Luchita Hurtado - "είναι κάτι στη γη που ξέρεις...αισθάνεσαι ότι δεν είναι μόνο όμορφο...έχει δύναμη... έχει κάτι πολύ παράξενο... αν αγγίξεις τη σωστή πέτρα ή το σωστό δέντρο, θα μπορούσες ενδεχομένως να πας σε μια άλλη διάσταση".

Luchita Hurtado - Από πάντα η ζωγραφική ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου!
Φτιάχνω ρούχα,
μαγειρεύω γεύματα,
μεγάλωσα τα παιδιά μου,
γράφω ποίηση και κρατάω ένα ημερολόγιο των ονείρων μου, καθώς και των ημερών μου, αλλά το σημαντικότερο...ζωγραφίζω και θεωρώ τον εαυτό μου ζωγράφο! Luchita Hurtado
Η Luchita Hurtado ήταν υπέρμαχος του να ζεις με τη διαίσθηση και να αφήνεις τη ζωή να συμβαίνει, αντί να προσπαθείς να την ελέγχεις κάθε στιγμή. 
Ως εκ τούτου, όταν ρωτήθηκε αν η αναγνώριση ήρθε πολύ αργά έχοντας την πρώτη της μεγάλη αναδρομική έκθεση σε ηλικία 98 ετών, απάντησε ότι όχι - "ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή" 

Πριν από την ευρεία διεθνή προβολή της, η Luchita Hurtado έκανε τρεις γάμους και μεγάλωσε τέσσερις γιους, ενώ παράλληλα εργαζόταν ακούραστα ως δημιουργική ελεύθερη επαγγελματίας καθώς και ως καλλιτέχνης για να στηρίξει την οικογένειά της. 
Κινήθηκε επίσης στους ίδιους επαγγελματικούς και φιλικούς κύκλους με μερικούς από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα. 
Ωστόσο, δεν έδειξε τους πίνακές της σε κανέναν εκτός της οικογένειάς της, μέχρι που έγινε μέλος του "Συμβουλίου Γυναικών Καλλιτεχνών του Λος Άντζελες", πολύ μετά τη μέση ηλικία.
Έκανε κάποιες εκθέσεις μετά την ενθάρρυνση αυτού του νέου δικτύου κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του '80, αλλά παρέμεινε ντροπαλή απέναντι στην προσοχή που συνεπαγόταν η ιδιότητα του καλλιτέχνη. 
Ακόμα και όταν ανακαλύφτηκε από την ιστορία της τέχνης, έμεινε πιστή στον χαρακτήρα και στην ουσία της μακράς καριέρας της και συνέχιζε να μιλάει αραιά και πού για τους λόγους που τη οδήγησαν να ζωγραφίζει φρούτα, 
φτερά και τα αξέχαστα πορτρέτα της "i am"
Αποδέχεται τα "συναισθήματα", που πολύ συχνά καταπνίγονται ή υποβιβάζονται από τη διανόηση, και επιπλέον, δίνει στο συναίσθημα δύναμη και εγκυρότητα. 
Με τη σειρά της, ζητά από τον θεατή να αφήσει να επικρατήσει η ρευστότητα και το μυστήριο όταν κοιτάζει τις εικόνες της.

"είναι κάτι στη γη που ξέρεις...αισθάνεσαι ότι δεν είναι μόνο όμορφο...έχει δύναμη...

έχει κάτι πολύ παράξενο...

αν αγγίξεις τη σωστή πέτρα ή το σωστό δέντρο, θα μπορούσες ενδεχομένως να πας σε μια άλλη διάσταση".

Ο πίνακας με τα ελάφια

-. Αυτός ο πίνακας, που είναι το πρώτο γνωστό έργο της Luchita Hurtado σε καμβά και απεικονίζει δύο ελάφια, ως απλές σιλουέτες, που στέκονται δίπλα σε μια ασημένια λίμνη που αστράφτει και καταλαμβάνει την κάτω δεξιά γωνία της εικόνας. 
Το ένα ελάφι στέκεται σε προφίλ, ενώ το άλλο, που βλέπει τον θεατή κατά μέτωπο, είναι σκυμμένο προς τα κάτω με τα μπροστινά του πόδια ανοιχτά, πίνοντας από τη λίμνη. 
Το σκούρο φόντο περιέχει τη σιλουέτα κοκκινόμαυρων κορυφών, που μοιάζουν με αμμόλοφους της ερήμου, κάτω από έναν μαύρο και τιρκουάζ νυχτερινό ουρανό. 
Το μισό ενός λευκού κύκλου, πιθανότατα το φεγγάρι, ξεπροβάλλει πίσω από την κεντρική κορυφή του τοπίου και καθρεφτίζει την καμπυλότητα και τη λάμψη της λίμνης. 
Η συγγραφέας πολιτισμού Tess Thackara υποστηρίζει ότι αυτό το έργο "ψυχής" υποδεικνύει τη σχέση της Hurtado με τους Μεξικανούς σουρεαλιστές. 
Η μυστικιστική εικόνα παραπέμπει επίσης σε προϊστορικές σπηλαιογραφίες, όπως αυτές που ανακαλύφθηκαν στο Lascaux και στην Altamira, όπου η Hurtado θα πήγαινε πολύ αργότερα για κάμπινγκ στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με τον τρίτο σύζυγό της Lee Mullican και τα παιδιά τους. 

Ωστόσο, ζωγράφισε αυτό το έργο το 1942, πριν επισκεφθεί τα σπήλαια. 
Η σύνθεση ήταν ένα είδος πειράματος για την καλλιτέχνιδα, η οποία πίστευε ότι τα ζώα φαίνονται αρκετά αστεία όταν σκύβουν για να πιουν. 
Όπως είναι χαρακτηριστικό για την Hurtado, υπάρχει συχνά μια πολύ απλή αφετηρία για το έργο της και πάντα μια εκτίμηση που παραμένει ανάλαφρη και διασκεδάζει τον εαυτό της. Αργότερα, κοιτάζοντας πίσω στο έργο, ένιωσε τόσο περήφανη για τη σύνθεση που αποφάσισε να την αναδημιουργήσει το 1981...
Όταν η Hurtado, με τον σύζυγό της Mullican και με ένα μπλε Opal station wagon, πήγαν στην Altamira, 
στο Lascaux, 
στο Carnac και στη Βρετάνη και είδε τα σπήλαια που ήταν γεμάτα με προϊστορικές ζωγραφιές, είπε χαρακτηριστικά "μπορούσες να μπεις και να βγεις και να σταθείς ακριβώς στη θέση όπου πρέπει να στεκόταν το άτομο που έκανε τις ζωγραφιές πριν από τόσες χιλιάδες χρόνια. 
Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία να στέκεσαι εκεί και, κατά κάποιον τρόπο, να αγγίζεις νοερά το χέρι των προγόνων σου".

Η ζωή της Luchita Hurtado ήταν πολυτάραχη,  

ταραχώδης,

αναπάντεχη,

περιπετειώδης και  αλλά πολύ ευχάριστη!

Σε ηλικία 98 ετών, ο Hurtado ανέφερε σε συνέντευξή της: 

"Δεν έχω καθημερινή ρουτίνα. 

Κάθε μέρα είναι διαφορετική. 

Ξυπνάω το πρωί και λέω - Έχω άλλη μια μέρα, α! πόσο είναι υπέροχο!

Δεν πέθανα στον ύπνο μου! - Η ζωή μου είναι πολύ, πολύ χαρούμενη. 

Είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι τους πάντα μισογεμάτο. 

Ποτέ δεν είναι άδειο. 

Στην ηλικία μου, είσαι κοντά στην έξοδο, ε; 

Είναι όλα μια έκπληξη. 

Δεν νομίζω ότι θα είναι το τέλος. 

Νομίζω ότι υπάρχουν απλά όρια σε αυτή την ύπαρξη. 

Νομίζω ότι συνεχίζεται - περιμένω να πετάξω, κάποια στιγμή. 

Ποιος ξέρει; Η επόμενη ζωή μου θα είναι ένας κόκκος άμμου!" 

Σε ηλικία 99 ετών η Hurtado πέθανε στο σπίτι της στην Καλιφόρνια.

Ο επιμελητής Hans Ulrich Obrist δηλώνει: "Η Luchita είχε πάντα αυτή την πολύ ρευστή ταυτότητα.

Πρέπει να την εντάξουμε σαφώς στο πλαίσιο της ιστορικής πρωτοπορίας, επειδή είναι σύγχρονη της Frida Kahlo, γνώριζε τον Diego Rivera και ήταν παντρεμένη με τον Wolfgang Paalen, μια βασική φιγούρα του υπερρεαλισμού - μια βασική φιγούρα του πνευματικού υπερρεαλισμού, με σύνδεση και με την προκολομβιανή τέχνη, αλλά δεν μπορούμε να την εγκλωβίσουμε σε αυτό".

Man Ray -  Luchita Hurtado, 1947

                κείμενο και επιμέλεια κειμένου ntina

άντληση πληροφοριών και από το

theartstory.org