To μικρό κοριτσάκι

Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Πέτρου Αργυρίου

                        To μικρό κοριτσάκι
Το μικρό κοριτσάκι φορούσε μάσκα. 
Κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να δει πως το μικρό κοριτσάκι δεν είχε χαμόγελο. 
Το μικρό κοριτσάκι ήταν ανέκφραστο. Τι να την κάνεις άλλωστε την έκφραση όταν έχεις την μάσκα; Η μάσκα σε εκφράζει. 
Το μικρό κοριτσάκι φορούσε μάσκα στο πάρκο. 
Φορούσε μάσκα στο σχολείο. Αυστηροί οι δάσκαλοι και τα τριάντα αργύρια μηνιαίως αξίζαν πολύ πιο πολύ για αυτούς από ότι όλα μικρά κοριτσάκια του κόσμου μαζί. 
Πίσω από την μάσκα, υπήρχε ένα μικρό κοριτσάκι. 
Δεν ήταν άσχημο. Κανένα μικρό κοριτσάκι δεν είναι άσχημο. 
Το μικρό κοριτσάκι φορούσε πάνινη φρίκη στο πρόσωπο, λες κι ήταν παραμορφωμένο από αυτήν. 
Το μικρό κοριτσάκι είχε μάσκα αντί για πρόσωπο. 
Το μικρό κοριτσάκι δεν μπορούσε να παίξει ανέμελα. Δεν ήταν ότι ήταν άρρωστο. Ήταν ότι ήταν το ίδιο αρρώστια που έπρεπε να περιοριστεί. 
Όλα τα μικρά κοριτσάκια ήταν αρρώστια σε έναν φριχτά άρρωστο κόσμο. 
Το μικρό κοριτσάκι ήταν υπεύθυνο. Για όλα τα κακά του κόσμου. 
Το μικρό κοριτσάκι δεν θα φιλούσε ποτέ το μικρό αγοράκι που πριν τις μάσκες τις άρεσε. Φορούσε κι αυτό μάσκα. 
Μασκοφόροι εκδικητές, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τιμωρούσαν ότι το καλό είχε απομείνει από την ανθρωπότητα.  
Βάλε την μάσκα σου. Βάλε την μάσκα σου. 
Το μικρό κοριτσάκι, είχε εκπαιδευτεί να φοράει μάσκα. Το σκυλάκι της όχι. 
Πιο λεύτερο από το αφεντικό της ήταν πια, καθώς ποτέ της φίμωτρο δεν διανοήθηκε να του βάλει. 
Ένας γονέας φόρεσε λουρί στα παιδιά του σαν να ταν σκυλιά. 
Δισεκατομμύρια τους φόρεσαν μάσκες κι αυτό τους φαινόταν κανονικό. 
Το μικρό κοριτσάκι ήταν κλειδωμένο πίσω από μια μάσκα και κανείς δεν φώναζε για την πιο μεγάλη των ντροπών. 
Το μικρό κοριτσάκι, δεν χρειαζόταν να περιμένει τις απόκριες για να φανταστεί ήταν ήταν κάτι άλλο. Είχε γίνει ήδη κάτι άλλο. Και κάθε μέρα, ακόμη περισσότερο. 
Βάλαν στο μικρό κοριτσάκι να φοράει μάσκα, αυτοί που τολμούν να λέγονται γονείς. Ακόμη κι όταν οι ίδιοι τους την βγάλανε, στο παιδί τους δεν τους ένοιαζε που την επιβάλανε. 
Βάλαν στο μικρό κορίτσι μάσκα, αυτοί που τολμούν να λέγονται δάσκαλοι, οι βρομεροί παιδονόμοι. 
Μην τυχόν και κολλήσει κάποια γιαγιά, ακόμη κι όταν είχαν κολλήσει μέχρι και τα πόμολα. 
Αφού το εκπαιδεύσαν να φοράει μάσκα, μπορούσαν να το εκπαιδεύσουν να κάνει οτιδήποτε. 
Το μικρό κοριτσάκι φορούσε μάσκα. Το μικρό κοριτσάκι έτρωγε bullying όταν την έβγαζε, την κάρφωναν οι φίλες της οι ίδιες. 
Το μικρό κοριτσάκι, νόμιζε πως δεν μπορούσες να ζεις χωρίς μάσκα, πως η μάσκα φιλτράρει τον τοξικό αέρα που σου τρώει τα σωθικά. 
Κάποιοι φορούσαν ακόμη σταυρό να τους προστατεύει από το κακό, λες και η μάσκα δεν αρκούσε. 
Το μικρό κοριτσάκι φορούσε μάσκα. 
Μάσκα πανάθεμα σας όλους. 
Το μικρό κοριτσάκι, φοράει ακόμη μάσκα. Εκεί μέσα μεγαλώνει. 
Όσο λιγοστεύουν τα δέντρα, τόσο περισσεύουν οι άνθρωποι που θα όφειλαν να κρεμαστούν από τα κλαδιά τους. 
Φορώντας τις μάσκες τους, κανονικά. 
Δεν υπάρχουν πια μικρά κοριτσάκια με μάσκες. Την καθαρίσαν υγειονομικότατα την παδικότητα. Υπάρχουν εκκολαπτόμενοι φασίστες που δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά.  
Κάποιοι φρόντισαν για αυτό. Και πρέπει κι εμείς να τους φροντίσουμε, όπως τους πρέπει, τους παιδοκτόνους. 
Όλα τα σχεδιάσαν, ένα πράμα μόνο ξεχάσαν: Τόση ντροπή μαζεμένη, πίσω από μια μάσκα δεν είναι μπορετό να κρυφτεί.
Τόσο μπόχα και τόση βρώμα, που όλα τα αντισηπτικά του κόσμου δεν μπορούν να την ξεπλύνουν. 
Η σαπίλα αυτού που έχει βαθιά μέσα του νεκρώσει, καθώς ξέρουν όλοι, είναι μια διαδικασία μη αντιστρέψιμη. 
Για αυτό τους θάβουμε τους νεκρούς μας.
Πέτρος Αργυρίου, 5/8/2022, agriazwa.blogspot.com.