Γιάννης Σκαρίμπας - ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’...

 Ο Γιάννης Σκαρίμπας αυτοσυστηνόταν, με το αγέρωχο προσωπικό ύφος που τον χαρακτήριζε, ως:
... συνταξιούχος τελωνειακός, διασαφιστής και τάχα λογοτέχνης αλλά και
Ανάξιος απόγονος ορεσίβιων προγόνων αναφερόμενος στην καταγωγή του από την Φωκίδα
Σε ιδιόγραφο βιογραφικό σημείωμά του γράφει:
    Γεννήθηκα το 1893 στο χωριό Αγια-Θυμιά της Παρνασσίδος – πρώην Δήμου Μυωνίας. 

Το δημοτικό μου σκολειό το πέρασα στην Ιτέα των Σαλώνων. 

Το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. 

Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (... εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. 

Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο.
    Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’, εν αναμονή του ‘‘εσχάτου-μου-μαθήματος’’, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ‘‘για τα βουνά και για τα δάση που είδα...’’ (του Ζαχ. Παπαντωνίου).
    Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,
    ο ταπεινότατος
    Γιάννης Σκαρίμπας

Είμαι ογδόντα οχτώμισι ακριβώς.
Από φαγητά τρώω απ' όλα. Και ούζο
μπορώ να πιω ίσαμε ένα μπουκάλι
την ημέρα.
Είχαμε κάποτε ένα οικογενειακό γιατρό.
Θεός σχωρές τον.
Ταξιδεύαμε από την Αθήνα στη Χαλκίδα
με τρένο.
Εγώ εδώ, ο γιατρός απέναντί μου
και δίπλα μου μία κυρία.
Κουβεντιάζαμε γόνα με γόνα με την κυρία,
που κάποια στιγμή σκύβει και με ρωτάει:
- Κυρ Γιάννη, ο κύριος είναι γιατρός;
- Ναι, της λέω.
- Και είναι καλός;
- Θαύμα είναι. Μου έχει σώσει τη ζωή.
Κάποτε αρρώστησα βαριά,
αλλά έλειπε στο Παρίσι κι έτσι σώθηκα.
Έβαλε τα γέλια η γυναίκα
και γέλαγε σε όλο το ταξίδι.
Γιάννης Σκαρίμπας
Σαν σήμερα, το 1984, έφυγε από τη ζωή.