Αναστάσιος Πολυζωίδης-δεν υπογράφω

Κατερίνα Γκαράνη στον ΤΟΙΧΟ

Σε εποχές που η δικαιοσύνη αμφισβητείται  ως θεματοφύλακας της ανεξάρτητης κρίσης της, η ανεπίσημη Ελληνική ιστορία αποδεικνύει ότι είχε εκπροσώπους αδέκαστους που δεν λογάριαζαν οποιοδήποτε προσωπικό κόστος για να αποδοθεί ως έπρεπε. Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης ήταν ο θεμελιωτής της ανεξαρτησίας της. Οι προσωπικές διενέξεις, τα πιστεύω του, οι πολιτικές αντιπαλότητες, τα υποσχόμενα ύπατα αξιώματα, οι απειλές ακόμη και η ίδια η ζωή του δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να αποδώσει δικαιοσύνη. 'Οχι σε οποιαδήποτε περίοδο, αλλά σε περίοδο Βαυαρικής κατοχής. Δυστυχώς για την Ελλάδα δεν υπήρξε ένας Εμίλ Ζολά που με την λογοτεχνική του πένα θα παρέδιδε στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό, όχι ένα "Κατηγορώ", αλλά ένα "Δεν υπογράφω".

Ο Πολυζωίδης γεννήθηκε το 1802 στο χωριό Μελένικο της βορειοανατολικής Μακεδονίας (σήμερα είναι χωριό της Βουλγαρίας). Σχολείο πήγε στο χωριό του και σε ηλικία 14 ετών στάλθηκε από τον πατέρα του στις Σέρρες υπό την φροντίδα των εκεί συγγενών του, προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή των Σερρών, όπου την εποχή εκείνη ήταν Σχολάρχης ο Εδεσσαίος λόγιος Μηνάς Μηνωίδης. Σε ηλικία 16 ετών πέθανε ο πατέρας του και με τη βοήθεια οικογενειακών φίλων στάλθηκε για σπουδές (νομικά, ιστορία και κοινωνικές επιστήμες). Σπούδασε νομικά και ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Γοτίνγκης (Γκαίτινγκεν), στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Διέκοψε τις σπουδές του στο Βερολίνο το 1821, όταν είχε αρχίσει η Ελληνική Επανάσταση και επέστρεψε στην Ελλάδα. 

Ο ρόλος του στην Επανάσταση

Έλαβε μέρος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (τέλη του 1821 - αρχές του 1822). Αν και νεότατος τότε (μόλις 20 ετών), υπήρξε ο κύριος συντάκτης του Συντάγματος και συνέταξε σχεδόν εξ ολοκλήρου την περίφημη Διακήρυξη του 1822, με την οποία επιδιωκόταν να δειχτεί στην απολυταρχική Ευρώπη, ότι ο πόλεμος των Ελλήνων ήταν εθνικός και ιερός, έξω από δημαγωγικότητες και ιδιοτελείς αρχές. Έγινε τότε γραμματέας του εκτελεστικού (υπουργικού) συμβουλίου με Πρόεδρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Πολυζωίδη πήγε στο Λονδίνο και πέτυχε να συνάψει δάνειο για τους πολιορκούμενους. Ο ίδιος συμμετείχε στην τελευταία φάση της πολιορκίας του Μεσολογγιού και στην Έξοδο. Ο Πολυζωίδης είναι εκείνος, που, μετά την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου και την καταστροφή του, σε μια επίσημη ομιλία του στο Ναύπλιο παρουσία και αρκετών αγωνιστών που σώθηκαν στην Έξοδο, - ήταν και δεινός ρήτορας - ονόμασε το Μεσολόγγι “ΙΕΡΑΝ ΠΟΛΙΝ”, ονομασία που επικράτησε. Το 1827 πήρε μέρος ως εκλεγμένος πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Το 1828 πήγε στο Παρίσι και συμπλήρωσε τις σπουδές του. 

Αντίπαλος του Καποδίστρια

Όταν τελείωσε, επέστρεψε στην Ελλάδα. Κυβερνήτης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος εδραίωνε το νέο ελληνικό κράτος πάνω σε ευρωπαϊκές μεθόδους. Ο Πολυζωίδης προσχώρησε στην αντιπολιτευτική παράταξη των φιλελευθέρων συνταγματικών. Για ένα διάστημα εξέδιδε στην Ύδρα την εφημερίδα “Απόλλων”, με την οποία πολεμούσε με τα άρθρα του τον Καποδίστρια για τον αυταρχισμό του να επιβάλλει μια Ευρώπη που αυτός ήθελε σε μία Ελλάδα που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από μία ανυπολόγιστα αιματηρή επανάσταση. Γνωρίζοντας από μέσα τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και του λαού για να ορθοποδήσει αντιστεκόταν στον βίαιο εξευρωπαϊσμό που ήθελε να επιβάλει ο Καποδίστριας. Κυνηγήθηκε άγρια από τους εγκάθετους του καθεστώτος. Αφού δεν υπέκυπτε ούτε με το τάξιμο διάφορων κυβερνητικών θέσεων, ξεκίνησαν τις απειλές κατά της ζωής του. Ούτε και σ' αυτή την περίπτωση έκανε πίσω. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να κατασχέσουν την εφημερίδα "Απόλλων", το μοναδικό μέσο που είχε για να ενημερώνει τον λαό πως η Ελλάδα έπρεπε να στηρίζεται στα δικά της πόδια χωρίς ξενόφερτους σωτήρες που  ουσιαστικά δούλευαν για άλλα συμφέροντα.

Η δίκη

Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου.Το κατηγορητήριο όριζε να δικαστούν στις 25 Μαΐου 1834 “επί εσχάτη προδοσία”, πράγμα που επέσυρε την επιβολή της ποινής του θανάτου.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Δημήτριος Πλαπούτας και ο Κίτσος Τζαβέλλας μαζί με μερικούς άλλους ηρωικούς αγωνιστές συνελήφθησαν το Σεπτέμβριο του 1834 ως δήθεν ύποπτοι συνωμοσίας κατά της βαυαρικής Αντιβασιλείας και κλείστηκαν για εννιά μήνες στις φυλακές της Ακροναυπλίας. 

Η πολύκροτη δίκη άρχισε με καθεστώς στρατιωτικού νόμου, που είχε επιβληθεί από τη νύχτα της σύλληψης των αγωνιστών. Παρουσιάζονται εγκάθετοι ψευδομάρτυρες, για να βοηθήσουν στη λήψη της εκ των προτέρων παρμένης απόφασης. Να όμως που παρουσιάζονται σοβαρά και απροσδόκητα εμπόδια στο δρόμο της διατεταγμένης δικαιοσύνης. Ο Μακεδόνας Αναστάσιος Πολυζωίδης (μόλις 32 ετών) Πρόεδρος του Δικαστηρίου και ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του Ζακύνθιος Γεώργιος Τερτσέτης (δικαστικός και λόγιος, 1800 - 1874) αρνούνται να συμπράξουν στο ανοσιούργημα της βαυαρικής Αντιβασιλείας και των εντόπιων υπηρετών της. 

Αναμφίβολα έχει αξία και ηθική βαρύτητα η γενναία στάση του δικαστή Γ. Τερτσέτη. Σίγουρα όμως έχει αυξημένη αξία και ηθική βαρύτητα η γενναία στάση του Αναστ. Πολυζωίδη, επειδή: 

α) Ο Πολυζωίδης είναι Πρόεδρος του δικαστηρίου και ο Τερτσέτης απλός δικαστής και 

β) Ο Τερτσέτης έχει στενές σχέσεις με τον δικαζόμενο κορυφαίο στρατηγό Θ. Κολοκοτρώνη, αφού γράφει τα απομνημονεύματά του “Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής” κατά τις αφηγήσεις του Γέρου του Μωριά. 

"...δεν υπογράφω"

Οι χωροφύλακες του καθεστώτος με βρισιές και λασπολογίες και με προτεταμένη τη λόγχη προς τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου, τον βιάζουν να υπογράψει τη θανατική καταδίκη των αγωνιστών. Η απάντηση του Πολυζωίδη είναι: “Το σώμα μου δύνασθε να το κάμητε όπως θέλετε, αλλά τον στοχασμόν μου, την συνείδησίν μου, δεν θα δυνηθήτε να τα παραβιάσητε”. 

Ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Σχινάς έρχεται στη δίκη για ν’ αποσπάσει την υπογραφή κατά πρώτον λόγο του Προέδρου Πολυζωίδη, αλλά και του δικαστή Τερτσέτη. Θέλει να είναι “ομόφωνη” η απόφαση. Ορμά έξαλλος προς τον Πολυζωίδη, αξιώνοντας να υπογράψει, αλλά παίρνει την απάντηση: “Προτιμώ την αποκοπήν της χειρός μου, αλλά δεν υπογράφω”. Οι αστυνομικοί τους τραβούν βιαίως απ’ το δωμάτιο των διασκέψεων, να τους βάλουν στην έδρα να υπογράψουν και να διαβαστεί η απόφαση. Τους χτυπούν με γροθιές, με κλωτσιές, με τους υποκόπανους των όπλων. Τους φτύνουν, τους βρίζουν, σχίζουν τα ρούχα του Προέδρου Πολυζωίδη. 

Ο Πολυζωίδης, κατά πρώτον λόγο, αλλά και ο δικαστής Τερτσέτης εκείνες τις ώρες καθιέρωσαν έμπρακτα την ιδέα της Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Η “απόφαση” είχε συνταχθεί απ’ το δικαστή Δ. Σούτσο (δεν ήταν νομικός αλλά πρώην υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης), συγγενής του Σχινά και απαγγέλθηκε υπογραμμένη απ’ τους τρεις δικαστές Α. Βούλγαρη, Δ. Σούτσο και Φ. Φραγκούλη, υπηρέτες της αυθαιρεσίας και της βίας της κρατικής εξουσίας. “Εις την ακρόασιν της αποφάσεως σταλαγματιές δακρύων έπεφταν από τους οφθαλμούς του Πλαπούτα. Εσυλλογίζετο την ορφάνεια των τέκνων του. Ο Κολοκοτρώνης με ατάραχον βλέμμα είπε: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου” (Γ. Τερτσέτη, Άπαντα). 

Η Δικαιοσύνη στο σκαμνί

Για την άρνησή τους να υπογράψουν ένα στημένο κατηγορητήριο, ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης κατηγορούνται ότι είχαν εξαγοραστεί «από τον χρυσόν της κολοκοτρωνικής φάρας» αλλά και ότι δεν τήρησαν τον δικαστικό νόμο όπως τον επέβαλλε Βαυαροκρατία. 

Η νέα δίκη έγινε στο ίδιο τζαμί του Ναυπλίου, εκεί που δικάστηκαν οι Έλληνες αγωνιστές, «ενώπιον του Εγκληματικού Δικαστηρίου», στις 27 Σεπτεμβρίου 1834. 

Επίτροπος πάλι ο Μάσον, ο ίδιος που ως επίτροπος της αντιβασιλείας ήταν ο κατήγορος του Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα και Τζαβέλα. Αυτή τη φορά όμως είχε να αντιμετωπίσει δυο κατηγορούμενους οι οποίοι ήταν κάτοχοι και της δικαστικής επιστήμης και της τέχνης του λόγου. 

Οι απολογίες τους αποτέλεσαν δεινό κατηγορητήριο κατά του Μάσον και κάποια στιγμή ο Τερτσέτης του φώναξε από το εδώλιό του: «Ποιος είσαι εσύ, Επίτροπε ποιος είσαι εσύ που με το πρόσχημα της παιδείας έλαβες από την βασιλεία επάγγελμα τόσον επικίνδυνον δια την τιμήν και την ζωήν των υπηκόων; Ποιος είσαι εσύ που παίζεις με ημάς εις την γην της γεννήσεως μας»; 

Το αντικατηγορώ του Πολυζωίδη

Η απολογία του Έλληνα δικαστή μετατράπηκε σε ένα βαρύ κατηγορητήριο εναντίον των κατοχικών δυνάμεων εκείνης της εποχής. Ο πατριωτικός λόγος του Πολυζωίδη μένει μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά ντοκουμέντα για το πώς οι ξένες δυνάμεις κατέλαβαν την Ελλάδα χωρίς να αφήσουν ούτε στιγμή τους Έλληνες να ζήσουν ως ανεξάρτητο κράτος.

Σε μαχητικό τόνο ο δικαζόμενος δικαστής Πολυζωίδης διακήρυξε ότι δεν είχαν υπογράψει τη θανατική καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, διότι εκτός από το νόμο τους εμπόδιζε και ένα άλλο αίτιο κατά πολύ ανώτερο: 

«Ο Εθνισμός μας!… Ο Εθνισμός μας, ω Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα. Και δεν ήταν θέλημα Θεού ημείς, εις την 26 Μαΐου, να φθάσομεν εις τόσην αναισθησίαν, ώστε να εξαλείψει την λατρείαν του εθνισμού από τα σπλάχνα μας η επωμίδα του Υπουργού. Το έργον εκείνης της ημέρας ήταν το νομιμότατον σχόλιον της επαναστάσεως και η ωραιότατη ημέρα της βασιλείας. Τι ήταν η επανάστασίς μας; Ήταν άλλο παρά μια ορμή προς τον πολιτισμό, πόθος να χαρούμεν τους καρπούς του; Και τι άλλο ήταν η υπογραφή μας;»

Από το εδώλιό τους ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης με την απολογία τους έδωσαν υψηλό δίδαγμα προς εκείνους που καυχιόνταν ότι είχαν έλθει να μας φέρουν τον ανώτερο πολιτισμό τους και αντ’ αυτού μας έδιναν αναίσχυντα μαθήματα βιασμού της δικαιοσύνης. 

Η μαχητική αυτή απολογία ή μάλλον το Αντικατηγορώ του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη, επηρέασε αποφασιστικά το δικαστήριο που στάθηκε κι αυτό στο ύψος της αποστολής του και αθώωσε πανηγυρικά τους δυο κατηγορούμενους. Πρόεδρος ήταν ο Σωμάκης και μέλη οι Βάλβης, Κανούσης, Λεονταρίδης και Κριεζής.

Θεμελιωτής της ελευθερίας του λόγου

Με την ενηλικίωση του Όθωνα, ο Αναστάσιος Πολυζωίδης αποκαταστάθηκε και διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύμβουλος επικρατείας. Το 1837 διορίστηκε υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών. Ως υπουργός Παιδείας συνέβαλε καταλυτικά στη θεμελίωση του Εθνικού Πανεπιστημίου, ενώ από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών αγωνίστηκε για την Ελευθερία του Λόγου. Σε πανηγυρικό λόγο του για την 25η Μαρτίου, ο Γεώργιος Τερτσέτης αφιέρωσε τό 1874 τις αναμνήσεις του στον Αναστάσιο Πολυζωίδη, που είχε πεθάνει στις 6 ’Ιουλίου 1873 και κηδεύθηκε δημοσία δαπάνη με τιμές Υποστρατήγου: "Ήτον άνθρωπος γενναίας ψυχής, κάτοχος νομικής επιστήμης, επιμελητής τής αρχαίας των Ελλήνων φωνής εις την νεοελληνικήν γλώσσαν έγραφεν, ηκούετο ή αρμονική φωνή τής μητρός του. Ήτον αγαθός, εύχαρις ομιλητής εις τήν συναναστροφήν του. Τό φιλελεύθερο κίνημα του Ιερού Άγώνος τόν ηύρεν εις τό άνθος τής ηλικίας του..."

Η κουλτούρα της αγένειας.

Από την πολιτική επιστήμονα Χαριτίνη Καρακωστάκη

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη».Και συμπλήρωνε:

Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη».

Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!».

Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!».

Η απουσία  της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας:

η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο.

Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους.

Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα.

Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων.

Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση.

«Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν.

Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή.

Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας.

Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης.

Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ.

Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση.

Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

http://www.antifono.gr

photo:www.google.com/

Το μυστικό υγείας των διατροφολόγων -Τι τρώνε κάθε ημέρα;Ποια είναι τα superfoods τους

Οι διαιτολόγοι προτείνουμε σε όσους τους συμβουλεύονται ισορροπία,ποικιλία και μέτρο στη διατροφή τους για να εξασφαλίσουν όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ο οργανισμός τους.

Οι ίδιοι όμως τι τρώνε κάθε μέρα;

Έχουν και αυτοί τα "προσωπικά τους superfoods";

Ας δούμε τα μυστικά της υγιεινής τους διατροφής που αποκάλυψαν στο Yahoo όταν ζήτησε από δέκα ειδικούς να αποκαλύψουν τι τρώνε καθημερινά.

Ας δούμε τι απάντησαν και ποιά είναι τα superfoods τους:

-Εσπεριδοειδή

Τρώω κάθε μέρα εσπεριδοειδή για τη βιταμίνη C και το κάλιο και επειδή έχουν ευχάριστη και δροσιστική γεύση,υπενθύμιση ότι η καλή διατροφή πρέπει να έχει υπέροχη γεύση!

-Carolyn O'Neil, MS, RDN, συγγραφέας του "The Slim Down South Cookbook και συμβούλου διατροφής στο BestFoodFacts.org
-Αβγά

"Τρώω ένα αυγό σχεδόν κάθε μέρα.

Ένα ολόκληρο αυγό είναι γεμάτο με πρωτεΐνη και ο κρόκος του αυγού έχει πολλά καλά -θρεπτικά συστατικά όπως οι βιταμίνες Α και Β12, ριβοφλαβίνη, χολίνη και  σελήνιο. Πλέον, ο κρόκος έχει φυτοχημικές αντιοξειδωτικές ουσίες όπως λουτεΐνη και ζεαξανθίνη, ιδανικά συστατικά για την υγεία των ματιών"

-Toby Amidor, MS, RD, συγγραφέας του"το ελληνικό γιαούρτι στην κουζίνα:πάνω από130 νοστιμιές,υγιεινές συνταγές για κάθε γεύμα της ημέρας"
-Βρώμη

 Μπορώ να δημιουργήσω ένα μπολ με οφέλη αφού προσθέσω βούτυρο αμυγδάλου,σπόρους Chia και ζεστό γάλα για να ενισχύσω την πρωτεΐνη και έτσι έχω και

φυτικές ίνες και ασβέστιο και υπέροχη γεύση

- Bonnie Taub-Dix , RDN, συγγραφέας του  Διαβασέ το πριν το φας

-Κουρκουμάς

"Χρησιμοποιώ το κουρκούμι καθημερινά,γιατί είναι ισχυρό αντιφλεγμονώδες,αντικαρκινικό και αντιοξειδωτικό.

—Jenna Braddock, MSH, RDN, CSSD, sports dietitian

-Ντομάτα

Είναι μια τέλεια τροφή διότι προσθέτει ποσότητα σε ένα γεύμα, χωρίς την προσθήκη θερμίδων. Και το μπόνους: είναι γεμάτη με βιταμίνη C που κρατάει το ανοσοποιητικό σας σύστημα ισχυρό ".

—Keri Gans, RDN, συγγραφέας του The Small Change Diet 

-Μαύρη σοκολάτα

"η μαύρη σοκολάτα είναι απαραίτητη στην καθημερινή μου διατροφή. Πάντα προτιμώ τη σοκολάτα με 70% κακάο και τα τελευταία χρόνια απολαμβάνω και τη σοκολάτα με 85% κακάο που συμπληρώνω με ένα κουταλάκι του γλυκού φυστικοβούτυρο. Μελέτες έχουν δείξει ότι λίγα γραμμάρια ποιοτικής σοκολάτας τουλάχιστον 70% περιεκτικότητας σε κακάο μπορεί να μειώσει την αρτηριακή πίεση, να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου και εγκεφαλικού επεισοδίου κατά πολύ!

—Holley Grainger, MS, RD, culinary nutritionist

-ξηροί καρποί και σπόροι

"Από τότε που τρώω κυρίως φυτικής προέλευσης πρωτεΐνη,έχω πάντα απόθεμα σε ξηρούς καρπούς & σπόρους.

Όχι μόνο μου χαρίζουν τις πρωτεΐνες, αλλά και τα υγιεινά τους λιπαρά και τις φυτικές ίνες.

Τους ανακατεύουμε με πλιγούρι βρώμης, τους πολτοποιώ για επάλειψη στα σάντουιτς μου,τα ανακατεύω στις σαλάτες μου,τα ψιλοκόβω και πασπαλίζω τα κόψτε τα ζυμαρικά μου,και τι σοκολάτα μου. "

—Dawn Jackson Blatner, RDN, συγγραφέας του The Flexitarian Diet

-Χούμους

"Το χούμους είναι μια καθημερινή τροφή για μένα.Προσπαθω να έχω τέσσερις μερίδες πράσινα λαχανικά την ημέρα. Προσθέτω το χούμους στα λαχανικά μου,έτσι μαζί με τις φυτικές ίνες των λαχανικών έχω και τις πρωτεΐνες με την προσθήκη του χούμους. " 

—Jim White RD, ACSM HFI, εκπρόσωπος της Academy for Nutrition and Dietetics, ιδιοκτήτης του Jim White Fitness & Nutrition Studios

-Μύρτιλλα

"Μου αρέσουν τα βατόμουρα και τα έχω στην καθημερινή μου διατροφή επειδή έχουν μόνο περίπου 80 θερμίδες το φλιτζάνι και είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες σε σχέση με άλλα φρούτα.

Ένα φλιτζάνι αποδίδει το 14% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης των φυτικών ινών και σχεδόν το ένα τέταρτο της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης της βιταμίνης C.

Η συνέργεια αυτών των θρεπτικών ουσιών προστατεύει την καρδιά και τα κύτταρα του οργανισμού μου από τον καρκίνο». 

—Jennifer McDaniel, MS, RDN, CSSD, LD, Food & Nutrition Expert

-Ζεστό νερό με λεμόνι

 "Ξεκινήσει τις περισσότερες μέρες μου με ζεστό νερό και λεμόνι αντί της καφεΐνης, καθώς δεν συμφωνώ μαζί της.

Το νερό με το λεμόνι ξυπνά απαλά το πεπτικό μου σύστημα και μου δίνει ενέργεια για όλη την ημέρα.

Το λεμόνι μου προσφέρει την πλούσια γεύση του καθώς και τις ισχυρές του αντι-φλεγμονώδεις και ανοσολογικές ιδιότητές του".

—Katie Cavuto, MS, RD, {Nourish.Breathe.Thrive}

~~~~~~~~~~~~

πηγή:
http://www.self.com

Το απείρως μεγάλο συναντά το απείρως μικρό, τα πάντα γίνονται κατανοητά με το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον!

Ένας ιός ή βακτηρίδιο που συνήθως δεν βλάπτουν, μπορεί να γίνουν θανατηφόρα, εάν ο φορέας του φοβάται ότι θα αρρωστήσει. 

Αυτός ο φόβος γίνεται η αιτία της ασθένειας, διότι ανοίγει τις πύλες μιας επικίνδυνης μελλοντικής δυνατότητας.

Γιατί, για να ανοίξουν οι πύλες ενός επικίνδυνου δυναμικού, αρκεί να κάνουμε μια ανάλογη σκέψη με εκείνη που δημιούργησε αυτό το δυναμικό. 

read more:https://taneatisgaleras.blogspot.com/2025/03/blog-post_11.html

Γροθιά στο στομάχι η παιδική πείνα στη Βρετανία

Γροθιά στο στομάχι οι μαρτυρίες των υποσιτισμένων παιδιών, που συνάντησε ο δημοσιογράφος Τζέι Ρέινερ του βρετανικού Observer σε μια από τις κουζίνες της Kids Company στο νότιο Λονδίνο. 
Ολο και συχνότερα, όλο και περισσότεροι ανήλικοι στη Βρετανία αποζητούν τροφή και ασφάλεια στη ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά εργαζομένων και εθελοντών της φιλανθρωπικής οργάνωσης. 
Η προετοιμασία του φαγητού γίνεται παιχνίδι γι' αυτά τα παιδιά, τα οποία εκτός από την πείνα, υποφέρουν από χρόνια παραμέληση και κακοποίηση στα σπίτια τους. 
«Δεν έχω φάει τίποτα σήμερα. 
Η κοιλιά μου πονάει» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια η 11χρονη Εσθερ.
«Τι τρώτε όταν τα ντουλάπια είναι άδεια στο σπίτι;», ρωτά η Σούζι Κάνινγκχαμ, θεραπεύτρια που είναι υπεύθυνη για τα απογευματινά μαθήματα μαγειρικής μετά το σχολείο.
«Αναγκαζόμαστε να τρώμε με ρύζι μαζί με... τίποτα. 
Μόνο σκέτο ρύζι» απαντά η μικρή. «Μερικές φορές μου λείπει το πρωινό κολατσιό» συμπληρώνει η Κάσι. 
«Οταν δεν έχουμε φαϊ στο σπίτι, η μαμά μας στέλνει όλους στην Kids Company λέγοντάς μας να φάμε και δεύτερο πιάτο» λέει ένα άλλο 11χρονο κορίτσι. 
Κι όμως η ψιλή κουβέντα την ώρα της μαγειρικής δεν είναι δυσάρεστα φορτισμένη, παρατηρεί ο δημοσιογράφος. 
Από το 1996, που η Καμίλα Μπατμανγκέλιτζ ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση, η Kids Company έχει γίνει καταφύγιο για χιλιάδες παιδιά, που έχουν πέσει θύματα φτώχειας, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης.
Εκτός από τις κουζίνες, που τους προσφέρουν καθημερινά ένα πιάτο φαγητού μαθαίνοντάς τα παράλληλα να μαγειρεύουν με απλά υλικά, η οργάνωση διαθέτει θεραπευτικά κέντρα με προγράμματα πρόληψης για ένταξη σε συμμορίες, καθώς και μυριάδες αθλητικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες γι' αυτά τα ταλαιπωρημένα και τραυματισμένα πιτσιρίκια, που στερούνται τα στοιχειώδη για την ανάπτυξή τους.
Μέσω των κέντρων στο βόρειο και νότιο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ και το Μπρίστολ, το προσωπικό και οι δομές της Kids Company υποστηρίζουν πλέον πάνω από 36.000 παιδιά, προσφέροντάς τους 3.000 γεύματα την εβδομάδα. Το 85% αυτών των ανηλίκων βασίζονται αποκλειστικά στην οργάνωση για το βασικό τους ημερήσιο γεύμα.
«Ερχονται σε μας παιδιά με αρκετά σοβαρό βαθμό υποσιτισμού» λέει ο διευθυντής Λόρενς Γκίνες. «Φροντίζουμε νήπια με ορθοπεδικά προβλήματα, 10χρονα που μοιάζουν με 7χρονα. Οταν βλέπεις εφήβους σκελετωμένους, τότε καταλαβαίνεις γιατί μπαίνουν σε συμμορίες. Δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος ενήλικας να τους προσέξει. Υπάρχει μια τρύπα που χάσκει στο δίχτυ ασφαλείας» τονίζει στον Observer. 
Το παιδί, λοιπόν, πρέπει να βρει μόνο του την άκρη. 
Μόνο του προστρέχει στην Kids Company, μόνο του παίρνει πρωτοβουλία να φέρνει μαζί του κι άλλους συνομήλικους σε ανάγκη, αδέρφια, ξαδέρφια ή φίλους. «Μεταξύ 2011 και 2012 είδαμε αύξηση 233% στις περιπτώσεις παιδιών, που "αυτοσυστήνονται" στην οργάνωση» λέει ο Γκίνες.
Η καμπάνια υπό το όνομα Plate Pledge για τη συγκέντρωση δύο στερλίνων ανά γεύμα δεν έχει ακόμα αποφέρει τους προσδοκώμενους καρπούς. 
Μικρή χρηματοδότηση προσφέρει η κεντρική κυβέρνηση, αλλά οι δωρεές είναι αμελητέες στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η Kids Company. 
Συνολικά χρειάζεται πάνω από 24 εκατομμύρια στερλίνες τον χρόνο για να συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο της. 
Ταυτόχρονα αποδεικνύεται πολύ δύσκολη η συλλογή επίσημων στοιχείων και από δημόσιους και από ιδιωτικούς φορείς για τους ακριβείς αριθμούς αυτών των παιδιών και τις συνθήκες υπό τις οποίες επιβιώνουν.
Πρόσφατα, στο πλαίσιο σχετικής έρευνας, ομάδα από το πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ πήρε συνεντεύξεις από παιδιά, που απευθύνονται στην Kids Company για το καθημερινό τους φαγητό.
Στην ερώτηση για το πώς αντιμετωπίζουν την πείνα, η απάντηση ήρθε αποστομωτικά σκληρή από ένα αγοράκι. «Απλά πέφτω για ύπνο, γιατί όταν πηγαίνω στο κρεββάτι πεινασμένος και με παίρνει ο ύπνος, δεν πεινάω πια»...
Ενα άλλο κορίτσι απάντησε πως θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να βρίσκει τα ντουλάπια της κουζίνας άδεια, όταν επιστρέφει από το σχολείο... 
Η οργάνωση ζήτησε από το υπουργείο Υγείας να τους παράσχει στοιχεία από έρευνες για τη διατροφή του βρετανικού πληθυσμού. 
Ολως τυχαίως, όμως, από τις έρευνες αυτές έλειπαν οι πιο κρίσιμοι δείκτες που αφορούν τα νοικοκυριά με κατώτατα εισοδήματα, επειδή «το δείγμα είναι πολύ μικρό».
Κάθε άλλο παρά μικρό αποδεικνύεται, αν κρίνει κανείς από τη ζήτηση φαγητού, αντιτείνει ο Γκίνες, τονίζοντας πως πάντα υπάρχει ελπίδα γι' αυτά τα παιδιά. 
«Οταν τρέφεις έναν ανήλικο, όταν του παρέχεις ένα οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να μεγαλουργήσει. Να μεγαλώσει και να γίνει ένας εξαιρετικός νέος άνθρωπος. Δεν κοστίζει και τόσο πολύ»...
Η 30χρονη ψυχοθεραπεύτρια Σερένα Ουρκουχαρτ μεταμορφώνει τα μαθήματα μαγειρικής και το γεύμα που ακολουθεί σε καθημερινό παιχνίδι.
Το κάθε παιδί τρώει ό,τι θέλει, όσο θέλει, απολαμβάνοντας ακόμα περισσότερο τις λιχουδιές που έχει φτιάξει παρέα με τους φίλους του.
Τα παιδιά επιστρέφουν σπίτια τους όχι μόνο χορτασμένα, αλλά συχνά και με μια εύκολη συνταγή ανά χείρας για τη μαμά ή τον μπαμπά, ώστε να μαγειρέψουν όλοι μαζί, αν υπάρχουν βέβαια τα απαραίτητα υλικά.
«Το φαγητό αντιπροσωπεύει τη μνήμη, την οικογένεια και το πώς να φροντίζεις μόνος σου τον εαυτό σου» λέει η Σερένα.
Ολο αυτό συνιστά μια δημιουργική, θεραπευτική διαδικασία για πολλά παιδιά, που ενώ στο κέντρο της Kids Company μοιάζουν ξέγνοιαστα και χαρούμενα, πίσω στα σπίτια τους ζουν μέσα σε πολύ άσχημες συνθήκες.
Οι ανήλικοι, που προστρέχουν στην οργάνωση, είναι κατά μέσον όρο 15 φορές πιο πιθανό να έχουν υποστεί σοβαρή ή ακραία συναισθηματική παραμέληση.
Είναι 13 φορές πιο πιθανό να έχουν υποστεί σοβαρή ή ακραία σεξουαλική κακοποίηση.
Τα μισά από αυτά αναφέρουν πως έχουν γίνει αυτόπτες μάρτυρες σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα στις γειτονιές τους τον τελευταίο χρόνο. 
«Η μαγειρική εδώ αφορά την ελευθερία της έκφρασης και την απελευθέρωση συναισθημάτων, ενδεχομένως ακόμα και μέσω ξεσπάσματος και χτυπημάτων σε αντικείμενα» υποστηρίζει η Σερένα.
Η κοπέλα βοηθά τα πιτσιρίκια να σερβίρουν μόνα τους τα πιάτα. 
«Πόσα κομμάτια να βάλω; Τέσσερα για αρχή;» ρωτάει. «Να τα κάνουμε πέντε» πετάγεται η Εσθερ. Πέντε, έφτασαν...
Η ατμόσφαιρα στην καφετέρια κάθε άλλο παρά ψυχρή.
Σφύζει από ζωή και παιδικές φωνούλες.
Αμέσως μετά, όσοι θέλουν, πηγαίνουν στις διπλανές αίθουσες καλλιτεχνικών ή γυμναστικής για να παίξουν.
Εθελοντές και εργαζόμενοι δεν αφήνουν στιγμή τα παιδιά από τα μάτια τους.
Οι «ήρωες» της παρέας, όμως, και αδιαμφισβήτητοι «βασιλιάδες» της κουζίνας είναι οι δύο σεφ: ο Τζορτζ Στιούαρτ και ο Χιούμπερτ Ρόμπινσον.
Ο τελευταίος εργάζεται 15 χρόνια στην Kids Company.
Τα μικρά, όταν τον βλέπουν στον δρόμο, τον φωνάζουν θείο ή μπαμπά. «Το φαϊ είναι το πρώτο βήμα» λέει ο Χιούμπερτ στον Observer. «Μετά φροντίζουμε για τα υπόλοιπα. Φτιάχνουμε πάντα αρκετό φαγητό, για όποιον θέλει και δεύτερο πιάτο». 
Η Ισπανίδα νοσοκόμα Μαρία Νιέτο άρχισε να δουλεύει για την οργάνωση πριν από τέσσερα χρόνια. «Βλέπω πολλά παιδιά με ξηρό δέρμα, πρώτη ένδειξη υποσιτισμού.
Προφανώς κάποια είναι υπερβολικά αδύνατα, υπάρχουν όμως και υπέρβαρα, σημάδι ότι δεν τρέφονται σωστά» τονίζει, παραθέτοντας περιπτώσεις γονιών, που στέλνουν τα παιδιά τους να φάνε σε εστιατόρια όχι απλά γρήγορου, αλλά κάκιστης ποιότητας φαγητού με χαμηλή θρεπτική αξία, όπως τηγανητό κοτόπουλο και πατάτες.
Αποφεύγει, ωστόσο, να ασκήσει κριτική σ' αυτούς τους γονιούς, αγνοώντας -όπως λέει- τις συνθήκες που τους αναγκάζουν να καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές. Και συχνά δεν είναι μόνο η αμέλεια.
«Προσπαθώ να εκπαιδεύω τους γονείς, οι οποίοι όμως βρίσκουν εαυτούς μέσα σ' έναν φαύλο κύκλο.
Πηγαίνω στα σπίτια τους και βλέπω.
Δεν έχουν αρκετά χρήματα κι έτσι ζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καν πρόσβαση σε κάποια κουζίνα.
Κι αν έχουν κουζίνα, αυτή συνήθως είναι εξίσου χάλια»,
αναφέρει συγκινημένη η Μαρία.
Είναι πολύ δύσκολο να αποστασιοποιείται κανείς από τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, γι' αυτό και όλο το προσωπικό της Kids Company κάνει μια φορά την εβδομάδα συνεδρίες ψυχοθεραπείας για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στο έργο του.
Πριν φύγει από την καφετέρια, ο δημοσιογράφος Τζέι Ρέινερ συνομιλεί για λίγο με τη 16χρονη Σάρον.
Τρώει εκεί από τα 11 της χρόνια, του λέει, όχι όμως επειδή δεν υπάρχει φαϊ στο πατρικό της. «Αν φάω εγώ εδώ, το φαγητό φτάνει για όλους στο σπίτι μου» του απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Πόσο σημαντική είναι η αυτή η υπηρεσία, τη ρωτάει. «Για πολλούς ανθρώπους είναι πολύ σημαντική. Είναι όλα όσα έχουν»... από efsyn.gr

Λογαριασμός

άρθρο της Λώρης Κέζα, στο Βήμα

στις 11/02/2015 

Το ρεύμα δεν θα είναι ούτε εντελώς δημόσιο ούτε εντελώς ιδιωτικό. Αυτό καταλαβαίνουμε από τις δηλώσεις του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτη Λαφαζάνη, που ανακοίνωσε την ακύρωση της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Υπογραμμίζουμε το «περαιτέρω» καθώς οι  συμφωνίες που επιτρέπουν την παραγωγή ρεύματος σε ιδιώτες είναι δύσκολο να καταστρατηγηθούν. Δεν πρόκειται μόνο για τους μεγάλους παίκτες στην αγορά ενέργειας αλλά και για 45.000 μικρούς παραγωγούς που πίστεψαν στην πράσινη ανάπτυξη κι έστησαν μικρές μονάδες φωτοβολταϊκών.

Για όλους αυτούς τους παραγωγούς ενέργειας καλλιεργήθηκε η πεποίθηση ότι πρέπει να στηριχθούν. Το ποίημα είναι γνωστό, περί διάσωσης του περιβάλλοντος και μείωσης των ρύπων. Επινοήθηκε λοιπόν ειδικό τέλος για να στηριχτούν όσοι παράγουν ρεύμα με ανανεώσιμες πηγές - παραβλέποντας ότι πρόκειται για επένδυση, ότι οι επενδύσεις έχουν επιχειρηματικό ρίσκο και ότι το ρεύμα αυτό πωλείται σε προνομιακές τιμές, δηλαδή ακριβά για τον καταναλωτή. Σύμφωνα λοιπόν με τη ΔΕΗ το Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ) «προορίζεται για την αποζημίωση των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Αποτελεί τη συνεισφορά όλων μας στη μείωση εκπομπών αερίων ρύπων μέσω προώθησης των ΑΠΕ».

Ο καταναλωτής βρίσκει το ειδικό τέλος ενσωματωμένο στις «ρυθμιζόμενες χρεώσεις» στον εκκαθαριστικό λογαριασμό. Προκύπτουν δυο ερωτήματα για αυτή τη χρέωση. Πρώτον αν το Σύνταγμα επιτρέπει τη χρέωση για την ενίσχυση των ιδιωτών που εμπορεύονται ρεύμα. Δεύτερον αν όντως όσοι το εισπράττουν συμβάλλουν στη μείωση των ρύπων.

Στο πρώτο ερώτημα απάντησε το Συμβούλιο της Επικρατείας, με δυο αποφάσεις του, εδώ κι ένα χρόνο. Εκρινε ότι το ειδικό τέλος αποτελεί φόρο, καθώς δεν έχει χαρακτήρα ανταποδοτικού τέλους επειδή δεν αποτελεί ειδική αντιπαροχή. Εκρινε επίσης ότι το ειδικό τέλος δεν μπορεί να επιβληθεί με υπουργική απόφαση, παρά μόνο με νόμο. Παραμένει λοιπόν ανοιχτό το ζήτημα της επιστροφής χρημάτων στους καταναλωτές, αν είναι ανάλογη η άποψη της Ολομέλειας του ΣτΕ.  

Στο δεύτερο ερώτημα, αν δηλαδή μειώνονται οι ρύποι με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Εδώ λοιπόν είναι το μέγα ζήτημα: οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πλην μεγάλων υδροηλεκτρικών,  πουθενά στον κόσμο δεν έχουν δείξει να μειώνουν ρύπους.  Μας το εξηγεί ειδικός: στην καλύτερη περίπτωση αναγκάζουν σε περισσότερη χρήση αερίου (για εφεδρείες και σταθεροποίηση του δικτύου). Το αέριο καθ’ εαυτό, λόγω χημείας, εκπέμπει λιγότερο CO2, SO2, σωματίδια από ότι το κάρβουνο ή ο λιγνίτης.  Ωστόσο, η χρήση του με ΑΠΕ το αναγκάζει σε μεταβλητή λειτουργία σε μονάδες που είναι λιγότερο αποτελεσματικές άρα καίνε περισσότερο. Στη Γερμανία υπάρχουν ενδείξεις ότι η παρουσία ΑΠΕ αύξησε τους ρύπους και από αέριο, λόγω μεταβλητότητας. 

Ιδού λοιπόν το πεδίο για εφαρμογή αριστερής πολιτικής. Η κατάργηση του ειδικού τέλους. Καθώς τούτο θέλει χρόνο, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει μια ακόμη επιλογή. Να εξετάσει την προοπτική να φτηνύνει το ρεύμα μετά την πτώση της τιμής των καυσίμων. Λέγεται ότι το φτηνό πετρέλαιο θα ενισχύσει την κερδοφορία της ΔΕΗ με 260 εκατομμύρια ευρώ. Όταν ακριβαίνει το πετρέλαιο, φουσκώνει ο λογαριασμός του ρεύματος, ήλθε η ώρα για το αντίστροφο. Για να δούμε…

~~~~~~~~~~~~~~~~

ιδίου ενδιαφέροντος θέμα:

http://archaeopteryxgr.blogspot.gr

Τζίμης Πανούσης: «Λίγοι από τους φίλους θα χαρούν, αν κάνεις κάτι σπουδαίο. Ο φθόνος κυριαρχεί…»

Εγώ είμαι Τζίμης, έχω μέσα την αμερικανιά, τη σκανταλιά, τον διεθνισμό…Έτσι με βγάλανε οι ξαδερφούλες μου, όταν ήμουν 3 χρονών.

Τζίμης Πανούσης: «Λίγοι από τους φίλους θα χαρούν, αν κάνεις κάτι σπουδαίο. Ο φθόνος κυριαρχεί…»

Του Ευθύμη Κουτσούκη

http://www.enallaktikos.gr

Aν ο Jimi Hendrix και ο Jim Morrison ζούσαν και επισκέπτονταν την Ελλάδα θεωρώ ότι δε θα έχαναν την ευκαιρία να πιουν μια μπύρα με τον συνονόματό τους, τον δικό μας Τζιμάκο!
Έτσι, για να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει να είσαι ροκ, επαναστατικός και «αιρετικός» στη χώρα μας. Πιστεύω ότι τα πολλά λόγια από πλευράς μου για το φαινόμενο Τζίμης Πανούσης είναι μάλλον περιττά.
Οι περισσότεροι εξ’ υμών έχετε μια σαφή εικόνα για το ποιος εστί ο γενειοφόρος τραγουδιστής, συνθέτης, σατιρικός, ηθοποιός, συγγραφέας, ζωγράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός…, με τον ιδιαίτερο, αθυρόστομο λόγο του και την καυστικότατη ματιά του πάνω στο κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι. Αγαπητός από πολλούς, «ενοχλητικός» για κάποιους άλλους είναι σίγουρα ένας ευφυέστατος άνθρωπος, που έχει να πει –ανοιχτή φυλακή τω στόματί του- πολλά ακόμη!

Αυτό που μπορώ προσωπικά, μεταξύ άλλων, να επιβεβαιώσω είναι ότι αποτελεί ένα ευγενικότατο και καλοπροαίρετο άτομο, με το οποίο χαίρεσαι να κουβεντιάζεις, καθώς μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις από την αυθεντική και μοναδική λεκτική του… λαίλαπα. Αφαιρώντας τα ερωτήματα που του τέθηκαν, σας παραδίδω, άνευ λογοκρισίας, τις σκέψεις του… Let it burn!

Απολαύστε τον:

-Δεν είμαι Δημήτρης.

Ξέρεις το όνομα και το επίθετο παίζει μεγάλη σημασία.

Κυρίως όμως το επίθετο, το οποίο προκύπτει συνήθως από παρατσούκλι.

Το Πανούσης σημαίνει «το παν είναι η ουσία» (γέλια) –θέλω να λέω εγώ-.

Απ’ ό,τι έχω διαβάσει και απ’ ό,τι μου έχουν πει, ο προπάππους μου ήταν γραμματικός του Κολοκοτρώνη.

Είμαι διαπλεκόμενος δηλαδή οικογενειακά.

Ο Κολοκοτρώνης ένας χασάπης απ’ την Ζάκυνθο ήταν, που ήρθε να κάνει πλιάτσικο.

Γενικά υπάρχει μια σοβινιστική ματιά στα δικά μας θέματα, που έχει και επίπτωση στον πολιτισμό μας.

Γι’ αυτό, ενώ είμαστε μικρή χώρα, παράγουμε διαμάντια πολιτιστικά κυρίως τραγούδια, ποίηση…

Δεν υπάρχει άλλη χώρα τόσο μικρή, που να έχει δύο Νόμπελ και βραβείο «Λένιν».

Με ρώτησες το Τζίμης από που προέρχεται.

Όταν το όνομά σου δεν κολλάει με την πραγματικότητα, η κοινωνία έχει από μέσα τις αντιστάσεις και σε βγάζει στα ίσα σου...

Εγώ είμαι Τζίμης, έχω μέσα την αμερικανιά, τη σκανταλιά, τον διεθνισμό…

Έτσι με βγάλανε οι ξαδερφούλες μου, όταν ήμουν 3 χρονών.

Να σου πω ότι ξεκίνησα ως αγοροφοβικός.

Με έστελνε η μάνα μου να πάρω ψωμί και γύρναγα με άδεια χέρια. Αυτό κατάφερα να το ισορροπήσω βγαίνοντας στην σκηνή, όπου εκεί μεταμορφώνομαι.

Γίνομαι άλλο άτομο.

Αυτό που με κρατάει είναι η αγάπη του κόσμου.

Όταν έχω προβλήματα, το φάρμακό μου είναι να βγω έξω –πράγμα που δεν κάνω συνήθως-.

Αυτό όμως που με ευχαριστεί είναι ότι θα συναντήσω απλό κόσμο.

-Είναι η κατάσταση τέτοια τώρα, που άμα δεν κάνεις επίθεση, θα σε πάρει η λάσπη και θα σε ρουφήξει.

Είναι κινούμενη άμμος και θα δυσκολέψουν τα πράγματα κι άλλο, γιατί πρώτη φορά έχουμε αριστερά και η πρώτη φορά όπως γνωρίζουμε όλοι πονάει…

Και πονάει πολύ.

Έχω την πεποίθηση ότι θα ματώσουμε άγρια μέσα στο καλοκαίρι. Χρειάζεται μια εγρήγορση από όλους μας και ό,τι έχει ο καθένας να το δώσει.

Έχουμε ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα, όχι σαν λαός, αλλά ο τόπος. Δεν είναι η φυλή και το D.N.A, αυτές είναι φασιστικές προσεγγίσεις. Ο τόπος αυτός είναι μαγικός με τα θετικά και τα αρνητικά του.

Να πως αποδεικνύεται η δική μας συνέχεια με τους αρχαίους προγόνους:

Το ελάττωμα αυτό είναι ο φθόνος.

Λίγοι απ’ τους φίλους θα χαρούν, αν κάνεις κάτι σπουδαίο.

Ο φθόνος κυριαρχεί.

Ο Εφιάλτης, ο εξοστρακισμός, ο μισογυνισμός που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ο οποίος είναι κυρίαρχος του δικού μας πολιτισμού.

Έχω στο πρόγραμμα ένα κομμάτι για τον Χρυσόστομο, που αναφέρεται στη θέση της γυναίκας.

Η Ορθοδοξία έχει βαθύ μισογυνισμό.

-«Διεθνής καλλιτεχνικός μάνατζερ» (γέλια).

Έτσι θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου.

Μια ταμπέλα που την έχω πάρει από την Πατησίων.

Δεν μ’ αρέσουν γενικά οι τίτλοι, αλλά από μικρός δεν μπορούσα να αυτολογοκριθώ.

Στην υπόθεση με τον Νταλάρα θα μπορούσα να βάλω μια υπογραφή και να πω ότι δεν εννοούσα αυτό…, αποφεύγοντας τα όποια προβλήματα.

Προτιμώ να πεθάνω, παρά να κάνω πίσω σ’ αυτό που έχω βάλει στο μυαλό μου.

Δίχως να το σχεδιάζω, «γεννάται» απ’ τα πράγματα.

Εγώ από πιτσιρικάς μάλωνα με τους γονείς μου, διότι δεν μπορούσα να καταλάβω ποιες είναι οι… βρώμικες λέξεις.

Είχαμε θέμα στην οικογένεια.

Έλεγα, γιατί να μην λέμε «μουνί» και να λέμε «χέρι»;

Θεωρούσα το «χέρι», το «μουνί»… το ίδιο πράγμα.

Το εφάρμοζα και στα τραγούδια μου, γιατί έτσι μου έβγαινε, δεν το έκανα επί τούτου.

Ενδεικτικά, ένα απ’ τα πρώτα τραγούδια που έγραψα για την πρώτη μου γυναίκα ήταν το «Κι εγώ σ’ αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου».

Δεν μπορούσα να το πω με άλλο τρόπο.

Για την εποχή εκείνη αυτό είχε ως αποτέλεσμα αποβολές, κατηγορίες για περιύβριση θρησκεύματος και περιύβριση αρχής. Πολλά προβλήματα και με τα δικαστήρια.

Ειδικά δικαστήρια και νοσοκομεία είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.

-«Ο Τζιμάκος και οι Μουσικές Ταξιαρχίες».

Από το σχήμα αυτό περάσαν 25 μουσικοί περίπου και επειδή έχουμε καλή σχέση μ’ όλα τα παιδιά, λέγαμε κάποια στιγμή να βρεθούμε και να ξανακάνουμε ένα reunion…

Μιας και δεν το κάναμε στα σχολεία, να το κάνουμε μουσικά. Προσωπικά στις παραστάσεις θέλω να φεύγω απ’ την πεπατημένη. Θέλω να κάνω πάντα κάτι διαφορετικό.

Ασχολούμαι με πολλά πράγματα, αλλά η σάτιρα μ’ αρέσει και εντός και εκτός τραγουδιού.

Την έχουμε κληρονομήσει απ’ τους παππούδες μας, είναι καθαρά του τόπου.

Μια ιδιαίτερη τέχνη που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον πλανήτη. Περιέχει μια ιδιαίτερη βωμολοχική διαδικασία.

Είναι δύσκολο να χειριστείς τον «βρώμικο» λόγο, γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει «βρώμικος» λόγος.

Γι’ αυτό κι εγώ, όταν κάποιος λέει π.χ. «αρχίδι» σοκάρομαι…

Το πιστεύεις;…

Πρέπει να το πεις με τέχνη αυτό το πράγμα.

Εγώ ανάμεσα στα τραγούδια, στις παραστάσεις, κάνω βασικά αυτοσχεδιασμό…

Παίζει ρόλο η αναπνοή, η παύση…

Αν το πω πριν ή μετά, το ίδιο αστείο δεν περνάει.

Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ο κόσμος στην ολότητά του… το κοινό που λέμε.

Για μένα είναι ο Θεός.

Τελειώνει η παράσταση και λέω «τι ωραία παράσταση».

Ακολούθως, έρχονται στα καμαρίνια και είναι ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλον.

Αναρωτιέμαι «αυτοί ήταν κάτω»;

Ένας-ένας είναι γελοία άτομα, όλοι μαζί όμως γίνονται ένα πράγμα διαφορετικό–μαγικό.

-Mεγάλη μου χαρά είναι η επαφή με τον κόσμο.

Θα σου πει πράγματα, τα οποία εσύ δεν τα έχεις σκεφτεί.

Τα πιο ουσιώδη τα ακούς απ’ τους απλούς ανθρώπους.

Αυτούς που λέμε αγράμματους.

Εδώ καθόμαστε συζητάμε αναρχικά, θεωρητικά… πάω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα και με δυο κουβέντες η περιπτερού στα έχει λύσει όλα.

Είναι η λαϊκή σοφία που λέμε.

Άλλοι πιστεύουν στον Θεό, εγώ πιστεύω στον Λαό και το λέω με πάσα ειλικρίνεια.

Ένα κομπλιμέντο που έχω απομονώσει προήλθε από μια κυρία σε παράσταση στην Θεσσαλονίκη.

Στις παραστάσεις κοιτάω κυρίως απευθείας το φως.

Όταν κατεβαίνω στο κοινό, θα δω έναν και θα παίξω μ’ αυτόν. Ειδικά εάν πω κάτι δύσκολο και δω ότι το «πιάνει».

Βλέπω έναν τύπο, 50άρη και την γυναίκα του δίπλα, η οποία ήταν μουτρωμένη σ’ όλη την παράσταση.

Την πείραζα, της έκανα αστεία, αλλά αυτή δεν «τσίμπαγε». Κατεβαίνουν στα καμαρίνια μετά και αφού μου λέει αυτός συγχαρητήρια, την ρωτάω αν της συμβαίνει κάτι…

Και μου λέει:

«Με εσάς έχω πρόβλημα, κύριε Πανούση, είστε τόσο ωραίο παιδί, γιατί φοράτε αυτά τα κουρέλια και μας ξεκαβλώνετε;» (γέλια).

Κι ένα άλλο.

Ανεβαίνοντας την Μεσογείων, σταματάω σε ένα περίπτερο να πάρω εφημερίδα και με κοιτάει ο περιπτεράς και μου λέει:

«Είσαι ο Πανούσης;», λεω «ναι».

Βγαίνει έξω, με κοιτάει, ξαναμπαίνει μέσα και μου λέει:

«Σιγά μην είσαι ο Πανούσης.

Ο Πανούσης είναι 2 μέτρα άντρας» (γέλια).

Όσον αφορά σε δυσμενείς κριτικές απ’ τον συστημικό κόλπο, είναι γεμάτες φθόνο, σε στυλ «ο Πανούσης είναι γιός εφοπλιστή, ο πατέρας του έχει λεφτά, γι’ αυτό μπορεί και τα λέει».

Λέει ο κόσμος, «άλλαξε ο τάδε».

Εγώ δεν πιστεύω με τίποτα ότι ο καθένας ήταν κάπως και έγινε κάπως αλλιώς.

Ούτε εγώ έχω αλλάξει.

Ούτε και ο κόσμος.

Απλά υπάρχει ένας «ρομαντισμός» (κακώς εννοούμενος), ότι παλαιότερα όλα ήταν καλύτερα.

Τα καλύτερα είναι τώρα.

-Να σου πω ότι γενικά, όταν δω μια καλή ταινία, ακούσω ένα ωραίο τραγούδι, διαβάσω ένα ενδιαφέρον βιβλίο, δω έναν πίνακα ζωγραφικής που πραγματικά μ’ αγγίζει, παίρνω τέτοια δύναμη και τέτοια χαρά, που μετά ό,τι φτιάχνω βασίζεται σε καλές στιγμές συναδέλφων.

Έρχομαι σπίτι και πλάθω ένα δικό μου σεναριάκι.

Μ’ αρέσει αυτός ο συναγωνισμός, γιατί μου δίνει ώθηση και χαρά ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, που σκέφτονται το ίδιο.

Συγκεκριμένα δεν διαβάζω και δεν ακούω πολύ, επειδή γράφω και δεν μου κάνει και καλό να ακούω.

Προτιμώ να κάτσω να παίξω μουσική, παρά να ακούσω.

Έχω κάνει κάποια μαθήματα μουσικής, αλλά κυρίως είμαι αυτοδίδακτος.

Δεν μ’ αρέσει καθόλου η παρτιτούρα.

Με τους συναδέλφους δουλεύουμε σαν γκρουπ, ενορχηστρωτικά. Είμαστε παρέα 35 χρόνια… σαν αδέρφια.

Το reunion που θα γίνει στο «Κύτταρο» στις 3-4 και 17-18 Απριλίου, όταν και κλείνουμε 30 χρόνια, θα το αφιερώσουμε στα παιδιά αυτά που πέθαναν, απ’ τις «Μουσικές Ταξιαρχίες».

Αν δεν το κάναμε τώρα, θα πεθαίναμε πολλοί (γέλιο).

-Η σάτιρα είναι ανελέητη, αμείλικτη, δεν έχει όρια και είναι το μόνο φάρμακο για τον ρατσισμό.

Αν δεν έχεις αυτοσαρκασμό να πεις «τι Έλληνας είμαι; Σιγά τον Έλληνα.

Τι έχω παραπάνω απ’ τον Αλβανό… κι αυτός τον κώλο πίσω έχει και ο ομοφυλόφιλος τον κώλο πίσω έχει, άσχετα που τον χρησιμοποιεί αλλιώς», δεν πετυχαίνεις κάτι.

Χτυπάει τον ρατσισμό, επειδή ακριβώς είναι ανελέητη.

Εγώ θα σατιρίσω πρώτα τον εαυτό μου.

Ο αυτοσαρκασμός είναι το νούμερο ένα.

Όπως έχουν τον όρκο του Ιπποκράτη οι γιατροί, έτσι κι εμείς έχουμε τον όρκο του Απόλλωνα, σύμφωνα με τον οποίο «δεν έχουμε όρια». Σατιρίζουμε την μάνα μας, τον πατέρα μας.

Σατιρίζουμε τον ανάπηρο, τον νέγρο, τον Εβραίο, τον ομοφυλόφιλο. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν.

Δεν θεωρούμε ότι οι ομοφυλόφιλοι χρήζουν προστασίας.

Είναι κανονικοί άνθρωποι, όπως όλοι.

Η σάτιρα δεν θα διακρίνει ούτε θα «γλείψει» και έχει ως μεγάλο της εχθρό τον πολιτικό ορθολογισμό.

Αυτός είναι ο κυρίαρχος στον πλανήτη και όχι η λιτότητα.

-Με έχουν σημαδέψει κάποια πράγματα που έχει τονίσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Έχει πει ότι πρέπει να έχουμε αυτογνωσία.

Οι Νεοέλληνες για 20 αιώνες ήμαστε δούλοι.

Δεν έχουμε ούτε μια μέρα ελευθερίας.

Δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο, που να δέχτηκε 400 χρόνια δουλείας από τους Τούρκους, άλλα 200 πριν από τους Ενετούς, άλλα 200 πρωτύτερα από τους Ρωμαίους.

Τώρα είμαστε κάτω από τον «ζυγό» των Γερμανών.

Έχουμε… συνέταιρο ένα μπαταξίδικο κράτος, έναν απατεώνα, που όλο σου παίρνει.

-Είμαι προβοκάτορας.

Μ’ αρέσει να προβοκάρω.

Από την άλλη δεν είναι αυτός ο σκοπός.

Όταν δημιουργώ ένα τραγούδι, είμαι ακροατής.

Κάτι σημαντικό που κατάλαβα μέσα από την δουλειά, ενώ πίστευα στην αρχή το αντίθετο:

Δεν είναι ο στίχος, είναι η μουσική.

Δεν είναι το σενάριο, αλλά η σκηνοθεσία.

Εκτός αν μιλάμε για ποίηση, η οποία εμπεριέχει ήδη μουσική.

Τα μεγάλα έργα πραγματοποιούνται από ομάδες.

-Δεν έχω συγκεκριμένα μουσικά γούστα, μ’ αρέσει ό,τι είναι αληθινό, η αληθινή ανθρώπινη έκφραση.

Πήγαμε σε ένα σκυλάδικο στα Γιάννενα, εν ονόματι «Σουλάρα». Μικρότερο απ’ το δωμάτιό μου, όπου είδα υπέρβαρες γυναίκες αποκλειστικά στο μπαρ, στο σέρβις και στο τραγούδι.

Ειδικά η κόρη της Σουλάρας είναι μια φωνή, που δεν έχω ξανακούσει…

Οπωσδήποτε θα την φέρω στην Αθήνα για συνεργασία.

-Αγαπημένες ρήσεις…

Όταν τις γράφω και τις σκέφτομαι, έχουν φύγει από μένα.

Πολλές φορές τις εντοπίζω και ως συνθήματα στους τοίχους.

Μ’ αρέσει η φράση «θέλει η Εβραία να χαρεί, αλλά η Μοσάντ δεν την αφήνει». Επιπλέον, μ’ αρέσει το λογοπαίγνιο να έχει αξία.

Μία άλλη είναι «ήρθαν τα… αύρια να διώξουν τα σήμερα». Λογοπαίγνιο, που προσεγγίζει επί της ουσίας τα πράγματα.

-Στα Εξάρχεια μένει ο γιος μου τώρα.

Έμενα κι εγώ παλιά.

Έχω κάνει τον «Δράκουλα των Εξαρχείων».

Δε θέλω την γκετοποίηση, την απεχθάνομαι και πάει να γίνει κάτι τέτοιο.

Σε λίγο θα έρχονται οι τουρίστες στα Εξάρχεια και θα τα βλέπουν σαν «αξιοθέατο».

Πρέπει να τελειώνουμε με την λωρίδα της «γάδας», που λέω εγώ. Είναι μεγάλη ντροπή να πηγαίνεις στο κέντρο της Αθήνας, να είναι περικυκλωμένη η περιοχή και να είναι ο μπάτσος με το όπλο σαν να είμαστε σε κατοχή.

Αυτό που επίσης λέω, «λαός “οπλισμένος” ποτέ νικημένος».

Εγώ γουστάρω ο λαός να είναι συνειδητοποιημένος και «οπλισμένος» με γνώση, τέχνη αλλά και με πολιτισμό.

Θα πρέπει να φύγουν από την περιοχή οι κλούβες και οι μπάτσοι. Αλλά όχι να αρχίσεις να καίς και να καταστρέφεις, γιατί αυτό θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Πρέπει με άλλο τρόπο.

Θα σου πω τι κάναμε αντίστοιχα, όταν είχαμε πάει στην Αγγλία.

Μου έκανε εντύπωση πόσες κάμερες είχε…

Αυτό που κάναμε, λοιπόν, ήταν να μαζευτούμε μια ομάδα και να παίξουμε μπροστά στις κάμερες.

Έκανα έναν μονόλογο, έπαιζα κιθάρα και στο τέλος ζήτησα πνευματικά δικαιώματα από την δουλειά μου, η οποία ήταν καταγεγραμμένη.

Μπορούν να γίνουν τέτοιες φάσεις.

Πρέπει να μην είναι γκέτο.

Να είναι μια ωραία συνοικία με τα μαγαζιά της, που είναι πολύ ιδιαίτερα.

Είναι ανάγκη να φύγουν οι μπάτσοι και οι δήθεν αναρχοαυτόνομοι μπάτσοι.

Γιατί ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία.

Πώς γίνεται να είσαι αναρχικός αντιεξουσιαστής και να βαράς την γυναίκα σου;

Δεν δένουν αυτά τα δύο.

Έχω δει παιδιά, φανατικούς αναρχικούς, να έχουν καταντήσει οι χειρότεροι ματατζήδες.

Πρόσωπα που ήταν τα πιο σκληρά φρικιά στην εποχή μου.

Θέλει πολιτιστική αντεπίθεση.

Δε θέλει να κάψεις το αμάξι του μεροκαματιάρη.

Πήγαινε πυρπόλησε την Mercedes του καραγκιόζη του υπουργού, που είναι απέναντι.

Στοχευμένα πράγματα.

-Θα κάνω ένα πολυχώρο κάπου στο Μοναστηράκι.

Ένα κέντρο κουλτούρας και κατανάλωσης, όπου θα υπάρχει ραδιοφωνικός σταθμός, ο οποίος θα φαίνεται κι εξωτερικά, μέσα από τζάμια, να τον βλέπει όλος ο κόσμος.

Ένα εστιατόριο, και ένα κλαμπ.

Δουλεύουμε 20 ώρες την μέρα, αλλά αυτό το πράγμα σου δίνει ζωή. Την ενέργειά μου την οφείλω στην κόρη μου την Φωτεινή, αυτό το πλάσμα που είναι 5 χρονών τώρα.