ΤΡΕΙΣ ΣΠΑΝΟΙ από την Πόλη
πέντε τρίχες είχαν όλοι
ήρθε κι ένας Τηνιακός,
πέντε τρίχες μοναχός.
Βρέ καλώς τον πολυγένη
Κι από πούθε κατεβαίνει;
Απ’ την Πόλη κατεβαίνω
Και στη Βενετιά πηγαίνω.
Πάω ν’ αγοράσω χτένια,
Γιατί μ’ έφαγαν τα γένια…
Η Ακολουθία του ανοσίου τραγογένη Σπανού του ουρίου και εξουρίου, μηνί τω αυτώ πέρυσι, εν έτει εφέτο είναι μια ξετσίπωτη σάτιρα των σπανών και έχει γραφτεί για να τραγουδιέται σαν εκκλησιαστικό τροπάριο, γι’ αυτό και λέγεται «ακολουθία». Πρόκειται για μια διαβόητη, αλλά και δημοφιλή παρωδία, ενός λόγιου βυζαντινού, του 14/ 15ου αι. Το έργο είναι μια παρωδία λειτουργικών ακολουθιών, κοσμικών εγγράφων κι άλλων μορφών λειτουργικής γραφής. Το κείμενο πρωτοτυπώθηκε το 1553 και έκτοτε γνώρισε συνεχείς ανατυπώσεις, χωρίς διακοπή, ως το 1832 με τη μορφή του βενετσιάνικου εντύπου.
Ο Τσάκωνας μιλά για ένα έργο «αγαπητό στο πλατύ μοναστικό χώρο της Ορθόδοξης Ανατολής και για μια παρωδία συνδεδεμένη για να ψέλνεται σε στιγμές καλογερικής ευθυμίας».
Ο Κ. Κρουμπάχερ χαρακτηρίζει την Ακολουθία του Σπανού «αλλόκοτο πόνημα», «βάναυσο λίβελο», «ελεεινό έργο», «ένα από τα πιο περίεργα μνημεία της δημώδους λογοτεχνίας» και την εντάσσει στο είδος της παραϋμνογραφίας για το σκοπό της «εντελώς βαναύσου και αχρειολόγου σάτιρας», ενώ ο Eideneier χρησιμοποιεί εναλλακτικά τους χαρακτηρισμούς «δριμεία» ή «χοντρή σάτιρα», «λίβελος», «αλάνθαστη παρωδία» κ.ά....
πέντε τρίχες είχαν όλοι
ήρθε κι ένας Τηνιακός,
πέντε τρίχες μοναχός.
Βρέ καλώς τον πολυγένη
Κι από πούθε κατεβαίνει;
Απ’ την Πόλη κατεβαίνω
Και στη Βενετιά πηγαίνω.
Πάω ν’ αγοράσω χτένια,
Γιατί μ’ έφαγαν τα γένια…
Η Ακολουθία του ανοσίου τραγογένη Σπανού του ουρίου και εξουρίου, μηνί τω αυτώ πέρυσι, εν έτει εφέτο είναι μια ξετσίπωτη σάτιρα των σπανών και έχει γραφτεί για να τραγουδιέται σαν εκκλησιαστικό τροπάριο, γι’ αυτό και λέγεται «ακολουθία». Πρόκειται για μια διαβόητη, αλλά και δημοφιλή παρωδία, ενός λόγιου βυζαντινού, του 14/ 15ου αι. Το έργο είναι μια παρωδία λειτουργικών ακολουθιών, κοσμικών εγγράφων κι άλλων μορφών λειτουργικής γραφής. Το κείμενο πρωτοτυπώθηκε το 1553 και έκτοτε γνώρισε συνεχείς ανατυπώσεις, χωρίς διακοπή, ως το 1832 με τη μορφή του βενετσιάνικου εντύπου.
Ο Τσάκωνας μιλά για ένα έργο «αγαπητό στο πλατύ μοναστικό χώρο της Ορθόδοξης Ανατολής και για μια παρωδία συνδεδεμένη για να ψέλνεται σε στιγμές καλογερικής ευθυμίας».
Ο Κ. Κρουμπάχερ χαρακτηρίζει την Ακολουθία του Σπανού «αλλόκοτο πόνημα», «βάναυσο λίβελο», «ελεεινό έργο», «ένα από τα πιο περίεργα μνημεία της δημώδους λογοτεχνίας» και την εντάσσει στο είδος της παραϋμνογραφίας για το σκοπό της «εντελώς βαναύσου και αχρειολόγου σάτιρας», ενώ ο Eideneier χρησιμοποιεί εναλλακτικά τους χαρακτηρισμούς «δριμεία» ή «χοντρή σάτιρα», «λίβελος», «αλάνθαστη παρωδία» κ.ά....
read more:fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου