“Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως. Ζορμπάς”

Οπου μια μέρα έλαβα ένα τηλεγράφημα:
"Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην,
ελθέ αμέσως. Ζορμπάς"
Ηταν η εποχή που ακούγουνταν οι πρώτες μακρινές βροντές της καταιγίδας που είχε κιόλας κινήσει καταπάνω στη γης. 
Ο παγκόσμιος πόλεμος. 
Εκατομμύρια άνθρωποι έτρεμαν, 

θωρώντας την πείνα, 

τη σφαγή, 

την παραφροσύνη νά' ρχουνται. 
'Ολοι οι δαιμόνοι του ανθρώπου είχαν ξυπνήσει και διψούσαν για αίμα. 
Μέσα σε τέτοιες φαρμακερές μέρες έλαβα το τηλεγράφημα του Ζορμπά. 
Στην αρχή θύμωσα, 

ο κόσμος χάνεται, 

κιντυνεύει η ζωή κι η τιμή κι η ψυχή του ανθρώπου, κι ορίστε τώρα ένα τηλεγράφημα να κινήσεις, να κάμεις χίλια μίλια για να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα! 
Ανάθεμα είπα στην ομορφιά, γιατί 'ναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.
Μα ξαφνικά τρόμαξα, ο θυμός είχε κιόλας ξεθυμάνει κι ένιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη αυτή κραυγή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη μέσα μου κραυγή. 

'Ενα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει. 
'Ομως δεν έφυγα. δεν τόλμησα πάλι, δεν κίνησα να πάω, δεν ακολούθησα τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γεναία παράλογη πράξη. 
Ακολούθησα την κρύα ανθρώπινη φωνή του λογικού, πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του εξηγούσα... και αυτός μου αποκρίθηκε:
''Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. 
Μπορούσες κι εσύ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. 
Μα το Θεό, κάθουμαι κάποτε, όταν δεν έχω δουλειά, και λέω με το νου μου: 
"Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;" μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: 
"Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες"

ntina