Ιξός, ποιό είναι το μυστηριώδες φυτό με την αντικαρκινική δράση;

Αλήθεια, τι έκανε όλη μέρα ο γέρος Πανοραμίξ πάνω σε βελανιδιές με ένα χρυσό πριόνι δρεπάνι στο χέρι;
Έπαιζε τη σοφτ εκδοχή του σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι; 
Πριόνιζε το δέντρο που καθόταν; 

Ιξό μάζευε ο δρυίδης μας, για να φτιάξει το ρημάδι το θαυματουργό του φίλτρο που γινόταν ανάρπαστο κάθε φορά.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το "περίεργο φυτό" και γιατί το συνοδεύουν τόσες δοξασίες και μύθοι;
Το γκί δεν είναι παρά ένα ημιπαράσιτο επίφυτο ξυλώδες φυτό. 
Θα το βρούμε φυτρωμένο κυριολεκτικά πάνω σε πολλά είδη δέντρων, κωνοφόρα και πλατύφυλλα, όπως έλατο, 

πεύκο, 

καστανιά, 

βελανιδιά, 

μηλιά...

Πιο αναλυτικά στην Ελλάδα βρίσκεται συχνά πάνω σε διάφορα δενδρώδη είδη κυρίως έλατα (γένος Abies) αλλά 

και λεύκες (γένος Populus), 

γηραιές αγριομηλιές (γένος Malus), 

φλαμουριές (γένος Tilia), 

πεύκα (γένος Pinus), 

Κράταιγο (γένος Crataegus), 

ψευδοακακίες (γένος Robinia), 

ιτιές (γένος Salix), και σπανιότερα σε καστανιές (γένος Castanea, Aesculus), και βελανιδιές (γένος Quercus).

Στη Βόρεια Ελλάδα είναι δυνατόν να βρεθεί σε οπωροφόρα δέντρα και δασικά είδη, ενώ στη Νότια Ελλάδα σχεδόν αποκλειστικά σε έλατα.

Λέγεται ημιπαράσιτο γιατί, ναι μεν φυτρώνει πάνω σε άλλα δέντρα, αλλά το κάνει μόνο και μόνο να απορροφά από το ξενιστή, τους χυμούς του και τα θρεπτικά συστατικά του. 
Τη λειτουργία του και την ανάπτυξη του τη ρυθμίζει μόνο του, δηλ. φωτοσυνθέτει κανονικά.
Ο τρόπος που φυτρώνει είναι μια ακόμη παραξενιά του ιξού.
Διάφορα πουλιά τρώνε τον καρπό του και το σπόρο τον αφήνουν να φύγει με τις κουτσουλιές τους, και επειδή συνήθως τα πουλιά κουτσουλάνε όταν κάθονται χαλαρά πάνω σε κάποιο ψηλό κλαδί ενός δέντρου, παρατηρούμε συχνά ο ιξός να φυτρώνει σε κλαδιά που βρίσκονται προς την κορυφή των δέντρων.
Ενώ συνήθως οι σπόροι θέλουν σκοτάδι για να βλαστήσουν, ο σπόρος του ιξού φυτρώνει με το φως της ημέρας και μόλις φυτρώσει θα δώσει ένα βλαστίδιο που δεν θα αναπτυχθεί προς τα πάνω και προς την πλευρά του ήλιου αλλά θα αναπτύξει τη βάση του για να προσκολληθεί στο κλαδί του δέντρου και αμέσως θα αρχίσει να δημιουργεί μυζητήρες που θα τρυπήσουν την φλούδα του κλαδιού και θα εισχωρήσουν στο εσωτερικό του ώστε να ξεκινήσει να τρέφεται και σιγά σιγά με τη φωτοσύνθεση να δημιουργήσει τα πρώτα του φύλλα. 
Βλέποντας το πάνω στο δέντρο μοιάζει σαν να έχει φυτρώσει από το δέντρο ξενιστή.
Τα κλαδιά του είναι πράσινα και φτάνουν μέχρι 60 cm. 
Είναι αειθαλές φυτό με επιμήκη δερματώδη φύλλα χρώματος πράσινου ή ελαφρά κιτρινωπά. 

Τα άνθη του βγαίνουν την άνοιξη και είναι μικρά και πράσινα. 
Οι καρποί του είναι μονόσπερμοι, στρογγυλοί, σαν διάφανοι, γεμάτοι με μια διάφανη κολλώδη ουσία και είναι κίτρινοι στα πλατύφυλλα και λευκοί στα κωνοφόρα.
Είναι αγαπημένη τροφή των ζώων το χειμώνα και το τιμούν όταν καταφέρνουν να το βρουν ή να το φτάσουν.
Την κολλώδη ουσία του καρπού του ιξού έβαζαν κάποτε στις ξόβεργες για να κολλούν τα πούλια και να τα πιάνουν.
Είναι ενδημικό φυτό της Ευρώπης και κάποιων περιοχών της Ασίας.
Ο ιξός μπορεί να καταστρέψει ένα δέντρο που θα το προσβάλλει. 
Πέρα από τη ζημία που προκαλεί με την κλοπή των χυμών και των θρεπτικών στοιχείων από τα δέντρα που παρασιτεί, επιπλέον τα προσβεβλημένα δέντρα είναι πιο ευάλωτα σε άλλους εχθρούς, όπως φλοιοφάγα έντομα, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται συντριπτικά περισσότερες νεκρώσεις δέντρων με έντονη προσβολή από ιξό σε σχέση με τα υγιή δέντρα.

Λαϊκή παράδοση

Από τους αρχαίους καιρούς ο ιξός ήταν ένα από τα πιο μυστηριώδη και ιερά φυτά στην ευρωπαϊκή λαϊκή παράδοση, περιβεβλημένο με ιδιότητες υπερφυσικές, χαρισμένες από τους θεούς. 

Θεωρούνταν σύμβολο ζωής και γονιμότητας, αντίδοτο ενάντια στα δηλητήρια αλλά και αφροδισιακό.

Ο ιξός είναι γνωστός από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, ως διουρητικό, καρδιοτονωτικό και υποτασικό, περιφερειακά αγγειοδιασταλτικό. 
Έχει παρατηρηθεί ότι εξωτερικά μπορεί να καταστρέψει ορισμένους όγκους. 

Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι στην ιστορία της Ελλάδας, ο Αριστοτέλης,

ο Θεόφραστος,

o Ιπποκράτης, 

ο Πλίνιος, 

ο Θεόφραστος και ο Παράκελσος το θεωρούσαν σημαντικό για την θεραπεία της επιληψίας και την καταπολέμηση των όγκων, οι δε Δρυίδες χρησιμοποιούσαν το γκυ που φύτρωνε σε βελανιδιές, πολύ σπάνιο, για να φτιάξουν τα σπουδαία φάρμακά τους και τα μαγικά τους φίλτρα!

Οι Δρυίδες σεβόντουσαν τον Ιξό σαν το ιερότερο των ιερών, ειδικά όταν εμφανιζόταν στη βελανιδιά, το πιο ιερό τους δένδρο. 

Ήταν το "Ιερό Κλαδί" τους, το κλειδί για τον Παράδεισο και τον Κάτω Κόσμο.

Στο ημερολόγιο δένδρων των Δρυίδων η 23η Δεκεμβρίου είναι αφιερωμένη στον Ιξό, την ημέρα που κόβεται από τη βελανιδιά με τελετή. 

Μετά από προσευχές ο Αρχιδρυίδης ανέβαινε πάνω στο δένδρο και έκοβε τον Ιξό με ένα χρυσό δρεπάνι

Οι Δρυίδες πίστευαν ότι ο Ιξός παρείχε προστασία στους κατόχους του από κάθε είδους κακή επίδραση ενώ το χρησιμοποιούσαν σαν παράγοντα ο οποίος προστάτευε από την δράση των δηλητηρίων και έδινε σε όσους το χρησιμοποιούσαν μακροβιότητα και γονιμότητα 

Ίσως η επιλογή του χρυσού ως μετάλλου για την κατασκευή του ιερού δρεπανιού δεν είχε μόνον μια σημασία εξιδανίκευσης για τον τονισμό της ιερής και ευγενικής φύσης του εν λόγω φυτού, αλλά εμπειρικά, ήδη από εκείνη την εποχή είχαν παρατηρήσει ότι τα χάλκινα ή τα σιδηρά δρεπάνια ενδεχομένως προκαλούσαν πτώση της δύναμης των εκχυλισμάτων

Κατά το Μεσαίωνα και αργότερα, κλαδιά από γκι κρέμονταν από το ταβάνι για να εκδιώξουν τα κακά πνεύματα 

Στην Ευρώπη τα έβαζαν μπροστά στις πόρτες των σπιτιών και των στάβλων για να προλαβαίνουν την είσοδο των μαγισσών. 

Πίστευαν επίσης ότι το γκι από βελανιδιά μπορούσε να σβήσει μια φωτιά. 

Αυτή η αντίληψη προερχόταν από την αρχαία πίστη οτι το γκι μπορούσε από μόνο του να φυτρώσει στο δέντρο κατά τη διάρκεια μιας αστραπής. 

Στις Ρωμαϊκές παραδόσεις, ο ιξός θεωρείται πως εξασφαλίζει την καλοτυχία.

Στις μέρες μας, ο ιξός (γκι) συνήθως χρησιμοποιείται σαν Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, συνήθεια η οποία προέρχεται από ένα έθιμο των Ρωμαίων, οι οποίοι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δέντρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους, κατά τη διάρκεια των χειμερινών εορτών του θεού Κρόνου, γνωστών ως Σατουρνάλια/Saturnalia. 

Επίσης πιστεύεται οτι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν αυτός βάδιζε στη γη και τα αγκαθωτά φύλλα του αλλά και οι κόκκινοι καρποί του, συμβολίζουν τα μαρτυρία του Σωτήρα, λόγος για τον οποίο το γκι λέγεται και το «αγκάθι του Χριστού" σε πολλές γλώσσες της Βόρειας Ευρώπης. Πιθανόν η σχέση με αυτούς τους μύθους ήταν ο λόγος που το γκι ονομάστηκε το "Αγιο Δέντρο", όπως αναφέρεται γενικότερα από τους παλιότερους συγγραφείς.

Η Χριστιανική παράδοση πιστεύει ο ιξός ήταν κάποτε δένδρο, από του οποίου το ξύλο φτιάχτηκε ο σταυρός που σταυρώθηκε ο Χριστός. 

Το δέντρο σ’ αυτή τη περίπτωση μαραίνεται από μεγάλη ντροπή και μεταμορφώνεται σε ένα φυτό το οποίο παρέχει καλή τύχη σε όλους όσους περνούν κάτω από αυτό.

Αγαπημένο φυτό των μαγισσών του μεσαίωνα που το χρησιμοποιούσαν για ξόρκια. Ιερό φυτό για πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς.
Στις μέρες μας κυκλοφορεί στην Ευρώπη σκεύασμα με εκχύλισμα ιξού συνταγογραφούμενο για συμπληρωματική θεραπεία για πολλές μορφές καρκίνου, κυρίως γυναικολογικών.

Πιο αναλυτικά:

Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως θεραπευτικό φυτό, ενώ το 1917 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην θεραπεία του καρκίνου από τους ανθρωποσοφιστές Rudolf Steiner και Ita Wegman. 

Εδώ και 30 χρόνια είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο ανοσοενισχυτικό έκδοχο στη θεραπεία του καρκίνου σε περιοχές της Ευρώπης και κυρίως στη Γερμανία και την Σουηδία. 

Τα εκχυλίσματα του φυτού χρησιμοποιούνται κυρίως ως ενέσεις. 

Μόνο στη Γερμανία υπολογίζεται ότι δαπανώνται κάθε χρόνο για τα φαρμακευτικά παράγωγά του περισσότερα από 30 εκατομμύρια δολάρια.

Στην Ελλάδα, ο ιξός αποτελούσε τροφή για τα ζώα ιδίως τους χειμερινούς μήνες που η τροφή ήταν σπάνια. 

Αυξάνει μάλιστα τη παραγωγή γάλατος στα αιγοπρόβατα χωρίς κόστος, ενώ ακόμα και σήμερα στις πλαγιές του Ταϋγέτου αλλά και στα όρη της Πίνδου, οι τσοπάνηδες συλλέγουν το πολύτιμο φυτό που παρέχει η φύση.

Ο ιξός είναι ισχυρά δηλητηριώδες φυτό και κυρίως είναι τοξικός για την καρδιά. 

Αρκεί η κατανάλωση λίγων καρπών ή φύλλων να προκαλέσουν τοξικά συμπτώματα, ακόμη και τον θάνατο. 

Μεταξύ άλλων περιέχει ουσίες όπως βισκόλες, βισκοτοξίνη, ένα γλυκοσίδιο της σαπωνίνης, λεκτίνες κλπ.
Οικογένεια: Loranthaceae 
Γένος: Viscum
Είδος: Viscum album 
διωνυμικό όνομα: Viscum album L.

Βιολογία

Ο ιξός έχει ιδιόμορφη βιολογία. 

Κατά τη βλάστηση τα σπέρματα δίνουν βλαστίδιο, το οποίο έχει αρνητικό φωτοτροπισμό. 

Καθώς η κορυφή του κυρτώνεται προς τα κάτω, στην επιφάνεια της φλούδας του κλαδιού, πλατύνεται και προσκολλάται με δισκοειδές όργανο. 

Από το κέντρο αυτού του οργάνου μερικά κύτταρα τρυπούν τη φλούδα και σχηματίζονται μυζητήρες που φτάνουν έως το κάμβιο. 

Ακολούθως, μεταξύ φλοιού και ξύλου, αναπτύσσεται δίκτυο μυζητήρων, ιδιαίτερα στην κατά μήκος διεύθυνση των κλάδων. 

Η διείσδυση των μυζητήρων μέσα στον ξενιστή γίνεται με τη δράση ορισμένων ενζύμων.

Οι μυζητήρες είναι ρίζα παρασιτικών φυτών που εισχωρεί στον κορμό άλλων φυτών για να απορροφήσει νερό και θρεπτικές ουσίες

dasarxeio

laspistasteria

Βασίλης Ραφαηλίδης: Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν.

"Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία", 

"Η διαφορά μεταξύ αναρχίας και αναρχοαυτονομίας" Βασίλης Ραφαηλίδης
Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. 
Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. 
Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. 
Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. 
Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. 
Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού.
Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίες. 
Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απέξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω. 
Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. 
Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική. 
Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. 
Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα. 
Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη, και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της «ψευδούς συνειδήσεως» να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. 
Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δε δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων, αλλά μπήκε στη συνείδηση με «μετάγγιση» από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από τη συλλογική "εθνική ψυχή", από τον Αρχηγό. 
Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη. 
Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα. 
Μια συγκεκριμένη "κοινωνία ζώων" δεν αλληλοσπαράσσεται. 
Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. 

Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. 
Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά στις «εξωτερικές σχέσεις». 
Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους. 
Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος. 
Κανένας άνθρωπος δε διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά στις βιολογικές λειτουργίες. 
Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με τη βιολογία. 
Όταν ζεις στη διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. 
Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. 
Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων, αν εγκατασταθεί σήμερα στη Νιγηρία, για παράδειγμα. 
Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.
Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. 
Στηρίζεται στη διαφορετικότητα των πολιτισμών ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. 
Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος. 
Κάθε πολιτισμός υπάρχει "καθ’ εαυτόν και διά τον εαυτό του", όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους. 
Γιατί οι ινδιάνοι της Αμερικής να μη βλέπουν σαν κατώτερο του δικού τους τον εξοντωτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό που τους καθυπόταξε; 
Και τι θα μπορούσε να σημαίνει η νοσταλγία του "πολιτισμένου" για το "χαμένο παράδεισο", αν όχι μια αναγνώριση της αξίας πολιτισμών που δε μοιάζουν με το δικό του; 
Ο αναρχισμός πριν απ’ όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού, μια συνεργασία με το "όλως άλλο", όπως θα έλεγε ο Κροπότκιν. 
Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο τη ρατσιστική. 
Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες "αναρχικών". 
Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για "αναρχοαυτόνομους", που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. 
     Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. 

Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. 
     Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα, αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. 
Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα, με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα. 

Βασίλης Ραφαηλίδης - Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού 

www.doctv.gr

Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού. Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίες. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απέξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω. Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική. Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα. Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη, και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της «ψευδούς συνειδήσεως» να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δε δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων, αλλά μπήκε στη συνείδηση με «μετάγγιση» από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από τη συλλογική «εθνική ψυχή», από τον Αρχηγό. Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα. Μια συγκεκριμένη «κοινωνία ζώων» δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά στις «εξωτερικές σχέσεις». Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους. Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος. Κανένας άνθρωπος δε διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά στις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με τη βιολογία. Όταν ζεις στη διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων, αν εγκατασταθεί σήμερα στη Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα. [Πηγή: www.doctv.gr]

Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού. Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίες. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απέξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω. Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική. Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα. Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη, και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της «ψευδούς συνειδήσεως» να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δε δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων, αλλά μπήκε στη συνείδηση με «μετάγγιση» από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από τη συλλογική «εθνική ψυχή», από τον Αρχηγό. Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα. Μια συγκεκριμένη «κοινωνία ζώων» δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά στις «εξωτερικές σχέσεις». Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους. Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος. Κανένας άνθρωπος δε διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά στις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με τη βιολογία. Όταν ζεις στη διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων, αν εγκατασταθεί σήμερα στη Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα. [Πηγή: www.doctv.gr]

Λαχταριστό κέικ σοκολάτα - γιατί μου αρέσουν και τα λαχταριστά γλυκάκια!

Σούπερ σοκολατένιο το σημερινό μου κέικ!
Είναι πολύ αφράτο, ζουμερό και δεν στεγνώνει εύκολα.

Το ραντίζω με λιωμένη σοκολάτα,

το πασπαλίζω με τρούφα,
αμύγδαλο και καρύδι και είναι έτοιμο για σερβίρισμα.
Πάμε για την συνταγή.
Τα υλικά μου: 
27gr. αλεύρι που φουσκώνει
150gr ζωικό βούτυρο 
350gr ζάχαρη
2 μασουράκια άρωμα βανίλιας
80gr κακάο
10gr μπαίκιν πάουντερ
μισό κουταλάκι αλάτι, αφρός αλατιού
3 μεγάλα αυγά
200ml. φρέσκο γάλα
200ml. δυνατό καφέ φίλτρου με γεύση φουντούκι
5gr. σκούρα κουβερτούρα
Και: 
Βουτυρώνω ένα στρογγυλό ταψάκι 34cm,
Στρώνω αντικολλητικό χαρτί, το οποίο έχω κόψει στρογγυλό με διάμετρο 34cm
Βουτυρώνω και πάλι και αλευρώνω το ταψί μου και στα πλάγια. 
Τινάζω να φύγει το περίσσιο αλεύρι.
Φτιάχνω 200 ml. δυνατό καφέ φίλτρου, με γεύση φουντουκιού. 
Τον αφήνω στην άκρη να χλιάνει.
Σε μια κατσαρολίτσα βάζω το γάλα να ζεσταθεί καλά. 
Την κατεβάζω από την φωτιά και προσθέτω την σκούρα κουβερτούρα, κομμένη σε κομμάτια. 

Ανακατεύω ως να λιώσει η κουβερτούρα. 
Αφήνω το μείγμα στην άκρη να χλιάνει κι αυτό.
Κοσκινίζω το αλεύρι μαζί με το κακάο και το μπαίκιν πάουντερ. 
Προσθέτω και το αλάτι.
Σε μπολ ή στο μπολ του μίξερ, βάζω το βούτυρο και την ζάχαρη μαζί με το άρωμα βανίλιας και τα χτυπάω μερικά λεπτά, ως να αφρατέψουν.
Προσθέτω ένα ένα, ολόκληρα τα αυγά, συνεχίζοντας το χτύπημα, ως να ενοποιηθούν τα υλικά. 

Χαμηλώνω την ταχύτητα στο μίξερ και προσθέτω το γάλα με την λιωμένη κουβερτούρα. 

Κατόπιν τον καφέ φίλτρου και σταματάω το μίξερ.
Ρίχνω λίγο λίγο το μείγμα των στερεών υλικών στο μείγμα των υγρών υλικών. 
Ανακατεύω με το σύρμα των αυγών ή μια σπάτουλα, ώστε να ενοποιηθούν εντελώς.
Ρίχνω το μείγμα του κέικ στο ταψάκι που έχω προετοιμάσει. 
Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 175 βαθμούς Κελσίου, για 30-35 λεπτά, ανάλογα πάντα τον φούρνο, ή  έως ότου εάν βυθίσω την λάμα ενός μαχαιριού στο κέντρο, αυτή να βγαίνει καθαρή.
Βγάζω από τον φούρνο και αφήνω στην άκρη για 5 λεπτά.
Στη συνέχεια βγάζω το ταψί μου και το τοποθετώ σε σχάρα μπισκότων, να κρυώσουν εντελώς.
Στη συνέχεια βάζω το κέικ μου σε στρογγυλή πιατέλα πασπαλίζω με την λιωμένη σοκολάτα,

με την τρούφα μου,
τα αμύγδαλα,

τα καρύδια και τις φράουλες είναι έτοιμο να το γευτούμε!
Καλή απόλαυση!!!

Ο Ιπποκράτης και η "τρέλα" του Δημόκριτου

Ήδη από την αρχαιότητα η προσωπικότητα του Δημόκριτου συνοδεύεται από διάφορες παραδόσεις, όχι πάντα κολακευτικές για τον μεγάλο ατομιστή φιλόσοφο: 

μία απ' αυτές, που τον θέλει να τρελαίνεται προς το τέλος της ζωής του, 

έχει καταγραφεί με λεπτομέρειες στα Ψευδεπίγραφα κείμενα του Ιπποκράτη, 

μια σειρά επιστολών με μυθιστορηματική πλοκή που συντάσσονται, σύμφωνα με τους ειδικούς, την εποχή του Τιβέριου. 

Προφανώς τα κείμενα αυτά δεν αναφέρονται σε καμία ιστορική πραγματικότητα· αυτό που ενδιαφέρει τον συντάκτη τους είναι η καταγραφή μιας τόσο φανταστικής όσο και διδακτικής συνάντησης του φιλοσόφου ­ που η πόλη του τον θεωρεί τρελό ­ με τον μεγάλο γιατρό.

Σύμφωνα με τη δέκατη επιστολή, 

η Βουλή και ο Δήμος των Αβδήρων, κρίνοντας ότι η πόλη τους βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, εξαιτίας της αρρώστιας που έπληξε το διάσημο τέκνο της, 

καλούν τον Ιπποκράτη να εξετάσει τον ασθενή και να τον γιατρέψει. 

Οι ανήσυχοι άρχοντες περιγράφουν με ακρίβεια στον γιατρό τα συμπτώματα της ασθένειας του φιλοσόφου, διακινδυνεύοντας μάλιστα μια πρώτη διάγνωση, σύμφωνα με την οποία η αρρώστια του Δημόκριτου οφείλεται στη μεγάλη του σοφία: 

"Παραμελώντας τα πάντα και πριν απ' όλα τον εαυτό του, άγρυπνος μέρα και νύχτα, γελάει και με τα μικρά και με τα μεγάλα, πιστεύοντας ότι ολόκληρη η ζωή είναι τίποτα. 

Ο ένας παντρεύεται, ο άλλος εμπορεύεται, ο τρίτος ρητορεύει· άλλος άρχει, εκπροσωπεί, ψηφίζει, αρρωσταίνει, πληγώνεται, πεθαίνει. 

Κι αυτός γελάει με όλα, βλέποντας τους μεν κατηφείς και σκυθρωπούς, τους δε καταχαρούμενους (...) σηκώνεται συχνά τη νύχτα και, μόνος του, σιγοτραγουδάει"

Ο Ιπποκράτης, πιστός στον όρκο του, αποδέχεται την πρόσκληση και σπεύδει στα Αβδηρα. Προηγουμένως όμως, στις επιστολές δώδεκα και δεκατρία που ο γιατρός γράφει σε δύο άλλα πρόσωπα, 

φροντίζει να πάρει τις αποστάσεις του από τη διάγνωση των αβδηριτών προεστών: 

δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι ο Δημόκριτος είναι τρελός· αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι μάλλον "υπερβολική ψυχική ευρωστία"

Εξάλλου, επισημαίνει ο γιατρός, δεν είναι μόνο οι τρελοί αυτοί που αναζητούν τις σπηλιές και την ηρεμία· 

είναι και αυτοί που παρατηρούν τα ανθρώπινα πράγματα και επιθυμούν την αταραξία. Επισφραγίζεται έτσι, και μάλιστα από υπεύθυνο στόμα, η αμφίσημη συμπεριφορά που μοιράζονται συχνά οι σοφοί και οι τρελοί.

Η επιστολή δεκαεπτά περιγράφει τη συνάντηση του τρελού και του γιατρού, στην οποία προφανώς τείνει το σύνολο της μικρής αυτής μυθιστορίας. 

Ο Ιπποκράτης φτάνει στο σπίτι του Δημόκριτου που βρίσκεται κοντά στα τείχη της πόλης και αντικρίζει τον φιλόσοφο, "μόνο του, καθισμένο σε μια πέτρα κάτω από έναν πυκνό πλάτανο, μ' ένα χειρόγραφο στα γόνατα, λιπόσαρκο, κατάχλωμο, με μακριά γένια"

Τι γράφεις; τον ρωτάει ο γιατρός. 

Γράφω για την τρέλα, απαντάει ο τρελός. 

Υστερα από τη σύντομη έκθεση του περιεχομένου της πραγματείας, ο Ιπποκράτης, εκφράζοντας τον θαυμασμό του, συμπληρώνει: 

Είσαι ευδαίμων, Δημόκριτε, που απολαμβάνεις τόση ηρεμία· 

σε μένα αυτό δεν επιτρέπεται. 

Και γιατί, Ιπποκράτη, δεν επιτρέπεται; ρωτάει ο φιλόσοφος. 

"Γιατί τα κτήματα, το σπίτι, τα παιδιά, τα δάνεια, οι αρρώστιες, οι θάνατοι, οι υπηρέτες, οι γάμοι κι όλα τα υπόλοιπα μου αφαιρούν την ευκαιρία να συμμετέχω στην ηρεμία"

Με την απάντηση αυτή ο φιλόσοφος ξεσπάει σε τρανταχτό γέλιο. 

Γιατί γελάς; τον ρωτάει ο συνομιλητής του. 

Και τότε ο Δημόκριτος σοβαρεύει και απαντάει: 

Μ' ένα μόνο πράγμα γελάω, με τους ανθρώπους που τους λείπει το μυαλό, που τους λείπουν τα ορθά έργα, που είναι νήπιοι στα σχέδιά τους, που υποφέρουν μάταια καταβάλλοντας τεράστιους κόπους χωρίς καμιά ωφέλεια, που τρέχουν στα πέρατα της γης με οδηγό τις άμετρες επιθυμίες τους, που δεν σταματούν ποτέ να κυνηγούν το χρυσάφι, θέλοντας να αποκτήσουν όλο και περισσότερο, ανησυχώντας μήπως και τους λείψει. 

Αλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι αγοράζουν άλογα· σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που αμέσως στη συνέχεια τις περιφρονούν· 

ερωτεύονται κι αμέσως μετά μισούν· 

θέλουν παιδιά και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν.

"Σε τι διαφέρει αυτή η κενή και αλόγιστη σπουδή από την τρέλα;" ρωτάει ο Δημόκριτος τον Ιπποκράτη, προτείνοντάς του ένα επικίνδυνο πνευματικό πείραμα. 

Σκέψου, του λέει, να είχαμε τη δυνατότητα να ξεσκεπάσουμε όλα τα σπίτια και 

να μπορούσαμε να δούμε, χωρίς κανένα εμπόδιο, τι γίνεται στο εσωτερικό τους. 

Θα βλέπαμε άλλους να κλαίνε κι άλλους να γελούν· 

άλλους να τρώνε κι άλλους να πεινούν. 

Αλλους να βασανίζουν τους οικείους των, 

άλλους να παρασκευάζουν δηλητήρια κι άλλους να μηχανεύονται κατηγορίες εναντίον των φίλων τους. 

Αλλοι συλλέγουν έπιπλα, άλλοι αγάλματα κι άλλοι πίνακες: ο καθένας με την τρέλα του. 

Αλλά όλοι είναι παράφρονες από ματαιοδοξία: «Θερσίται δ' εισί του βίου πάντες». 

Γι' αυτό γελάω, γιατρέ.

     Ο Ιπποκράτης, στο τέλος, λέει στον φιλόσοφο: "Δημόκριτε, ήρθα εδώ σ’ εσένα, για να χορηγήσω ελλέβορο σε έναν τρελό...

...μόλις όμως σε συνάντησα και μιλήσαμε, δε διέγνωσα το έργο της τρέλας, αλλά την ικανότητα ενός ανθρώπου να κατανοεί τα πράγματα σε βάθος...

...τώρα κατηγορώ εκείνους τους τρελούς που μ’ έφεραν σ’ εσένα". 

     Πολλοί μεταγενέστεροι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το "γέλιο" του Δημόκριτου. 

Κάποιοι το είπαν "χαρωπή τρέλα", παραπέμποντας στη "μικρή τρέλα"/την αντίπυρα του Δον Κιχώτη του Θερβάντες που σώζει από τη μεγάλη τρέλα, ότι ο Δημόκριτος βάζει φωτιά,

"καίει" το φαίνεσθαι, και κατοχυρώνει το δικαίωμα να μπορεί να σαρκάζει τις ματαιοδοξίες, να σατιρίζει την αέναη κυκλική «μάχη» των ανθρώπων: γέννηση-συνoυσία-θάνατος. 

Να λάβεις το γέλιο στη θεραπευτική σου αποσκευή φέρεται να λέει ο Δημόκριτος στον Ιπποκράτη. 

Στην 23η επιστολή ο φιλόσοφος προσθέτει ότι η σοφία είναι αδελφή της ιατρικής: 

γιατρεύει τις ψυχές, όπως οι γιατροί τα σώματα.

* Οι ψευδοϊπποκρατικές επιστολές έφθασαν ως εμάς χάρη σε έναν πάπυρο από την Οξύρυγχο της Αιγύπτου (ΙΧ, 1184, 195), ο οποίος χρονολογείται στο 1ο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ., καθώς και στους παπύρους 6934 και 7094 που φυλάσσονται στο Βερολίνο. 

Ο χρόνος σύνθεσης των επιστολών πρέπει να ανάγεται στην αρχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το αργότερο ως την εποχή του Τιβέριου (14-37 μ.Χ.). 

Μια πιθανή υπόθεση θεωρεί ως συγγραφέα τους το γιατρό Ξενοφώντα από την Κω.

Οι επιστολές 10-24 σχετίζονται αμεσότερα με το Δημόκριτο και τον παρουσιάζουν να υποκρίνεται τον τρελό και τους Αβδηρίτες να καλούν απελπισμένα σε βοήθεια τον Ιπποκράτη, προκειμένου να θεραπεύσει το φιλόσοφο. 

Στην 10η επιστολή ο δήμος των Αβδηριτών απευθύνεται στον Ιπποκράτη. 

Η τρέλα του Δημόκριτου παρουσιάζεται ως ένα επικίνδυνο γεγονός που απειλεί ολόκληρη την πόλη. 

Ο Δημόκριτος περιγελά μέρα και νύχτα τα σπουδαία και τα ασήμαντα, θεωρώντας ότι όλη η ζωή δεν αξίζει τίποτα. 

Θεραπεύοντας το Δημόκριτο, ο Ιπποκράτης δε θα σώσει έναν μόνο άνθρωπο, αλλά ολόκληρη την πόλη. 

Στην 11η επιστολή ο Ιπποκράτης απευθύνεται στους Αβδηρίτες και εκφράζει το θαυμασμό του προς αυτούς για το ενδιαφέρον που δείχνουν για έναν τόσο σπουδαίο άνδρα. 

Τους βεβαιώνει ότι θα σπεύσει στα Άβδηρα να θεραπεύσει το Δημόκριτο, αν και έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο ο φιλόσοφος είναι πράγματι άρρωστος. 

Στη 12η επιστολή, η οποία απευθύνεται σε κάποιον Φιλοποίμενα, κάτοικο των Αβδήρων, ο Ιπποκράτης εκτιμά ότι η ασθένεια του Δημόκριτου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύμπτωμα της υπερβολικής του σοφίας. 

Στη 13η επιστολή, που απευθύνεται σε κάποιον Διονύσιο, εκφράζεται η πεποίθηση του Ιπποκράτη ότι μαζί με το Δημόκριτο ανάγκη θεραπείας έχει και η πόλη των Αβδήρων. 

Στη 17η επιστολή ο Ιπποκράτης απευθύνεται στο Δαμάγητο και του αναφέρει ότι πράγματι ο Δημόκριτος τελικά δεν ήταν τρελός, αλλά αντίθετα ο Ιπποκράτης κέρδισε σε σοφία από τη συναναστροφή μαζί του. 

Περιγράφει εκτενώς τη συνομιλία του με το φιλόσοφο και πόσο πολύ ωφελήθηκε απ’ αυτόν. 

geodifhs

artinews

Η πιο θανατηφόρας καταιγίδας στην ανθρώπινη ιστορία, η οποία σκότωσε μισό εκατομμύριο/500.000 ανθρώπους μέσα σε μία ημέρα.

Ο Κυκλώνας Bhola ήταν ο καταστροφικότερος τροπικός κυκλώνας που χτύπησε το ανατολικό Πακιστάν, σήμερα Μπαγκλαντές και την Δυτική Βεγκάλη της Ινδίας στις 11 Νοεμβρίου 1970.

Παραμένει ο πιο θανατηφόρος τροπικός κυκλώνας που καταγράφηκε ποτέ και μια από τις πιο θανατηφόρες φυσικές καταστροφές του κόσμου.

Στις 12 Νοεμβρίου 1970, ένας κυκλώνας έπληξε τη χώρα του Μπαγκλαντές, που τότε ήταν γνωστή ως Ανατολικό Πακιστάν, ο οποίος, λόγω ενός συνδυασμού κακού συγχρονισμού, τοποθεσίας, 
κακής επικοινωνίας, υπήρχαν ενδείξεις ότι το σύστημα προειδοποίησης καταιγίδας του Ανατολικού Πακιστάν δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά και πολιτικών σκοπιμοτήτων και εγκληματικής αδράνειας, έγινε η πιο θανατηφόρα καταιγίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας, 
σκοτώνοντας πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους μέσα σε μία ημέρα.

Τουλάχιστον 500.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην καταιγίδα, αρχικά ως αποτέλεσμα του παλιρροιακού κύματος που κατέπνιξε το μεγαλύτερο μέρος των νησιών που βρίσκονται κάτω από το Δέλτα του Γάγγη. 

Ο Bhola ήταν η έκτη και ισχυρότερη κυκλωνική καταιγίδα της κυκλωνικής σεζόν στον βόρειο Ινδικό Ωκεανό το 1970.

Έγινε γνωστή ως κυκλώνας Bhola και έθεσε σε κίνηση μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν σε γενοκτονία, επανάσταση και έφεραν τον κόσμο στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου.
Νωρίτερα αυτό το μήνα η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας δημοσίευσε τη σύνοψη των καιρικών καταστροφών για τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2022. 
Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι υπήρξαν 18 καιρικά ή κλιματικά γεγονότα που προκάλεσαν ζημιές άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από ξηρασίες και πλημμύρες μέχρι πυρκαγιές και σοβαρές καταιγίδες όπως οι τυφώνες.

'Ενα από αυτά τα κλιματικά γεγονότα ήταν και ο κυκλώνας Bhola.

Τις μέρες της καταστροφήε το ραδιόφωνο του Πακιστάν ανέφερε ότι δεν υπήρχαν επιζώντες στα δεκατρία νησιά κοντά στο Τσιταγκόνγκ. 

Μια πτήση πάνω από την περιοχή έδειξε ότι η καταστροφή ήταν πλήρης σε όλο το νότιο μισό του νησιού Bhola και οι καλλιέργειες ρυζιού του νησιού Bhola, του νησιού Hatia και της κοντινής ηπειρωτικής ακτής καταστράφηκαν.

Πολλά ποντοπόρα πλοία στα λιμάνια Chittagong και Mongla καταστράφηκαν και τα αεροδρόμια στο Chittagong και στο Cox's Bazar ήταν κάτω από 1m νερού για αρκετές ώρες.

Πάνω από 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι επλήγησαν άμεσα από τον κυκλώνα και η συνολική ζημιά από την καταιγίδα υπολογίστηκε σε 86,4 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ/450 εκατομμύρια δολάρια το 2006 δολάρια.

Οι επιζώντες ισχυρίστηκαν ότι περίπου το 85% των σπιτιών στην περιοχή καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές, με τη μεγαλύτερη καταστροφή να σημειώνεται κατά μήκος της ακτής.

Κάθε θάνατος είναι μια τραγωδία, αλλά πρακτικά δεν συγκρίνεται με έναν κυκλώνα που αφήνει πίσω του μισό εκατομμύριο νεκρούς.
Αυτή η καταιγίδα σκότωσε πάνω από 500.000 ανθρώπους μέσα σε μια νύχτα και εκατομμύρια άλλοι πέθαναν μετά την καταιγίδα, συμπεριλαμβανομένου ενός λιμού, μιας γενοκτονίας και ενός πολέμου που, είτε το πιστεύετε είτε όχι, έφτασε απίστευτα κοντά στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.

Οι πολιτικοί ηγέτες κατηγορήθηκαν για εγκληματικές πρακτικές και ενέργιες, όχι άδικα, και ο αρχηγός του Awami League Bangabandhu Sheikh Mujibur Rahman περιέγραψε την καταστροφή που προκλήθηκε από τον κυκλώνα παρόμοια με " Ολοκαύτωμα " και καταδίκασε την απάντηση της στρατιωτικής χούντας ως "εγκληματική αμέλεια"

Η συναυλία για το Μπαγκλαντές 

Το 1971, ο πρώην Beatle George Harrison και ο μουσικός από τη Βεγγάλη Ravi Shankar εμπνεύστηκαν να οργανώσουν τη Συναυλία για το Μπαγκλαντές, εν μέρει από τον κυκλώνα Bhola, αλλά ως επεί το πλείστον  από τον εμφύλιο πόλεμο και τη γενοκτονία που ακολολύθησε

Αν και ήταν η πρώτη ευεργετική συναυλία του είδους της, ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη στη συγκέντρωση χρημάτων, βοήθεια και ευαισθητοποίηση για τα δεινά της περιοχής.

 Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στις 2:30 και στις 8:00  μ.μ. την Κυριακή, 1 Αυγούστου 1971, στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, για να αυξηθεί η διεθνής ευαισθητοποίηση και να χρηματοδοτηθεί βοήθεια για τους πρόσφυγες από το Ανατολικό Πακιστάν, μετά τον Απελευθερωτικό Πόλεμο του Μπαγκλαντές - σχετική γενοκτονία .

Η καιρική δορυφορική εικόνα ITOS 1 του κυκλώνα λίγο μετά τη μέγιστη ένταση που έφτασε στο ανατολικό Πακιστάν στις 12 Νοεμβρίου

                    

κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Φυσικός δημιουργεί αλγόριθμο τεχνητής νοημοσύνης που μπορεί να αποδείξει ότι η πραγματικότητα είναι προσομοίωση

Ένας επιστήμονας επινόησε έναν αλγόριθμο υπολογιστή που μπορεί να οδηγήσει σε μετασχηματιστικές ανακαλύψεις στον τομέα της ενέργειας και του οποίου η ύπαρξη αυξάνει την πιθανότητα η πραγματικότητά μας να είναι στην πραγματικότητα μια προσομοίωση.
Ο αλγόριθμος δημιουργήθηκε από τον φυσικό Hong Qin, από το Εργαστήριο Φυσικής Πλάσματος του Princeton Plasma Physics Laboratory (PPPL) του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ (DOE).
Ο φυσικός του Princeton University, Hong Qin, δημιούργησε έναν αλγόριθμο που μπορεί να προβλέψει φυσικά γεγονότα, και ίσως μπορεί να αποδείξει και την υπόθεση του ότι ζούμε σε μια προσομοίωση.
Ο αλγόριθμος χρησιμοποιεί μια διαδικασία τεχνητής νοημοσύνης που ονομάζεται μηχανική μάθηση, η οποία βελτιώνει τις γνώσεις της με αυτοματοποιημένο τρόπο, μέσω της εμπειρίας.
Ο Qin ανέπτυξε αυτόν τον αλγόριθμο για να προβλέψει τις τροχιές των πλανητών στο ηλιακό σύστημα, εκπαιδεύοντάς τον σε δεδομένα από τις τροχιές του Ερμή,
της Αφροδίτης,
της Γης,
του Άρη,
της Δήμητρας και του Δία.
Τα δεδομένα αυτά είναι "παρόμοια με αυτά που κληρονόμησε ο Kepler από τον Tycho Brahe το 1601", γράφει ο Qin στη νεοδημοσιευμένη εργασία του για το θέμα.
Από αυτά τα δεδομένα, ένας "εξυπηρετικός αλγόριθμος" μπορεί να προβλέψει σωστά άλλες πλανητικές τροχιές στο ηλιακό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των παραβολικών και υπερβολικών τροχιών διαφυγής.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς να χρειάζεται να ενημερωθεί για τους νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση και την παγκόσμια βαρύτητα.
Μπορεί να καταλάβει μόνος του αυτούς τους νόμους από τους αριθμούς.
Ο Qin προσαρμόζει τώρα τον αλγόριθμο για να προβλέψει και να ελέγξει ακόμη και άλλες συμπεριφορές, με επίκαιρη εστίαση στα σωματίδια πλάσματος στις εγκαταστάσεις που κατασκευάζονται για τη συλλογή ενέργειας, μέσα από μία τεχνητή διαδικασία που αναπαράγει την ίδια ενέργεια που τροφοδοτεί τον ήλιο και τα αστέρια.
Μαζί με τον Eric Palmerduca, μεταπτυχιακό φοιτητή στο PPPL, ο Qin χρησιμοποιεί την τεχνική του "για να μάθει έναν αποτελεσματικό αλγόριθμο διατήρησης της δομής με μακροπρόθεσμη σταθερότητα για την προσομοίωση της δυναμικής του γυροκέντρου σε μαγνητικά πλάσματα σύντηξης", όπως ανέφερε αναλυτικά.
Σχεδιάζει επίσης να αξιοποιήσει τον αλγόριθμο για τη μελέτη της κβαντικής φυσικής.
Ο Qin εξήγησε την ασυνήθιστη προσέγγιση του έργου του:
"Συνήθως στη φυσική, κάνεις παρατηρήσεις, δημιουργείς μια θεωρία με βάση αυτές τις παρατηρήσεις και στη συνέχεια χρησιμοποιείς αυτή τη θεωρία για να προβλέψεις νέες παρατηρήσεις.
Αυτό που κάνω εγώ είναι να αντικαθιστώ αυτή τη διαδικασία με ένα είδος μαύρου κουτιού που μπορεί να παράγει ακριβείς προβλέψεις χωρίς να χρησιμοποιεί μια παραδοσιακή θεωρία ή νόμο.
Ουσιαστικά, παρέκαμψα όλα τα θεμελιώδη συστατικά της φυσικής.
Πηγαίνω απευθείας από δεδομένα σε δεδομένα (...)
Δεν υπάρχει κανένας νόμος της φυσικής στη μέση".
Ο Qin εμπνεύστηκε εν μέρει από το έργο του Σουηδού φιλοσόφου Nick Bostrom, του οποίου η εργασία του 2003 υποστήριξε ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε μπορεί να είναι μια τεχνητή προσομοίωση.

Αυτό που πιστεύει ο Qin ότι πέτυχε με τον αλγόριθμό του είναι να παρέχει ένα λειτουργικό παράδειγμα μιας υποκείμενης τεχνολογίας που θα μπορούσε να υποστηρίξει την προσομοίωση στο φιλοσοφικό επιχείρημα του Bostrom.

Σε μια ανταλλαγή email με το Big Think, ο Qin σημείωσε:

"Ο Bromromrom είναι ένας από τους καλύτερους επιστήμονες που έχουν την ικανότητα να υποστηρίζουν το επιχείρημά του: Ποιος είναι ο αλγόριθμος που τρέχει στον φορητό υπολογιστή του Σύμπαντος;

Αν υπάρχει ένας τέτοιος αλγόριθμος, θα υποστήριζα ότι θα πρέπει να είναι ένας απλός αλγόριθμος που ορίζεται στο διακριτό χωροχρονικό πλέγμα.

Η πολυπλοκότητα και ο πλούτος του Σύμπαντος προέρχονται από το τεράστιο μέγεθος της μνήμης και την ισχύ της CPU του φορητού υπολογιστή, αλλά ο ίδιος ο αλγόριθμος θα μπορούσε να είναι απλός".

Βεβαίως, η ύπαρξη ενός αλγορίθμου που αντλεί από δεδομένα σημαντικές προβλέψεις φυσικών γεγονότων δεν σημαίνει ακόμη ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε τις δυνατότητες να προσομοιώσουμε την ύπαρξή μας, την πραγματικότητά μας.

Ο Qin πιστεύει ότι πιθανότατα απέχουμε "πολλές γενιές" από το να είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε τέτοια κατορθώματα.

Η εργασία του Hong Qin για το θέμα στο Scientific Reports.

bigthink.com

επιμέλεια κειμένου:ntina

Ανθρώπινο, Πάρα Πολύ Ανθρώπινο – Ριγμένος σε μια θορυβώδη και πληβεία εποχή Friedrich Nietzsche

Friedrich Nietzsche

«Όχι το ότι μου είπες ψέματα, αλλά το ότι δεν σε πιστεύω πια, με συντάραξε.» -183
 «Εδώ η θέα είναι ελεύθερη, το πνεύμα ανυψωμένο.»
– Αλλά υπάρχει και ένα αντίθετο είδος ανθρώπου, που βρίσκεται επίσης στα ύψη και για το οποίο η θέα είναι επίσης ελεύθερη – αλλά που κοιτά προς τα κάτω. -286

“Τι σου συνέβη όμως;”
– “Δεν ξέρω”, απάντησε εκείνος διστακτικά· “ίσως πέταξαν οι Άρπυιες πάνω από το τραπέζι μου”.
Συμβαίνει συχνά σήμερα ένας άνθρωπος ήπιος, μετρημένος, επιφυλακτικός, να ξεσπάει ξαφνικά με μανία, να σπάζει τα πιάτα, να αναποδογυρίζει το τραπέζι, να φωνάζει, να λυσσά, να προσβάλλει τους πάντες – και στο τέλος να πηγαίνει στην άκρη, ντροπιασμένος, οργισμένος με τον εαυτό του – που; γιατί;
Για να πεθάνει της πείνας μόνος του;
Για να πνιγεί στις αναμνήσεις του;
– Όποιος έχει τις επιθυμίες μιας ανώτερης εκλεκτικής ψυχής και μόνο σπάνια βρίσκει το τραπέζι του στρωμένο και το φαγητό του έτοιμο, θα αντιμετωπίζει πάντα μεγάλο κίνδυνο: σήμερα όμως ο κίνδυνος αυτός έχει γίνει εξαιρετικός.
Ριγμένος σε μια θορυβώδη και πληβεία εποχή, με την οποία δεν θέλει να φάει από το ίδιο πιάτο, μπορεί εύκολα να πεθάνει από πείνα και δίψα ή, αν ενδεχομένως “συμμετάσχει”, να χαθεί από ξαφνική αηδία.
– Έχουμε φάει ήδη όλοι σε τραπέζια στα οποία δεν ανήκαμε· και ακριβώς οι πνευματικότεροι από μας, που είναι και δυσκολότερο να τραφούν, γνωρίζουν εκείνη την επικίνδυνη δυσπεψία, που προέρχεται από μια ξαφνική διόραση κι απογοήτευση για το φαγητό και τους συνδαιτυμόνες μας – την αηδία του απόδειπνου. -282

Το Πέρα Από το Καλό και το Κακό του  Friedrich Nietzsche – ακολουθεί το opus magnum του «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» που γράφτηκε ανάμεσα στα έτη  1883 και 1884 και
προηγείται της Γενεαλογίας της ηθικής  που γράφτηκε το 1887. Ο Nietzsche άρχισε να το γράφει το καλοκαίρι του 1885 και το τελείωσε περίπου την άνοιξη του 1886. 
Το έργο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1886 με δαπάνες του, αλλά δεν σημειώσε επιτυχία.
Από τη δεκαετία του 1890 και μετά άρχισε το ενδιαφέρον του κόσμου και οι επανειλημμένες εκδόσεις του στα γερμανικά, οι οποίες, μαζί με τις μεταφράσεις του σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, που έγιναν κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, του χάρισαν την αναγνωσιμότητα που του έπρεπε και μια μόνιμη παρουσία στα βιβλιοπωλεία και τις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου.

ntina

Επειδή λατρεύω τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες - Riso amaro και Vittorio Gassman, Doris Dowling, Silvana Mangano, Raf Vallone

Riso Amaro ιταλική ταινία του 1949, σε σενάριο και σκηνοθεσία Giuseppe De Santis . 

Σε παραγωγή Dino De Laurentiis, με πρωταγωνιστές τους Silvana Mangano, 

Raf Vallone, 

Doris Dowling και Vittorio Gassman.

Το Bitter Rice γνώρισε εμπορική επιτυχία στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Ήταν προϊόν του ιταλικού νεορεαλισμού . 

Ο ιταλικός τίτλος της ταινίας βασίζεται σε ένα λογοπαίγνιο,

αφού η ιταλική λέξη riso μπορεί να σημαίνει ή "ρύζι" ή «γέλιο», riso amaro λοιπόν "πικρό γέλιο" ή "πικρό ρύζι".

Αν και το Bitter Rice δεν κέρδισε κανένα βραβείο, προτάθηκε για το Όσκαρ Καλύτερης Ιστορίας το 1950 και συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1949 .

                  

https://en.wikipedia.org/wiki/Raf_Vallone

https://en.wikipedia.org/wiki/Doris_Dowling

https://en.wikipedia.org/wiki/Vittorio_Gassman

https://en.wikipedia.org/wiki/Silvana_Mangano

https://en.wikipedia.org/wiki/Bitter_Rice

κβαντική φυσική -το πείραμα των δύο σχισμών, γνωστό και ως πείραμα του Yang

Το πείραμα των δύο σχισμών πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Thomas Young, το μακρινό 1803. 

Την εποχή εκείνη, ο κύριος Young το χρησιμοποίησε ως απόδειξη ότι το φως είναι κύμα και όχι σωματίδια όπως πίστευε ο Νεύτωνας.

                  

Η διάταξη του πειράματος είναι αρκετά απλή. 

Έχουμε ένα λεπτό τοίχωμα με δύο πολύ μικρές σχισμές σε κοντινή απόσταση (Ναι, το ξέρω ότι αυτό είναι λίγο ασαφές αλλά καλύτερα ας μην μπούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες. 

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ.) και ακριβώς απέναντι μία οθόνη η οποία καταγράφει το αποτέλεσμα του πειράματος.
Έστω λοιπόν ότι βάζουμε όλο αυτό το σύστημα μέσα στο νερό και με κάποιο τρόπο προκαλούμε κύματα πίσω από το τοίχωμα.

Αν σας μπερδεύει αυτή η απεικόνιση των κυμάτων, μην ανησυχείτε, είναι το ίδιο πράγμα με την κλασική απεικόνιση, απλά σκεφθείτε ότι βλέπετε τα κύματα από πάνω. 

Οι κύκλοι είναι οι κορυφές του κύματος και οι χώροι ανάμεσα στους κύκλους είναι τα κοίλα του κύματος.

Ας δούμε για αρχή τι συμβαίνει αν το κύμα πέσει σε ένα τοίχωμα με μία μόνο σχισμή. 

Η σχισμή λειτουργεί σαν μια καινούργια πηγή. 

Η οθόνη μπορεί να απεικονίσει την ένταση του κύματος (δηλαδή το ύψος του νερού) που πέφτει πάνω της σε κάθε σημείο ξεχωριστά και το αποτέλεσμα θα είναι όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα. 

Ακριβώς στο κέντρο της σχισμής η ένταση το κύματος είναι η μεγαλύτερη δυνατή. 

Το αποτέλεσμα στην οθόνη βέβαια εξαρτάται από το εύρος της σχισμής, αλλά για τον σκοπό μας ας υποθέσουμε ότι το εύρος είναι τέτοιο ώστε να δώσει αυτή την εικόνα.

Όσο πιο σκούρο το χρώμα τόσο πιο μεγάλη η ένταση του κύματος

Αφού με τη μία σχισμή η εικόνα ήταν αυτή, με τις δύο σχισμές η εικόνα θα είναι κάτι τέτοιο, σωστά;

Όχι ακριβώς. 

Όταν δύο κύματα συναντιούνται μπορούν να συμβούν τρία πράγματα: 

Αν συναντηθούν δύο κορυφές ή δύο κοιλότητες των κυμάτων θα δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη κορυφή ή κοιλότητα. 

Αν συναντηθεί μία κορυφή με μία κοιλότητα θα αλληλοαναιρεθούν.

Οπότε το αποτέλεσμα θα είναι κάτι τέτοιο.

Όσο πιο σκούρο το χρώμα τόσο πιο μεγάλη η ένταση του κύματος. Το λευκό σημαίνει μηδενική ένταση, δηλαδή το νερό δεν ταλαντώνεται σε αυτά τα σημεία!

Μέγιστη ένταση εκεί που οι κορυφές και οι κοιλότητες συναντιούνται, μηδενική ένταση εκεί που κορυφές και κοιλότητες αλληλοαναιρούνται. Τα κύματα λέμε πως συμβάλουν και το αποτέλεσμα ονομάζεται εικόνα συμβολής.
Τώρα θα επαναλάβουμε το πείραμα, αλλά αυτή τη φορά θα στείλουμε μικρά αντικείμενα προς την οθόνη, έστω μπίλιες, σαν κι αυτές που παίζαμε μικροί. 

Όπως είναι λογικό, το αποτέλεσμα στην οθόνη θα είναι μία γραμμή από χτυπήματα για τη μία σχισμή και δύο γραμμές για τις δύο σχισμές.

Βλέπουμε λοιπόν πως το αποτέλεσμα του πειράματος διαφέρει εντελώς αναλόγως με το αν θα χρησιμοποιήσουμε ύλη ή κύματα.
Κάποιος λοιπόν είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει ηλεκτρόνια σε αυτό το πείραμα. 

Μιας και τα ηλεκτρόνια αποτελούν μια μικροσκοπική ποσότητα ύλης, σαν πολύ, πολύ μικρές μπίλιες, η λογική λέει πως θα δώσουν το ίδιο αποτέλεσμα με αυτές. 

Και όντως, όταν εκτελούμε το πείραμα με τη μία σχισμή, το αποτέλεσμα είναι ολόιδιο: μια λεπτή γραμμή από ίχνη ηλεκτρονίων.

Όπως ήδη φαντάζεστε, το επόμενο βήμα είναι να ρίξουμε ηλεκτρόνια σε ένα τοίχωμα με δύο σχισμές. 

Και εδώ η κοινή λογική περνάει μια κρίση. 

Γιατί αντί για το αναμενόμενο αποτέλεσμα…παίρνουμε μια εικόνα συμβολής.

Τι σημαίνει εικόνα συμβολής για τα ηλεκτρόνια; 

Σημαίνει ότι τα ηλεκτρόνια δεν θα σχηματίσουν μόνο δύο γραμμές απέναντι από τις σχισμές αλλά πολλές γραμμές σε όλο το μήκος της οθόνης! 

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ηλεκτρονίων θα πέσει ακριβώς στο κέντρο της οθόνης, ανάμεσα από τις δύο σχισμές του τοιχώματος. 

Το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό θα πέσει σε δύο λωρίδες αριστερά και δεξιά της κεντρικής και ούτω κάθε εξής.
Ρίξαμε ηλεκτρόνια, δηλαδή μικροσκοπικά κομμάτια ύλης, και πήραμε μια εικόνα η οποία είναι χαρακτηριστική των κυμάτων.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;

Την ίδια απορία είχαν και οι Φυσικοί. 

Υποψιάστηκαν λοιπόν ότι στέλνοντας στο τοίχωμα μια δέσμη ηλεκτρονίων, μπορεί τα ηλεκτρόνια να συγκρούονται μεταξύ τους και γι’ αυτό να δίνουν αυτή την εικόνα στην οθόνη.

«Αν δεν φταίει αυτό τότε σίγουρα έχει να κάνει με εξωγήινους.»

Οπότε ξαναέκαναν το πείραμα, μόνο που αυτή τη φορά έστελναν τα ηλεκτρόνια ένα-ένα. 

Δυστυχώς όμως για την ψυχική τους υγεία, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο: μια εικόνα συμβολής.
Κανείς δε μπορούσε να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα του πειράματος. 

Τα ηλεκτρόνια συμπεριφέρονταν ως κύματα. 

Σύμφωνα με την επικρατέστερη ερμηνεία της κβαντικής φυσικής 2, αυτό σημαίνει ότι το κάθε ηλεκτρόνιο περνάει και από τις δύο σχισμές ταυτόχρονα, συμβάλει σαν κύμα με τον εαυτό του και τελικά καταλήγει στην οθόνη ως σωματίδιο.

Μάλλον θα σκέφτεστε ότι αυτό δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. 

Γιατί λοιπόν να μην κρυφοκοιτάξουμε και να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή από ποια από τις δύο σχισμές περνάει το κάθε ηλεκτρόνιο;
Τοποθετούμε λοιπόν δύο ανιχνευτές στις σχισμές και ξεκινάμε το πείραμα. Οι ανιχνευτές δουλεύουν όπως πρέπει και μπορούμε να δούμε πως το κάθε ηλεκτρόνιο περνάει είτε από τη μία, είτε από την άλλη σχισμή.
Τέλεια, το πρόβλημα λύθηκε! 

Αφού το κάθε ηλεκτρόνιο περνάει από μία σχισμή είναι αδύνατον να συμβάλει με τον εαυτό του και σίγουρα θα υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση για το αποτέλεσμα στην οθόνη.
Δημιουργείται όμως ένα άλλο πρόβλημα (σιγά που θα ήταν τόσο απλό!). 

Το αποτέλεσμα στην οθόνη έχει αλλάξει. 

Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει καμία συμβολή και τα ηλεκτρόνια συμπεριφέρονται ως απλά σωματίδια. 

Ό,τι δηλαδή περιμέναμε εξ’ αρχής από μικρές μπίλιες ύλης, δύο κάθετες γραμμές ακριβώς απέναντι από τις σχισμές.

Η πράξη και μόνο της παρακολούθησης άλλαξε το αποτέλεσμα του πειράματος!

Τι είναι τελικά τα ηλεκτρόνια; 

Πως γίνεται η ύλη να έχει και κυματικές και σωματιδιακές ιδιότητες; 

Τι ακριβώς αναπαριστούν αυτά τα κύματα και πως γίνεται το ίδιο πείραμα να δίνει δύο εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα;
Καλώς ήλθατε στον κόσμο της Κβαντικής Φυσικής!

kathimerinifysiki.gr

http://filosofoi-tou-dromou.blogspot.com/