Ὁ καθωσπρεπεισμός, ὡς στάσις ζωῆς, σαφῶς καὶ ἀλλοιώνει μεγάλο μέρος τῆς πραγματικότητός μας, μὰ καὶ οἱ «ἐπαναστατικὲς τάσεις» εὔκολα δηλητηριάζονται τόσο, ὥστὲ νὰ ἀπομακρύνουν τὸ ἄτομον ἀπὸ τὰ Ἀναγκαία.
Ἡ Ἀριστεία, ὡς στάσις ζωῆς καὶ ὡς κοινωνικὴ Ἀνάγκη πρὸ πολλοῦ κατηργήθη καὶ τὰ κριτήριά μας διέπονται ἀπὸ ἄγνοια, φόβους καὶ ἀσάφειες.
Αὐτὰ ὅλα ἔχουν ὠς ἀποτέλεσμα σήμερα νὰ παρατηρῶνται ἀκραίες καταστάσεις ἐκτονώσεως, σὲ ἀτομικὸ (ἀλλὰ καὶ σὲ -μικρᾶς ἐκτάσεως- κοινωνικὸ) ἐπίπεδον, ἀφ΄ ἐνὸς καθὼς ἐπίσης καὶ παράλογες καταστάσεις ἐφησυχασμοῦ, σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδον.
Ἡ Ἀριστεία, ὡς στάσις ζωῆς καὶ ὡς κοινωνικὴ Ἀνάγκη πρὸ πολλοῦ κατηργήθη καὶ τὰ κριτήριά μας διέπονται ἀπὸ ἄγνοια, φόβους καὶ ἀσάφειες.
Αὐτὰ ὅλα ἔχουν ὠς ἀποτέλεσμα σήμερα νὰ παρατηρῶνται ἀκραίες καταστάσεις ἐκτονώσεως, σὲ ἀτομικὸ (ἀλλὰ καὶ σὲ -μικρᾶς ἐκτάσεως- κοινωνικὸ) ἐπίπεδον, ἀφ΄ ἐνὸς καθὼς ἐπίσης καὶ παράλογες καταστάσεις ἐφησυχασμοῦ, σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδον.
Ἡ μεσότης, ποὺ μᾶς χρειάζεται, δὲν ἔχει ἔδαφος νὰ καλλιεργηθῇ καὶ νὰ υἱοθετηθῇ, γιὰ νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα.
Μὰ κι ἐμεῖς, ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν Ἀνάγκη της, ἀντιδροῦμε περισσότερο διαισθητικῶς καὶ λιγότερο λογικῶς.
Κι ὅλα αὐτά, συνδυαστικά, μᾶς πολλαπλασιάζουν τὰ ἀδιέξοδα.
Τί πρέπει νά κάνουμε;
Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν χρειάζεται νὰ ἀπαντήσῃ μόνος του σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα.
Μὰ κι ἐμεῖς, ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν Ἀνάγκη της, ἀντιδροῦμε περισσότερο διαισθητικῶς καὶ λιγότερο λογικῶς.
Κι ὅλα αὐτά, συνδυαστικά, μᾶς πολλαπλασιάζουν τὰ ἀδιέξοδα.
Τί πρέπει νά κάνουμε;
Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν χρειάζεται νὰ ἀπαντήσῃ μόνος του σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα.
Σίγουρα ὅμως ὅλοι μας πλέον ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάνουμε κάτι λάθος.
Ἐὰν ὅμως πράγματι κάνουμε κάτι λάθος, τότε γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐντοπίσουμε τὸν ὀρθὸ δρόμο, ἀπαιτεῖται, γιὰ ἀρχή, νὰ παύσουμε νὰ βλέπουμε τὸν κόσμο μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν βλέπαμε.
Κατ’ ἐπέκτασιν, γιὰ ἀρχὴ πάντα, ἀπαιτεῖται νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἐπίπλαστος κοινωνικότης μας, ἡ τεχνητὴ ἀσφάλεια καὶ τὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα, ἔως σήμερα, πιστεύαμε γιὰ ὀρθά, πρέπει νὰ ἀμφισβητηθοῦν, ἔνα πρὸς ἔνα, γιὰ νὰ «φιλτραρισθοῦν» καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ περιττά.
Δὲν εἶναι εὔκολο τὸ νὰ «σταθοῦμε» καὶ νὰ ἀναθεωρήσουμε τὰ πάντα.
Δὲν εἶναι εὔκολο τὸ νὰ «σταθοῦμε» καὶ νὰ ἀναθεωρήσουμε τὰ πάντα.
Μὰ τώρα πιά, θέλουμε δὲν θέλουμε, εἶναι ἐπιτακτικότερον ἀπὸ ποτέ.
Καὶ εἶναι ἐπιτακτικότερον ἀπὸ ποτέ, διότι ὁ χρόνος «προσαρμογῆς» μας τελειώνει καὶ ἀπαιτεῖται νὰ λάβουμε ὄχι μόνον ἀποφάσεις μὰ καὶ στοχεύσεις.
Ὅσο ἐμεῖς καθυστεροῦμε αὐτὴν τὴν διαδικασία, τόσο περισσότερο ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὴν Φυσικὴ Ἐπιλογή.
Φιλονόη
Φιλονόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου