ΤΟ ΠΟΥΡΜΠΟΥΑΡ

απο το χρονολόγιο της Ειρήνης Μουμούρη - https://www.facebook.com/eirinimoumouri2577/posts/pfbid0321c5AGWteHUhdcwruyARPF6TxqjNcXMoTss5yNPhyZUg8ZdP2oYfcS6DCVT8k2aBl
Μια  μηχανή χρήματος, μια μηχανή του κιμά είναι στην Ελλάδα αυτή την στιγμή ο τουρισμός! 

Αυτή  νύχτα- μέρα κακοδουλεύει πάνω σε όλους πελάτες και εργαζόμενους.  

"Σπάστε τα γρανάζια αυτής της μηχανής, μπροστά στον πελάτη και αυτός  θα πληρώσει πιο πολλά"

Επιχειρηματική σκέψη αρένας και σκλαβοπάζαρου, γίνεται πράξη πάνω σε κορμιά της ανάγκης.
Το πουρμπουάρ σημαίνει αυτολεξεί στα γαλλικά ( pourboire –για να πιείς κάτι). 

Είναι ένα φιλοδώρημα  για να πιείς κάτι,  ένα ποσό, που δεν φτάνει  για να σε εξευτελίσει.  Άλλωστε, ποιό ποσό είναι αρκετό  για να σε κάνουν χάζι  σχεδόν πνιγμένο υπηρέτη  μέσα στο νερό;
Η αξιοπρέπεια  του ανθρώπου κοστίζει πια λιγότερο από τα πουρμπουάρ ενός μήνα σε ακριβό μαγαζί παραλίας. 
Στην αντίδραση μιας κοινωνίας ήρθε η απάντηση αποστομωτική, "Τι πρόβλημα υπάρχει;"  ρώτησαν με  δήθεν "ελευθερία" οι εργαζόμενοι. 

Μίλησαν  για λασπολογίες, υπονομεύσεις  της επιχείρησης . 

Μίλησαν για τα  φιλοδωρήματα, που παίρνουν και τους εξασφαλίζουν τον χειμώνα μια καλή ζωή. 

Για την δουλοπρέπεια, που πρέπει να δείξουν μέσα στο νερό  δεν ακούστηκε  κουβέντα! 
Συνεπώς μπροστά στον παρά, όλα γίνονται δεκτά; 

Αυτό σημαίνει, ότι για το  γερό πουρμπουάρ μπαίνει υποθήκη στην δουλικότητα  όχι μόνο η τωρινή αλλά και η κάθε επόμενη στη σειρά γενιά.
Στην Ελλάδα το πουρμπουάρ λέγεται και  "τυχερό". 

Τυχερός είναι αυτός, που ευνοείται από την τύχη. 

Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό  έχουν την «τύχη» να μην τους υπολογίζουν για ανθρώπους χρόνια τώρα. 

Οι τυχεροί του τουρισμού δουλεύουν στο   λιοπύρι δωδεκάωρα. 

Καίγονται από της κουζίνας το καυτό λάδι  και μετά σιωπηλά τους βάζουν στο ψυγείο για να "ηρεμήσουν" 

Κοιμούνται ανασφάλιστοι σε  τρύπες δίπλα στα μαγαζιά. 

Οι άνθρωπο αυτοί, που είναι δικά μας παιδιά φίλοι, συγγενείς και γείτονες , για ένα κομμάτι ψωμί φτύνει αίμα η ψυχή τους. 
Και  όσο πάει και αγριεύει η απαίτηση του αφεντικού  και μαζί  μεγαλώνει σαν  από συνήθεια η παραίτησή μας! 

Μπροστά στα γαλανά νερά να βάλουμε και  τον υψηλόμισθο δούλο στη  φωτογραφία, που τον τραβάνε να χαμογελά!
Το πουρμπουάρ έπαψε να  είναι «τυχερό», έγινε  θηλιά που σου περνάνε από τον λαιμό για να σε τραβάνε !
Σε κάθε δουλειά  ακόμα και από τον ίδιο τον εργοδότη δίνεται πουρμπουάρ σπάνια για την αξιοσύνη σου, η ομηρία σου είναι το κέρδος ! 

Το λένε και προαγωγή, προστασία, εύνοια, αύξηση μισθού. 

Πάντα  όμως με το  ίδιο αντάλλαγμα να  «σερβίρεις» τις  υπηρεσίες σου  και να φτάνει το νερό μέχρι τον λαιμό σου, να ακουμπάει τα χείλια σου. 

Γιατί εάν τολμήσεις να μιλήσεις  θα πνιγείς!  

Μόνο χαμογελαστοί να σερβίρουμε, τώρα αυτό είναι το ζητούμενο. 
Αλλά…  χρόνια πριν ο παππούς μου με έπαιρνε στα γλέντια του. 

Εκεί ανάμεσα σε κρασί και χορό γνωριζόταν  με τους σερβιτόρους. 

Έδινε για την  τσέπη του μεγάλο πουρμπουάρ αλλά και κέρναγε κρασί  στα γκαρσόνια λέγοντας "Άστο τον δίσκο είναι βαρίδι"  

Γύρναγε ανάποδα τον δίσκο όχι για να κάνει την «ζημιά» .  

Ξέσπαγε και για  τα δικά του χέρια, που  είχαν ανοίξει από τα χαρμάνια που έφτιαχνε για τους δρόμους και  από τα  καπνοχώραφα  Αγρινίου. 

Πίνανε στο πόδι όλοι μαζί πελάτης και σερβιτόρος δίπλα-δίπλα  και ελεύθεροι έστω και για εκείνη την  στιγμή.
Τότε και τώρα πάντα υπάρχουν "γκαρσόνια"  και πελάτες σε  γενιές προηγούμενες τωρινές και επόμενες που για "τυχερό" τους μονο την Ελευθερία ζητάνε  pour-boire (για να πιούν)!
Ειρήνη Μουμούρη