Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Μην κλαίτε για μένα baby-boomers

Μόνο που πια εμπεδώσαμε πως δεν υπάρχει τίποτε στη ζωή που να είναι τζάμπα, κι ό,τι δεν το πληρώνει η μια γενιά θα το πληρώσει με τόκο η άλλη.

Η πρώτη μεταπολεμική γενιά στη Δύση, γνωστή και ως γενιά baby-boom, από το γεγονός της έκρηξης των γεννήσεων αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, φεύγει σιγά σιγά από το προσκήνιο, αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα.
Οι γερασμένοι ροκ αστέρες των συγκροτημάτων της δεκαετίας του '60, που επιχειρούν να ξαναζωντανέψουν τον θρύλο τους συνιστούν τα τελευταία, θλιβερά, για την προσωπική μου αισθητική, απομεινάρια μιας θορυβώδους και λαμπρής εποχής.

Πρόκειται, πραγματικά, για μια αξιοσημείωτη γενιά.
Αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της ειρήνης, της ευημερίας και της δημοκρατίας τριάντα περίπου συνεχόμενων χρόνων, η γενιά αυτή πέτυχε να αναπτυχθεί βιολογικά και πνευματικά όσο καμία άλλη στην ιστορία του δυτικού κόσμου.
Το προσδόκιμο όριο ζωής εκτινάχθηκε προς τα πάνω.
Η εκπαίδευση, και ιδιαίτερα η ανώτατη εκπαίδευση, επεκτάθηκε εντυπωσιακά. Ποτέ άλλοτε δεν μορφώθηκαν τόσο πολύ, τόσοι πολλοί άνθρωποι.
Η βιομηχανία προσέφερε σειρά εντυπωσιακών προϊόντων και δυνατοτήτων και η τεχνολογική εξέλιξη υπήρξε εκπληκτική.
Αν πρέπει να χρησιμοποιήσω μια εικόνα για να δείξω όλα αυτά είναι αυτή του αστροναύτη Νηλ Αρμστρογκ να περπατά στο φεγγάρι και την ανθρωπότητα να κρατάει την ανάσα της.

Ο μεταπολεμικός δυτικός κόσμος είναι επίσης συνυφασμένος με τη διεύρυνση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, το ρίζωμα φιλελεύθερων αξιών και την υποχώρηση των παραδοσιακών πλαισίων διαβίωσης.
Τα δικαιώματα που οι γυναίκες κατέκτησαν μέσα στις δυτικές κοινωνίες αποτελούν την πιο σημαντική απόδειξη αυτής της φιλελεύθερης άνθησης.

Η πρώτη μεταπολεμική γενιά άλλαξε την οπτική μας για πολλά, που μέχρι τότε θεωρούνταν δεδομένα: τις σχέσεις των δύο φύλων, τη σχέση του ανθρώπου με το σώμα του και αργότερα με το περιβάλλον.
Άλλαξε η ματιά μας για τα όρια της τέχνης και της έκφρασης, καθώς συνέβησαν σπουδαίες αλλαγές στο πεδίο της κουλτούρας και της δημιουργίας.

Κάποια στιγμή τη δεκαετία του '60 και '70 οι baby-boomers μεγάλωσαν, τελείωσαν τις σπουδές τους, βρήκαν δουλειά, απέκτησαν δύναμη.
Λιγότερο από φαντασία, όπως έλεγε το γνωστό σύνθημα, η παρουσία τους στην εξουσία χαρακτηρίστηκε από εγωισμό και βουλιμία.
Η γενιά αυτή αξιοποίησε τη μόρφωσή και τις ικανότητές της, προκειμένου να αντλήσει πόρους για να συντηρήσει και να επαυξήσει την ευημερία της.
Αύξησε υπέρμετρα τις δημόσιες δαπάνες, επεκτείνοντας τη θέση της μέσα στο Δημόσιο.
Επέκτεινε τις κοινωνικές παροχές, μερικές από τις οποίες όμως θα έπρεπε να αποκαλούνται κοινωνικές πολυτέλειες.
Με τα λεφτά των φορολογουμένων επιδότησε απίθανες σπατάλες.
Έδωσε «μπόνους» στο εαυτό της για να αυτό-επιβραβευτεί όταν κάνει καλά τη δουλειά της ή κι όταν τα κάνει θάλασσα όπως στα στελέχη των τραπεζών·
και επειδή δεν ήθελε και να δουλεύει και για μια ζωή, όπως συνήθιζαν να το κάνουν παλαιότερα οι γονείς της, φρόντισε να βρει αναρίθμητες ρυθμίσεις, προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί νωρίς για να αποσυρθεί μελλοντικά σε ζεστά κλίματα.
Εντέλει η γενιά baby-boom όχι μόνο αξιοποίησε προς όφελός της τους υπάρχοντες πόρους αλλά εντελώς επιπόλαια και εγωκεντρικά συμπεριφερόμενη, «καταχράστηκε» και αυτούς που άνηκαν στις επόμενες γενιές.
Οι τελευταίες πληρώνουν σήμερα τη νύφη βλέποντας τα ποσοστά ανεργίας να αυξάνονται και τη μελλοντική σύνταξή τους να κάνει φτερά.
Κι όλα αυτά γιατί μια άλλη γενιά θέλησε να το γλεντήσει.

Τώρα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ βλέπουμε τις συνέπειες αυτού του γλεντιού.
Ο πονοκέφαλος ονομάζεται τραπεζική κρίση και υπερδανεισμός.
Πέρα από τις τεχνικές αναλύσεις, η βάση του προβλήματος μπορεί να αποτυπωθεί με δύο λέξεις:Υβρις και Νέμεσις.
Η αλόγιστη επέκταση των δημοσίων και ιδιωτικών δαπανών προκειμένου να στηριχθεί μια διαβίωση που σε άλλες περιοχές του πλανήτη δεν υπάρχει ούτε ως όνειρο οδήγησε την ανεπτυγμένη Δύση στα σημερινά προβλήματα.
Μην αυταπατώμεθα, πουθενά αλλού πέρα από τη Δύση και ποτέ άλλοτε όσο στις μέρες μας δεν σπαταλήθηκαν τόσα χρήματα στην επιδίωξη μιας υπερκαταναλωτικής ευημερίας.
Ποτέ αλλού δεν πετάχτηκε τόσο πολύ δημόσιο χρήμα για να διαμορφωθεί μια κοινωνική συναίνεση σπατάλης.

Σήμερα, οι baby-boomers θρηνούν για τις ζημίες που προκλήθηκαν και προτείνουν διάφορες λύσεις που δεν πηγαίνουν όλες προς την ίδια κατεύθυνση. Σε αρκετούς, πάντως, εμπεδώνεται η πεποίθηση πως δεν είναι δυνατόν να ζει μια κοινωνία διαρκώς μέσα στη σπατάλη και τον υπερδανεισμό·
πως απαιτείται μια πραγματική αίσθηση για τα όρια της διαβίωσής μας και η εγωκεντρική συμπεριφορά δεν μπορεί να είναι το πρότυπό μας.
Δυστυχώς, είναι αυτονόητο, τουλάχιστον για μένα, πως οι αμέσως επόμενες γενιές στη Δύση θα φτωχύνουν ή θα έχουν μικρότερες δυνατότητες ευημερίας παρά τις πολλαπλές δυνατότητες που παρέχουν σήμερα οι νέες τεχνολογίες. Κρίμα!

Οι baby-boomers υπήρξαν η πιο τυχερή, και γιατί όχι, η πιο κακομαθημένη γενιά του δυτικού κόσμου.
Γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή, έλεγε ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τις επιθυμίες μιας ολόκληρης γενιάς. Μόνο που πια εμπεδώσαμε πως δεν υπάρχει τίποτε στη ζωή που να είναι τζάμπα, κι ό,τι δεν το πληρώνει η μια γενιά θα το πληρώσει με τόκο η άλλη.
~~~~~~~~~~~~
ένα αξιοσημείωτο άρθρο Νίκο Μαραντζίδη* που δημοσιεύτηκε στην καθημερινή στις 07.10.2012
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου (Πράγα) και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.
πηγή του άρθρου:kathimerini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου