Κατάφερνε κάθε φορά το ακατόρθωτο – ξέφευγε από την πραγματικότητα μέσω των ετερωνύμων του και βουτούσε ολόκληρος μέσα σε έναν άλλο κόσμο, φανταστικό, τόσο όμως μα τόσο πραγματικό.
Όταν ο κόσμος του Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa γινόταν βαρύς σαν μολύβι, τρύπωνε στον κόσμο του Álvaro de Campos, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά, πως είναι πάντα κακό να ρωτάς, γιατί μπορεί να υπάρξει απάντηση, και όταν και δω δεν του άρεσε ή κάτι τον βάραινε, έφευγε και πήγαινε στον κόσμο του Ricardo Reis ή στον κόσμο του Alberto Caeiro, μπορεί και στον κόσμο του Bernardo Soares.
Έτσι και αλλιώς, γνώριζε πολλούς κόσμους, μπορεί και 80!!
Ναι, ναι 80 – τόσοι ήταν περίπου οι "ετερώνυμοί" του.
Και δεν ήταν οι ετερώνυμοι του Fernando διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του, όχι, ήταν διαφορετικά άτομα με όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα άτομο, μόνο που ζούσαν σε ένα άλλο κόσμο, διαφορετικό από αυτόν του ποιητή Fernando Pessôa, που όμως ο ποιητής τον γνώριζε πολύ καλά, αχαρτογράφητο όμως για τους αμύητους.
Και πέθανε ο ποιητής όπως ακριβώς το είχε πει: Θα πεθάνω όπως έζησα, καταμεσής στο συνονθύλευμα της ευτέλειας που μας περιστοιχίζει, ζυγισμένος ανάμεσα στα υστερόγραφα της απώλειας - αφήνοντάς μας παρακαταθήκη το μοναδικό συμπέρασμα των αξιωμάτων που ο ίδιος ο ονειροπαρμένος ποιητής έθεσε και διατύπωσε έτσι: "Μη με ζαλίζετε με συμπεράσματα! Το μοναδικό συμπέρασμα είναι ο θάνατος"
ntina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου