χαλβάς,ο ακαταμάχητος

Σιμιγδαλένιος ή καλαμποκένιος χαλβάς με πορτοκαλένιο σιρόπι και φυστίκια

Αυτή είναι η δική μου εκδοχή του κλασικού σιμιγδαλένιου χαλβά.

Ο χυμός πορτοκαλιού τον κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντα, ενώ αντικαθιστώντας το σιμιγδάλι με καλαμπόκι έχετε ένα υπέροχο, νόστιμο γλύκισμα χωρίς γλουτένη.

Για 12 με 15 μερίδες

2/3 φλιτζ. ελαφρύ ελαιόλαδο

1 φλιτζ. σιμιγδάλι ψιλό, ή κίτρινο καλαμποκάλευρο

1 φλιτζ. χοντρό σιμιγδάλι ή πολέντα καλαμποκιού

1/2 φλιτζ. αμύγδαλα, ασπρισμένα και κομμένα στα 4 (προαιρετικα)

1/3 φλιτζ. κουκουνάρι ή καρύδι (προαιρετικά)

Για το σιρόπι: 

1 φλιτζάνι νερό

4 φλιτζάνια χυμό πορτοκαλιού

2 φλιτζάνια ζάχαρη

1 ξυλάκι κανέλα

1 κουταλιά της σούπας γαρίφαλλα

1 μεγάλο κομμάτι φλούδα από λεμόνι ή πορτοκάλι

Κανέλα σκόνη, για το σερβίρισμα Χοντροκομμένα φιστίκια, για το σερβίρισμα

Πρώτα ετοιμάστε το σιρόπι:

Σε μια κατσαρόλα βάλτε το νερό, τον χυμό πορτοκαλιού μαζί με τη ζάχαρη, την κανέλα, το γαρίφαλο, τις φλούδες λεμονιού ή πορτοκαλιού και αφού πάρουν μία βράση, σιγοβράστε τα για 10 λεπτά.

Περάστε το σιρόπι από σουρωτήρι και πετάξτε το γαρίφαλο, την κανέλα και τις φλούδες.

Σε βαθιά κατσαρόλα βάλτε το ελαιόλαδο να ζεσταθεί και προσθέτετε το σιμιγδάλι (από στάρι ή καλαμπόκι, ό,τι χρησιμοποιείτε).

Ανακατεύοντας συνεχώς με μία ξύλινη κουτάλα, σοτάρετε τους κόκκους σε μέτρια φωτιά για περίπου 15 λεπτά ή περισσότερο, μέχρι το μίγμα να αρχίσει να ροδίζει.

Προσθέστε τα αμύγδαλα, τα καρύδια ή τα κουκουνάρια, αν τα χρησιμοποιήτε, και σοτάρετε ανακατεύοντας μερικές φορές, να ροδίσουν.

Κατεβάστε από τη φωτιά.

Επειδή το μίγμα θα κοχλάσει έντονα, πολύ προσεκτικά, φορώντας γάντια κουζίνας, αδειάστε το σιρόπι πάνω στο σοταρισμένο σιμιγδάλι, ανακατεύοντας μία φορά με την ξύλινη κουτάλα.

Σκεπάστε την κατσαρόλα με μια πετσέτα και αφήστε την για 10 λεπτά ώστε οι κόκκοι των δημητριακών να απορροφήσουν το σιρόπι.

Με κουτάλι μεταφέρετε το μίγμα σε φόρμα και αφήστε το να κρυώσει εντελώς.

Μπορείτε να το διατηρήσετε το στο ψυγείο για 4 μέρες ή και περισσότερο.

Για να σερβίρετε, ξεφορμάρετε σε ένα πιάτο το χαλβά, πασπαλίστε με κανέλα και φυστίκια και κόβετε σε μικρά κομμάτια, επειδή ο χαλβάς είναι αρκετά χορταστικό γλυκό.

~~~~~~~~~

πρωτοδιάβασα την απολαυστική αυτή συνταγή sτο: aglaiakremezi.com

στη φωτό βλέπουμε το θεσπέσιο γλύκισμα,σερβιρισμένο σε κεραμικό πιάτο της Χαράς Μπαχαρίου

Ο σουσαμένιος χαλβάς ‘του μπακάλη’ ήταν το γνωστότερο είδος του χαλβά στην Ελλάδα

Υπάρχει όμως στην Ελλάδα όπως και σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και η διαφορετική, πολύ δημοφιλής εκδοχή του γλυκού, που επίσης ονομάζεται απλά ‘χαλβάς’ και φτιάχνεται με αλεύρι, σιμιγδάλι, καλαμποκάλευρο ή άλλα δημητριακά που σοτάρονται σε βούτυρο ή ελαιόλαδο και κατόπιν περιχύνονται με σιρόπι.

Με το όνομα,λοιπόν,χαλβάς βρίσκουμε μια ποικιλία από εντελώς διαφορετικά γλυκίσματα, τα οποία συναντώνται σε διάφορες παραλλαγές σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, αρκετές της Μεσογείου και αρκετές της Μέσης Ανατολής -μέχρι και την Ινδία και το Πακιστάν.

Πρώτες ύλες για τους χαλβάδες είναι συνήθως κάποια λιπαρή ουσία, όπως βούτυρο, 

ελαιόλαδο, 

ηλιέλαιο, 

ταχίνι, 

άμυλο όπως νισεστές, 

σιμιγδάλι, 

ταχίνι, ενώ σε μερικές χώρες χρησιμοποιούν και υλικά όπως καρότο, 

ρεβίθι ή παπάγια και γλυκαντικές ουσίες όπως ζάχαρη, 

μέλι, 

πετιμέζι, 

γλυκόζη, 

χαρουπόμελο.

Για ποικιλία στις γεύσεις ή σαν διακόσμηση προστίθενται συνήθως διάφοροι ξηροί καρποί ,κυρίως αμύγδαλα, 

σταφίδες και αρωματίζεται με μπαχαρικά όπως βανίλια, 

γαρύφαλλα, 

κανέλα, 

κάρδαμο, 

κρόκος, 

μέλι, 

κακάο ή σοκολάτα, ξύσμα ξινών φρούτων ή/και κομματάκια από αυτά, χυμούς φρούτων ή άλλα φυσικά αρωματικά παρασκευάσματα όπως ροδόνερο, αφεψήματα λουλουδιών.

Halva (ή Halvah) σημαίνει «γλύκισμα» στα αραβικά και μπορεί να αναφέρεται σε πολλά και διάφορα επιδόρπια.

Τούτος ο διαφορετικός πλουσιότερος γευστικά χαλβάς είναι επίσης διαδεδομένος στο Ιράν, την Τουρκία και στις χώρες του Περσικού Κόλπου.

Τα δημητριακά σοτάρονται σε βούτυρο και ποτίζονται με σιρόπι από μέλι ή ζάχαρη φτιάχνοντας ένα αφράτο και απαλό γλύκισμα.

Στο Τουρκικό Βιβλίο Μαγειρικής του Turabi Efendi, του 1862, παρατίθενται διάφορα τέτοια χαλβαδένια γλυκίσματα.

Η συγγραφέας και ερευνήτρια Μαριάννα Γερασίμου στο εξαίρετο βιβλίο της «500 χρόνια Οθωμανικής Κουζίνας» καταγράφει συνταγές για διάφορους πλούσιους χαλβάδες.

Σε αντίθεση με τον σουσαμένιο χαλβά (tahin helvãsi), τον οποίο οι Οθωμανοί θεωρούσαν γλύκισμα των φτωχών, σύμφωνα με τη Γερασίμου, το μείγμα των δημητριακών συχνά ποτίζεται με περίτεχνα σιρόπια πλουτισμένα με γάλα ή κρέμα, και με αμύγδαλα, κουκουνάρι, φυστίκια ή άλλους ξηρούς καρπούς.

Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι η ελληνική παραλλαγή αυτού του παλιού, απλού γλυκού.

Στη δική μας εκδοχή το σιμιγδάλι καβουρντίζεται συνήθως σε ελαιόλαδο, σε αντίθεση με την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή όπου χρησιμοποιείται πρόβειο βούτυρο.

Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς ήταν και το πιο συνηθισμένο κέρασμα στις ελληνικές ταβέρνες.

botanologia.gr