Άδωνις και ανεμώνη
Η ανεμώνη ανοίγει τα πέταλά της στον ήλιο και κοιτάζοντάς τον κατάματα χαιρετίζει με μια μεγαλειώδη έκφραση ζωής, χαράς και ευτυχίας, από την καρδιά του χειμώνα, την επιστροφή του από το νοτιότερο σημείο του, τον Τροπικό του Αιγόκερω, εξανεμίζοντας τον προαιώνιο φόβο πως κάποια μοιραία στιγμή μπορεί να συνεχίσει και να συνεχίσει να κατεβαίνει όλο και πιο νότια μέχρι να χαθεί για πάντα…
Ο Άδωνις, υπήρξε καρπός του έρωτα της Σμύρνας ή Mύρρας και του Kινύρεως, ιερέα και βασιλιά της Κύπρου, γενάρχη του ομώνυμου γένους των Κινυραδών, ιερέων της Αφροδίτης.
Και ήταν ο Άδωνις πανέμορφος από μωράκι.
Η θεά Αφροδίτη φοβήθηκε και τον έκρυψε μέσα σε μία λάρνακα, που την έδωσε να τη φυλάει η Περσεφόνη.
Όταν η Περσεφόνη άνοιξε το κιβώτιο,θαμπώθηκε από την ομορφιά του μωρού και αποφάσισε μυστικά να μην το επιστρέψει.
Έτσι, όταν εκείνος μεγάλωσε, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη.
Η τελευταία κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Άδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου.
Και η θεϊκή «διαμάχη» ξέσπασε μεταξύ της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου.
Τη φιλονικία τερμάτισε – ποιός άλλος; – ο μεγάλος θεός ο Δίας, ο οποίος αποφάσισε ο Άδωνις να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και τον υπολειπόμενο χρόνο, όπου διάλεγε εκείνος – Τι ωραία διευθετούσε πάντα ο Δίας τις διαμάχες των θεών!
Η Αφροδίτη όμως χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη στην οποία δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει ο Άδωνις την επιλογή του.
Έτσι, ο Άδωνις περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη.
Μετά όμως από λίγα χρόνια, ο Άδωνις σε ένα κυνήγι στο δάσος σκοτώθηκε
Τον σκότωσε ο θεός Άρης ο προηγούμενος έρωτας της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα όμορφα μάτια του άδωνι.
Έτσι ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα.
Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει.
Όμως ήταν πια αργά.
Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του γλυκού Άδωνι και ράντισε με νέκταρ την πληγή και έχυσε τόσα πολλά δάκρυα όσες και οι σταγόνες αίματος που έτρεξαν από τις ραντισμένες με νέκταρ πληγές του.
Από κάθε δάκρυ της Αφροδίτης φύτρωσε στο έδαφος ένα λευκό αγριοτριαντάφυλλο και από κάθε σταγόνα αίματος του Άδωνη φύτρωσε μια κόκκινη ανεμώνη.
-Τι παραστατικοί που είναι πάντα οι μύθοι και τα παραμύθια!
Και έτσι με παραμυθένιο τρόπο δέθηκε η ανεμώνη με τον Άδωνι!
Το λουλούδι μας λοιπόν αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο
Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο.
Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά και ο άνεμος που βοήθησε στην ανθοφορία του βοήθησε και στον χαμό του.
Και σαν του ‘Αδωνη τη ζωή και η δική της είναι μικρή αλλά τόσο σημαντική!
Προοιωνίζει τον ερχομό της άνοιξης-τον ερχομό της ζωής
Έτσι η ανεμώνη ανοίγει τα πέταλά της στον ήλιο και κοιτάζοντάς τον κατάματα χαιρετίζει με μια μεγαλειώδη έκφραση ζωής, χαράς και ευτυχίας, από την καρδιά του χειμώνα, την επιστροφή του από το νοτιότερο σημείο του, τον Τροπικό του Αιγόκερω, εξανεμίζοντας τον προαιώνιο φόβο πως κάποια μοιραία στιγμή μπορεί να συνεχίσει και να συνεχίσει να κατεβαίνει όλο και πιο νότια μέχρι να χαθεί για πάντα…
Κάνει την εμφάνισή της, η περήφανη ανεμώνη, χαρούμενη και γεμάτη ζωή, εκεί στη μέση του χειμώνα για να αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός πως η άνοιξη έρχεται και ο ήλιος θα αποχαιρετίσει τον τροπικό του αιγόκερω και θα έρθει πάλι πίσω!
Γιατί τους μήνες που ο Αδωνις έμενε με την Αφροδίτη , η Γη ήταν ολάνθιστη.
Και όταν ο Άδωνις αποχωρούσε από τον ορατό και χαρούμενο κόσμο της Αφροδίτης να πάει να ζήσει με την Περσεφόνη στον αόρατό της κόσμο, τα φυτά -λυπημένα από την φυγή του Αδωνι – άρχιζαν σιγά-σιγά να μαραίνονται.
Και όσο ο πανέμορφος νέος παρέμενε στον Άδη η γη ήταν σε νάρκη.
Αλλά η ανεμώνη μόνη, και χωρίς κανένα άλλο λουλούδι παρέα, από την καρδιά του χειμώνα, θα προαναγγέλλει σε μας την επιστροφή της άνοιξης και στη θεά Αφροδίτη την επιστροφή του Άδωνι.
Μεγαλειώδης μέσα στην απλότητας της,περήφανη ακόμα και για το εφήμερο κάλλος της έχοντας πλήρη γνώση του εύθραυστου της ύπαρξης και της μεγαλειώδους μοναξιάς η ανεμώνη αφήνει τον Γεώργιο Βιζυηνό να της τραγουδήσει:
Ἕνας βράχος στὰ βουνὰ
συλλογιέται μοναχός του.
Ἕνα ῥυάκι ποῦ περνᾷ
κἄτι τραγουδάει ἐμπρός του.
Μιὰ ἀνεμώνη, ποῦ ἀνθεῖ
εἰς τὸν βράχο ’στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
τὸ τραγοῦδι τί σημαίνει.
Κι’ ὅλο σκύφτει πιὸ πολυ,
καὶ ξεχνᾷ τὸ στηριγμά της:
Τί τραγοῦδι νὰ λαλῇ
ὁ τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεῖ γιὰ μιὰ ἀγκαλιά,
ποῦ μὲ πόθον ἀνοιγμένη,
στὴν χρυσὴν ἀκρογιαλιὰ
’μέρα νύχτα τὸν προσμένει.
—Ἄχ, κι’ ἂς ἤμουν, λέγ’, ἐγὼ
’κείνη ποῦ θὰ τ’ ἀγκαλιάσῃ!—
Καὶ τὸ ῥεῦμα τὸ γοργὸ
σκύβ’ ἡ λουλουδιὰ νὰ φθάσῃ.
Μά, σὰν ἔσκυβ’ ἔτσι δά,
τὸ νερὸ μὲ τὴν ὁρμή του
τὰ φυλλάκια της μαδᾷ,
τὰ κατρακυλᾷ μαζί του!
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!—
Διατί, ἄχ! διατί
’ξεστηρίχθηκ’ ἀπ’ τὸν βράχο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου