Ήλιε, μεγάλε ανατολίτη μου, χρουσό σκουφί του νού μου, αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω, όσο να ζής, όσο να ζώ κι'εγώ, για να χαρή η καρδιά μας.

...καλώς σας βρήκα...
γύρισα...
πόσο έλλειψα;
πολύ;
λίγο;
δέν ξέρω...
ο χρόνος πολλές φορές παίζει μαζί μου πονηρά παιχνίδια...
γιατί, ξαφνικά...
πριν κάποιο καιρό δέχτηκα το κάλεσμα της άγριας φύσης...
αδύνατο να αντισταθώ...
χάθηκα στα όρη και στα άγρια βουνά της χώρας μου...
χωρίς τηλέφωνο...
χωρίς internet...

μόνο εγώ και ο αέρας, μετρώντας τις άγριες αναπνοές του...
κατεβαίνοντας μόνο μία μέρα στη πόλη...
και
νάμαι τώρα πάλι εδώ και σας χαιρετώ με τους παρακάτω στίχους του αγαπημένου μου Καζαντζάκη από την Οδύσσεια:
Ήλιε, μεγάλε ανατολίτη μου, χρουσό σκουφί του νού μου,
αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω,
όσο να ζής, όσο να ζώ κι'εγώ, για να χαρή η καρδιά μας.
Καλή 'ναι τούτη η γής, αρέσει μας, σαν το σγουρό σταφύλι
στον μπλάβο αγέρα, Θέ μου, κρέμεται, στο δρόλαπα κουνιέται
και την τσιμπολογούν τα πνέματα και τα πουλιά του ανέμου,
άς την τσιμπολογήσουμε κι'εμείς, να δροσερέψη ο νούς μας...
και να μήν σας δείξω τώρα τις φωτογραφίες των φίλων μου που άφησα εκεί;
δέν γίνεται...
λοιπόν:
τα παιχνίδια...

ntina