"Μετά τους χαμάληδες της Τεργέστης και αυτοί του λιμανιού της Γένοβας στον αγώνα κατά του Green Pass"

από το χρονολόγιο του Vlassis Vasilopoulos: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1646799832377803&id=100011434072993

Μετά τους χαμάληδες της Τεργέστης και αυτοί του λιμανιού της Γένοβας στον αγώνα κατά του Green Pass.

Kάποιοι "σοσιαλιστές" στοχαστές έσπευσαν να καταδικάσουν τις απεργίες των λιμενεργατών, ως απόδειξη του τέλους της ταξικής συνείδησης και των ιστορικών αγώνων των εργαζομένων, με επακόλουθη την έκπτωση του σοσιαλισμού στον αναρχο-ατομικισμό της μεσαίας τάξης.

Προφανώς αυτοί οι διανοούμενοι δεν κατάλαβαν τίποτα από τις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου των απεργών: αφού το ύστερο κεφάλαιο τους διέλυσε συνειδητά σε δεκάδες μικρές φούσκες εργασίας, χωρισμένες με διαφορετικά συμβόλαια, και ευέλικτα ωράρια, το Green Pass ήταν το πρώτο μέτρο που τους ενοποίησε υπό τον ίδιο εκβιασμό, κάνοντάς τους να αισθάνονται μέρος της ίδιας συλλογικότητας, που απειλείται από τους εργοδότες.

Η απεργία των λιμενεργατών, κατά την οποία εμβολιασμένοι και μη ενώνονται (70 και 30% περίπου τα αντίστοιχα ποσοστά) ενάντια στο πάσο για να μπορέσουν να εργαστούν και να πάρουν ένα μισθό επιβίωσης, είναι η πρώτη συλλογική συνειδητοποίηση όλων των εργαζομένων, ότι βρίσκονται στην ίδια βάρκα.

Είναι το Green Pass μικρότερο πρόβλημα από την πανάκριβη διαβίωση, τους μισθούς πείνας, τις εξαντλητικές βάρδιες κλπ; Σίγουρα είναι. Ωστόσο, όσοι εργάζονται στα logistics έχουν ένα είδος σύμβασης και αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση του εργοδότη διαφορετικά από εκείνους που είναι εποχιακοί εργάτες στη γεωργία, αυτούς που κάνουν διπλές βάρδιες στα νοσοκομεία, όσους προσλαμβάνονται από συνεταιρισμούς σε διανομές μεγάλης κλίμακας, μεταφερόμενοι σαν μουλάρια από το ένα σούπερ μάρκετ στο άλλο, την ίδια μέρα, με αλγόριθμο κ.λπ.

Από την άλλη πλευρά, όλοι νιώθουν το Green Pass (συμπεριλαμβανομένων των εμβολιασμένων) με τον ίδιο τρόπο: μια μορφή καθημερινού ελέγχου που θέλουν τα αφεντικά και ο εκτελεστικός συνεργός τους στη ζωή τους.

Από ένα ορισμένο σημείο και μετά, δεν έχει σημασία τι είναι το ίδιο το Green Pass, αλλά τι ενσωματώνει: η ιδέα ότι εκτελεστικά όργανα και εργοδότες εκμεταλλεύονται τη δύναμη, το σώμα και την υγεία των εργαζομένων, εκβιάζοντάς τους να κάνουν αυτό που τους "συμβουλεύουν", αλλιώς θα χάσουν τον μισθό και τη δουλειά τους.

Αντιμέτωπος με αυτόν τον εκβιασμό, κάθε εργαζόμενος (εμβολιασμένος ή μη δεν έχει σημασία) πρέπει απλώς να πει "Όχι!". Γιατί ακόμη και η σιωπηλή συγκατάθεση υπονοεί, ότι αύριο ο ίδιος εκβιασμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά, ως έκτακτο πρόσχημα, για την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και τη μεταβολή των ισορροπιών δύναμης υπέρ των αφεντικών. Σήμερα είναι η πανδημία, αύριο ο φασισμός, μεθαύριο η έκτακτη ανάγκη για το κλίμα, σε δύο χρόνια η έλλειψη πόσιμου νερού.

Το να πεις "όχι!" τώρα, σημαίνει ότι λες στα αφεντικά και αποδεικνύεις σε όλους τους εργαζόμενους, ότι όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να σε εκβιάσει, δεν της το επιτρέπεις. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ.

Έπειτα, ενδιαφέρον έχει το σκεπτικό του ταπεινού χαμάλη:

"αν ο σύντροφός μου δεν μπορεί να δουλέψει, θα σταματήσω κι εγώ". Και την κατάργηση του Green Pass την διεκδικούν για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους. Όχι αποκλειστικά για τη συντεχνία τους.

Το σκεπτικό του πτυχιούχου διανοούμενου, που γνωρίζει όλη τη φιλοσοφία από καρδιάς και ακούει τον Μότσαρτ, είναι ελαφρώς διαφορετικό:

"προσαρμόζομαι αμέσως, με την ελπίδα ότι ίσως το αφεντικό μού πετάξει ένα μπισκότο. Αλλά ξέροντας κατά βάθος ότι είμαι σκατένιος, ειδικά επειδή ως νέος έκανα επαναστατικές ομιλίες, εφευρίσκω τη σοφιστεία, ότι οι φασίστες είναι οι χαμάληδες"