Η δεύτερη αιτιότητα, αντίθετη από την συνήθη ή ακόμα και από την αναδρομική αιτιότητα, ερμηνεύει πώς ορισμένες αιτίες μπορούν μερικές φορές να προέρχονται από τα αποτελέσματά τους, ενώ υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από τις αιτίες.
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Πώς η φυσική της πληροφορίας γκρεμίζει όλα τα αφηγήματα του μετανθρωπισμού και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για ένα καλύτερο μέλλονη συνείδηση δεν είναι προϊόν του εγκέφαλου, αλλά μια ανεξάρτητη δονητική δομή που λειτουργεί ως σύστημα πλοήγησης πέραν του γνωστού μας χωροχρόνου
Μπορεί ποτέ το μέλλον, που θεωρείται ότι ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί, να επηρεάσει την πορεία της ζωής μας;
Μπορεί ποτέ κάτι που θεωρείται άυλο, όπως η πληροφορία, να επηρεάσει την ύλη;
Το γεγονός ότι δεν συνειδητοποιούμε ότι τα πάντα είναι συνείδηση και όχι ύλη, προκαλεί άκρως αρνητικές συνέπειες, όπως το ότι εδώ και 300 χρόνια η επιστήμη, από την στιγμή που έγινε ικανή να παράγει τεχνολογία, προκειμένου να εναντιωθεί στην θρησκεία, έθεσε τα δόγματά της και τελικά σήμερα βρίσκεται στο σημείο να επαναλαμβάνει τις ίδιες ανοησίες που διέπραξε πρωτύτερα η θρησκεία.
Το γεγονός ότι δεν συνειδητοποιούμε ότι τα πάντα είναι συνείδηση και όχι ύλη, προκαλεί άκρως αρνητικές συνέπειες, όπως το ότι εδώ και 300 χρόνια η επιστήμη, από την στιγμή που έγινε ικανή να παράγει τεχνολογία, προκειμένου να εναντιωθεί στην θρησκεία, έθεσε τα δόγματά της και τελικά σήμερα βρίσκεται στο σημείο να επαναλαμβάνει τις ίδιες ανοησίες που διέπραξε πρωτύτερα η θρησκεία.
Τα καταστροφικά της δόγματα ήταν ο υλισμός, η αιτιότητα, ο ντετερμινισμός και η τυχαιότητα.
Ωστόσο, σήμερα υπάρχουν μείζονες επιστημονικές ανακαλύψεις στην φυσική του μικρόκοσμου, που έγιναν μόλις κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και άλλαξαν ριζικά την κοσμοθέασή μας.
Αυτές ακριβώς διερευνά ο Γάλλος καθηγητής φυσικής Φιλίπ Γκιγιεμάν/Philippe Guillemant καταγγέλλοντας ότι αποκρύπτονται επιμελώς από το ευρύ κοινό, με στόχο να πειστούν οι άνθρωποι ότι είναι μηχανές.
Αν διαδοθεί ότι αυτό δεν είναι παρά ακόμα ένα δολερό αφήγημα, θα οδηγηθούμε στην κατάρρευση του ελέγχου της ανθρωπότητας από αλγορίθμους που επιβάλλονται από μια χούφτα εξαιρετικά διεστραμμένων υποκειμένων που νομίζουν ότι είναι θεοί, και κατά συνέπειαν, σε ένα πολύ φωτεινότερο μέλλον.
Η γοητεία της συγχρονικότητας
Ο Φιλίπ Γκιγιεμάν είναι ένας αντισυμβατικός καθηγητής μηχανικής της φυσικής και συγγραφέας, και εξασκεί την επιστήμη του στο εργαστήριο του Πολυτεχνείου της Μασσαλίας που ανήκει στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας (CNRS).
Ειδικός στην Θεωρία του Χάους και την τεχνητή νοημοσύνη, η εργασία του τον οδήγησε στην δημιουργία δύο καινοτόμων επιχειρήσεων, αδειοδοτημένων από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας, τις Synapsys και Uratec, χάρη στις οποίες έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Κρυστάλλινου Μετάλλιου του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών της Γαλλίας.
Μέχρι το 2010, τα βραβεία, τα πειράματα και οι δημοσιεύσεις του ήταν σχετικά με τις μεθόδους της επεξεργασίας της πληροφορίας που προκύπτουν από την Θεωρία του Χάους που εφάρμοσε στην αναγνώριση σχημάτων, την ανάλυση των οφθαλμικών κινήσεων, την κατηγοριοποίηση της εγκεφαλικής δραστηριότητας και την σύσταση του νευρωνικού δικτύου.
Ο Γκιγιεμάν ενδιαφέρθηκε επίσης για το φαινόμενο της Συγχρονικότητα από πολύ νέος, όπου γοητεύτηκε από την πιθανή σχέση μεταξύ αυτού του φαινομένου που βίωσε προσωπικά το 1976, και ορισμένων παραδόξων της σύγχρονης φυσικής και συγκεκριμένα, των παραδόξων EPR
Αλλά και ο επιφανής νομπελίστας φυσικός Βόλφγκανγκ Πάουλι -1900-1958, είχε επίσης γοητευθεί από την Συγχρονικότητα πολύ νωρίτερα, όπως αποδεικνύεται από την αλληλογραφία του με τον διάσημο ψυχαναλυτή Καρλ Γιούνγκ, "πατέρα" της Συγχρονικότητας.
Το 1981, ο Γκιγιεμάν, όντας ακόμα φοιτητής, και ενώ σκεφτόταν να ασχοληθεί συστηματικά με το φαινόμενο της Συγχρονικότητας, η ομάδα του Γάλλου φυσικού και οπτικού Αλαίν Ασπέκτ/Alain Aspect πραγματοποίησε ένα σημαντικότατο πείραμα, που έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην ερμηνεία της κβαντομηχανικής.
Αυτό το πείραμα απέκλεισε την παρέμβαση κρυμμένων μεταβλητών στην αναιτιοκρατία της κβαντικής «τυχαιότητας», και άνοιξε την πόρτα σε άλλες ερμηνείες, όπως η μη τοπικότητα ή η ύπαρξη πρόσθετων χωρικών διαστάσεων.
Ο Πάουλι είχε λοιπόν δίκιο έναντι του Αϊνστάιν:
Το πείραμα του Ασπέκτ έδειξε ότι ο Θεός φαινόταν πραγματικά να παίζει ζάρια.4 Αναγκαστικά λοιπόν, τις επόμενες δεκαετίες η φυσική έπρεπε να επιλύσει το ζήτημα της τυχαιότητας που είχε εισάγει, δίχως να ξέρει πώς να το διαχειριστεί.
Μαγεμένος από το απίστευτο αποτέλεσμα εκείνου του πειράματος, αναρωτήθηκε μήπως ο ιντετερμινισμός- αναιτιοκρατία, που κυριαρχεί στην μικροσκοπική κλίμακα δεν θα μπορούσε να αναπαραχθεί, να ενισχυθεί και να παρατηρηθεί στην μακροσκοπική κλίμακα με την βοήθεια κατάλληλου εξοπλισμού.
Αυτή η έμμονη ιδέα, τον παρακίνησε να εφεύρει ένα όργανο ικανό να ανιχνεύσει και να αναδείξει την μακροσκοπική αναιτιοκρατία, προκειμένου να προσδιορίσει τι θα μπορούσε να την καθορίσει.
Τί θα μπορούσε άραγε να επηρεάσει μια πολύ απίθανη και τυχαία επιλογή της φύσης;
Η συνείδηση;
Η παρατήρηση;
Ή μήπως το ίδιο το μέλλον;
Έτσι αφιερώθηκε στην δημιουργία συστημάτων για την ανίχνευση προειδοποιητικών "σημαδιών" μακροσκοπικών φαινομένων, όπως οι σεισμοί και οι ηφαιστειακές εκρήξεις.
Για τον σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε έξυπνες κάμερες, που η ευαισθησία τους κατάφερε να συλλάβει την κλίμακα των φωτονίων και ξεκίνησε μια διδακτορική διατριβή στην φυσική της ακτινοβολίας, προσομοιώνοντας τις ακτινοβολίες σε ένα μακροσκοπικό σύστημα.
Τότε μυήθηκε στην στατιστική φυσική, και το 1988 παρατήρησε το παράδοξο των συμπερασμάτων της, όπως η απαγορευτικότητα της αντιστροφής του χρόνου, και η απρόβλεπτη και εγγενής φύση των χαοτικών φαινομένων.
Αυτό το χάος όμως του χρησίμευσε ως μέσον προκειμένου να αναδείξει τον τόσο αναζητούμενο ιντετερμινισμό, αναπτύσσοντας το 1991 νέες μεθόδους ανάλυσης εικόνας, προσαρμοσμένες στην Θεωρία του Χάους.
Το καλοκαίρι του 2006 ο φυσιολάτρης καθηγητής βίωσε μια μυητική εμπειρία του φαινομένου των συγχρονικοτήτων, προκαλώντας τις κυριολεκτικά ο ίδιος, εφόσον σύμφωνα με την ακόμα πολύ ασαφή Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας που τότε ήταν ακόμα εν τη γενέσει της, κάτι τέτοιο ήταν εφικτό.
Ωστόσο, σήμερα υπάρχουν μείζονες επιστημονικές ανακαλύψεις στην φυσική του μικρόκοσμου, που έγιναν μόλις κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και άλλαξαν ριζικά την κοσμοθέασή μας.
Αυτές ακριβώς διερευνά ο Γάλλος καθηγητής φυσικής Φιλίπ Γκιγιεμάν/Philippe Guillemant καταγγέλλοντας ότι αποκρύπτονται επιμελώς από το ευρύ κοινό, με στόχο να πειστούν οι άνθρωποι ότι είναι μηχανές.
Αν διαδοθεί ότι αυτό δεν είναι παρά ακόμα ένα δολερό αφήγημα, θα οδηγηθούμε στην κατάρρευση του ελέγχου της ανθρωπότητας από αλγορίθμους που επιβάλλονται από μια χούφτα εξαιρετικά διεστραμμένων υποκειμένων που νομίζουν ότι είναι θεοί, και κατά συνέπειαν, σε ένα πολύ φωτεινότερο μέλλον.
Η γοητεία της συγχρονικότητας
Ο Φιλίπ Γκιγιεμάν είναι ένας αντισυμβατικός καθηγητής μηχανικής της φυσικής και συγγραφέας, και εξασκεί την επιστήμη του στο εργαστήριο του Πολυτεχνείου της Μασσαλίας που ανήκει στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας (CNRS).
Ειδικός στην Θεωρία του Χάους και την τεχνητή νοημοσύνη, η εργασία του τον οδήγησε στην δημιουργία δύο καινοτόμων επιχειρήσεων, αδειοδοτημένων από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας, τις Synapsys και Uratec, χάρη στις οποίες έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Κρυστάλλινου Μετάλλιου του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών της Γαλλίας.
Μέχρι το 2010, τα βραβεία, τα πειράματα και οι δημοσιεύσεις του ήταν σχετικά με τις μεθόδους της επεξεργασίας της πληροφορίας που προκύπτουν από την Θεωρία του Χάους που εφάρμοσε στην αναγνώριση σχημάτων, την ανάλυση των οφθαλμικών κινήσεων, την κατηγοριοποίηση της εγκεφαλικής δραστηριότητας και την σύσταση του νευρωνικού δικτύου.
Ο Γκιγιεμάν ενδιαφέρθηκε επίσης για το φαινόμενο της Συγχρονικότητα από πολύ νέος, όπου γοητεύτηκε από την πιθανή σχέση μεταξύ αυτού του φαινομένου που βίωσε προσωπικά το 1976, και ορισμένων παραδόξων της σύγχρονης φυσικής και συγκεκριμένα, των παραδόξων EPR
Αλλά και ο επιφανής νομπελίστας φυσικός Βόλφγκανγκ Πάουλι -1900-1958, είχε επίσης γοητευθεί από την Συγχρονικότητα πολύ νωρίτερα, όπως αποδεικνύεται από την αλληλογραφία του με τον διάσημο ψυχαναλυτή Καρλ Γιούνγκ, "πατέρα" της Συγχρονικότητας.
Το 1981, ο Γκιγιεμάν, όντας ακόμα φοιτητής, και ενώ σκεφτόταν να ασχοληθεί συστηματικά με το φαινόμενο της Συγχρονικότητας, η ομάδα του Γάλλου φυσικού και οπτικού Αλαίν Ασπέκτ/Alain Aspect πραγματοποίησε ένα σημαντικότατο πείραμα, που έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην ερμηνεία της κβαντομηχανικής.
Αυτό το πείραμα απέκλεισε την παρέμβαση κρυμμένων μεταβλητών στην αναιτιοκρατία της κβαντικής «τυχαιότητας», και άνοιξε την πόρτα σε άλλες ερμηνείες, όπως η μη τοπικότητα ή η ύπαρξη πρόσθετων χωρικών διαστάσεων.
Ο Πάουλι είχε λοιπόν δίκιο έναντι του Αϊνστάιν:
Το πείραμα του Ασπέκτ έδειξε ότι ο Θεός φαινόταν πραγματικά να παίζει ζάρια.4 Αναγκαστικά λοιπόν, τις επόμενες δεκαετίες η φυσική έπρεπε να επιλύσει το ζήτημα της τυχαιότητας που είχε εισάγει, δίχως να ξέρει πώς να το διαχειριστεί.
Μαγεμένος από το απίστευτο αποτέλεσμα εκείνου του πειράματος, αναρωτήθηκε μήπως ο ιντετερμινισμός- αναιτιοκρατία, που κυριαρχεί στην μικροσκοπική κλίμακα δεν θα μπορούσε να αναπαραχθεί, να ενισχυθεί και να παρατηρηθεί στην μακροσκοπική κλίμακα με την βοήθεια κατάλληλου εξοπλισμού.
Αυτή η έμμονη ιδέα, τον παρακίνησε να εφεύρει ένα όργανο ικανό να ανιχνεύσει και να αναδείξει την μακροσκοπική αναιτιοκρατία, προκειμένου να προσδιορίσει τι θα μπορούσε να την καθορίσει.
Τί θα μπορούσε άραγε να επηρεάσει μια πολύ απίθανη και τυχαία επιλογή της φύσης;
Η συνείδηση;
Η παρατήρηση;
Ή μήπως το ίδιο το μέλλον;
Έτσι αφιερώθηκε στην δημιουργία συστημάτων για την ανίχνευση προειδοποιητικών "σημαδιών" μακροσκοπικών φαινομένων, όπως οι σεισμοί και οι ηφαιστειακές εκρήξεις.
Για τον σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε έξυπνες κάμερες, που η ευαισθησία τους κατάφερε να συλλάβει την κλίμακα των φωτονίων και ξεκίνησε μια διδακτορική διατριβή στην φυσική της ακτινοβολίας, προσομοιώνοντας τις ακτινοβολίες σε ένα μακροσκοπικό σύστημα.
Τότε μυήθηκε στην στατιστική φυσική, και το 1988 παρατήρησε το παράδοξο των συμπερασμάτων της, όπως η απαγορευτικότητα της αντιστροφής του χρόνου, και η απρόβλεπτη και εγγενής φύση των χαοτικών φαινομένων.
Αυτό το χάος όμως του χρησίμευσε ως μέσον προκειμένου να αναδείξει τον τόσο αναζητούμενο ιντετερμινισμό, αναπτύσσοντας το 1991 νέες μεθόδους ανάλυσης εικόνας, προσαρμοσμένες στην Θεωρία του Χάους.
Το καλοκαίρι του 2006 ο φυσιολάτρης καθηγητής βίωσε μια μυητική εμπειρία του φαινομένου των συγχρονικοτήτων, προκαλώντας τις κυριολεκτικά ο ίδιος, εφόσον σύμφωνα με την ακόμα πολύ ασαφή Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας που τότε ήταν ακόμα εν τη γενέσει της, κάτι τέτοιο ήταν εφικτό.
Το αποτέλεσμα εκείνων των βιωμάτων ήταν το πρώτο του βιβλίο, La route du temps/Ο δρόμος του χρόνου.
Σήμερα πλέον, ο Γκιγιεμάν πραγματοποιεί θεμελιώδη έρευνα στην φυσική της πληροφορίας, η οποία στοχεύει να αναθεωρήσει την αντίληψή μας για τον χωρόχρονο, λαμβάνοντας υπόψιν και τις περαιτέρω διαστάσεις του χώρου για τις οποίες δεν μαθαίνουμε τίποτε.
Η έρευνα περιλαμβάνει την συνεκτίμηση της αναπόφευκτης παρουσίας διχαλώσεων σε οποιαδήποτε κλίμακα, που επιβάλλουν μη αιτιώδεις επιλογές, δηλαδή που περιλαμβάνουν την εισαγωγή μελλοντικών πληροφοριών ή πληροφοριών πέραν του τετραδιάστατου χωροχρόνου μας.
Αυτά τα θέματα σύντομα θα αναγκάσουν τους φυσικούς να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την επιρροή του μέλλοντος στην εξέλιξη των γεγονότων, διαδικασία την οποία ο Γκιγιεμάν αναλύει στην περιβόητη θεωρία του της Διπλής Αιτιότητας.
Η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας
Η σύλληψη της Θεωρίας της Διπλής Αιτιότητας ή του ευέλικτου χωρόχρονου, ενός μοντέλου δημιουργίας πραγματικότητας που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση, μέσω αναδρομικής αιτιότητας, είναι το magnus opus του καθηγητή Γκιγιεμάν.
Αν και είναι μια μεταφυσική θεωρία, ωστόσο, βασίζεται σε μια επιστημονική υπόθεση –τον μακροσκοπικό ιντετερμινισμό– που έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη πληροφοριών, οι οποίες όμως μπορεί να καλυφθούν από την συνείδηση.
Αυτή η –για πολλούς παράξενη– θεωρία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πρώτο βιβλίο του Γκιγιεμάν με τίτλο
La route du temps/Ο δρόμος του χρόνου, 2010, την οποία εξέλιξε σταδιακά στα επόμενα τέσσερα βιβλία του: La physique de la conscience/Η φυσική της συνείδησης, 2015,
Le pic de l’esprit/Η κορυφή του πνεύματος, 2017,
Le grand virage de l’ humanité/Η μεγάλη στροφή της ανθρωπότητας, 2021, και
το τελευταίο, La physique du futur lumineux/Η φυσική του φωτεινού μέλλοντος, 2023, στα οποία παρουσιάζει την έρευνά του για την φυσική της συνείδησης και πώς αυτή θα μπορούσε να κλονίσει τις πεποιθήσεις μας για τον κόσμο και το σύμπαν μας.
Στην πραγματικότητα, η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας συντίθεται από διάφορες ερμηνείες των αποτελεσμάτων της σύγχρονης φυσικής πάνω σε ποικίλα πεδία, όπως η Θεωρία του Χάους, η Θεωρία της Σχετικότητας, η κβαντομηχανική, η στατιστική φυσική και πιο πρόσφατα, η φυσική της πληροφορίας.
Πράγματι, τις τελευταίες επτά δεκαετίες, αρκετοί επιστήμονες είχαν ψάξει να βρουν άλλες εξηγήσεις για την τυχαιότητα και τα φαινόμενα συγχρονικότητας, προτείνοντας διάφορες εναλλακτικές θεωρίες.
Όλες εστιάζουν στην κατανόηση της υποκείμενης τάξης της πραγματικότητας που φαίνεται να διέπει αυτές τις εκδηλώσεις.
σχετικός πίνακας 1*
Η θεωρία της Διπλής Αιτιότητας ενδιαφέρεται για τους μηχανισμούς μιας δεύτερης αιτιότητας που θα ήταν αναδρομική, όπως εξετάστηκε από τον αείμνηστο φυσικό και κοσμολόγο Στήβεν Χόκινγκ, και συνοψίστηκε ως εξής:
Μέσω της παρατήρησής μας δημιουργούμε την πραγματικότητα - παρελθόν.
Αυτή η ανάδρομη αιτιότητα θα ήταν ικανή να εξηγήσει πολλά παράξενα φαινόμενα όπως η συγχρονικότητα, οι εξαιρετικές συμπτώσεις και ορισμένες σωτήριες διαισθήσεις.
Ωστόσο, η Διπλή Αιτιότητα, είναι μια μεταφυσική θεωρία, εφόσον υπόκειται στις ακόλουθες δύο υποθέσεις:
• Την αυθεντικότητα της ελεύθερης βούλησής μας: η ελευθερία μας δεν είναι ψευδαίσθηση, κάνουμε πραγματικά επιλογές στη ζωή μας, που δεν εξαρτώνται μόνο από το παρελθόν.
• Την πανταχού παρουσία του μέλλοντος: το σύμπαν έχει ήδη –εν μέρει– εξελιχθεί στο μέλλον μας, σύμφωνα με πολλαπλές εκδοχές που επιτρέπουν στο πεπρωμένο μας να αλλάξει.
Αυτές οι δύο υποθέσεις οδηγούν στην ανάδειξη του πολύ σημαντικού ρόλου της ελεύθερης πρόθεσης στην υλοποίηση ενός ατομικού πεπρωμένου.
Η δύναμη της πρόθεσης, πάνω στην οποία έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία, έγκειται στην ικανότητα ενός ανθρώπου να προσδιορίζει αμέσως τις πιθανότητες εμφάνισης ενός επιλεγμένου πεπρωμένου, εις βάρος ενός άλλου, που έτσι καθίσταται λιγότερο πιθανό.
Ο Γκιγιεμάν μας λέει ότι όλα τα πιθανά μέλλοντα ενός ατόμου ή μιας κοινότητας εξελίσσονται ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις πιθανότητές τους μέσα σε ένα προσωπικό ή συλλογικό "Δέντρο της Ζωής".
Η δεύτερη αιτιότητα, αντίθετη από την συνήθη ή ακόμα και από την αναδρομική αιτιότητα, ερμηνεύει πώς ορισμένες αιτίες μπορούν μερικές φορές να προέρχονται από τα αποτελέσματά τους, ενώ υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από τις αιτίες.
Πρόκειται για την επιρροή του μέλλοντος στο παρόν που είναι δυνατή μόνο σε ένα ήδη εξελιγμένο σύμπαν, ωστόσο, όχι "παγωμένο", επισημαίνει ο καθηγητής, όπου λειτουργεί ένας ανεστραμμένος ντετερμινισμός, ανάλογος με την θεωρία κοσμολογίας "από πάνω προς τα κάτω/top-down" του Στήβεν Χόκινγκ.
Η θεωρία "top-down" υποθέτει ότι το παρόν επιλέγει το παρελθόν από μία υπέρθεση πολλών πιθανών ιστοριών.
Από αυτήν προκύπτει ότι οι πιθανότητες εμφάνισης ορισμένων συνεπειών, εφόσον αυξηθούν από την πρόθεση, μπορούν να πάνε πίσω στον χρόνο, προκειμένου να αυξήσουν στο άμεσο μέλλον μας τις πιθανότητες ανάδυσης ευκαιριών που φαίνονται να είναι οι αιτίες.
Αυτό μεταφράζεται σε συμπτώσεις ή στην εκδήλωση μιας συγχρονισμένης τυχαιότητας πλήρους νοήματος, και –το πιο εκπληκτικό– υποδηλώνει έντονα την επιρροή μιας συγκεκριμένης κατάστασης του νου.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο σχετικά με την Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας είναι ότι παρουσιάζεται ως πειραματικά επαληθεύσιμη, τόσο σε επιστημονικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο: ο καθηγητής Γκιγιεμάν, επί τη ευκαιρία ηθελημένης παραγωγής συγχρονικοτήτων, βίωσε καταιγισμό συμπτώσεων, μερικές από τις οποίες τις θεώρησε ως άμεση απόδειξη της δεύτερης αναδρομικής αιτιότητας.
Στο βιβλίο του Ο δρόμος του χρόνου, εξηγεί πώς μπορούμε να προκαλέσουμε συμπτώσεις διανοητικά και να τις χρησιμοποιήσουμε με ορθό τρόπο, και μας πληροφορεί πώς η θεωρία αυτή ερμηνεύει πολλά μυστηριώδη φαινόμενα που παρατηρήθηκαν ανά τους αιώνες, τα οποία προκαλούν την ανθρώπινη λογική.
Η συνείδηση ως δονητική δομή
Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, η νέα κατανόηση της φύσης και του ρόλου της συνείδησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σημαντική συνειδησιακή αλλαγή και να φέρει επανάσταση στην επιστήμη, αμφισβητώντας τα ντετερμινιστικά δόγματα και τις υλιστικές πεποιθήσεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα στο σημερινό, τραγικό της αδιέξοδο.
Κατά τον ίδιο, η ανθρώπινη συνείδηση δεν πρέπει πλέον να θεωρείται ως προϊόν του εγκεφάλου, αλλά ως μια δονητική δομή που λειτουργεί ως ένα πραγματικό, διαισθητικό σύστημα πλοήγησης.
Ο καθηγητής υποστηρίζει ότι η συνείδησή μας είναι εκείνη που καθορίζει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και όχι ο εγκέφαλός μας που χρησιμοποιείται μόνο για να αναγνωρίζει και να αναλύει πληροφορίες, και επίσης ότι αρκετά ασυνήθιστα φαινόμενα που μελετήθηκαν επιστημονικά, τείνουν να επιβεβαιώσουν την διαισθητική, δονητική και εξω-εγκεφαλική φύση της ανθρώπινης συνείδησης.
Ο Γκιγιεμάν αναλύει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η λειτουργία της συνείδησης θέτει υπό αμφισβήτησιν την συνηθισμένη μας αντίληψη για τον χρόνο, ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο το μέλλον επηρεάζει το παρόν:
"Το μέλλον έχει ήδη δημιουργηθεί, ωστόσο, μπορεί να αλλάξει μόνιμα υπό την δονητική επίδραση της συνείδησης, όπως η πορεία ενός GPS.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να δημιουργηθούν μυριάδες πιθανών μελλόντων για κάθε άτομο"
Κατά τον ασυνήθιστο φυσικό "Η συνείδηση παραμένει ένα σύστημα πλοήγησης που μας οδηγεί αναγκαστικά στο να βιώσουμε, άμεσα ή μακροπρόθεσμα, το αποτέλεσμα των σκέψεών μας, που μεταφέρονται από την δόνηση των συναισθημάτων μας"
Αντιστοίχως, είναι επίσης σημαντικό να αναπροσαρμόσουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη –της καρδιάς– σε μια κοινωνία που ευνοεί τη νόηση, δηλαδή, την αναλυτική νοημοσύνη.
Αν και ο Γκιγιεμάν θεωρεί ότι η συναισθηματική νοημοσύνη πρέπει να ανακτήσει την θέση που της αρμόζει, ωστόσο, επιμένει στην σημασία της καλλιέργειας μιας μέσης οδού, που συμφιλιώνει αρμονικά την συναισθηματική με την αναλυτική νοημοσύνη.
Τα τέσσερα είδη πληροφορίας
Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, αυτό που λέμε πραγματικότητα από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής έχει ρητά καταγγελθεί ως ψευδαίσθηση.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι τα τέσσερα είδη πληροφορίας τα οποία ναι μεν δεν συνιστούν ύλη, αλλά παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην διεξαγωγή των γεγονότων:
1. Οι πληροφορίες του κενού,
2. Οι πληροφορίες εκτός τετραδιάστατου χωρόχρονου ή κβαντική τυχαιότητα
3. Οι πληροφορίες που υπάρχουν ήδη στο μέλλον,
4. Οι πληροφορίες που "χάνονται" μέσα στις αλληλεπιδράσεις.
Να γιατί η σημερινή φυσική των εξισώσεων αποτυγχάνει να γίνει η φυσική του Αύριο: διότι δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά το πρόβλημα της πληροφορίας.
Λόγω λοιπόν της αδυναμίας των εξισώσεων, αναγκαστικά γεννήθηκαν τα παρακάτω δόγματα:
Ο υλισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει στο κενό,
Η τυχαιότητα, θεμελιώδης ή κβαντική, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει εκτός του τετραδιάστατου χωροχρόνου,
Ο χρονικός ντετερμινισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει ήδη στο μέλλον,
Η αυστηρή αιτιότητα, μη αναστρεψιμότητα, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που χάνεται μέσα στις αλληλεπιδράσεις.
Η σωστή λύση σε αυτά τα προβλήματα, περιλαμβάνει την ανατροπή της αντίληψής μας για τον χρόνο και την εισαγωγή στην φυσική ενός μοντέλου συνείδησης που είναι ικανό να περιγράφει την ελεύθερη βούληση, είτε πραγματική, είτε απατηλή με την μορφή μιας υπαγωγής του τετραδιάστατου χωροχρόνου σε συστήματα πληροφοριών που βρίσκονται έξωθεν αυτού.
Η Επικράτεια της Σκέψης
Δεδομένου λοιπόν ότι γνωρίζουμε ότι το μέλλον υπάρχει "κάπου εκεί έξω", επείγει να γνωρίσουμε το εξωτερικό που περιβάλλει μια περιοχή που ο Γκιγιεμάν αποκαλεί "Πάρκο της Σκέψης"
Γιατί να πάμε εκεί;
Διότι το εσωτερικό του Πάρκου, όντας περιφραγμένο από τα "συρματοπλέγματα" του υλισμού, της τυχαιότητας, του ντετερμινισμού και της αυστηρής αιτιότητας, που περιβάλλουν τον "βάλτο της συνείδησης" έχει πλέον καταστεί παράλογο…
Ο Γκιγιεμάν περιγράφει το "Πάρκο της Σκέψης" που διαμορφώνεται λόγω της άγνοιας των τεσσάρων ειδών πληροφοριών ή του ρόλου της συνείδησης, και επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, θέτει υπό αμβισβήτηση τις τέσσερις καταστροφικές πεποιθήσεις που γέννησαν τα τέσσερα δόγματα:
1. Η συνείδηση είναι ένα υποπροϊόν του εγκεφάλου - υλισμός
2. Η φύση παίζει ζάρια για να κάνει τις επιλογές της - δαρβινισμός
3. Η πραγματικότητα με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται μηχανικά - μηχανισμός
4. Δεν είναι δυνατή η αντιστροφή της αιτιότητας - "παγωμένο" παρελθόν.
Αυτές οι πεποιθήσεις έχουν δημιουργήσει πολλές άλλες, η πιο επικίνδυνη από τις οποίες σήμερα είναι αυτή που μας οδηγεί κατευθείαν στον μετανθρωπισμό, και γενικότερα στην άρνηση της ανθρώπινης φύσης με την υποβάθμιση όλων των ηθικών μας αξιών: το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι έχουμε πιστέψει ότι είμαστε μηχανές, μας οδηγεί κατ’ ευθείαν προς ένα μέλλον ολοκληρωτικής αποξένωσης.
Η αμφισβήτηση μιας και μόνο από αυτές τις πεποιθήσεις, που, κατά κάποιο τρόπο, οριοθετούν το "Πάρκο της Σκέψης" που ελέγχεται από τα τέσσερα ψυχικά εμφυτεύματα 5 του παλαιού κόσμου, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε καταστάσεις που προκαλούν ίλιγγο και δεν στερείται παγίδων.
Αυτές οι καταστάσεις αποτελούνται από άλλες πεποιθήσεις, διαφορετικής προέλευσης: για παράδειγμα, το ποτάμι των θρησκειών,
τον βάλτο της συνείδησης,
τον λόφο των "μυστηρίων" δηλαδή του αποκρυφισμού,
την κοιλάδα της αβεβαιότητας,
την χωματερή των επιχειρήσεων της Νέας Εποχής,
την άβυσσο των ψευδαισθήσεων, κ.λπ. - 2*
Ο καθηγητής δηλώνει ότι ο κύριος στόχος του είναι να επισημάνει τις νέες περιοχές της ανθρώπινης λογικής που βρίσκονται έξω από το φοβερό Πάρκο της Σκέψης που έχει καταντήσει αβίωτο, ώστε να βοηθήσει τους ανθρώπους να προχωρήσουν σ’ αυτές με απόλυτη ασφάλεια.
Ο Γκιγιεμάν μας πληροφορεί ότι πέραν των τεσσάρων πυλώνων της ψευδοεπιστήμης που αναλύθηκαν παραπάνω, την στηρίζουν επίσης:
• Ένας Θεός που ονομάζεται τύχη,
• Δύο δαίμονες που ονομάζονται Δαίμονας του Μάξγουελ και Δαίμονας του Λαπλάς, που δρουν ακριβώς όπως ο Σατανάς και ο Εωσφόρος,
• Δέκα Εντολές.
Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης
Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης είναι οι εξής και οδηγούν αντίστοιχα σε συνολικά Δέκα ολέθρια δόγματα:
1. Η φύση είναι χωρίς νόημα και χωρίς τον παραμικρό σκοπό [ντετερμινισμός]
2. Το σύμπαν γεννήθηκε από μια αρχική έκρηξη/big bang [νεο-δημιουργισμός]
3. Ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της αιτιότητας - άρα του παρελθόντος [μοιρολατρεία]
4. Η συνείδηση είναι προϊόν του εγκεφάλου - υλισμός
5. Η πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη από τις καταστάσεις της συνείδησής μας [αντικειμενισμός]
6. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει [παθητικότητα]
7. Η εξέλιξη της ζωής οφείλεται στην φυσική επιλογή των ισχυρότερων [δαρβινισμός],
8. Είμαστε μηχανές που μπορεί να βελτιώσει μόνο η τεχνολογία [μετανθρωπισμός]
9. Η μνήμη, τα προαισθήματα, τα οράματα, ακόμα και η ταυτότητά μας προέρχονται από τον εγκέφαλό μας [αναγωγισμός]
10. Όλα τα ανεξήγητα φαινόμενα είναι ψευδαισθήσεις ή συμπτώσεις [επιστημοσύνη].
Γιατί δεν είμαστε μηχανές
Ωστόσο, αν καταφέρουμε και αποδράσουμε από την φυλακή του πνεύματος όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, θα αντιληφθούμε την ύπαρξη των τεσσάρων ειδών άυλων πληροφοριών που έχουν αποδειχτεί από τα σύγχρονα πειράματα λογικής, που μας αναγκάζουν να λάβουμε υπόψιν μας την βεβαιότητα ότι η συνείδηση δεν είναι προϊόν του εγκεφάλου και ότι έχουμε ψυχή.
Δεν είμαστε λοιπόν μηχανές, διότι οι μηχανές καθορίζονται από το παρελθόν, είναι αποτέλεσμα προγραμμάτων, όπου με έναν αλγόριθμο με βάση το παρελθόν, μπορούμε να προβλέψουμε όλα όσα θα κάνει μια μηχανή στο μέλλον, ακόμα και αλληλεπιδρώντας με όσα την περιβάλλουν.
Στο σημείο αυτό, ο καθηγητής Γκιγιεμάν μας αποκαλύπτει την φοβερή ανακάλυψη που έκανε όταν μελετούσε μηχανική Οπτική πάνω σε ρομποτικά ανδροειδή: Οποιαδήποτε πληροφορία που έρχεται από το μέλλον, δεν μπορεί να διεισδύσει μέσα σε μια μηχανή.
Όπως ήταν αναμενόμενο, με τέτοια αισιόδοξη κοσμοθεώρηση που βασίζεται στις ανακαλύψεις της φυσικής της πληροφορίας, ο καθηγητής Γκιγιεμάν, μπήκε στο στόχαστρο των παγκοσμιοποιητών, των προωθητών του Wokism και των ακολούθων τους, δεχόμενος οργανωμένες επιθέσεις με τις κατηγορίες του "τσαρλατανισμού",
της "καιροσκοπίας" και της "ψευδοεπιστήμης".
Δεδομένου όμως ότι αυτοί προωθούν την ψευδοεπιστήμη, δεν στάθηκαν ικανές να αποδομήσουν τα επιχειρήματα και την δημοφιλία του που διαρκώς ανεβαίνει.
Θυμίζω άλλωστε ότι ο διορατικός Γκιγιεμάν, αμέσως αντελήφθη την απάτη της απόκτησης ανοσίας και την επικινδυνότητα των εμβολιασμών κατά της Covid-19 κατά την διάρκεια της ψευτο-πανδημίας και κατήγγειλε τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς ως κατώφλι του μετανθρωπισμού, δηλώνοντας στις σελίδες του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
"Θέλουν να μας οδηγήσουν στον μετανθρωπισμό.
Τα κίνητρά τους είναι να κατακτήσουν μια πολύ μεγάλη αγορά και να οργανώσουν μια κοινωνία που θα διευθύνεται από τις τεχνητές νοημοσύνες, σύμφωνα με την μετανθρωπιστική ιδεολογία, βασισμένη στην άγνοια"
Σήμερα πλέον, ο Γκιγιεμάν πραγματοποιεί θεμελιώδη έρευνα στην φυσική της πληροφορίας, η οποία στοχεύει να αναθεωρήσει την αντίληψή μας για τον χωρόχρονο, λαμβάνοντας υπόψιν και τις περαιτέρω διαστάσεις του χώρου για τις οποίες δεν μαθαίνουμε τίποτε.
Η έρευνα περιλαμβάνει την συνεκτίμηση της αναπόφευκτης παρουσίας διχαλώσεων σε οποιαδήποτε κλίμακα, που επιβάλλουν μη αιτιώδεις επιλογές, δηλαδή που περιλαμβάνουν την εισαγωγή μελλοντικών πληροφοριών ή πληροφοριών πέραν του τετραδιάστατου χωροχρόνου μας.
Αυτά τα θέματα σύντομα θα αναγκάσουν τους φυσικούς να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την επιρροή του μέλλοντος στην εξέλιξη των γεγονότων, διαδικασία την οποία ο Γκιγιεμάν αναλύει στην περιβόητη θεωρία του της Διπλής Αιτιότητας.
Η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας
Η σύλληψη της Θεωρίας της Διπλής Αιτιότητας ή του ευέλικτου χωρόχρονου, ενός μοντέλου δημιουργίας πραγματικότητας που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση, μέσω αναδρομικής αιτιότητας, είναι το magnus opus του καθηγητή Γκιγιεμάν.
Αν και είναι μια μεταφυσική θεωρία, ωστόσο, βασίζεται σε μια επιστημονική υπόθεση –τον μακροσκοπικό ιντετερμινισμό– που έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη πληροφοριών, οι οποίες όμως μπορεί να καλυφθούν από την συνείδηση.
Αυτή η –για πολλούς παράξενη– θεωρία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πρώτο βιβλίο του Γκιγιεμάν με τίτλο
La route du temps/Ο δρόμος του χρόνου, 2010, την οποία εξέλιξε σταδιακά στα επόμενα τέσσερα βιβλία του: La physique de la conscience/Η φυσική της συνείδησης, 2015,
Le pic de l’esprit/Η κορυφή του πνεύματος, 2017,
Le grand virage de l’ humanité/Η μεγάλη στροφή της ανθρωπότητας, 2021, και
το τελευταίο, La physique du futur lumineux/Η φυσική του φωτεινού μέλλοντος, 2023, στα οποία παρουσιάζει την έρευνά του για την φυσική της συνείδησης και πώς αυτή θα μπορούσε να κλονίσει τις πεποιθήσεις μας για τον κόσμο και το σύμπαν μας.
Στην πραγματικότητα, η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας συντίθεται από διάφορες ερμηνείες των αποτελεσμάτων της σύγχρονης φυσικής πάνω σε ποικίλα πεδία, όπως η Θεωρία του Χάους, η Θεωρία της Σχετικότητας, η κβαντομηχανική, η στατιστική φυσική και πιο πρόσφατα, η φυσική της πληροφορίας.
Πράγματι, τις τελευταίες επτά δεκαετίες, αρκετοί επιστήμονες είχαν ψάξει να βρουν άλλες εξηγήσεις για την τυχαιότητα και τα φαινόμενα συγχρονικότητας, προτείνοντας διάφορες εναλλακτικές θεωρίες.
Όλες εστιάζουν στην κατανόηση της υποκείμενης τάξης της πραγματικότητας που φαίνεται να διέπει αυτές τις εκδηλώσεις.
σχετικός πίνακας 1*
Η θεωρία της Διπλής Αιτιότητας ενδιαφέρεται για τους μηχανισμούς μιας δεύτερης αιτιότητας που θα ήταν αναδρομική, όπως εξετάστηκε από τον αείμνηστο φυσικό και κοσμολόγο Στήβεν Χόκινγκ, και συνοψίστηκε ως εξής:
Μέσω της παρατήρησής μας δημιουργούμε την πραγματικότητα - παρελθόν.
Αυτή η ανάδρομη αιτιότητα θα ήταν ικανή να εξηγήσει πολλά παράξενα φαινόμενα όπως η συγχρονικότητα, οι εξαιρετικές συμπτώσεις και ορισμένες σωτήριες διαισθήσεις.
Ωστόσο, η Διπλή Αιτιότητα, είναι μια μεταφυσική θεωρία, εφόσον υπόκειται στις ακόλουθες δύο υποθέσεις:
• Την αυθεντικότητα της ελεύθερης βούλησής μας: η ελευθερία μας δεν είναι ψευδαίσθηση, κάνουμε πραγματικά επιλογές στη ζωή μας, που δεν εξαρτώνται μόνο από το παρελθόν.
• Την πανταχού παρουσία του μέλλοντος: το σύμπαν έχει ήδη –εν μέρει– εξελιχθεί στο μέλλον μας, σύμφωνα με πολλαπλές εκδοχές που επιτρέπουν στο πεπρωμένο μας να αλλάξει.
Αυτές οι δύο υποθέσεις οδηγούν στην ανάδειξη του πολύ σημαντικού ρόλου της ελεύθερης πρόθεσης στην υλοποίηση ενός ατομικού πεπρωμένου.
Η δύναμη της πρόθεσης, πάνω στην οποία έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία, έγκειται στην ικανότητα ενός ανθρώπου να προσδιορίζει αμέσως τις πιθανότητες εμφάνισης ενός επιλεγμένου πεπρωμένου, εις βάρος ενός άλλου, που έτσι καθίσταται λιγότερο πιθανό.
Ο Γκιγιεμάν μας λέει ότι όλα τα πιθανά μέλλοντα ενός ατόμου ή μιας κοινότητας εξελίσσονται ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις πιθανότητές τους μέσα σε ένα προσωπικό ή συλλογικό "Δέντρο της Ζωής".
Η δεύτερη αιτιότητα, αντίθετη από την συνήθη ή ακόμα και από την αναδρομική αιτιότητα, ερμηνεύει πώς ορισμένες αιτίες μπορούν μερικές φορές να προέρχονται από τα αποτελέσματά τους, ενώ υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από τις αιτίες.
Πρόκειται για την επιρροή του μέλλοντος στο παρόν που είναι δυνατή μόνο σε ένα ήδη εξελιγμένο σύμπαν, ωστόσο, όχι "παγωμένο", επισημαίνει ο καθηγητής, όπου λειτουργεί ένας ανεστραμμένος ντετερμινισμός, ανάλογος με την θεωρία κοσμολογίας "από πάνω προς τα κάτω/top-down" του Στήβεν Χόκινγκ.
Η θεωρία "top-down" υποθέτει ότι το παρόν επιλέγει το παρελθόν από μία υπέρθεση πολλών πιθανών ιστοριών.
Από αυτήν προκύπτει ότι οι πιθανότητες εμφάνισης ορισμένων συνεπειών, εφόσον αυξηθούν από την πρόθεση, μπορούν να πάνε πίσω στον χρόνο, προκειμένου να αυξήσουν στο άμεσο μέλλον μας τις πιθανότητες ανάδυσης ευκαιριών που φαίνονται να είναι οι αιτίες.
Αυτό μεταφράζεται σε συμπτώσεις ή στην εκδήλωση μιας συγχρονισμένης τυχαιότητας πλήρους νοήματος, και –το πιο εκπληκτικό– υποδηλώνει έντονα την επιρροή μιας συγκεκριμένης κατάστασης του νου.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο σχετικά με την Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας είναι ότι παρουσιάζεται ως πειραματικά επαληθεύσιμη, τόσο σε επιστημονικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο: ο καθηγητής Γκιγιεμάν, επί τη ευκαιρία ηθελημένης παραγωγής συγχρονικοτήτων, βίωσε καταιγισμό συμπτώσεων, μερικές από τις οποίες τις θεώρησε ως άμεση απόδειξη της δεύτερης αναδρομικής αιτιότητας.
Στο βιβλίο του Ο δρόμος του χρόνου, εξηγεί πώς μπορούμε να προκαλέσουμε συμπτώσεις διανοητικά και να τις χρησιμοποιήσουμε με ορθό τρόπο, και μας πληροφορεί πώς η θεωρία αυτή ερμηνεύει πολλά μυστηριώδη φαινόμενα που παρατηρήθηκαν ανά τους αιώνες, τα οποία προκαλούν την ανθρώπινη λογική.
Η συνείδηση ως δονητική δομή
Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, η νέα κατανόηση της φύσης και του ρόλου της συνείδησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σημαντική συνειδησιακή αλλαγή και να φέρει επανάσταση στην επιστήμη, αμφισβητώντας τα ντετερμινιστικά δόγματα και τις υλιστικές πεποιθήσεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα στο σημερινό, τραγικό της αδιέξοδο.
Κατά τον ίδιο, η ανθρώπινη συνείδηση δεν πρέπει πλέον να θεωρείται ως προϊόν του εγκεφάλου, αλλά ως μια δονητική δομή που λειτουργεί ως ένα πραγματικό, διαισθητικό σύστημα πλοήγησης.
Ο καθηγητής υποστηρίζει ότι η συνείδησή μας είναι εκείνη που καθορίζει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και όχι ο εγκέφαλός μας που χρησιμοποιείται μόνο για να αναγνωρίζει και να αναλύει πληροφορίες, και επίσης ότι αρκετά ασυνήθιστα φαινόμενα που μελετήθηκαν επιστημονικά, τείνουν να επιβεβαιώσουν την διαισθητική, δονητική και εξω-εγκεφαλική φύση της ανθρώπινης συνείδησης.
Ο Γκιγιεμάν αναλύει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η λειτουργία της συνείδησης θέτει υπό αμφισβήτησιν την συνηθισμένη μας αντίληψη για τον χρόνο, ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο το μέλλον επηρεάζει το παρόν:
"Το μέλλον έχει ήδη δημιουργηθεί, ωστόσο, μπορεί να αλλάξει μόνιμα υπό την δονητική επίδραση της συνείδησης, όπως η πορεία ενός GPS.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να δημιουργηθούν μυριάδες πιθανών μελλόντων για κάθε άτομο"
Κατά τον ασυνήθιστο φυσικό "Η συνείδηση παραμένει ένα σύστημα πλοήγησης που μας οδηγεί αναγκαστικά στο να βιώσουμε, άμεσα ή μακροπρόθεσμα, το αποτέλεσμα των σκέψεών μας, που μεταφέρονται από την δόνηση των συναισθημάτων μας"
Αντιστοίχως, είναι επίσης σημαντικό να αναπροσαρμόσουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη –της καρδιάς– σε μια κοινωνία που ευνοεί τη νόηση, δηλαδή, την αναλυτική νοημοσύνη.
Αν και ο Γκιγιεμάν θεωρεί ότι η συναισθηματική νοημοσύνη πρέπει να ανακτήσει την θέση που της αρμόζει, ωστόσο, επιμένει στην σημασία της καλλιέργειας μιας μέσης οδού, που συμφιλιώνει αρμονικά την συναισθηματική με την αναλυτική νοημοσύνη.
Τα τέσσερα είδη πληροφορίας
Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, αυτό που λέμε πραγματικότητα από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής έχει ρητά καταγγελθεί ως ψευδαίσθηση.
Αυτές οι ανακαλύψεις είναι τα τέσσερα είδη πληροφορίας τα οποία ναι μεν δεν συνιστούν ύλη, αλλά παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην διεξαγωγή των γεγονότων:
1. Οι πληροφορίες του κενού,
2. Οι πληροφορίες εκτός τετραδιάστατου χωρόχρονου ή κβαντική τυχαιότητα
3. Οι πληροφορίες που υπάρχουν ήδη στο μέλλον,
4. Οι πληροφορίες που "χάνονται" μέσα στις αλληλεπιδράσεις.
Να γιατί η σημερινή φυσική των εξισώσεων αποτυγχάνει να γίνει η φυσική του Αύριο: διότι δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά το πρόβλημα της πληροφορίας.
Λόγω λοιπόν της αδυναμίας των εξισώσεων, αναγκαστικά γεννήθηκαν τα παρακάτω δόγματα:
Ο υλισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει στο κενό,
Η τυχαιότητα, θεμελιώδης ή κβαντική, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει εκτός του τετραδιάστατου χωροχρόνου,
Ο χρονικός ντετερμινισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει ήδη στο μέλλον,
Η αυστηρή αιτιότητα, μη αναστρεψιμότητα, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που χάνεται μέσα στις αλληλεπιδράσεις.
Η σωστή λύση σε αυτά τα προβλήματα, περιλαμβάνει την ανατροπή της αντίληψής μας για τον χρόνο και την εισαγωγή στην φυσική ενός μοντέλου συνείδησης που είναι ικανό να περιγράφει την ελεύθερη βούληση, είτε πραγματική, είτε απατηλή με την μορφή μιας υπαγωγής του τετραδιάστατου χωροχρόνου σε συστήματα πληροφοριών που βρίσκονται έξωθεν αυτού.
Η Επικράτεια της Σκέψης
Δεδομένου λοιπόν ότι γνωρίζουμε ότι το μέλλον υπάρχει "κάπου εκεί έξω", επείγει να γνωρίσουμε το εξωτερικό που περιβάλλει μια περιοχή που ο Γκιγιεμάν αποκαλεί "Πάρκο της Σκέψης"
Γιατί να πάμε εκεί;
Διότι το εσωτερικό του Πάρκου, όντας περιφραγμένο από τα "συρματοπλέγματα" του υλισμού, της τυχαιότητας, του ντετερμινισμού και της αυστηρής αιτιότητας, που περιβάλλουν τον "βάλτο της συνείδησης" έχει πλέον καταστεί παράλογο…
Ο Γκιγιεμάν περιγράφει το "Πάρκο της Σκέψης" που διαμορφώνεται λόγω της άγνοιας των τεσσάρων ειδών πληροφοριών ή του ρόλου της συνείδησης, και επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, θέτει υπό αμβισβήτηση τις τέσσερις καταστροφικές πεποιθήσεις που γέννησαν τα τέσσερα δόγματα:
1. Η συνείδηση είναι ένα υποπροϊόν του εγκεφάλου - υλισμός
2. Η φύση παίζει ζάρια για να κάνει τις επιλογές της - δαρβινισμός
3. Η πραγματικότητα με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται μηχανικά - μηχανισμός
4. Δεν είναι δυνατή η αντιστροφή της αιτιότητας - "παγωμένο" παρελθόν.
Αυτές οι πεποιθήσεις έχουν δημιουργήσει πολλές άλλες, η πιο επικίνδυνη από τις οποίες σήμερα είναι αυτή που μας οδηγεί κατευθείαν στον μετανθρωπισμό, και γενικότερα στην άρνηση της ανθρώπινης φύσης με την υποβάθμιση όλων των ηθικών μας αξιών: το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι έχουμε πιστέψει ότι είμαστε μηχανές, μας οδηγεί κατ’ ευθείαν προς ένα μέλλον ολοκληρωτικής αποξένωσης.
Η αμφισβήτηση μιας και μόνο από αυτές τις πεποιθήσεις, που, κατά κάποιο τρόπο, οριοθετούν το "Πάρκο της Σκέψης" που ελέγχεται από τα τέσσερα ψυχικά εμφυτεύματα 5 του παλαιού κόσμου, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε καταστάσεις που προκαλούν ίλιγγο και δεν στερείται παγίδων.
Αυτές οι καταστάσεις αποτελούνται από άλλες πεποιθήσεις, διαφορετικής προέλευσης: για παράδειγμα, το ποτάμι των θρησκειών,
τον βάλτο της συνείδησης,
τον λόφο των "μυστηρίων" δηλαδή του αποκρυφισμού,
την κοιλάδα της αβεβαιότητας,
την χωματερή των επιχειρήσεων της Νέας Εποχής,
την άβυσσο των ψευδαισθήσεων, κ.λπ. - 2*
Ο καθηγητής δηλώνει ότι ο κύριος στόχος του είναι να επισημάνει τις νέες περιοχές της ανθρώπινης λογικής που βρίσκονται έξω από το φοβερό Πάρκο της Σκέψης που έχει καταντήσει αβίωτο, ώστε να βοηθήσει τους ανθρώπους να προχωρήσουν σ’ αυτές με απόλυτη ασφάλεια.
Ο Γκιγιεμάν μας πληροφορεί ότι πέραν των τεσσάρων πυλώνων της ψευδοεπιστήμης που αναλύθηκαν παραπάνω, την στηρίζουν επίσης:
• Ένας Θεός που ονομάζεται τύχη,
• Δύο δαίμονες που ονομάζονται Δαίμονας του Μάξγουελ και Δαίμονας του Λαπλάς, που δρουν ακριβώς όπως ο Σατανάς και ο Εωσφόρος,
• Δέκα Εντολές.
Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης
Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης είναι οι εξής και οδηγούν αντίστοιχα σε συνολικά Δέκα ολέθρια δόγματα:
1. Η φύση είναι χωρίς νόημα και χωρίς τον παραμικρό σκοπό [ντετερμινισμός]
2. Το σύμπαν γεννήθηκε από μια αρχική έκρηξη/big bang [νεο-δημιουργισμός]
3. Ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της αιτιότητας - άρα του παρελθόντος [μοιρολατρεία]
4. Η συνείδηση είναι προϊόν του εγκεφάλου - υλισμός
5. Η πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη από τις καταστάσεις της συνείδησής μας [αντικειμενισμός]
6. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει [παθητικότητα]
7. Η εξέλιξη της ζωής οφείλεται στην φυσική επιλογή των ισχυρότερων [δαρβινισμός],
8. Είμαστε μηχανές που μπορεί να βελτιώσει μόνο η τεχνολογία [μετανθρωπισμός]
9. Η μνήμη, τα προαισθήματα, τα οράματα, ακόμα και η ταυτότητά μας προέρχονται από τον εγκέφαλό μας [αναγωγισμός]
10. Όλα τα ανεξήγητα φαινόμενα είναι ψευδαισθήσεις ή συμπτώσεις [επιστημοσύνη].
Γιατί δεν είμαστε μηχανές
Ωστόσο, αν καταφέρουμε και αποδράσουμε από την φυλακή του πνεύματος όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, θα αντιληφθούμε την ύπαρξη των τεσσάρων ειδών άυλων πληροφοριών που έχουν αποδειχτεί από τα σύγχρονα πειράματα λογικής, που μας αναγκάζουν να λάβουμε υπόψιν μας την βεβαιότητα ότι η συνείδηση δεν είναι προϊόν του εγκεφάλου και ότι έχουμε ψυχή.
Δεν είμαστε λοιπόν μηχανές, διότι οι μηχανές καθορίζονται από το παρελθόν, είναι αποτέλεσμα προγραμμάτων, όπου με έναν αλγόριθμο με βάση το παρελθόν, μπορούμε να προβλέψουμε όλα όσα θα κάνει μια μηχανή στο μέλλον, ακόμα και αλληλεπιδρώντας με όσα την περιβάλλουν.
Στο σημείο αυτό, ο καθηγητής Γκιγιεμάν μας αποκαλύπτει την φοβερή ανακάλυψη που έκανε όταν μελετούσε μηχανική Οπτική πάνω σε ρομποτικά ανδροειδή: Οποιαδήποτε πληροφορία που έρχεται από το μέλλον, δεν μπορεί να διεισδύσει μέσα σε μια μηχανή.
Όπως ήταν αναμενόμενο, με τέτοια αισιόδοξη κοσμοθεώρηση που βασίζεται στις ανακαλύψεις της φυσικής της πληροφορίας, ο καθηγητής Γκιγιεμάν, μπήκε στο στόχαστρο των παγκοσμιοποιητών, των προωθητών του Wokism και των ακολούθων τους, δεχόμενος οργανωμένες επιθέσεις με τις κατηγορίες του "τσαρλατανισμού",
της "καιροσκοπίας" και της "ψευδοεπιστήμης".
Δεδομένου όμως ότι αυτοί προωθούν την ψευδοεπιστήμη, δεν στάθηκαν ικανές να αποδομήσουν τα επιχειρήματα και την δημοφιλία του που διαρκώς ανεβαίνει.
Θυμίζω άλλωστε ότι ο διορατικός Γκιγιεμάν, αμέσως αντελήφθη την απάτη της απόκτησης ανοσίας και την επικινδυνότητα των εμβολιασμών κατά της Covid-19 κατά την διάρκεια της ψευτο-πανδημίας και κατήγγειλε τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς ως κατώφλι του μετανθρωπισμού, δηλώνοντας στις σελίδες του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
"Θέλουν να μας οδηγήσουν στον μετανθρωπισμό.
Τα κίνητρά τους είναι να κατακτήσουν μια πολύ μεγάλη αγορά και να οργανώσουν μια κοινωνία που θα διευθύνεται από τις τεχνητές νοημοσύνες, σύμφωνα με την μετανθρωπιστική ιδεολογία, βασισμένη στην άγνοια"
Έχουν γνώσιν οι φύλακες.
1*
2*
Δείτε την παρακάτω πολύ κατατοπιστική εικόνα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου