Όχι την καρέκλα ρε γαμώτο...

 Αυτή την καρέκλα συνάντησα προχτές σε μια επίσκεψή μου σε μια δημόσια υπηρεσία. 

Έχει πρόχειρα γραμμένο το όνομα "Όλγα" με blanco στην πλάτη της. 

Το είδα όταν η πλάτη αυτή γύρισε ώστε να σηκωθεί η Όλγα και να πάει κάπου. 

Ας υποθέσουμε μια Όλγα. 

Μια οποιαδήποτε Όλγα. 

Ας φτιάξουμε ένα υποθετικό, φανταστικό, εξωπραγματικό σενάριο.
Πέρασε στη σχολή της στο πανεπιστήμιο. 

Η οικογένειά της και πολλοί συμφοιτητές της την προετοίμαζαν για τις δυσκολίες  της αγοράς εργασίας. 

Για το ότι θα πρέπει να αποκτήσει πολλά προσόντα και να ανταγωνιστεί χιλιάδες άλλους με περισσότερα προσόντα από εκείνη. 
Η Όλγα όμως πίστεψε στον διαφορετικό δρόμο. 

Σε αυτόν που της πρότεινε ο φίλος της. 

Γράφτηκε στη νεολαία του κόμματός της και κατόπιν στην τοπική του οργάνωση. 

Εκεί ήταν ήδη γραμμένος ο δικός της, ο Νίκος. 

"Να τους πω να σε διορίσουν;" τη ρώτησε. "Όλοι τους διορίστηκαν μανάρι μου, γιατί όχι κι εσύ; Τόσα χρόνια εδώ μέσα, λίγα έχεις προσφέρει;". "Γίνονται αυτά;" ρώτησε η Όλγα που μέχρι τότε απλά ακολουθούσε τον Νίκο χωρίς να ρωτάει πολλά πολλά. "Μπορείς να με βάλεις κάπου; Θα ήταν υπέροχο!"
Έτσι η Όλγα πήρε το μπιλιετάκι από την τοπική οργάνωση του κόμματός της που κυβερνούσε, έτρεξε στον διοικητή του οργανισμού και σε λίγες ημέρες εντάχτηκε στο μισθολόγιο του δημοσίου τομέα. 

Ο μισθός της ήταν ήδη διπλάσιος από τη συνομήλικη φίλη της τη Μαρία που εργαζόταν με ανάλογα προσόντα στον ιδιωτικό τομέα. 

Τότε η Όλγα αισθάνθηκε μεγάλη υποχρέωση στο κόμμα που τη διόρισε και ορκίστηκε να το ψηφίζει μέχρι να πεθάνει.
Πέρασαν 10 χρόνια από τον διορισμό της. 

Η Όλγα πήρε δύο δάνεια, ένα στεγαστικό, ένα για αυτοκίνητο και μια πιστωτική κάρτα για τα ψώνια της. 

Οι τράπεζες της τα ενέκριναν με κλειστά μάτια, αφού ήταν σίγουρη και μόνιμη η θέση της.

Αλλαξε γειτονιά, πήγε από τα Δυτικά στα Βόρεια προάστεια. 

Πήρε και Γερμανικό ποιμενικό. 

Ξαφνικά η Όλγα άκουσε από το πρωινό του Αντέννα ότι το κράτος λέει στέρεψε. 

Επειδή τα φορολογικά έσοδα είναι μικρά και το κράτος τεράστιο και "δεν βγαίνει" ο λογαριασμός. Μετά από 5 μήνες της μείωσαν τα χρήματα κατά 30%. 

Η Όλγα πανικοβλήθηκε.

 Ακόμα παίρνει περισσότερα από τη Μαρία, αλλά η Μαρία ούτε δάνεια πήρε, ούτε αυτοκίνητο, ούτε άλλαξε γειτονιά. 

Η Όλγα απέκτησε υποχρεώσεις και είχε προγραμματίσει τη ζωή της διαφορετικά!
Μαζεύτηκε με τις φίλες της και βγήκε στις πλατείες. 

"ΌΧΙ στα μνημόνια" φώναξε. "Δεν μπορούμε να ζήσουμε. Θέλουμε αξιοπρέπεια". 

Η Μαρία δεν πήγε μαζί της γιατί δεν προλάβαινε. 

Εργαζόταν πλέον σπαστό ωράριο και έπρεπε να πληρώσει τα φροντιστήρια του παιδιού της τέλος του μήνα. Μήπως μπορέσει το παιδί της να ζήσει τη ζωή που η ίδια δεν έζησε.
20 χρόνια πέρασαν από το διορισμό της Όλγας. 20 χρόνια πριν, η Όλγα θεώρησε τον μισθό της υπερβολικό προνόμιο και ήταν ευγνώμων. 

Δεν στήθηκε σε καμία ουρά για αξιολόγηση, δεν υπέβαλλε πουθενά βιογραφικό, δεν ανταγωνίστηκε κανέναν. 

Τώρα πια, θεωρεί τον μισθό της αναφαίρετο δικαίωμα και είναι αγανακτισμένη. 

Τι να κάνει όμως; 

Συμβιβάστηκε στον μικρότερο μισθό. 

Έκοψε περιττά έξοδα και ταξίδια. 

Πέτυχε και επιμήκυνση αποπληρωμής των δανείων της.
Η Όλγα πια είναι βαθιά ριζωμένη στο χώρο εργασίας της. 

Ποτέ δεν θα παραιτείτο. Πού να πάει; Τι να κάνει; Μπορεί να της έκοψαν τον μισθό. 

Αλλά όχι να της παίρνουν και την καρέκλα οι συνάδελφοί της. Όχι την καρέκλα ρε γαμώτο...

πηγή του άρθρου:Παναγιώτης Αποστολόπουλος Πέρρος:perros.com.gr