Ο μοναδικός Paul McDonough: Δεν έψαχνα για φωτογραφίες, αλλά για την πρώτη ύλη που θα με έκανε να θέλω να φωτογραφίσω.

Φωτογραφίες της Νέας Υόρκης, 1968–1978

Paul McDonough:Το πλήθος του κόσμου στους δρόμους ήταν για μένα ένα θέαμα πάντα, μοναδικό
Αυτό που με απομάκρυνε από τη ζωγραφική ήταν η συνειδητοποίηση ότι οι δρόμοι και τα πάρκα της Βοστώνης θα μου έδιναν ένα θέμα που δεν θα μπορούσα να ανακαλύψω ποτέ μέσα στο στούντιο μου, ως ζωγράφος.
Ένας κενός καμβάς δεν τράβηξε παρά μόνο το κενό μου βλέμμα. 
Έτσι, με μια πρόσφατα αγορασμένη Leica 35mm με και ένα φιλμ tri-x, ξεκίνησα τα φωτογραφικά μου ταξίδια μου στο κέντρο της Βοστώνης.
Το είδος των φωτογραφιών που έβγαλα στην αρχή ήταν σαν τις πρώτες γρήγορες μολυβιές σκίτσων που κάνει ένας ζωγράφος, των ανθρώπων που κάθονται σε παγκάκια και σε άλλα σημεία της πόλης,  για να ζωγραφίσει μετά το θέμα του σε καμβά...

Ήταν τεράστιο το πλήθος των ανθρώπων στο δρόμο, ένα θέαμα μοναδικό...
Υπήρχαν τόσες πολλές ευκαιρίες... 
Έπρεπε να είμαι διαρκώς σε εγρήγορση και να πιστεύω ότι κάτι θα συνέβαινε. 
Δεν έψαχνα για φωτογραφίες, αλλά για την πρώτη ύλη που θα με έκανε να θέλω να φωτογραφίσω...
Μια χειρονομία ή μια έκφραση...
Για παράδειγμα, στη φωτογραφία του 1973 που τραβήχτηκε σε παρέλαση, δύο επιχειρηματίες σκαρφαλώνουν σαν αγάλματα στους στύλους, προσπαθώντας να δουν πάνω από τα κεφάλια του πλήθους.
Ήταν σοβαροί. είχαν μια αίσθηση σκοπού....

ntina

www.theparisreview.org