αργά τη νύχτα...

Πόσο υπέροχο θα ήταν αν σε κάθε γωνιά του κόσμου υπήρχε ένας ειδικός χώρος για τη σιγαλιά!
Και με τι ευτυχία θα επισκεπτόμουν αυτούς τους μαγευτικούς τόπους της ζωής!
Θα περπατούσα μόνο σε σιωπηλά σοκάκια όπου οι άνθρωποι θα ψιθύριζαν για να μην διαταράξουν τη σιγαλιά,
που θα σταματούσαν σε κάθε βήμα για να θαυμάσουν,
να παρατηρήσουν,
να περιεργαστούν κάθε τι που θα υπήρχε γύρω τους!
και θα πήγαινα σε εκείνες τις παραλίες 
όπου θα μπορούσα να 
βουτήξω τα πόδια μου στη απαλή, καυτή άμμο,
να ακούσω τη γαργαριστή φωνή της θάλασσας!!!
Και τη νύχτα, όπως θα μου ψιθυρίζε στο αυτί ο αγαπημένος ποιητής, να' χα τη δύναμη ν’ ακούσω των ουρανών τη σιγαλιά!!!
Στον μολυσμένο κόσμο
του θορύβου,
της βιασύνης,
των φωνών,
των ουρλιαχτών
θα έβαζα απέναντι αποκαλυπτικές σιωπές,
με αργές και συνειδητές ενέργειες...
και κει στις παρυφές θα συναντιόμαστε όλοι,
εμείς οι πολλοί οι λίγοι εκεί...
για να ξαναθυμηθούμε τη σιγαλιά...
τη σιωπή...
να ακούσουμε την απαλή φωνή του πλανήτη μας,
να μας καλεί να ταξιδέψουμε μαζί του στο αέναο ταξίδι του μέσα στους δρόμους του θαύματος του σύμπαντος κόσμου!!!
ntina