Glenn Gould -πιστεύω πως η δικαίωση της τέχνης είναι η εσωτερική ανάφλεξη που υφίστανται οι καρδιές των ανθρώπων και όχι η έκφρασή της μέσω επιφανειακών δημόσιων εκδηλώσεων - σκοπός της τέχνης δεν είναι η στιγμιαία εκτίναξη της αδρεναλίνης, αλλά ένα βαθμιαίο, ισόβιο οικοδόμημα' θαύματος και γαλήνης, οι καλλιτέχνες έχουν μια ηθική αποστολή και η τέχνη μια μη συνειδητοποιημένη προοπτική για τη βελτίωση της ανθρωπότητας - κάθε άνθρωπος πρέπει να δεχτεί την πρόκληση και στοχαστικά να δημιουργήσει τη δική του ‘θειότητα’

...στα δέκα του μπορούσε να παίζει ολόκληρο το πρώτο βιβλίο από το «Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο» του J. S. Bach.

...όταν ήταν τριών ετών έγινε ολοφάνερη η μουσική του κλίση, καθώς μπορούσε να διαβάσει παρτιτούρα και διέθετε "απόλυτο μουσικό αυτί"

...στα πέντε ξεκίνησε να συνθέτει και έπαιζε τις δικές του μικρές συνθέσεις στην οικογένεια και τους φίλους του...

...στην ηλικία των έξι παρακολούθησε το πρώτο ρεσιτάλ πιάνου, το οποίο του άφησε ανεξίτηλα σημάδια...
...παρ’ όλες τις εμφανείς ικανότητες του Glenn Gould ως παιδί-θαύμα, οι γονείς του τον προστάτευσαν, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις δημόσιες εμφανίσεις του...
...εξαίρεση ήταν η συμμετοχή του στο ετήσιο Kiwanis Music Festival του Τορόντο, όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό πιάνου τον Φεβρουάριος 1944...

-. ο Payzant γράφει πως αν και ο Glenn Gould ήταν μόλις 12, κατέλαβε την υψηλότερη θέση μεταξύ πολλών μεγαλύτερων και πιο προχωρημένων μουσικών και ήταν ο μοναδικός διαγωνισμός στον οποίο έλαβε μέρος, καθώς αργότερα εναντιώθηκε έντονα στην ιδέα των μουσικών διαγωνισμών!
"Σκοπός της τέχνης είναι να υπηρετεί τον εαυτό της, από τον οποίο καθένας θα αποκομίσει αυτό που θα διαλέξει να αποκομίσει!!!

-. πιστεύω πως η δικαίωση της τέχνης είναι η εσωτερική ανάφλεξη που υφίστανται οι καρδιές των ανθρώπων και όχι η έκφρασή της μέσω επιφανειακών δημόσιων εκδηλώσεων. 

-. σκοπός της τέχνης δεν είναι η στιγμιαία εκτίναξη της αδρεναλίνης, αλλά ένα βαθμιαίο, ισόβιο 'οικοδόμημα' θαύματος και γαλήνης, οι καλλιτέχνες έχουν μια ηθική αποστολή και η τέχνη μια μη συνειδητοποιημένη προοπτική για τη βελτίωση της ανθρωπότητας. 

-. κάθε άνθρωπος πρέπει να δεχτεί την πρόκληση και στοχαστικά να δημιουργήσει τη δική του ‘θειότητα’»

-. ήταν ο Glenn Gould στη πραγματικότητα ένα μπερδεμένο μυαλό που κατασπατάλησε την πιανιστική του ιδιοφυία σε ασήμαντες ενασχολήσεις ή είχε κάτι πραγματικά σημαντικό να μεταλαμπαδεύσει στον κόσμο;

-. ποιός ήταν τελικά αυτός ο εκκεντρικός που έτρεμε το κρύο και φορούσε πολύ ζεστά ρούχα και γάντια, ακόμη κι όταν βρισκόταν σε ζεστά μέρη;

-. είχε το τελετουργικό, πριν βγεί στη σκηνή, να μουλιάζει τα χέρια του σε καυτό νερό,

λάτρευε τα μπισκότα από μαραντάμυλο και τα ζώα,

απεχθανόταν το φως της ημέρας, τα αεροπλάνα και τη βία,
συχνά μουρμούριζε όταν έπαιζε και ισχυριζόταν πως το τραγούδι αυτό ήταν ασυναίσθητο και αυξανόταν αναλογικά με την ανικανότητα του πιάνου να προσδώσει αυτό που ο ίδιος επεδίωκε
-. αντιλαμβανόταν τη μουσική ως ιδιωτική και όχι ως δημόσια ενασχόληση

-. πίστευε πως οι συναυλίες που επικεντρώνονται στο να επιδεικνύουν τους καλλιτέχνες ως βιρτουόζους, πρέπει να αποφεύγονται!

-. θεωρούσε τον εαυτό του πρώτα μουσικό και μετά πιανίστα,

το πιάνο ήταν γι’ αυτόν το μέσο για να διαβιβάσει τις ιδέες και αναλύσεις του πάνω στη μουσική!
-. το ιδιαίτερο πιανιστικό του στιλ, οι ερμηνευτικές ελευθερίες και οι δημόσιες δηλώσεις του τον κατέστησαν αμέσως ως μια αμφιλεγόμενη μουσική προσωπικότητα!
-. στην πραγματικότητα, ο Glenn Gould ποτέ δεν θεωρούσε τον εαυτό του μόνο πιανίστα, παραδεχόταν πως είχε αναπτύξει μία έντονη αντιπάθεια για τις συναυλίες και ένιωθε πως μπορούσε να υπηρετήσει καλύτερα τη μουσική μέσα από το στούντιο ηχογραφήσεων παρά από τις αίθουσες συναυλιών

"συνήθιζα, από ιατρική περιέργεια, να μετρώ τον σφυγμό μου λίγο πριν βγω στη σκηνή και ήταν πάντα πολύ γρήγορος. Ήταν προφανές πως υπήρχε ένα είδος αφύσικης αναστάτωσης. 

Δεν ήταν όμως αυτό το γεγονός που με παρέλυε από φόβο, γιατί αντιμετώπιζα με απάθεια την όλη διαδικασία. 

Στην πραγματικότητα, μετρούσα τα χρόνια και τα γεγονότα μέσα σ’αυτά τα χρόνια που θα χρειάζονταν για να ξεχάσω ότι είχα βιώσει"
-. έτσι ύστερα από ένα ρεσιτάλ στις 28 Μαρτίου 1964, στο Orchestra Hall, Chicago, Illinois τερμάτισε την καριέρα του ως σολίστ πιάνου!!!

                         κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina

Glenn Gould ο ανεπανάληπτος ερμηνευτής κομματιών του J.S. Bach, Concerto No. 1 in D minor, BWV 1052