Καζάνι που βράζει η Μέση Ανατολή, έτοιμο να σκάσει. Όλα τα πιόνια λαμβάνουν θέσεις για μια αμφίρροπη και ίσως την πιο επικίνδυνη γεωπολιτική παρτίδα από την κουβανική κρίση του 1962.

συγκλονιστικό άρθρο από το χρονολόγιο του Pavlos Tasoulis : https://www.facebook.com/pavlos.tassoulis/posts/pfbid01CwR6kAkmcFQg3xfsSyxGseMES4TqSCraZfbiz5Lq64qNoa34kg7S4jNUX9UJXCfl

Καζάνι που βράζει η Μέση Ανατολή, έτοιμο να σκάσει.
Όλα τα πιόνια λαμβάνουν θέσεις για μια αμφίρροπη και ίσως την πιο επικίνδυνη γεωπολιτική παρτίδα από την κουβανική κρίση του 1962.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
MEGA POST - MEGA DISCLAIMER
Τις τελευταίες εβδομάδες διαβάζουμε και ακούμε πολλά και όσοι ανησυχούμε με τις εξελίξεις προσπαθούμε να καταλάβουμε τα πως και τα γιατί, από που ερχόμαστε και προς τα που οδεύουμε.
Με το παρόν ποστ θα προσπαθήσω να βάλω σε σειρά εκείνα που νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας.
Η ανάρτηση είναι μακροσκελής, μου πήρε τρεις μέρες να την ετοιμάσω.
Έχω πλήρη επίγνωση πως ίσως είναι αποθαρρυντική για τους περισσότερους. Θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί επιλεκτικά ή και τμηματικά, ένα κεφάλαιο τη φορά!
Εισαγωγή
Γιατί το Ισραήλ αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και γιατί τώρα;
Το μπαλέτο ουδετερότητας της Ρωσίας.
Ιράν - Ρωσία στήνουν παγίδα στη Δύση;
Τα στενά του Ορμούζ και η… Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Ευχαριστώ προκαταβολικά εκείνους που θα συνεχίσουν την ανάγνωση - ελπίζω να βρουν την ανάρτηση ενδιαφέρουσα.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Εισαγωγή
Το Ισραήλ αποφάσισε: θα επιτεθεί στη Γάζα από αέρος, από ξηρά και από θάλασσα.
Η κλιμάκωση της χερσαίας επέμβασης θα εκθέσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή σε μια μακρά και σκληρή σύγκρουση, οι τελικές γεωπολιτικές συνέπειες της οποίας είναι εντελώς απρόβλεπτες.
Τα αεροπλανοφόρα με τη συνοδεία τους που φέρνουν οι ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελούν τεράστια ισχύ πυρός, εμφανώς δυσανάλογη για την αντιμετώπιση της Χαμάς, την οποία από μόνος του επισκιάζει ο Ισραηλινός στρατός· προφανώς άλλος είναι ο σκοπός της παρουσίας τους.
Χορεύουμε στον κρατήρα ενός ηφαιστείου. 

Διακυβεύονται πολλά.
Όχι μόνο η (αυτονόητη) επιβίωση της Παλαιστίνης, αλλά τόσο του Ισραήλ, όσο και του αραβικού κόσμου και - στην τελική - του κόσμου γενικότερα.
Μεγάλος ο αριθμός των νεκρών καθημερινά στη Γάζα από τους συνεχείς βομβαρδισμούς. 

Ταυτόχρονα, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν από την πείνα λόγω της εξάντλησης των αποθεμάτων σε τροφίμα.
Όμως πέρα από τις άμεσες συνέπειες στον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό, η πίεση που ασκεί ο Τσαχάλ (Ισραηλινός στρατός) στη Λωρίδα της Γάζας μπορεί να έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την περιοχή, με την Αίγυπτο και την Ιορδανία να φοβούνται για την εσωτερική τους σταθερότητα. 

Ένα τεράστιο κύμα προσφύγων από την Παλαιστίνη θα μπορούσε να προκαλέσει την πολιτική και κοινωνική κατάρρευση των δύο κρατών: Ανάμεσά τους θα υπάρξουν εκατοντάδες χιλιάδες που κατηχήθηκαν από τη Χαμάς (και από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα).
Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι και ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα Β’ αποφάσισαν να κρατήσουν κοινή στάση απέναντι στο Ισραήλ, καταδικάζοντας αυτό που ορίζεται ως "συλλογική τιμωρία των Παλαιστινίων μέσω της πολιορκίας ή τον εκτοπισμό τους".
Ιδιαίτερα επίφοβη η κατάσταση για το ασταθές λόγω οικονομικών προβλημάτων στρατιωτικό καθεστώς στην Αίγυπτο.
Σε περίπτωση που επικρατήσει μια ριζοσπαστική ιδεολογία υπό την ηγεσία ενός ισχυρού ηγέτη, θα σπεύσουν πιθανότατα να κινηθούν κατά του Ισραήλ.
Ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αλ Σίσι υπήρξε σαφής: "Η ιδέα της εκτόπισης των Παλαιστινίων στο Σινά ισοδυναμεί με σύρσιμο της Αιγύπτου σε πόλεμο εναντίον του Ισραήλ".
Γιατί το Ισραήλ αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και γιατί τώρα;
Συζητήσαμε σε προηγούμενα ποστ το ενδεχόμενο να αιφνιδιάστηκαν οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. (Παρεμπιπτόντως, με προχθεσινό δημοσίευμά τους οι New York Times υπαινίσσονται πως αυτό συνέβη λόγω της χαλάρωσης στην οποία είχαν υποπέσει τελευταία… ) Μήπως υποτίμησαν τις ειδοποιήσεις;
Ή μήπως απλά έκαναν τα στραβά μάτια ακριβώς επειδή ήταν απαραίτητο να αρχίσουν τώρα οι εχθροπραξίες;
Η χώρα βρίσκεται σε αναταραχή με την αμφιλεγόμενη δικαστική μεταρρύθμιση που επιθυμεί ο Νετανιάχου, ο οποίος επιδιώκει να μειώσει τις εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπέρ της εκτελεστικής εξουσίας και της Κνεσέτ, του κοινοβουλίου του Ισραήλ.
Στην προσπάθεια να κρατήσει όρθια την κυβέρνηση, ο Νετανιάχου παραχώρησε εξουσία σε εξτρεμιστές, όπως ο υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ.
Ίσως απλά η Χαμάς άδραξε την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενη μια στιγμή διχασμού εντός του εβραϊκού κράτους, για να επιφέρει ένα καταστροφικό πλήγμα.
Ίσως πάλι το Τελ Αβίβ βρήκε την ευκαιρία να ξεκινήσει από καιρό προγραμματισμένα στρατιωτικά και επεκτατικά έργα.
Για τουλάχιστον τρία χρόνια, ο IDF ήταν έτοιμος να συντηρήσει μια μάχη «δαχτυλιδιού της φωτιάς», ένα είδος All-in πολέμου, στο οποίο η χώρα βρίσκεται περικυκλωμένη από περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Λίβανος, Συρία), υποκρατικές οργανώσεις (Χεζμπολάχ, Χαμάς) ή τρομοκρατικές οργανώσεις χωρίς σύνδεση με συγκεκριμένο κράτος (Παγκόσμια Τζιχάντ, Παλαιστινιακή Παγκόσμια Τζιχάντ, Ισλαμικό Κράτος).
Το 2018, ο Νετανιάχου παρουσίασε την έκθεση "Εθνική Ασφάλεια 2030", έγγραφο που υπέθετε ότι το Ισραήλ θα αντιμετωπίσει το Ιράν το έτος 2030, ΠΡΙΝ ακόμα εκείνο αποκτήσει πυρηνική ικανότητα.
Οι πρόσφατες γεωπολιτικές ανακατατάξεις έρχονται να αμφισβητήσουν αυτήν την υπόθεση εργασίας. Σε περίπτωση που το περσικό πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου επιταχυνθεί με τη βοήθεια Κίνας - Ρωσίας, η αντιμετώπιση του Ιράν θα είναι ένα ριζικά διαφορετικό έργο.
Διαβάζοντας την Εθνική Ασφάλεια 2030, καταλαβαίνει κανείς πώς η πραγματική ανησυχία του Τελ Αβίβ αφορούσε σενάρια όπως ένα πυρηνικό Ιράν, η ανακατάληψη της εξουσίας στην Αίγυπτο από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ή η διάλυση του χασεμιτικού καθεστώτος στην Ιορδανία.
Η Παλαιστίνη ΔΕΝ αντιπροσώπευε, για τους συντάκτες του εγγράφου, ένα «στρατηγικό» κίνδυνο:
"Ενώ μια τρίτη Ιντιφάντα και η παλαιστινιακή τρομοκρατία δεν απειλούν στρατηγικά το Ισραήλ, οι γεωπολιτικές αλλαγές που δεν ελέγχει το Ισραήλ θα έχουν αποφασιστική επίδραση στην ικανότητα του Ισραήλ να αντιμετωπίσει απειλές".
Τα πράγματα άλλαξαν έντονα τα τελευταία χρόνια με την εξέλιξη των μη-κρατικών απειλών από ένοπλες ομάδες στη Γάζα και τον Λίβανο και μαζί τους άλλαξε η έννοια της νίκης για τη διοίκηση του Τσαχάλ. Η νίκη είτε είναι οριστική, είτε δεν είναι νίκη.
Το 2020, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) ανακοίνωσαν την ανάπτυξη μιας νέας επιχειρησιακής ιδέας που ονομάζεται «Αποφασιστική Νίκη» που είχε ως στόχο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ πολεμά και να επαναπροσδιορίσει τη νίκη στο πεδίο της μάχης.
Η ιδέα ήταν να οδηγήσει σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις του IDF στην εκπαίδευση, τη διαλειτουργικότητα μεταξύ των υπηρεσιών, την προμήθεια όπλων και τις πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις.
Αυτή η νέα επιχειρησιακή αντίληψη ("Αποφασιστική Νίκη"), ορίζει ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ όχι ως «αντάρτες» αλλά ως «στρατούς οργανωμένους, καλά εκπαιδευμένους και κατάλληλα εξοπλισμένους για τις αποστολές τους, ικανούς να βελτιώσουν τις δυνατότητές τους με την πάροδο του χρόνου».
Η όλη μεταρρύθμιση αλλάζει το στρατηγικό δόγμα, καθώς έχει επίσης διαμορφωθεί από ανησυχίες για τις προοπτικές οριζόντιας κλιμάκωσης, δηλαδή το άνοιγμα πολλαπλών μετώπων ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα την περιφερειοποίηση της σύγκρουσης.
Με δυο λόγια, το Ισραήλ μοιάζει να προετοιμάζεται τα τελευταία χρόνια για μια τέτοια είδους κλιμάκωση.
Εάν η επιτυχία της Χαμάς, η δομημένη και μαζική χρήση ρουκετών από τη Γάζα και η ικανότητα των Παλαιστινίων καταδρομέων να διεισδύσουν στο ισραηλινό έδαφος μέσω τεχνικών και δομημένων τακτικών όντως αιφνιδίασαν το Ισραηλινό intelligence, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Σε κάθε περίπτωση επιτάχυναν καταλυτικά την πορεία προς αυτή την κλιμάκωση.
Κατά την αξιολόγηση των στρατηγικών επιλογών του Ισραήλ που ελπίζει ότι θα οδηγήσουν στην "αποφασιστική νίκη", πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη ορισμένες κοινωνικές και δημογραφικές παράμετροι.
Και οι δύο πληθυσμοί έχουν αυξηθεί τον τελευταίο αιώνα.
Το Ισραήλ του λίγο περισσότερων από ένα εκατομμύριο κατοίκους κατά τη δημιουργία του το 1948, σήμερα έχει 9 εκατομμύρια κατοίκους, με προοπτικές να φτάσει τα 10 εκατομμύρια το 2030 και τα 13 εκατομμύρια το 2050.
Παραμένει ωστόσο ψύλλος σε σύγκριση με τους μουσουλμάνους γίγαντες που τον περιβάλλουν.
Μέχρι το 2030, η Αίγυπτος αναμένεται να φτάσει τα 125 εκ. κατοίκους, το Ιράν 92, το Ιράκ 52, η Τουρκία 89 και η Συρία τα 30 εκατομμύρια.
Επίσης, το 2030, κατά μέσο όρο το 36,5% του μουσουλμανικού πληθυσμού των χωρών που περιβάλλουν το Ισραήλ θα είναι μεταξύ 15 και 34 ετών.
Επιπλέον, η δημογραφική ανάπτυξη δεν είναι καθόλου ομοιογενής, και πράγματι υπάρχουν πολύ αξιοσημείωτες ανισότητες μεταξύ των διαφόρων ισραηλινών κοινωνικο-εθνοτικών κοινοτήτων μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής σημασίας.
Μέσα σε είκοσι χρόνια, η ισραηλινή κοινότητα θα αποτελείται από 30% Χαρεντίμ (υπερορθόδοξους Εβραίους).
Η σχέση μεταξύ των Χαρεντίμ και της υπόλοιπης ισραηλινής κοινωνίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές γεωπολιτικές συνέπειες για το Ισραήλ.
Η πλειονότητα των Χαρεντίμ είναι δύσπιστη απέναντι στον Σιωνισμό, αν όχι και κατά της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ.
Η αριθμητική τους ανάπτυξη γίνεται επίσης ολοένα και πιο προβληματική για την ασφάλεια του ίδιου του Ισραήλ, δεδομένου ότι το ισραηλινό αμυντικό μοντέλο βασίζεται σε στρατιωτική μόχλευση για τη διατήρηση ενός επιθετικού και αμυντικού δυναμικού επαρκούς για αποτροπή.
Οι Χαρεντίμ όμως απαλλάσσονται από τη στρατιωτική θητεία.
Το Ισραήλ είναι μικρό σε σύγκριση με τον αυξανόμενο μουσουλμανικό κόσμο γύρω του, και η δημογραφική του ανάπτυξη προέρχεται κυρίως από κοινότητες δύσπιστες ή επιφυλακτικές απέναντι στο εθνικοσιωνιστικό κατεστημένο.
Λόγω αυτού του άμεσου υπαρξιακού κινδύνου, το Ισραήλ θα μπορούσε να βλέπει έναν παγκόσμιο πόλεμο ως τη μοναδική ίσως στρατηγική λύση σήμερα.
Και κάπου εδώ είναι η στιγμή να αναφέρουμε πως αυτή η κλιμάκωση φαίνεται να συγχρονίζεται με την ανάλογη διάθεση των ΗΠΑ.
Οι οποίες στον απόηχο ενός αποτυχημένου πολέμου στην Ουκρανία δείχνουν πρόθυμες να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο κατά του Ιράν, πριν υλοποιηθεί η επικείμενη προσχώρησή του στις BRICS (κάτι που σκοπεύει να κάνει και η Σαουδική Αραβία, μετά τη ρωσο-σινική παρέμβαση για την επαναπροσέγγισή της με το Ιράν).
Από την άλλη πλευρά, το Κρεμλίνο δείχνει να κρατάει επίσημα ουδέτερη σχέση στην κρίση.
Το μπαλέτο ουδετερότητας της Ρωσίας.
Στη Σύνοδο Κορυφής της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών (CIS) στο Μπισκέκ, ο Πούτιν εξέφρασε τα βασικά σημεία της θεώρησής του: Το Τελ Αβίβ δέχτηκε βάναυση επίθεση και έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Όμως δεν υπάρχει εναλλακτική στις διαπραγματεύσεις.
Μια πραγματική διευθέτηση είναι δυνατή μόνο μέσω ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ήταν εκπληκτική η δήλωση του Πούτιν, όταν καταδίκασε τις σκληρές μεθόδους που χρησιμοποίησε το Ισραήλ για τον αποκλεισμό της Γάζας και τις συνέκρινε με "την πολιορκία του Λένινγκραντ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο".
Ίσως μια ένδειξη για τις αλλαγές που συντελούνται στη σχέση Ρωσίας-Ισραήλ.
Ο Ρώσος πρόεδρος τάσσεται υπέρ της λύσης των "δύο κρατών" του ΟΗΕ και πιστεύει ότι ένα παλαιστινιακό κράτος πρέπει να δημιουργηθεί "με ειρηνικά μέσα"
Θεωρεί τη σύγκρουση "άμεσο αποτέλεσμα της αποτυχημένης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή" και απορρίπτει τα σχέδια του Τελ Αβίβ να ξεκινήσει μια χερσαία επιχείρηση στη Γάζα.
Το Τελ Αβίβ ήταν εξαιρετικά προσεκτικό να μην ανταγωνιστεί μετωπικά τη Ρωσία στην Ουκρανία, και αυτό μπορεί να είναι άμεση συνέπεια των διαβόητων εγκάρδιων σχέσεων μεταξύ του Πούτιν και του Νετανιάχου.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν αυταπάτες στη Μόσχα.
Γνωρίζει καλά ότι πράκτορες της ισραηλινής Μοσάντ συμβούλευαν το Κίεβο ενώ το Τελ Αβίβ προμήθευε όπλα στην Ουκρανία υπό τη σοβαρή πίεση των ΗΠΑ.
Αυτό μπορεί να αποτέλεσε το μοιραίο ισραηλινό λάθος.
Το Γενικό Επιτελείο, οι υπηρεσίες πληροφοριών και το Υπουργείο Άμυνας θεωρούν το Ισραήλ de facto εχθρό της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σύμμαχο με την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Εξάλλου, στη γεωπολιτική σκακιέρα πολύ πιο σημαντικές από το Ισραήλ είναι σήμερα οι εξελισσόμενες σχέσεις της Μόσχας με τα αραβικά κράτη, ειδικά με τη Σαουδική Αραβία, τον εταίρο του ΟΠΕΚ+, η οποία βοήθησε να ματαιωθούν οι δυτικές προσπάθειες να ελέγξουν τις τιμές του πετρελαίου.
Επίσης, πολύ σημαντική στη χάραξη περιφερειακής πολιτικής της Ρωσίας είναι η στρατηγική της εταιρική σχέση με το Ιράν, το οποίο έχει καρπωθεί μερίσματα στη Συρία και τον Καύκασο και συμβάλλει στον περιορισμό του επεκτατισμού των ΗΠΑ.
Τέλος, η πολύπλοκη/πολυεπίπεδη, αλληλεπίδραση της Μόσχας με την Άγκυρα είναι ζωτικής σημασίας για τις ρωσικές οικονομικές και γεωπολιτικές φιλοδοξίες στην Ευρασία.
Οι τρεις αυτές δυνάμεις της Δυτικής Ασίας είναι κράτη με μουσουλμανική πλειοψηφία και σημαντικές σχέσεις με μια Ρωσία που φιλοξενεί τον δικό της μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό. 

Για τους τρεις αυτούς περιφερειακούς παράγοντες, η τρέχουσα συλλογική τιμωρία της Γάζας υπερβαίνει κάθε πιθανή κόκκινη γραμμή.
Η ρωσική ουδετερότητα, λοιπόν, μπορεί να φτάσει σε αδιέξοδο.
Για τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη που φλερτάρονται ενεργά από το Κρεμλίνο, η εξάρθρωση της αποικιοκρατίας των εποίκων υπό την ηγεσία των Σιωνιστών αποτελεί τη "νούμερο ένα προτεραιότητα"
Ίσως όμως η Ευρασία επιφυλάσσει μια δυσάρεστη, τεράστια έκπληξη στους πολεμοχαρείς neocons των ΗΠΑ που διακαώς επιθυμούν το άνοιγμα νέων θερμών μετώπων.
Ιράν - Ρωσία στήνουν παγίδα στη Δύση;
Εκτός από το Ισραήλ, τίποτα και κανείς άλλος στον πλανήτη δεν μπορεί να αλλάξει, αστραπιαία, την εστίαση, μακριά από τη θεαματική καταστροφή της Δύσης στην Ουκρανία.
Οι υποτελείς ήδη υποβάλλουν με ταπεινότητα τα διαπιστευτήριά τους.
Οι αρχηγοί κρατών του ΝΑΤΟ επισκέπτονται το Ισραήλ για να δείξουν την άνευ όρων υποστήριξή τους στο Τελ Αβίβ - μεταξύ των οποίων η Μελόνι, ο Σούνακ, ο Σολτς, ο Μακρόν, ο ανοϊκός του Λευκού Οίκου και φυσικά ο δικός μας Μητσοτάκης.
Οι πολεμοκάπηλοι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ, σύμμαχοι του Ισραήλ, αυξάνουν συνεχώς την προκλητικότητά τους απέναντι στο Ιράν και μέσω κάποιας παροιμιώδους ‘false flag’ θα μπορούσαν να ξεκινήσουν αμερικανική επίθεση. 

Ένα σενάριο-Αρμαγεδδών, που ταιριάζει ωστόσο απόλυτα στην ψυχοπάθεια του Νετανιάχου, ειδικά αν εκείνος έχει πειστεί, για τους δικούς του λόγους, πως ΤΩΡΑ είναι η ώρα.
Μέχρι στιγμής, η Χεζμπολάχ έχει επιδείξει εξαιρετική αυτοσυγκράτηση.
Υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση στο σύνολό της – και μέχρι πριν από λίγα χρόνια, είχε σοβαρά προβλήματα με τη Χαμάς, με την οποία συγκρούστηκε στη Συρία.
Η Χαμάς, παρεμπιπτόντως, ενώ χρηματοδοτείται εν μέρει από το Ιράν, δεν διοικείται από το Ιράν. 

Όσο και αν η Τεχεράνη υποστηρίζει την παλαιστινιακή υπόθεση, οι παλαιστινιακές αντιστασιακές ομάδες παίρνουν αυτόνομα τις αποφάσεις τους.
Τα μεγάλα νέα είναι ότι όλες αυτές οι διαφορές πλέον παραμερίζονται.
Τόσο η Χαμάς όσο και η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ (PIJ) επισκέφθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στον Λίβανο τον Γενικό Γραμματέα της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, γεγονός που υποδηλώνει ενότητα σκοπού – ή αυτό που ο Άξονας Αντίστασης της περιοχής αποκαλεί "Ενότητα Μετώπων"
Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η επίσκεψη της Χαμάς στη Μόσχα, η οποία εξόργισε τους Ισραηλινούς.
Επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Χαμάς ήταν ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου της, ο Αμπού Μαρζούκ.
Ο Ιρανός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Αλί Μπαγκερί ήρθε ειδικά από την Τεχεράνη και συνάντησε δύο από τους βασικούς αναπληρωτές του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ, τον Σεργκέι Ριάμπκοφ και τον Μιχαήλ Γκαλούζιν.
Χαμάς, Ιράν και Ρωσία διαπραγματεύονται στο ίδιο τραπέζι.
Η Χαμάς κάλεσε τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων στη διασπορά, ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και άπαντες στα εδάφη του Ισλάμ, να ενωθούν.
Με τις διπλωματικές ευλογίες της Κίνας, αργά αλλά σταθερά, ένα τέτοιο ενδεχόμενο αρχίζει να φαίνεται υλοποιήσιμο.
Αυτό, ωστόσο, δε θα εμποδίσει τη νεοσυντηρητική εμμονή των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν κρίσιμες υποδομές στο Ιράν.
Αγνοώντας επιδεικτικά πώς τα ιρανικά αντίποινα θα ήταν άμεσα και θα στόχευαν - με ακρίβεια - κάθε βάση των ΗΠΑ στο Ιράκ αλλά και τη Συρία (υπάρχουν τουλάχιστον 1.000 στρατιώτες των ΗΠΑ στη βόρεια Συρία που κλέβουν συστηματικά το πετρέλαιο της χώρας).
Για να μην αναφέρουμε τι θα συμβεί στα αμερικανικά πολεμικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο σε περίπτωση που το Ισραήλ τολμήσει να απειλήσει με πυραυλικά χτυπήματα το Ιράν.
Ίσως πλησιάζει η μέρα που θα "συστηθούν" στη Δύση οι ιρανικοί υπερηχητικοί πυραύλοι Fattah - ξαδέρφια των ρωσικών Khinzal και των κινέζικων DF-27 - που ταξιδεύουν με ταχύτητα 15 Mach και μπορούν να φτάσουν σε οποιονδήποτε στόχο στο Ισραήλ σε 400 δευτερόλεπτα.
Όλα υπό τη ρωσική αρωγή στα του ηλεκτρονικού πολέμου, όπως επιβεβαιώθηκε στη Μόσχα πριν από 6 μήνες, όταν Ιρανοί και Ρώσοι κάθισαν στο ίδιο τραπέζι για τη στρατιωτική διασύνδεση των δύο χωρών και αλληλοϋποσχέθηκαν αμοιβαία βοήθεια "σε ό,τι χρειαστεί".
Την ίδια στιγμή το κινεζικό ναυτικό θωρακίζει το Ιράν από απόσταση.
Κίνα και Ιράν συνδέονται με μια ολοκληρωμένη στρατηγική εταιρική σχέση.
Ασυνήθιστα ωμή ήταν η δήλωση του Κινέζου πρωθυπουργού Li Qiang:
"Η Κίνα θα συνεχίσει να υποστηρίζει σταθερά το Ιράν στη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής του αξιοπρέπειας και θα αντιταχθεί σθεναρά σε οποιεσδήποτε εξωτερικές δυνάμεις παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν".
Η παράνοια των αμερικανών νεοσυντηρητικών μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει την άμεση ρωσική παρέμβαση. 

Γενικευμένη εισβολή στη Γάζα θα μπορούσε να παρασύρει τη Χεζμπολάχ να επιτεθεί στο Ισραήλ με κάτι περισσότερο από αραιούς πυραύλους και τότε η ρωσική αεροπορική βάση Χμεϊμίμ στη Λατάκια θα «εξαλειφθεί» ως "προειδοποίηση" προς το Ιράν.
(Θυμίζουμε πως μετά τις ισραηλινές επιθέσεις στα πολιτικά αεροδρόμια της Δαμασκού και του Χαλεπίου, η Μόσχα δε δίστασε στιγμή να προσφέρει τις εγκαταστάσεις της στο Χμεϊμίμ στη Συρία – μαζί με άδεια για πτήσεις φορτίου στους Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης.)
Κάτι τέτοιο βέβαια φαντάζει αυτοκτονικό για τον Νετανιάχου και τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα.
Ο Πούτιν ήταν σαφής: Τα Mig-31K περιπολούν 24/7 σε ουδέτερο εναέριο χώρο πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, εξοπλισμένα με υπερηχητικούς Khinzal που θα χρειαστούν μόλις 6 λεπτά για να επισκεφθούν τη Μεσόγειο.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται εντυπωσιακά και ανησυχητικά, άλλο είναι πιθανότατα το "πιο δυνατό χαρτί" στη συνεργασία Ιράν - Ρωσίας.
Τα στενά του Ορμούζ και η… Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Μέσω των Στενών του Ορμούζ διέρχεται τουλάχιστον το 20% του παγκόσμιου πετρελαίου (~17 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα) και το 18% του υγροποιημένου φυσικού αερίου (τουλάχιστον 100 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ημέρα).
Το Ιράν είναι σε θέση να μπλοκάρει αστραπιαία τα στενά, κάτι που θα ήταν ένα είδος θείας δίκης για το Ισραήλ, το οποίο στοχεύει να καταβροχθίσει, παράνομα, το φυσικό αέριο αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που ανακαλύφθηκε στα ανοικτά της Γάζας (αυτός είναι, παρεμπιπτόντως, ένας από τους πλέον βασικούς λόγους για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης).
Ωστόσο, το πραγματικό πλήγμα θα είναι η κατάρρευση της δομής παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων (derivatives)
618 τρισεκατομμυρίων δολαρίων
που σχεδιάστηκε από τη Wall Street, όπως επιβεβαιώνεται εδώ και χρόνια τόσο από αναλυτές της Goldman Sachs και της JP Morgan, όσο και από ανεξάρτητες εταιρείες εμπορίας ενέργειας στον Περσικό Κόλπο.
Όταν έρθει η ώρα, σε ένα σενάριο Ολοκληρωτικού Πολέμου που θα υπερβαίνει κατά πολύ τα στενά πλαίσια της υπεράσπισης της Παλαιστίνης, όχι μόνο Ρωσία-Ιράν αλλά και βασικοί παίκτες του αραβικού κόσμου που πρόκειται να γίνουν μέλη των BRICS 11 (όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) έχουν ό,τι χρειάζεται για να γκρεμίσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, όποτε θέλουν.
Τα ισλαμικά έθνη έχουν το οικονομικό πλεονέκτημα. 

Μπορούν να ανατινάξουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα κόβοντας το πετρέλαιο, δε χρειάζεται να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά. 

Αν η έξοδος από την κρίση του 2008 απαίτησε 29 τρισεκατομμύρια δολάρια, αυτή εδώ η κρίση, αν συμβεί, δε θα μπορούσε να λυθεί ακόμη και με 100 τρις.
Κάλλιστα ο ΟΠΕΚ θα μπορούσε να αρχίσει να επιβάλλει κυρώσεις στην Ευρώπη και μετά να εξαπλωθεί σε όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν εχθρικά τον μουσουλμανικό κόσμο.
Ο Ιρακινός πρωθυπουργός, Μοχάμεντ Σιά αλ-Σουντάνι, έχει ήδη προειδοποιήσει ότι θα μπορούσε να κοπεί το πετρέλαιο προς τις δυτικές αγορές λόγω των όσων διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν, έχει ουσιαστικά ζητήσει ένα πλήρες εμπάργκο πετρελαίου και φυσικού αερίου από τις ισλαμικές χώρες κατά των εθνών - υποτελών του ΝΑΤΟ, που υποστηρίζουν το Ισραήλ.
Η τρέχουσα κρίση ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά πλαίσια της ισραηλινό-παλαιστινιακής διαμάχης και εκτείνεται πέρα ​​από την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Είναι η σύγκρουση μεταξύ της (παραπαίουσας) Δύσης και του αναδυόμενου μοντέλου των Brics, η οποία μπορεί να παρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη στο χάος.
Είναι δυνατόν οι παράφρονες της Συλλογικής Δύσης να μην κατανοούν τις συνέπειες από μια τέτοια κλιμάκωση;
Το ερώτημα είναι ανάλογο με εκείνο που μας ταλάνιζε στις δυο άλλες πρόσφατες συγκυρίες, όταν αναρωτιόμασταν πώς είναι δυνατό να μη βλέπουν οι "φωστήρες" τις ολέθριες οικονομικές επιπτώσεις από τα εγκληματικά λοκντάουν επί πΛανδημίας και τις αυτοκτονικές αντί-ρωσικές κυρώσεις επί του πολέμου στην Ουκρανία.
Ίσως θεωρήσετε ανάρμοστο από πλευράς μου ένα "συνωμοσιολογικό" κλείσιμο σε μια τέτοια ανάρτηση, αλλά στα δικά μου μάτια όλα μοιάζουν μέρος του ίδιου σχεδίου, που οδηγεί στην τελευταία φάση των βιβλικών καιρών που ζούμε, στο δρόμο προς τη "Μεγάλη Επανεκκίνηση"

Την ίδια στιγμή που ολοκληρώνονται οι προετοιμασίες για την υιοθέτηση ψηφιακών ταυτοτήτων και ψηφιακού νομίσματος, ορίστε μια προσομοίωση του χειρότερου οικονομικού σεναρίου που συνδέεται με την κρίση της Μέσης Ανατολής.
Ένας δεκάλογος 10 σημείων:
1. Η σύγκρουση γίνεται περιφερειακή και η Ουάσιγκτον εμπλέκεται επίσημα.
2. Ο ΟΠΕΚ απαντά με εμπάργκο πετρελαίου.
3. Το Ιράν κλείνει τα στενά του Ορμούζ.
4. Η τιμή του πετρελαίου αγγίζει τα 300 δολάρια το βαρέλι.
5. Η Ευρώπη πέφτει σε βαθειά ενεργειακή κρίση.
6. Η έκρηξη των τιμών της ενέργειας τροφοδοτεί τον πληθωρισμό και αναγκάζει τις κεντρικές τράπεζες να αρχίσουν να αυξάνουν ξανά τα επιτόκια.
7. Χρηματοπιστωτική κρίση, κλονίζεται το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
8. Εν μέσω κρίσης χρέους η Fed αδυνατεί να σώσει τις αγορές. Νομισματικό βραχυκύκλωμα.
9. Καταρρέει το εμπόριο των πετροδολαρίων.
10. Βαϊμάρη 2.0, υπερπληθωρισμός.