David Bowie
Γεννήθηκα στο Λονδίνο το 1947, ένα αληθινό μωρό του πολέμου.
Πήγα σχολείο στο Brixton και έπειτα μετακόμισα στο Yorkshire, όπου έζησα σε μια φάρμα.
Κείμενο: Γιάννης Παπαϊωάννου
Διάσημος για τις αμέτρητες μεταμορφώσεις του σε μια πολυετή καριέρα, αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της μουσικής αλλά και των τεχνών:
Δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται και να μελετά κάθε μορφή σύγχρονης τέχνης και να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καιρών, όχι συμβιβαζόμενος με τα κλισέ τους, αλλά πάντα μέσα από την ανατροπή όλων των στερεοτύπων.
Τι ώθησε έναν άνθρωπο να ξεκινήσει να γράφει τσουχτερά και καυστικά τραγούδια για ακραίες δυσκολίες και κοινωνικές ασθένειες;
Γεννήθηκα στο Λονδίνο το 1947, ένα αληθινό μωρό του πολέμου.
Πήγα σχολείο στο Brixton και έπειτα μετακόμισα στο Yorkshire, όπου έζησα σε μια φάρμα.
Οπότε έχω ζήσει και τις δύο πλευρές της αγγλικής ζωής, από την παραγκούπολη του Brixton με τον «βαρύ» μαύρο πληθυσμό της, μέχρι τις γεωργικές εκτάσεις της Βόρειας Αγγλίας.
Και ήμουν παιδί και στις δύο περιπτώσεις, χωρισμένο σε δύο διαφορετικά μέρη, πράγμα που παρήγαγε μέσα μου μια σχιζοειδή στάση ζωής.
Και αυτό μου προκάλεσε μια σύγχυση, διότι έχοντας δει όμορφα πράγματα κι από τις δύο πλευρές, δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα γύρω μου.
Η Αμερική, βέβαια, τα άλλαξε όλα.
Aπό την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εκεί, όλα αυτά φάνταζαν γραφικά.
Εαν κάποιος Αγγλος μαθητής ο οποίος μελετά σύγχρονη βρετανική ποίηση δοκιμάζε να αναλύσει τους στίχους σας θα έχανε το χρόνο του;
Οχι, επειδή νομίζω ότι αυτές τις μέρες υπάρχουν τόσες αναφορές στο έργο μου που θα τον οδηγούσαν από τον James Joyce μέχρι στον William S. Burroughs.
Προέρχομαι από ένα παραδοσιακό σχολείο διάλυσης και ανασύνθεσης των φράσεων, εκείνο που θεωρήθηκε «τυχαία μέθοδος».
Αλλά σ’ αυτή την τυχαία διαδικασία υπάρχει κάτι που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα –ότι η ζωή μας δεν είναι τακτοποιημένη, ότι δεν έχουμε τακτοποιημένη αρχή και τέλος.
Ως έφηβος ήμουν αρκετά παραδοσιακός σε αυτά που διάβαζα– στομφώδη Nietzsche και όχι πολύ στομφώδη Kerouac.
Αυτοί ήταν οι άνθρωποι στους οποίους ήθελα να μοιάσω.
Και μετά, ήρθε ο Burroughs. Αντλησα πολλή ικανοποίηση από εκείνο τον τρόπο με τον οποίο «σκαρφάλωνε» τη ζωή, και δεν γινόταν αισθητό πλέον ότι σκαρφάλωνα κι εγώ διαβάζοντάς τον.
O χαρακτήρας του Ziggy, σαν ένα εξωγήινο καρτούν, άλλαξε για πάντα την ιστορία της ροκ μουσικής.
Το αστείο είναι ότι εκείνη την εποχή ποτέ δεν ένιωσα σαν ροκ τραγουδιστής ή ροκ σταρ. Και σήμερα συνειδητοποιώ ότι από το 1972 μέχρι το 1976 ήμουν ο απόλυτος ροκ σταρ.
Για μένα ο Ziggy ήταν σαν να είχε βγει ο μισός από μια ροκ ιστορία επιστημονικής φαντασίας και ο άλλος μισός από το παραδοσιακό γιαπωνέζικο θέατρο.
Κανένας, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε δει κάτι παρόμοιο.
Αλλά, βέβαια, όπως είναι γραφτό, όλοι οι θρυλικοί ροκ χαρακτήρες έχουν μικρή διάρκεια ζωής.
Ετσι και ο χαρακτήρας του Ziggy δημιουργήθηκε για ένα ή δύο άλμπουμ, μέχρι να καταλάβω ότι δεν μπορούσα να γράψω κάτι άλλο, παραπάνω γι’ αυτόν.
Νιώθετε ποτέ ότι σας παγιδεύουν τα έργα σας;
Οχι, ποτέ δεν έχω νιώσει ότι με περιορίζουν.
Αντιθέτως, η αλήθεια είναι ότι νιώθω σαν να τα χάνω από κοντά μου μόλις κυκλοφορήσουν.
Σαν να παίρνουμε διαζύγιο και να χωρίζουμε.
Μόλις έχω γράψει κάτι, αμέσως αυτό τείνει να φύγει από μένα.
Και μοιάζει σαν να μην έχω κανένα μερίδιο από αυτό, σαν να μην είναι πια δικό μου.
Σας πληγώνει η ιδέα ότι κάποιοι στην πατρίδα σας μπορεί να σας χαρακτηρίζουν ως έναν «επιτηδευμένο μαλάκα»;
Δεν ξέρω αν σε οποιαδήποτε εποχή μου μπορεί να ειπώθηκε κάτι τέτοιο.
Αλλά ποια είναι η σημασία;
Είναι σαν να μου λες ότι φοράω ένα διαφορετικό χρώμα παλτό από τους άλλους.
Οχι, καθόλου.
Στην Αγγλία ξέρεις ότι αν προσπαθήσεις κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έκανες την τελευταία φορά, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που θα περπατούν ολόγυρα λέγοντας ότι είσαι ένας επιτηδευμένος μαλάκας, όμως έπειτα από λίγο χρειάζεται να το αποδεχθείς, όπως χρειάζεται να αποδεχθείς ότι είσαι καλός σε αυτό που κάνεις.
H ιστορία οποιασδήποτε καλλιτεχνικής φόρμας υπαγορεύθηκε από τους άλλους καλλιτέχνες και από όσους επηρεάστηκαν, όχι από τους κριτικούς.
Ετσι, για μένα η ματαιοδοξία μου ξεκινάει από μια καθαρή ευχαρίστηση.
Το να είμαι τραγουδοποιός, μουσικός, εκτελεστής, ζωγράφος και γλύπτης, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο εκπληκτικό είναι.
O ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
Οι μεταμφιέσεις του, οι ήρωές του, οι θεατρικές φωνές των χαρακτήρων του, τα μεγαλειώδη άλμπουμ των ’70s μαζί με την αξεπέραστη τριλογία του Βερολίνου, τον καθιστούν από τους σημαντικότερους Βρετανούς καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Οι μεταμφιέσεις του, οι ήρωές του, οι θεατρικές φωνές των χαρακτήρων του, τα μεγαλειώδη άλμπουμ των ’70s μαζί με την αξεπέραστη τριλογία του Βερολίνου, τον καθιστούν από τους σημαντικότερους Βρετανούς καλλιτέχνες όλων των εποχών.
PHOTOS: Helmut Newton, David Bowie Monte Carlo 1983, copyright Helmut Newton Estate, DPA images/Aurion
Δημοσιεύτηκε στο HOMME, τεύχος 113 – Ιούνιος 2015
........................
το διάβασα στο:hommemagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου