το άρθρο που ακολουθεί είναι τις γιατρού Μαρίας Φιωτάκη
Πολλές φορές σας έχω πει πως σε αυτά που μας φέρνει η ζωή, οι άνθρωποι δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο και όπως λέει και ο σοφός μας λαός, τη στιγμή που οι άνθρωποι σχεδιάζουν, οι θεοί γελούν...
Το νόημα της ζωής κρύβεται στη διαχείριση των όσων μας συμβαίνουν και όχι στην αποφυγή.
Δυστυχώς όμως, παρά το γεγονός ό,τι αυτή η γνώση υπάρχει στη διάθεση της ανθρωπότητας από την εποχή του Επίκτητου, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, έχει υπερισχύσει η αλαζονική φύση του ανθρώπου, η οποία με τα χρόνια οργανώθηκε και φτάσαμε να γαλουχούμαστε πλεόν πως για να επιτύχουμε στη ζωή πρέπει να προσπαθούμε να επιτύχουμε τον έλεγχο.
Αυτή η εμμονή για έλεγχο, όπως έχω γράψει πολλές φορές εδώ μέσα, είναι και η κυριότερη πηγή όλων των αγχωδών διαταραχών, αλλά και πολλών ψυχιατρικών παθήσεων.
Η συνεχής αποτυχία ενός ανθρώπου να επιτύχει τον έλεγχο, τον γεμίζει απογοήτευση, τον κάνει να αισθάνεται κακότυχος και κατά κάποιο τρόπο καταραμένος μέχρι το σημείο να τον εξουθενώνει και να τον οδηγεί στην πλήρη εγκατάλειψη τελικά.
Όποιος έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας, όποιος έχει βιώσει το τι σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ μοναξιά, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της οδύνης που προξενεί η προσπάθεια για έλεγχο στη ζωή.
Από αυτή την οδύνη είχε προσπαθήσει ο Επίκτητος να απαλλάξει τους ανθρώπους, όταν μέσα στο βιβλίο του "Εγχειρίδιο" κάνει αναφορά σε όλα αυτά που μπορεί και δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος.
Δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος την περιουσία (το αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός), το αν θα ζήσει η θα πεθάνει αυτός ή κάποιος άλλος και δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη φήμη του.
Αλλά όλα όσα δεν μπορεί να ελέγξει, καλείται να τα ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ.
Σήμερα το πρωί, είδα την χθεσινή εκπομπή του κυρίου Σαχίνη "Αντιθέσεις", όπου φιλοξενούσε τον συμμαθητή μου και νυν Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Ρεθύμνου, Νίκο Βαφέα και έναν ΠΟΛΥ "διαφορετικό" από τους υπόλοιπους μουσικό, τον κύριο Γιώργο Νικολαϊδη.
Ο κύριος Νικολαϊδης, εγκατέλειψε τις σπουδές τους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης σε νεαρή ηλικία, για να κάνει αυτό που αγαπούσε η καρδιά του, που ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.
Πήγε στη Γαλλία και ο ρους της ζωής τον έφτασε να έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια έναν οργανισμό, την GRADΙSCA, ο οποίος ασχολείται με την ανάδειξη ανθρώπων που είναι στο περιθώριο της κοινωνίας μέσω της τέχνης.
Ανέδειξε έναν αυτιστικό που ήταν εγκλεισμένος σε ψυχιατρική κλινική για 27 χρόνια λόγω σχιζοφρένειας.
Δεν γνώριζε κανείς πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας βιρτουόζος του πιάνου.
Ανέδειξε μια ζωγράφο η οποία είχε μυασθένεια και ζωγράφιζε με το στόμα της. Και πολλούς άλλους, καθώς ο πυρήνας της GRADΙSCA, σήμερα αποτελείται από 200 (!) ταλαντούχους ανθρώπους που πριν ζούσαν στο περιθώριο.
Το να σε έχει χτυπήσει η μοίρα και ταυτόχρονα να βγαίνεις στο περιθώριο και να αισθάνεσαι πως δεν αποτελείς πια μέρος της κοινωνίας γιατί βλέπεις στα μάτια των άλλων τον οίκτο, είναι τόσο επώδυνο, που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.
Πολλές φορές σας έχω πει πως σε αυτά που μας φέρνει η ζωή, οι άνθρωποι δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο και όπως λέει και ο σοφός μας λαός, τη στιγμή που οι άνθρωποι σχεδιάζουν, οι θεοί γελούν...
Το νόημα της ζωής κρύβεται στη διαχείριση των όσων μας συμβαίνουν και όχι στην αποφυγή.
Δυστυχώς όμως, παρά το γεγονός ό,τι αυτή η γνώση υπάρχει στη διάθεση της ανθρωπότητας από την εποχή του Επίκτητου, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, έχει υπερισχύσει η αλαζονική φύση του ανθρώπου, η οποία με τα χρόνια οργανώθηκε και φτάσαμε να γαλουχούμαστε πλεόν πως για να επιτύχουμε στη ζωή πρέπει να προσπαθούμε να επιτύχουμε τον έλεγχο.
Αυτή η εμμονή για έλεγχο, όπως έχω γράψει πολλές φορές εδώ μέσα, είναι και η κυριότερη πηγή όλων των αγχωδών διαταραχών, αλλά και πολλών ψυχιατρικών παθήσεων.
Η συνεχής αποτυχία ενός ανθρώπου να επιτύχει τον έλεγχο, τον γεμίζει απογοήτευση, τον κάνει να αισθάνεται κακότυχος και κατά κάποιο τρόπο καταραμένος μέχρι το σημείο να τον εξουθενώνει και να τον οδηγεί στην πλήρη εγκατάλειψη τελικά.
Όποιος έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας, όποιος έχει βιώσει το τι σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ μοναξιά, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της οδύνης που προξενεί η προσπάθεια για έλεγχο στη ζωή.
Από αυτή την οδύνη είχε προσπαθήσει ο Επίκτητος να απαλλάξει τους ανθρώπους, όταν μέσα στο βιβλίο του "Εγχειρίδιο" κάνει αναφορά σε όλα αυτά που μπορεί και δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος.
Δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος την περιουσία (το αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός), το αν θα ζήσει η θα πεθάνει αυτός ή κάποιος άλλος και δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη φήμη του.
Αλλά όλα όσα δεν μπορεί να ελέγξει, καλείται να τα ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ.
Σήμερα το πρωί, είδα την χθεσινή εκπομπή του κυρίου Σαχίνη "Αντιθέσεις", όπου φιλοξενούσε τον συμμαθητή μου και νυν Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Ρεθύμνου, Νίκο Βαφέα και έναν ΠΟΛΥ "διαφορετικό" από τους υπόλοιπους μουσικό, τον κύριο Γιώργο Νικολαϊδη.
Ο κύριος Νικολαϊδης, εγκατέλειψε τις σπουδές τους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης σε νεαρή ηλικία, για να κάνει αυτό που αγαπούσε η καρδιά του, που ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.
Πήγε στη Γαλλία και ο ρους της ζωής τον έφτασε να έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια έναν οργανισμό, την GRADΙSCA, ο οποίος ασχολείται με την ανάδειξη ανθρώπων που είναι στο περιθώριο της κοινωνίας μέσω της τέχνης.
Ανέδειξε έναν αυτιστικό που ήταν εγκλεισμένος σε ψυχιατρική κλινική για 27 χρόνια λόγω σχιζοφρένειας.
Δεν γνώριζε κανείς πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας βιρτουόζος του πιάνου.
Ανέδειξε μια ζωγράφο η οποία είχε μυασθένεια και ζωγράφιζε με το στόμα της. Και πολλούς άλλους, καθώς ο πυρήνας της GRADΙSCA, σήμερα αποτελείται από 200 (!) ταλαντούχους ανθρώπους που πριν ζούσαν στο περιθώριο.
Το να σε έχει χτυπήσει η μοίρα και ταυτόχρονα να βγαίνεις στο περιθώριο και να αισθάνεσαι πως δεν αποτελείς πια μέρος της κοινωνίας γιατί βλέπεις στα μάτια των άλλων τον οίκτο, είναι τόσο επώδυνο, που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.
Και είναι κάτι το οποίο βιώνω από τότε που χάσαμε τον αδελφό μου (τριανταδύο
χρόνια κλείνω φέτος).
Η απώλειά του μοιάζει να ήρθε ως αποτέλεσμα πολλών δεινών προερχόμενων από τις προηγούμενες γενεές της οικογένειάς μου ("αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" και μια "αμαρτία" παιδεύει 7 γενεές μέχρι να αποδυναμωθεί, όπως λένε οι Κινέζοι).
Μοιάζει όλα αυτά τα δεινά να συσπειρώθηκαν και να φόρτωσαν στις πλάτες του βάρος το οποίο ο ίδιος δεν άντεξε να σηκώσει κι έτσι έδωσε τέλος στη ζωή του.
Αυτό το τραγικό συμβάν, της απώλειας του αδελφού μου, καταδίκασε την οικογένειά μου να ζει στο περιθώριο.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχαμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Σημαίνει πως αυτό το γεγονός μας στιγμάτισε και μας απομόνωσε. Όσοι έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο, είμαι σίγουρη πως κατανοούν σε βάθος τι εννοώ...
Όλα αυτά τα χρόνια, πολλοί έχουν βιαστεί να με χαρακτηρίσουν ως γραφική που προσφέρω αφιλοκερδώς, που βάζω τον εαυτό μου σε δύσκολη θέση για να βοηθήσω τους γύρω μου, χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τα βαθύτερα κίνητρά μου και το από που πηγάζει αυτή η στάση ζωής.
Για μένα αυτή η στάση ζωής , ήταν ο τρόπος που βρήκα να διαχειριστώ το βάρος που μου έδωσε η ζωή να διαχειριστώ.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1993 και μετά, η ζωή μου είχε μετατραπεί σε αγώνα διαχείρισης, πολύ ασυνήθιστων και ίσως μοναδικών περιστάσεων.
Όμως μέσα από την οδύνη όλων όσων βίωνα, διδάχθηκα βιωματικά τη σοφία του Επίκτητου, την οποία δεν είχα την τύχη να διδαχθώ στο σχολείο.
Θα με είχε γλιτώσει από πολύ ταλαιπωρία αν τη γνώριζα.
Τώρα, με την ανακάλυψη του κυρίου Νικολαϊδη μέσω της εκπομπής του κυρίου Σαχίνη, συνειδητοποιώ με χαρά πως υπάρχουν κι άλλοι "γραφικοί" στον κόσμο και αυτό από μόνο του με γέμισε ελπίδα και πήρε ακόμη πιο μακριά το σύννεφο της μοναξιάς, που εγώ είχα φροντίσει να καλύψω, γεμίζοντας τη ζωή μου με ανθρώπους που είχαν εξίσου τραγικές εμπειρίες στη ζωή τους.
Η απώλειά του μοιάζει να ήρθε ως αποτέλεσμα πολλών δεινών προερχόμενων από τις προηγούμενες γενεές της οικογένειάς μου ("αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" και μια "αμαρτία" παιδεύει 7 γενεές μέχρι να αποδυναμωθεί, όπως λένε οι Κινέζοι).
Μοιάζει όλα αυτά τα δεινά να συσπειρώθηκαν και να φόρτωσαν στις πλάτες του βάρος το οποίο ο ίδιος δεν άντεξε να σηκώσει κι έτσι έδωσε τέλος στη ζωή του.
Αυτό το τραγικό συμβάν, της απώλειας του αδελφού μου, καταδίκασε την οικογένειά μου να ζει στο περιθώριο.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχαμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Σημαίνει πως αυτό το γεγονός μας στιγμάτισε και μας απομόνωσε. Όσοι έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο, είμαι σίγουρη πως κατανοούν σε βάθος τι εννοώ...
Όλα αυτά τα χρόνια, πολλοί έχουν βιαστεί να με χαρακτηρίσουν ως γραφική που προσφέρω αφιλοκερδώς, που βάζω τον εαυτό μου σε δύσκολη θέση για να βοηθήσω τους γύρω μου, χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τα βαθύτερα κίνητρά μου και το από που πηγάζει αυτή η στάση ζωής.
Για μένα αυτή η στάση ζωής , ήταν ο τρόπος που βρήκα να διαχειριστώ το βάρος που μου έδωσε η ζωή να διαχειριστώ.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1993 και μετά, η ζωή μου είχε μετατραπεί σε αγώνα διαχείρισης, πολύ ασυνήθιστων και ίσως μοναδικών περιστάσεων.
Όμως μέσα από την οδύνη όλων όσων βίωνα, διδάχθηκα βιωματικά τη σοφία του Επίκτητου, την οποία δεν είχα την τύχη να διδαχθώ στο σχολείο.
Θα με είχε γλιτώσει από πολύ ταλαιπωρία αν τη γνώριζα.
Τώρα, με την ανακάλυψη του κυρίου Νικολαϊδη μέσω της εκπομπής του κυρίου Σαχίνη, συνειδητοποιώ με χαρά πως υπάρχουν κι άλλοι "γραφικοί" στον κόσμο και αυτό από μόνο του με γέμισε ελπίδα και πήρε ακόμη πιο μακριά το σύννεφο της μοναξιάς, που εγώ είχα φροντίσει να καλύψω, γεμίζοντας τη ζωή μου με ανθρώπους που είχαν εξίσου τραγικές εμπειρίες στη ζωή τους.
Όλα αυτά σας τα γράφω γιατί κάποιοι είχαμε την τραγική "τύχη" να
μας έχει προετοιμασμένους η ζωή για όλα αυτά που ζουμε σήμερα.
Όμως στην πλειοψηφία μας βρήκε απροετοίμαστους με αποτέλεσμα να διακρίνω επάνω στους περισσότερους τα χαρακτηριστικά που κουβαλούσα μετά το θάνατο του αδελφού μου και για πολλά χρόνια. Διακρίνω πάνω σας την παραλυμένη σας ψυχή.
Την αδιαφορία και την απώλεια όρεξης για αγώνα.
Την απώλεια της πίστης στους ανθρώπους....
Τα ζωντανά όμως στη φύση, όταν αισθάνονται κίνδυνο συσπειρώνονται.
Τα κοπάδια σχηματίζουν κύκλο για να προφυλάξουν τα πιο ευάλωτα μέλη τους. Τα μύδια κλείνουν όταν αισθανούν το άγγιγμα.
Τα αγγεία μας στον φόβο συστέλλονται.
Το ίδιο και η καρδιά μας...
Σας γράφω για να σας καλέσω να δείτε ΟΛΟΙ αυτή την εκπομπή γιατί πρώτον θα σας γεμίσει ΕΛΠΙΔΑ.
Και δεύτερον θα κατανοήσετε σε ΒΑΘΟΣ το μεγαλείο της διαχείρισης και θα εμπνευστείτε .
Την εκπομπή θα τη βρείτε με τον τίτλο "Μουσικά … Διαφορετικοί - Τέχνη , Δημιουργικότητα και Κοινωνική (Επαν-)ένταξη", στο κανάλι του κυρίου Σαχίνη "Αντιθέσεις".
Καλό Σαββατοκύριακο!
Όμως στην πλειοψηφία μας βρήκε απροετοίμαστους με αποτέλεσμα να διακρίνω επάνω στους περισσότερους τα χαρακτηριστικά που κουβαλούσα μετά το θάνατο του αδελφού μου και για πολλά χρόνια. Διακρίνω πάνω σας την παραλυμένη σας ψυχή.
Την αδιαφορία και την απώλεια όρεξης για αγώνα.
Την απώλεια της πίστης στους ανθρώπους....
Τα ζωντανά όμως στη φύση, όταν αισθάνονται κίνδυνο συσπειρώνονται.
Τα κοπάδια σχηματίζουν κύκλο για να προφυλάξουν τα πιο ευάλωτα μέλη τους. Τα μύδια κλείνουν όταν αισθανούν το άγγιγμα.
Τα αγγεία μας στον φόβο συστέλλονται.
Το ίδιο και η καρδιά μας...
Σας γράφω για να σας καλέσω να δείτε ΟΛΟΙ αυτή την εκπομπή γιατί πρώτον θα σας γεμίσει ΕΛΠΙΔΑ.
Και δεύτερον θα κατανοήσετε σε ΒΑΘΟΣ το μεγαλείο της διαχείρισης και θα εμπνευστείτε .
Την εκπομπή θα τη βρείτε με τον τίτλο "Μουσικά … Διαφορετικοί - Τέχνη , Δημιουργικότητα και Κοινωνική (Επαν-)ένταξη", στο κανάλι του κυρίου Σαχίνη "Αντιθέσεις".
Καλό Σαββατοκύριακο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου