Δούλος

                                        
Αυτές οι γραμμές δεν γράφονται για να εκθειάσουν τη Ρωσία και τον Πρόεδρο Πούτιν για την επέμβαση που επιχειρεί στην Ουκρανία αλλά για να θυμίσει κάποια γεγονότα που μάλλον τα ξεχνάμε και αυτό γιατί θέλω να είμαι Δίκαιος σαν Παρατηρητής.

Μετά την λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου πολύ γρήγορα περάσαμε στην Διαίρεση του Κόσμου σε δύο Στρατόπεδα, το Ανατολικό και το Δυτικό, η άλλως τον «Ελεύθερο Κόσμο» και το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». 

Με την δημιουργία αυτή σχηματίστηκαν και αντίστοιχες Στρατιωτικές Συμμαχίες. Η ΠΡΏΤΗ ήταν του «Ελεύθερου Κόσμου», το γνωστό ΝΑΤΟ και η απάντηση που ήρθε από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» ήταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Και οι δύο αυτοί Συνασπισμοί δήλωναν ότι είχαν σαν λόγο ύπαρξης τήν προστασία των Κρατών που συμμετείχαν σε αυτόν απέναντι στον άλλον. 

Με αυτή τη φιλοσοφία και λειτουργία πέρασαν περίπου 50 χρόνια αντιπαλότητας που κάποιες φορές έφθασε σε άκρως επικίνδυνα επίπεδα για την Ανθρωπότητα, μέχρι που για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης, ο ένας εκ των δύο, αυτός του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» διαλύθηκε. 

Και ενώ ήταν λογικό να περιμένει η Ανθρωπότητα να διαλυθεί και ο άλλος, δεδομένου ότι εξέλιπε η αιτία ύπαρξής του, αν και ο διαλυθείς δημιουργήθηκε σε απάντηση του ΝΑΤΟ που είχε προηγηθεί. Άραγε παραμένει το ερώτημα. 

Ποιος ήταν πλέον ο λόγος της ύπαρξής του, εναντίον ποίου θα στρεφόταν ο Σχεδιασμός του;, ποιος θα ήταν ο Εχθρός του;

Μήπως κάποιοι Λαοί που θα τολμούσαν να ζητήσουν Δικαιοσύνη και Δικαιώματα;;

Στην πορεία των γεγονότων κάποια Κράτη που συμμετείχαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μέσα από Επαναστάσεις, για διάφορους λόγους που είτε οφείλονταν σε σκληρά Δικτατορικά Καθεστώτα είτε σε υποκινήσεις αποσχίστηκαν από την Σοβιετική Ένωση και προσχώρησαν στο ΝΑΤΟ που εξακολούθησε την παρουσία του. 

Το αποτέλεσμα ήταν ότι πλέον το ΝΑΤΟ Έφθασε πολύ κοντά στη Ρωσία που ήταν η διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης. 

Η Ρωσία λοιπόν κάτω από το βάρος της Διάλυσης και προδοσίας των Ηγετών της της περιόδου εκείνης έφθασε στο πολύ δύσκολο σημείο να βρίσκεται περίπου σε διάλυση, τρόφιμος ακόμα και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. 

Για το λόγο αυτό δεν μπόρεσε να βοηθήσει αποφασιστικά ούτε τη Γιουγκοσλαβία που υπέστη μια πρωτοφανή εισβολή από το ΝΑΤΟ, όταν επί τρείς μήνες βομβαρδιζόταν ανηλεώς, με χιλιάδες Θύματα και τρομερές καταστροφές Υποδομών, επειδή δεν «συνεμορφώθη» προς τας «υποδείξεις». 

Και κανένας δεν μίλησε, κανένας δεν έκλαψε όταν ακόμα και την ώρα της Ανάστασης Βομβαρδιζόταν με Πυραύλους το Σύμπαν, ακόμα και Σχολεία, Νοσοκομεία, Σπίτια, τα πάντα…. Εμείς δε σαν Κράτος με Ιστορικούς και φιλικούς Δεσμούς με τη Γιουγκοσλαβία επιτρέπαμε τη διέλευση από το Οδικό Δίκτυο στη Βόρεια Ελλάδα να περνούν τα καραβάνια των εισβολέων για ανεφοδιασμό των επιδρομέων…..

Όμως δεν σταμάτησαν εδώ. 

Συνέχισαν ακάθεκτοι τις επιδρομές, με φαιδρές και ψευδείς Δικαιολογίες, στο ΙΡΑΚ, ΣΥΡΙΑ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, στο όνομα της «Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…. 

Πόσα Εγκλήματα πιά, και κανείς δεν συγκινήθηκε και κανείς δεν έκλαψε…. 

Καμιά συγκροτημένη Κοινωνία δεν αντέδρασε στο ΕΓΚΛΗΜΑ που έχει και ένοχο και όνομα. 

Και αυτό είναι τέσσερα γράμματα: ΝΑΤΟ και ότι αυτό εκπροσωπεί και προστατεύει.

Με αυτά και με αυτά έφθασε κάποια στιγμή να επιχειρήσει και την κατάληψη του τελικού στόχου που πάντα είχε ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ, όνειρο Ζωής, και που ήταν η ΡΩΣΙΑ, χρησιμοποιώντας σαν εφαλτήριο την Ουκρανία, την οποία μετά από ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ είχε ουσιαστικά καταλάβει.

Όμως οι συνθήκες στο πέρασμα των χρόνων είχαν αλλάξει και αντιμετώπισαν μια ΡΩΣΙΑ που είχε επανέλθει από την καταστροφή του παρελθόντος σε όλους τους Τομείς και φυσικό ήταν να μην αφήσει την πόρτα της στην αυλή του σπιτιού της ανοιχτή και να κινδυνεύει η Εθνική της Κυριαρχία. 

Άλλωστε και με τις υπάρχουσες Διεθνείς Συνθήκες έχει προβλεφθεί ότι κάθε Κράτος μπορεί να καθορίζει κανόνες για την ασφάλειά του χωρίς όμως να διακινδυνεύει η ασφάλεια άλλου Κράτους (ΟΑΣΕ).

Απαίτησε λοιπόν την προστασία της από τη βουλιμία των επίδοξων κατακτητών και αντέδρασε στην περικύκλωσή της με στόχο την κατάληψή της. Βέβαια αυτό στους Κατακτητές θεωρήθηκε απαράδεκτο και με μια πρωτοφανή μανία αλλά και στοιχεία γελοιότητας επιτέθηκε για την εξαφάνισή της.

Στο σημείο αυτό της περιήγησής μας σε γεγονότα και συμπεριφορές, αφήσαμε σαν επίλογο την ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ όλων αυτών που κόπτονται για την «εισβολή» της Ρωσίας στην Ουκρανία, να τους θυμίσουμε την Οργανωμένη από αυτούς εισβολή και Κατοχή σε ένα Ανεξάρτητο και Κυρίαρχο Κράτος-Μέλος του Ο.Η.Ε και της Πολύφερνης και «Δημοκρατικής και Ευαίσθητης» για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, της Ευρωπαικής Ένωσης, της ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, από τον Τουρκικό Σωβινισμό, με τα χιλιάδες Θύματα και Καταστροφές, και για το οποίο αυτό Έγκλημα ΜΟΝΟ Η ΡΩΣΙΑ βρήκε να εκφράσει έστω και ένα λόγο λύπης και συμπαράστασης.

Και σαν μια αναγνώριση της πραγματικότητας αυτής μια «Κυβέρνηση» που βέβαια ΔΕΝ εκπροσωπεί τον Ελληνικό Λαό αλλά την ΚΑΤΟΧΗ που ασκούν όλοι αυτοί που κάποιοι τους ονομάζουν ΦΙΛΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΟΥΣ, έτρεξε να πιστοποιήσει την παρουσία της, που είναι αυτή του ΔΟΥΛΟΥ, αδιαφορώντας για τις όποιες, ενδεχομένως συνέπειες προκύψουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες Πολίτες

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!!

Αθήνα 27-2-2022

Αντώνης Παπαντωνίου

Υποναύαρχος Λ.Σ.(ε,α)-Ν

Ιδρυτικό μέλος της ΕΝΕΑΠ