Willy Ronis - δεκαετίες- κυρίως- του 1940 και του 1950!
Η αγροτική Γαλλία,
η καθημερινότητα στην Προβηγκία,
το πολύβουο Παρίσι και η καθημερινή του ζωή ιδίως αυτή που διαδραματίζεται στις εργατικές συνοικίες της Belleville και της Μονμάρτης, αυτές είναι ως επί το πλείστον οι σκηνές που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες του μεγαλύτερου φωτογράφου της μεταπολεμικής εποχής.
του ποιητικότερου φωτογράφου των απλών καθημερινών ανθρώπων. 
Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina
Η αγροτική Γαλλία,
η καθημερινότητα στην Προβηγκία,
το πολύβουο Παρίσι και η καθημερινή του ζωή ιδίως αυτή που διαδραματίζεται στις εργατικές συνοικίες της Belleville και της Μονμάρτης, αυτές είναι ως επί το πλείστον οι σκηνές που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες του μεγαλύτερου φωτογράφου της μεταπολεμικής εποχής.
του ποιητικότερου φωτογράφου των απλών καθημερινών ανθρώπων.
Willy Ronis...
"ποτέ δεν βγήκα στο δρόμο χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή, ούτε για να αγοράσω ψωμί"
Αντιστεκόμενος στις εκάστοτε "μόδες" πίστευε ότι ο αυθορμητισμός του προσέφερε περισσότερες ιδέες από το να "στείνει" τα θέματά του.
"οι περισσότερες από τις φωτογραφίες μου ελήφθησαν υπό την παρόρμηση της στιγμής,
πολύ γρήγορα,
όπως ακριβώς συνέβη" εἰπε κάποτε.
"όλη μου η προσοχή επικεντρώνεται σε αυτή την ειδική στιγμή που είναι τόσο όμορφη,
τόσο ωραία,
τόσο καλή.
Πάρα πολύ καλή για να είναι αληθινή και μπορεί την επόμενη στιγμή να εξαφανιστεί"
Πάντα με τη μηχανή του στο χέρι, ο πρωτοπόρος αυτός φωτογράφος που μάγεψε μια ολόκληρη γενιά, φωτογράφιζε συνέχεια.
Τους κατοίκους της περιοχής του, γύρω από την Μονμάρτη και την Belleville,
"τα λαϊκά στρώματα" με τους οποίους ένιωθε μια "ευγενή συγγένεια" όπως ο ίδιος έλεγε.
Οι γυναίκες πρωτοστατούν στις φωτογραφίες του.
Οι πιο φωτογραφημένες γυναίκες του είναι όλες "οι καθημερινές γυναίκες".
Η γυναίκα του,
οι νεαρές εργάτριες,
οι μητέρες,
οι νοικοκυρές.
Όλες αυτές οι γυναίκες που έβγαιναν στο δρόμο να κάνουν τη βόλτα τους και στα μαγαζιά για τα καθημερινά τους ψώνια.
τις βλέπουμε να μετρούν τα νομίσματά τους να αξιολογούν τα ψώνια τους να παίρνουν τον καφέ τους σε ένα υπαίθριο "καφέ"
"οι όμορφες γυναίκες δεν είναι η ειδικότητά μου" συνήθιζε να λέει και βέβαια τα παιδιά που "στο βλέμμα τους υπάρχει μια ανεμελιά γιατί δεν έχει φωλιάσει ακόμα εκεί η ανησυχία για τις δυσκολίες της ζωής και η οικονομική ανασφάλεια"
"ο δρόμος είναι το καλύτερο θέατρο όπου μπορούμε να δούμε την αληθινή ζωή"
Οι φωτογραφίες του εντυπωσιακά ζωντανές,
λυρικές,
ανθρωπιστικές.
Με σεβασμό,
γεμάτες αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους.
Η φρίκη του πολέμου δεν τον άφησε ανεπηρέαστο.
"η ανθρωπότητα δεν αλλάζει, αυτό που αλλάζει είναι μόνο το ντεκόρ" συνήθιζε να λέει...
Ο Willy Ronis ξεκίνησε να δουλεύει ως ελεύθερος επαγγελματίας φωτορεπόρτερ το 1936 εξερευνώντας με τον φακό του τη ζωή των φτωχών και απόρων,
των εργαζομένων,
τις συσκέψεις των συνδικάτων, μέχρι το ξέσπασμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου...
Προτεραιότητά του ήταν πάντα η οικογένειά του γι αυτό και απέφευγε να αναλαμβάνει μακροχρόνιες αποστολές στο εξωτερικό ακόμα και την δεκαετία του '50 με '60 την εποχή της Vogue.
Ο Willy Ronis αν και είναι γνωστός για τις υπέροχες όσο και λυρικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από την καθημερινή ζωή στην Προβηγκία και στο Παρίσι, η φωτογραφία που αναπαράγεται περισσότερο είναι η "Le Nu Provençal"...
Η φωτογραφία της γυναίκας του Marie-Anne Lansiaux, την οποία τράβηξε το 1949
και η οποία την απεικονίζει γυμνή καθώς είναι σκυμμένη πάνω από ένα νεροχύτη σε ένα χωριάτικο μπάνιο!
"ποτέ δεν βγήκα στο δρόμο χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή, ούτε για να αγοράσω ψωμί"
Αντιστεκόμενος στις εκάστοτε "μόδες" πίστευε ότι ο αυθορμητισμός του προσέφερε περισσότερες ιδέες από το να "στείνει" τα θέματά του.
"οι περισσότερες από τις φωτογραφίες μου ελήφθησαν υπό την παρόρμηση της στιγμής,
πολύ γρήγορα,
όπως ακριβώς συνέβη" εἰπε κάποτε.
"όλη μου η προσοχή επικεντρώνεται σε αυτή την ειδική στιγμή που είναι τόσο όμορφη,
τόσο ωραία,
τόσο καλή.
Πάρα πολύ καλή για να είναι αληθινή και μπορεί την επόμενη στιγμή να εξαφανιστεί"
Πάντα με τη μηχανή του στο χέρι, ο πρωτοπόρος αυτός φωτογράφος που μάγεψε μια ολόκληρη γενιά, φωτογράφιζε συνέχεια.
Τους κατοίκους της περιοχής του, γύρω από την Μονμάρτη και την Belleville,
"τα λαϊκά στρώματα" με τους οποίους ένιωθε μια "ευγενή συγγένεια" όπως ο ίδιος έλεγε.
Οι γυναίκες πρωτοστατούν στις φωτογραφίες του.
Οι πιο φωτογραφημένες γυναίκες του είναι όλες "οι καθημερινές γυναίκες".
Η γυναίκα του,
οι νεαρές εργάτριες,
οι μητέρες,
οι νοικοκυρές.
Όλες αυτές οι γυναίκες που έβγαιναν στο δρόμο να κάνουν τη βόλτα τους και στα μαγαζιά για τα καθημερινά τους ψώνια.
τις βλέπουμε να μετρούν τα νομίσματά τους να αξιολογούν τα ψώνια τους να παίρνουν τον καφέ τους σε ένα υπαίθριο "καφέ"
"οι όμορφες γυναίκες δεν είναι η ειδικότητά μου" συνήθιζε να λέει και βέβαια τα παιδιά που "στο βλέμμα τους υπάρχει μια ανεμελιά γιατί δεν έχει φωλιάσει ακόμα εκεί η ανησυχία για τις δυσκολίες της ζωής και η οικονομική ανασφάλεια"
"ο δρόμος είναι το καλύτερο θέατρο όπου μπορούμε να δούμε την αληθινή ζωή"
Οι φωτογραφίες του εντυπωσιακά ζωντανές,
λυρικές,
ανθρωπιστικές.
Με σεβασμό,
γεμάτες αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους.
Η φρίκη του πολέμου δεν τον άφησε ανεπηρέαστο.
"η ανθρωπότητα δεν αλλάζει, αυτό που αλλάζει είναι μόνο το ντεκόρ" συνήθιζε να λέει...
Ο Willy Ronis ξεκίνησε να δουλεύει ως ελεύθερος επαγγελματίας φωτορεπόρτερ το 1936 εξερευνώντας με τον φακό του τη ζωή των φτωχών και απόρων,
των εργαζομένων,
τις συσκέψεις των συνδικάτων, μέχρι το ξέσπασμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου...
Προτεραιότητά του ήταν πάντα η οικογένειά του γι αυτό και απέφευγε να αναλαμβάνει μακροχρόνιες αποστολές στο εξωτερικό ακόμα και την δεκαετία του '50 με '60 την εποχή της Vogue.
Ο Willy Ronis αν και είναι γνωστός για τις υπέροχες όσο και λυρικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από την καθημερινή ζωή στην Προβηγκία και στο Παρίσι, η φωτογραφία που αναπαράγεται περισσότερο είναι η "Le Nu Provençal"...
Η φωτογραφία της γυναίκας του Marie-Anne Lansiaux, την οποία τράβηξε το 1949
και η οποία την απεικονίζει γυμνή καθώς είναι σκυμμένη πάνω από ένα νεροχύτη σε ένα χωριάτικο μπάνιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου