Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2022

Γλυκό κουταλιού πορτοκάλι - με ολόκληρο πορτοκάλι

Υλικά 
8 πορτοκάλια χωρίς κουκούτσια
1 kg ζάχαρη
2 φλ. νερό
1/2 ξύλο κανέλας
Χυμό από 1/2 λεμόνι
Γλυκό κουταλιού πορτοκάλι
Για το γλυκό του κουταλιού πορτοκάλι ολόκληρο, επιλέγουμε πορτοκάλια χωρίς κουκούτσια με μέτρια φλούδα ούτε πολύ χοντρή ούτε πολύ λεπτή. Η φλούδα του πορτοκαλιού πρέπει να είναι ακέρωτη.
Πλένουμε τα πορτοκάλια και τα σκουπίζουμε.
Αφαιρούμε το κοτσάνι.
Τρίβουμε ελαφρά και παίρνουμε το ξύσμα χωρίς να φανεί το λευκό μέρος.
Κρατάμε το ξύσμα στην άκρη για άλλες παρασκευές. 
Ή το διατηρούμε στην κατάψυξη καλά σκεπασμένο.
Σε μεγάλη κατσαρόλα με νερό που βράζει, βάζουμε τα πορτοκάλια ολόκληρα και τα βράζουμε για 5′ σε μέτρια προς δυνατή φωτιά.
Αλλάζουμε το νερό και τα ξαναβράζουμε για 5′ από την ώρα που θα πάρουν βράση.
Τα βγάζουμε σε λεκάνη με κρύο νερό και παγάκια ώστε να κοπεί ο βρασμός τους.
Τα αφήνουμε πάνω σε καθαρή χοντρή πετσέτα ώστε να στεγνώσουν καλά και να αποβάλουν το πολύ νερό που κράτησε η φλούδα. 
Είναι καλό να μείνουν έτσι μια ολόκληρη νύχτα και να στεγνώσουν. 
Πάνω σε ξύλο κοπής κόβουμε κάθε πορτοκάλι στην μέση και μετά σε τέταρτα. 
Αφαιρούμε τυχόν ίνες ή κουκούτσια. 
Ανάλογα το μέγεθος κόβουμε σε μικρότερα κάθε τέταρτο, σε 3 ή τέσσερα κομμάτια.
Σε μια κατσαρόλα μεγάλη με χοντρή βάση βάζουμε το νερό και την ζάχαρη κι από την ώρα που θα πάρει βράση βράζουμε το σιρόπι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά για 5′.
Προσθέτουμε τα πορτοκάλια στο σιρόπι και βράζουμε για 10′.
Αφήνουμε το γλυκό να σταθεί μια ολόκληρη νύχτα μέσα στο σιρόπι του. 
Έτσι θα αποβάλουν τα πορτοκάλια τον χυμό τους στο σιρόπι. 
Μην παραλείψετε αυτό το στάδιο. 
Την επόμενη μέρα ξανά βράζουμε το γλυκό και από την ώρα που αρχίζει ο βρασμός βράζουμε για 10′.
Αφαιρούμε με τρυπητή κουτάλα το γλυκό σε μπολ.
Αφήνουμε το σιρόπι να βράσει και να δέσει για περίπου 8-10′.
Το σιρόπι είναι έτοιμο, όταν μια σταγόνα σιρόπι, στέκεται χωρίς να απλώνει. 
Αν έχετε θερμόμετρο για σιρόπι η ένδειξη θα πρέπει να δείχνει 104°C.
Όταν δέσει το σιρόπι ξαναβάζουμε τα πορτοκάλια μέσα και βράζουμε για 5-6 λεπτά.
Ρίχνουμε την κανέλα και τον χυμό λεμόνι.
Σε καυτά αποστειρωμένα βάζα, μοιράζουμε το καυτό γλυκό γεμίζοντας τα μέχρι πάνω.
Σφραγίζουμε τα βάζα με τα αποστειρωμένα καπάκια και τα αναποδογυρίζουμε στον πάγκο της κουζίνας.
Τα αφήνουμε έτσι, μέχρι να κρυώσουν τελείως. 
Τα γλυκά κουταλιού διατηρούνται σε σκιερό και δροσερό σημείο στην κουζίνα.
Μην παραβράζετε το γλυκό πορτοκάλι και μην το ξεπρικρίζετε πολύ ώρα γιατί μετά χάνει όλο του το άρωμα και λιώνει η φλούδα και η σάρκα με αποτέλεσμα να μην κρατάει το σχήμα του.

Βότανα με στοχευμένη δράση για το κουτί πρώτων βοηθειών που μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης

 ...πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε σε συνθήκες άγνωστες μέχρι τώρα και να μάθουμε να γνωρίζουμε πως  να χρησιμοποιούμε βότανα με στοχευμένη δράση για τη θεραπεία κοινών καταστάσεων όπως εγκαύματα,
κοψίματα,
πληγές,
έλκη,
ναυτία,
εντερικά προβλήματα,
λοιμώξεις ιογενείς και βακτηριακές,
γαστρεντερίτιδα…
Έτσι μαζί με τα βασικά προϊόντα που προανέφερα θα πρέπει να προσθέσουμε οπωσδήποτε τα σπιτικά βοτανικά ιάματά μας, από βότανα με στοχευμένη δράση για όλες ή τουλάχιστον, τις περισσότερες από τις καταστάσεις που προανέφερα.
Αφού λοιπόν συγκεντρώσουμε όλα τα βασικά ιάματα που χρειαζόμαστε, τα τακτοποιούμε σε ένα ανθεκτικό κουτί αποθήκευσης...
read more:https://botanologia.gr/votana-me-stocheymeni-drasi-gia-to-koyti-proton-voitheion-poy-mporoyme-na-to-paroyme-mazi-mas-se-periptoseis-ektaktis-anagkis/
....και αν σας ενδιαφέρουν και αγαπάτε τα βότανα και τη φύση εγγραφείτε στο κανάλι μου για να εξερευνήσουμε, και από εκεί, μαζί τον μαγικό αυτό κόσμο!
Το κανάλι μου είναι:

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2022

Βότανα αμέσου δράσεως για τη γαστρεντερίτιδα

Η γαστρεντερίτιδα είναι μια νόσος που χαρακτηρίζεται από λοίμωξη του γαστρεντερικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου τόσο του στομάχου όσο και του λεπτού εντέρου και προκαλεί διάρροια,

εμετό,
κοιλιακό άλγος και κράμπες.
Η γαστρεντερίτιδα, παρόλο που δε σχετίζεται με τη γρίπη, είναι επίσης γνωστή και ως γρίπη του στομάχου ή γαστρική γρίπη.
Η πλειονότητα των περιπτώσεων γαστρεντερίτιδας σε παιδιά παγκοσμίως οφείλεται στον, ροταϊό.
Στους ενήλικες, ωστόσο, οι πιο συχνές αιτίες γαστρεντερίτιδας είναι ο νοροϊός και τα καμπυλοβακτήρια.
Λιγότερο συχνά αίτια γαστρεντερίτιδας αποτελούν άλλα βακτήρια, ή οι τοξίνες τους και τα παράσιτα.
Η γαστρεντερίτιδα προκαλεί συνήθως διάρροια σε συνδυασμό με εμετό,
ενώ σε πιο σπάνιες περιπτώσεις εκδηλώνεται μόνο με ένα εκ των δύο συμπτωμάτων.
Επιπλέον μπορεί να προκαλέσει κοιλιακές κράμπες.
Τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως 12–72 ώρες μετά την επαφή με το λοιμώδη παράγοντα.
Εάν η γαστρεντερίτιδα οφείλεται σε ιογενή παράγοντα, τότε τα συμπτώματα υποχωρούν συνήθως μέσα σε μία εβδομάδα.
Εάν η γαστρεντερίτιδα οφείλεται σε βακτήριο μπορεί να προκαλέσει οξύ κοιλιακό άλγος και να διαρκέσει αρκετές βδομάδες.
Τα παιδιά που έχουν μολυνθεί από ροταϊό συνήθως αναρρώνουν πλήρως μέσα σε 3-5 ημέρες.
Η μετάδοση γίνεται μέσω της κατανάλωσης ακατάλληλα παρασκευασμένων τροφίμων, μολυσμένων υδάτων ή διά μέσου της άμεσης επαφής με άτομα που νοσούν.
Η κύρια θεραπεία είναι η επαρκής ενυδάτωση και εδώ έρχονται να βοηθήσουν τα βότανα και
ας παρακολουθήσουμε τα αποτελεσματικότερα και αμέσου δράσεως βότανα για την γαστρεντερίτιδα…
Παρακολουθείστε το βίντεό μου και αν σας ενδιαφέρουν και αγαπάτε τα βότανα και τη φύση εγγραφείτε στο κανάλι μου για να εξερευνήσουμε μαζί τον μαγικό αυτό κόσμο!
Το κανάλι μου
είναι:https://www.youtube.com/channel/UCQVy7v3Oz2YKcn4_8Z6MYgQ
Κείμενο, επιμέλεια κειμένου, επεξεργασία φωτογραφιών και παραγωγή video : thalia-botanologia.gr

Επειδή μου αρέσουν τα εκλεκτά εδέσματα - Κουλουράκια κανέλας με ελαιόλαδο

Τα κουλουράκια είναι πάντα αγαπημένα και όταν βγαίνουν από το φούρνο μοσχομυριστά και λαχταριστά είναι πάντα πειρασμός
Μια από τις πιό ωραίες συνταγές και την οποία ακολουθώ πάντα όταν φτιάχνω κουλουράκια είναι αυτή με κανέλα και ελαιόλαδο - το ελαιόλαδο είναι η μεγάλη μου αδυναμία - και την οποία πριν πολλά χρόνια είχα ανακαλύψει στο cretangastronomy.gr
Ας δούμε τη συνταγή:
Υλικά:
1 κούπα ελαιόλαδο
1 κούπα ζάχαρη
½ κούπα χυμό πορτοκαλιού
½ κούπα ρακή (ανάμεικτη  με λίγο κονιάκ)
1 κοφτό κουταλάκι αμμωνία
1 κοφτό κουταλάκι σόδα
1 κουταλάκι κανέλα
¼ κουταλάκι γαρύφαλλο
4-4,5 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Προαιρετικά 1 κούπα σουσάμι (αποφλοιωμένο ή αναποφλοίωτο)
Επί το έργον:
Αναμειγνύουμε το  ελαιόλαδο με τη ζάχαρη και προσθέτουμε τα οινοπνευματώδη και τα
αρωματικά.
Διαλύουμε τη σόδα και την αμμωνία (τις έχουμε βάλει μαζί σε ένα
ποτηράκι) στην πορτοκαλάδα και τα προσθέτουμε.
Ρίχνουμε τις τρεις κούπες αλεύρι
ανακατεύοντας απαλά και προσθέτουμε το υπόλοιπο σταδιακά, να μη μας ξεφύγει και
μας κάνει σκληρή τη ζύμη μας.
Πρέπει να έχουμε ένα μαλακό ζυμάρι.
Αφήνουμε να
μείνει κανένα μισάωρο και αρχίζουμε να πλάθουμε τα κουλουράκια μας.
Ανάλογα με
το πόσο γρήγορες είμαστε ανάβουμε τώρα το φούρνο στους 170 βαθμούς  ( ή αργότερα, όταν θα έχουμε μισογεμίσει το πρώτο ταψί). 
Πλάθουμε μικρά κουλουράκια και αν θέλουμε  τα κυλούμε σε σουσάμι που έχουμε καθαρίσει, ξεπλύνει και απλώσει σε βαμβακερή πετσέτα.
Τα αραδιάζουμε σε ταψί.
Ψήνουμε για 25 με 30 λεπτά στη
μεσαία σχάρα του φούρνου. 
Τα φυλάσσουμε σε κουτί μπισκότων.
Παρατηρήσεις:
1)Δεν είχα κονιάκ και χρησιμοποίησα λικέρ μαζί με τη ρακή.
Η ρακή που είναι χαρακτηριστικό υλικό πολλών κρητικών κουλουριών, μπορεί να
αντικατασταθεί με άλλο άχρωμο και άοσμο οινοπνευματώδες  απ’ ότι μου έχει πει φίλη που μένει εκτός Κρήτης και δεν την βρίσκει πάντα.
2) Για να κολλήσει το σουσάμι καλύτερα στα κουλουράκια το πασπαλίζουμε με  ένα κουταλάκι ζάχαρη και ανακατεύουμε .
3)Με τις παραπάνω ποσότητες έγιναν 2 ταψάκια της κουζίνας κουλουράκια (60 όχι πολύ μεγάλα κουλουράκια).
Στο ένα δεν έβαλα σουσάμι γιατί δεν μου έφτασε αυτό που είχα , αλλά δεν ήταν καθόλου άσχημα!
4)Προσέχουμε να μη παραπέσει το αλεύρι γιατί γίνονται σκληρά.
Με το ξεκούρασμα , η πολύ μαλακή ζύμη στρώνει τελικά!
5)Update 22-2-2019: Επειδή πολλές φίλες θέλουν να αποφύγουν το αλκοόλ, ήδη έχει γραφεί σε κάποιο από τα σχόλια και το συμπληρώνω κι εδώ ότι μπορεί να αντικατασταθεί με χυμό πορτοκαλιού (να γίνει 1 κούπα δηλαδή αντί μισή) ή γάλα ή κανελόνερο.
2η συνταγή
Υλικά
1 και ¼ κούπας ελαιόλαδο
1 και ¼ κούπας ζάχαρη
1 μεγάλο πορτοκάλι
1 λεμόνι (το ξύσμα και το χυμό)
¼ κούπας ρακή ή άλλο ποτό
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
½ κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο
2 κουταλάκια του γλυκού σόδα
Περίπου 1 κιλό αλεύρι μαλακό ή για όλες τις χρήσεις (περισσεύει συνήθως περίπου 1 - 1,5 κούπα)
Επί το έργον
Βάζουμε σε λεκάνη το ελαιόλαδο, τη ζάχαρη και το ξύσμα των εσπεριδοειδών (αφού τα πλύνουμε καλά με χλιαρό νερό και αν είναι δυνατόν με ένα καθαρό σφουγγαράκι).
Καθαρίζουμε το πορτοκάλι και αφαιρούμε όση περισσότερη από την άσπρη μεμβράνη μπορέσουμε από τις φέτες του. 
Τις βάζουμε στο multi και τις αλέθουμε πολύ καλά.
Ανακατεύουμε τα υλικά μας στη λεκάνη αφού προσθέσουμε και τα κανελογαρύφαλλα μέχρι να ομογενοποιηθούν, ρίχνουμε και το πορτοκάλι.
Διαλύουμε τη σόδα στο χυμό λεμονιού και τον ανακατεύουμε με τα υπόλοιπα υλικά. 
Προσθέτουμε το αλεύρι λίγο λίγο μέχρι να έχουμε μια μαλακή ζύμη. 
Την αφήνουμε να ξεκουραστεί μια μισή ώρα τουλάχιστον.
Παίρνουμε ζύμη όσο ένα μέτριο καρύδι και την πλάθουμε κορδόνι και το κλείνουμε σε κουλουράκι ή το αφήνουμε τριβιδάκι.
Τα αραδιάζουμε σε λαδωμένο ή σε στρωμένο με χαρτί ψησίματος ταψί. 
Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 25-30 λεπτά ή μέχρι να πάρουν ένα χρυσοκάστανο χρώμα.
Παρατηρήσεις
1)Στα λαδερά κουλουράκια έχει μεγάλη σημασία η ποσότητα του ελαιολάδου στη ζύμη για την τελική υφή τους. 
Γίνονται πιο τριφτά αν έχουν πολύ ελαιόλαδο και σκληραίνουν ελαφρά αν το ελαττώσουμε. 
Στη συγκεκριμένη συνταγή έχω βάλει από ¾ κούπας ως 1,5 κούπα και η διαφορά είναι διακριτή. 
Με ¾ κούπας είναι λίγο πιο σκληρά αλλά είναι πιο ανθεκτικά στις μετακινήσεις.
2) Επίσης ο χρόνος ψησίματος είναι θέμα γούστου. 
Και στα 20 λεπτά, ψημένα είναι αν είναι δυνατός ο φούρνος. 
Αλλά αν σας αρέσουν πιο τραγανά αφήστε τα λίγο ακόμη…
3) Η ποσότητα του αλευριού είναι ενδεικτική . 
Εξαρτάται από το είδος του , από το μέγεθος του πορτοκαλιού, ακόμη και από την υγρασία και τη θερμοκρασία  της ατμόσφαιρας! 
Σημασία έχει η υφή της ζύμης. 
Πρέπει να είναι μαλακή και εύπλαστη αλλά να μη κολλά στα χέρια.


Σαμπουκος - το πασίγνωστο φυλλοβόλο δένδρο με τις φαρμακευτικές ιδιότητες

Η επιστημονική του ονομασία είναι Sambucus nigra/σαμπούκος ο μελανός και στη χώρα μας τον συναντούμε με τις ονομασίες ζαμπούκος, 
αφροξυλιά, 
αφροξυλάνθη, 
φροξυλιά, 
φροξινάνθη, 
ακτή η μελανή, 
αυξιά, 
αντριανός. 
Είναι μικρό δένδρο, πολύ γνωστό φυλλοβόλο. 
Ο φλοιός του κορμού είναι ανοιχτόχρωμος με σχισμές και λευκά φακίδια. 
Φύλλα μεγάλα, πράσινα θαμπά, με 5 λογχοειδή οδοντωτά φυλλάρια. 
Άνθη μικρά λευκοκίτρινα, πολύ μυρωδάτα κατά μεγάλα απλωτά σκιάδια. 
Οι καρποί είναι μικρές μαύρες ράγες. 
Ιστορικά στοιχεία: 
Γνωστό βότανο από την αρχαιότητα. 
Ο Ιπποκράτης συνιστούσε την τοποθέτηση φύλλων Σαμπούκου στα πρηξίματα των ποδιών, για την ανακούφιση των πόνων από την ποδάγρα, αρθρίτιδα και αιμορροΐδες. 
Επίσης χρησιμοποιούσε τους φρέσκους και στεγνωμένους καρπούς του βοτάνου για τα πρηξίματα με συγκέντρωση υγρών από δυσλειτουργία των νεφρών, της καρδιάς και τις εγκυμονούσες. 
Οι γιατροί της αρχαιότητας συνιστούσαν τα άνθη του Σαμπούκου ζεματισμένα με γάλα, σαν καταπλάσματα στους πόνους στην ποδάγρα και τα καρκινώδη έλκη. 
Σε περιπτώσεις συγκέντρωσης υγρών στον οργανισμό, εξ αιτίας της δυσλειτουργίας των νεφρών, οι αρχαίοι έλληνες έπαιρναν τον πράσινο φρέσκο φλοιό και τα φρέσκα φύλλα του δέντρου, έβγαζαν από αυτά τον χυμό, τον αραίωναν με κρασί και τον έπαιρναν με ένα κουτάλι του φαγητού πρωί - βράδυ. 
Ο Γαληνός το χαρακτήριζε καυτό και ξηρό και το χρησιμοποιούσε για υγρές καταστάσεις όπως ο κατάρρους ή η υπερβολική βλέννα. 
Τον 17ο αιώνα ήταν δημοφιλές γιατρικό για να καθαρίζει το φλέγμα., ενώ τον 18ο αιώνα το απόσταγμα του Σαμπούκου  εκθειαζόταν για την ικανότητά του να λευκαίνει το δέρμα και να σβήνει τις φακίδες. 
Ο Κούλπεπερ το 1653 έγραφε για το βότανο "το αφέψημα της ρίζας θεραπεύει το δάγκωμα της οχιάς". 
Η λαϊκή παράδοση χαρακτηρίζει τον σαμπούκο ως πλήρες φαρμακείο λόγω των αναρίθμητων θεραπευτικών και προφυλακτικών του ιδιοτήτων. 
Το ονόμαζαν «το γιατρικό του στήθους του λαού».
Το χρησιμοποιούσαν ευρέως ως θεραπευτικό για πολλές ασθένειες των πνευμόνων, αποτοξινωτικό του αίματος, τονωτικό και ως μέσο μακροζωίας. 
Συστατικά-χαρακτήρας: 
Τα άνθη και οι καρποί είναι πικρά, ξηραντικά, δροσερά και ελαφρώς γλυκά. 
Ο φλοιός είναι καυτός, πικρός και ξηραντικός. 
Τα άνθη του φυτού περιέχουν φλαβονοειδή, υδροκυανικό γλυκοσίδιο σαμπουνιγκρίνη, τανίνες και αιθέριο έλαιο. 
Οι καρποί περιέχουν ιμβερτοσάκχαρο, φυτικά οξέα, τανίνη, βιταμίνες Α, C  και Ρ, ανθρακοκυανικές χρωστικές ουσίες και ίχνη αιθέριου ελαίου. 
Άνθιση - χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή: Τα μέρη που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι ο φλοιός, τα άνθη, οι καρποί και τα φύλλα. Τα άνθη συλλέγονται την άνοιξη και στις αρχές καλοκαιριού. 
Ο φλοιός και οι καρποί συλλέγονται Αύγουστο και Σεπτέμβριο. 
Περιγραφή: 
Φυλλοβόλο δενδρύλιο, ευρύτατα διαδεδομένο. 
Τα φύλλα του είναι σύνθετα με φυλλάρια λογχοειδή, οδοντωτά. 
Τα άνθη είναι λευκοκίτρινα, μικρά, σχηματίζουν σκιαδόμορφους κορύμβους και είναι εντόνως αρωματικά.
Μετά την καρπόδεση σχηματίζουν μικρές μαύρες ράγες.
Ο κορμός του δέντρου έχει ανοιχτόχρωμο φλοιό με σχισμές και λευκά στίγματα. 
Τα κλαδιά του περιέχουν άφθονη εντεριώνη (κουφο-ξυλιά).
Είναι αυτοφές σε δροσερά δασώδη εδάφη, σε άκρες χειμάρρων και καλλιεργειών.Υπάρχει και ένα δεύτερο είδος σαμπούκου με δυσάρεστη οσμή. 
Ιστορία:
Φυτό γνωστό από την μακρινή αρχαιότητα! 
Οφείλει το όνομά του στην ελληνική λέξη "σαμβύκη" ή " ιαμβύκη" (Ησύχιος), αιολικός τύπος του "σάνδυξ", που σημαίνει κόκκινο!  
Από το φυτό έφτιαχναν κόκκινο χρώμα. 
Επιπλέον, σάνδυκες ήταν τα ωραία διαφανή ενδύματα των γυναικών. 
Σαμβύκη, ακόμη, ήταν ένα γνωστό στον αρχαίο κόσμο μουσικό όργανο, το οποίο προερχόταν από την Ανατολή (Συρία, Περσία) και αναφέρεται από πλήθος συγγραφέων, όπως τον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο κ.λπ.
Μάλλον το έφτιαχναν με ξύλο σαμπούκου, όπως φαίνεται να έφτιαχναν και μια πολιορκητική μηχανή, ενώ αναφέρεται και φάρμακο με την ίδια ονομασία! 
Στα προϊστορικά χρόνια ο καρπός χρησιμοποιήθηκε ως τροφή και τα άνθη ως ίαμα. Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις: 
Ο φλοιός δρα ως καθαρτικό, εμετικό και διουρητικό. 
Τα φύλλα δρουν ως εξωτερικό μαλακτικό και επουλωτικό, εσωτερικά καθαρτικό, αποχρεμπτικό, διουρητικό και εφιδρωτικό. Τα άνθη δρουν ως εφιδρωτικό και αντικαταρροικό.  
Αν ληφθούν προληπτικά για να δυναμώσουν το άνω αναπνευστικό σύστημα αντιμετωπίζονται ευκολότερα τα συμπτώματα της αλλεργίας λόγω της γύρης στην ατμόσφαιρα. 
Οι καρποί δρουν ως εφιδρωτικό, διουρητικό και υπακτικό. 
Όλα τα αέρια μέρη του φυτού  λοιπόν είναι χρήσιμα. 
Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται για μωλωπισμούς, διαστρέμματα, τραύματα και χιονίστρες. 
Τα άνθη του είναι πολύ καλά για θεραπεία κρυολογημάτων και γρίπης. 
Είναι κατάλληλα και για κάθε καταρροϊκή φλεγμονή του ανωτέρου αναπνευστικού συστήματος, όπως πυρετός εκ χόρτου και  ιγμορίτιδα. 
Οι καρποί του σαμπούκου έχουν παρόμοιες ιδιότητες με τα άνθη αλλά επιπλέον είναι χρήσιμοι και στους ρευματισμούς. 
Για κρυολογήματα και πυρετούς ο σαμπούκος συνδυάζεται με μέντα, 
Για τη γρίπη συνδυάζεται με ευπατόριο το διατρητόφυλλο. 
Για την καταρροή με τη χρυσόβεργα ή σολιντάγκο/Solidago virgaurea - goldenrod
Ο σαμπούκος συνδυάζεται καλά με δυόσμο, 
Παρασκευή και δοσολογία: 
Παρασκευάζεται ως έγχυμα. 
Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 2 κουταλιές του τσαγιού ξηρά ή φρέσκα άνθη, το σκεπάζουμε και το αφήνουμε 10 λεπτά. 
Σουρώνουμε και πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα. 
Αν έχουμε φρέσκους καρπούς μπορούμε να πιούμε το χυμό τους ως εξής. 
Βράζουμε τους καρπούς σε νερό 2-3 λεπτά και μετά τους εκθλίβουμε για να πάρουμε το χυμό. Πίνουμε 3 κουτάλια του φαγητού ημερησίως. 
Υπό μορφή βάμματος το παίρνουμε για κρυολόγημα και γρίπη ή νωρίς την άνοιξη για να βοηθήσει να μειωθούν αργότερα τα συμπτώματα του αλλεργικού πυρετού. 
Προφυλάξεις: 
Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε κανένα μέρος του δέντρου αν δεν συμβουλευτούμε το γιατρό μας
Δεν χρησιμοποιούμε τον φλοιό κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης γιατί είναι ισχυρό καθαρτικό.
κουφοξυλιά, 
αχιλλέα ή ύσσωπο. 
αχιλλέα,
ύσσωπο και φλαμούρι για φλεγμονές των άνω αναπνευστικών οδών/άνθη και καρποί και με χαμομήλι και ιτιά για ρευματικούς πόνους/οι καρποί. 
πηγή: facebook.com

Μια ιστορική περιήγηση στον κόσμο των μπαχαρικών, από την αρχαιότητα στην νεωτερική εποχή


Μαρία Λεβεντάκη και Χαράλαμπος Οικονομίδης
«Τώρα είναι η ώρα να το πιούμε» αναφωνούσε ο πολυπράγμων Ρωμαίος ποιητής Κόιντος Οράτιος Φλάκκος (65 – 8 πΧ) πριν από συνεστιάσεις και εύθυμες κρασοκατανύξεις, παραινώντας τη ομήγυρη να ενδώσει στο σκανδαλιάρικο πνεύμα του οίνου. 
Η φράση καθαυτή, ωστόσο, όχι μόνο δεν εξαντλούνταν σε μια εορταστική διάθεση αλλά έκρυβε την παναθρώπινη ανάγκη για επανάσταση εναντίον της μονοτονίας που κρύβουν η επιβίωση και ο περιορισμός στα απαραιτήτως αναγκαία. 
Οχήματα αυτής της συνήθως σιωπηλής επανάστασης τελούσαν διαχρονικά όλα εκείνα τα «περιττά» στοιχεία τριφηλών στιγμών της καθημερινότητας όπως ο οίνος, η σοκολάτα, τα ανθυγιεινά πλην αναπόδραστα τηγανητά ή καπνισμένα τρόφιμα και, φυσικά, τα μπαχαρικά, όλα τους εντελώς αχρείαστα στην συντήρηση του θνητού αμαρτωλού σαρκίου αλλά ικανά να ανοίγουν τις πύλες της γαστριμαργικής ηδονής. 
Μακράν όλων των βρώσιμων θησαυρών της φύσης, τα μπαχαρικά υπήρξαν Κέρας της Αμάλθειας για τους κατόχους τους μέχρι την άτυχη εκείνη στιγμή που θα καλούνταν να απωθήσουν τους στόλους πολυεθνικών αυτοκρατοριών, άπληστων για τον αμύθητο θησαυρό εξωτικών και άγνωστων τόπων.
Σημαντικές ιδιότητες μπαχαρικών και βοτάνων
Ποιες είναι όμως οι ιδιότητες των μπαχαρικών που τα καθιστούν τόσο επιθυμητά; Λοιπόν, εκτός των υπέροχων γεύσεών τους, οι οποίες σε παλαιότερες εποχές έκρυβαν τη σαγήνη εξωτικών λιμανιών και παρθένων οροπεδίων της Αμερικής ή της Ινδοκίνας, πολλά μπαχαρικά και βότανα αξιοποιούνταν από την παραδοσιακή ιατρική σχεδόν όλων των πολιτισμών ως μέσα θεραπείας αρκετών ασθενειών. 
Εκτενείς αναφορές για την ιατρική χρήση φυτικού υλικού συναντώνται ήδη από τους αρχαίους πολιτισμούς όπως ο Κινέζικος, ο Αιγυπτιακός και ο Ελληνικός, ενώ ευρήματα του Ιπποκράτη και των συνεχιστών του συνόδευσαν την ευρωπαϊκή ιατρική ως και τον 19ο αιώνα, όπου φαρμακεία της Ουγγαρίας, της Σερβίας, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Βαυαρίας πωλούσαν κονιάματα από ελλέβορο και εκχυλίσματα δενδρολίβανου ως θεραπευτικά σχήματα για παρασιτώσεις, δερματίτιδες και μολύνσεις. 
Υπάρχει όμως και η έκτη εκείνη αίσθηση, η ερωτική επιθυμία την οποία ορισμένα βότανα και μπαχαρικά ενισχύουν απρόσμενα, καθιστάμενα έτσι φυσικά αφροδισιακά. 
Τέλος, η αίσθηση καθαριότητας και τα μεθυστικά αρώματα που απελευθερώνουν αναμμένα λυχνάρια με φυτικό υλικό κάθε λογής διαμορφώνουν ένα αισθησιακό περιβάλλον και εμπνέουν τις πλείστες όσες ευδιάθετες διαδράσεις μεταξύ οικοδεσπότη και καλεσμένων.
Ιστορική αναδρομή
Κέδρος του Λιβάνου, καρδούλα της Ινδονησίας, γιασεμί της Ιταλίας, σάνταλο της Ινδίας και κεάνωθος της βόρειας Αμερικής είναι ελάχιστα παραδείγματα αρωματικών φυτών τα οποία έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από τις τοπικές κοινότητες και κατάφεραν να σπάσουν τους φραγμούς συνόρων εξαπλωνόμενα σε όλο τον κόσμο μέσω των θαλάσσιων εμπορικών οδών. Φυτά όπως το κοπάλιο, το λιβάνι, το ξύλο του κέδρου και το σάνταλο αξιοποιούνταν αρχικά σε θρησκευτικές τιμές αλλά στην συνέχεια αποτέλεσαν πηγές πολύτιμων αιθέριων ελαίων χρήσιμων για σωματικές εντριβές, επαλείψεις και αρωματισμό ρούχων ή χώρων.
Αρχαία Αίγυπτος και Μεσοποταμία
Η φαραωνική Αίγυπτος υπήρξε ένα από τα λίκνα της τέχνης παρασκευής αρωμάτων και μεθυστικών αιθέριων ελαίων. 
Στα ερείπια του μεγάλου ναού του Εντφού από το βασίλειο της Άνω Αιγύπτου ανακαλύφθηκαν εργαστήρια αρωματοποιίας των οποίων οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με συνταγές παρασκευής αρωμάτων προοριζόμενων τόσο για λατρευτικές τελετές –ιδίως προς τιμήν του Όσιρη και της Ίσιδος- όσο και αισθητικές παρεμβάσεις στην αιγυπτιακή καθημερινότητα, ενώ ποικίλα παρασκευάσματα χρησιμοποιούνταν και κατά τη διαδικασία της ταρίχευσης. 
Μάλιστα, τα φυτικά εκχυλίσματα όχι μόνο απάλυναν τις δυσάρεστες οσμές των αποσυντιθέμενων σωμάτων, αλλά επιπλέον περιείχαν βιοδραστικές ενώσεις οι οποίες περιόριζαν τις διεργασίες αποσύνθεσης μέσω αναστολής του πολλαπλασιασμού μικροοργανισμών – αποικοδομητών. 
Τέτοιες αρωματικές ύλες ήταν μίγματα άρκευθου, κανέλας και σμύρνας, δηλαδή ενός ρητινώδους κομμιώματος με δυνατή οσμή που παραγόταν από το βαλσαμόδεντρο και η χρήση του αναφέρεται ήδη σε αιγυπτιακούς παπύρους του 2000 πΧ. 
Στις γιορτές του Άμμωνα (1500-1100 πΧ) χρησιμοποιούνταν εκτενώς ένα έλαιο για το σώμα που αναφέρονταν ως “μπακ” και εισαγόταν από λαούς της Μεσοποταμίας. 
Από την ίδια περίοδο προέρχεται ο Πάπυρος του Έμπερς, ένα πολύτιμο ιστορικό κειμήλιο το οποίο ονομάστηκε προς τιμήν του ερευνητή και ακαδημαϊκού Γκέοργκ Μόριτς Έμπερς (1839-1898) και περιέχει πληθώρα αναφορών σε αρχαίες αιγυπτιακές πρακτικές θεραπείας, όπως επίσης και οδηγίες παρασκευής αφεψημάτων και καταπλασμάτων από βότανα και μπαχαρικά με σημαντικότερα τον κορίανδρο, το σκόρδο, το κρεμμύδι, την παπαρούνα, τη μέντα, τον μάραθο και το κύμινο. 
Εξ αυτών ιδιαίτερης εκτίμησης φαίνεται πως έχαιραν το σκόρδο και το κρεμμύδι, καθότι καταναλώνονταν αμφότερα από τους εργάτες κατά την οικοδόμηση της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπα, ενώ ξύλινα ομοιώματα αυτών των δύο λαχανικών βρέθηκαν στον τάφο του βασιλιά Τουταγχαμών και πιθανώς εξυπηρετούσαν ως συμβολικά εφόδια και φορείς δύναμης για τη μετέπειτα ζωή. 
Επιπλέον, οι εύποροι κάτοικοι συνήθιζαν να αρωματίζουν τα φαγητά τους με κάρδαμο και κανέλα, δύο μπαχαρικά τα οποία εισάγονταν από τις περιοχές της σύγχρονης Αιθιοπίας και του Σουδάν. 
Στο δε Νέο Βασίλειο, η μόδα χαρακτηρίζονταν από την κάπως παράδοξη προτίμηση τόσο ανδρών όσο και γυναικών να ξυρίζουν εντελώς το κεφάλι και να χρησιμοποιούν αντί του φυσικού τους μαλλιού περούκες. 
Στις γυναικείες περούκες τοποθετούνταν ένας μικρός κώνος από ομογενοποιημένο υλικό βάλσαμου ή αρωματισμένου λίπους που με τη ζέστη έλιωνε σταδιακά και αρωμάτιζε τόσο το κεφάλι όσο και τους ώμους.
Τα αρωματικά φυτά και τα μπαχαρικά ήταν εξίσου κοινά στην άμεση γειτονιά της Αιγύπτου, την πολύβουη και μυστηριακή Μεσοποταμία. 
Τη σαρκοφάγο της ιστορίας έρχονται να συλήσουν πλίνθινες και κεραμικές επιγραφές της Νινευί των Βαβυλωνίων, της Ασσούρ των Ασσύριων, της Ουγκαρίτ της Χαναάν και πολλών ακόμα λησμονημένων πολιτειών. 
Μια από τις αρχαιότερες αναφορές στη χρήση μπαχαρικών και βοτάνων ως θεραπευτικά μέσα προέρχεται από σουμεριακές επιγραφές της 3ης χιλιετίας πΧ, όπου περιγράφονται παρασκευάσματα με θυμάρι, κάρδαμο και μύρο. 
Από την Ασσυρία και, συγκεκριμένα, από την περίοδο βασιλείας του Ασσουρμπανιπάλ (668 – 633 πΧ) έρχονται σφηνοειδείς επιγραφές με συνταγές μαγειρικής και τα πλείστα όσα εγκωμιαστικά σχόλια για φυτά όπως το σκόρδο, το σησάμι, το κύμινο και το γλυκάνισο. 
Οι Βαβυλώνιοι, προαιώνιοι ανταγωνιστές και Νέμεση των Ασσύριων, καλλιεργούσαν στους βασιλικούς κήπους τουλάχιστον 64 είδη αρωματικών φυτών και διατηρούσαν εκτενή αρχεία με τις διαδικασίες καλλιέργειας, μεταφύτευσης και προστασίας από διάφορες γνωστές φυτικές ασθένειες της εποχής, ενώ μέρος των παραγόμενων μπαχαρικών αφιερώνονταν μέσω λατρευτικών τελετών στον Θεό – Θεραπευτή του Φεγγαριού και προστάτη των βοτάνων. 
Προς τέρψη αυτής της θεότητας της νύχτας, τόσο οι σχετικές τελετές όσο και η συλλογή υπέργειων τμημάτων των φυτών πραγματοποιούνταν πάντα μετά τη δύση του ήλιου.
Αρχαία Ελλάδα και Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
Η υπόθεση των μπαχαρικών και των βοτάνων όχι μόνο δεν ήταν άγνωστη στον αρχαίο ελλαδικό χώρο, αλλά αποτέλεσε έναυσμα για την ανάπτυξη της πρώιμης ιατρικής επιστήμης και ακολούθησε την ευρωπαϊκή ιστορία μέχρι τους Αναγεννησιακούς χρόνους. 
Είτε ενδημικά στα νότια Βαλκάνια είτε εισαγόμενα από γειτονικούς πολιτισμούς, τα αρωματικά φυτά έβρισκαν πολυάριθμες χρήσεις στη μαγειρική και την προσωπική αισθητική τόσο της Ομηρικής Εποχής όσο και των μετέπειτα πόλεων – κρατών.
Μυκηναϊκές πινακίδες της περιόδου 1600-1200 πΧ φανερώνουν πως υπήρχαν αλοιφές παρασκευασμένες από έλαιο εμπλουτισμένο σε φυτά όπως ο μάραθος, ο κορίανδρος και ο Άρκευθος. 
Κατά τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή (500 – 400 πΧ) ήταν κοινή η χρήση αφεψημάτων φασκόμηλου για παθήσεις του αναπνευστικού και καταπλασμάτων δάφνης για την πρόληψη μόλυνσης πληγών, θεραπευτικά μέσα με τα οποία ασχολήθηκε εκτενώς ο Ιπποκράτης ο Κώος (460 – 377 πΧ). 
Αξίζει δε αναφοράς το ενδιαφέρον του Ιπποκράτη για τις ιδιότητες ειδών ελλέβορου, φυτών πλούσιων σε αλκαλοειδή και ως εκ τούτου δηλητηριώδη αλλά ικανά να καταπραΰνουν δερματικές μολύνσεις και παρασιτώσεις του πεπτικού συστήματος. 
Από τις τουλάχιστον 400 θεραπείες τις οποίες ανέπτυξε ο Ιπποκράτης βασιζόμενος σε βότανα, σχεδόν οι μισές διατηρήθηκαν με μικρές διαφοροποιήσεις μέχρι και την Αναγέννηση και ανταγωνίζονταν επάξια τις πρώτες απόπειρες χρήσης μετάλλων ως θεραπευτικά σχήματα. Μάλιστα, στην περίπτωση των μεσαιωνικών φαρμάκων μόλυβδου και υδραργύρου υπερτερούσαν σημαντικά τα φυτικά παρασκευάσματα, μια και τα βαρέα μέταλλα σχεδόν πάντα προκαλούσαν δηλητηριάσεις και αρκετά συχνά θάνατο ενώ τα φυτικά καταπλάσματα και αφεψήματα όντως περιόριζαν μολύνσεις και καταπράυναν πληθώρα συμπτωμάτων όπως ο έντονος κνησμός και η τοπική φλεγμονή. 
Πολυπράγμων διάδοχος του Ιπποκράτη υπήρξε ο ιατρός και βοτανολόγος Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος (40-90 μΧ), ο οποίος συνέταξε έναν λεπτομερή κατάλογο μπαχαρικών και βοτάνων γνωστών στην Μεσόγειο και ακολούθως έγραψε το περίφημο Περὶ ὕλης ἰατρικῆς (De Materia Medica στα λατινικά).
Την πλούσια παράδοση Αιγύπτιων, Αχαιμενιδών Περσών και αρχαίων Ελλήνων στην αρωματοποιία και ιατρική συνέχισαν οι Ρωμαίοι, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση για εξωτικά αγαθά από τους εμπορικούς δρόμους που εξακολουθούσε να ελέγχει η Περσία μετά τα χρόνια του Σέλευκου. 
Η ρωμαϊκή ιστορία βρίθει από συνεστιάσεις και όργια προυχόντων όπου καταναλώνονταν εξωφρενικές ποσότητες φαγητών και κρασιών αρωματισμένων με ποικιλία μπαχαρικών όπως κανέλα, δάφνη και γλυκάνισο, ενώ οι κοπιώδεις δραστηριότητες πολυάσχολων εμπόρων και κρατικών αξιωματούχων θα ανταμειβόταν με μασάζ και εντριβή με αρωματικά έλαια βοτάνων. Η αξία των μπαχαρικών αναδεικνυόταν και σε αιματηρές εκστρατείες, μακριά από τη θαλπωρή της πορφυροστόλιστης Ρώμης, όπου οι λεγεωνάριοι λάμβαναν ως αμοιβή μία ποσότητα κοινού μαγειρικού άλατος την οποία διαφύλασσαν και χρησιμοποιούσαν αργότερα έναντι συμβατικού συναλλάγματος. 
Σε αυτήν την πρακτική αμοιβής φαίνεται πως έλκει την καταγωγή της η αγγλική λέξη «salary» για τον μισθό, καθότι «salarium» ήταν ο λατινικός όρος για το αλάτι. 
Όταν οι ρωμαϊκές λεγεώνες εξήγαγαν δια της βίας τον ρωμαϊκό πολιτισμό στις περιοχές βόρεια των Άλπεων, οι τοπικοί πληθυσμοί Γότθων, Ούννων και Βανδάλων ήρθαν σε επαφή με τα μεθυστικά μπαχαρικά της ανατολής και αιχμαλωτίστηκαν από την πανδαισία πρωτόγνωρων γεύσεων, οπότε οι προϋπάρχουσες γαστριμαργικές εμπειρίες των κρεμμυδιών, σκόρδων και φυτών όπως το δεντρολίβανο παραγκωνίστηκαν σημαντικά.
Αρχαία Κίνα
Αχανείς οροσειρές όπου η Γη σμίγει με τον Ουρανό, επιβλητικά οροπέδια και πεδιάδες που φοβίζουν με την απεραντοσύνη τους είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά τα οποία διαμόρφωσαν την φυσιολατρική παράδοση του κινέζικου πολιτισμού. 
Όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι Κινέζοι απέκτησαν εκτενή γνώση των διαθέσιμων αρωματικών φυτών και ανέπτυξαν παραδοσιακή ιατρική εφάμιλλη των αντίστοιχων από μεσογειακούς λαούς. 
Ήδη από την 3η χιλιετία πΧ είχε ανακαλυφθεί το τσάι, ενώ ιατροί – βοτανολόγοι της εποχής συνέταξαν λεπτομερείς καταλόγους των γνωστών σε εκείνους φυτών και μπαχαρικών μαζί με τις σχετικές ιδιότητες και τις προτεινόμενες χρήσεις. 
Στον ίδιο τον αυτοκράτορα Σεν Νουνγκ αποδίδεται το γραπτό έργο Pen Ts’ao Ching (2700 πΧ) στο οποίο και επιχειρήθηκε μια περισσότερο συστηματική παράθεση όλων των πληροφοριών από τους προαναφερθέντες καταλόγους, ενώ ανάλογο εγχείρημα φαίνεται πως πραγματοποιήθηκε το 1596 πΧ όταν ο βοτανοθεραπευτής Λι Σι Τσεν εξέδωσε ιδιόχειρα το περιεκτικό έργο Ts’ao Kang Mu.
Ξεχωριστή θέση στην παράδοση της Άπω Ανατολής φαίνεται πως κατείχε το γκίνσενγκ, μια και εντοπίζεται σε αρχαίες συνταγές μαγειρικής και οδηγίες παρασκευής θεραπευτικών αφεψημάτων των Κινέζων, των θιβετιανών, των Κορεατών και των Ιαπώνων. 
Μάλιστα, οι Κινέζοι αυτοκράτορες συνήθιζαν ως πρακτική την τελετουργική κατανάλωση γκίνσενγκ, αποσκοπώντας σε ενίσχυση της ερωτικής τους επιθυμίας και κατ’ επέκταση αποτελεσματικότερη ικανοποίηση των παλλακίδων στην Απαγορευμένη Πόλη. 
Τόσο πολύτιμο θεωρούνταν σαν φυτό, που συχνά μεταφέρονταν αποξηραμένο εντός διαδοχικών στρώσεων μεταξωτού υφάσματος.
Αρχαία Ινδία
Μπαχαρικά και βότανα όπως το μαύρο πιπέρι, η κανέλα, ο κουρκουμάς (γνωστός και ως ινδική κύπειρος) και το κάρδαμο έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης στις αρχαίες ινδικές κοινωνίες διότι καθιστούσαν τη μαγειρική μια μαγευτική εξερεύνηση των γεύσεων, ενώ παράλληλα διακρίνονταν για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. 
Ο αρχαίος Ινδός χειρούργος Σουσρουτά (4ος πΧ αιώνας) τοποθετούσε πλησίον κρεβατιών ασθενών μικρά τεμάχια υφάσματος, τα οποία είχε εμποτίσει προηγουμένως σε μίγματα λευκής μουστάρδας και αρωματικών φυτών. 
Καθ’ αυτήν την πρακτική προσδοκούσε στον εξορκισμό κακόβουλων πνευμάτων που, σύμφωνα με τις αρχαίες αντιλήψεις, ευθύνονταν για μεγάλο αριθμό ασθενειών στους ανθρώπους. 
Επίσης, εφάρμοζε καταπλάσματα αλεσμένου σησαμιού στις μετεγχειρητικές πληγές ασθενών ως προφύλαξη έναντι μολύνσεων. 
Σε ιατρικά χειρόγραφα των Τσαράκα (1ος μΧ αιώνας) και Σουσρουτά του Δεύτερου (2ος μΧ αίωνας) γίνεται εκτενής αναφορά σε αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά συνδυαστικά με τις χρήσεις τους, με ορισμένα εξ αυτών όπως το γκίνσενγκ, το κάρδαμο, η κανέλα και το πιπέρι να αξιοποιούνται ως συστατικά σε καταπλάσματα για πληγές και δερματικές παθήσεις. 
Κατά τον αρχαίο κώδικα ιατρικής της Αγιουρβέδας (Επιστήμη της Ζωής), γαρίφαλο και κάρδαμο τυλίγονταν σε φύλλα καρυδιάς και το παρασκεύασμα μασιόνταν μετά από κάθε γεύμα προς αύξηση της σιελόρροιας και υποβοήθηση της πέψης.
Αραβικός κόσμος
Οι εμπορικές οδοί μέσω των οποίων διακινούνταν μπαχαρικά μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής εδραιώθηκαν ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους, όταν τα κατειλημμένα ελληνιστικά βασίλεια της Περγάμου και της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου διατέλεσαν πύλες εισόδου των ανατολίτικων μπαχαρικών στις ρωμαϊκές αγορές. 
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγή και διακίνηση μπαχαρικών ανέλαβαν ήδη από τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους τα πρώιμα αραβικά φύλα, που αργότερα θα συνενώνονταν υπό μία κοινή αρχή και θ’ απεμπολούσαν τον πρότερο πολυθεϊσμό προς υιοθεσία του αναδυόμενου Ισλάμ. 
Η Αραβική Αυτοκρατορία θα ανταγωνιζόταν πλέον επάξια τόσο το Βυζάντιο όσο και τα δυτικοευρωπαϊκά μεσαιωνικά κράτη σε στρατιωτική ισχύ, ενώ θα κυοφορούσε μια έκρηξη δημιουργικότητας και φιλομάθειας πρωτόγνωρη για τον μεσαιωνικό σκοταδισμό της Ευρώπης και θα καθίσταντο κάτοχος του μονοπωλίου ανατολίτικων μπαχαρικών. 
Μέσω της αραβικής εξάπλωσης θεμελιώθηκε σε όλη την πολιτισμική παράδοση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής η χρήση μεθυστικών αρωμάτων τόσο προς εξασφάλιση προσωπικού καλλωπισμού όσο και επίτευξη υγιεινής. 
Ήδη από τον 9ο μΧ αιώνα, οι Ισπανοί μουσουλμάνοι θα επισκέπτονταν επί σχεδόν καθημερινής βάσης τα δημόσια λουτρά όπου και χρησιμοποιούσαν σε αφθονία αρώματα και αλοιφές από έλαια λεμονιού, τριαντάφυλλου ή σαντάλου, ενώ ιδιαίτερης προτίμησης έχαιρε η άμβρα. 
Οι τεχνικές παρασκευής αρωματικών εκχυλισμάτων φυτών που εφαρμόζονταν ως και την Γαλλία του 17ου αιώνα αναπτύχθηκαν στα εργαστήρια αρωματοποιίας των αραβικών χαλιφάτων, με προεξάρχον εκείνο της Κόρδοβας στην περιδεή και τυλιγμένη στο μυστήριο Ανδαλουσία. 
Εκτενής είναι και η γαστρονομική παρακαταθήκη της αραβικής χερσονήσου, με ιδιαίτερα γνωστό έργο από τον 10ο μΧ αιώνα τον τσελεμεντέ Kitab al-Tabikh του Ιμπν Σαϊαρ Αλ- Χουαρανγκ, όπου αναφέρονται ποικίλες συνταγές και προτάσεις σερβιρίσματος ψαριών συνοδευόμενων από γενναιόδωρες μερίδες σαλτσών βασισμένων σε κύμινο, θυμάρι, ασαφτίδα, κάσσια, αλοιφές σπόρων συναπιού, γλυκάνισο και σκόρδο. 
Παράλληλα με τις γευστικές σάλτσες και την απρόσκοπτη εξερεύνηση των αισθήσεων, τα αραβικά χειρόγραφα αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας ανθηρής παραδοσιακής ιατρικής η οποία όχι μόνο μεταλαμπάδευσε τις αρχαίες περσικές, ελληνικές και ρωμαϊκές γνώσεις, αλλά συνέχισε το τολμηρό εγχείρημα συγκρότησης της ιατρικής επιστήμης και ανέδειξε πλήθος λογίων όπως o Ιμάμ Αλί Ιμπν Μούσα αλ-Ρίντα (765-818 μΧ), ο Μοχάμεντ Μπιν Σαϊντ αλ–Ταμίμι (10ος μΧ αιώνας) και ο Αμπού–Αλί αλ–Χουσέιν Ιμπν Αμπντάλαχ Ιμπν-Σίνα (περισσότερο γνωστός ως Αβικέννας).
Ο Μάρκο Πόλο ανοίγει τον δρόμο των μπαχαρικών
Μοσχοπίπερο της Τζαμάικας, κανέλα της Κεϋλάνης, κουρκουμάς της Μαλαισίας, ζιγγίβερι της Νότιας Ασίας, μοσχοκάρυδο της Ινδίας, καρυόφυλλο των νησιών Μολούκων, καθώς και το περίφημο γκίνσενγκ της Κίνας: 
Πάντοτε τα μπαχαρικά έθελγαν τους Ευρωπαίους τυχοδιώκτες και αποτελούσαν εναύσματα για υπερπόντιες αναζητήσεις προς την Ανατολή. 
Ήδη το 1300, ο Μάρκο Πόλο έκανε σχετικές αναφορές στο Βιβλίο των Θαυμάτων και παρότρυνε τους Βενετούς συμπατριώτες του να πλεύσουν προς την θαυμαστή Άπω Ανατολή και το μεγαλεπίβολο βασίλειο του Κουμπλάι Χαν. 
Στο μεταξύ, η ακατάπαυστη διακίνηση αγαθών και ιδεών μεταξύ αραβικών χαλιφάτων και μογγολικών χανάτων, με ισχυρότερα μακράν όλων την Χρυσή Ορδή της κεντροδυτικής Ασίας και την υπό μογγολική κυριαρχία Κίνα, κυοφόρησε τον Δρόμο του Μεταξιού, το μεγαλύτερο ως τότε δίκτυο εμπορικών οδών που συνένωνε τα θορυβώδη κινεζικά λιμάνια με την ελεφαντοστόλιστη ινδική Άγκρα του Ταζ Μαχάλ και ακολούθως τις χαμένες στον μύθο Βαγδάτη και Δαμασκό. 
Τα κλειδιά αυτών των θαυμαστών πυλών προς τον πλούτο εξωτικών πολιτειών κρατούσαν πεισματικά οι Οθωμανοί, εξωθώντας τους Ευρωπαίους θαλασσοπόρους προς επικίνδυνα ταξίδια πέριξ των αφρικανικών ακτογραμμών, ενώ οι τολμηροί οδοιπόροι και προσκυνητές καλούνταν να καταδυθούν στο μυστηριακό πέπλο των παλιών αραβικών δρόμων και να υπομείνουν τις πλείστες όσες κακουχίες μέχρι να τεθούν υπό την προστασία της ισχυρής και αδιάλειπτης μογγολικής παρουσίας. 
Το πλήθος εμπορικών εγχειρημάτων και διαδράσεων μεταξύ Δύσης και Ανατολής θα διακόπτονταν απότομα από την ταχεία εξάπλωση του ιστορικά μεγαλύτερου και καταστροφικότερου κύματος πανώλης, το οποίο και άλλαξε άρδην την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. 
Ακόμα και υπό αυτές τις ζοφερές συνθήκες, οι κοινωνίες στράφηκαν και πάλι στο φυτικό βασίλειο προς εύρεση λύσεων και πιθανών εφοδίων εναντίον του τρομερού Μαύρου Θανάτου, με βότανα όπως το ζιγγίβερι και το χαμομήλι να τοποθετούνται στο μακρύ ρύγχος των χαρακτηριστικών κορακόμορφων μασκών μεσαιωνικών γιατρών. 
Πέραν των όποιων αντιβακτηριδιακών ιδιοτήτων των βοτάνων, επικρατούσε η άποψη πως η πανώλη μεταδίδονταν μέσω δυσάρεστων οσμών, οπότε η παρουσία αρωματικών φυτών στον χώρο ή στο εσωτερικό της μάσκας θα εξουδετέρωνε τις νοσογόνες οσμές της πυρέσσουσας πολιτείας. Υπέρμαχος των βοτάνων προς αντιμετώπιση της πανώλης υπήρξε και η Αγία Χίλντεγκαρντ.
Λατινική Αμερική
Οι εύφορες εκτάσεις της κεντρικής και νότιας Αμερικής αποτέλεσαν το λίκνο ενός νέου παγκόσμιου εμπορίου πρωτόγνωρων μπαχαρικών, με την πατάτα και το κακάο να συγκαταλέγονται στα διασημότερα εξ αυτών. 
Ο αμύθητος πλούτος των οικοσυστημάτων του Νέου Κόσμου έθρεψε και εξέλιξε πολιτισμούς όπως οι Μάγιας, οι Τολτέκοι, οι Ολμέκοι, οι Αζτέκοι και οι Ίνκας, των οποίων η ταχεία αποδρομή άφησε ως παρακαταθήκη μια συναρπαστική ποικιλία γεύσεων και γαστρονομικών πειραματισμών. 
Όταν η δεύτερη αποστολή του Χριστόφορου Κολόμβου (1493 μΧ) έφθασε αισίως στην αμερικανική ήπειρο, ο φυσιοδίφης Ντιέγκο Τσάνκα ανακάλυψε δύο ποικιλίες πιπεριού που έκτοτε εισήχθησαν στην ισπανική κουζίνα, το αρωματικό και το κόκκινο πιπέρι. 
Άλλο φυτικό είδος ενδημικό στην περιοχή του Μεξικού είναι η βανίλια, ένα φρούτο γλυκό όσο και σχετικά θρεπτικό που κοσμούσε τις αγορές του Τενοτσιτλάν και συχνά χρησιμοποιούνταν στην προετοιμασία καυτών ροφημάτων κακάο. 
Η πόση ανάλογων ροφημάτων φαίνεται πως πραγματοποιούνταν σχεδόν τελετουργικά στην αυτοκρατορική αυλή των Αζτέκων, μια και ο ίδιος ο Μοντεζούμα ο Δεύτερος (1466-1520 μΧ) κατανάλωνε ημερησίως μέχρι 50 κύπελλα πηχτού κακάο αναμεμειγμένου με σπόρους ορελλάνης, βίξας, καυτερής πιπεριάς και μελιού. 
Σχετικά με την παραδοσιακή ιατρική, η αρχαιότερη πηγή βοτάνων και θεραπειών που σώζεται από τους αρχαίους λαούς του Νέου Κόσμου είναι το Χειρόγραφο του Βαδιανού (Badianus Manuscript ή στα λατινικά Libellus de Medicinalibus Indorum Herbis), κατά το οποίο αφεψήματα καυτερών μπαχαρικών και βοτάνων όπως η καυτερή πιπεριά απάλυναν τον βήχα και λοιπές ενοχλήσεις του αναπνευστικού συστήματος.
Αποικιοκρατία
Για περισσότερους από τρεις αιώνες πολλοί διεκδικούσαν την κυριότητα στον δρόμο των μπαχαρικών: 
Το 1498 οι Πορτογάλοι εγκαταστάθηκαν στην Γκόα και στην Κεϋλάνη, ενώ στις αρχές του 18ου αιώνα μονοπώλησαν την αγορά του μοσχοπίπερου και της Κανέλας. 
Κατόπιν σφοδρών συγκρούσεων απώλεσαν τις προνομιούχες τους θέσεις στο τότε διεθνές εμπόριο παραχωρώντας τις αιματοβαμμένες τους κτήσεις στους Ολλανδούς και στην Εταιρία Ανατολικών Ινδιών, που έκτοτε κυριάρχησαν στην αγορά του μοσχοκάρυδου, του καρυόφυλλου, του ζιγγίβερι, του κουρκουμά, της ινδικής καυτερής πιπεριάς και πολλών ακόμα.
C’ est la vie θα απαντήσουν αργότερα οι Γάλλοι, διότι εξελίχθηκαν γρήγορα σε μεγάλη ναυτική δύναμη και εκδήλωσαν επιθετικά το ενδιαφέρον τους για συμμετοχή σε αυτό το άκρως προσοδοφόρο εμπόριο. 
Το 1770, ο Πιέρ Πουάβρ (όνομα σημαδιακό μια και poivre σημαίνει πιπέρι) έπεισε τον βασιλιά για τη σπουδαιότητα των καρυκευμάτων . 
Προσάραξε νύχτα στο λιμάνι της Μανίλα των Φιλιππινών και έκλεψε δενδρύλια μοσχοκαρυάς, κανελόδεντρου και γαριφαλιάς που αργότερα εγκλιμάτισε στο νησί Μαυρίκιος. 
Έτσι, τα μπαχαρικά ταξίδεψαν τόσο από την Ανατολή στη Δύση όσο και από τον Νέο Κόσμο στην Ευρώπη, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την καυτερή πιπεριά, τη βανίλια, το κακάο και το αβοκάντο.
Τα αρτυμένα φαγητά προοίμιο ερωτικών περιπτύξεων
Φρέσκα λαχανικά, λάδι ελιάς, αρωματικά χόρτα, μπαχαρικά και σκόρδο φαίνεται πως συγκαταλέγονται στα αποτελεσματικότερα μέσα βελτίωσης και προάσπισης της υγείας, ενώ παράλληλα ευνοούν την ερωτική επιθυμία και καθίστανται δια τούτου προοίμιο ερωτικών περιπτύξεων. 
Από τα ροφήματα με γκίνσενγκ των Κινέζων αυτοκρατόρων μέχρι τα αρωματισμένα κύπελλα κακάο των Αζτέκων, η παγκόσμια γαστρονομία και αρωματοποιία βρίθει ποικιλίας βοτάνων μέχρι και σήμερα: 
Στη μεξικανική κουζίνα έχουν ενσωματωθεί οι εξωτικές ποικιλίες του αρωματικού και του καυτερού πιπεριού, όπως επίσης η βανίλια που θεωρείται εν δυνάμει αφροδισιακή, ενώ η περιβόητη μουστάρδα (από τα μεσαιωνικά γαλλικά «mout ardent» που σημαίνει καυτός μούστος) συγκαταλέγεται στα αφροδισιακά αρτύματα. 
Η δε βερβένα είχε συνδεθεί με τις ερωτικές περιπτύξεις ήδη από τους αρχαίους πολιτισμούς Ρωμαίων και Ελλήνων καθότι αποτελούσε συστατικό αφεψημάτων που, εκτός των ασθενών, κατανάλωναν και υγιείς προς αύξηση της ερωτικής τους επιθυμίας. 
Ανάλογα αφεψήματα επιβίωσαν μέχρι τους μεσαιωνικούς χρόνους ως ερωτικά φίλτρα και αλοιφές.
Τέλος, αξίζει να αναφερθούν τα γευστικότατα γλυκά της Μέσης Ανατολής στα οποία αφθονούν συστατικά με αφροδισιακές ιδιότητες: 
Μικρά γλυκίσματα και ζαχαρωτά παρασκευασμένα με μέλι και καρυκεύματα, με σπόρους τσουκνίδας ή κάνναβης, με κανέλα, ζιγγίβερι, φιστίκια, αμύγδαλα και ροδόσταμο. 
Οι ζαχαροπλάστες στο Χαλέπι της Συρίας απολαμβάνουν παγκόσμια φήμη χάρις στη γόνιμη φαντασία και τις ικανότητες που διέπουν την τέχνη τους, με χαρακτηριστικά παραδείγματα του έργου τους διάφορα γλυκά αναφερόμενα ως «ξελόγιασμα των κοριτσιών», «βραχιόλι της κυράς», «μπόγος της νύφης» και άλλα συναφή ονόματα.
respublica.gr
Βιβλιογραφία
Petrovska B. B. (2012). Historical review of medicinal plants’ usage. Pharmacognosy reviews, 6(11), 1–5.
Grivetti, Louis E. “Herbs, Spices, and Flavoring Agents: Part 1 Old World Contributions.” Nutrition Today 51.3 (2016): 139-150
Grivetti, Louis E. “Herbs, Spices, and Flavorings: Part 2 New World Contributions.” Nutrition Today 51.4 (2016): 194-197
Duke, James A., ed. CRC Handbook of Medicinal Spices. CRC press, 2002.
Tapsell LC, Hemphill I, Cobiac L, Patch CS, Sullivan DR, Fenech M, Roodenrys S, Keogh JB, Clifton PM, Williams PG, Fazio VA, Inge KE. Health benefits of herbs and spices: the past, the present, the future. Med J Aust. 2006 Aug 21;185(4 Suppl):S4-24. 4. History Online. Medicinal Uses of Herbs and Spices.
Duke, James (December 15, 2000). The Green Pharmacy Herbal Handbook: Your Comprehensive Reference to the Best Herbs for Healing. Rodale Books. p. 195. ISBN 978-1-57954-184-2.
Clarke, T.C., Black, L.I., Stussman, B.J., Barnes, P.M., & Nahin, R.L. (2015) Trends in the Use of Complementary Health Approaches Among Adults: United States, 2002–2012, National Health Statistics Reports; No. 79, National Center for Health Statistics, Hyattsville, MD.
Prasad S, Aggarwal BB. Turmeric, the Golden Spice: From Traditional Medicine to Modern Medicine. In: Benzie IFF, Wachtel-Galor S, editors. Herbal Medicine: Biomolecular and Clinical Aspects. 2nd edition. Boca Raton (FL): CRC Press/Taylor & Francis; 2011. Chapter 13. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK92752/
Patwardhan, B., Warude, D., Pushpangadan, P., & Bhatt, N. (2005). Ayurveda and traditional Chinese medicine: a comparative overview. Evidence-based complementary and alternative medicine : eCAM, 2(4), 465–473.
Nair, R., Sellaturay, S., & Sriprasad, S. (2012). The history of ginseng in the management of erectile dysfunction in ancient China (3500-2600 BCE). Indian journal of urology : IJU : journal of the Urological Society of India, 28(1), 15–20.
Saad, B., Azaizeh, H., & Said, O. (2005). Tradition and perspectives of arab herbal medicine: a review. Evidence-based complementary and alternative medicine: eCAM, 2(4), 475–479.
https://el.wikipedia.org/wiki/Αγιούρ_Βέντα
https://en.wikipedia.org/wiki/Kitab_al-Tabikh
https://el.wikipedia.org/wiki/Γκέοργκ_Έμπερς
https://en.wikipedia.org/wiki/Sushruta

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022

Τρώτε σνακς με το ζιζανιοκτόνο γλυφοσάτη που προκαλεί καρκίνο; Εδώ είναι τα τρόφιμα που πρέπει να Αποφύγετε

Μετά την καταβολή 289 εκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση σε έναν άνδρα που εμφάνισε καρκίνο από τη χρήση του best seller ζιζανιοκτόνου της Roundup, η Monsanto (που τώρα ανήκει στην Bayer) θα ήταν φρόνιμο να επανεξετάσει την ασφάλεια του ενεργού συστατικού του προϊόντος, της γλυφοσάτης.
Αντίθετα, ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης στη γενετική μηχανική εξακολουθεί να αρνείται.
"Η γλυφοσάτη έχει μια ιστορία 40 ετών ασφαλούς και αποτελεσματικής χρήσης. 
Το συντριπτικό συμπέρασμα των εμπειρογνωμόνων παγκοσμίως ... ήταν ότι η γλυφοσάτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια", δήλωσε η Monsanto, προφανώς αγνοώντας τα στοιχεία που συσσωρεύονται εναντίον της χημικής ουσίας.
Στην πραγματικότητα, η γλυφοσάτη δεν μπορεί να οριστεί ως "ασφαλής" σε καμία περίπτωση. 
Εκτός από το γεγονός ότι σκοτώνει τα περισσότερα φυτά, η γλυφοσάτη είναι: "πιθανώς καρκινογόνος για τον άνθρωπο", σύμφωνα με τα ευρήματα του Διεθνούς Οργανισμού Έρευνας για τον Καρκίνο (IARC) από το 2015. Έκτοτε, η μία δοκιμή μετά την άλλη από ανεξάρτητες δοκιμές - η τελευταία από την Περιβαλλοντική Ομάδα Εργασίας (EWG) - έχει βρει επικίνδυνα επίπεδα γλυφοσάτης σε καθημερινά αμερικανικά τρόφιμα.
Και το χειρότερο; Πολλά από αυτά παρασκευάζονται από μάρκες που θεωρούμε "υγιεινά".

Τι είναι η Γλυφοσάτη και γιατί είναι τόσο Επικίνδυνη;
Η γλυφοσάτη έχει χρησιμοποιηθεί ως ζιζανιοκτόνο για τη ρύθμιση της ανάπτυξης των φυτών. 
Καταχωρήθηκε για πρώτη φορά για χρήση στις ΗΠΑ το 1974 και σήμερα είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο σε αγροκτήματα και κήπους σε όλη τη χώρα και πωλείται σε περισσότερα από 750 προϊόντα.
Χρησιμοποιείται σε καλλιέργειες τροφίμων, η γλυφοσάτη μπορεί να βρεθεί σχεδόν παντού στην τροφική αλυσίδα. 
Και οι ανησυχίες σχετικά με τη σχέση μεταξύ της τοξικότητας της γλυφοσάτης και του καρκίνου αυξάνονται.
Η σύνδεση με το λέμφωμα Non-Hodgkin είναι ιδιαίτερα ισχυρή. 
Μια μελέτη υποστηρίζει ότι η έκθεση στη γλυφοσάτη τριπλασιάζει τον κίνδυνο εμφάνισης ενός υποτύπου της νόσου που ονομάζεται μικρό λεμφοκυτταρικό λέμφωμα. 
Σε μια άλλη μελέτη, οι συμμετέχοντες που χρησιμοποίησαν 5 ή περισσότερα από τα 9 φυτοφάρμακα που εξετάστηκαν είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν λέμφωμα Non-Hodgkin.
Η γλυφοσάτη έχει επίσης συσχετιστεί με πλήθος άλλων προβλημάτων υγείας, όπως ηπατική βλάβη, νεφροπάθεια, αναπαραγωγικά προβλήματα και γενετικές ανωμαλίες.
Και η ζημιά του στα φυτά έχει μεγαλύτερη σημασία από ό,τι νομίζουμε. 
Η γλυφοσάτη όχι μόνο παρεμβαίνει στην ικανότητα των φυτών να απορροφούν θρεπτικά συστατικά από το έδαφος, αλλά δρα και ως αντιβιοτικό που σκοτώνει ορισμένα καλά βακτήρια - κρίσιμα για την υγεία τόσο του εδάφους όσο και του πεπτικού μας συστήματος.
Δυστυχώς, η κοινή εναλλακτική λύση στη γλυφοσάτη είναι το paraquat, ένα εξίσου επικίνδυνο και δυνητικά τοξικό ζιζανιοκτόνο και ζιζανιοκτόνο.
Ήρθε η ώρα να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που τρώμε.
Προϊόντα γλυφοσάτης προς Αποφυγή
Εκτός από την EWG, μια χούφτα ΜΚΟ, όπως οι Moms Across America, Food Democracy Now! και The Detox Project, έχουν ελέγξει μια ποικιλία προϊόντων για γλυφοσάτη. 
Με βάση τις αναφορές τους, εδώ είναι μερικά μόνο είδη τροφίμων και παραδείγματα εμπορικών σημάτων που έχουν δοκιμαστεί θετικά:
Granola by Quaker, KIND, Back to Nature, Nature Valley
Στιγμιαία βρώμη των Giant, Quaker, Umpqua, Market Pantry
Ολόκληρη βρώμη των Quaker, Bob's Red Mill, Nature's Path, Whole Foods
Δημητριακά των Kashi, Kellogg's, συμπεριλαμβανομένων των Lucky Charms και Cheerios
Σνακ μπάρες από Quaker, KIND, Nature Valley, Kellogg's
Πορτοκαλάδες από Tropicana, Minute Maid, Signature Farms, Kirkland
Κράκερς, συμπεριλαμβανομένων των Cheez-Its, Ritz, Triscuits, Goldfish
Μπισκότα των Annie's, Kashi και Nabisco (Oreos)
Chips από Stacy's, Lay's, Doritos, Fritos
Η γλυφοσάτη έχει επίσης βρεθεί σε διάφορα προϊόντα όπως το παγωτό Ben & Jerry's, σε μη βιολογικά βαμβακερά προϊόντα όπως ταμπόν και ρούχα, ακόμη και σε πόσιμο νερό
Έχει βρεθεί στο 75% των δειγμάτων αέρα και βροχής. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2017, βρίσκεται τακτικά στα ανθρώπινα ούρα.
Ίσως το πιο αποθαρρυντικό είναι τα νέα ευρήματα σχετικά με τη γλυφοσάτη στα βιολογικά τρόφιμα. 
Αν και στοιχεία δεκαετιών υποστηρίζουν την ιδέα ότι τα βιολογικά τρόφιμα περιέχουν χαμηλότερα (ή ίχνη) επίπεδα φυτοφαρμάκου από τα συμβατικά τρόφιμα, οι τελευταίες δοκιμές δείχνουν ότι τα επίπεδα είναι σχεδόν τα ίδια.
Πώς μπορείτε να αποφύγετε (ή να αντιμετωπίσετε) την έκθεση στη γλυφοσάτη;
Η μόλυνση από τη γλυφοσάτη είναι ανεξέλεγκτη επειδή, όταν μεταφέρεται με τον αέρα, η χημική ουσία μπορεί να ταξιδέψει μακριά. 
Όμως δεν περνάει εύκολα από το δέρμα. 
Η πραγματική ανησυχία είναι η έκθεση μέσω των ματιών, της μύτης ή του στόματος. 
Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για το τι υπάρχει στον αέρα, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε την κατάποση.
Για να αποφύγετε τη δηλητηρίαση από γλυφοσάτη, δείτε μερικά από τα πράγματα που μπορείτε να κάνετε:
Ψάξτε για ετικέτες
Το Detox Project, το οποίο χρησιμοποιεί ένα εργαστήριο δοκιμών τροφίμων που είναι εγγεγραμμένο στον FDA για να ελέγχει για τοξικές χημικές ουσίες, εγκαινίασε πρόσφατα την ετικέτα "Glyphosate Residue Free", την οποία μπορούν να ζητήσουν οι εταιρείες για να πιστοποιήσουν τα προϊόντα τους. 
Μέχρι να κυκλοφορήσει ευρύτερα, είναι πιο πιθανό (αλλά όχι εγγυημένο) να αποφύγετε την έκθεση επιλέγοντας τρόφιμα με την ένδειξη "πιστοποιημένα βιολογικά".
Καλλιεργήστε τα δικά σας. Υπάρχουν πολλά οφέλη για την υγεία και το περιβάλλον από την καλλιέργεια των δικών σας φυτών, βοτάνων, λαχανικών και φρούτων. 
Αν δεν έχετε χρόνο, προμηθευτείτε τοπικά προϊόντα από μια λαϊκή αγορά που εμπιστεύεστε.
Αποφύγετε τη χρήση ζιζανιοκτόνων
Όταν έχετε αμφιβολίες, αποφύγετε τη χρήση ζιζανιοκτόνων που χρησιμοποιούν το δραστικό συστατικό γλυφοσάτη. 
Εάν, ωστόσο, συναντήσετε την ουσία, πλένετε πάντα τα χέρια σας ή/και το σώμα σας μετά. 
Εάν βρεθεί γλυφοσάτη στο δέρμα σας ή στα μάτια, τη μύτη ή το λαιμό σας, ακολουθήστε τις οδηγίες Πρώτων Βοηθειών του προϊόντος ή καλέστε το Κέντρο Δηλητηριάσεων.
Εάν παρατηρήσετε επίμονα συμπτώματα, όπως ναυτία, εμετό, διάρροια ή ερεθισμό στο στόμα ή το λαιμό, πρέπει να επισκεφθείτε αμέσως γιατρό. 
Από εκεί και πέρα, έχετε το δικαίωμα να θεωρήσετε τον κατασκευαστή του φυτοφαρμάκου υπεύθυνο για τη ζημιά.
Ανεξάρτητα από το τι θέλει να πιστεύουμε η Monsanto, τα στοιχεία για μακροχρόνιες ανησυχίες για την υγεία από την έκθεση στη γλυφοσάτη είναι πολύ ισχυρά για να το ρισκάρουμε.
Βρείτε έναν πιο ολοκληρωμένο κατάλογο των προϊόντων και των εμπορικών σημάτων που χρησιμοποιούν γλυφοσάτη ή γενικές πληροφορίες για τη γλυφοσάτη στο ενημερωτικό δελτίο του Εθνικού Κέντρου Πληροφόρησης για τα φυτοφάρμακα.
*** Δικτυογραφία:
Scary List of Foods Containing RoundUp & Cancer Causing Glyphosate
https://www.sokolovelaw.com/blog/foods-glyphosate-cancer/