Τάδε έφη Μανώλης Ρασούλης: Θάνατος στη λογική του καριόλη

Μανώλης Ρασούλης, Έλληνας συγγραφέας, 
τραγουδιστής, 
στιχουργός,
δημοσιογράφος.
 Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1945 στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου και έζησε ως τα δεκαοκτώ του χρόνια. 
Τα παιδικά του χρόνια ήταν όμορφα και γεμάτα εμπειρίες. 
Βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν χρυσοχόος, έψελνε στον Πολιούχο Άγιο Μηνά και διάβαζε Καζαντζάκη. 
Χόρευε και μάλιστα είχε κερδίσει και βραβείο στους μοντέρνους χορούς, έπαιζε ποδόσφαιρο ενώ στο σχολείο ήταν άριστος μαθητής και σημαιοφόρος.
Με πατέρα και θείο αριστερούς, εντάχθηκε και ο ίδιος από νωρίς στη νεολαία της αριστεράς. 
Από μικρός είχε αρχίσει να προβληματίζεται, να αγωνιά και να αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο.
Είχε έντονη τη φωτιά της αναζήτησης μέσα του. 
Έβλεπε τον κόσμο σαν ένα μεγάλο μυστήριο το οποίο ήθελε να γνωρίσει,
να συμμετάσχει, 
να εξερευνήσει,
 να ζήσει. 
Έψαχνε πάντα να βρει νόημα στα πάντα, ακόμα και στα πιο απλά όπως το όνομά του, για το οποίο έλεγε χαρακτηριστικά "Εμμανουήλ στα Χριστιανικά, σημαίνει άνθρωπος του Θεού και Ρασούλης στα Ισλαμικά σημαίνει πάλι άνθρωπος του Θεού".
Παρακολουθούσε, 
παρατηρούσε,
στοχαζόταν,
ενημερωνόταν για όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα του αλλά και στον κόσμο όλο.
Η απογοήτευσή του θα πρέπει να ήταν απύθμενη για όσα έβλεπε να συμβαίνουν στην Ελλάδα στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και μετά - φαντάζομαι πια θα ήταν η απογοήτευσή αν ζούσε σήμερα -  
Ένας  άνθρωπος που αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και το καλό, έτσι όπως ο ίδιος μπορεί και ξέρει, που αγωνίζεται για την ελευθερία, την τέχνη και την αγάπη, σίγουρα  η απογοήτευση του είναι απύθμενη όταν τα πάντα στον κόσμο αναποδογυρίζουν και χάνεται η χαρά της ζωής,
χάνεται το φιλί,
χάνεται η αγκαλιά!
Ο Μανώλης Ρασούλης πολλές από τις σκέψεις του τις έκανε τραγούδια και ιστορίες για τα βιβλία του. 

Ήταν μέγας λεξιπλάστης, ο Μανώλης. 
Και κάπου εκεί μέσα στη ρωγμή του χρόνου έγραφε:

Θάνατος στη λογική του καριόλη
"Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.
Στη λογική του καριόλη. Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Τούτος ο άσωτος ο greek ποιόν έχει πατέρα για να τον συγχωρέσει;
Ο ίδιος ο πατέρας του ήτανε μπερμπάντης κι άχρηστος οπότε ο γκρίκ πήρε το στιλ του.
Παρ΄τον έναν, χτύπα τον άλλον.
Όμως ας μη τα μηδενίζουμε όλα.
Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του.Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει.Κι έγινε μάζα.Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. 

Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. 

Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. 

Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. 

Απο βαθειά εκδίκηση. 

Γιατί μικρός ήταν φτωχός.

Και τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. 

Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. 

Στα παπάρια του. 

Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: "το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ, ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». "Μάλιστα αφεντικό" ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. 

Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. 

Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. 

Σεφέρης: βραβείο. 

Θοδωράκης: βραβείο. 

Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. 

Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; 

Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. 

Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος"  rasoulis

     

     Οι σκέψεις του και οι απόψεις του είχαν ενοχλήσει πολλούς.
 Κατηγορήθηκε πολλές φορές από τα πάσης φύσεως κατεστημένα, όπως έγραψε ο ίδιος, ως αναρχικός και επικίνδυνος.
Ο ίδιος όμως επέμεινε και στάθηκε πιστός στη δημιουργία και στις αξίες του και δεν σταματούσε να εξυμνεί την αληθινή ομορφιά της ζωής.
Ο Μανώλης Ρασούλης "έφυγε" για το μεγάλο ταξίδι στις 5 Μαρτίου του 2011, στα εξήντα πέντε του μόλις χρόνια.

ntina