Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877.
Γονείς του ήταν ο δημοδιδάσκαλος Λάμπρος από το χωριό Γρανίτσα, που τότε ανήκε στο δήμο Απεραντίων του νομού Ευρυτανίας κι η Ελένη, κόρη του συμβολαιογράφου Καρπενησίου, Ζαχαρία Ηλιόκαυτου, των οποίων ήταν το 2ο παιδί.
Γεννήθηκε στο σπίτι των Γιώργου και Βασίλη Φαρμακίδη ή στο σπίτι του Βασίλη Μπλατσή, κατά το Μιχάλη Σταφυλά κι είχε 3 αδέλφια, το Χαρίλαο, το Θανάση και τη Σοφία.
Λόγω της καταγωγής του πατέρα του ήταν γραμμένος στα δημοτολόγια του χωριού Γρανίτσα.
Στο Καρπενήσι τελείωσε τις 3 πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, συνέχισε στην Άμφισσα και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, καθώς το 1890 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς εκεί, λόγω των μεταθέσεων του πατέρα.
Γράφηκε, όμως παρακολούθησε ελάχιστα μαθήματα στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που την εγκατέλειψε όταν λιποθύμησε στο πρώτο μάθημα της ανατομίας.
Σπούδαζε επίσης ζωγραφική κι άφησε πρόχειρα σκίτσα, μερικές προσωπογραφίες σχεδιασμένες με το μολύβι και γελοιογραφίες, ενώ το 1911 έλαβε μέρος σε έκθεση στο Ζάππειο με γελοιογραφίες κι άλλα σχέδια.
Στράφηκε από τα φοιτητικά του χρόνια προς τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία και σε ηλικία δεκαέξι μόλις ετών ξεκίνησε να αρθρογραφεί στην Ακρόπολη του Βλ. Γαβριηλίδη.
Ως το 1898, οπότε κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Πολεμικά τραγούδια, συνέχισε να συνεργάζεται με περιοδικά κι εφημερίδες όπως η Εφημερίδα των συζητήσεων, ο Χρόνος κι η Σκριπτ, όπου υπήρξε αρχισυντάκτης από το 1900 ως το 1905.
Ως δημοσιογράφος δημοσίευσε με τα λογοτεχνικά ψευδώνυμα «Αβδηρίτης»,
Στο Καρπενήσι τελείωσε τις 3 πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, συνέχισε στην Άμφισσα και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, καθώς το 1890 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς εκεί, λόγω των μεταθέσεων του πατέρα.
Γράφηκε, όμως παρακολούθησε ελάχιστα μαθήματα στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που την εγκατέλειψε όταν λιποθύμησε στο πρώτο μάθημα της ανατομίας.
Σπούδαζε επίσης ζωγραφική κι άφησε πρόχειρα σκίτσα, μερικές προσωπογραφίες σχεδιασμένες με το μολύβι και γελοιογραφίες, ενώ το 1911 έλαβε μέρος σε έκθεση στο Ζάππειο με γελοιογραφίες κι άλλα σχέδια.
Στράφηκε από τα φοιτητικά του χρόνια προς τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία και σε ηλικία δεκαέξι μόλις ετών ξεκίνησε να αρθρογραφεί στην Ακρόπολη του Βλ. Γαβριηλίδη.
Ως το 1898, οπότε κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Πολεμικά τραγούδια, συνέχισε να συνεργάζεται με περιοδικά κι εφημερίδες όπως η Εφημερίδα των συζητήσεων, ο Χρόνος κι η Σκριπτ, όπου υπήρξε αρχισυντάκτης από το 1900 ως το 1905.
Ως δημοσιογράφος δημοσίευσε με τα λογοτεχνικά ψευδώνυμα «Αβδηρίτης»,
«Χάρης Ημερινός»,
«Ο Άλλος» κι «Ο Φωνογράφος» και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Ακρόπολις» του Βλάση Γαβριηλίδη, με το «Σκριπτ», στο οποίο εργάστηκε κι ως αρχισυντάκτης γράφοντας πολιτικά άρθρα και χρονογραφήματα,
«Το Άστυ», ενώ στο «Ελεύθερο Βήμα» δημοσίευσε κριτικές εικαστικών τεχνών.
Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά «Παναθήναια»,
Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά «Παναθήναια»,
«Νουμάς»,
«Ηγησώ»,
«Καλλιτέχνης» και «Νέα Ζωή».
Στη διάρκεια των ετών 1908-11 ήταν ανταποκριτής στο Παρίσι της εφημερίδας «Ταχυδρόμος» του Αριστείδη Κυριακού, η οποία διέκοψε την έκδοσή της και στερήθηκε τη μισθοδοσία του, ενώ εγκλωβίστηκε στη Γαλλική πρωτεύουσα αναζητώντας την επόμενη επαγγελματική του στέγη.
Με τη βοήθεια του Σωτήρη Σκίπη, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Εμπρός» του Δημητρίου Οικονόμου-Καλαποθάκη, ως τακτικός χρονογράφος και δημοσίευσε τα περίφημα «Παρισινά γράμματα».
Σε άρθρο του στις 4 Ιουνίου 1917, παρουσίαζε ως καθήκον κάθε γνήσιου έλληνα πατριώτη τη «...συστηματικήν αγρίαν κι αποτελεσματικήν καταδίωξίν» του ρεμπέτικου τραγουδιού, για τη μετάδοση του οποίου θεωρούσε υπεύθυνα «τα λαϊκά θεατρίδια-μεταξύ των οποίων ο φρικαλέος Καραγκιόζης, ο έρως των ελλήνων», ενώ πρότεινε απαγόρευση κάθε εισαγωγής ήχου από τη Σμύρνη και χαρακτήριζε το ζήτημα «δημοσίας ασφάλειας».
Το 1904 γίνεται ένα από τα πρώτα μέλη της εταιρίας Η Εθνική Γλώσσα, με στόχο την υπεράσπιση της δημοτικής, μαζί με τους Μαλακάση,
Πορφύρα,
Χατζόπουλο,
Καρκαβίτσα, Κονδυλάκη κι άλλους.
Για την Εθνική γλώσσα συνέταξε τον επόμενο χρόνο τη διακήρυξη Προς το ελληνικό Έθνος, εκθέτοντας τους στόχους της. Από το 1908 και ως το 1911 βρέθηκε στο Παρίσι ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός του Αριστείδη Κυριακού.
Παράλληλα αρθρογραφούσε σε γαλλικές εφημερίδες και γνώρισε νέα καλλιτεχνικά ρεύματα. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία (με μοναδική εξαίρεση τη συγγραφή χρονογραφημάτων στην εφημερίδα Εμπρός ως το 1914) και διακρίθηκε σε μια έκθεση ζωγραφικής στο Ζάππειο για σχεδιάσματα και γελοιογραφίες που είχε δημοσιεύσει κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου