Anthony Hopkins - Με ενδιαφέρουν οι ανθρώπινοι άνθρωποι.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

"Ξέρω ότι έχω λιγότερα να ζήσω από όσα έχω ζήσει.
Αισθάνομαι σαν ένα παιδί που του έδωσαν ένα κουτί σοκολάτες. 
Απολαμβάνει να τα τρώει και όταν βλέπει ότι δεν του έχουν μείνει πολλά, αρχίζει να τα τρώει με ιδιαίτερη γεύση.
Δεν έχω χρόνο για ατελείωτες διαλέξεις για τους δημόσιους νόμους - τίποτα δεν θα αλλάξει. 

Και δεν υπάρχει καμία επιθυμία να διαφωνήσω με ανόητους που δεν ενεργούν σύμφωνα με την ηλικία τους. 
Και δεν υπάρχει χρόνος για να πολεμήσω το γκρίζο. 
Δεν παρευρίσκομαι σε συναντήσεις όπου διογκώνονται οι εγωισμοί και δεν αντέχω τους χειριστές.
Με ενοχλούν οι ζηλιάρηδες που προσπαθούν να διασύρουν τους πιο ικανούς για να αρπάξουν τις θέσεις, τα ταλέντα και τα επιτεύγματά τους.
Έχω πολύ λίγο χρόνο για να συζητήσω τίτλους - η ψυχή μου βιάζεται.
Έχουν μείνει πολύ λίγες καραμέλες στο κουτί.
Με ενδιαφέρουν οι ανθρώπινοι άνθρωποι. 
Οι άνθρωποι που γελούν με τα λάθη τους είναι αυτοί που είναι επιτυχημένοι, που κατανοούν την κλίση τους και δεν κρύβονται από την ευθύνη. 
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θέλουν να είναι στο πλευρό της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης. 
Γι' αυτό είναι η ζωή.
Θέλω να περιβάλλω τον εαυτό μου με ανθρώπους που ξέρουν πώς να αγγίζουν τις καρδιές των άλλων. 
Που, μέσα από τα χτυπήματα της μοίρας, μπόρεσαν να σηκωθούν και να διατηρήσουν την απαλότητα της ψυχής.
Ναι, βιάζομαι, βιάζομαι να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να δώσει. Θα φάω όλες τις καραμέλες που μου έχουν απομείνει - θα έχουν καλύτερη γεύση από αυτές που έχω ήδη φάει.
Στόχος μου είναι να φτάσω στο τέλος σε αρμονία με τον εαυτό μου, τους αγαπημένους μου και τη συνείδησή μου.
Νόμιζα ότι είχα δύο ζωές, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο μία, και πρέπει να τη ζήσω με αξιοπρέπεια".
Λαμπρός Anthony Hopkins
και ελεύθερη ερμηνεία ενός αποσπάσματος του ποιήματος "Ο χρόνος των ώριμων ανθρώπων" του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, 

δοκιμιογράφου, 

φωτογράφου και μουσικολόγου Mario de Andrade (1893 – 1945).

~~~~~~~

“I know that I have less to live than I have lived.

I feel like a child who was given a box of chocolates. He enjoys eating it, and when he sees that there is not much left, he starts to eat them with a special taste.

I have no time for endless lectures on public laws - nothing will change. And there is no desire to argue with fools who do not act according to their age. And there's no time to battle the gray. I don't attend meetings where egos are inflated and I can't stand manipulators.

I am disturbed by envious people who try to vilify the most capable to grab their positions, talents and achievements.

I have too little time to discuss headlines - my soul is in a hurry.

Too few candies left in the box.

I'm interested in human people. People who laugh at their mistakes are those who are successful, who understand their calling and don't hide from responsibility. Who defends human dignity and wants to be on the side of truth, justice, righteousness. This is what living is for.

I want to surround myself with people who know how to touch the hearts of others. Who, through the blows of fate, was able to rise and maintain the softness of the soul.

Yes, I hustle, I hustle to live with the intensity that only maturity can give. I'll eat all the candy I have left - they'll taste better than the ones I already ate.

My goal is to reach the end in harmony with myself, my loved ones and my conscience.

I thought I had two lives, but it turned out to be only one, and it needs to be lived with dignity.”

έξοχος Anthony Hopkins

and free interpretation of Mario de Andrade’s poem