...ήτανε κάποτε κάποια blogs...
...είπαν κάποιοι, κάποτε στην ενδοχώρα της ελληνικής blogοσφαιρας!!!
και ήταν αυτά που είπαν τόσο σκληρά προφητικά και ανελέητα...
Κάποιος που ζει και συγγράφει στον… πυθεϊκό Βορρά, μπορεί και βλέπει μερικά - τι μερικά, δηλαδή - πράγματα πολύ πιο καθαρά από τους… καλλυμαυχιφέροντες Εψιλονιανούς αριστερούς - της τε συστημικής και αντισυστημικής… Δεξιάς- της παρούσης ενδοχώρας.
Και επειδή πολλά από αυτά που αναφέρει, αλλά και άλλα, απασχολούν και το δικό μου ακατοίκητο εδώ και εβδομάδες, πλην όμως λόγω της καταθλίψεως, η οποία με έχει κατακυριεύσει, βγαίνω αραιά και πού και μόνον αργά το βράδυ για να προμηθευτώ τα δέοντα και για να παρατηρήσω τον έναστρο ουρανό, μήπως κι έρχεται ο… Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, παραθέτω ως έχει -δηλαδή, ανέπαφον, ως παρθενικόν υμένα κόρης της καθ’ ημάς Δύσεως- το ποστάκιόν του φίλου "Όχι πια άρτο, μόνο θεάματα"
Το οποίον ποστάκιον έμελλε να είναι και το τελευταίο και έσχατο αυτού του ιστολογίου.
Οι καιροί και ο κόσμος αλλάζουν δραματικά γύρω μας, δίχως να κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία, που θα ‘λεγε κι ο ποιητής.
Κι επειδή στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, αν δεν βρισκόμαστε ήδη εκεί…, η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις τρύπιες καρέκλες των κομμάτων ούτε σ’ εκείνες των [παρα]θρησκευτικών "αιρέσεων", που θα ‘λεγε κι ο άλλος -ο παρ’ ολίγον- ποιητής.....
Έχετε γεια βρυσούλες, κάμποι, βουνά, ραχούλες!
Ήγουν:
Γεια σ’ κι χιριτίματα κι του χρον’ καλύτιρα!
Όσοι ψάχνετε αυτά που ψάχνω θα με βρείτε..
Και επειδή πολλά από αυτά που αναφέρει, αλλά και άλλα, απασχολούν και το δικό μου ακατοίκητο εδώ και εβδομάδες, πλην όμως λόγω της καταθλίψεως, η οποία με έχει κατακυριεύσει, βγαίνω αραιά και πού και μόνον αργά το βράδυ για να προμηθευτώ τα δέοντα και για να παρατηρήσω τον έναστρο ουρανό, μήπως κι έρχεται ο… Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, παραθέτω ως έχει -δηλαδή, ανέπαφον, ως παρθενικόν υμένα κόρης της καθ’ ημάς Δύσεως- το ποστάκιόν του φίλου "Όχι πια άρτο, μόνο θεάματα"
Το οποίον ποστάκιον έμελλε να είναι και το τελευταίο και έσχατο αυτού του ιστολογίου.
Οι καιροί και ο κόσμος αλλάζουν δραματικά γύρω μας, δίχως να κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία, που θα ‘λεγε κι ο ποιητής.
Κι επειδή στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, αν δεν βρισκόμαστε ήδη εκεί…, η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις τρύπιες καρέκλες των κομμάτων ούτε σ’ εκείνες των [παρα]θρησκευτικών "αιρέσεων", που θα ‘λεγε κι ο άλλος -ο παρ’ ολίγον- ποιητής.....
Έχετε γεια βρυσούλες, κάμποι, βουνά, ραχούλες!
Ήγουν:
Γεια σ’ κι χιριτίματα κι του χρον’ καλύτιρα!
Όσοι ψάχνετε αυτά που ψάχνω θα με βρείτε..
Εδώ,
εκεί,
παραδίπλα.
Μόνον που αυτή τη φορά θα φοράω κι εγώ μια "διαδικτυακή" κουκούλα…
Όσοι σε ακίνδυνους καιρούς δεν κρύφτηκαν,
έχουν κάθε λόγο να το κάνουν σε καιρούς επικίνδυνους.
Σας ευχαριστώ όλες και όλους και εις το επανιδείν!
ΥΓ1. Ζητώ συγνώμην από τους "γνωστούς" μεροκαματιάρηδες.
Όσοι σε ακίνδυνους καιρούς δεν κρύφτηκαν,
έχουν κάθε λόγο να το κάνουν σε καιρούς επικίνδυνους.
Σας ευχαριστώ όλες και όλους και εις το επανιδείν!
ΥΓ1. Ζητώ συγνώμην από τους "γνωστούς" μεροκαματιάρηδες.
Θα πρέπει να παιδευτούν λίγο παραπάνω…
ΥΓ2. Από τούδε και στο εξής σχόλια γιοκ σ’ αυτό το ιστολόγιο.
ΥΓ2. Από τούδε και στο εξής σχόλια γιοκ σ’ αυτό το ιστολόγιο.
Ας είναι ελαφρά τα pixel που θα το σκεπάσουν.
Όχι, δεν πρόκειται να το σβήσω.
Εδώ θα μείνει – στον αιώνα τον άπαντα. ¡Hasta la victoria siempre!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου