Στοχευμένη παραπληροφόρηση σχετικά με απόφαση του ΕΔΑΔ για τον εμβολιασμό
ή,
ο εμβολιασμός δεν μπορεί να είναι προϋπόθεση για την υποχρεωτική εκπαίδευση
Χτες, 8 Απριλίου, βγήκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με προσφυγές σε αυτό γονέων από την Τσεχία και τον μη εμβολιασμό των παιδιών τους.
Η απόφαση χαιρετίστηκε από πλήθος δημοσιογραφικών επιτελείων που την προπαγανδίζουν ανελλειπώς και χωρίς εγκυρότητα ως απόφαση που ανοίγει τον δρόμο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Τακτική που θίγει απλώς την αξιοπιστία τους, καθώς αποδεικνύει ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Διότι, η απόφαση έχει θετικά στοιχεία υπέρ του εμβολιασμού, αλλά με το να κρύβει κανείς τα στοιχεία της που δεν εξυπηρετούν αυτή την άποψη, απλώς αποδεικνύει πως δεν κάνει δημοσιογραφία αλλά εκτελεί μια συγκεκριμένη υπηρεσία.
Ενδεικτικά αναφέρθηκαν οι εφημερίδες:
Κathimerini.gr : «Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι αναγκαίος σε μία δημοκρατική κοινωνία»
Capital.gr : «"Ναι" στον υποχρεωτικό εμβολιασμό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»
Εφημερίδα των Συντακτών : «Τον δρόμο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό ανοίγει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο»
Μέσα σε αυτό το γενικευμένο πλαίσιο προπαγάνδας, αξίζει να ανφερθεί ότι κάποιες ιστοσελίδες, όπως το The Press Project έκαναν σωστά τη δουλειά τους, αναφέροντας, έστω και επιγραμματικά, και τις παραμέτρους που αποκρύπτονται σε άλλες δημοσιεύσεις.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους εντεταλμένους αρθρογράφους, και ας δούμε τι λέει η ίδια η απόφαση, καθώς και μερικά στοιχεία για την υπόθεση, για τα οποία ενημερώθηκα από έλληνα δικηγόρο που την παρακολουθούσε.
Οι προσφυγές προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έγιναν στο διάστημα 2013-2015 από Τσέχους πολίτες εναντίον σχετικών απορριπτικών αποφάσεων που είχαν ήδη προηγηθεί στην χώρα τους. Οι 4 περιπτώσεις αφορούσαν την απόρριψη του παιδιού τους από δομές προσχολικής αγωγής (νηπιαγωγείο, παιδικός σταθμός) και η μία περίπτωση αφορούσε πρόστιμο που έλαβε ο γονιός επειδή τα ηλικίας 13 και 14 ετών τέκνα του δεν ήταν εμβολιασμένα για 3 εμβόλια. Στη μία από τις περιπτώσεις, οι γονείς (ιατροί οι ίδιοι) δεν είχαν αντίρρηση στον εμβολιασμό αλλά δεν ήθελαν να το πραγματοποιήσουν σε τόσο μικρή ηλικία.
Καταρχάς, να επισημανθεί ότι η εκδίκαση αφορούσε το ερώτημα αν η υποχρεωτικότητα του παιδικού εμβολιασμού παραβιάζει το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής! Οι προσφεύγοντες επικαλέστηκαν το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), και όχι τη σύμβαση του Οβιέδο για παράδειγμα που θεσπίζει την αρχή της συναίνεσης, διότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχεται και δικάζει μόνο με βάση το δικό του καταστατικό! Δηλαδή, το δικαστήριο κλήθηκε να απαντήσει αν η απαίτηση για υποχρεωτικό εμβολιασμό παραβιάζει το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ : «Δικαίωμα σεβασμού της προσωπικής και οικογενειακής ζωής». Με άλλα λόγια, η απόφαση δεν έλαβε υπόψην την βασική αρχή της συναίνεσης σε ιατρική πράξη, επειδή δεν υπάρχει μέσα στην ΕΣΔΑ!
Δεύτερον, το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν θίχτηκε η αρχή της αναλογικότητας. Από τη μία, το πρόστιμο που επιβλήθηκε στον έναν γονιό (που τα παιδιά του ήταν 13-14 χρονών) «δεν ήταν υπερβολικό». Από την άλλη, για τα παιδιά που δεν παρακολούθησαν την προσχολική αγωγή αποφάνθηκε ότι: «Παρόλο που η μη αποδοχή των παιδιών στο νηπιαγωγείο σήμανε το χάσιμο μιας σημαντικής ευκαιρίας προς την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, αυτό ήταν προληπτικό και όχι τιμωρητικό μέσο, αλλά και περιορισμένο χρονικά διότι, όταν θα έφταναν στην ηλικία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, η εγγραφή τους στο δημοτικό δεν θα επηρεαζόταν από το εμβολιαστικό τους καθεστώς». Έτσι, το μέτρο θεωρήθηκε αναλογικό διότι τα παιδιά δεν αποκλείστηκαν από την υποχρεωτική εκπαίδευση! Κατ’ αυτή την έννοια, η απόφαση μας θυμίζει αντίστοιχη που έλαβε το ΣτΕ πριν από μερικούς μήνες.
Τρίτον, η απόφαση του δικαστηρίου ξεκίνησε αποσαφηνίζοντας πως, σύμφωνα με την νομική τάξη στην Τσεχία:
α) η υπόθεση αφορά εμβόλια κατά εννέα ασθενειών που είναι γνωστές στην ιατρική επιστήμη και τον υποχρεωτικό χαρακτήρα με τα αντίστοιχα εμβόλια στην Τσεχική Δημοκρατία (εμβόλια κατά της διφθερίτιδας, του τετάνου, του κοκίτη, τις Λοιμώξεις Haemophilus influenzae τύπου b, την πολιομυελίτιδα, την ηπατίτιδα Β, ιλαρά, την παρωτίτιδα, ερυθρά – και για παιδιά με συγκεκριμένες ενδείξεις υγείας – πνευμονιοκοκκικές λοιμώξεις). Άρα, ο εμβολιασμός θεωρείται ασφαλής και αποτελεσματικός.
β) η συμμόρφωση δεν μπορεί να επιβληθεί με την βία, και
γ) η μη αποδοχή του ανεμβολίαστου παιδιού αφορά μόνο την προσχολική αγωγή.
Προκύπτει λοιπόν πως η απόφαση αφορά εμβόλια δοκιμασμένα και γνωστά στην επιστημονική κοινότητα εδώ και δεκαετίες. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι καμία σχέση δεν έχει αυτή η υπόθεση, ούτε φυσικά το σκεπτικό της, με τα εμβόλια για την Covid 19, εμβόλια που όχι απλώς είναι καινούρια, όχι απλώς αφορούν μία ασθένεια που έχει μηδενική θνητότητα στα παιδιά, αλλά κυρίως είναι επισήμως αναγνωρισμένα ως πειραματικά και η ασφάλεια, αποτελεσματικότητα και επίδρασή τους στην ανοσία του πληθυσμού είναι ακόμη υπό διερεύνηση. Η συσχέτιση αυτής της απόφασης του ΕΔΑΔ με την συζήτηση για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για την Covid 19 είναι μια αυθαιρεσία, ένα λογικό άλμα που γίνεται στο πλαίσιο της προπαγάνδας και της πίεσης του πληθυσμού να συναινέσουν σε κάτι που δεν επιθυμούν. Διότι η συναίνεση είναι το παν και υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να θεσπιστεί χωρίς αυτήν.
Τέταρτον, το δικαστήριο αναγνώρισε πως ο νόμος επιτρέπει εξαιρέσεις στον υποχρεωτικό εμβολιασμό (για λόγους υγείας και συνείδησης), αλλά τέτοιοι λόγοι δεν αναφέρθηκαν από τους ενάγοντες. Στην πραγματικότητα, αν δει κανείς αναλυτικά την απόφαση, οι λόγοι συνείδησης (αναφέρονται ως secular conscience) είναι ένα σύνολο επιχειρημάτων που έχουν θεσμική και συνταγματική ισχύ, αλλά όμως δεν πρέπει να έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του συνόλου. Όπως ανέφεραν οι γονείς, τέτοιοι λόγοι ποτέ δεν γίνονται δεκτοί στην πράξη.
Και πέμπτον, με βάση και όλα τα ανωτέρω, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι κυρώσεις που επιβλήθησαν στους γονείς (πρόστιμο, και άρνηση εγγραφής στο νηπιαγωγείο για τα παιδιά τους) δεν θίγουν το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ περί της προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Αναγνώρισε ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια μη-θεληματική ιατρική παρέμβαση και ως τέτοια αποτελεί παρέμβαση στην φυσική ακεραιότητα. Όμως, αναγνώρισε το δικαίωμα της Τσέχικης Δημοκρατίας να ενεργήσει για την προστασία της υγείας τόσο των εν λόγω παιδιών όσο και του συνόλου των παιδιών, μέσα στο πλαίσιο της αναγνώρισης από τις ιατρικές αρχές ότι ο εμβολιασμός αποτελεί μία αποδεκτή μέθοδο προστασίας και δημιουργία ανοσίας. Έτσι, αυτή η παρέμβαση κρίθηκε απαραίτητη μέσα σε μια δημοκρατικη κοινωνία.
Ενώ οι προσφυγές έγιναν κατα τα έτη 2013-2015, η ακρόαση της υπόθεσης καθυστερούσε, αλλά τελικώς ορίστηκε για τον Ιούλιο του 2020! Η έκδοσή της απόφασης τον Απρίλιο του 2021 θεωρείται δε ως εσπευσμένη. Πάντως, τα ΜΜΕ την περίμεναν με σπουδή, και την δημοσίευσαν την ίδια μέρα. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την απόφαση του ΣτΕ σχετικά με τη συναίνεση ασθενούς , που έμεινε ένα χρόνο άγνωστη αν και δημοσιευμένη.
Σε κάθε περίπτωση, καμία δικαστική απόφαση, θετική ή αρνητική, δεν δεσμεύει σε επόμενη απόφαση κανέναν δικαστή.
Όλη η απόφαση είναι αναρτημένη εδώ .
Το δελτίο τύπου με την περίληψη της απόφασης εδώ . Μια πιο αναλυτική περίληση εδώ .
Επίσης, μία μετάφρασή του υπάρχει εδώ .
πηγή του άρθρου:http://www.nellypsarrou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου