Ενσυναίσθηση : Κοιτάζοντας μέσα από το παράθυρο του ασθενούς

Είναι παράξενο πως  κάποιες φράσεις ή κάποια γεγονότα εγκαθίστανται στο μυαλό μας και μας προσφέρουν συνεχή καθοδήγηση και ανακούφιση.
Πριν από μερικές δεκαετίες έβλεπα μια ασθενή με καρκίνο του μαστού, πού είχε περάσει ολόκληρη
την εφηβεία της παγιδευμένη σε μια μακρόχρονη και πικρή πάλη με τον αρνητικό πατέρα της. Λαχταρώντας κάποια μορφή συμφιλίωσης, μια
καινούργια αρχή για τη σχέση τους, περίμενε πώς και πώς να την πάει ο πατέρας της με τ ’ αυτοκίνητο στο κολέγιο - μια ευκαιρία να είναι μόνη μαζί του για πολλές ώρες. 

Αλλά το ταξίδι που περίμενε από καιρό με ανυπομονησία αποδείχτηκε καταστροφή,
Η συμπεριφορά του πατέρα της ήταν απολύτως συνεπής με την αρνητικότητα του.
Σε όλη τη διαδρομή δε σταμάτησε να γκρινιάζει για το άθλιο, γεμάτο σκουπίδια ρυάκι πού έτρεχε στο πλάι του δρόμου.
Εκείνη, απ’την άλλη μεριά, δεν έβλεπε καμιά βρομιά στο πανέμορφο, γραφικό, καθαρό ποταμάκι.
Μη βρίσκοντας τρόπο ν’ ανταποκριθεί στη στάση του πατέρα της, κατέληξαν να βυθιστούν κι οι δυο στη σιωπή και πέρασαν το υπόλοιπο της διαδρομής χωρίς να κοιτάζονται.
Αργότερα η κοπέλα έκανε το ίδιο ταξίδι μόνη της και προς μεγάλη της έκπληξη είδε πως τα ρυάκια ήταν δύο - ένα σε κάθε μεριά του δρόμου.
« Αυτή τη φορά οδηγούσα εγώ », είπε λυπημένη, «καί τό ρυάκι πού έβλεπα απ’ το παράθυρο του οδηγού ήταν ακριβώς όπως το είχε περιγράψει ο πατέρας μου, άθλιο και μολυσμένο »''
Ώσπου να μάθει όμως να βλέπει τα πράγματα μέσα από το παράθυρο το πατέρα της, ήταν αργά — ο πατέρας της είχε πεθάνει.
« Κοιτάξτε μέσα από  το παράθυρο του άλλου. 

Προσπαθήστε να δείτε τον κόσμο όπως τον βλέπει ο ασθενής σας ».

Ίρβιν Γιαλόμ "Το δώρο της ψυχοθεραπείας"
apenantioxthi.com