Το Γαλάτσι γιόρτασε με εκρηκτική δύναμη την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2018 στο Καμίνι

Το Γαλάτσι γιόρτασε με εκρηκτική δύναμη την Παγκόσμια Ημέρα Χορού στο Καμίνι,καθώς οι Χορευτικές Ομάδες των Δήμων ξεσήκωσαν το κοινό.
Η αίθουσα εκδηλώσεων στο Καμίνι του Δήμου Γαλατσίου γέμισε από πολύ νωρίς αφού κανείς δεν ήθελε να χάσει αυτήν την μοναδική γιορτή.
Χορός, ή αίσθηση του μέλλοντος και πέντε χορευτικές ομάδες Δήμων-Μελών του Συνδέσμου για την Βιώσιμη Ανάπτυξη συμμετείχαν σ’αυτήν την υπέροχη βραδιά και τίμησαν με έναν μοναδικό τρόπο την φετινή Παγκόσμια Ημέρα Χορού.-
Δες τε περισσότερες φωτογραφίες  στο:galatsinews.gr

Let’s do it Greece στο λόφο Κόκκου στο Γαλάτσι από τους εθελοντές.

Let’s do it Greece λοιπόν και ο λόφος Κόκκου έλαμπε όταν η όλη δράση ολοκληρώθηκε.

Ο Δήμος Γαλατσίου χθες 29-04-2018 συμμετείχε με επιτυχία στη Μεγαλύτερη Ταυτόχρονη Περιβαλλοντική Δράση της Χώρας μας  ‘Let’s do it Greece’ καθαρίζοντας το λόφο Κόκκου.
δες τε περισσότερες φωτόγραφίες από τη δράση στο:galatsinews.gr

25ος Ποδηλατικός Γύρος Αθήνας:Ποιες οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις

Λόγω του γεγονότος θα υπάρξουν προσωρινές  και σταδιακές διακοπές της κυκλοφορίας των οχημάτων σε αρκετές οδούς και λεωφόρους, του Δήμου της Αθήνας, οι οποίες θα ισχύσουν την Κυριακή στις 29 Απριλίου,για την διευκόλυνση της διεξαγωγής του 25ου Ποδηλατικού Γύρου

Διαδρομές 25oυ Ποδηλατικού Γύρου Αθήνας:
περισσότερες πληροφορίες στο:galatsinews.gr

Το Γαλάτσι γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2018 στο Καμίνι

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από την Επιτροπή Χορού του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ITI), κύριο συνεργάτη για τις τέχνες της UNESCO.
περισσότερες πληροφορίες στο:galatsinews.gr

Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για το θόρυβο

Ο θόρυβος αυξάνει τον κίνδυνο να εμφανιστεί υψηλή αρτηριακή πίεση.
Ο θόρυβος έχει καθοριστική επίπτωση στους ανθρώπους που ήδη πάσχουν από κάποια αρρώστια ή μη ομαλή φυσιολογία
Ο θόρυβος βλάπτει σοβαρά την υγεία και έχει μεγάλο οικονομικό κόστος, μεγαλύτερο από τα ατυχήματα
δες τε περισσότερα στο:galatsinews.gr

Η κοσμογονία των computer generated imagery-εικόνες δημιουργημένες από υπολογιστή

computer generated imagery-εικόνες δημιουργημένες από υπολογιστή

Οι παραισθήσεις και τα παιχνιδίσματα του ματιού που χρησιμοποιούνται στην κοινωνία του θεάματος για να προσομοιώσουν τα φανταστικά γεγονότα σε μία ιστορία ή στον εικονικό κόσμο, ονομάζονται ειδικά εφέ και παίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στις υπερπαραγωγές του θεάματος.
3-D animation -ή αλλιώς γνωστό, ευρύτερα και γενικότερα, και ως computer animation– είναι η διαδικασία η οποία χρησιμοποιείται για τη δημιουργία κινούμενων εικόνων –animated images– χρησιμοποιώντας γραφικά που δημιουργούνται μέσω υπολογιστή.
Ο πιο γενικός όρος “εικονοποίηση δημιουργημένη μέσω υπολογιστή”-computer generated imagery– περιγράφει ταυτόχρονα στατικές σκηνές μαζί με δυναμικές εικόνες, ενώ το “computer animation” αναφέρεται μόνο σε κινούμενες εικόνες.
Τα πρώτα 3D CGI –computer generated images– παρουσιάστηκαν στο κοινό με την ταινία FutureWorld το 1976 των Ed Catmull και Fred Parke ενώ η πρώτη που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από ηλεκτρονικό υπολογιστή,το Toy Story, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1995 με παραγωγό τον John Lasseter.
Το computer generated imagery -CGI- είναι μία εμβριθή καινοτομία στον τομέα των ειδικών εφέ που έχει αλλάξει σχεδόν κάθε πτυχή του τομέα της κινούμενης εικόνας στα ειδικά εφέ και είναι πια απαραίτητο εργαλείο για τη βιομηχανία του θεάματος.
Η τεχνολογία CGI πέτυχε να μας δώσει συναρπαστικά δείγματα, και να δημιουργήσει μερικούς από τους πιο αλησμόνητους χαρακτήρες στην ιστορία του σινεμά των τελευταίων χρόνων.
Ο Τζαρ-Τζαρ,ο περίφημος χαρακτήρας ,μέλος της φυλής Gungan,είναι ο πρώτος κινηματογραφικός ψηφιακός χαρακτήρας με ανθρώπινη υπόσταση και συμπεριφορά.
Για να τον ακολουθήσει ο σοφός και ο παντοδύναμος δάσκαλος Γιόντα,με την ψηφιακή πιά μορφή του άψογα “δοσμένη” σκορπά ρίγη συγκίνησης στους θαυμαστές του.

Tο 2002 γνωρίζουμε και τη S1m0ne

Ο σκηνοθέτης Viktor Taransky -που τον υποδύεται ο Al Pacino-απαυδισμένος από τα καπρίτσια των σταρ, ολοκληρώνει μια ταινία με τη S1m0ne, μια ψηφιακή φιγούρα φτιαγμένη στο κομπιούτερ. Όλοι θέλουν να γνωρίσουν τη νέα σταρ και ο Viktor Taransky εφευρίσκει δεκάδες τρόπους για να μην αποκαλύψει την απάτη του
Και από δω και μετά κοσμογονία.
Και τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο είναι πια δύσκολο να το καταλάβουμε.
Οι περισσότερες τηλεοπτικές σειρές πιά χρησιμοποιούν CGI,ενώ οι ηθοποιοί συνηθίζουν να αλληλεπιδρούν και να παίζουν πειστικά παρέα με τους ψηφιακούς «συναδέλφους» τους.

Στο επόμενο βίντεο ένα στιγμιότυπο από τις πιό χαρακτηριστικές σκηνές του Harry Potter με την τεχνολογία computer generated imagery

Lost in Space-τότε,΄το μακρινό 1965 και τώρα το 2018

Lost in Space-χαμένοι στο διάστημα και τότε,το μακρινό 1965 και τώρα το 2018

Το μακρινό έτος 1997, η Γη υποφέρει και έχει σχεδόν καταστραφεί λόγω του υπερπληθυσμού.
Ο πληθυσμός έχει αυξηθεί και οι φυσικοί πόροι έχουν χαθεί.
Λίγο ακόμα και τα προβλήματα θα είναι πια ανυπέρβλητα.
Η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας για επιβίωση βρίσκεται εκεί έξω!
Έτσι ετοιμάζεται μια αποστολή,η οποία θα σταλεί στο διάστημα, ώστε να βρεθούν νέοι πλανήτες,κατάλληλοι να φιλοξενήσουν τους ανθρώπους της Γης!
Ο καθηγητής John Robinson, η σύζυγός του Maureen Robinson, τα παιδιά τους ,Judy Robinson, Penny Robinson και Will Robinson,και ο Ταγματάρχης Don West επιλέγονται να σταλούν στον τρίτο κατά σειρά πλανήτη του αστερισμού Άλφα του Κενταύρου, προκειμένου να ιδρύσουν την πρώτη γήινη μια αποικία στο διάστημα
Για τη μεταφορά τους πρόκειται να χρησιμοποιήσουν ένα διαστημόπλοιο που σχεδίασε ο Καθηγητής John Robinson, το “Jupiter 2“.
Ωστόσο, ο δόκτωρ Zachary Smith, ένας πράκτορας μιας εχθρικής κυβέρνησης στέλνεται με στόχο να σαμποτάρει την αποστολή. Επιτυγχάνει να αποσυντονίσει το ρομπότ του σκάφους, όμως στη συνέχεια παγιδεύεται και ο ίδιος μέσα στο διαστημόπλοιο και λόγω του επιπλέον βάρους, το “Jupiter 2” χάνει εντελώς τον προσανατολισμό του και περιπλανιέται στο αχανές σύμπαν. Τελικά συντρίβονται σε έναν άγνωστο πλανήτη, όπου επιζούν μετά από πολλές περιπέτειες.
Ο δόκτωρ Zachary Smith , είναι ένας περίεργος άνθρωπος και πολλές φορές συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, δοκιμάζοντας την υπομονή και την αντοχή της οικογένειας Robinson.
Αυτά με λίγα λόγια συνέβαιναν στην σειρά το μακρινό  1965 όταν πρωτοπροβλήθηκε το Lost in Space στην Αμερική.
Το Lost in Space-Χαμένοι στο διάστημα-ήταν αμερικανική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας του Irwin Allen,παραγωγή της εταιρείας 20th Century Fox Television, η οποία προβλήθηκε από το δίκτυο CBS.
Διήρκεσε τρεις περιόδους, με 83 συνολικά επεισόδια, που προβλήθηκαν στην Αμερική από τις 15 Σεπτεμβρίου του 1965 έως και τις 6 Μαρτίου του 1968. Την πρώτη σεζόν τα επεισόδια ήταν ασπρόμαυρα, ενώ για το υπόλοιπο διάστημα η παραγωγή ήταν έγχρωμη.
Το Lost in Space ήταν μια πανάκριβη παραγωγή, η οποία σημείωσε πολύ υψηλά νούμερα τηλεθέασης και τιμήθηκε με το βραβείο TV Land Awards ενώ ήταν και υποψήφιο για βραβείο Saturn Award from Academy of Fiction.
Προβλήθηκε σε πάνω από 100 χώρες με τεράστια επιτυχία, ενώ έγινε κόμικ, καρτούν, βιβλίο, παίχτηκε στο θέατρο, ενώ το 1998, μια ταινία βασισμένη στο σίριαλ έκανε την εμφάνισή της στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Σε αντίθεση με το ”σοβαρό” «STAR TREK», έδινε πιο πολύ έμφαση στο χιούμορ, κάνοντάς το έτσι ακόμη πιο αγαπητό, ιδιαίτερα στους μικρούς τηλεθεατές.
Τη παράσταση φυσικά, έκλεβε το ρομπότ της σειράς , ένα μοντέλο Β-5, Μ-Class 3,  που ο δημιουργός της σειράς του έδωσε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως να γελάει, να είναι στεναχωρημένο ή να κοροιδεύει και να εξοργίζει τον ”κακό” Δρ. Zachary Smith 
Και βέβαια το Lost in Space προβλήθηκε και στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και γνώρισε αρκετή επιτυχία για τα δεδομένα της εποχής.
Η μουσική της σειράς, είχε γραφτεί από τον  John Williams.
Το Lost in Space ήταν, ουσιαστικά, μια διαστημική μεταφορά στη μικρή οθόνη της νουβέλας  The Swiss Family Robinson*, που κυκλοφόρησε το 1812.

*Το “The Swiss Family Robinson” (η ελβετική οικογένεια Robinson) είναι ένα μυθιστόρημα του Johann David Wyss , που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1812, και αφηγείται την ιστορία μιας ελβετικής οικογένειας που ναυάγησε στο Ανατολικές Ινδίες καθ ‘οδόν προς το λιμάνι Τζάκσον , Αυστραλία .

Το μυθιστόρημα του Johann David Wyss ,εκδόθηκε από τον γιο του Johann Rudolf Wyss ,είχε ως στόχο να διδαχτούν οι τέσσερις γιοί της οικογένειας του μυθιστορήματος τις οικογενειακές αξίες, την σωστή κτηνοτροφία, τις χρήσεις του φυσικού κόσμου και την αυτοεξηπηρέτηση. Η στάση του Wyss απέναντι στην εκπαίδευση ήταν σύμφωνη με τις διδασκαλίες του Jean-Jacques Rousseau και πολλά κεφάλαια του βιβλίου του περιλαμβάνουν ηθικά μαθήματα όπως η λιτότητα , η κτηνοτροφία , η αποδοχή και η συνεργασία.

Ο Johann David Wyss παρουσιάζει τις περιπέτειες ως μαθήματα φυσικής ιστορίας και φυσικής επιστήμης.
Και η οικογένεια  κατορθώνει να μεταφέρει ,από το ναυαγισμένο καράβι στη στεριά ό,τι μπορούν να περισώσουν και, με αυτά τα εφόδια και τα εργαλεία, κατορθώνουν όχι μόνο να εγκατασταθούν σε εκείνο το ακατοίκητο νησί, αλλά και να το καλλιεργήσουν, να δημιουργήσουν κατοικίες, να αναθρέψουν κοπάδια από ζώα και, σιγά σιγά, να το μεταβάλλουν σε έναν επίγειο παράδεισο.
Έχουν όμως να αντιμετωπίσουν τη φύση και πολλούς άλλους κινδύνους, από διάφορα αγρίμια, αλλά κατορθώνουν, χάρη στην ομόνοια που βασιλεύει ανάμεσά τους, στη δραστηριότητά τους και στην επιμονή τους, να κατανικήσουν όλα τα εμπόδια και να δημιουργήσουν, σε εκείνο το ερημονήσι, μια πραγματική όαση.
Με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας έδωσε στον πατέρα της οικογένειας την ευκαιρία να διδάξει στα παιδιά του τις αξίες της ζωής.

Τα μέλη του πληρώματος του Jupiter 2 αρχής γενομένης από:

το ρομπότ και ο «κακός» δόκτωρ Ζάκαρι Σμιθ

~~~~~~~~~~~~~

Ο καθηγητής Τζον Ρόμπινσον και η σύζυγός του Μωρίν

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

δύο από τα τρία παιδιά τους, η Πένι και ο Γουΐλ

~~~~~~~~~~~~~

το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, η Τζούντι

~~~~~~~~~~~~~

στο επόμενο βίντεο ένα επεισόδιο της τότε σειράς του Lost in Space

και το επίσημο Trailer του καινούργιου Lost in Space που προβάλλεται στο Netflix.

Τι κρύβεται πίσω από τη «μετάλλαξη» καλών ανθρώπων σε διαδικτυακά τρολ

 

Όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι για να δείξουν την ηθική οργή τους, τότε ενεργοποιείται το μέρος του εγκεφάλου που σχετίζεται με την ανταμοιβή.

Το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου, η καθηγήτρια Mary Beard ανάρτησε στο Twitter μια φωτογραφία της. Από μόνη της, η κίνηση αυτή δεν έχει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι χρήστες κοινωνικών δικτύων «ανεβάζουν» εκατομμύρια φωτογραφίες τους online.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι η Beard απαθανάτισε τον εαυτό της την ώρα που έκλαιγε…

Η καθηγήτρια κλασσικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που αριθμεί σχεδόν 200.000 ακολούθους στο Twitter, ήταν αναστατωμένη μετά από την «καταιγίδα» αρνητικών σχολίων και διαδικτυακής βίας που δέχτηκε online.
Αφορμή για το bullying που υπέστη ήταν ένα σχόλιο που έκανε για την Αϊτή.
Και τι έγραφε αυτό το σχόλιο;

«Φυσικά κάποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει την φερόμενη ως συμπεριφορά εργαζομένων της Oxfam στην Αϊτή και αλλού. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να διατηρείς “πολιτισμένες” αξίες μέσα σε μια ζώνη καταστροφής. Και σε γενικά πλαίσια συνεχίζω να σέβομαι όσους πηγαίνουν και βοηθούν τον κόσμο που έχει ανάγκη –εκεί που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα πατούσαμε το πόδι μας».

Στις αρχές του χρόνου, η γνωστή ανθρωπιστική οργάνωση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα σκάνδαλο «μεγατόνων», με εργαζόμενούς της να κατηγορούνται ότι εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά ταλαιπωρημένους πολίτες της Αϊτής μετά από τον καταστροφικό σεισμό του 2010.
Το σχόλιο της καθηγήτριας προκάλεσε «θύελλα» αντιδράσεων από τους χρήστες του κοινωνικού δικτύου και καθηγήτρια δέχτηκε σφοδρές επικρίσεις για την τοποθέτησή της.

Σε δεύτερο tweet της έγραψε: «Αν θέλετε να ξέρετε, κάθομαι εδώ και κλαίω. Πραγματικά δεν είμαι η σιχαμένη αποικιοκράτης, που λέτε ότι είμαι. Μιλάω μέσα από την καρδιά μου (και φυσικά μπορεί να κάνω λάθος). Αλλά όσα ακούω ως αντίδραση δεν είναι σωστά, πραγματικά δεν είναι. Θα επιστρέψω σύντομα».

Οι επικριτές της, εκτός από την Beard, έβαλαν στο «στόχαστρο» και όσους συμφώνησαν με το αρχικό της σχόλιο ή τόλμησαν να πουν εκ των υστέρων ότι η τοποθέτησή της συνάδει με την πραγματικότητα.
Αποδέκτης οργής και κριτικής υπήρξε και η επίσης ακαδημαϊκός του Κέιμπριτζ Priyamvada Gopal, που έγραψε άρθρο για να εκφράσει τη διαφωνία της με την Beard.

Η υπόθεση αυτή δεν είναι μοναδική στο χώρο των κοινωνικών δικτύων. Αποτελεί ένα «φαινόμενο» που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο διαδίκτυο και αντί με το πέρασμα του χρόνου να μειώνεται η έντασή του, φαίνεται ότι εντείνεται.
Το «κίνημα» αυτό φαίνεται ότι αναγκάζει πολλούς ανθρώπους να σιωπήσουν και να εγκαταλείψουν τα κοινωνικά δίκτυα –ουσιαστικά μειώνοντας την ποικιλία των φωνών και των απόψεων στο διαδίκτυο.
Έρευνα του 2017 έδειξε ότι το 40% των ενήλικων Αμερικανών έχει δεχτεί διαδικτυακό bullying. Μάλιστα, οι μισοί εξ’ αυτών αποκάλυψαν ότι οι επιθέσεις εναντίον τους ήταν ιδιαιτέρως βίαιες ενώ δέχτηκαν και ακόμη και απειλές για τη σωματική τους ακεραιότητα.

Η δυνατότητα διάδοσης ιδεών μέσω ανθρώπινων δικτύων επέτρεψε τη δημιουργία του σύγχρονου κόσμου. Είναι, άλλωστε, δεδομένο ότι το διαδίκτυο δίνει στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να συνεργάζεται και να επικοινωνεί με έναν μοναδικό τρόπο.
Αντί, όμως, οι χρήστες ανά τον κόσμο να εκμεταλλεύονται το μοναδικό αυτό «εργαλείο» για να πολλαπλασιάζουν τις επαφές τους ανά τον κόσμο, φαίνεται ότι το χρησιμοποιούν για να συγκρούονται και να διαφωνούν… 
Το ερώτημα, λοιπόν, που γεννάται είναι γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που στις καθημερινές διαπροσωπικές επαφές τους είναι ευγενικοί, βγάζουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στα κοινωνικά δίκτυα και τα φόρουμ;

Πώς μπορούμε να ξαναμάθουμε τις τεχνικές συνεργασίας, που επέτρεψαν στο είδος μας να «ανθίσει» και να δημιουργήσει;

• Η καλοσύνη προς τους άλλους ανθρώπους

Στο εργαστήριο Ανθρώπινης Συνεργασίας στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, οι ερευνητές ζητούν από πολίτες να παίξουν ένα παιχνίδι που τους επιτρέπει να κατανοήσουν πώς και γιατί συνεργάζονται οι άνθρωποι.

Τέσσερις παίκτες, που βρίσκονται σε διαφορετικές τοποθεσίες, λαμβάνουν το ίδιο ποσό χρημάτων για να διαχειριστούν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στη συνέχεια, οι ερευνητές τους ρωτούν πόσα από αυτά τα χρήματα θα βάλουν στον κοινό λογαριασμό, εξηγώντας τους ότι αυτό το «ταμείο» στη συνέχεια θα διπλασιαστεί και θα μοιραστεί ισομερώς στους τέσσερις παίκτες.
Στόχος είναι να ολοκληρώσουν ένα μεγάλο project, όπως θα ήταν στην πραγματική ζωή η κατασκευή ενός νοσοκομείου. 

Παρότι οι παίκτες γνωρίζουν ότι είναι πιο εύκολη η συμμετοχή στο ταμείο αυτό, καθώς κανένας δεν θα είναι σε θέση να ολοκληρώσει το project μόνος του, κάποια στιγμή μπήκε στη μέση το προσωπικό στοιχείο.
Σκεπτόμενοι με οικονομικούς όρους, οι παίκτες αντιλαμβάνονται ότι θα βγάλουν περισσότερα χρήματα εάν είναι μόνοι τους.

«Πρέπει να το σκεφτούμε με την οπτική ματιά ενός μεμονωμένου προσώπου» λέει ο υπεύθυνος του εργαστηρίου Ντέιβιντ Ραντ, και συνεχίσει: «Όταν ο παίκτης βάζει ένα δολάριο στο ταμείο, αμέσως τα δολάρια γίνονται δύο και στη συνέχεια μοιράζονται δια του τέσσερα. Αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης παίρνει πίσω 50 σεντς για κάθε δολάριο που επενδύει».
Η ομάδα του Ραντ έχει παίξει αυτό το παιχνίδι με χιλιάδες παίκτες. Το 50% των παικτών πρέπει να απαντήσουν άμεσα –μέσα σε 10 δευτερόλεπτα- ενώ οι υπόλοιποι έχουν όσο χρόνο χρειάζονται για να σκεφτούν όλες τις παραμέτρους. Τα ερευνητικά αποτελέσματα είναι πολύ ενδιαφέροντα…

Όπως φαίνεται, οι παίκτες που αναγκάζονται να πάρουν γρήγορα τις αποφάσεις τους και ακολουθούν το ένστικτό τους είναι συνήθως πιο γενναιόδωροι απ’ όσους έχουν χρόνο να αναλύσουν όλα τα δεδομένα.

«Υπάρχουν αποδείξεις ότι η συνεργασία είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης εξέλιξης» είπε ο Ραντ.

Οι άνθρωποι είναι πιθανότερο να επωφεληθούν –και να επιβιώσουν- όταν συνεργάζονται με την ομάδα. Και, φυσικά, το να επιτραπεί σε κάποιον να παραμείνει μέρος της ομάδας -ή της κοινωνίας- και να επωφελείται από αυτήν, έχει άμεση σχέση με το εάν τα υπόλοιπα μέλη θεωρούν ότι είναι συνεργάσιμος. Έτσι, το ερώτημα αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι εάν υπάρχει κάποιο στοιχείο στην κουλτούρα των κοινωνικών δικτύων, που κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με κακό τρόπο.

• Όταν η οργή γίνεται συνήθεια

Στο εργαστήριο Ψυχολογίας της Μόλι Κρόκετ, οι ειδικοί προσπαθούν να κατανοήσουν πώς τα μέλη της κοινωνίας λαμβάνουν αποφάσεις ηθικής φύσης.

Ένας από τους τομείς που διερευνούν είναι και πώς τα συναισθήματα κοινωνικής φύσης μεταφέρονται στο διαδίκτυο. Πιο συγκεκριμένα, προσπαθούν να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο «αποτυπώνεται» στο ίντερνετ η ηθική οργή.

Μετά από ανάλυση εγκεφαλικών απεικονίσεων, ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι για να δείξουν την ηθική οργή τους, τότε ενεργοποιείται το μέρος του εγκεφάλου που σχετίζεται με την ανταμοιβή.
Νιώθουν καλά, τους διακατέχει ένα αίσθημα ευφορίας. Αυτό είναι και το συναίσθημα που πιθανώς να τους αναγκάσει να επέμβουν και πάλι, εάν τους δοθεί η ευκαιρία.
Έτσι, εάν δουν κάποιον να συμπεριφέρεται με ένα τρόπο που δεν συνάδει με τα «κοινωνικά αποδεκτά», τότε σπεύδουν να το πουν και να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Ένα απλό παράδειγμα θα ήταν το εξής: Ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια παιδική χαρά με τα παιδιά του και βλέπει έναν ιδιοκτήτη σκύλου να μην μαζεύει της ακαθαρσίες του ζώου του.
Ενοχλημένος, του ζητάει να αναλάβει τις ευθύνες του και να μην βρωμίζει το χώρο όπου παίζουν τα παιδιά.
Ο «υπερασπιστής» του κοινού καλού αισθάνεται στη συνέχεια υπερήφανος για τον εαυτό του και πιθανώς να δεχτεί και θετικά σχόλια απ’ όσους βρίσκονται εκείνη την ώρα στον ίδιο χώρο. 
Συζητάμε, όμως, για κάτι που είναι μέρος της καθημερινότητας των περισσότερων ανθρώπων και σε γενικά πλαίσια δεν είναι εξαιρετικά προσβλητικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι χαμηλών τόνων, συνυπάρχοντας ειρηνικά, και σπάνια βρίσκονται αντιμέτωποι με πραγματικά εξοργιστικές συμπεριφορές.

Η ιστορία είναι, όμως, πολύ διαφορετική όταν κάποιος ανοίξει το Twitter ή το Facebook.

«Περιεχόμενο που προκαλεί ηθική οργή είναι πολύ πιθανότερο να μοιραστεί διαδικτυακά» λέει η Κρόκετ, και συνεχίζει: «Αυτό που έχουμε δημιουργήσει online είναι ένα οικοσύστημα που επιλέγει το πιο περίεργο και εξοργιστικό περιεχόμενο. Και αυτό συνδέεται με μια πλατφόρμα όπου είναι πιο εύκολο από ποτέ να εκφράσεις την οργή σου».

Σε αντίθεση με τον φυσικό κόσμο, στο διαδίκτυο δεν κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα όταν θα αποκαλύψεις μια ιστορία ή θα απαντήσεις σε ένα σχόλιο που δεν συνάδει με τα προσωπικά σου πιστεύω.
Την ίδια ώρα, στον φυσικό κόσμο, όταν κάποιος αποφασίζει να δράσει, τότε αυτό το γνωρίζουν μόνο όσοι υπάρχουν γύρω του εκείνη την ώρα. Αντίθετα, στα κοινωνικά δίκτυα το μαθαίνουν όλοι οι χρήστες της εκάστοτε πλατφόρμας.

«Η υπόθεσή μας είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο έχουν σχεδιαστεί αυτά τα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να μετατρέπει την έκφραση της κοινωνικής οργής σε συνήθεια» εξηγεί η Κρόκετ, και συνεχίζει: «Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια συζήτηση ως κοινωνία για το εάν πρέπει ή εάν θέλουμε η ηθική μας να ελέγχεται από αλγόριθμους, των οποίων ο βασικός στόχος είναι να φέρνουν χρήματα στους τεχνολογικούς κολοσσούς. Νομίζω ότι όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι όσα αισθανόμαστε και βρίσκουμε μη αποδεκτά είναι ένα έμφυτο κομμάτι του εαυτού μας και όχι αντίδραση σε οτιδήποτε βάζουν μπροστά μας οι προγραμματιστές».

• Πώς επηρεάζεται η συμπεριφορά

Ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί εκτενώς με τον τρόπο που αλληλοεπιδρούν οι άνθρωποι μέσω κοινωνικών δικτύων είναι ο ελληνικής καταγωγής Νικόλας Χρηστάκης, επικεφαλής του εργαστηρίου Ανθρώπινης Φύσης του πανεπιστημίου του Γέιλ.

Η ομάδα του διερευνά τον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά δίκτυα επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας αλλά και πώς ορισμένα διάσημα πρόσωπα μπορούν να αλλάξουν δραματικά την κουλτούρα ενός ολόκληρου «δικτύου» ανθρώπων. Στόχος της έρευνας αυτής είναι να εντοπίζονται τα πρόσωπα που έχουν ιδιαίτερη επιρροή και στη συνέχεια να επιστρατεύονται για προγράμματα δημόσιας υγείας.
Για παράδειγμα, στις Ονδούρες, το μοντέλο αυτό χρησιμοποιείται για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος σχετικά με τον εμβολιασμό. Διαδικτυακά, πάλι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν ένα εχθρικό περιβάλλον, σε ένα όπου βασικές αρχές είναι η συμπόνια και η συνεργασία.
Ο κ. Χρηστάκης διερευνά τα κοινωνικά δίκτυα δημιουργώντας προσωρινές κοινωνίες online. «Βάζουμε, για παράδειγμα, ανθρώπους να παίξουν ένα παιχνίδι δημόσιων αγαθών για να κατανοήσουμε πόσο ευγενικοί είναι» λέει ο ίδιος.

Στη συνέχεια, επεμβαίνει στο δίκτυο. «Τροποποιώντας τις αντιδράσεις τους προς τη μια κατεύθυνση μπορούμε να τους κάνουμε να είναι πολύ καλοί ο ένας με τον άλλο. Ή να πάρουμε τους ίδιους ανθρώπους και αλλάζοντας τις διασυνδέσεις μεταξύ τους να τους μετατρέψουμε κακοήθεις και ανόητους ανθρώπους, που δεν μπορούν να συνεργαστούν» εξηγεί.

• Τι «πυροδοτεί» το trolling

«Μπορεί να πιστεύετε ότι υπάρχει μια μειοψηφία ψυχοπαθών οnline, τους οποίους ονομάζουμε τρολ, και σε αυτούς οφείλεται όλο αυτό το “κακό”» λέει ο Cristian Danescu-Niculescu-Mizil, από το τμήμα Πληροφοριακών Επιστημών του πανεπιστημίου του Κορνέλ.

«Αυτό που βλέπουμε, όμως, μέσω της έρευνάς μας είναι ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως εσείς και εγώ, μπορούμε επίσης να εμφανίζουμε αντικοινωνική συμπεριφορά. Για ένα χρονικό διάστημα, μπορεί να μετατραπείτε σε τρολ. Και αυτό είναι εντυπωσιακό» λέει ο ίδιος.

Και τι πυροδοτεί το trolling, δηλαδή την αντικοινωνική συμπεριφορά online;

Κατά τον ειδικό, δύο πράγματα: το περιεχόμενο της συζήτησης –τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο εκφράζονται οι άλλοι- και η διάθεση του εκάστοτε χρήστη. 

«Εάν δηλαδή είχατε μια κακή ημέρα, ή είναι Δευτέρα, τότε είναι πολύ πιθανότερο να τρολάρετε. Είστε πιο ευγενικοί το Σάββατο το πρωί» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο Cristian Danescu-Niculescu-Mizil έχει δημιουργήσει έναν αλγόριθμό που προβλέπει με ακρίβεια 80% πότε κάποιος βρίσκεται κοντά στο να εμφανίσει σημάδια διαδικτυακής βίας.

Παρατήρησε, επίσης, πως όταν οι χρήστες έχουν χρόνο να σκεφτούν πριν αναρτήσουν ένα σχόλιο τότε αυτό βελτιώνει το περιεχόμενο των συνομιλιών, κάτι που είναι ωφέλιμο για το σύνολο της συζήτησης.Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι παρότι αρκετοί άνθρωποι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με φρικτές συμπεριφορές online, η πλειοψηφία των αλληλεπιδράσεων είναι θετικές.

Την ίδια ώρα, η δικαιολογημένη ηθική οργή μπορεί να καταπολεμήσει αποτελεσματικά γεμάτα μίσος σχόλια στο Twitter, το Facebook ή άλλα κοινωνικά δίκτυα. Πρόσφατη βρετανική έρευνα έδειξε ότι τα αντισημιτικά σχόλια δεν αναπαράγονται τόσο γρήγορα ή τόσο πολύ όσο τα σχόλια των χρηστών που κατακρίνουν τις συμπεριφορές αυτών.

Όπως εξηγεί ο Cristian Danescu-Niculescu-Mizil, η διαπροσωπική κοινωνική συμπεριφορά διαμορφώνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τα κοινωνικά δίκτυα, όμως, υπάρχουν μόνο 20 χρόνια.

Και όσο η διαδικτυακή συμπεριφορά μας εξελίσσεται, πιθανώς να κάνουν την εμφάνισή τους και ορισμένα «σημάδια» -τα ψηφιακά ισοδύναμα των σημαδιών που φαίνονται στο πρόσωπο ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια μιας τετ-α-τετ επαφής - που θα βοηθήσουν στην εξομάλυνση των διαδικτυακών συζητήσεων. 

«Είμαι αισιόδοξος…» λέει ο ειδικός, και ολοκληρώνει λέγοντας: «Είναι απλώς ένα διαφορετικό “παιχνίδι” και πρέπει να εξελιχθούμε…».

~~~~~~~~~~~~~

Με πληροφορίες από:

Why nice people become mean online

By Gaia Vince, Mosaic

πηγή πληροφόρησης:cnn.gr

Τα διαμάντια ενός χαμένου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος βρέθηκαν στη Γη

Διαμάντια εγκλεισμένα σε μετεωρίτη προέρχονται από ένα χαμένο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος
Δείτε περισσότερα στο galatsinews.gr

Γαλάτσι-Εορτασμός Αγίου Γεωργίου – Ξεναγήσεις στην Ομορφοκκλησιά

Γαλάτσι – τη Δευτέρα 23 Απριλίου,του Αγίου Γεωργίου γιορτάζει η «Εύμορφη Εκκλησιά» του Γαλατσίου η γνωστή σε όλους τους Γαλατσιώτες «Ομορφοκκλησιά» 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες στο galatsinews.gr

Θόρυβος ένα τεράστιο πρόβλημα δημόσιας υγείας- Διεθνής Ημέρα κατά του Θορύβου

Θόρυβος ένα τεράστιο πρόβλημα δημόσιας υγείας-Διεθνής Ημέρα κατά του Θορύβου

Ο θόρυβος προσβάλλει τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, όπως η πρώτη και η τρίτη ηλικία, άτομα σε ανάρρωση, γυναίκες σε εγκυμοσύνη, αλλά και τις παραγωγικές ηλικίες. Ειδικά, όσον αφορά τα παιδιά και τους νέους, η έκθεση στον θόρυβο κατά την κρίσιμη σχολική ζωή, επιφέρει βλάβες στη μνήμη και στις εκπαιδευτικές επιδόσεις, επηρεάζοντας, μεταξύ άλλων, τις δεξιότητες που αφορούν την κατανόηση του γραπτού λόγου, την απομνημόνευση και την προσήλωση.

Η τελευταία Τετάρτη του Απριλίου  έχει κηρυχθεί από το 1992 ως Διεθνής Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Θόρυβο, από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ακουστικής.

Ο ήχος είναι ρύπος και όλοι έχουμε δικαίωμα στην ησυχία! Παγκόσμια Ημέρα κατά του Θορύβου

Ο θόρυβος μπορεί να στοιχίσει πολλά περισσότερα από την ακοή μας.
Απώλεια της ακοής μπορεί να επέλθει και χωρίς μακροπρόθεσμη έκθεση.
Ακόμη και σύντομης διάρκειας θόρυβος παλμικού χαρακτήρα -ακόμη και ένα μόνον οξύ ερέθισμα, όπως ένας πυροβολισμός ή ο ήχος του πιστολιού καρφώµατος µπορεί να έχει µόνιµες επιπτώσεις, συµπεριλαμβανομένων της απώλειας ακοής και συνεχών εμβοών.
Τα παλμικά ηχητικά ερεθίσματα μπορούν επίσης να προκαλέσουν τη ρήξη του τυμπάνου, γεγονός επώδυνο αλλά ιάσιμο.
Οι εμβοές είναι μία αίσθηση κουδουνίσματος, σφυρίγματος ή έντονου θορύβου στα αυτιά.
Η υπερβολική έκθεση στο θόρυβο αυξάνει τον κίνδυνο εμβοών.
Εάν ο θόρυβος είναι παλμικός (π.χ. έκρηξη), ο κίνδυνος μεγαλώνει σημαντικά.
Οι εμβοές ενδέχεται να αποτελούν την πρώτη ένδειξη βλάβης της ακοής από την έκθεση σε θόρυβο
Το Ελληνικό Ινστιτούτο Ακουστικής (ΕΛΙΝΑ), μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ακουστικής, συμμετέχει ενεργά στις εκδηλώσεις, υποστηρίζοντας ενημερωτικές δράσεις, με σκοπό την ευρεία και έγκυρη διάχυση της επιστημονικής γνώσης σχετικά με τα προβλήματα από τη συνεχή έκθεση στους θορύβους και τις βλαβερές συνέπειες για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου και βάσει πρόσφατων ερευνών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), η ηχορύπανση έρχεται δεύτερη, μετά την ατμοσφαιρική ρύπανση, στην κατάταξη των περιβαλλοντικών κινδύνων για την υγεία. Πρόκειται για μια ύπουλη διαδικασία, της οποίας οι άμεσες, αλλά και μακροπρόθεσμες συνέπειες δεν είναι ευθέως ορατές, ούτε εύκολα αναγνωρίσιμες, αλλά ωστόσο υποσκάπτουν συστηματικά την υγεία των πολιτών της Ευρώπης.
Ο θόρυβος προσβάλλει τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, όπως η πρώτη και η τρίτη ηλικία, άτομα σε ανάρρωση, γυναίκες σε εγκυμοσύνη, αλλά και τις παραγωγικές ηλικίες. Ειδικά, όσον αφορά τα παιδιά και τους νέους, η έκθεση στον θόρυβο κατά την κρίσιμη σχολική ζωή, επιφέρει βλάβες στη μνήμη και στις εκπαιδευτικές επιδόσεις, επηρεάζοντας, μεταξύ άλλων, τις δεξιότητες που αφορούν την κατανόηση του γραπτού λόγου, την απομνημόνευση και την προσήλωση.
Επίσης, στοιχεία δείχνουν ότι η ηχορύπανση εξελίσσεται σε πρόβλημα δημόσιας υγείας, ενώ εκτιμήσεις του ΠΟΥ κάνουν λόγο για 1.000.000 υγιή έτη προσδόκιμης ζωής, που χάνονται κάθε χρόνο, κυρίως στην Δυτική Ευρώπη, από κυκλοφοριακούς θορύβους.
Για το λόγο αυτό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την οδηγία 2002/49/EC, συστήνουν τη δημιουργία μιας κοινής βάσης αντιμετώπισης των προβλημάτων θορύβου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην Ελλάδα εξακολουθεί να εκκρεμεί η θεσμοθέτηση των αστικών περιοχών, στις οποίες θα ισχύσουν διακεκριμένες διατάξεις ακουστικής άνεσης, με αποτέλεσμα αυτή η συνεχιζόμενη θεσμική υστέρηση να συσσωρεύει για τις επόμενες δεκαετίες ένα ακουστικά ανοχύρωτο κτιριακό απόθεμα και να καταδικάζει τους Έλληνες πολίτες σε συνθήκες υποβαθμισμένης οικιστικής άνεσης.

helina.gr
euracoustics.org
who.int
sansimera.gr

Το κράνος που φέρνει επανάσταση στον τρόπο απεικόνισης του ανθρώπινου εγκεφάλου

Μια νέα γενιά ανιχνευτή εγκεφάλου,σύστημα σάρωσης ,που μπορεί να φορεθεί ως κράνος και που επιτρέπει στους ασθενείς να μετακινούνται φυσικά μέσα στο χώρο τους κατά τη διάρκεια της σάρωσης, δημιουργήθηκε από ερευνητές του UCL και του Πανεπιστημίου του Nottingham.
Η συσκευή (σκάνερ-κράνος ) αναπτύχθηκε από ερευνητές στο Sir Peter Mansfield Imaging Centre, University of Nottingham και στο Wellcome Centre for Human Neuroimaging, UCL.
Στο δημοσίευμα του περιοδικού Nature, οι ερευνητές αποδεικνύουν ότι μπορούν,με το σαρωτή-κράνος,
να μετρήσουν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου, ενώ οι άνθρωποι κάνουν φυσικές κινήσεις, όπως το να κουνιούνται,να τεντώνονται,να πίνουν τσάι ακόμη ακόμα και να παίζουν πινγκ πονγκ.
Όχι μόνο μπορεί να φορεθεί αυτό το νέο, ελαφρύ μαγνητοεγκεφαλογραφικό (MEG) σύστημα,σαρωτής-κράνος , αλλά είναι και πιο ευαίσθητο από τα υπάρχοντα συστήματα.
«Έχει τη δυνατότητα,το νέο μηχάνημα, να φέρει επανάσταση στον τομέα σάρωσης και απεικόνισης του εγκεφάλου και να βοηθήσει αποτελεσματικότερα τα επιστημονικά και κλινικά θέματα που μπορεί να αντιμετωπιστούν με την σάρωση του ανθρώπινου εγκεφάλου», δήλωσε ο καθηγητής Gareth Barnes, ο οποίος ηγείται του έργου στο UCL Wellcome Center for Human Neuroimaging.
«Είναι σημαντικό το ότι θα μπορέσουμε τώρα να μελετήσουμε τη λειτουργία του εγκεφάλου πολλών ανθρώπων που μέχρι τώρα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κάνουμε σάρωση και απεικόνιση,όπως στα μικρά παιδιά και σε ασθενείς με κινητικές διαταραχές. 
Αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την υγιή ανάπτυξη του εγκεφάλου στα παιδιά, καθώς και τη διαχείριση των νευρολογικών και ψυχικών διαταραχών «, ανέφερε ο καθηγητής.
Τα κύτταρα του εγκεφάλου λειτουργούν και επικοινωνούν με την παραγωγή ηλεκτρικών ρευμάτων. 
Αυτά τα ρεύματα παράγουν μικροσκοπικά μαγνητικά πεδία,τα οποία είναι δυνατό να ανιχνευθούν και να μετρηθούν έξω από το κεφάλι. 
Οι ερευνητές χρησιμοποιούν το MEG για να χαρτογραφήσουν τη λειτουργία του εγκεφάλου με τη μέτρηση αυτών των μαγνητικών πεδίων. 
Αυτό επιτρέπει να έχουν οι ερευνητές μια λεπτομερέστατη εικόνα των μαγνητικών πεδίων,και να ερευνήσουν ακριβώς  ποια μέρη του εγκεφάλου εμπλέκονται όταν εκτελούμε διάφορες ενέργειες όπως ομιλία, κίνηση κ.α.
Οι σημερινοί σαρωτές MEG είναι μεγάλοι και ζυγίζουν περίπου μισό τόνο. 
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αισθητήρες που χρησιμοποιούνται για τη μέτρηση του μαγνητικού πεδίου του εγκεφάλου πρέπει να διατηρούνται σε πολύ κρύο (-269 ° C) που απαιτεί ογκώδη τεχνολογία ψύξης.
Με αυτούς τους σαρωτές, ο ασθενής πρέπει να παραμείνει τελείως ακίνητος κατά τη διάρκεια της σάρωσης, γιατί ακόμη και η παραμικρή  κίνηση μπορεί να καταστήσει τις εικόνες ακατάλληλες. 
Αυτό σημαίνει ότι είναι συχνά δύσκολο στους ανθρώπους που δυσκολεύονται να παραμείνουν ακίνητοι, όπως μικρά παιδιά ή ασθενείς με κινητικές διαταραχές όπως η νόσος του Parkinson. Παρουσιάζονται επίσης προβλήματα όταν κάποιος μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει ακίνητος για μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να συλληφθεί  ένα σπάνιο γεγονός στον εγκέφαλο, όπως μια επιληπτική κρίση.
Αυτά τα προβλήματα έχουν επιλυθεί με το νέο σαρωτή του εγκεφάλου, καθώς οι ερευνητές εκμεταλλευόμενοι τους νέους «κβαντικούς» αισθητήρες τους τοποθέτησαν σε ένα 3D τυπωμένο πρωτότυπο κράνος. 
Το κράνος αυτό,ο νέος σαρωτής εγκεφάλου,είναι πάρα πολύ ελαφρύ,λειτουργεί  σε θερμοκρασία δωματίου και μπορεί να τοποθετηθεί απευθείας πάνω στο κεφάλι,όπως ένα απλό κράνος.
Επίσης η  τοποθέτηση των αισθητήρων πολύ πιο κοντά στον εγκέφαλο αυξάνει το ποσό του σήματος που μπορούν να πάρουν.
Τα κράνη-σαρωτές έχουν άλλο ένα πλεονέκτημα,μπορούν να προσαρμοστούν σε οποιονδήποτε  χρειάζεται μαγνητοεγκεφαλογράφημα.
Μετά την επιτυχία του πρωτότυπου αυτού συστήματος, οι ερευνητές εργάζονται τώρα για νέα στυλ κράνους, τα οποία θα έχουν την εμφάνιση ποδηλάτου,τα οποία θα είναι κατάλληλα για βρέφη, παιδιά αλλά και για ενήλικες.
Ο Δρ Matt Brookes, ο οποίος ηγείται του έργου MEG στο Κέντρο απεικόνισης του Sir Peter Mansfield, του Πανεπιστήμιο του Nottingham, όπου και κατασκευάστηκε το πρώτο σκάνερ-κράνος εγκεφάλου,δήλωσε: 
«Αυτή η νέα τεχνολογία δημιουργεί νέες συναρπαστικές ευκαιρίες για μια νέα γενιά λειτουργικής απεικόνισης του εγκεφάλου. 
Η δυνατότητα ανίχνευσης σε άτομα ενώ κινούνται προσφέρει νέες δυνατότητες, για παράδειγμα για τη μέτρηση της λειτουργίας του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια καθηκόντων πραγματικού κόσμου ή γνήσιες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. 
Αυτό έχει σημαντικές δυνατότητες να επηρεάσει την κατανόησή μας όχι μόνο της υγιούς λειτουργίας του εγκεφάλου αλλά και μιας σειράς νευρολογικών, νευροεκφυλιστικών και συνθηκών ψυχικής υγείας».
Ο Andrew Welchman, επικεφαλής της Νευροεπιστήμης και της Ψυχικής Υγείας του Wellcome, δήλωσε: 
«Το MEG είναι ένα πραγματικά πολύτιμο εργαλείο στη νευροεπιστήμη, αλλά οι σημερινοί σαρωτές εξακολουθούν να μην χρησιμοποιούνται ευρέως καθώς είναι ακριβοί, δυσκίνητοι. 
Ο νέος αυτός σαρωτής είναι συναρπαστικός όχι μόνο επειδή ξεπερνά αυτά τα θέματα και θα συμβάλει στη βελτίωση της κατανόησης του πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος αλλά και επειδή έχει τεράστιες δυνατότητες για κλινική χρήση ».

στο video βλέπουμε τους νέους σαρωτές-κράνη του εγκεφάλου

αναφορές και πηγές πληροφόρησης:
www.ucl.ac.uk
www.ncbi.nlm.nih.gov
www.ucl.ac.uk
www.med-technews.com
https://wellcome.ac.uk

photo:el.wikipedia.org

Κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Λεμονιά,πότε είναι η κατάλληλη εποχή να την κλαδέψουμε

Γιατί κλαδεύουμε τη λεμονιά;

Τα καρποφόρα δέντρα πρέπει να κλαδεύονται σε συγκεκριμένες περιόδους για να διακλαδώνονται σωστά καθώς αναπτύσσονται, να μειώνεται η πιθανότητα σπασίματος των κλάδων από τη μεγάλη καρποφορία, να αερίζεται η κόμη και να εισέρχεται φως στο εσωτερικό της και για να βελτιωθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των καρπών.

Όπως γίνεται και με τα άλλα καρποφόρα δέντρα, το κλάδεμα της λεμονιάς εξασφαλίζει μεγάλα λεμόνια με πλούσιο χυμό. Εδώ θα αναφέρουμε μερικές συμβουλές για το πώς θα την κλαδέψετε και πότε είναι η κατάλληλη περίοδος για να κάνετε αυτή την εργασία.

Γιατί κλαδεύουμε τη λεμονιά;
Κλαδεύουμε τη λεμονιά για να αυξήσουμε την παραγωγή, οι καρποί είναι περισσότεροι και μεγαλύτεροι και με λιγότερες ασθένειες. Οι βραχίονες και οι κλάδοι των εσπεριδοειδών είναι ισχυροί και είναι λιγότερο πιθανό να σπάσουν από το βάρος της μεγάλης παραγωγής. Άρα, το κλάδεμα δεν στοχεύει σε αυτό το πρόβλημα, που είναι σοβαρό σε καλλιέργειες άλλων καρποφόρων δέντρων. Τα εσπεριδοειδή μπορούν να καρποφορούν παντού στην κόμη του δέντρου, συμπεριλαμβανομένων και των περιοχών που βρίσκονται στην σκιά. Έτσι, το κλάδεμα που στοχεύει στη διαθεσιμότητα του φωτός στο εσωτερικό της κόμης δεν είναι πρωταρχικής σημασίας. Παρόλα αυτά οι λεμονιές θα πρέπει να κλαδεύονται για τις παραπάνω περιπτώσεις όταν η ανάπτυξή τους είναι ζωηρή.

Στα νεαρά δένδρα θα πρέπει να αφαιρούνται οι λαίμαργοι βλαστοί και να κλαδεύονται τα αδύνατα άκρα. Στα μεγαλύτερα δέντρα, επίσης, θα πρέπει να αφαιρούνται οι λαίμαργοι βλαστοί, καθώς και κάθε νεκρός ιστός και ξερός ή σπασμένος κλάδος. Αυτά τα κλαδέματα συνήθως είναι αρκετά για να διεισδύσει το φως που χρειάζεται στο εσωτερικό της κόμης.

Πότε είναι η κατάλληλη περίοδος για να κλαδέψετε τη λεμονιά;
Είναι σημαντικό να κλαδέψετε την κατάλληλη στιγμή, για να μην κινδυνέψετε να χάσετε την ετήσια παραγωγή. Το κλάδεμα της λεμονιάς πρέπει να γίνεται μετά την συγκομιδή στο τέλος του χειμώνα, για να έχει το δέντρο αρκετό χρόνο να ανακάμψει πριν ξεκινήσει τη νέα παραγωγή.

Η κατάλληλη περίοδος είναι οι μήνες από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο. Ωστόσο, λόγω του κινδύνου μόλυνσης του δέντρου από τον μύκητα της κορυφοξήρας, που είναι δραστήριος αυτούς τους μήνες, μπορείτε να κλαδέψετε αργότερα στο τέλος της άνοιξης και όταν το δέντρο ανθίσει. Ακριβώς λόγω του κινδύνου μόλυνσης από αυτό τον μύκητα θα πρέπει να απολυμαίνονται τα εργαλεία κλαδέματος κατά τη διαδικασία και να καλύπτονται οι τομές με χαλκούχα μυκητοκτόνα σκευάσματα.

Πώς θα κλαδέψετε τη λεμονιά
Χρησιμοποιήσετε αιχμηρά κλαδευτήρια και πριόνια γιατί το ξύλο της λεμονιάς είναι αρκετά σκληρό. Κατά τη διάρκεια των εργασιών φορέστε γάντια για να προστατευτείτε από τα αγκάθια . Ενώ το ξύλο των εσπεριδοειδών είναι πολύ συνεκτικό και σκληρό, ο φλοιός είναι λεπτός και εύκολα αποκολλάται, γι’ αυτό πρέπει να προσέχετε να έχετε τη λεπίδα προς το δέντρο για να μην γλιστρήσει

Μην κόβετε τους κλάδους πολύ κοντά στον κορμό ή κοντά στη βάση τους, στους μεγάλους βραχίονες. Στη βάση κάθε κλάδου υπάρχει ένα κολάρο διογκωμένου ιστού, το οποίο πρέπει να διατηρήσετε και να κόψετε πάνω από αυτό. Στο κολάρο αυτό υπάρχει η καμβιακή ζώνη με αδιαφοροποίητα κύτταρα που σχηματίζουν τον κάλλο για να κλείσει το δέντρο με φυσικό τρόπο την τομή του κλαδέματος. Αν αφαιρέσετε αυτή την περιοχή, το ξύλο θα μείνει εκτεθειμένο και με τα χρόνια θα σχηματιστεί εκεί μια κουφάλα.

Για κάθε κλάδο και κλαδίσκο πάνω από 3 εκατοστά σε διάμετρο θα πρέπει να κλαδεύετε 25 με 30 εκατοστά πάνω από το σημείο που ενώνεται με τον βραχίονα σε γωνία δύο τομές πάνω και κάτω και μετά στη βάση του βραχίονα, όπως φαίνεται στην εικόνα.

Ποτέ μην κλαδεύετε περισσότερο από το ένα τρίτο του δέντρου τη σεζόν. Ξεκινήστε να κλαδεύετε τις λεμονιές τον πρώτο ή τον δεύτερο χρόνο για να της δώσετε το σχήμα που θέλετε. Το δέντρο πρέπει να έχει ύψος 2,5 με 3 μέτρα για να είναι ευκολότερη η συγκομιδή και η φροντίδα του. Μην βιάζεστε και κλαδέψετε υγιή κλαδιά που τα χρειάζεστε. Μα είστε προσεκτικοί και αρκετά παρατηρητικοί να εντοπίζεται τα σημεία που θέλουν κλάδεμα.

Με τον ίδιο τρόπο κλαδεύονται και οι καλλωπιστικές λεμονιές που μεγαλώνουν σε μεγάλες γλάστρες. Ένας έμπειρος κλαδευτής σε κάθε περίπτωση μπορεί να εντοπίσει τους λαίμαργους βλαστούς, τους σπασμένους κλάδους και αυτούς που έχουν μολυνθεί από μια ασθένεια ή έχουν ξεραθεί και να τους απομακρύνει.

Συμπέρασμα

• Κλαδεύουμε τους λαίμαργους βλαστούς της βάσης και των εσωτερικών βραχιόνων
• Κλαδεύουμε τα κλαδιά που έχουν ξεραθεί ή είναι άρρωστα
• Κλαδεύουμε τα κλαδιά που βρίσκονται πάνω από το ύψος που έχουμε αποφασίσει για το δέντρο μας
• Διατηρούμε το σχήμα του δέντρου κλαδεύοντας όσα κλαδιά εκτείνονται πέρα από αυτό
• Αφού τελειώσουμε καλύπτουμε τις τομές με χαλκούχο μυκητοκτόνο σκεύασμα βιολογικό ή μη της προτίμησής σας, για να μην μολυνθούν

πηγή του άρθρου:share24.gr

Astronio: «Ο πόλεμος με την άγνοια θα είναι ο μόνος πόλεμος που θα γνωρίζει η ανθρωπότητα…»

Συνέντευξη τον Μάκη Γεφυρόπουλο

Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο δύσκολη ή όχι είναι η πρόσβαση στα νέα δεδομένα και τις καινούριες συνήθειες που φέρνει μαζί της η επιστημονική πρόοδος;

Δεν αναφέρομαι φυσικά στα εύπεπτα gadgets, όπως είναι αυτά που βλέπουμε να στοιβάζονται σωρηδόν στα ράφια των καταστημάτων τεχνολογικής «αιχμής», μόνο και μόνο για να αντικατασταθούν λίγο αργότερα από τα πιο «προηγμένα» μοντέλα τους, αλλά στις επαναστατικές ανακαλύψεις που συμβαίνουν την ίδια ώρα που εμείς «χαζεύουμε» τα «καλούδια», προσπαθώντας να τονώσουμε χωρίς επιτυχία, τη διάτρητη αυτοπεποίθηση μας.

Η πρωτοπορία στο πεδίο ερμηνείας του φυσικού κόσμου που μας περιβάλει είναι συγκλονιστική και όμως με λίγες εξαιρέσεις παραμένει αθέατη για την πλειονότητα των κοινών «θνητών». Εκτός από τη δυσλειτουργικότητα των mainstream ΜΜΕ και τη στοχευμένη τακτική τους στην ανάδειξη και προβολή μονάχα της «θολής μαυρίλας» της πραγματικότητας μας, η ευθύνη βαραίνει εξίσου και την επιστημονική κοινότητα.

Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, η λειτουργία ενός απρόσιτου «Ιερατείου» που κρύβεται ενδελεχώς στις παρυφές της «επιστημονικής» του αυτοαπομόνωσης, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει.

Η κοινωνία που δεν έχει επαφή με την εξέλιξη είναι καταδικασμένη σε μαρασμό και ο επιστήμονας που αποφεύγει την επιβεβλημένη αλληλεπίδρασή του με το λαό είναι επικίνδυνος να πέσει θύμα της ματαιοδοξίας του και επομένως να αποτελέσει εύπλαστο «ζυμαράκι» στα επιδέξια χέρια των ισχυρών επιτήδειων.

Ο Παύλος Καστανάς, γνωστός και ως «ASTRONIO» στο YouTube, είναι φυσικός και με τη βοήθεια του διαδικτύου επιχειρεί να διαφωτίσει τα ανήλιαγα μονοπάτια της Γνώσης. Με προσήνεια και σαφήνεια αναλύει δυσνόητα προβλήματα αστρονομίας και φυσικής, συμβάλλοντας έτσι στην επιστημονική κατάρτιση του κοινού.

Ο Astronio αποδεικνύει ότι το μεράκι μπορεί να συνδυαστεί άριστα με τις τεχνολογικές δυνατότητες που προσφέρει αφειδώς η εποχή μας. Η φρέσκια ματιά επιστημόνων όπως ο Παύλος αποτελεί τον οδηγό του μέλλοντος.

Γιατί το δικαίωμα στην Επιστήμη είναι αναφαίρετο και η γνώση Κτήμα όλων μας…

—

Astronio, μαθήματα αστρονομίας και όχι μόνο στο YouTube. Με τρόπο απλό και κατανοητό γίνεται μία πάρα πολύ καλή προσπάθεια διάδοσης της επιστήμης των αστεριών, με τη βοήθεια και τη δύναμη του διαδικτύου. Πώς προέκυψε το όλο εγχείρημα;

Πάντα ήθελα να βρω έναν τρόπο να μοιραστώ την αγάπη μου για την αστρονομία με ένα πιο ευρύ κοινό. Χάρη στο YouTube αυτό μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα και προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκε ανταπόκριση. Φάνηκε ότι υπήρχε μια μεγάλη ανάγκη να γνωρίσει ο κόσμος την ομορφιά της επιστήμης και στη δική μας γλώσσα. Εξάλλου αυτή η τάση φάνηκε κι από την επιτυχία των φίλων και συνοδοιπόρων μου σε αυτήν την προσπάθεια «The Mad Sc1ent1st» και «Καθημερινή Φυσική».

Πώς αποφάσισες να γίνεις επιστήμονας και δη να ασχοληθείς με την αστρονομία; Ποια ήταν τα ερεθίσματά σου;

Από πολύ μικρός ενθουσιαζόμουν με την λογική εξήγηση του κόσμου. Μέχρι τα δέκα μου ήθελα να γίνω ζωολόγος. Με εντυπωσίαζε η ποικιλομορφία των ζώων στη φύση και με ενθουσίαζε κάθε πληροφορία που μάθαινα για αυτά. Μέχρι που κάποια Χριστούγεννα όταν ήμουν 10-11 χρονών μαζί με τα υπόλοιπα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ο πατέρας μου είχε βάλει ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Διάστημα».

Αυτή ήταν μια αποφασιστική στιγμή στη ζωή μου γιατί για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τον «πραγματικό» κόσμο. Συνειδητοποίησα ότι όλοι μας ζούμε σε έναν μικρόκοσμο και έχουμε την εγωκεντρική ψευδαίσθηση ότι αυτός ο μικρόκοσμος είναι ό,τι πιο σημαντικό μες το σύμπαν. Με μάγεψαν τα μεγέθη του σύμπαντος, οι γιγάντιοι πλανήτες, οι εκρήξεις supernova, οι γαλαξίες.

Ύστερα απέκτησα ένα παιδικό τηλεσκόπιο και άρχισα τις πρώτες μου αστροπαρατηρήσεις που τις θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση. Οι προβολές της σειράς Cosmos με τον Carl Sagan στην τηλεόραση υπήρξαν επίσης καθοριστικές για να εδραιωθεί η αγάπη μου για το διάστημα.

Ποια θα ήταν η συμβουλή σου σε ένα παιδί που ονειρεύεται να γίνει αστροφυσικός; Υπάρχουν δυσκολίες;

Η αστροφυσική είναι μια αρκετά δύσκολη επιστήμη που απαιτεί να είσαι εξίσου καλός στη φυσική όσο και στα μαθηματικά. Συνήθως χρειάζεται να τελειώσεις πρώτα το Φυσικό ή κάποια παρεμφερή σχολή θετικών επιστημών και ύστερα να ξεκινήσεις μεταπτυχιακές σπουδές.

Πρέπει να επισημάνω ότι στην Ελλάδα οι περισσότεροι Φυσικοί ανεξαρτήτως εξειδίκευσης ασχολούνται με την εκπαίδευση. Ακόμα και συνάδελφοι με πολύ εντυπωσιακές σπουδές, διδακτορικά και postdoc τελικά επιστρέφουν στην Ελλάδα και γίνονται εκπαιδευτικοί.

Από την άλλη μεριά εάν κάποιος έχει σκοπό να ασχοληθεί με την έρευνα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ταξιδεύει πολύ. Αυτό είναι το μόνιμο παράπονο που ακούω από φίλους μου ερευνητές, οι οποίοι κάποια στιγμή αισθάνονται μια κόπωση και επιθυμούν να γυρίσουν στον τόπο τους και να χτίσουν τη ζωή τους σε πιο σταθερή βάση. Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να αλλάζεις διαρκώς περιβάλλον, φίλους και τοποθεσία. Αυτή θα έλεγα ότι είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε ότι αφορά τους ερευνητές αστροφυσικούς.

Γιατί δεν έχουμε έρθει μέχρι σήμερα σε επαφή με εξωγήινους; Θεωρείς ότι είμαστε έτοιμοι για μια συνάντηση;

Το ερώτημα αυτό είναι ένα δυσεπίλυτο μυστήριο το οποίο ονομάζεται το «παράδοξο του Fermi». Θα έπρεπε να μπορούμε να εντοπίσουμε φαινόμενα που σχετίζονται με ζωή και νοημοσύνη στον γαλαξία μας αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουμε καμιά ένδειξη για την ύπαρξή της.

Οι πιθανότητες από την άλλη μεριά λένε ότι η ζωή ως φαινόμενο πρέπει να έχει εμφανιστεί αμέτρητες φορές μες το σύμπαν. Και είχε αρκετό χρόνο ώστε να εξελιχθεί και να ταξιδέψει σε διαφορετικές περιοχές του Γαλαξία μας.

Επομένως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο μυστήριο. Είτε είναι πολύ ελλιπής η τεχνολογία μας, είτε η ανάπτυξη τεχνολογικών πολιτισμών είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο στο σύμπαν. Πάντως μες τα επόμενα χρόνια, χάρη σε κάποια νέα διαστημικά τηλεσκόπια θα μπορούμε να βρούμε ενδείξεις για την ύπαρξη ζωής σε ατμόσφαιρες εξωπλανητών.

Τώρα για συνάντηση, θα έλεγα ότι σίγουρα δεν είμαστε έτοιμοι. Η ανθρωπότητα είναι ακόμα κατακερματισμένη και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα για έναν ενιαίο ανθρώπινο πολιτισμό με κοινές αξίες. Θα είναι δύσκολο ακόμα και να επιλέξουμε εκπροσώπους να μιλήσουν για την ανθρωπότητα. Προφανώς κάτι τέτοιο θα έπρεπε να γίνει μέσα από τον ΟΗΕ αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.

Τι οφείλει ο καθένας μας να γνωρίζει για το Σύμπαν και τον Κόσμο στον οποίο ζει;

Θα ξεκινούσα από μια βασική εικόνα της δομής του σύμπαντος, δηλαδή τι είναι οι πλανήτες, τι είναι τα ηλιακά συστήματα, τι είναι οι γαλαξίες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες, ο καθένας από τους οποίους περιέχει κατά μέσο όρο εκατό δισεκατομμύρια άστρα που τα περισσότερα έχουν πλανήτες γύρω τους. Στο βίντεο «τα γιγάντια μεγέθη του σύμπαντος» κάνω μια προσπάθεια να περιγράψω αυτήν την εικόνα μέσα σε λίγα λεπτά.

Πιστεύεις στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης; Τι υπήρχε πριν από το Big Bang;

Η Μεγάλη Έκρηξη δεν είναι ιδεολογία ή θρησκεία ώστε να «πιστεύουμε» σε αυτήν. Είναι η επικρατέστερη επιστημονική θεωρία σχετικά με την εξέλιξη του σύμπαντος η οποία έχει επιβεβαιωθεί από αρκετά ευρήματα. Προσέξτε ότι η θεωρία αυτή δεν συμπεριλαμβάνει την εξήγηση της αιτίας του σχηματισμού του σύμπαντος. Περιγράφει όμως άριστα τι συνέβη από τη στιγμή που το σύμπαν προέκυψε και άρχισε να διαστέλλεται.

Τώρα για την προέλευση του σύμπαντος δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα. Η άποψη η οποία φαίνεται να κερδίζει έδαφος στους επιστημονικούς κύκλους είναι ότι το σύμπαν προέκυψε από μια κβαντική διακύμανση και ότι πιθανότατα υπάρχουν αμέτρητα σύμπαντα με διαφορετικούς φυσικούς νόμους και διαφορετικές φυσικές σταθερές.

Είναι το Σύμπαν μας άπειρο; Τελικά είναι «καταδικασμένο» να διαστέλλεται στο  ψυχρό διηνεκές ή θα επιστρέψει στο αρχικό σημείο της κοσμικής πανσπερμίας;

Το σύμπαν είναι πεπερασμένο, εξάλλου δε θα είχε νόημα να μιλούμε για διαστολή του απείρου. Όλα δείχνουν ότι στο παρελθόν ήταν πολύ μικρότερο και τη δεκαετία του ’90 οι παρατηρήσεις έδειξαν ότι το σύμπαν διαστέλλεται επιταχυνόμενα. Κάτι που σημαίνει ότι όσο πιο μεγάλο γίνεται, τόσο αυξάνει ο ρυθμός με τον οποίο διαστέλλεται.

Η μάζα στο σύμπαν δεν είναι αρκετή ώστε να οδηγήσει σε κατάρρευση του σύμπαντος. Φαίνεται ότι κάποια εξωτική μορφή ενέργειας που ονομάζεται «σκοτεινή ενέργεια» το αναγκάζει να διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Επομένως όλα τα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής δείχνουν ότι η διαστολή θα συνεχίσει μέχρι τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος όπου πλέον τίποτα νέο δε θα δημιουργείται.

Οι μελανές οπές εξακολουθούν να μαγνητίζουν τη φαντασία μας. Δικαιολογείται η τόση προσκόλληση, στα όρια του «μυστικισμού» για χατίρι τους;

Νομίζω ότι δικαιολογείται σε κάποιο βαθμό διότι πρόκειται για μια περιοχή όπου οι νόμοι της φυσικής φαίνεται να καταρρέουν. Η μάζα ενός άστρου φαίνεται να συγκεντρώνεται όχι σε έναν χώρο, αλλά σε ένα σημείο. Πράγμα που οδηγεί σε ένα μαθηματικό κατασκεύασμα άπειρης πυκνότητας. Γι’ αυτό εξάλλου ονομάζεται «μοναδικότητα». Αυτό από φυσικής άποψης είναι προβληματικό και ίσως μυστηριώδες. Δε θα χρησιμοποιούσα όμως τον όρο «μυστικισμό» που λέτε.

Είναι επικίνδυνο να μπλέκουμε τα επιστημονικά ευρήματα με τις προσωπικές υπερφυσικές αντιλήψεις που έχει ο καθένας. Ειδικά στον τομέα της κβαντικής φυσικής το βλέπω πολύ συχνά αυτό. Υπάρχουν βιβλία εντελώς ανορθολογικά που βάζουν τη λέξη «κβαντικό» μπροστά από οποιοδήποτε άλλη λέξη για να προσδώσουν μια επιστημονικοφάνεια στο περιεχόμενό τους.

Υπάρχει εμπορευματοποίηση της Κβαντικής; Πέφτουμε από τα σύννεφα… Πώς γίνεται όμως η διάκριση μεταξύ της επιτηδευμένης ανακρίβειας και της αλήθειας στο χώρο της επιστήμης; Αναφέρομαι στο ευρύ κοινό που ίσως να βρίσκεται σε μία μικρή σύγχυση σχετικά με το τι είναι επιστημονικά αληθές και τι προσοδοφόρο μύθευμα…

Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα ειδικά σήμερα που μπορεί ο καθένας να μοιραστεί τις απόψεις του εύκολα μέσω Internet. Η λύση βέβαια δεν είναι να στερήσουμε το δικαίωμα στην έκφραση αλλά να εκπαιδευθεί το κοινό έτσι ώστε να μελετά κριτικά οτιδήποτε βρίσκει στο Internet ή στα βιβλιοπωλεία. Πάντα ξεκινούμε από την ιδιότητα του συγγραφέα. Είναι πράγματι επιστήμονας; Ή απλά κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως «σοφός»; Ύστερα κοιτούμε τα συμφραζόμενα, το πλαίσιο δηλαδή μες το οποίο κινείται η θεματολογία του. Αν δεις για παράδειγμα κάποιον που ασχολείται με την …«πνευματική ίαση» και τα «τσάκρα» να χρησιμοποιεί τη λέξη «κβαντικό» εκεί μάλλον πρέπει να χτυπήσει το καμπανάκι κινδύνου ψευδοεπιστήμης.

Ο Mad Sc1ent1st στο κανάλι του έχει ασχοληθεί σε βάθος με αυτό το θέμα και έχει κάνει αρκετά τέτοια βίντεο αλλά υπάρχουν και sites όπως το ellinikahoaxes.gr που προσπαθούν να βάλουν ένα φρένο σε αυτήν την καταιγίδα παραπληροφόρησης.

Οι φυσικοί νόμοι που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη ζωή μας μέσα στο Σύμπαν, έχουν ισχύ και για άλλους πιθανούς νοήμονες οργανισμούς;

Μου δίνετε την ευκαιρία να απαντήσω σε κάτι που με ρωτούν συχνά: μπορεί μια μορφή ζωής να είναι εξωτική και να κατοικεί σε ακραίες συνθήκες, όπως είναι για παράδειγμα το εσωτερικό των άστρων ή οι υπερβολικά θερμοί πλανήτες;

Η απάντηση είναι ότι η εμφάνιση ζωής πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο και ως τέτοιο είναι υποχρεωμένο να υπακούει στους νόμους της φύσης. Για παράδειγμα, σε υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες οι δεσμοί μεταξύ των ατόμων σπάνε και έτσι είναι αδύνατο να σχηματιστούν μόρια. Είναι όμως δεδομένο ότι για την ύπαρξη ενός οργανισμού απαιτείται να σχηματιστούν σύνθετα μόρια.

Επομένως, ναι μεν η ζωή στο διάστημα θα είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι συναντούμε στη Γη αλλά όχι τόσο διαφορετική ώστε να παραβιάζει τους φυσικούς νόμους. Για αυτό και η αναζήτηση εξωγήινης ζωής επικεντρώνεται στην κατοικήσιμη ζώνη των άστρων, δηλαδή στην περιοχή όπου οι θερμοκρασίες επιτρέπουν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή, διότι γνωρίζουμε ότι οι φυσικοί νόμοι ευνοούν τον σχηματισμό σύνθετων μορίων σε τέτοιες συνθήκες.

Από εκεί και πέρα για την ποικιλομορφία της εξωγήινης ζωής το μόνο εμπόδιο είναι η φαντασία μας. Ακόμα και εδώ στη Γη τα χαρακτηριστικά των έμβιων όντων διαφέρουν υπερβολικά παρ’ όλο που μοιράζονται την ίδια «γλώσσα προγραμματισμού». Πραγματικά σταματάει ο νους μου όταν προσπαθώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί μια μορφή ζωής σε έναν εντελώς διαφορετικό πλανήτη με διαφορετικές συνθήκες από τη Γη.

Η Νευτώνεια Φυσική φαίνεται κατά κάποιον τρόπο να «παραμερίζεται» εκεί έξω και η θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν να φτάνει η χάρη της μέχρι το σημείο της Μεγάλης Έκρηξης. Ισχύει αυτή η τρόπος τινά «ασυνέχεια» στους φυσικούς νόμους; Μήπως απλά αποτελούν τμήματα μίας μεγαλύτερης και ενιαίας Συμπαντικής Αρμονίας;

Δεν πρόκειται ακριβώς περί ασυνέχειας. Η Νευτώνεια φυσική είναι μια ειδική περίπτωση της θεωρίας της σχετικότητας για σχετικά μικρές ταχύτητες και μάζες. Επομένως η θεωρία της σχετικότητας είναι μια θεωρία που ερμηνεύει πολύ περισσότερα φαινόμενα από τη Νευτώνεια φυσική, αλλά έχει κι εκείνη τα όριά της.

Για παράδειγμα όταν διεισδύουμε στο εσωτερικό της ύλης σε υπερβολικά μικρές κλίμακες τα φαινόμενα εξηγούνται καλύτερα από την κβαντική φυσική. Υπάρχει πράγματι μια δυσκολία στο πάντρεμα μεταξύ της θεωρίας της σχετικότητας και της κβαντικής φυσικής αλλά και οι δύο θεωρίες είναι άριστες στις κλίμακες στις οποίες αναφέρονται.

Πολλοί επιστήμονες, θεωρούν ότι ο Νους μπορεί να δημιουργήσει ύλη. Πραγματικότητα. Έχεις κατά νου τέτοιες πειραματικές μεθόδους που να περιγράφουν ρεαλιστικά τη συγκεκριμένη πρακτική;

Για να είμαι ειλικρινής αμφισβητώ το κατά πόσο είναι πολλοί οι επιστήμονες που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Αυτή είναι μια αρκετά παλιά αντίληψη που ανήκει στο φιλοσοφικό ρεύμα του ιδεαλισμού. Ο πιο γνωστός εκφραστής αυτής της αντίληψης ήταν ο Πλάτωνας. Σύμφωνα με τον ιδεαλισμό κάθε υλικό φαινόμενο είναι παράγωγο του νου. Δηλαδή ο νους, η σκέψη και η συνείδηση προϋπάρχει της ύλης. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε είναι η βάση των περισσότερων –αν όχι όλων- των θρησκειών.

Η σύγχρονη επιστήμη και η επιστημονική μέθοδος βασίζονται στην ακριβώς αντίθετη αντίληψη. Η συνείδηση, η σκέψη και ο νους είναι αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών που συμβαίνουν μέσα στον εγκέφαλό μας. Δεν έχουμε καμιά ένδειξη ότι η συνείδησή μας υπάρχει έξω από τον εγκέφαλό μας ή ότι επηρεάζει το σύμπαν γύρω μας. Με απλά λόγια εάν προσπαθήσεις να πετάξεις από τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας ο νόμος της βαρύτητας θα εξακολουθήσει να ισχύει ανεξάρτητα από το πώς τον ερμηνεύει ο εγκέφαλός σου. Υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες που δεν επηρεάζονται ούτε από τον τρόπο που σκεπτόμαστε ούτε από τον τρόπο που τις ερμηνεύουμε. Σκοπός της επιστήμης είναι να τις προσεγγίσει με όσο το δυνατόν πιο καθαρή και αμερόληπτη ματιά γίνεται.

Πώς φαντάζεται ο Astronio τον Άνθρωπο του μέλλοντος; Θα διαφέρει από εμάς;

Είναι κάτι που σκέφτομαι συχνά. Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να επαναξιολογήσουμε τις αξίες και τους στόχους μας σε μια πιο ορθολογική και επιστημονική βάση. Ειδικά όταν βλέπεις τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της αστρονομίας η ζωή των ανθρώπων παίρνει μια τελείως διαφορετική μορφή: κάποια πράγματα αρχίζουν να φαίνονται εντελώς άσκοπα και κάποια άλλα πολύ σημαντικά.

Για παράδειγμα τι αξία έχει προσωρινή αύξηση της οικονομικής ή στρατιωτικής δύναμης μιας χώρας μπροστά στο ενδεχόμενο πρόσκρουσης ενός μετεωρίτη πάνω στον πλανήτη μας; Τι αξία έχουν οι εθνικές, φυλετικές, οικονομικές διαφορές μπροστά στη μεγάλη εικόνα που είναι ότι η Γη είναι ένας απειροελάχιστος εύθραυστος κόκκος σκόνης που ταξιδεύει μέσα σε ένα σύμπαν δύο τρισεκατομμυρίων γαλαξιών;

Μπορεί αυτό να ακούγεται μηδενιστικό αλλά είναι τουλάχιστον ένας δημιουργικός μηδενισμός. Γιατί μας επιτρέπει να εστιάσουμε σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: την επίλυση των προβλημάτων μας στη Γη, την επέκταση της γνώσης μας και την εξερεύνηση του σύμπαντος στο οποίο κατοικούμε. Μου φαίνεται εντελώς μάταιη μια ανθρώπινη ύπαρξη που σε αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο που έχει να ζήσει δε θα αναρωτηθεί έστω μια φορά «πού βρίσκομαι;»

Η ανθρωπότητα του μέλλοντος που ονειρεύομαι έχει εξελίξει την τεχνολογία της σε τέτοιο βαθμό που έχει απαλλαχθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από την εργασία ως προϋπόθεση επιβίωσης. Έτσι μπορεί να απελευθερώσει τη δημιουργική της δύναμη για την επέκταση της γνώσης της και την καλυτέρευση του εαυτού της. Ο πόλεμος με την άγνοια θα είναι ο μόνος πόλεμος που θα γνωρίζει και η ευτυχία των όντων του πλανήτη θα είναι κυρίαρχη επιταγή στους αξιακούς της κώδικες.
~~~~~~~~~~~~~~~~
πηγή του άρθρου:nostimonimar.gr