NASA -Το σχέδιο του Χόκινγκ για το ταξίδι στα αστέρια

Εκατοντάδες μικρά διαστημικά σκάφη στο μέγεθος πεταλούδας, που κινούνται με την ταχύτητα φωτός φιλοδοξούν να στείλουν σε μακρινά αστέρια 4,37 έτη φωτός μακριά οι Στήβεν Χώκινγκ, Μαρκ Ζάκερμπεργκ και ο Ρώσος επενδυτής, Γιούρι Μίλνερ.

Η αναζήτηση της δεύτερης Γης, υπό την εποπτεία του Πίτ Γόρντεν (Pete Worden), πρώην διευθυντής της μονάδας ερευνών Ames, της NASA, θεωρείται ότι είναι το πιο φιλόδοξο ταξίδι στο Διάστημα, ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα.

Κάποια από τα λαμπρότερα μυαλά, στηρίζουν την προσπάθεια και ήδη έχει χρηματοδοτηθεί με 100 εκατομμύρια δολάρια. Τα νάνο-σκάφη έχουν βάλει στόχο τον Άλφα του Κενταύρου, το εγγύτερο αστρικό σύστημα στον Ήλιο. Ο δάσκαλος της φυσικής, Στήβεν Χώκινγκ ανέφερε, σύμφωνα με το CNN: « Η Γη είναι ένα υπέροχο μέρος, αλλά δεν θα υπάρχει για πάντα. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα κατοικία στα αστέρια. Είναι ένα σημαντικό βήμα, ένα τέτοιο ταξίδι».

Ο Χώκινγκ , ο Μίλνερ και ο Ζάκερμπεργκ, απαρτίζουν το διοικητικό συμβούλιο της αποστολής, η οποία ονομάζεται «Breakthrough Starshot». Του έργου θα ηγηθεί ο Pete Worden και η ερευνητική ομάδα αποτελείται από κορυφαίους επιστήμονες και μηχανικούς.

Το σχέδιο της ομάδας είναι να δημιουργήσουν μικρά διαστημικά οχήματα, με το καθένα να ζυγίζει μερικά γραμμάρια και να είναι εξοπλισμένα με κάμερες, ωθητήρες από φωτόνιο, να έχει παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και εξοπλισμό επικοινωνίας.

Με ισχυρά λέιζερ από τη Γη, θα ελέγχεται η πορεία τους, και εκτιμάται ότι θα μπορούν να κινούνται με ταχύτητα 20% αυτής με την ταξιδεύει το φως, δηλαδή πολύ πιο γρήγορα από ότι ταξιδεύουν τα σημερινά διαστημικά σκάφη. Στο Άλφα του Κενταύρου, που είναι και ο στόχος εξερεύνησης, με τη βοήθεια των λέιζερ τα διαστημόπλοια θα μπορούν να στείλουν πίσω στη γη φωτογραφικό υλικό και στοιχεία για τους αστερισμούς.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι σήμερα, το ταχύτερο διαστημικό όχημα χρειάζεται περίπου 30.000 χρόνια για να φτάσει στο αστρικό σύστημα, που βρίσκεται 25 τρισεκατομμύρια μίλια μακριά. Όμως τα νάνο-διαστημόπλοια, θα μπορούν να ταξιδέψουν 1.000 φορές ταχύτερα, το οποίο θα επιτρέψει την εξερεύνηση του Κενταύρου, σε περίπου 20 έτη. Με βάση την τεχνολογία που διαθέτουν, έχουν σχηματίσει ήδη το προσχέδιο.

Συγκεκριμένα, πιστεύουν ότι θα μπορούν να βρουν έναν πλανήτη, ο οποίος θα περιστρέφεται γύρω από έναν ήλιο και θα έχει πετρώδη σύσταση και νερό, παρόμοια χαρακτηριστικά δηλαδή με τη Γη.

«Η ανθρώπινη ιστορία είναι κοντά στο να κάνει σημαντικά βήματα για το μέλλον», αναφέρει σε δήλωσή του ο Μίλνερ. «Πενήντα πέντε χρόνια πριν, ο Γιούρι Γκαγκάριν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι. Σήμερα, είμαστε έτοιμοι, να κάνουμε το πρώτο βήμα, στα αστέρια».

Stephen Hawking wants to send tiny space probes to the stars

By Brandon Griggs, CNN

https://www.cnn.gr/tech/story/28683/to-sxedio-toy-xokingk-gia-to-taxidi-sta-asteria

Μια πόλη του χρυσού κάτω από το Λονδίνο με αξία 248 δισ. δολαρίων

Όσοι έχουν περπατήσει στην Threadneedle Street, περπατούν πάνω από ένα κρυφό χρυσωρυχείο. Κάτω από αυτά τα 28,000,000 τετραγωνικά μέτρα, στην καρδιά της πρωτεύουσας της Μεγάλης Βρετανίας βρίσκεται ένας λαβύρινθος από τα θησαυροφυλάκια οκτώ Τραπεζών της Αγγλίας.

Οι ράβδοι χρυσού είναι τοποθετημένοι πάνω σε μπλε ράφια τα οποία είναι αριθμημένα. Κάθε μια από τις μπάρες ζυγίζει περίπου 12 κιλά και η αξία της ξεπερνά τις 350.000 στερλίνες (445.000 ευρώ).

Κάθε ράβδος είναι ελαφρώς διαφορετική από την άλλη, προδίνοντας τον τόπο όπου χυτεύτηκε: άλλες έχουν λειασμένες γωνίες και ορισμένων οι πλευρές είναι ελαφρώς τραχιές, μερικές είναι αρμονικές και κάποιες τόσο ακανόνιστες που θυμίζουν καρβέλια ψωμί.

"Ο χρυσός είναι η απόλυτη εναλλακτική απέναντι στην αβεβαιότητα" επισημαίνει στον Pádraig Belton από το BBC ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας G Cubed Metal, Jonathan Spall. Όπως εξηγεί, το 1/5 του χρυσού που διαθέτουν τα κράτη της υφηλίου φυλάσσεται στη βρετανική πρωτεύουσα, μια ποσότητα που ξεπερνά τους 6.256 τόνους και η σημερινή αξία της εκτιμάται στα 248 δισ Δολάρια.

Μόνο το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας κατέχει 5.134 τόνους, που εκτός από τα επίσημα αποθέματα του Ηνωμένου Βασιλείου συμπεριλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού που διακινείται στην αγορά του Λονδίνου. Κάτι που αντανακλά βεβαίως τη φήμη των αγγλικών θησαυροφυλακίων διεθνώς.

Τα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας κατασκευάσθηκαν στη δεκαετία του 30. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου τα αποθέματα της Αγγλίας σε χρυσό μεταφέρθηκαν με άκρα μυστικότητα στον Καναδά, ώστε σε περίπτωση κατάληψης του Νησιού να μην πέσουν στα χέρια των Ναζί, και ένα από αυτά μετατράπηκε σε εντευκτήριο και καντίνα για τους εργαζομένους της Τράπεζας. Αργότερα, στη δεκαετία του 1940, ο υπόγειος θάλαμος χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο.

Αλλά από το 1945, τα θησαυροφυλάκια έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κύριο λόγο για τη φύλαξη χρυσού. Μετά τον πόλεμο οι ράβδοι χρυσού άρχισαν να καταφτάνουν στο Λονδίνο είτε μέσω θαλάσσης (από τα χυτήρια PAMP της Ελβετίας και Rand του Γιοχάνεσμπουργκ) είτε μέσω εμπορικών πτήσεων από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Ο χρυσός κινείται με αεροπλάνα επιβατών. "Στα αμπάρια των εμπορικών επιβατικών αεροσκαφών, μπορείτε συχνά να βρείτε χρυσό, φρέσκα λουλούδια, και πτώματα", λέει ο Ruth Crowell, διευθύνων σύμβουλος του Συνδέσμου Bullion Market του Λονδίνου.

Όπως όμως σημειώνει η Ρουθ Crowell, ήταν πιο εύκολο να βρεθεί μέσο για τη μεταφορά του χρυσού παρά ένα κατάλληλο μέρος για να φυλαχτεί. Και αυτό γιατί το υπέδαφος του Λονδίνου είναι αργιλώδες, οπότε εάν οι ράβδοι ξεπεράσουν κάποιο συγκεκριμένο ύψος μπορεί λόγω του υπερβολικού βάρους το θησαυροφυλάκιο να βυθιστεί.

Αυτό είναι μικρότερο πρόβλημα σε άλλες πόλεις. Στο Μανχάταν, το οποίο βρίσκεται στο φυσικό βράχο, η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα μπορεί να στοιβάξει τις μπάρες χρυσού από το δάπεδο μέχρι την οροφή.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο άνω διάζωμα κάθε θησαυροφυλακίου στο Λονδίνο, οι ράβδοι χρυσού να τοποθετούνται σε ύψος τεσσάρων παλετών ενώ στο κάτω διάζωμα στοιβάζονται σε έξι. Αυτό σημαίνει πως το Λονδίνο χρειάζεται περισσότερα θησαυροφυλάκια και μάλιστα διασπαρμένα σε μεγαλύτερη έκταση.

Έτσι, εκτός από τα υπόγεια του City υπάρχουν αρκετά ακόμη θησαυροφυλάκια κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου Μ25 που περιβάλει το μείζον Λονδίνο, τα οποία ανήκουν σε τράπεζες όπως η JP Morgan και η HSBC ενώ τρία ακόμη βρίσκονται γύρω από το αεροδρόμιο Heathrow.

Oι τοποθεσίες όλων αυτών των θησαυροφυλακίων είναι απολύτως μυστικές. Όταν το 2011 κάποιοι δημοσιογράφοι του CNBC επισκέφτηκαν το θησαυροφυλάκιο της JP Morgan υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τα κινητά τους τηλέφωνα και έφτασαν στις εγκαταστάσεις του με αυτοκίνητα που τα τζάμια τους ήταν καλυμμένα.

Το ρεπορτάζ του BBC αναφέρεται επίσης στον τρόπο καθορισμού της τιμής του χρυσού χαρακτηρίζοντας του περίπλοκο και μυστικοπαθές. Λαμβάνει χώρα δύο φορές την ημέρα και στη διαδικασία συμμετέχουν 12 αντιπρόσωποι από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Γαλλία και την Κίνα. Η τιμή καθορίζεται με βάση το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.

Από πέρσι η διαδικασία αυτή γίνεται ηλεκτρονικά, με την ευθύνη της Intercontinental Exchange η οποία διαχειρίζεται και το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Όπως υπογραμμίζει ο Matthew Glenville, επιχειρησιακός διευθυντής της εταιρίας Intercontinental Exchange Benchmark Administration, οι συναλλαγές χρυσού σε ημερήσια βάση ξεπερνούν συνήθως τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Όταν η παγκόσμια οικονομία πηγαίνει καλά ο χρυσός δεν έχει μεγάλη ζήτηση. Όταν όμως το κλίμα γίνεται αβέβαιο και ολισθηρό τότε ο χρυσός είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο τόσο για τους ιδιώτες ή τις επιχειρήσεις όσο και για τα κράτη. Και τότε η τιμή του ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Σήμερα τα κράτη της υφηλίου, οι τράπεζες και τα επενδυτικά founds κατέχουν το 32% του χρυσού που είναι διαθέσιμος στον πλανήτη. Ένα 12% ακόμη χρησιμοποιείται στη βιομηχανία (π.χ. σε ηλεκτρονικά κυκλώματα) και το υπόλοιπο (55% περίπου) διοχετεύεται στην αργυροχρυσοχοΐα.

Οι πιο δυναμικές αγορές είναι η Κίνα και η Ινδία που 15 χρόνια πριν απορροφούσαν μόλις το 10% της παγκόσμιας προσφοράς. Τώρα το ποσοστό αυτό και για τις δύο μαζί έχει ξεπεράσει το 90%.

πηγή:http://www.huffingtonpost.gr

ΗΠΑ: Σχέδια για την αναβάθμιση των δίδυμων «κυνηγών» βαρυτικών κυμάτων

Στην περίπτωση του Advanced LIGO, η αρχή της αβεβαιότητας σημαίνει πως όσο πιο ακριβής είναι η μέτρηση της έντασης των δεσμών, τόσο λιγότερο ακριβής είναι η μέτρηση της φάσης των κυμάτων φωτός, από την οποία προκύπτουν οι ανιχνεύσεις των κυμάτων.

με τις δύο πανομοιότυπες διατάξεις του, στην Ουάσιγκτον και τη Λουιζιάνα των ΗΠΑ, το πείραμα Advanced LIGO έχει ήδη γράψει ιστορία στη φυσική, αφού στις αρχές Φεβρουαρίου κατάφερε για πρώτη φορά να ανιχνεύσει βαρυτικά κύματα.

Αυτό ωστόσο κάθε άλλο παρά σημαίνει πως το πείραμα ολοκλήρωσε την αποστολή του. Αντίθετα, όχι μόνο οι διατάξεις συνεχίζουν να αναζητούν βαρυτικά κύματα, αλλά οι επιστήμονες εξετάζουν ήδη τρόπους για να τις αναβαθμίσουν, ώστε να αυξήσουν την ευαισθησία του πειράματος.

Τέτοιοι προτεινόμενοι τρόποι τέθηκαν στο τραπέζι την περασμένη εβδομάδα, σε συνάντηση που οργάνωσε γι’ αυτό τον σκοπό η Ένωση Αμερικανών Φυσικών στο Salt Lake City. Με δεδομένο πως το Advanced LIGO βασίζεται στην απειροελάχιστη παραμόρφωση των αποστάσεων που προκαλούν τα βαρυτικά κύματα, στη συνάντηση κατατέθηκαν ιδέες για το πώς θα μπορούν να ανιχνευθούν παραμορφώσεις μικρότερες από το 0,01% της διαμέτρου του πρωτονίου.

Κάθε ανιχνευτής του Advanced LIGO αποτελείται από δύο σήραγγες μήκους 4 χιλιομέτρων, οι οποίες είναι κάθετες μεταξύ τους. Στην κοινή τους βάση, μία συσκευή διαιρεί μία δέσμη λέιζερ, στέλλοντας από μία σε κάθε σήραγγα. Κάθε δέσμη θα διατρέξει τη σήραγγα, θα ανακλασθεί στο άκρο από ένα κάτοπτρό, και θα επιστρέψει.

Αν οι δέσμες ταξιδέψουν ίσες αποστάσεις, τότε θα γυρίσουν ταυτόχρονα πίσω στη βάση. Αν όμως περάσει από τη διάταξη κάποιο βαρυτικό κύμα, τότε αυτό θα αλλοιώσει τις αποστάσεις που διανύουν οι δέσμες – μία αλλαγή που μπορούν να ανιχνεύσουν οι επιστήμονες.

Όπως είναι φυσικό, για να μετρηθούν τόσο μικρές παραμορφώσεις, θα πρέπει να ξεπερασθούν αρκετά τεχνικά προβλήματα. Πρώτο και καλύτερο, το γεγονός ότι μία απειροελάχιστη δόνηση, ακόμη και από ένα αυτοκίνητο που περνά από την περιοχή, μπορεί να μετακινήσει ελαφρώς τα κάτοπτρα και επομένως να γίνει αιτία για πειραματικό σφάλμα.

Μία στρατηγική για να απομονωθούν ακόμη πιο αποτελεσματικά οι διατάξεις από τέτοιους τοπικούς «θορύβους» είναι τα κάτοπτρα να μην αγγίζουν το έδαφος, αλλά να αιωρούνται κρεμασμένα από σκαλωσιές. Παράλληλα, σεισμογράφοι θα καταμετρούν την παραμικρή μετακίνηση του εδάφους, ώστε σε πραγματικό χρόνο να μεταβάλλεται η θέση των κατόπτρων για να παραμείνει  σταθερή η απόστασή τους από την κοινή βάση.

Μία τέτοια λύση, όμως, θα σήμαινε πως τα κάτοπτρα δεν θα επηρεάζονταν από τα τοπικά μικροτραντάγματα, αλλά μόνο από τις δονήσεις που προέρχονται από μεγάλες αποστάσεις – ακόμη κι από έναν σεισμό με επίκεντρο την Αυστραλία. Επομένως, για να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και οι σεισμογράφοι, και αυτοί δεν θα έρχονται σε επαφή με το έδαφος, αλλά θα αιωρούνται επίσης κρεμασμένοι από ειδικές σκαλωσιές.

Εκτός από τεχνικά προβλήματα όπως το παραπάνω, για να αυξηθεί η ευαισθησία του πειράματος θα πρέπει να λυθεί ένα ακόμη πιο θεμελιώδες εμπόδιο, το οποίο προέρχεται από την κβαντική φυσική. Ο λόγος είναι πως, στην περίπτωση βαρυτικών κυμάτων πάνω από μία συγκεκριμένη συχνότητα (περίπου 1 kHz), μπαίνουν περιορισμοί από την αρχή της απροσδιοριστίας. 

Αυτό το βασικό αξίωμα της κβαντομηχανικής, το οποίο διατύπωσε ο Γερμανός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ τη δεκαετία του 1920, έχει εφαρμογή σε συγκεκριμένα ζεύγη φυσικών μεγεθών, όπως για παράδειγμα στη θέση και την ορμή, βάζοντας ένα όριο στην ακρίβεια των μετρήσεών τους. Έτσι, για παράδειγμα, όσο πιο ακριβής είναι η μέτρηση της θέσης ενός σωματιδίου, τόσο λιγότερο ακριβής είναι η μέτρηση της ταχύτητάς του.

Στην περίπτωση του Advanced LIGO, η αρχή της αβεβαιότητας σημαίνει πως όσο πιο ακριβής είναι η μέτρηση της έντασης των δεσμών, τόσο λιγότερο ακριβής είναι η μέτρηση της φάσης των κυμάτων φωτός, από την οποία προκύπτουν οι ανιχνεύσεις των κυμάτων.

Για να παρακαμφθεί το αξίωμα, Δανοί φυσικοί πρότειναν οι δέσμες να περνούν μέσα από έναν ειδικό κρύσταλλο. Το αποτέλεσμα θα είναι να μπορεί να μετρηθεί η φάση των κυμάτων με μικρότερο σφάλμα, «εις βάρος» της ακρίβειας κατά τη μέτρηση της έντασης.

Μαζί με τις υπόλοιπες ιδέες, η τεχνική αυτή θα αξιοποιηθεί στην επόμενη φάση βελτιώσης του Advanced LIGO. Όταν έγινε η προηγούμενη αναβάθμιση του πειράματος, η οποία ολοκληρώθηκε τον περασμένο φθινόπωρο και κόστισε 200 εκατομμύρια δολάρια, δεν ήταν έτοιμη για να εφαρμοσθεί.

πηγή:http://www.naftemporiki.gr

Το πείραμα του "Milgram"

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. 

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος  Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.  

Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. 

Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. 

Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα.

   Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας.

Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.»

Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο.

Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο.

Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.

Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.

Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ.

Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη.

Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ.

«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί.

«Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»

Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου»,  που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. 

Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος.

Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. 

Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.

Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν.

Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο...

Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος!

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». 

Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ.

Ο ηθοποιός υποκρινόταν. 

Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».   

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά:

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές». 

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα:

«Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού.

Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής.
Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση.

Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα.

Απλώς κάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα.

Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. 

Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου

Mόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. 
Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. 
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. 
Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

Η ΤΑΙΝΙΑ

* Στο video, υπάρχει ένα απόσπασμα από το θρίλερ  του  Ένρι Bερμέιγ  όπως το παρουσίασε στο θρίλερ του,  "Επιχείρηση Ίκαρος",   γαλλική ταινία του 1979.  

Η πλοκή της ταινίας βασίζεται στην δολοφονία Κένεντι και στη μετέπειτα έρευνα. 

Η ταινία ξεκινά με τη δολοφονία του Προέδρου Marc Jarry, ο οποίος είναι έτοιμος να ανοίξει για μια δεύτερη θητεία έξι χρόνων. 

Ο Υβ Μοντάν υποδύεται έναν δικηγόρο, δημόσιο λειτουργό του κράτους και μέλος της Επιτροπής που είναι επιφορτισμένη με τη διερεύνηση της δολοφονίας  (με βάση την Επιτροπή Warren ) αρνείται να συμφωνήσει σε τελικά συμπεράσματα της επιτροπής. 

Η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα φανταστικό δυτικό κράτος όπου η ομιλούμενη γλώσσα είναι κυρίως Γαλλικά, αλλά τα γερμανικά, τα αγγλικά και τα ισπανικά  μιλιούνται, επίσης.  

Η θέση αυτού του φανταστικού κράτους, ή ακόμη και η ήπειρος, είναι άγνωστη. 

Η δράση της ταινίας παρουσιάζεται μέσα σε μία πρωτεύουσα με  σύγχρονα κτίρια, μόνο, όπως η Μπραζίλια.

Το πολιτικό καθεστώς είναι προεδρικό, ο πρόεδρος είναι ο Marc Jarry στην αρχή της ταινίας.

Η νέα πόλη Cergy στα βορειοδυτικά προάστια του Παρισιού χρησιμοποιήθηκε ως τόπος γυρισμάτων για την ταινία.

Ο πύργος EDF-GDF σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Renzo Moro είναι το κτίριο από το οποίο "έπεσαν" οι πυροβολισμοί που δολοφόνησαν τον πρόεδρο Marc Jarry. 

Το παλάτι του κυβερνήτη ήταν ο νομός του Val d'Oise.

Η τεράστια αίθουσα που χρησιμοποιείται για τις συνεδριάσεις του συμβουλίου είναι το High Court of Justice. 

Η μεγάλη σκηνή του ψυχολογικού πειράματος προς το τέλος της ταινίας, υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα στο Πανεπιστήμιο του Laye, στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα στο ESSEC Business School στην Cergy. 

Οι δημιουργοί επέλεξαν τη σύγχρονη και καινοτόμο αρχιτεκτονική της νέας πόλης για να αποφευχθεί απεικονίζει κάποια συγκεκριμένη χώρα.

 * I as in Icarus,  Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας,  παίζουν,  Yves Montand as Henri Volney - Michel Etcheverry as Frederic Heiniger  Roger Planchon as Prof. David Naggara - Pierre Vernier as Charly Feruda

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

scholeio.blogspot.gr

Νανά Νταουντάκη: Δεν είναι ελευθερία άποψης, είναι προπαγάνδα!

Νανά Νταουντάκη - April 11, 2016 

Επειδή κοντεύουμε να χάσουμε τη μπάλα, που συνεχώς κάποιοι τη ρίχνουν στην εξέδρα (καθόλου αθώα, πιστέψτε με) και είναι και πουλημένος ο διαιτητής, ας βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Όχι τίποτε άλλο, απλώς να παίζουμε το σωστό παιχνίδι στο σωστό γήπεδο!

Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης είναι κατοχυρωμένο και από το Σύνταγμα. 

Αλλά αν πεις ή γράψεις ότι «δεν υπάρχει τέτοιο άρθρο στο Σύνταγμα», αυτό, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ που προστατεύεται από την ελευθερία έκφρασης, Είναι ΨΕΥΔΗΣ ΕΙΔΗΣΗ, είναι ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ και όταν χρησιμοποιείται δημόσια και με την δυνατότητα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να είναι ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

Μπορούμε να συνεννοηθούμε, τουλάχιστον σ΄αυτό το επίπεδο;

Αν ναι, πάμε παρακάτω:

Αν δεν το ξέρετε, υπάρχουν τρείς θεμελιώδεις κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας χωρίς τους οποίους ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. Και είναι οι εξής:

1. Ο δημοσιογράφος (γιαυτόν μιλάμε, όχι για τους πολιτικούς, ή όποιον άλλο..) διαχωρίζει , ξεκάθαρα, την είδηση από το σχόλιο.( Ώστε ο θεατής, ο ακροατής ή ο αναγνώστης να μπορεί να καταλάβει και να κρίνει μόνος του χωρίς να επηρεάζεται .)

2. Ο δημοσιογράφος παρουσιάζει ΟΛΕΣ τις απόψεις, πάνω στο θέμα που καλύπτει και όχι μόνο αυτές με τις οποίες συμφωνεί ή εγκρίνει. (Επίσης, για να μπορεί ο θεατής, ο ακροατής ή ο αναγνώστης να καταλάβει και να κρίνει μόνος του έχοντας μπροστά του όλες τις θέσεις.) Και,

3. Ο δημοσιογράφος οφείλει να διασταυρώνει ΠΑΝΤΑ την είδηση και δεν αναμεταδίδει πληροφορίες που δεν έχει διασταυρώσει με στοιχεία. (Τα κουτσομπολιά, οι ψίθυροι, η πεθερά μου μου είπε και οι αυθαίρετες γενικεύσεις του τύπου « δεν βρήκαμε ούτε έναν που να είναι υπέρ του όχι» ή « όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι υπέρ του ναι» δεν θεωρούνται είδηση!)

Υπάρχουν πολλοί άλλοι κανόνες που περιλαμβάνονται στον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ αλλά και άλλων Διεθνών Οργανισμών ( Διεθνής Ομοσπονδία, Διακήρυξη του Μπορντώ, Code of Practice στη Μεγάλη Βρετανία κ.α.), η και ιδιαίτεροι κώδικες δεοντολογίας ΜΜΕ (Π.χ. η Βίβλος για τη δημοσιογραφική δεοντολογία ABC και NBC, ή αυτός της Washington Post που απαγορεύει στους δημοσιογράφους της να δεχτούν το παραμικρό δώρο, ούτε έστω ένα κέρασμα για να μην επηρεάζεται η κρίση τους!!)

Αλλά αυτές οι τρείς βασικές αρχές είναι το Άλφα και το Ωμέγα της δημοσιογραφίας.

Όσοι, λοιπόν σχολιάζουν- και μάλιστα με μία αξιοπερίεργη βιαιότητα- την απόφαση του Πειθαρχικού πριν καν μάθουν το σκεπτικό της, στηρίζοντας το λεκτικό λυντσάρισμα στο οποίο με απόλαυση επιδίδονται στην, σεβαστή, αρχή της ελευθερίας της άποψης που τάχα παραβιάζεται, είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν έχουν υπομονή, όχι μόνο δεν έχουν μνήμη, αλλά δεν έχουν και ιντερνέτ. 

Γιατί αν είχαν θα μπορούσαν να βοηθήσουν την, αδύναμη, μνήμη τους με αμέτρητα βίντεο και άλλα δημοσιεύματα της εποχής. 

Ας τα ξανα-δουν και ας κρίνουν μόνοι τους αν αυτές οι τρείς θεμελιώδεις αρχές υπηρετούνται ή αν παραβιάζονται προκλητικά. 

Η κρίση και η άποψη δική τους…

Υ.Γ. 1. Εμείς, επειδή τηρούμε κατά γράμμα τη δεοντολογία , θα περιμένουμε το σκεπτικό της απόφασης, για να κρίνουμε, με στοιχεία.

Υ.Γ2 Η δημοσίευση πλαστών, ψεύτικών ή άσχετων φωτογραφιών δεν είναι ελευθερία της έκφρασης. Είναι προπαγάνδα και μάλιστα στην πιο ηλίθια μορφή της.

syntaktologio.wordpress.com

Η μεγαλύτερη επιστημονική κόντρα στην ιστορία: Η άνιση μάχη για τις μαύρες τρύπες

Ο χώρος της επιστήμης, διαχρονικά, δεν χαρακτηριζόταν από την... ευγενή του άμιλλα. Στην ιστορία έχουν υπάρξει επικές κόντρες επιστημόνων, βασισμένες σε άκρως εγωιστικά κίνητρα. Κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, ο ανταγωνισμός που επικρατούσε ανάμεσα στα ανώτερα μέλη της επιστημονικής κοινότητας ήταν παραπάνω από εμφανής. Ο θεσμός των «μονομαχιών», ανάμεσα στους μαθηματικούς, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Οι μαθηματικές «μονομαχίες» της Αναγέννησης - Πως ήταν τότε, πως είναι σήμερα
Πριν από πέντε ή έξι αιώνες δεν υπήρχε η λογική του «publish or perish». Οι μαθηματικοί δεν δημοσίευαν τα επιτεύγματα τους, παρά μόνο τα δίδασκαν στους μαθητές τους. Αυτό διότι ανά πάσα στιγμή ένας άλλος επιστήμονας, μπορούσε να τους προκαλέσει στην λεγόμενη μαθηματική μονομαχία. Τότε, οι δύο «αντίπαλοι» δημιουργούσαν μια λίστα με προβλήματα, με αυτόν που θα έλυνε τα περισσότερα να ανακηρυσσόταν δημόσια ως νικητής. Πολλές ακαδημαϊκές θέσεις έχουν «παιχτεί» σε τέτοιου είδους μονομαχίες. Πολλοί μαθηματικοί εγκατέλειψαν τις καρέκλες τους, περνώντας στην αφάνεια, επειδή κάποιος άλλος τους... έβαλε δύσκολα. Για αυτό και οι αποδείξεις κάθε μαθηματικού, αποτελούσαν τα μαθηματικά του μυστικά όπλα.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν περάσει στο αντίθετο άκρο. Ενας επιστήμονας αποκτά αναγνώριση μόνο μέσα από τις δημοσιεύσεις του. Αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς, πως είναι το μοναδικό, αν και επισφαλές, κριτήριο σύγκρισης ανάμεσα στους επιστημονικούς κύκλους. Με δεδομένο όμως πως ο ανταγωνισμός όχι απλώς παραμένει, αλλά έχει αυξηθεί κιόλας, οι επιστήμονες συνεχίζουν την παλαιά παράδοση των μονομαχιών, με έναν πιο... σύγχρονο, αλλά αρκετές φορές και πιο ύπουλο τρόπο.

Πλέον, δύο επιστήμονες μάχονται για τα πνευματικά δικαιώματα μιας απόδειξης ή μιας ανακάλυψης. Για το ποιος από τους δύο δικαιούται τα εύσημα, την αναγνώριση, αλλά και τα βραβεία.

Η μάχη της μαύρης τρύπας: Η μεγαλύτερη επιστημονική κόντρα στην Ιστορία
Μια από τις γνωστότερες σύγχρονες μονομαχίες, ήταν αυτή μεταξύ των Arthur Stanley Eddington και Subrahmanyan Chandrasekhar. Γνωστή, πιο λογοτεχνικά, ως η... μάχη για τις μαύρες τρύπες. Μια διαμάχη που έχει σταθεί αφορμή για την συγγραφή ιστορικών αναλύσεων, αλλά και λογοτεχνικών βιβλίων.

Το 1930, ένας 19χρονος Ινδός ξεκινάει το ταξίδι του για την Αγγλία και το περίφημο πανεπιστήμιο του Cambridge. Εχοντας ήδη κάνει τις πρώτες του δημοσιεύσεις στην Ινδία, ο Chandrasekhar (γνωστός ως Chandra) είχε αποκτήσει την φήμη του «παιδιού-θαύματος» στην χώρα του. Ο ανιψιός του CV Raman, του πρώτου Ινδού που είχε βραβευτεί με Νόμπελ Φυσικής, είχε όλα τα φώτα ώστε να ακολουθήσει την... οικογενειακή παράδοση, αλλά και να αποδείξει στους αποικιοκράτες Βρετανούς πως, όσο αφορά την επιστήμη, δεν είναι διόλου υποτελής τους.

(Ο Ινδός φυσικός)
Στο πολυήμερο ταξίδι του για την Αγγλία, όσο βρισκόταν στο κατάστρωμα του πλοίου, ο Chandra σκέφτηκε κάτι που, εν τέλει, θα άλλαζε την ιστορία της φυσικής. Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν τότε ήταν το λίκνο της επιστήμης. Ολοι οι φυσικοί και ειδικά οι νεώτεροι, είχαν στρέψει τα βλέμματα τους εκεί. Ετσι και ο 19χρονος Ινδός, αναρωτήθηκε τι θα προέκυπτε αν εφάρμοζε αυτά που εισήγαγε ο Αϊνστάιν, στις διαδικασίες που πραγματοποιούνταν στο εσωτερικό των άστρων. Τα σωματίδια μέσα σε ένα αστέρι, αναπτύσσουν ταχύτητες που προσεγγίζουν αυτήν του φωτός. Σε αυτές τις καταστάσεις, η θεωρία της σχετικότητας δίνει την λύση, αλλά ως τότε κανείς δεν είχε σκεφτεί κάτι αντίστοιχο.
Καθώς το πλοίο ταξίδευε, ο Chandra ενθουσιασμένος από την ιδέα του, ξεκίνησε πειραματίζεται. Κάνοντας κάποιους υπολογισμούς, κατέληξε σε κάτι που (όπως πίστευε) σίγουρα θα του εξασφάλιζε την αναγνώριση στο αγγλικό πανεπιστήμιο. Εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες πίστευαν ότι όταν ένα αστέρι ξεμένει από «καύσιμα», τότε παγώνει και μετατρέπεται σε κάτι σαν μπάλα από στάχτη. Ενας «λευκός νάνος», σύμφωνα με την επιστημονική ορολογία.

Οι πράξεις του Chandra έδειξαν πως ένας λευκός νάνος δεν μπορεί να είναι πολύ βαρύτερος από τον Ηλιο. Αντ αυτού, ο θάνατος ενός μεγάλου άστρου θα δημιουργούσε μια τεράστια σύμπτυξη, σε ένα ελάχιστο σημείο τεράστιας πυκνότητας, το οποίο θα δημιουργούσε μια ρωγμή μεταξύ χώρου και χρόνου. Ενα σημείο, από όπου τίποτα δεν θα μπορεί να ξεφύγει· ούτε καν το φως. Αυτή ήταν η πρώτη μαθηματική απόδειξη ύπαρξης των μαύρων τρυπών!

Δαυίδ VS Γολιάθ: Ο πασίγνωστος αστροφυσικός που «έθαψε» τον Ινδό
Οταν ο 19χρονος αποβιβάστηκε στο έδαφος της Αγγλίας, ήταν παραπάνω από σίγουρος για την επιτυχία του. Ηταν βέβαιος πως θα πάει στο Cambridge, θα δουλέψει πάνω στην ριζοσπαστική του ιδέα και θα γραφτεί στην ιστορία της επιστήμης. Ωστόσο, οι άνθρωποι του αγγλικού πανεπιστημίου και πιο συγκεκριμένα, ο τότε νούμερο ένα αστροφυσικός του Cambridge, Arthur Eddington, είχαν άλλη άποψη.
(Φωτογραφία του σπουδαίου αστροφυσικού Eddington)
Ο Chandra έδειξε το έργο του στους καθηγητές του πανεπιστημίου, οι οποίοι τον αγνόησαν παντελώς. Το κλίμα για τον νεαρό Ινδό ήταν σχεδόν εχθρικό, φέρνοντας τον στα όρια της κατάθλιψης. Την εποχή εκείνη, κορυφαίος καθηγητής Eddington βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Ηταν μια από τις πιο γνωστές πρωσοπικότητες στον χώρο της επιστήμης. Διακεκριμένος αστροφυσικός, που έκανε γνωστή την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας στο αγγλόφωνο κοινό, αλλά παράλληλα την επιβεβαίωσε με τα πειράματα του στην αποστολή Principia στην Αφρική, όπου μέτρησε την εκτροπής του αστρικού φωτός από τον ήλιο.
Με τον τίτλο «Sir» να προηγείται του ονόματος του, ο Eddington είχε τον απόλυτο έλεγχο του τομέα της αστροφυσικής. Οταν ο Chandra του παρουσίασε το φιλόδοξο έργο του, ο Αγγλος επιστήμονας δούλευε πάνω στο δικό του έργο, το οποίο προσπαθούσε να συνδυάσει την κβαντομηχανική με την σχετικότητα. Μια θεωρία που θα τα εξηγούσε όλα. Το έργο της ζωής του.
Η ιδέα του Chandra όμως στεκόταν αντίθετη στις προβλέψεις του Eddington. Σύμφωνα με ιστορικούς της επιστήμης, ο σπουδαίος τότε φυσικός ήταν σε θέση να εκτιμήσει το έργο του Ινδού, όμως ποτέ δεν το έκανε. Αντιθέτως, αποφάσισε να τον πολεμήσει με κάθε μέσο, προσπαθώντας να σώσει το έργο του.

Το 1933 ο Chandra κατάφερε να πάρει το διδακτορικό του και στράφηκε εκ νέου στην μελέτη του γύρω από τους «λευκούς νάνους». Επειτα από δύο χρόνια ο Edddington επισκέφτηκε το γραφείο του, παροτρύνοντας τον να παρουσιάσει τις ιδέες του στο συνέδριο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας στο Λονδίνο.
Στις 11 Ιανουαρίου του 1935, όλοι οι διακεκριμένοι αστροφυσικοί παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, για να ακούσουν με ενθουσιασμό τα λόγια του νεαρού Ινδού. Οταν ο τελευταίος κατέβηκε από το βήμα, πίστεψε πως ο Eddington, που θα μιλούσε ακριβώς μετά, θα επαινούσε την προσπάθεια του. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο. Χρησιμοποιώντας περισσότερο ρητορείες και λιγότερο επιστημονικά επιχειρήματα, ο κορυφαίος αστροφυσικός κατέρριψε δημόσια όσα είπε ο Chandra, μηδενίζοντας το έργο του. Το ακροατήριο, όπως ήταν λογικό, τον... πίστεψε. Ποιος θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον νούμερο ένα αστροφυσικό της εποχής;
Η νίκη του Δαυίδ: Δικαίωση 30 χρόνια μετά, Νόμπελ μισό αιώνα μετά

Στον Ινδό δεν δόθηκε η ευκαιρία να απαντήσει. Η κόντρα μεταξύ των δύο ανδρών είχε λάβει τεράστιες διαστάσεις. Οι προσπάθειες του Chandra έπεσαν στο κενό, ο Ινδός μετά από μικρό χρονικό διάστημα εγκατέλειψε την προσπάθεια του, άλλαξε πεδίο, αλλά και πανεπιστήμιο αφού μεταφέρθηκε στο Σικάγο, όπου και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του. Το 1944 ο Eddington πέθανε, σε ηλικία 62 ετών. Η θεωρία του Chandra όμως... παρέμεινε ζωντανή.

Σχεδόν 30 χρόνια μετά το συνέδριο που έβαλε τέλος στα όνειρα του Ινδού, οι επιστήμονες ξεκίνησαν τις προσπάθειες τους για να φτιάξουν για πρώτη φορά μια βόμβα υδρογόνου. Προς μεγάλη τους έκπληξη, παρατήρησαν πως η έκρηξη της πανίσχυρης βόμβας ουσιαστικά ήταν ο επίγειος κατοπτρισμός της έκρηξης ενός άστρου. Το 1966 οι επιστήμονες του Livermore National Laboratory στην Καλιφόρνια ήταν πλέον βέβαιοι. Ενα άστρο πράγματι μπορούσε να εκραγεί και να συμπτυχθεί σε μια μαύρη τρύπα.
Η δικαίωση για το άλλοτε παιδί-θαύμα της Ινδίας ήρθε, έστω και καθυστερημένα. Παρά την απογοήτευση του, παρά την κατάθλιψη που του... χάρισε η δουλειά του για πολλά χρόνια, εν τέλει ο Chandra αναγνωρίστηκε. Το 1966 ο Ινδός έλαβε το Διεθνές Βραβείο Φυσικής, το 1974 το Heineman Prize και το 1983 ήρθε η απόλυτη αναγνώριση.
Ο Subrahmanyan Chandrasekhar βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής, για την πρώτη μαθηματική απόδειξη ύπαρξης μαύρων τρυπών, αποδεικνύοντας, μετά κόπων και βασάνων, πως στην επιστήμη (συνήθως) νικάει ο ορθότερος και όχι ο ισχυρότερος.
πηγή:iefimerida.gr