Θυμάμαι οτι ήμουν στο τραπέζι της κουζίνας και με πλάτη στο νεροχύτη.
Ακούω θόρυβο από το νεροχύτη, σαν να περπατάει κάτι.
Η πρώτη μου επαφή με την άλλη πλευρά ήταν σε πολύ πολύ μικρή ηλικία.
Πρόκειται για τις πιο μακρινές μου μνήμες,
Θυμάμαι οτι ήμουν στο τραπέζι της κουζίνας και με πλάτη στο νεροχύτη.
Ακούω θόρυβο από το νεροχύτη, σαν να περπατάει κάτι.
Στρέφω το κεφάλι, μια ολόμαυρη γάτα έκανε σουλάτσο πάνω στο νεροχύτη.
Για μερικά δευτερόλεπτα κοίταζα, είχε πλάτη, δεν με πήρε είδηση ότι την είδα.
Έξαφνα γυρνά το κεφάλι, με βλέπει, βγάζει έναν τρομαγμένο ήχo, πέφτει στο λευκό μαρμάρινο πάτωμα και το πάτωμα την απορροφά.
Σαν να μην υπήρχε γάτα ποτέ..
Θυμήθηκα ότι με είχε πάρει χαμπάρι η γάτα γιατί άπλωσα χέρι να την αγγίξω, δεν γούσταρε και βυθίστηκε!
Έχω δει πολλά όνειρα με ανθρώπους που τους απορροφούν οι τοίχοι και μένουν μόνο για λίγο οι σιλουέτες πάνω στον τοίχο να φωσφορίζουν, μέχρι που χάνονται και αυτές.
Επίσης, με έχει πιάσει λίγες φορές η λεγόμενη "Μόρα", αυτή η οντότητα που σε βουτάει απο το λαιμό όταν κοιμάσαι μακαρίως και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να μιλήσεις, να ζητήσεις βοήθεια, και πολλώ δε μάλλον να ξυπνήσεις.
Είναι φρικτό συναίσθημα.
Άλλες πάλι φορές,
περπατώντας, έχω νιώσει οτι με ακολουθούν, ενώ γύρω μου δεν υπάρχει κανείς απολύτως. Αλλά αυτά τα τελευταία, νομίζω οτι τα έχουμε βιώσει όλοι, λίγο-πολύ.
Όπως και «φαινόμενα» σαν το deja-vu, κάποια όνειρα που βγαίνουν, και τα λοιπά.
Ένα άλλο θέμα που είχαμε, για ένα φεγγάρι, ήταν το …Άρωμα.
Ένα έντονο άρωμα, απροσδιόριστα αντρικό ή γυναικείο που ερχόταν κι αυτό, κι έφευγε..
Το αεράκι
Στο σπίτι που μένουμε από το 2000, είχαμε στο παρελθόν παρατηρήσει, κανα δυό περίεργα πραγματάκια.
Ένα αεράκι, ήταν το πρώτο.
Φυσούσε απο το πουθενά, με όλες τις πόρτες και τα πορτοπαράθυρα κλειστά, και καλά μονωμένα.
Φυσούσε για λίγο, το ένιωθες να σε αγγίζει στο δέρμα, και μετά σταματούσε.
Σταματούσε ξαφνικά, όπως ακριβώς ξεκινούσε.
Σταματούσε ξαφνικά, όπως ακριβώς ξεκινούσε.
Το Άρωμα
Ένα άλλο θέμα που είχαμε, για ένα φεγγάρι, ήταν το …Άρωμα.
Ένα έντονο άρωμα, απροσδιόριστα αντρικό ή γυναικείο που ερχόταν κι αυτό, κι έφευγε.
Ποτέ δεν έμενε για ώρες.
Και μύριζε κάθε φορά, σε διαφορετικά σημεία του σπιτιού.
Και σε πολύ περίεργες ώρες, λχ στις 6.30 το πρωί.
Μας ήταν πολύ δυσκολο να το εξηγήσουμε, αποκλεισαμε κάθε πιθανότητα να έρχεται απο κάποιο γείτονα δίπλα, και το ρίξαμε σε μια …γιαγιά που έμενε παλιά στο ίδιο σπίτι και είχε αφήσει εκεί την τελευταία της πνοή.
Το…μυστήριο αυτό λύθηκε όταν συνάντησα μια μέρα στο ασανσέρ τον 4ετή της Σχολής Ευελπίδων που το φορούσε.
Τη δεύτερη μου εμπειρία με δαιμονισμένο άνθρωπο, τη βίωσα σε ένα μοναστήρι, με έναν, μακαριστό πια, Γέροντα…
Το τρίτο και τελευταίο μέρος των παράξενων εξομολογήσεων του Απόστολου Παππά.
Το μπαλόνι.
Το μπαλόνι ήταν έναν συνηθισμένο μπαλονάκι με ήλιον, σαν αυτά που πουλάνε για τα παιδιά, σε παζάρια και πανηγύρια.
Το μπαλόνι λοιπόν αυτό έκανε βόλτες μέσα στο σπίτι.
Ξεκινούσε από το καθιστικό και έφτανε μέχρι το παιδικό δωμάτιο – που τότε δεν ήταν παιδικό, το χρησιμοποιούσα ως γραφείο και είχα εκεί το pc μου.
Εξορκισμός
Φαντάζομαι οτι θα έχετε δει τον Εξορκιστή, τον Εξορκισμό της Έμιλυ Ρόουζ, ή άλλες, ανάλογες ταινίες.
Σε ένα μοναστήρι της Πελοποννήσου, είχα την πρώτη μου εμπειρία από δαιμονισμένο.
Ήταν μια κοπέλα, γύρω στα 19 με 20.
Μου είχε κάνει εντύπωση οτι δεν μπορούσαν να τη συγκρατήσουν, να την "κάνουν καλά", τέσσερις γεροδεμένοι άντρες.
Τη δεύτερη μου εμπειρία με δαιμονισμένο άνθρωπο, τη βίωσα σε ένα μοναστήρι, με έναν, μακαριστό πια, Γέροντα.
Προσπαθούσε να εκδιώξει το δαιμόνιο απο τον δυστυχή "κατεχόμενο" άνθρωπο με έναν Σταυρό.
Ο δαιμονισμένος τότε, άρχισε να τον κολακεύει.
Τι θες απο μένα; φύγε μακριά μου, εσύ είσαι Άγιος..Άγιος!.
Ο Γέροντας κατάλαβε το τέχνασμα του Πονηρού, προφανέστατα ήθελε να του εξάψει μέσα του το θανάσιμο αμάρτημα της αλαζονείας.
-. ΔΕΝ είμαι άγιος, είμαι γη και σποδός… χώμα και νερό, του απάντησε.
Ένα κάτι-σαν-σούρσιμο ακούστηκε και ο ασθενής έπεσε λιπόθυμος.
Προσωπικά βέβαια, είμαι αρκετά επιφυλακτικός σε θεωρίες και περιπτώσεις δαιμονισμού, φρονώ οτι τις περισσότερες φορές, μιλάμε για ψυχοπαθολογικές ή νευρολογικές καταστάσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το κλαρίνο να παίζει
OK, το περιστατικό δεν το έχω βιώσει προσωπικά, αλλά είναι απο τις φάρσες, που κάνουν συχνά στα χωριά.
Στην επαρχία, γίνονται αυτά. Φάρσες, στοιχήματα, σκηνικά διάφορα.
Ο παππούς μου, για παράδειγμα, πιτσιρικάς έτι ων, έβαζε στοίχημα οτι θα πήγαινε στο νεκροταφείο τη νύχτα μόνος, και ως απόδειξη, λάδι απο τα καντήλια, ή κάποιο άλλο είδος, απο τα μνήματα.
Μια παρέα λοιπόν, σε κάποιο χωριό της Στερεάς, μετά απο αρκετή νυκτερινή οινοποσία, μετέβη στο νεκροταφείο του χωριού.
Ο ένας απο αυτούς, είχε και το κλαρίνο του μαζί. «
-. Σε παρακαλώ ρε αδερφέ, πάμε στον τάφο του παππού μου, θέλω να του παίξεις το αγαπημένο του κομμάτι.
-. Έγινε, πάμε.
Πάνε πάνω τον ταφο, πάει κάποιος κρυφά και δένει τον κλαριτζη απ το κάγκελο του τάφου.
Σχεδόν τύφλα στο μεθύσι, ο οργανοπαίκτης δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε.
Βάζει κάποιος μια φωνή,
-. Πάμε ρε, οι πεθαμένοι σηκωθηκαν και μας κυνηγάνε.
Αρχισαν να τρέχουν όλοι, ο τύπος κίνησε να φύγει κι αυτός, και πιασμένος καθώς ήταν, ένιωσε να τον τραβάνε πίσω.
Ακόμα δεν έμαθα αν τελικά τη γλίτωσε τη συγκοπή.
Παιχνιδάκια με τον.. έξω απο δω.
Δεκαετία του 80, Παρνασσός.
Σε μια κατασκήνωση, που πήγαινα συχνά τα καλοκαίρια μικρός, ένα παιδί, μετά από ένα άγριο τσακωμό, είχε πει οτι είχε συναντήσει τον Κυριούλη με τα Κέρατα και το Μούσι στο δάσος, να του γελάει σαρδόνια και να τον καλεί κοντά του.
Είχαμε τότε την φαεινή ιδέα, να …καλέσουμε τον Κυριούλη, για ένα «γειά».
Πιτσιρικάδες που μαλακίζονται και πειραματίζονται.
Θα έχετε ακούσει τη γνωστή φάση με τα κεριά και τους καθρέφτες, το διάβασμα του «
Πάτερ Ημων ανάποδα.
Λένε οτι εμφανίζεται, ο ίδιος ο Άρχων του Σκότους, in flesh.
Πήραμε 2 κεριά και ένα καθρέφτη, ένα στην κάθε πλευρά. Με ένα μαύρο ύφασμα στις πλευρές του καθρέφτη.
Είχαμε ήδη γράψει το Πάτερ Ημών ανάποδα, συλλαβή προς συλλαβή.
Κάποιος ξεκίνησε να το διαβάζει, με τελετουργικό τρόπο.
Δεν το τελείωσε ποτέ, για να δούμε αν θα είχαμε …επισκέψεις.
Στη μέση περίπου, και ενώ μέχρι τότε επικρατούσε απολυτη σιωπή στο δάσος, αρχισαν να ουρλιάζουν σκυλιά.
Πολλά σκυλιά, σε ενα οργισμένο, μακρόσυρτο αλύχτισμα.
Διακόψαμε αμέσως την τελετή, χωρίς να δούμε καμία τερατομορφή ή κάτι άλλο παραφυσικό. Tην επόμενη μέρα, κάποιος με ρώτησε, αν το βράδυ βάφαμε με μαρκαδόρους τις λάμπες, στην πετρόχτιστη «σκηνή» που μέναμε.
Ηταν ένα συνηθσμένο παιχνίδι, στην κατασκήνωση.
Του απάντησα πως δεν κάναμε κάτι τέτοιο.
-. Περίεργο, μου είπε. Χθες βράδυ, η σκηνή σας, φωτιζόταν περίεργα. Και άλλαζε, διαρκώς χρώματα.
Ίσως είναι καλύτερα, άνθρωποι, να αφήνουμε το Άγνωστο στην ησυχία του…
