Επί σκηνής
Η θάλασσα- πως έγινε έτσι η θάλασσα;
Άργησα χρόνια στα βουνά-
με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ᾿ ακρογιάλι περιμένω
ν᾿ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μιὰ σχεδία.
Μὰ μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ένα δελφίνι την έσκισε μία φορὰ
κι ακόμη μιά φορὰ
η άκρη του φτερού ενὸς γλάρου.
Κι όμως ήταν γλυκὸ το κύμα
οπου έπεφτα παιδὶ και κολυμπούσα
κι ακόμη σὰν ήμουν παλικάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινὸς Γέρος:
«Εγω είμαι ο τόπος σου
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις».
Και είναι βέβαια Σεφέρης...
ntina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου