Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό
φορτωμένος για τις ανάγκες μου.
Οι λέξεις μου, κάλυκες, έπρεπε
να γιομίζουν με φως. Οι στίχοι μου
γλάστρες στου Θεού το παράθυρο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
κωπηλατώντας, ταξιδεύουμε μαζί με τη γαλέρα μας σε αχαρτογράφητα νερά, προσαράζουμε σε ξεχασμένα λιμάνια και συλλέγουμε θησαυρούς... βλέπουμε πολλά, διαβάζουμε άλλα τόσα, καταγράφουμε ότι μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχουμε μότο μας πως - το μονοπάτι της ζωής σ’ ένα γκρεμό τελειώνει Κι οπού ‘χει στην ψυχή φτερά, τ’ ανοίγει και γλιτώνει!!! τα νέα της γαλέρας λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου