«… Οι χωρίς σχεδιασμό τοπικές “ρυθμίσεις” έχουν ως αποτέλεσμα το στραγγαλισμό της πόλης, την αύξηση των δηλητηρίων του θερμοκηπίου, την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών και, τελικά, την απόλυτη, χυδαία και πέρα από κάθε λογική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής…»
ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο γεγονός και, μέχρι να εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο, δε θα είναι η τελευταία.
Πρόκειται για τις πεζοδρομήσεις και τις αλλαγές χρήσης εκατοντάδων δρόμων που επιχειρούν διάφοροι, δήθεν «ευαισθητοποιημένοι» δήμαρχοι και κοινοτάρχες, χωρίς να έχουν κάνει κάποια μελέτη για τις επιπτώσεις στη ζωή της πόλης.
Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα από τα βασικά συνθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των υποψηφίων στις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές ήταν (λόγω της έλλειψης φαντασίας και νέων ιδεών που επικρατεί σε όλους τους χώρους) οι… πεζοδρομήσεις και ο «εξοστρακισμός του γιωταχί» από το κέντρο της πόλης, του χωριού και της… στάνης.
Ας δούμε τι σημαίνει το καθένα, αρχίζοντας από τις ―χωρίς πρόγραμμα― αλλαγές που επιχειρούν στους δρόμους, παίρνοντας ως παράδειγμα την οδό Παραδείσου στο Μαρούσι.
Για περισσότερους από έξι μήνες, οι υπηρεσίες (του ΥΠΕΧΩΔΕ;) είχαν κλείσει το δρόμο, με αποτέλεσμα την απίστευτη ταλαιπωρία όσων έμεναν ή ήθελαν να πάνε ανατολικά.
Όταν ο δρόμος άνοιξε, έγινε μονής (σωστό) κατεύθυνσης, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι ο απόλυτος λαιμός της μπουκάλας. Οι «ειδικοί» έχουν μειώσει στο μισό το πλάτος, αυξάνοντας εκείνο των πεζοδρομίων (οι δαιμόνιοι!) και δημιουργώντας θέσεις στάθμευσης για τους κατοίκους των μονοκατοικιών, οι οποίοι προφανώς δε θέλουν να θυσιάσουν ούτε μισό τετραγωνικό μέτρο από τον κήπο τους.
Την ημέρα γίνεται το «έλα να δεις», ενώ τη νύχτα οι οδηγοί κινδυνεύουν να τσακιστούν στα τετραγωνισμένα «μπετά» που βρίσκουν ξαφνικά μπροστά τους.
Μέσα σε κάθε παρτέρι, ο Δήμος Αμαρουσίου (;) έχει φυτέψει κι από ένα δέντρο για να δείξει πόσο αγαπάει το «πράσινο».
Η Παραδείσου δεν είναι, βέβαια, η μόνη.
Οι δήμαρχοι των προνομιούχων προαστίων έχουν μετατρέψει τους δρόμους «τους» σε λαβύρινθους, απαγορεύοντας ουσιαστικά στους «άλλους» να περνάνε από την περιοχή τους.
Το μεγάλο όμως έγκλημα εναντίον της πόλης, της υγείας και της ποιότητας ζωής του συνόλου είναι ότι με τους αποκλεισμούς δημιουργούν τεράστια μποτιλιαρίσματα.
Tα καυσαέρια από τα χιλιάδες ακινητοποιημένα οχήματα δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα, αλλά κανείς δε φαίνεται να ενδιαφέρεται.
Πριν κάποιος πει ότι ο υπογράφων ζητάει να «γεμίσει ο κόσμος γιωταχί», θα επαναλάβω αυτό που χρόνια λέω: να βρεθεί ένας γενναίος πρωθυπουργός που θα επιβάλει το μητροπολιτικό σχεδιασμό, το εργαλείο που θα απαγορεύσει στον καθένα να κόβει και να ράβει ανάλογα με τις επιθυμίες του, τις πολιτικές και κομματικές πιέσεις, και το λαϊκισμό που χαρακτηρίζει εκείνους που δεν έχουν ιδέες και φαντασία.
Ο μητροπολιτικός σχεδιασμός θα απαγόρευε στους τοπικούς σατράπες να μεταβάλουν τη ζωή μας σε κόλαση.
Αν κάποιος δρόμος, σε ένα οποιοδήποτε προάστιο που κατοικεί η οικονομική ολιγαρχία, η μεσαία τάξη, η φτωχολογιά ή οι μαρκήσιοι του Μαύρου Χρήματος (που παριστάνουν τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους) πρέπει να πεζοδρομηθεί, να πεζοδρομηθεί.
Αν τα γιωταχί πρέπει να «εξοστρακιστούν» από το «κέντρο» της (όποιας) πόλης, να πάνε στο διάβολο κι ακόμα παραπέρα.
Αν όμως η πεζοδρόμηση, η μονοδρόμηση, η απαγόρευση ή ό,τι άλλο σκαρφίζεται ο «ευαισθητοποιημένος» της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση του κυκλοφοριακού και την αύξηση της ρύπανσης, τότε να ελεγχθεί ο τοπικός σατράπης.
Αυτή η φαύλη «λογική» έχει δημιουργήσει διάφορα «γκέτο», στα οποία κατοικούν οι ισχυροί του χρήματος.
Με την πάροδο του χρόνου και την οικονομική «άνεση» που έφερε το colpo grosso του Xρηματιστηρίου, οι περιοχές αυτές μετατράπηκαν σε λαβύρινθους, που για να περάσει κάποιος που δε γνωρίζει, χάνεται, παραβιάζει προτεραιότητες, κινείται ανάποδα σε μονόδρομους, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των άλλων, σπαταλάει καύσιμα, ρυπαίνει και, γενικώς, «φτύνει αίμα».
Πρόκειται για τις πεζοδρομήσεις και τις αλλαγές χρήσης εκατοντάδων δρόμων που επιχειρούν διάφοροι, δήθεν «ευαισθητοποιημένοι» δήμαρχοι και κοινοτάρχες, χωρίς να έχουν κάνει κάποια μελέτη για τις επιπτώσεις στη ζωή της πόλης.
Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα από τα βασικά συνθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των υποψηφίων στις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές ήταν (λόγω της έλλειψης φαντασίας και νέων ιδεών που επικρατεί σε όλους τους χώρους) οι… πεζοδρομήσεις και ο «εξοστρακισμός του γιωταχί» από το κέντρο της πόλης, του χωριού και της… στάνης.
Ας δούμε τι σημαίνει το καθένα, αρχίζοντας από τις ―χωρίς πρόγραμμα― αλλαγές που επιχειρούν στους δρόμους, παίρνοντας ως παράδειγμα την οδό Παραδείσου στο Μαρούσι.
Για περισσότερους από έξι μήνες, οι υπηρεσίες (του ΥΠΕΧΩΔΕ;) είχαν κλείσει το δρόμο, με αποτέλεσμα την απίστευτη ταλαιπωρία όσων έμεναν ή ήθελαν να πάνε ανατολικά.
Όταν ο δρόμος άνοιξε, έγινε μονής (σωστό) κατεύθυνσης, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι ο απόλυτος λαιμός της μπουκάλας. Οι «ειδικοί» έχουν μειώσει στο μισό το πλάτος, αυξάνοντας εκείνο των πεζοδρομίων (οι δαιμόνιοι!) και δημιουργώντας θέσεις στάθμευσης για τους κατοίκους των μονοκατοικιών, οι οποίοι προφανώς δε θέλουν να θυσιάσουν ούτε μισό τετραγωνικό μέτρο από τον κήπο τους.
Την ημέρα γίνεται το «έλα να δεις», ενώ τη νύχτα οι οδηγοί κινδυνεύουν να τσακιστούν στα τετραγωνισμένα «μπετά» που βρίσκουν ξαφνικά μπροστά τους.
Μέσα σε κάθε παρτέρι, ο Δήμος Αμαρουσίου (;) έχει φυτέψει κι από ένα δέντρο για να δείξει πόσο αγαπάει το «πράσινο».
Η Παραδείσου δεν είναι, βέβαια, η μόνη.
Οι δήμαρχοι των προνομιούχων προαστίων έχουν μετατρέψει τους δρόμους «τους» σε λαβύρινθους, απαγορεύοντας ουσιαστικά στους «άλλους» να περνάνε από την περιοχή τους.
Το μεγάλο όμως έγκλημα εναντίον της πόλης, της υγείας και της ποιότητας ζωής του συνόλου είναι ότι με τους αποκλεισμούς δημιουργούν τεράστια μποτιλιαρίσματα.
Tα καυσαέρια από τα χιλιάδες ακινητοποιημένα οχήματα δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα, αλλά κανείς δε φαίνεται να ενδιαφέρεται.
Πριν κάποιος πει ότι ο υπογράφων ζητάει να «γεμίσει ο κόσμος γιωταχί», θα επαναλάβω αυτό που χρόνια λέω: να βρεθεί ένας γενναίος πρωθυπουργός που θα επιβάλει το μητροπολιτικό σχεδιασμό, το εργαλείο που θα απαγορεύσει στον καθένα να κόβει και να ράβει ανάλογα με τις επιθυμίες του, τις πολιτικές και κομματικές πιέσεις, και το λαϊκισμό που χαρακτηρίζει εκείνους που δεν έχουν ιδέες και φαντασία.
Ο μητροπολιτικός σχεδιασμός θα απαγόρευε στους τοπικούς σατράπες να μεταβάλουν τη ζωή μας σε κόλαση.
Αν κάποιος δρόμος, σε ένα οποιοδήποτε προάστιο που κατοικεί η οικονομική ολιγαρχία, η μεσαία τάξη, η φτωχολογιά ή οι μαρκήσιοι του Μαύρου Χρήματος (που παριστάνουν τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους) πρέπει να πεζοδρομηθεί, να πεζοδρομηθεί.
Αν τα γιωταχί πρέπει να «εξοστρακιστούν» από το «κέντρο» της (όποιας) πόλης, να πάνε στο διάβολο κι ακόμα παραπέρα.
Αν όμως η πεζοδρόμηση, η μονοδρόμηση, η απαγόρευση ή ό,τι άλλο σκαρφίζεται ο «ευαισθητοποιημένος» της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση του κυκλοφοριακού και την αύξηση της ρύπανσης, τότε να ελεγχθεί ο τοπικός σατράπης.
Αυτή η φαύλη «λογική» έχει δημιουργήσει διάφορα «γκέτο», στα οποία κατοικούν οι ισχυροί του χρήματος.
Με την πάροδο του χρόνου και την οικονομική «άνεση» που έφερε το colpo grosso του Xρηματιστηρίου, οι περιοχές αυτές μετατράπηκαν σε λαβύρινθους, που για να περάσει κάποιος που δε γνωρίζει, χάνεται, παραβιάζει προτεραιότητες, κινείται ανάποδα σε μονόδρομους, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των άλλων, σπαταλάει καύσιμα, ρυπαίνει και, γενικώς, «φτύνει αίμα».
Κι όλα αυτά στο όνομα μιας άκρως χαριτωμένης αλλά εγκληματικά άσχετης αντίληψης ότι όσο πιο πολλά εμπόδια βάλουμε στα γιωταχί τόσο το καλύτερο για τη γειτονιά «μας».
Δρόμοι-παγίδες υπάρχουν στην περιοχή γύρω από τα εκπαιδευτήρια Δούκα, στο Νέο και το Παλαιό Ψυχικό (το πρώτο κατέχει τον τίτλο του πρωταθλητή), και στη Φιλοθέη (αυτό έλειπε, να μην!).
Από κει και πέρα, το λόγο έλαβε το νεοελληνικό «είπανε της γριάς να… και αυτή…». Σήμερα δεν έμεινε πόλη, κωμόπολη, ακόμα και χωριό που να μην αποκτήσει δρόμους «ήπιας κυκλοφορίας» και πεζόδρομους, οι οποίοι σε χρόνο dt γέμισαν φαγάδικα, ουζάδικα, φαστφουντάδικα, «παραδοσιακά» καφενεία, θεατρικές σκηνές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του επιχειρηματικού ανθρώπου.
Το αποτέλεσμα; Το απόλυτο κυκλοφοριακό και περιβαλλοντικό χάος, αφού μέσα στην «τύφλα» τους οι περιβαλλοντικοί τρομοκράτες δε βλέπουν ότι μαχαιρώνουν πισώπλατα την πόλη.
Οι χωρίς σχεδιασμό «ρυθμίσεις» έχουν ως αποτέλεσμα το στραγγαλισμό της πόλης, την αύξηση των δηλητηρίων του θερμοκηπίου, την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών και, τελικά, την απόλυτη, χυδαία και πέρα από κάθε λογική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.
Kι όλα αυτά, γιατί παρά τις σοβαρές προσπάθειες των τελευταίων ετών, τα ΜΜΜ δεν είναι σε θέση (ακόμα) να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των 4 εκατομμυρίων κατοίκων του λεκανοπεδίου. Αν κάποιος υλοποιούσε το όνειρο του μακαρίτη Aντώνη Tρίτση για το μητροπολιτικό σχεδιασμό, όλες, μα απολύτως όλες οι αποφάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης θα εξετάζονταν από μια ή περισσότερες επιτροπές συγκοινωνιολόγων, πολεοδόμων και σοβαρών μηχανικών περιβάλλοντος οι οποίοι θα λάβαιναν υπόψη τις επιπτώσεις που η κάθε ενέργεια θα είχε στο πολεοδομικό συγκρότημα.
Ποιος έχασε, όμως, την κοινή λογική για να τη βρουν οι Έλληνες πολιτικοί; _ K. K.
Δρόμοι-παγίδες υπάρχουν στην περιοχή γύρω από τα εκπαιδευτήρια Δούκα, στο Νέο και το Παλαιό Ψυχικό (το πρώτο κατέχει τον τίτλο του πρωταθλητή), και στη Φιλοθέη (αυτό έλειπε, να μην!).
Από κει και πέρα, το λόγο έλαβε το νεοελληνικό «είπανε της γριάς να… και αυτή…». Σήμερα δεν έμεινε πόλη, κωμόπολη, ακόμα και χωριό που να μην αποκτήσει δρόμους «ήπιας κυκλοφορίας» και πεζόδρομους, οι οποίοι σε χρόνο dt γέμισαν φαγάδικα, ουζάδικα, φαστφουντάδικα, «παραδοσιακά» καφενεία, θεατρικές σκηνές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του επιχειρηματικού ανθρώπου.
Το αποτέλεσμα; Το απόλυτο κυκλοφοριακό και περιβαλλοντικό χάος, αφού μέσα στην «τύφλα» τους οι περιβαλλοντικοί τρομοκράτες δε βλέπουν ότι μαχαιρώνουν πισώπλατα την πόλη.
Οι χωρίς σχεδιασμό «ρυθμίσεις» έχουν ως αποτέλεσμα το στραγγαλισμό της πόλης, την αύξηση των δηλητηρίων του θερμοκηπίου, την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών και, τελικά, την απόλυτη, χυδαία και πέρα από κάθε λογική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.
Kι όλα αυτά, γιατί παρά τις σοβαρές προσπάθειες των τελευταίων ετών, τα ΜΜΜ δεν είναι σε θέση (ακόμα) να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των 4 εκατομμυρίων κατοίκων του λεκανοπεδίου. Αν κάποιος υλοποιούσε το όνειρο του μακαρίτη Aντώνη Tρίτση για το μητροπολιτικό σχεδιασμό, όλες, μα απολύτως όλες οι αποφάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης θα εξετάζονταν από μια ή περισσότερες επιτροπές συγκοινωνιολόγων, πολεοδόμων και σοβαρών μηχανικών περιβάλλοντος οι οποίοι θα λάβαιναν υπόψη τις επιπτώσεις που η κάθε ενέργεια θα είχε στο πολεοδομικό συγκρότημα.
Ποιος έχασε, όμως, την κοινή λογική για να τη βρουν οι Έλληνες πολιτικοί; _ K. K.
υστερόγραφο από ntina:
Μην βάζετε στοίχημα, γιατί θα το χάσετε.
Το άρθρο δεν γράφτηκε σήμερα, αλλά το μακρινό 2002 από την καυστική και εύστοχη πένα του αγαπημένου Κώστα Καββαθά με τον ευρηματικό τίτλο "Η συνομοταξία των αναιδών"
Μην βάζετε στοίχημα, γιατί θα το χάσετε.
Το άρθρο δεν γράφτηκε σήμερα, αλλά το μακρινό 2002 από την καυστική και εύστοχη πένα του αγαπημένου Κώστα Καββαθά με τον ευρηματικό τίτλο "Η συνομοταξία των αναιδών"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου