κωπηλατώντας, ταξιδεύω μαζί με τη γαλέρα μου σε αχαρτογράφητα νερά, προσαράζω σε ξεχασμένα λιμάνια και συλλέγω θησαυρούς...
βλέπω πολλά, διαβάζω άλλα τόσα, καταγράφω ότι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχω μότο μου πως - το μονοπάτι της ζωής σ’ ένα γκρεμό τελειώνει
Κι οπού ‘χει στην ψυχή φτερά, τ’ ανοίγει και γλιτώνει!!!
τα νέα της γαλέρας λοιπόν...
Οι υγιείς επιλογές της διαβίωσής μας εξαρτώνται aπό: α) το που ζούμε, β) το που εργαζόμαστε, γ) τι μαθαίνουμε, δ) το τι διαδραματίζεται γύρω μας, ε) το πως διαχειριζόμαστε τα παντός είδους προβλήματα και στ) το πως ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, Παραμένοντας ενημερωμένοι και σωστά πληροφορημένοι, έχοντας κριτική σκέψη και μη δεχόμενοι a priori κάθε τι που ακούμε σχετικά με την καθημερινότητά μας, τις καλές πρακτικές για την υγεία μας και τη ζωή μας, είναι ένας σημαντικός τρόπος: α) να βελτιώνουμε την υγεία μας, β) να παραμένουμε υγιής και γ) να νιώθουμε ένα αίσθημα ευεξίας και ευημερίας. Ο ρόλος μας πρέπει να είναι ενεργός και όχι παθητικός. Οι επιλογές μας συνειδητές σχετικά με την υγεία μας σε τομείς όπως:
Παναγιώτης Τούντας - ο διασημότερος συνθέτης της Σμυρναϊκής Σχολής και ανήκει στην ομάδα των Μικρασιατών μουσικών που μετά την καταστροφή του 1922, διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα.
Ο Παναγιώτης Τούντας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1886 απο ευκατάστατους γονείς, που του έδωσαν τη δυνατότητα να ασχοληθεί απο μικρός με τη μουσική.
Βιογραφία
Άρχισε από παιδί να παίζει μαντολίνο και στις αρχές του 20ού αιώνα συμμετείχε στην Σμυρνέικη Εστουδιαντίνα του Σιδέρη, που έμεινε γνωστή με το όνομα "τα Πολιτάκια".
Συμμετείχε σε διάφορα μουσικά σχήματα που έκαναν περιοδείες εκτός Σμύρνης, για την ψυχαγωγία των Ελλήνων της διασποράς και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Αβυσσηνία, την Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με ελληνική παροικία.
Τα πρώτα χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή, έπαιζε σε διάφορα κέντρα σαν μαντολινίστας.
Το 1924 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του ελληνικού παραρτήματος της γερμανικής "ODEON" στην Αθήνα.
Μέχρι να κατασκευαστεί το εργοστάσιο δίσκων στην Ελλάδα, συνεργάζεται σχεδόν με όλες τις δισκογραφικές εταιρείες και διηύθυνε τις περισσότερες ηχογραφήσεις που γίνονταν στην Ελλάδα.
Τον ίδιο χρόνο ηχογραφεί τη "Σμυρνιά" με την αθηναϊκή εστουδιαντίνα του Τάσου Μαρίνου και γίνεται ο πρώτος Έλληνας λαϊκός συνθέτης που το όνομά του αναγράφεται σε ετικέτα δίσκου.
Το 1931 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής της ελληνικής "ODEON" και της "HIS MASTER’S VOICE" και παραμένει στη θέση αυτή μέχρι το 1940.
Τα τραγούδια που πέρασε στη δισκογραφία είναι γύρω στα 350 και έχουν ερμηνευτεί από όλους τους προπολεμικούς τραγουδιστές της εποχής, όπως ο Κώστας Ρούκουνας,
Στελλάκης Περπινιάδης,
Μαρίκα η Πολίτισσα/Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου,
Κώστας Καρύπης/όταν έκανε καριέρα ερμηνευτή, και πριν πλασαριστεί ως δημιουργός,
Κώστας Νούρος,
Ρόζα Εσκενάζυ,
Ρίτα Αμπατζή,
Αντώνης Νταλγκάς,
Ευάγγελος Σωφρονίου,
Ζαχαρίας Κασιμάτης,
Γιώργος Βιδάλης,
Στράτος Παγιουμτζής,
Δημήτρης Περδικόπουλος,
Ισμήνη Διατσέντε,
Νταίζη Σταυροπούλου,
Νότα Καλλέλη,
Κάκια Μένδρη Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η Χαρούλα Αλεξίου, και ο Θέμης Ανδρεάδης επαναφέρουν τα τραγούδια του στο προσκήνιο και μέχρι τις σήμερα ο Γιώργος Νταλάρας,
η Ελευθερία Αρβανιτάκη,
η Ελένη Τσαλιγοπούλου,
ο Αγάθωνας Ιακωβίδης,
ο Μπάμπης Τσέρτος,
ο Μπάμπης Γκολές και πολλοί άλλοι εξακολουθούν να τα ερμηνεύουν.
Πέθανε στις 23 Μαΐου του 1942, στην Κατοχή από ρευματισμούς.
Η παράδοση της Αθηναϊκής Επιθεώρησης συνεχίστηκε και στην Αμερική και το 1925 ιδρύθηκε στην Νέα Υόρκη η "Οπερέτα Παντοπούλου" με κυριότερο πρωταγωνιστή τον Γιάννη Ιωαννίδη, που καταγόταν απ' τη Σάμο.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο Πέτρος Κυριακός επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, όπου συνεργάστηκε με τον Ιωαννίδη και την Παντοπούλου και ηχογράφησε επιθεωρησιακά νούμερα και τραγούδια!..
ΙΔΟΥ λοιπόν. Ποιος ξέρει πού θα οδηγηθούμε με αυτή την τακτική; οψόμεθα ίδωμεν: "ας περιμένουμε να δούμε". "είδομεν", είναι οριστική αορίστου β' και μεταφράζεται "είδαμε".
Ανάσταση χωρίς Παπαδιαμάντη δεν νοείται...Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Παιδική Πασχαλιά" ...Είτα τα μικρά παιδία και τινες παιδίσκαι τετραετείς, με τας κομψάς ποικιλτάς λαμπάδας, ετάχθησαν ανά τον χορόν, περί τα δύο αναλόγια, και παρά το εικονοστάσιον, και ήρχισαν να θορυβώσι, να παίζωσι, να στάζωσιν εις τούς λαιμούς αλλήλων, και να τσουγκρίζωσι τα αυγά των. Και έν παιδίον εξαετές, πονηρότερον των άλλων (ήτο ο υιός της Μηλιάς της γειτόνισσας) είχε πλαστόν αυγόν εις τον κόλπον του, πωρώδη λίθον στρογγυλευμένον κοκκινοβαφή, και δι᾽ αυτού έσπαζε τα αυγά όλων των παιδιών, και τα έπαιρνε, κατά την συμφωνίαν, και τα έτρωγε. Μία παιδίσκη και είς παις, πενταετής, ήρχισαν να φιλονικώσι περί του τίνος η λαμπάδα ήτο ευμορφοτέρα. ―Όχι, η δική μου η λαμπάδα είναι καλλίτερη. ―Όχι, η δική μου. ―Εμένα ο πατέρας μ᾽ την εδιάλεξε, κι είναι πλιό καλή. ―Εμένα η μάνα μ᾽ την εστόλισε μοναχή της. ― Και ξέρει να κάμει λαμπάδες η μάνα σ᾽; ―Όχι, δέ ξέρει; Σαν τη δική σ᾽! ― Τέτοια παλιολαμπάδα! ― Ναι, παλιολαμπάδα;… να!… ― Να κι εσύ! ― Να κι άλλη μια! Και ήρχισαν να τύπτουν αλύπητα τας κεφαλάς αλλήλων με τας λαμπάδας των, εωσού έβαλαν τα κλάματα και οι δύο.... Είναι ένα απόσπασμα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Άστυ» στις 24 Απριλίου 1891 με τον υπότιτλο «Αναμνήσεις» και στη συνέχεια συμπεριλήφθηκε σε αρκετά σχολικά αναγνώσματα. Είναι διήγημα της παιδικής ορφάνιας, που στις ημέρες της Πασχαλιάς και κάθε γιορτής γίνεται βαρύτερη...
Για τον κορυφαίο Έλληνα ποιητή, το Πάσχα δεν ήταν απλώς η μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, αλλά μία σταθερή πηγή υπαρξιακών στοχασμών... με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς εφέτος Προς την Ανάσταση... Παραμερίζει πανέρια τεράστια γιομάτα βιολέτες σπρώχνει τους αέναους παπάδες τινάζει νευρικά προς τα πίσω τη μαλλούρα του το γεγονός είν' ολοφάνερο: βαρέθηκε - Μονολεκτισμοί και Ολιγόλεκτα Πάσχα 1955. Και ο "σημειοναύτης", όπως όρισε τον σύγχρονο καλλιτέχνη ο Nicolas Bourriaud, ή, καλύτερα ίσως, ένας "κοσμοναύτης του εσωτερικού, του μύχιου διαστήματος", όπως διατεινόταν ο Alexander Trocchi. Ήδη το 1955, ύστερα από εντατική μελέτη των πατερικών κειμένων και της "Φιλοκαλίας", ο Καρούζος συνθέτει και εντάσσει στη συλλογή "Σημείο" το ποίημα "Πάσχα των πιστών": Κύριε, λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής. Άστρα και χώμα σε βαστάζουν. Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις, ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν, άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο. Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου. Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος, αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση. Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου, της αιωνιότητας ο κάματος, έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις, είναι πολύ σ' εμένα το μερίδιο της ανομίας. Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ: Πού έκρυψαν τον ήλιο; Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω: Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση. Λυτρώνεται ο άνθρωπος; Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε» κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται. Πάσχα 1981 - ο Καρούζος συνθέτει και πάλι ένα ποίημα με τη λέξη "Πάσχα" στον τίτλο, δεν το εντάσσει σε ποιητική συλλογή, αλλά το δωρίζει γενναιόψυχα, με χειρόγραφη αφιέρωση, στην τότε τριών ετών Μαρία Γιαγιάννου, νυν ποιήτρια και συγγραφέα: Ν' ακούς αμέριμνη τον αγέρα να ταιριάζεις καημούς αδράχνοντας την αντικειμενικότητα. Όταν θα απολαμβάνεις από ελικόπτερο τον Επιτάφιο να βλέπεις λιγάκι και για μένα. Σε μια κοινωνία βλαστημένου σοσιαλισμού με όλη πια την ομορφιά σαν Θεοτόκο σου εύχομαι εκατομμύρια χρώματα. Πάσχα 1987.Σε ένα φύλλο χαρτί Α4, με μολύβι, ο Καρούζος συνθέτει για μια ακόμα φορά ένα ποίημα με το "Πάσχα" στον τίτλο. Λαμπρύνομαι ως άτομο μα όχι στην ολότητα· η λάμψη όμως εκπηγάζει από κείνη των ψυχών τη σύναξη που διαφεντεύει γαλαζοπράσινο. Αποφεύγω τα μηνύματα κι αποφεύγω τ' αυτοκίνητα. Είμαι διαβάτης· επιβάλλομαι στην κίνηση.
