Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα- Μάνος Ελευθερίου

Μάνος Ελευθερίου -Όλοι μας περιμένουμε στο Καθαρτήριο ότι κάτι θα συμβεί και ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή στον Παράδεισο.

-Δηλαδή, πώς θα χαρακτηρίζατε την εποχή μας;
Επί χρόνια οι άνθρωποι λένε «τα σκοτεινά χρόνια» και «τα σκοτεινά χρόνια» τα συναντάμε στον Σαίξπηρ, τα συναντάμε στον Μπρεχτ, τα επικαλέστηκε ο Εγγονόπουλος «αυτά τα σακάτικα», πάντοτε έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται: αυτός ο μύλος γυρίζει, ο μύλος ποτέ δεν παθαίνει τίποτα, εμείς είμαστε οι αναλώσιμοι και γινόμαστε λιώμα και ησυχάζουμε.
Υπάρχει, βεβαίως, και η διέξοδος του Καθαρτηρίου.
Και η ελπίδα μας κάποια στιγμή να βρεθούμε στον Παράδεισο.
-Γιατί δεν αντιδρούμε πια σε τίποτα;
Αδιαφορούμε;
Δεν ελπίζουμε;
Αυτό γράφω στο καινούργιο μου μυθιστόρημα.
Γι’ αυτή την απάθεια που μας οδηγεί και σε μια συντηρητικότητα απελπιστική.
-Πώς βλέπετε την επόμενη μέρα μας;
Η πιο απαισιόδοξη και η πιο αισιόδοξη εκδοχή;
Δικά σας εξάλλου «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα», δικό σας κι αυτό το εξαίσιο «Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγά», δικό σας και «Το μέλλον θα ‘ρθει», κύριε Ελευθερίου…
«Το μέλλον θα ‘ρθει σαν την γάγγραινα στη φτέρνα», έτσι λέει παρακάτω.
Θα ανασάνουν πραγματικά μετά από 30 χρόνια οι γενιές.
Οι σημερινοί τριαντάρηδες θα ζήσουν καλά γεράματα.
Εμείς, ας αρκεστούμε στην ευλογία της τέχνης εμείς.
και είναι ο επίλογος συνέντευξης του Μάνου Ελευθερίου στο fractalart και στην Ελένη Γκίκα εδώ όλη η συνέντευξη: fractalart.gr

Παλιές αγάπες αγιασμένες και μικρές
κι άλλες που μείνανε στον κόσμο κολασμένες
σαν καραμέλες μες στο στόμα μας πικρές
μας ταξιδεύουν κάθε βράδυ στοιχειωμένες…

Ο Άμλετ της βροχής
Με πέτσινη ρεπούμπλικα και μαύρη καπαρντίνα
τι παριστάνει ένα παιδί σ’ αυτή την εποχή
Τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
Παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ’ τη βροχή
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
Κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
Και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
Σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια
Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
Με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
Τη στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
Μα εγώ μετρώ τι μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
Ζητώ να βρω ποιος μου `δωσε τσιγάρο μια στιγμή
Ποιος άγνωστος με πίστεψε πως θα `ναι επιτυχία
Χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή
ntina