...δέν υπάρχει δρόμος να βγείς από τον λαβύρινθο.
Ο λαβύρινθος μεταβάλλεται καθώς κινείσαι μέσα του, επειδή είναι ζωντανός.
Πάρσιφαλ:
κινούμαι ελάχιστα, όμως ήδη φαίνεται να πήγα πολύ μακριά.
Γκούρνεμαντς:
βλέπεις, γιέ μου, εδώ ο χρόνος γίνεται χώρος.
Όλο το τοπίο γίνεται ασαφές.
Το δάσος αποτραβιέται και στη θέση του αναδύεται ένας τοίχος φτιαγμένος από τραχιές πέτρες.
Δύο άνθρωποι περνούν από την πόρτα.
Τι έγινε το δάσος;
Οι δυό άντρες δεν κινήθηκαν στ'αλήθεια, στην πραγματικότητα δεν πήγαν πουθενά και όμως δεν είναι τώρα εκεί που ήταν στην αρχή.
Εδώ ο χρόνος γίνεται χώρος...
...Ο Φάτ είχε βρεί μια τέλεια περιγραφή της Μαύρης Σιδερένια
Φυλακής, τοποθετημένης όμως στο μακρινό μέλλον.
Οπότε, άν τοποθετούσες το παρελθόν (την αρχαία Ρώμη) πάνω στο παρόν (την Καλιφόρνια του εικοστού αιώνα) και εκεί πάνω τον μακρινό μελλοντικό κόσμο του μυθιστορήματος -το Ανδροειδές έχυσε ποταμούς δακρύων -θα είχες την Αυτοκρατορία, την Μαύρη Σιδερένια Φυλακή ώς μια υπέρ- ή διαχρονική σταθερά.
Όλοι όσοι είχαν ζήσει ποτέ ήταν στην κυριολεξία περικυκλωμένοι από τους σιδερένιους τοίχους της φυλακής: ήταν όλοι μέσα της και κανείς δεν το΄ξερε...
ntina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου