβάνει να πασάρει την πληροφορία στον -όπως προκύπτει- ακριβοθώρητο Mulder.

Κύριε O'Malley, χαραμίζεστε μακριά από την ελληνική τηλεόραση

Ο Ο'Malley είναι ο Jeff Winger του Community, το οποίο σαν νέο έχει πολλή πλάκα για μένα που αυτόν τον καιρό ξαναβλέπω τη δεύτερη σεζόν Community.

Ένθερμος συνωμοσιολόγος με τη δική του συνωμοσιολογική εκπομπή στην τηλεόραση που πληρώνει καλά αν κρίνω από τη λιμουζίνα και το ελικόπτερό(!) του, ο O'Malley θέλει να συναντήσει τους θρυλικούς πράκτορες των X-Files, γιατί χωρίς μετριοφροσύνες πιστεύει ότι είναι έτοιμος να ρίξει φως στην πιο διαβολική συνωμοσία όλων των εποχών.

Πριν τσιμπήσει τους Mulder και Scully με τη λιμουζίνα, το reunion των δύο θρύλων είναι το πιο κάζουαλ που θα μπορούσαμε να δούμε.

Η Scully φτάνει πρώτη στο κέντρο, ο Mulder έρχεται με UBER (δηλαδή πόσο X-Files 2015 μ.Χ.), λένε δυο άβολες κουβέντες και τσουπ, ο O'Malley κλέβει τις εντυπώσεις πηδώντας έξω από τη λιμουζίνα και καλώντας τους μέσα.

Στη λιμουζίνα μιλάνε πολύ.

Ο Tad προσπαθεί να γίνει παλιόφιλος, αλλά γίνεται άβολος, και αραδιάζει μεγάλες στιγμές της καριέρας του στο να ξεσκεπάζει το Κακό Κράτος.

Τους πηγαίνει στο σπίτι της Sveta, μιας νεαρής κοπέλας που ισχυρίζεται ότι έχει απαχθεί από εξωγήινους περισσότερες φορές απ' όσες έχεις πάει γήπεδο τα τελευταία δύο χρόνια.

Η πόρτα ανοίγει και ξεπροβάλλει η Sveta.

ΚΑΙ Η SVETA ΕΙΝΑΙ Η NINA SERGEEVNA ΑΠΟ ΤΟ AMERICANS, ΔΗΛΑΔΗ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ CHRIS CARTER; ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ; (Το Americans είναι η άλλη σειρά που χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο βλέπω αυτόν τον καιρό, μαζί με το Community).

(Σα) στο σπίτι της, η Sveta εξηγεί τη θλιβερότητα και τον πόνο του να σε απαγάγουν κάθε λίγο και λιγάκι οι εξωγήινοι παίρνοντάς και τα εξωγήινα έμβρυα που κουβαλάς.

Μετά, λέει ότι, μ' αυτά και μ' αυτά, έχει εξωγήινο DNA.

H Scully συμπάσχει, γνωρίζει καλά από τέτοιες καταστάσεις.

Ο Mulder ίσα που σπάει λίγο το σβέρκο και της λέει κάτι τύπου“Εχμ, γιατί δεν είστε ήδη στο νοσοκομείο με μια σύριγγα στο χέρι (της Sveta);” Και η παρέα σπάει.

Τα αγόρια φεύγουν για ένα μυστικό εργαστήριο που είναι ο άσος στο μανίκι του O'Malley για να εκθέσει το Κακό Κράτος και τα κορίτσια πηγαίνουν για εξετάσεις.

Και τώρα, Ράδιο ARVύλα

Σε ένα εργαστήριο που απέξω μοιάζει με γήπεδο του NBA, ο Mulder ακούει τα πάντα να γκρεμίζονται μέσα του, όταν οι επιστήμονες του δείχνουν ένα ARV (Alien Replica Vehicle) που καίει μηδέν, τίποτα, κοπανιστό αέρα. Χρησιμοποιεί τη Zero Point Energy που εκλάπη χωρίς περιστροφές από ΑΤΙΑ που προσέκρουσαν άτσαλα στη Γη.

Επιπλέον, τα ARV έχουν τη δυνατότητα να εξαφανίζονται.

Ο Άνθρωπος Έκλεψε τη Γνώση του Εξωγήινου.

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ φίλε μου καρχαρία;

Ο Mulder φανερά δεν μπορεί να διαχειριστεί την πληροφορία, ιδρώνει, ανεβάζει σφυγμούς και τρέχει ακάλεστος στο σπίτι της Sveta.

Η Sveta παραδέχεται ότι την απήγαγαν άνθρωποι (και ουχί εξωγήινοι) και τη φόρτωναν σε ARVs και ο πράκτορας με το χαλαρό τζάκετ κοντεύει να μείνει στον τόπο.

Φανερά ανήσυχος, τηλεφωνεί στη Scully, την ώρα που τσουγκρίζει το ποτήρι της με τον O'Malley.

Γιατί πίνουν κάτι σαμπάνιες.

ΣΤΗ ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ!

(Πρότερη, κουλ ατάκα αντιπερισπασμού της Scully στον O'Malley, λίγες μέρες πριν τις σαμπάνιες).

Με τα πολλά, κατεβαίνει από το όχημα του ευκατάστατου Λιακόπουλου από το Ohio, του λέει “τι είναι αυτά που λες Mulder;”, της λέει “Dana, μας έχουν αποπροσανατολίσει τόσα χρόνια, αλλά δεν πειράζει, τώρα έχουμε τη Sveta, το κλειδί για τα πάντα!”.

Εν τω μεταξύ, τα αποτελέσματα των εξετάσεων φτάνουν στα χέρια της και ζητάει από τη νοσοκόμα επανεξέταση συγκεκριμένων δεικτών, γιατί προφανώς κάτι δεν βγάζει νόημα.

Στη συνέχεια, ο Mulder συναντά τον Skinner στα κεντρικά του FBI και συνειδητοποιεί ότι τα Χ-Files δεν υπάρχουν πια στο γραφείο του.

Το μόνο που υπάρχει είναι τα μολύβια στο ταβάνι.

Αργά το ίδιο βράδυ, κατακεραυνωμένος απ' τις ιστορικές αποκαλύψεις (που μεταξύ μας, δεν είναι και ΤΟΣΟ ιστορικές ρε συ Mulder, δηλαδή τόσα είδαν τα μάτια σας τόσα χρόνια, δεν γίνεται να τα ακυρώνεις έτσι), ο πράκτορας συναντά έναν γεράκο σε ένα έρημο πάρκο.

Ο γεράκος είναι ο γιατρός που ήταν μπροστά στην εκτέλεση του εξωγήινου το 1947. Από το context προκύπτει ότι οι δυο τους έχουν πιει σίγουρα δυο τρεις καφέδες στο παρελθόν. “Κατάλαβα ότι μας κορόιδευαν”, του λέει.

Ο συμπαθής γεράκος γνέφει καταφατικά, αλλά δεν του το δίνει λυτρωτικά. “Είσαι σχεδόν εκεί. Είσαι κοντά”, του λέει και χάνεται στη νύχτα.

Μετά από έναν ατέλειωτο μονόλογο του O'Malley με θεατές τους δύο πράκτορες και τη Sveta στο σπίτι της τελευταίας , στο οποίο ο άβολος Tad χωράει Patriot Acts, George W. Bush και Ψυχρό Πόλεμο καθαρίζοντας με έννοιες όπως μομέντουμ και ενδιαφέρον, η Scully ανακοινώνει ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων της Sveta βγήκαν αρνητικά. Sveta, δεν έχεις εξωγήινο dna.

Μέχρι νεοτέρας.

Βροχή ΑΤΙΑ, αστεροειδών, αντικειμένων, εξελίξεων

Αφού μας λυπήθηκε ο O'Malley και οι δημιουργοί και δεν τέλειωσε το επεισόδιο με τον φονικό μονόλογο, βλέπουμε την επόμενη μέρα τη Sveta να δηλώνει στα ΜΜΕ ότι ο Tad την πίεζε να πει ψέματα ότι είχε τάχα απαχθεί από εξωγήινους.

Ο Mulder μυρίζεται αίμα και τρέχει στο σπίτι της για να την προστατέψει.

Την ίδια στιγμή, τα τανκς μπαίνουν στο εργαστήριο των ARVs που είδαμε νωρίτερα και το ανατινάζουν.

Το website του Ο'Malley δεν λειτουργεί πια και εφόσον δεν υπάρχουν πια αποδείξεις για τίποτα, ο Mulder και η Scully, η Scully και ο Mulder αποφασίζουν να κυνηγήσουν την αλήθεια ξανά.

“Έχουμε κι ένα παιδί μαζί”, λέει συγκινημένη η Scully, αφήνοντας μισάνοιχτο το παράθυρο ενός το δίχως άλλο επικού cameo του γιου τους, William, κατά τη διάρκεια της μίνι σειράς.

Η Sveta -που μετά την επανεξέταση των δεικτών που δεν πίστευε η Scully, αποδείχτηκε ότι έχει και παραέχει εξωγήινο DNA- τρέχει να δραπετεύσει με το αυτοκίνητό της, αλλά σε έναν δρόμο-φιλέτο για να σου συμβούν κακά πράγματα, της συμβαίνει το πιο κακό απ' όλα.

Ένα UFO στέκεται πάνω από το κεφάλι της και ανατινάζει το αυτοκίνητο.

Η Sveta δεν πρόλαβε ποτέ να απομακρυνθεί.

Το επεισόδιο τελειώνει με την επανεμφάνιση του Cigarette Smoking Man, που καταπώς φαίνεται δεν σκοτώθηκε στο φινάλε της 9ης σεζόν της σειράς, αλλά τη γλίτωσε με μερικά -εμφανή- καψίματα στο πρόσωπό του.

“Έχουμε ένα προβληματάκι”, λέει σε κάποιον στο τηλέφωνο. “Άνοιξαν ξανά τα X-Files”.

Και ο Mulder έχει άρρωστα νεύρα.

.........................

Θυμίζουμε! Η σειρά έκανε πρεμιέρα αποκλειστικά στο FOX, τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου, ενώ το δεύτερο επεισόδιο θα μεταδοθεί την Τρίτη 26 Ιανουαρίου στις 06.15 ταυτόχρονα με την πρώτη προβολή στην Αμερική και σε επανάληψη στις 21.50. Τα υπόλοιπα επεισόδια θα προβάλλονται κάθε Τρίτη. Το κανάλι FOX είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα μέσω Nova, OTE TV, Vodafone TV και Cyta Hellas, ενώ όλα τα νέα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα on-demand, μέσω FOX Play.

πηγή:http://www.oneman.gr

“Το μεγάλο σορτάρισμα”, μια εξαιρετική ανατομία της κρίσης

«Οι ανώτερες τάξεις αυτής της χώρας τη βίασαν.Γαμήσατε κόσμο. Χτίσατε ένα κάστρο για να γδέρνετε τον κοσμάκη» (Έισμαν, ρεπουμπλικανικής πολιτικής προέλευσης, εκ των πρωταγωνιστών του μεγάλου σορταρίσματος).

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ:https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Από το 2007 ακόμη, όταν οι οικονομικές σελίδες του διεθνούς Τύπου ξεχείλιζαν από ρεπορτάζ για την αγορά υποβαθμισμένων στεγαστικών δανείων, υπήρχαν αναφορές σε κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου τα οποία έγκαιρα είχαν επενδύσει στην καταστροφή που θα ξέσπαγε και κέρδισαν μυθικά ποσά.

Ωστόσο, αυτό που έμενε στον αναγνώστη ήταν πως ακόμη κι αυτή η εξαιρετικά ολιγομελής ομάδα απλώς έτυχε να κερδίσει.

Σε μια χαοτική αγορά όπου τζογάρεται ακόμη κι η ατμοσφαιρική θερμοκρασία, με το μοναδικό ερώτημα να αφορά το αν και μέχρι ποιού ποσού θα βρεις αντισυμβαλλόμενο, οι κερδισμένοι της αγοράς ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης απλώς και μόνον έτυχε να βρεθούν στη σωστή θέση του στοιχήματος. Λάθος!

Η γοητεία της εξαιρετικής ταινίας «Το μεγάλο σορτάρισμα», που στηρίζεται στο ομώνυμο κι εξίσου καταπληκτικό βιβλίο (εκδ. Παπαδόπουλος) του Μάικλ Λιούις (το οποίο διαβάζεται μονομιάς), πηγάζει από την παραστατικότητα, την ακρίβεια, την εκτενή περιγραφή με την οποία δείχνει ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι έγκαιρα διείδαν τη φούσκα και την υποκείμενη απάτη.

Ο Γκρεγκ Λίπμαν, ο Μάικ Μπέρι, ο Στιβ Έισμαν, οι Τσάρλι Λέντλει και Τζέιμι Μάι κι ο Μπεν Χόκετ, γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η αφήγηση κι οι οποίοι πιάνουν όλη τη γκάμα των επενδυτών, με μεγέθη που ξεκινούν από την Ντόιτσε Μπανκ και καταλήγουν σε επίπεδα γκαράζ μπάντας, δεν έβαλαν ένα τυχαίο στοίχημα, προσδοκώντας στην κατάρρευση μιας ορθολογικής κατά τ’ άλλα αγοράς. «Αν η αγορά λειτουργούσε έστω και λίγο ορθολογικά θα είχε καταρρεύσει πολύ νωρίτερα», παρατηρεί κάποια στιγμή ο συγγραφέας. (σελ. 250).

Αντίθετα, οι προαναφερθέντες είδαν το οφθαλμοφανές.

Είχαν το “ταλέντο” να κοιτάξουν εκεί που οι άλλοι απαξιούσαν, στην ίδια την πραγματικότητα και τα απλά νούμερα. Και είχαν το χάρισμα, την οξυδέρκεια, τη διεισδυτική ματιά και τα τεχνικά εργαλεία να αντιληφθούν έγκαιρα πώς η αγορά κατοικίας τη δεκαετία του 2000 χτιζόταν στην …άμμο.

«Περισσότεροι από δέκα, λιγότεροι από είκοσι – πόνταραν απροκάλυπτα ενάντια σε ολόκληρη την αγορά subprime ενυπόθηκων δανείων, μια αγορά πολλών τρισεκατομμυρίων, και κατά προέκταση ενάντια στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αυτό καθαυτό το γεγονός ήταν αξιοσημείωτο: η καταστροφή ήταν προβλέψιμη, κι όμως μόνο μια χούφτα άνθρωποι το αντιλαμβάνονταν», γράφει το βιβλίο (σελ. 150).

Λογαριασμός ύψους 1 τρισ. δολ.

Έτσι, οδηγηθήκαμε σε μια καταστροφή που σύμφωνα με την αποτίμηση του ΔΝΤ ανήλθε στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Και μιλάμε μόνο για τα αμερικάνικης προέλευσης στοιχεία ενεργητικού της αγοράς ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης.

Δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε οι αλυσιδωτές αντιδράσεις (βλ. Ελλάδα) ούτε το κοινωνικό κόστος με τις εξώσεις, εντός των ΗΠΑ. Σε αυτό το λογαριασμό περιλαμβάνονται όμως τα 37,4 δισ. ευρώ που έχασε η UBS και τα 9 δισ. δολ. που έχασε η Morgan Stanley, από το τμήμα ενός διαπραγματευτή, στον οποίο «επιτράπηκε να παραιτηθεί τον Οκτώβριο του 2007 εισπράττοντας πολλά εκατομμύρια δολάρια».

Τι ήταν αυτό που είδαν οι πρωταγωνιστές του μεγάλου σορταρίσματος και το οποίο διέφυγε από όλες τις μεγάλες τράπεζες;

Δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν πως η ρήτρα ενεργοποίησης του κυμαινόμενου επιτοκίου, μετά τη διετή περίοδο χάριτος, στα στεγαστικά δάνεια που χορηγούσαν αδιακρίτως σε δανειολήπτες με πολύ χαμηλά εισοδήματα (μεξικάνους μετανάστες, πόρνες, κ.λπ.) ισοδυναμούσε με ωρολογιακή βόμβα.

«Αν η πρώτη πράξη της χορήγησης δανείων μειωμένης εξασφάλισης ήταν παράξενη, η δεύτερη πράξη ήταν τρομακτική.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ένας ετήσιος τζίρος 30 δισ. δολαρίων θεωρούνταν εξαιρετικός για την αγορά των subprime δανείων.

Το 2000 είχαν δοθεί subprime ενυπόθηκα δάνεια ύψους 130 δισ. δολ., και τα 55 από αυτά είχαν μετατραπεί σε ενυπόθηκα ομόλογα.

Το 2005 τα subprime δάνεια θα έφταναν τα 625 δισ. δολάρια, με τα 507 από αυτά να διοχετεύονται σε ενυπόθηκα ομόλογα…

Η αγορά των subprime δανείων ανθούσε παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια ανέβαιναν – πράγμα που ήταν τελείως παράλογο.

Ακόμη πιο σκανδαλώδες ήταν το γεγονός ότι οι όροι των δανείων άλλαζαν με τρόπους που αύξαναν την πιθανότητα επισφάλειας.

Το 1996 το 65% των subprime δανείων ήταν σταθερού επιτοκίου, πράγμα που σήμαινε ότι μπορεί ο τυπικός δανειολήπτης με χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα να πιανόταν κορόιδο, αλλά τουλάχιστον ήξερε με βεβαιότητα πόσα χρωστούσε κάθε μήνα μέχρι να ξεπληρώσει το δάνειο.

Το 2005 το 75% των subprime δανείων ήταν κάποιας μορφής κυμαινόμενου επιτοκίου, συνήθως σταθερού για τα πρώτα δύο χρόνια» (σελ. 48).

Σημαντικότερο δε ήταν πώς η έκρηξη της φούσκας μπορούσε να προσδιοριστεί χρονικά: το 2007!

Μακριά από μας…

Το δεύτερο που διέκριναν οι «μεγάλοι σορτάκηδες», αφορούσε το πακετάρισμα των προβληματικών δανείων σε συνθετικά ομόλογα, με τέτοιο τρόπο ώστε συνειδητά και προσχεδιασμένα ο τοξικός τους χαρακτήρας να αποκρύβεται.

«Οι πρώτες εταιρείες του subprime κλάδου είχαν βουλιάξει εξ αιτίας του μικρού ποσοστού δανείων που είχαν κρατήσει στα βιβλία τους.

Η αγορά θα μπορούσε να διδαχτεί κάτι απλό: μη χορηγείτε δάνεια σε ανθρώπους που δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν.

Αντιθέτως διδάχτηκε κάτι περίπλοκο: μπορείτε να συνεχίσετε να χορηγείτε αυτά τα δάνεια, απλώς μην τα κρατάτε στα βιβλία σας. Χορηγήστε τα δάνεια, έπειτα πουλήστε τα στα τμήματα σταθερού εισοδήματος των μεγάλων τραπεζών επενδύσεων της Γουόλ Στριτ, που με τη σειρά τους θα τα κάνουν πακέτο, θα τα μετατρέψουν σε ομόλογα και θα τα πουλήσουν σε επενδυτές». (σελ. 49)

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε χάρη στην εθελοτυφλία των εταιρειών αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας (εξαιρετικό το τρίκ του σκηνοθέτη που εμφανίζει την υπεύθυνη του οίκου να φοράει μεγάλα μαύρα γυαλιά) και τη μόχλευση που επέτρεπε στις επενδυτικές τράπεζες να δανείζουν όλο και μεγαλύτερα ποσά για τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους.

«Μόνο στα πέντε προηγούμενα χρόνια η μόχλευση της Bear Sterns είχε πάει από το 20:1 στο 40:1. Της Merrill Lynch είχε πάει από το 16:1 το 2001 στο 32:1 το 2007.

Η Morgan Stanley και η Citigroup βρίσκονταν πλέον στο 33:1, η Goldman Sachs φάνταζε συντηρητική στο 25:1 – όμως η Goldman είχε το χάρισμα να κουκουλώνει τον πραγματικό βαθμό μόχλευσής της. Για να φαλιρίσει οποιαδήποτε από αυτές τις εταιρείες αρκούσε μια πολύ μικρή πτώση της αξίας των στοιχείων ενεργητικού της». (σελ. 301).

Η αφήγηση τόσο του βιβλίου όσο και της ταινίας μπορεί να περιστρέφεται γύρω από 6 άτομα, από τα πλέον εμμονικά και εκκεντρικά που μπορεί να συναντήσει κανείς στη ζωή του όπως ο Μάικλ Μπέρι («ο νους του δεν είχε εύκρατη ζώνη: ή δινόταν αποκλειστικά σε ένα αντικείμενο ή δεν ενδιαφερόταν καθόλου γι’ αυτό», σελ. 62), ωστόσο οι δραματουργικές ανάγκες δεν παράγουν μελό.

Ούτε καν στην ταινία όπου έξυπνες σκηνοθετικές παρεμβάσεις αναδεικνύουν συνεχώς τον κοινωνικό αντίκτυπο και τα σαθρά θεμέλια όλης της αγοράς.

Με αυτό τον τρόπο, το κοινωνικό δράμα και το οικονομικό έγκλημα που διενεργήθηκε με επίκεντρο την αγορά κατοικίας δεν προσωποποιείται, δεν απλοποιείται, διευκολύνοντας την αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων και απαλλάσσοντας τους θύτες από ηθικά διλήμματα.

Σύγκρουση συμφέροντος

Στο βιβλίο υπάρχει πλήθος αναφορών που δείχνει στον αναγνώστη τις μόνιμες εστίες αστάθειας.

«Απ’ όλες τις συγκρούσεις συμφερόντων στο εσωτερικό  των εταιρειών διαπραγμάτευσης ομολόγων της Γουόλ Στριτ, αυτή ήταν εκείνη που προκάλεσε τη μεγαλύτερη καταστροφή και συζητήθηκε λιγότερο από κάθε άλλη:

Όταν μια εταιρεία στοιχηματίζει σε μετοχές και ομόλογα για ίδιο λογαριασμό την ίδια στιγμή που διαμεσολαβεί στις συναλλαγές των πελατών της με αυτούς τους τίτλους, βρίσκεται υπό μεγάλη πίεση να χρησιμοποιήσει τους πελάτες της για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων». (σελ. 272).

Ή, σε άλλο σημείο (επιλέγοντας την πιο αθώα αντίφαση) αναφέρει:

«Οι άνθρωποι της αμερικάνικης αγοράς μετοχών λαμβάνουν αποφάσεις στα στενά όρια της αμερικάνικης αγοράς μετοχών· οι άνθρωποι της ιαπωνικής αγοράς ομολόγων λαμβάνουν αποφάσεις στα στενά όρια της ιαπωνικής αγοράς ομολόγων· και ούτω καθεξής. “Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επενδύουν σε ομόλογα ευρωπαϊκών εταιρειών μεσαίας κεφαλαιοποίησης από τον κλάδο υγείας” λέει ο Τσάρλι.

“Δε νομίζω ότι το πρόβλημα εντοπίζεται μόνο στα χρηματοπιστωτικά.

Νομίζω ότι η στενότητα ενδιαφερόντων είναι κοινό γνώρισμα της σύγχρονης πνευματικής ζωής.

Δε γίνεται καμιά απόπειρα ολοκλήρωσης”.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές πληρώνουν πάρα πολλούς ανθρώπους εξαιρετικά καλά για τη στενή γνώση και εμπειρία τους, και ελάχιστους ανθρώπους – μη ικανοποιητικά – για να παρέχουν τη γενική, παγκόσμια εικόνα που είναι απαραίτητη για την κατανομή κεφαλαίων στις διάφορες αγορές» (σελ. 157)

Στο κενό έπεσαν οι προσπάθειες των πρωταγωνιστών να αποκαλύψουν την απάτη.

Τόσο η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC) όσο κι ο Τύπος (Wall Street Journal και New York Times) παρότι ενημερώθηκαν έγκαιρα αρνήθηκαν να ασχοληθούν με το θέμα

Το μεγαλύτερο προτέρημα του βιβλίου ωστόσο δεν είναι οι γενικεύσεις, αλλά η λεπτομερής περιγραφή των όσων συνέβησαν στην αμερικανική αγορά.

Η εξιστόρησή τους μάλιστα δεν ακυρώνει μια θαυμάσια ισορροπία μεταξύ λογοτεχνίας και ρεπορτάζ από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Σε αυτό το πλαίσιο οι ελάχιστες γενικεύσεις που πραγματοποιεί έχουν ξεχωριστή βαρύτητα.

Όπως για παράδειγμα η παρατήρησή για τη σχέση των χρηματιστηρίων με την πραγματική οικονομία, όταν ξεκαθαρίζει ότι από το 1980 και μετά «εξελίχθηκε από διαφορά ως προς το μέγεθος σε διαφορά ως προς τη φύση».

Το επίτευγμα του Μάικλ Λιούις τελειώνει με …χάπι εντ. «Και όλοι τους πλούτισαν», αναφέρει προς το τέλος του βιβλίου (σελ. 336).

Ο λόγος γίνεται για τους διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων εταιρειών της Γουόλ Στριτ, που βρίσκονταν στη μεριά των χαμένων.

«Όλοι τους, χωρίς καμιά εξαίρεση, είτε οδήγησαν τις εισηγμένες εταιρείες τους στη χρεοκοπία, είτε σώθηκαν από τη χρεοκοπία χάρη στην παρέμβαση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Και όλοι τους πλούτισαν»! Σε βάρος των αμερικανών φορολογούμενων.

Κράτος, ο μεγάλος πατερούλης

Η περιγραφή των όσων ακολούθησαν από το σκάσιμο της φούσκας σοκάρει:

«Η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ προχώρησε στο σκανδαλώδες και άνευ προηγουμένου μέτρο να αγοράσει επισφαλή subprime ενυπόθηκα ομόλογα απευθείας από τις τράπεζες.

Μέχρι τις αρχές του 2009 οι κίνδυνοι και οι ζημίες που σχετίζονταν με τις επισφαλείς επενδύσεις, αξίας άνω του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, είχαν μεταβιβαστεί από τις μεγάλες εταιρείες της Γουόλ Στριτ στον αμερικανό φορολογούμενο…

Αυτό το νέο καθεστώς –τζάμπα χρήμα για τους καπιταλιστές, ελεύθερες αγορές για όλους τους υπόλοιπους- σε συνδυασμό με το λίγο πολύ άμεσο ξαναγράψιμο της χρηματοπιστωτικής ιστορίας  εκνεύρισε κάθε λογής ανθρώπους..

Οι ισχυρότεροι και πιο ακριβοπληρωμένοι άνθρωποι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κλάδου είχαν περάσει στην ανυποληψία και χωρίς την κρατική παρέμβαση όλοι τους θα είχαν μείνει άνεργοι· κι όμως, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το κράτος για να πλουτίσουν» (σελ. 342-343).

ΥΓ. Μια από τις πολλές απορίες που δημιουργεί η προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου σχετίζεται με τη Γερμανία.

Το βιβλίο βρίθει αναφορών για την έκθεση των Γερμανών στα τοξικά ομόλογα. «Όποτε τον ρωτούσαμε ποιος αγόραζε αυτά τα σκατά» λέει ο Βίνι, «πάντα έλεγε: “Το Ντίσελντορφ”» (σελ. 103).

Σε έναν άλλο διάλογο ο ίδιος πωλητής της Deutsche Bank, Γκρεκ Λίπμαν, που «εισέπραξε για τις υπηρεσίες του 47 εκ. δολάρια, αν και τα 24 εκ. ήταν σε δεσμευμένες μετοχές, τις οποίες δεν μπορούσε να ρευστοποιήσει παρά μόνο αν έμενε στη Deutsche Bank για μερικά ακόμη χρόνια» (σελ. 335) καθώς ένα τμήμα Ανθρώπινων Πόρων δε χάνει ποτέ τέτοιο κελεπούρι, ερωτάται: «μιλάμε για μια κατάσταση όπου κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει. Ποιός είναι στην άλλη πλευρά; Ποιος είναι ο ηλίθιος;». Και απαντάει: «Το Ντίσελντορφ. Κάτι βλάκες Γερμανοί.

Παίρνουν στα σοβαρά τους οίκους αξιολόγησης.

Πιστεύουν στους κανόνες» (σελ. 135). Παρόλα αυτά η Γερμανία κατάφερε να περάσει από τη βροχή και να μη βραχεί, αξιοποιώντας έναν άλλο νόμο της αγοράς που αναφέρεται στο βιβλίο: «όποιος έχει το χρυσό γράφει και τους κανόνες»! Έγκαιρα και κυρίως χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες βρήκε άλλους ηλίθιους, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του στελέχους της Deutsche Bank, να τους φορτώσει την κρίση. Μήπως έχετε κάποιους υπόψη σας;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα Kommon.gr