Πήραν στρατί στρατί το μονοπάτι
βασιλοπούλες και καλοκυράδες,
από τις ξένες χώρες βασιλιάδες
και καβαλλάρηδες απάνω στ’ άτι.
Και γύρω στης γιαγιάς μου το κρεβάτι,
ανάμεσ’ από δυο χλωμές λαμπάδες,
περνούσανε και σαν τραγουδιστάδες
της τραγουδούσαν -ποιος το ξέρει;- κάτι.
Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη,
δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη,
και να της φέρη αθάνατο νερό.
Η μάνα μου είχε γονατίσει κάτου·
μα πάνω -μια φορά κι έναν καιρό-
ο Αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.
Λάμπρος Πορφύρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου