Προσοχή στη συγκίνηση. Αν είναι γόησσα, δεν παύει να ’ναι και ρουφιάνα

 

αποσπάσματα από τα "Δολώματα για τον κανένα":
-. Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, 
παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. 
Με πλήρη επίγνωση ότι μια μέρα ο πλανήτης αυτός θα καταψυχθεί ή θ' αναφλεγεί μαζί με τα επιτεύγματά τους. 
Άλλης λογής ήρωες, που, αυτοί, θα βγάλουν ασπροπρόσωπη την ποτέ ανθρωπότητα. 
-. Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, 
πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. 
Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. 
Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό. 
Αλίμονο. 
Αν νογούσανε τα πουλιά, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες – συγγνώμην, με τις κουτσουλιές ήθελα να πω.
-.Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει.
Προσοχή στη συγκίνηση. 
Αν είναι γόησσα, δεν παύει να ’ναι και ρουφιάνα.
Η απόσταση από το «τίποτε» στο «ελάχιστο» είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ό,τι από το «ελάχιστο» στο «πολύ».
-. Τό Ἕνα καί τό Ἀπόλυτο πού συλλαμβάνει ὁ νοῦς μας - 
εἶναι τά πολλά καί σχετικά τῶν ἄλλων, φτασμένα στήν καθαρότητα τῆς μονάδας. 
Οδυσσέας Ελύτης, Τα μικρά έψιλον, από τη συλλογή κειμένων Εν λευκώ, εκδ. Ίκαρος.